" Un pensiero o idea di trasferimento [del popolo palestinese risale] ai primi tempi del movimento sionista, come mostrerebbe un'annotazione del diario di Theodor Herzl: «Dobbiamo espropriare con delicatezza. […] Cercheremo di indurre la popolazione in miseria ad attraversare il confine procurandole un'occupazione nei paesi di transito; negandogliela, però, nel nostro. […] Il processo di espropriazione e di sgombero dei poveri deve avvenire con discrezione e circospezione.»¹ A distanza di quarant'anni, Ben-Gurion ribadiva il concetto: «Il trasferimento di popolazione è già avvenuto nella valle di Jezreel, nella piana del Sharon e in altri luoghi. Siete a conoscenza del lavoro del Fondo nazionale ebraico in proposito. Ora occorre realizzare un trasferimento di ben altre dimensioni.»² Durante la guerra del 1948, Ben-Gurion mise in pratica le sue raccomandazioni. In una campagna nota come "Operazione Hiram" fu realizzato un trasferimento indiscriminato di popolazione dalla Galilea. Durante questa campagna, ha scritto Morris, le forze armate sioniste eseguirono "un numero insolitamente elevato di esecuzioni di popolazione civile contro muri o nei pressi di un pozzo con notevole metodicità". Molto scrupolosamente, Morris cita ventiquattro episodi di terrorismo o di massacro, di cui i più efferati ebbero luogo a Saliha (78 uccisi), Lod (250), Dawayima (centinaia) e, ovviamente, nel già citato villaggio di Deir Yassin. Alcuni di questi massacri furono probabilmente perpetrati per ragioni tattiche: a Dawayima, nei pressi di Hebron, per esempio, "una colonna entrò nel villaggio sparando all'impazzata e uccise qualsiasi cosa si muovesse". Altri massacri rispondevano, invece, all'intento strategico di terrorizzare la popolazione affinché fuggisse. Questi massacri non furono certo tenuti nascosti dalla popolazione palestinese. Dopotutto, come ebbe a dire una volta Lenin, l'intento del terrorismo è terrorizzare. (Morris, ricordiamo per inciso, ha giustificato i sionisti richiamandosi alla logica del ben noto aforisma di Lenin: "Per fare la frittata occorre rompere le uova").

Secondo un testimone oculare di Deir Yassin: «Deir Yassin era un villaggio che fu attaccato dagli israeliani, o dai sionisti, il 9 aprile 1948. […] Incontrerà delle persone che le diranno: "Questo è quello che successe a Deir Yassin", perché loro erano là. Ho incontrato una donna che mi ha detto che le portarono suo figlio e le dissero di prenderlo in grembo e poi lo uccisero. Usavano coltelli, baionette. Un macello; non un combattimento. Non c'era nessuno da combattere. Erano prevalentemente donne e bambini. Molte, moltissime persone furono massacrate in quel villaggio. Questo massacro terrorizzò l'intera Palestina. Tutti parlavano del massacro di Deir Yassin.» Complessivamente, furono cancellati oltre cinquecento villaggi palestinesi. La maggior parte dei palestinesi che fuggì fini in Cisgiordania, nella striscia di Gaza, nei paesi arabi limitrofi. Quelli con un certo grado di istruzione, con specializzazioni o disponibilità economica cercarono di rifarsi una vita meglio che poterono, talvolta in luoghi lontani come il Golfo persico, l'Europa, le Americhe. Quelli che non furono altrettanto fortunati finirono nei campi profughi, organizzati, inizialmente, dallo United Nations Releif for Palestine (Unrp). "

¹ B. MORRIS, Revisiting the Palestinian Exodus of 1948, in E. L. ROGAN e A. SHLAIM (a cura di), The War of Palestine, Rewriting the History of 1948, Cambridge University Press, Cambridge, 2001, p. 41 [trad. it. La guerra per la Palestina: riscrivere la storia del 1948, Il Ponte, Bologna, 2004]. ² Ibidem, p. 43.

---------

James L. Gelvin, Il conflitto israelo-palestinese. Cent'anni di guerra, traduzione di Piero Arlorio, Einaudi (collana Piccola Biblioteca Einaudi n° 357), 2007¹; pp. 179-181.

