Her dinlediğim şarkıyı ben sana armağan ettim, belki dinliyorsundur diye...

Sankilerden ve belkilerden fena hâlde sıkıldım, bana net olun.

Bazen aranizda mesafeler de olsa, bu mesafeler ortaya "Belki"leri dogurur. Ve siz, bu belkilerden korkmamalisiniz.

"Belki bir gun yan yana oluruz."

"Belki bir gun dokunurum sana."

"Belki bir gun operim seni."

3391 kilometre

Buraya yazmak işkence belkilerden kurtulmam gerek belkide kağıda kaleme dönücem

belki bir gün tekrardan karşılacağız. başka bir hikayenin, başka birer karakteri olarak. belki bu sefer hikayemiz bir ömür olacak. belkilerden ibaret aşkımızın bitişi çok keskin olacak. bir zamanlar tuttuğun elim, sardığın bedenim salına salına geçecek yanından. önce bir sızı hissedeceksin içinde korkma sen başka hikayelerin seven adamıyken çok kez hissettim bu sızıyı yüreğimde. öldürmüyor. ama bir zamanlar hayran olduğum neşeni elinden alıyor. önce gülüşlerini sonra hoş sohbetini. yalnızlaştırıyor kendinle bile konuşamıyorsun. inanır mısın belkilerle kurduğumuz hayaller keşkeye döndün artık sen bende belki değilsin sevgili. keşkesin kocaman bir keşke. keşke, belkilerle kalsaydın düşleyecek en güzel ihtimal olurdun. hayallerde yaşatabilirdim. fakat sen buna bile izin vermedin. bizim hikayemiz senin kötü yazarlığın yüzünden yarım kaldı. umarım şu anki hikayende iyi bir yazarsındır. bazı hikayeler yarım kalır çünkü tamamlanmasından daha iyidir böylesi.

Sonuçta aşk, keşkeler ve belkilerden ibaret değil miydi? Bitecekti elbet, biliyordum...

Belki Senin Belkilerin

HİÇ Olmadı!

Belki'de

Bu Hayat Belkilerden Uzak Hiç'liğe Tutsak...

Hayatım koskoca belirsizliklerden ve "belkilerden" ibaret. Her şeye yetişmeye çalışırken kendime geç kalıyorum ve bazı sebeplerden dolayı bir süre olmayacağımı bildirmek istiyorum. Her şeye rağmen kendinize iyi bakın, hoşça kalın. :')

Unuturum dedim, alışırım dedim, geçer yani. Direndim! Üçüncü günün sonunda dayanamadım abi, aradım bunu "görüşebilir miyiz?" dedim ikiletmedi beni "olur" dedi. Sözleştik Pazar akşamına, durup durup aynanın karşısında buldum kendimi. Şöyle otururum, böyle gülerim, öyle bakarım. "Neden gittin" falan demeyecektim. Ama hayatımda ilk defa cesur olacaktım abi ben, oturacaktım karşısına, gözlerimi üzerine dikip ezberleyecektim o'nu. Çok güzelsin diyecektim. Unutamıyorum diyecektim. Ellerimi açıp avuçlarımı gösterecektim bak bu avuçlar bir tek senin adının geçtiği dualar için açıldı râbbe diyecektim. Belki tutamaz kendimi ağlardım. Bir daha çok güzelsin derdim. Bir daha.. Vuruldum işte lan sana derdim. Geçen bir arkadaşım iki kişi arasında kalmıştı, mesela dedim, ikisinin de böbreğe ihtiyacı olsa hangisine böbreğini verirdin ? Öyle baktı yüzüme abi. Ben buna gidip, bak sana böbreğimi veririm diyecektim. Tereddütsüz, şüphesiz veririm. Belki geri döndürmeye yetmezdi ama bilirdi abi. Bende kurtulmuş olurdum bu belkilerden. -Deseydin işte.. Diyemedim abi. Gelmedi! Sabaha kadar bekledim sözleştiğimiz yerde, zil zurna sarhoş olmuşum, yığılıp kalmışım evin kapısına. Bir dahada aramadım bunu, o'nun beni aramasını beklemedim dersem yalan olur. Bekledim. En acısı ne biliyor musun abi, bu yirmi ikinci Pazar, şimdi arasa dese ki "filanca yerdeyim, gel" buradan kalkar giderim. Bu kafayla, bu soğukta, şu üstümdeki gömlekle kalkar giderim. Cam kırıklarıyla döşenmiş olsalar o'na giden yolları, yalın ayak, koşa koşa giderim... En tuhafı da ne biliyor musun abi ? "Neden gelmedin?" falan diyemem. Çok güzelsin derim. Uzatıp ellerimi, bak bu avuçlar bir tek senin adının geçtiği dualar için açıldı râbbe derim... Şimdi istese abi, Böbreğimi veririm.

