میخوای خوشحال باشی و‌خوشحالی تمام وجودتو گرفته، اما انگار این غم بهت چسبیده ولت نمیکنه! دلیلم نمیخواد. صرفن دوست نداره ولت کنه بره. خونه‌ی گرم و نرمی براش هستی

لاعلاج

گاهی اوقات آرزو می‌کردم که کاش مریض شوم و دلشان به حالم بسوزد. کاش مریضی لاعلاجی می‌گرفتم و زندگی مانده‌ام را زیبا پیش می‌بردم.

ادامه

زمانی که به آن فکر می‌کنم که تمام ریزه‌های زندگی‌هایشان، تمام ریزه‌هایی که دوست دارند هرروز و استفاده می‌کنند را من ساخته‌ام و کسی برایش ذره‌ای اهمیت ندارد، به آن نتیجه می‌رسم که آیا باید ادامه داد؟ آیا باید همین‌گونه برای همه ریزه‌های دوس‌داشتنی بسازم که ذره‌ای به وجود من توجهی نمی‌شود؟

خانواده

چهار نفرمان می‌توانستیم یک خانواده باشیم. نمی‌دانم چه شد. نمی‌دانم کجا شروع شد. اما قبل از شروعش تمام شد..