[Edizione originale: The Israel-Palestine Conflict, Cambridge University Press, 2005]

What Everyone Needs to Know Q&A: In recent years, the wave of terrorism around the world has expanded dramatically, with some of the deadliest attacks occurring in the past few months. As the Islamic State of Iraq and Syria—ISIS—continues to claim responsibility for many of the mass killings, we want to know:

What is ISIS?

ISIS—also known as the Islamic State, ISIL, and Daesh—is a group committed to salafi principles and jihadi tactics. It is extremely brutal. The group has regularly beheaded and cru­cified those it considers its enemies, killed other Muslims for the crime of apostasy (leaving the fold), and committed acts of genocide against those it considers polytheists. In sum­mer 2014, it conquered a broad swath of territory stretching from north/central Syria through central Iraq. The territory included the third largest city in Iraq, Mosul. A year later, it began a global campaign of terrorist attacks.

“ISIS”—which stands for the Islamic State of Iraq and Syria—is the most common term used to identify the group. Most pol­icy makers and commentators shun the term “Islamic State” because it lends credence to ISIS’s pretension to be recognized as a territorial state. The most common term in the Arab world is “Daesh,” an Arabic acronym for al- Dawla al- Islamiya fi al-ʿIraq wal- Sham that has the same meaning as ISIS. During the Obama administration, the official American term for the group was ISIL, which stands for the Islamic State of Iraq and the Levant. While unfamiliar, the term “Levant” is more accurate than the term “Syria.” The word Sham in the original Arabic refers to a geographic unit larger than just the state of Syria (which, in Arabic, is Suriya). Instead, it refers to “Greater Syria”—the ter­ritory that is currently Syria, Lebanon, Israel/ Palestine, Jordan, and western Iraq. The term is an old one, coined by the French because the territory lies in the eastern Arab world (that is, not North Africa), where the sun rises (se lève).

[Page 83-84, The New Middle East: What Everyone Needs to Know by James L. Gelvin]

Image: Globe by ErikaWittlieb. CC0 public domain via Pixabay.

Israele e Palestina.

Dove informarsi, libri, film, reportage seri per capire qualcosa tra chi dice che quelle terre sono degli ebrei perche gli arabi le hanno vendute e le abitavano solo come nomadi, e chi dice che gli ebrei si sono appropriati di quelle terre illegittimamente (al netto dei loro motivi religiosi).

Qual è la VERITÀ STORICA?

Qui faccio parlare il mio ragazzo laureato in storia con una tesi in Storia dei paesi Islamici e lui consiglia per quanto riguarda i libri: 

Il conflitto israelo-palestinese di James L. Gelvin 

Storia della Palestina modera; una terra, due popoli di Ilan Pappé 

Il conflitto arabo-israeliano di Fraser Thomas G. 

Breve storia dello stato di Israele 1948-2008 di Claudio Vercelli 

Hamas: che cos’è e cosa vuole il movimento radicale palestinese

La guerra per la Palestina. Riscrivere la storia del 1948 di Avi Shlaim e Eugene Rogan 

In tempo reale consiglia il subreddit: r/Palestine 

Per i film: 

Paradise Now di Hany Abu-Assad

e anche Valzer con Bashir di Ari Folman anche se parla dei conflitti Libano che culminarono nel massacro di Sabra e Shatila del 1982 (questo lo consiglio io, molto bello) 

As the Palestinian minority takes to the streets, Israel is having its own Black Lives Matter moment

As the Palestinian minority takes to the streets, Israel is having its own Black Lives Matter moment

Israeli-arabs gesture and wave Palestinian flags at Israelis in a Jewish community building, during renewed riots in the city of Lod on May 11. Oren Ziv/picture alliance via Getty Images James L. Gelvin, University of California, Los Angeles The images and reports coming from Israel, Jerusalem and Gaza in recent days are shocking. They are also surprising to those who thought the 2020 Abraham…

View On WordPress

Palestine and Israel

1.The Israel-Palestine Conflict: One Hundred Years of War 3rd Edition by James L. Gelvin (Author) 2.Israel / Palestine (Hot Spots in Global Politics) 4th Edition by Alan Dowty (Author) 3.The Ethnic Cleansing of Palestine Paperback – September 1, 2007 by Ilan Pappe (Author) 4.Israel and Palestine: The Complete History [2019 Edition] Paperback – January 21, 2019 by Ian Carroll (Author) 5.Israel: A…

View On WordPress

James L Gelvin’s ‘THE MODERN MIDDLE EAST’

James L Gelvin’s ‘THE MODERN MIDDLE EAST’

James L Gelvin’s ‘THE MODERN MIDDLE EAST’

James L Gelvin’s ‘THE MODERN MIDDLE EAST’ and Akram Khater’s ‘SOURCES IN HISTORY OF THE MODERN MIDDLE EAST

1.How does Prof. Gelvin define “defensive developmentalism?” What are its main attributes, who practiced it, and why? What were its limitations and how successful was it in resisting western encroachment?