Gözlerin yeterdi nefes almama, ellerin yeterdi ısınmama, bir yatağım olmasada kalbin yeterdi uyuklamama... Ama olmadı istemedin yetmedi kalbimi iflas ettirdin, canım yandı, sen yaktın diye gözyaşı dökemedim..Tükendim unutamadım seni..Geçmişi... Belki istemedim kim isterki mutlu olduğu bir seyi unutmak? Biliyor musun ben istedim.. Canım yandı kalemi aldım elime... Her bir gözyaşımı satırlara döktüm.. Zaten seni ve geçmişi sadece satırlarda sevdim... Bazen her şeyden uzaklastım kendime sığındım, en büyük korkum yalnız kalmakken sen bana sadece yalnızlığı bıraktın.. Sabah kalktım bir çift el aradım o kabusların ardından, bir çevrem yoktu benim kendimden başka... Bir bardak su içtim her şeyin üstüne suyu içtikden sonra yutkundum ben! O yutkunuş varya ciğerlerim hissetti acısını... En acısı da ne biliyor musunuz.. Ben canımı yakanları hala seviyorum..... Hayallerimi gri kutuya koyan benim o kutuyu kilitleyen sen.. Ben sıyrılıyorum şimdi belkilerden, keskelerden ve neyselerden.. Ben sıyrılıyorum şimdi geçmişden ve senden, sizden.. Arkama bakmadan önüme bakamam ama artık arkama baktığımda seni de görmeyeceğim ama sakın yoluma da çıkma..! Ben seni yine severim ama rüyalarımda... Şimdi başlıyorum adım adım kendimi kanıtlamaya, hayallerime ulaşmaya.. Yalnızım sanma ha ben asla yalnız kalmam.. bu benim sırrım.. Ve ben her bir yıldız sönüşünde yaklaşıyorum bu sırra...'🍬

💫

:')

Aşk, keşke ve belkilerden oluşur...

Belki gelir, belki sever, belki beni bulur, belki utanıyordur, Belki suçsuzdur, belki doğruyu söylüyordur ,belki beni sevmiştir, belki korkmuştur,belki belki belki binlerce belki...

Sıkılmadınızmı beklentilerden, belkilerden? Düşünmediniz mi hiç? Sevmiyordur diye... bence biraz gerçekle yüzleşin ve şunu da unutmayın ki ; beklediklerimiz değil, belkiler yorar bizi'

Ben Şimdi yaralarıma senden kalan Sevdamı sürüyorum Keşkelerden,belkilerden medet umuyorum Yüreğimden akan sevda yaşlarını Sevdamızın kokularını sandıklara dolduruyorum Sevdanı büyüteceğim düşlerde ...... Acılarımı ektim düşündeki çiçeklere Koklarken seninde canın yansın diye

nıye sevmeler yanaktakı gamzenın içine sığmaz

Ne demiş şair “Kendi peşimi bile bıraktım.”

İyiyim desem yalan, kötüyüm desem daha da yalan. Mutluyum desem değil, mutsuzum desem hiç değil.. Kah şeker kız candy modunda gülücükler saçıyorum etrafıma, kah Tatar Ramazan gibi masaya vurup ” ben bu oyunu bozarım ülen !” diye terör estiriyorum.. Ya da bi şarkı çalıyor derinlerden dalıp gidiyorum uzaklara. Artık neyim, nasılım hiç bilmiyorum. İdare ediyorum diyelim.

Kimim, kim olamadım, kim olabilirdim.. Belkiler, keşkeler..

Hayat zaten belkilerden ibaret değil mi? Ölümün olduğu bi dünyada hiç bişey ciddi veya kesin değil aslında. İnsan düşünmeden edemiyor yine de “belki yıllar önce şurda olsaydım, şunu yapsaydım, şu fırsatı değerlendirseydim…… Ne olurdu? Ne değişirdi hayatımda, daha mı iyi, daha mı kötü olurdu herşey?” vs vs..