2.Analyze both modernist…

View On WordPress

really wanna do more BOOK BLOGGING so like SUP here’s my CURRENTLY READING from goodreads it’s HORRIFIC

the complete short stories of ernest hemingway: senior year of high school baby! didn’t hate hemingway as much as i was expecting so i’m still planning on eventually finishing it. lol

the complete short stories, flannery o’connor: my B*TCH, like the only non-contemp american author i enjoy -- liked her enough to ask my teacher for extra reading which i put to good use in my ioc...ah the good old days of ib /sarcasm

hamlet: I HAVE FINISHED THE PLAY it’s just i have the norton crit edition so there’s all this cool shit in the back i never read. actually might finish this soon bc i think i wanna hit my goodreads challenge goal this fall with a blitz through all my unread shakespeare and norton crit eds

the essential dykes to watch out for, alison bechdel: CLASSIC...oh my god was reading this on family vacation less than 6 months after coming out

rochester knockings, hubert haddad: i NEVER abandon books but this is bad

the “s” word - a short history of an american tradition - socialism, john nichols: was decent but i got distracted

emma, jane austen: probably got distracted? also wasn’t as hooked as with p&p

the complete poems, walt whitman: american literature whomst???? i’m like 10 whole pages into this BRICK

[finally up to last year] sir gawain and the green knight, norton crit ed: read the text, not the essays

into the woods - a five-act journey into story, john yorke: if you know, you know

beowulf, norton crit ed: see sir gawain. seamus heaney redeemed by this translation but my prof didn’t want to talk reception at alllllllll

doctor faustus, christoper marlowe, norton crit ed: same as the other nortons. didn’t suck

othello, norton: see other nortons. lingering anger over this being included in a brit lit survey with a theme of MONSTROSITY with no critical examination of.....race........

paradise lost, norton: LMAOOOOOOOOOOOO

a history of the hebrew language, angel sáenz-badillos: might have to abandon this one if we don’t get more like socio-cultural stuff on language once we move to more recent history

the modern middle east - a history, james l gelvin: didn’t suck but weird periodization over diff chapters? didn’t finish bc i dropped this class this was for

the picture of dorian gray, oscar wilde: my prof literally said it wasn’t gay when asked by someone else and i nearly had an aneurysm bc of the BLACKMAIL THING

plays pleasant, george bernard shaw: FINALLY SOMETHING IM ACTIVELY READING RN......ONE ACT OF YOU NEVER CAN TELL LEFT....LETS GO LESBIANS LETS GO

orientalism, edward said: partway through part 3. that’s all

the palm-wine drinkard / my life in the bush of ghosts, amos tutuola: really excited to pick this back up i read like 10 pgs

odd girls and twilight lovers: a history of lesbian life in twentieth century american, lillian faderman: the number of renewals on this.....

a fine balance, rohinton mistry: bought this pre senior year of high school bc i wanted to read both summer readings books even though we only had to read one, never read it, got assigned it for my grad class on postcolonial novels, ONLY HAVE THE EPILOGUE left, am procrastinating finishing by typing this post.....

colette, julia kristeva: i AM a dyke, yes, thank you. excited to get into this bc kristeva has been popping up elsewhere for me rn

victory city - a history of new york and new yorkers during world war ii, john strausbaugh: might push through a bit more before dropping if it doesn’t get better...it’s not bad i just can’t follow the jumping around from topic to person to different person to different topic

aleph-bet - an alphabet for the perplexed: this is so weird and interesting. cool art. weird enough that i have zero critical thoughts

imaging the balkans, maria todorova: for a research project that i’m beginning to suspect i didnt get funding for so thats cool!

THAT TWENTY SIX BOOKS ASDFAILSDNLJBJBFSKDJ I HAVE PROBLEMS

Syrian Kabuki

http://bit.ly/2qAO778

Despite outcries from horrified aficionados of Japanese theater, the term “Kabuki” seems to have found a permanent place in the American political lexicon. The term refers to an act that is more a contrived and ritualized posturing than a useful means to an end.

As someone who has written and taught about the Middle East for more than 30 years, I have seen more than my share of Kabuki.

Take Syria. On April 4, 2017, 90 people died from a nerve gas attack attributed to the Syrian government in the Syrian town of Khan Sheikhoun. Two days later, President Donald Trump authorized a cruise missile strike on the air base from which the Syrians launched their attack. And two days after that, the base was up and running again.

Almost a year later, on April 7, 2018, there came reports of another chemical attack. This time it was in Douma, a town near Damascus. The United States, along with the United Kingdom and France, launched a retaliatory strike, hitting chemical weapons research and storage facilities in Homs and Damascus. Two days before the strike, the government had raised the Syrian flag over Douma and began evacuating opposition fighters and their families to the next front.

As United States’ Ambassador to the United Nations Nikki Haley put it, in launching the strikes “we acted to deter the future use of chemical weapons by holding the Syrian regime responsible for its atrocities against humanity.”

Not if the past is any indication. Indeed, Haley herself noted that over the years the Syrian government has used chemical weapons 50 to 200 times. That is hardly a testimonial to deterrence.

Current conditions make deterrence even more unlikely. The presence of Russian and Iranian troops, military contractors and equipment means that any future response to a Syrian chemical weapons attack has to be as carefully calibrated as this past one was. Otherwise, the United States might find itself in a wider conflict.

It might even be argued that such calibration erases a retaliatory attack’s deterrence effect. The Assad government will be able to factor in the upper limits of an American response when weighing future benefits from the use of chemical weapons.

It is reported that 40 people died in Douma as a result of chemical weapons. More than 31,000 died in the four-year long Battle of Aleppo as a result of bombings, the targeting of medical facilities and personnel, and starvation. It might be time to reassess questions of lethality and legality, determine what is truly important in the Syrian conflict, and base policy on delivering the goods rather than striking a pose.

James L. Gelvin does not work for, consult, own shares in or receive funding from any company or organization that would benefit from this article, and has disclosed no relevant affiliations beyond their academic appointment.

" Come l'Olp, il Hamas si compone di svariati gruppi e correnti. La sua dirigenza, per esempio, è divisa tra i cosiddetti "interni", ossia i rappresentanti dell'organizzazione all'interno dei territori occupati, e gli "esterni", ossia i dirigenti in esilio, per esempio a Damasco. Gli esterni controllano la maggior parte dei fondi esteri del movimento, ossia i finanziamenti che provengono dai regimi simpatizzanti dell'area, e, di fatto, hanno in mano le leve dell'apparato organizzativo. Gli interni, invece, hanno il difficile compito di gestire quotidianamente la vita politica ed economica dei loro sostenitori e parare i colpi dei rivali politici. È interessante notare che alcuni osservatori sostengono che questa divisione del lavoro rende gli interni più pragmatici, e che un numero pressoché uguale di altri osservatori sostiene esattamente il contrario. C'è poi la divisione tra il Hamas di Gaza e quello della Cisgiordania. Secondo un certo numero di commentatori, poiché gli islamici su posizioni radicali furono oggetto di repressione all'epoca in cui l'Egitto controllava Gaza, i militanti del Hamas di Gaza sono sempre stati maggiormente inclini alla segretezza, alla disciplina organizzativa e alle trame cospirative rispetto ai militanti della Cisgiordania, dove non s'è registrata una repressione del genere all'epoca dell'amministrazione giordana. Il Hamas della striscia di Gaza s'è inoltre fatto una reputazione di maggiore inflessibilità ideologica e di zelo puritano rispetto al Hamas di Cisgiordania, dove occorre fare i conti con una cultura più laica che al Sud (in Cisgiordania, studentesse del Hamas reclutano per l'organizzazione, e qualcuno ha riferito che, per promuovere la causa, lascerebbero addirittura scoperto qualche centimetro di gamba). Allo stato, gli esiti politici concreti di queste tensioni interne sono piuttosto prevedibili: movimenti come l'Olp e il Hamas, che premiano l'inclusione e sono poco propensi, o incapaci, a far rispettare la disciplina "di partito" sul piano tattico e strategico, finiscono per essere alla mercé dei loro militanti più intransigenti. Paradossalmente […] potrebbe essere stata proprio questa intransigenza a tenere aperti gli spiragli della creazione di uno Stato palestinese effettivo a fianco di Israele. "

James L. Gelvin, Il conflitto israelo-palestinese. Cent'anni di guerra, traduzione di Piero Arlorio, Einaudi (collana Piccola Biblioteca Einaudi n° 357), 2007¹; pp. 295-296.