Şimdi şu adımı atsam, neleri getirir neleri götürür hayatımda diyorsun. Soruların ardı arkası kesilmiyor. Mühim olan “acaba neler bekliyor beni hayatta?” sorusunu keyif alarak sorabilmek.. Kendine rağmen, kendin için bişeyler yapabiliyorsan değişim yapıyorsundur. Cesaret gerek diyorum, halbuki ne var olmazsa baştan başlarsın dimi. Bu kadar karmaşık olmamalı..

“En iyisi düşünmemekti. Kaçmaktı. Kendi içime kaçmak.

Fakat bir içim var mıydı? Hatta ben var mıydım?”

Ahmet Hamdi Tanpınar

aşk rasyonel değildir, mantıklı cümlelerle bastırılmış duygulara gelmez. aşk materyalist değildir, hakkında kararlar almaya, istediğin gibi yönlendirip serbest bırakmaya gelmez. bir masadan kalbimin en ücra köşesine bak istedim, olmadı. meraklan, giriş, dövüş, dokun, olmadı. bir leblebi kasesinde ellerimiz birbirine değsin istedim, kaçırdın o eli, olmadı. en azından yanağım yanağına değsin dedim ayrılırken, olmadı. aşk olup olmayacağına karar vermeye gelmez, sadece olur, engel sınır tanımaz. gözlerinde biraz heyecan göreyim dedim, olmadı. oldu olabileceklerin en normali, aşk normalliğe gelmez, insan duygularına ket vuramadığında aşık olur dedim, olmadı. sen indirmeyince zırhını ben indirdim, dönüp bana bakarsın dedim, olmadı. pencerenin dışında benden daha çok ilgini çeken ne var diye merak ettim, bir şey var mı aramızda diye merak ettim, olmadı. hayatımı çok boşa harcadım ben, bir kere daha denerim dedim, olmadı. fazlaca akılcı ve normal bir akşama biraz olsun içtenlik katayım dedim, olmadı. kendimi sürekli daha güzel rüyalar arayan uykudaki bir koalanın yerine koyamadım, gözlerinin önündeki perdeyi aşıp doğal haline ulaşamadım, istedim bir an kalmasın aramızda mesafe, olmadı. ben bu durumun insanı değilim dedim, belki olur dedim, olmadı. olmasın... ilk defa mı olmuyor sanıyorsun, verdiğimin aldığımı karşılamadığı ilk gün bugün mü sanıyorsun? bu gereksiz samimiyetsizliklerden, yalancı tavırlardan, barikatlardan, sınırlardan, bastırılmış duygulardan, belkilerden, açmazlardan, hissizliklerden, kazanmaya çalışma muhasebesinden, taktiklerden, güvensizliklerden, bir anda olmaz’cılıktan bıktım. tüm bu olanlardan öylesine bıktım ki kendimden bile bıktım. bıkmak istedim bu defa, olmadı. oysa ne çok emek verirdim sadece saçının bir teli için, bu kadar zor değil, bu kadar sıkıntılı değil, bu kadar değil... olsun istersin bazen biriyle, olmadı. bu mücadele benim için bitti, bundan sonrası senin desem, yine olmaz. o yüzden biter işte her güzel başlayan cümle ünlemle. o yüzden biter her cevap başka bir soru işaretiyle. o yüzden noktalanmaz cümleler. en yakın dostumuz virgül, bizi yüzüstü bırakıp göğsümüze oturtur tamam olmamış her şeyi. en büyük düşmanımız noktadır; “ee öyle” der bekleriz işte gelecek bir üç noktalı cümleyi.

İnsanın en aciz olduğu an yapacak bir şeyinin kalmadığı andır ve ben fazlasıyla acizim. Yaptıklarından keyif alamadığında yanmış diliyle tat almaya çalışır gibi oluyor insan. Tüm ihtiyaç bir seyahattir belki, belki de hiçlik...

Sıfıra yakınım ama sıfır değilim bire de uzanacağımı sanmıyorum... o arada sıkıştın mı bir kere kurtuluşun olmuyor ne yaparsan yap. Belkilerden kurulu cümle öbekleri geçiyorsa kafanda eğer beni anlayacaksın, keşkelerle başlıyorsan kendi içindeki mahkemede sözlerine, işte beni yaşayacaksın.