[Edizione originale: The Israel-Palestine Conflict, Cambridge University Press, 2005]

The Israel-Palestine Conflict: One Hundred Years of War The Israel-Palestine Conflict: One Hundred Years of War by James L. Gelvin About The Israel-Palestine Conflict: One Hundred Years of War…

Haftallık

 Bir yedi gün daha geride kaldı. Resmen yılın ilk ayının yarısına geldik. Hala 2017′de tam olarak ne yapmak istediğimi belirlemedim. Dışarıda bir yerde istediğim hayat beni bekliyor ama ben planını bile yapmıyorum. Yaz ayından beri tembellik yaptığımı da itiraf edeyim burada. “Haftalık” yazmamın amaçlarından biri de ne yaptığımı görmek ve kendimi de biraz itelemek aslında. O zaman bakalım bu hafta ben neler yapmışım:

- Tembellik arasında insan hiçbir şeyi yetiştiremiyor ne garip. Fakat bu hafta ben o kadar da tembel değildim. Güzel bir film bile izledim! Eminim daha önce duymuş ya da fragmanını izlemişsinizdir. “Nerve” yani oyun isimli filmden bahsediyorum. Filmimizde Nerve adında online bir doğruluk ya da cesaret oyunu bulunmakta. Tabi siz ya cesareti seçiyorsunuz ya da izleyici olarak videoları sosyal medyadan takip edebiliyorsunuz. Yani doğruluk yok sadece cesaret. Bu çerçevede oyun sizden yapmanızı istediği şeyi söylüyor siz de onu verilen zamana kadar yapmaya çalışıyorsunuz. Mesela: bir yabancıyı beş saniye boyunca öp! 

 Evet filmdeki karakterlerimiz de bu şekilde tanışıyor zaten. Dave Franco da yine formunda tabi. Emma hanımla iyi bir ortak olmuşlar. Karakterler oyunun onlardan istediklerini gerçekleştirirken izlenme sayısında zirveye ulaşıyorlar fakat karakterlerimizden birinin neden bu oyunu oynadığına dair birkaç bilgi sızıyor ve hikaye burada iyice değişik bir hal alıyor. Oyun sahipleri karakterlerin kimliğini çalma ve onlara istediğini yaptırma tehdidine varacak kadar ileri gidiyor ve karakterlerimiz oyuna aslında bir oyun oynamaya karar veriyorlar. Değişik ve saçma sapan anlattım biraz ama spoiler vermeden de anlatmak zormuş filmi. Neticede beğendim güzel, youtube izleyip sosyal medyada fazlasıyla gezinen insanlar için yerinde eleştiriler de yapan farklı bir film olmuş. Beş üzerinden dört!

-Bu hafta bitirdiğim kitap tekrar daha önceden okumaya başladıklarımdan biri. Bir haftada bitiremeyeceğim kadar uzun olduğunu düşünüyorum açıkçası. Kitabımız Modern Ortadoğu Tarihi - James L. Gelvin. Arap İsyanları hakkında literatüre aşina olanlar kendisini zaten daha önce bu isyanların yanlış bilinenleri hakkında çıkardığı Arab Uprisings: What Everyone Needs to Know kitabıyla tanır. Hatta yakın bir zamanda güncellenmiş olarak ikinci basımını da yaptı bu kitap. Neyse konusuna ve kalınlığına bakıp onu yargılamak en büyük hatalardan biri olur nitekim bir roman okumaktan çok daha zevkliydi onu okumak. Tarih dediğimizde aklımıza çok ağır ve sıkıcı metinler gelir fakat bu kitap (tabi olması gerektiği gibi) kültür, ekonomi, toplumsal değişim, savaşlar, neo-liberalizm, sanat vs konularını o kadar güzel harmanlamış ki tarih okumaya alışık olmasanız bile bayıla bayıla okursunuz. 

 Alana ilgi duyuyorsanız okunması gereken kitaplar arasında olduğunu düşünüyorum. Tarihsel olarak bölgeye ait “Neden” ile başlayan birçok soruya cevap verebilme niteliği taşıdığına inanıyorum bu kitabın. Özellikle bu alanda okumaya devam edeceğim kitapların dilinin bu kadar güzel bir okumayı aratacağını düşünüyorum. Bakalım. Beş üzerinden beş! Bu kitap hakkında diğer yorumlar ve genel bilgi için: https://www.goodreads.com/book/show/30134953-modern-ortado-u-tarihi---1453-2015

- Aynı anda birkaç kitabı okuduğum oluyor. Hatta bu sık sık oluyor. Bu yüzden okuduğum bir diğer kitaptan ufak da bir alıntı yapmak istiyorum. Alıntı yapacağım kitap Felsefenin Kısa Tarihi - Nigel Warburton. Tahmin edilebileceği üzere bu kitap filozoflardan bazılarını (eksiklikler de bulunmakta) birkaç sayfada özet niteliğinde tanıtıyor. Yazdıkları kitaplar, çalıştıkları alan, birbirleriyle yaptıkları atışmalar, kendi ilginç hayat tarzları vs kitapta mevcut. Bu filozoflardan özellikle birinin hayat tarzını bir paragrafla buraya kazımak istiyorum. Bir insan ne kadar üretken olabilir? Immanuel Kant bence örnek alınabilir:

 “Kant’ın zihni oldukça düzenli ve mantıklıydı. Hayatı da öyleydi. Hiç evlenmedi ve her gününü katı bir düzene göre yaşadı. Hiç vakit kaybetmemek için uşağından onu sabah beşte uyandırmasını istemişti. Uyandıktan sonra biraz çay içer, bir pipo tüttürür ve işe koyulurdu. Oldukça üretken biriydi. Hayatı boyunca çok sayıda kitap ve makale yazdı. Daha sonra üniversitede ders verirdi. Öğleden sonra 16:30′da tam tamına aynı saatte yürüyüşe çıkar, caddeyi bir baştan bir başa tam sekiz kez turlardı. Öyle ki evinin olduğu Königsberg (bugünkü Kaliningrad) kasabasının sakinleri, saatlerini onun yürüyüş saatine göre ayarlardı”. (sy-168)

 Bense yukarıdaki Umaru gibi tembelliğin kitabını yazacak durumdayım. Sahi yazının başında “O kadar da tembellik yapmadım” demiştim, onu unutabiliriz. Tabi kitabın ileriki bölümlerinde John Stuart Mill’in kısa hayat tarzını okuyunca evrene olan katkım göz önüne alındığında varolmama gerek olmayabilir diye düşünmeye başladım. 

- Evet sonunda geldik anime kısmına. Tabi ki geçen hafta bahsettiğim üzere Kuroshitsuji Book of Circus’u bitirmiş bulunmaktayım. Spoiler: herkes ölüyor. Hatta çocuklar bile. İzleyen yorumlarına baktığımda herkes çok etkilenmiş. Tokyo Ghoul izleyen ve Attack on Titan mangasını okuyan biri olarak bunlar hiçbir şey. Sebastian ve Ciel’e hiçbir şey olmuyor ya gerisi teferruat. Tokyo Ghoul ve Attack on Titan hikayelerinde olan şeyler daha acımasız ve resmen size psikolojik baskı yapıyor. Ne olmuş yirmi tane beyni yıkanmış çocuk yangında öldüyse yani? Tamam kötüydü ama çocuklar yaşasın diye paralel evrende yaşamayı dileyecek kadar değil. Bu anime bölümlerinin çok önemli bir özelliğini atlamayalım: Sebastian’ın Ciel’i nerelerden nasıl kurtardığını daha açık bir şekilde görüyoruz. Üstelik Ciel’in vahşet dehşet asil babasını görüyoruz! Vincent Phantomhive:

 Ciel’in babası deyince insan böyle bir hafiften yaşlı, kalın boyunlu ve çok sert bir tip bekliyor. Fakat kendisi bebek yüzlü bir asilzade. Bu kadar tatlı göründüğüne bakmamak lazım nitekim kendisi İngiltere Kraliçesinin pis işlerini yapan yani cinayet işleyen, kumpas kuran falan biri. Ama beklenenden şeker. Bu animenin devamını daha önce izlemiştim zaten Book of Murder’ı yani. Sıra gözetmeden izlediğim için Book of Murder’da olan şeyleri daha iyi anlamış oldum. Spoiler: Book of Murder’da Sherlock Holmes’un yazarı da yer alıyor fakat son bölüme kadar anlayamıyorsunuz tabi bunu. 

Süper bir haber Kuroshitsuji’nin yapımcıları yeni bir film üzerinde çalışıyor. Çıkacak olan yeni bölümün adı Book of Atlantic. Bu bölümde Undertaker ( ölüm tanrılarının tanrısı :S ) Ciel’i öldürmeye çalışacak ve tabi Sebastian bu duruma el atacak. Normalde Ciel kimin kim tarafından öldürüldüğünü araştırırken ipucu almak adına Undertaker’dan yardım alıyordu. Kendisi değişik bir karakter olmakla birlikte karşımıza çıkmadığı bir sezon da bulunmamakta.

 Kendisinden ipucu alabilmek de çok zor: onu güldürmek gerekli. Neye neden güldüğü biz izleyiciler tarafından ne yazık ki bilinmiyor. Onu her zaman Sebastian kapılı kapılar ardında güldürüyor, tabi son sezonda Ciel de uzun uğraşlar sonucunda onu güldürmeyi başarıyor. Fakat yeni bölümde ne oluyor da Undertaker Book of Atlantic’de insanların beraber gemiyle açıldığı o ıssız yerde neden birden herkesi öldürmeye karar veriyor bilmiyoruz. Bu bölümün özelliği ise Undertaker’ın yüzünü gösteriyor olması. Normalde kendisi çok güçlü bir Shinigami (ölüm tanrısı) fakat hep tabutların olduğu yerde takılıyor ve çok sinik bir karakter gibi davranıyor. Halbuki kendisinin ölüm tanrıları binasında (onların eğitildiği, işlerin yürütüldüğü yer, evet biliyorum garip) heykeli bile bulunmakta. Sebastian’a aşık olan ölüm tanrısı Grell bile Undertaker’ın yüzünü gördüğünde ona bayılıyor. Ufak ipuçları için fragmanı da buraya bırakayım:

 2013′ten beri beklendiğini de söyleyeyim. Sonuç fazlasıyla tatmin edici olacak gibi. 

 Bir sonraki anime: Ao no Exorcist. 2011 yapımı bir anime ve ikinci sezonu daha yeni çıkıyor! Katil olurdum eğer 2011′de izleseydim bunu. Hikayemiz biraz heyecanlı başlıyor aslında. İlk bölümler genelde ne olduğunu anlamadığınız, her şeyin saçma geldiği ve animenin evrenindeki kuralların özet geçildiği bir olaylar zinciridir. Ao no Exorcist de bir istisna değil tabi. Biraz spoiler alarak başladığım için pek şaşırmadım gidişata fakat hiç beklemediğim şeyler de oldu.

 Bu durumu nasıl kıyısından köşesinden geçerek anlatacağım bilmiyorum o yüzden direkt söyleyeceğim: bu çocuk şeytanın oğlu ama bunu sonradan öğreniyor ve aslında iyi biri. Hatta normal bir şeytanın değil Lucifer’ın oğlu. Bir olay sonucu birden kötü ruhları ve şeytanları görmeye başlıyor ve ona babalık yapan rahip gerçeği tak diye söylüyor. Animenin daha başındayım ama hikayeyi ve görselleri beğendim o yüzden devam edeceğim.

- Bu haftayı da özetlemişken sevdiğim bir şarkıyı paylaşıp da gideyim bari.

Tamam bir tane daha ama son:

Herkese iyi haftalar.

Middle East

1.Black Wave: Saudi Arabia, Iran, and the Forty-Year Rivalry That Unraveled Culture, Religion, and Collective Memory in the Middle East Hardcover – January 28, 2020 by Kim Ghattas (Author) 2.A History of the Modern Middle East 6th Edition by William L. Cleveland (Author), Martin Bunton (Author) 3.The Modern Middle East: A History 5th Edition by James L. Gelvin (Author) 4.America’s War for the…

View On WordPress

"IŞİD Baasçılarla çalışıyor"

“IŞİD Baasçılarla çalışıyor”

Kaliforniya Üniversitesi Çağdaş Ortadoğu Tarihi Profesörü James L. Gelvin, Irak’ta halkın, hızla ilerleyen Irak Şam İslam Devleti’ne (IŞİD) direnmemesinin sebebinin, Başbakan Nuri el-Maliki’ye yönelik tepki olduğunu söyledi.

Los Angeles Kaliforniya Üniversitesi’nde Çağdaş Ortadoğu Tarihi Profesörü ve Arap Çağdaş Sosyal ve Kültürel Tarihi Uzmanı Gelvin, Irak krizini AA muhabirine değerlendirdi.

Ir…

View On WordPress

What draws 'lone wolves' to the Islamic State?

http://bit.ly/2imGZqS

Police work near a damaged Home Depot truck on Nov. 1, 2017, after a motorist drove onto a bike path near the World Trade Center memorial. AP Photo/Andres Kudacki

The recent attack on a bike path in lower Manhattan once again compels us to ask: Why do people pledge allegiance to the Islamic State?

Sayfullo Saipov, the suspect in the attack, isn’t a devout Muslim. He cursed and came late to prayers, according to acquaintances who talked to The New York Times. So why would he want to be a martyr?

As a professor of modern Middle Eastern history, I have spent the majority of my professional life studying the region, its culture, society and politics. In recent years, I have researched and written about IS and its terrorist activities. While other experts and I have long looked at how radicalization occurs, some new ideas are emerging.

Of lone wolves, flaming bananas and machismo

Like this recent attack in New York, many IS attacks around the globe are carried out by individuals the media have dubbed “lone wolves” – that is, freelancers who act without the direct knowledge of the IS leadership. To avoid glamorizing them, the RAND Corporation prefers the term “flaming bananas.”

There are two theories as to why these individuals pledge allegiance to the group. The first is that they get “radicalized.”

Radicalization refers to a step-by-step process whereby individuals become increasingly susceptible to jihadi ideas. First, they cut themselves off from social networks such as family, which provide them with support and a conventional value system. They then immerse themselves in a radical religious counterculture. They might do this on their own, or a jihadi recruiter might bring them into the fold. Either way, the result is the same.

Some observers claim IS propaganda plays a key role in recruitment. Rather than presenting a religious rationale for the group’s actions, IS propaganda tends to focus on the violence the group perpetrates. IS has even released a video game based on Grand Theft Auto 5 in which, rather than stealing cars and battling the police, the player destroys advancing personnel carriers and shoots enemy soldiers.

Perhaps, then, the radicalization model is wrong or not universally applicable. Perhaps there’s something other than religious zealotry at play.

Consider the widely reported story of two would-be jihadists who, before they left Birmingham, U.K., for Syria, ordered “Islam for Dummies” and “The Koran for Dummies” to fill the gaps in their knowledge.

Newspaper stories time and again puzzle over the problem of how it happens that individuals who go on to join IS were found in bars, even gay bars, or had Western girlfriends and smoked and drank almost up to the time they committed some act of violence for the group. The most common explanation is that their dissolute lifestyle was a cover.

After the driver of a truck ran down and killed 84 people in Nice, France, for example, the French interior minister was at a loss to explain how someone who drank during Ramadan – which had ended a week and a half before – could have radicalized so quickly.

Former French President Francois Hollande in Paris in September 2016 at a memorial service for victims killed by terrorism in France. AP Photo/Michael Euler

A number of experts have argued that the radicalization model should be replaced by, or supplemented with, a different model.

Rather than joining a radically different religious counterculture, individuals are attracted to IS, these experts argue, because its actions reaffirm the cultural values of those who are marginalized, or those who exhibit what psychiatrists call “anti-social personality disorders.”

Could it be that IS volunteers are drawn to a value system that asserts an aggressive machismo, disparages steady work and sustains the impulse for immediate gratification? Could it be that they are attracted to a culture that promotes redemption through violence, loyalty, patriarchal values, thrill-seeking to the point of martyrdom and the diminution of women to objects of pleasure?

In this reading, IS more closely resembles the sort of street gang with which many of its Western and Westernized enlistees are familiar than its more austere competitor, al-Qaida.

James L. Gelvin does not work for, consult, own shares in or receive funding from any company or organisation that would benefit from this article, and has disclosed no relevant affiliations beyond their academic appointment.