#піва | Explore Tumblr Posts and Blogs

ruchomyzamak · 8 months

Text

Разьдзел Дзясяты

У якім Кальцыфэр абяцае Софі зрабіць намінак

Гаўл мусіў быў вярнуцца, калі Софі й Майкл былі па-за домам. Ён выйшаў з ваннага пакоя, пакуль Софі смажыла на Кальцыфэры сьняданак, і грацыёзна сеў у крэсла, прыбраны й асьляпляльны. Ён пах бружмелем.

– Шаноўная Софі, – загаварыў ён. – Заўсёды занятая. Вы і ўчора цяжка працавалі, не зважаючы на маю параду, ці ня так? Навошта вы зрабілі выцінанку з майго найлепшага касьцюма? Пытаю проста па-сяброўску.

– На днях ты заліў яго жэле, – нагадала Софі. – Я перашываю яго.

– Я сам магу гэта зрабіць, – сказаў Гаўл. – Думаю, я вам паказваў. Я таксама магу зрабіць для вас пару семілігавых ботаў, калі вы скажаце мне ваш памер. Напэўна, што-колечы практычнае з бурае цялячае скуры. Проста дзіва, як можна зрабіць крок у дзесяць з паловаю міляў і пры гэтым прызямліцца акурат у каровін памёт.

– Гэта мог быць і бычыны памёт, – заўважыла Софі. – Мяркую, ты таксама знайшоў на іх гразь з балотаў. Асоба майго веку патрабуе шмат руху.

– Тады вы былі нават больш занятая, чым я ўяўляў, – сказаў Гаўл. – Бо я магу паклясьціся, што калі ўчора мне давялося на міг адвесьці вочы ад Лэцінага чароўнага твару, я бачыў, як з-за рогу дому высунуўся ваш даўгі нос.

– Пані Фэйрфакс – сябра нашае сям’і, – растлумачыла Софі. – Адкуль мне было знаць, што ты таксама там будзеш?

– У вас ёсьць інстынкт, Софі, вось адкуль, – сказаў Гаўл. – Ад вас нічога не схаваецца. Калі б я заляцаўся да дзяўчыны, якая жыве на айсбэргу пасярод акіяну, рана ці позна – і, хутчэй, рана – я б падняў галаву і ўбачыў, як вы праносіцеся міма на мятле. Папраўдзе, цяпер я быў бы нават расчараваны вамі, калі б не пабачыў вас.

– А ты сёньня сабраўся на айсбэрг? – спытала ў адказ Софі. – Мяркуючы з учорашняга выразу на Лэціным твары, цябе там больш нічога не трымае!

– Вы несправядлівая да мяне, Софі, – вымавіў Гаўл. Ён гучаў глыбока пакрыўджаным.

Софі падазрона скасіла на яго вочы. Па-за чырвоным самацьветам, які калыхаўся ў Гаўлавым вуху, ягоны профіль выглядаў смутным і шляхетным.

– Пройдзе шмат рокаў, перш як я пакіну Лэці, – сказаў ён. – І папраўдзе, сёньня я зноў іду да Караля. Пані Праныра задаволеная?

Софі не была ўпэўненая, ці паверыла бадай аднаму ягонаму слову, хоць пэўна ў Кінзбэры – дзьвярны ґуз быў павернуты чырвоным долу – Гаўл адправіўся па сьнеданьні, адмахнуўшыся ад Майкла, калі той паспрабаваў параіцца зь ім пра заблытанае заклінаньне. А як Майклу не было чым заняцца, ён таксама пайшоў. Сказаў, што яму нічога не застаецца, як наведаць Цэзары.

Софі засталася адна. Яна ўсё яшчэ ня верыла таму, што Гаўл сказаў пра Лэці, але яна й раней памылялася ў ім: усё ж такі яна ведала пра паводзіны Гаўла толькі са словаў Майкла й Кальцыфэра. Яна сабрала ўсе блакітныя трыкутнічкі й зь вінаватым выглядам пачала ўшываць іх назад у сярэбраную сетку – усё, што засталося ад касьцюма. Калі нехта пагрукаў у дзьверы, яна рэзка ўздрыгнула, падумаўшы, што гэта зноў пудзіла.

– Портгэйвэнскія дзьверы, – сказаў Кальцыфэр, мігаючы на яе пурпуровай усьмешкаю.

Тады ўсё добра. Софі пачыкільгала да дзьвярэй і адчыніла іх, павярнуўшы ґуз сінім долу. Там стаяў запрэжаны ў воз конь. Маладзён рокаў пяцідзесяці, які кіраваў ім, цікавіўся, ці ёсьць у пані Ведзьмы нешта, што дапаможа не губляць падковы ўвесь час.

– Зараз гляну, – сказала Софі.

Яна пачыкільгала да каміна.

– Што мне рабіць? – прашаптала яна.

– Жоўты парашок, чацьвёрты слоік на другой паліцы, – прашаптаў у адказ Кальцыфэр. – У тых чарах самае галоўнае – мець веру, што яны падзеюць. Зрабі ўпэўнены выгляд, як будзеш аддаваць іх яму.

Софі адсыпала жоўтага парашку на квадратны кавалак паперы, як рабіў Майкл, спрытна скруціла яго й пачыкільгала да дзьвярэй.

– Вось, вазьмі, хлопча, – сказала яна. – Гэта трымацьме падковы мацней за сто цьвікоў. Чуеш мяне, коніку? У найбліжэйшы рок каваль табе не спатрэбіцца. З вас пэнс, дзякую.

Дзень выдаўся заняты. Софі прыйшлося адкласьці шытво й прадаць, з дапамогаю Кальцыфэра, чары ачысьціць трубы, чары адшукаць козаў і чары зварыць добрае піва. Адзіны, хто задаў ёй клопату, быў кліент, які біў у Кінзбэрыйскія дзьверы. Софі адчыніла іх, павярнуўшы ґуз чырвоным долу, і пабачыла раскошна апранутага хлопца, не намнога старэйшага за Майкла. Зьбялелы й спацелы, ён стаяў на парозе, заломваючы рукі.

– Мадам Чараўніца, на прамілы бог! – сказаў ён. – Заўтра на сьвітаньні я маю біцца на двубоі. Дайце мне што-колечы, каб я пэўна перамог. Я заплачу любую суму, якую вы папросіце!

Софі зірнула цераз плячо на Кальцыфэра, і ў адказ Кальцыфэр скрывіўся ў грымасе, якая азначала, што такіх гатовых чараў няма.

– Гэта было б цалкам несправядліва, – сурова сказала Софі. – Апрача таго, двубоі гэта няправільна.

– Тады проста дайце мне нешта, што зробіць яго справядлівым! – роспачна папрасіў юнак.

Софі паглядзела на яго. Ён быў вельмі маларослы й яўна моцна напалоханы. У яго быў той самы безнадзейны выгляд чалавека, які заўсёды ўсё прайграе.

– Пагляджу, што можна зрабіць, – сказала Софі.

Яна пачыкільгала да паліцаў і прыгледзелася да слоікаў. Адзін зь іх, з надпісам «ЧЫРВОНЫ ПЕРАЦ», выглядаў найбольш адпаведным. Софі насыпала шчодрую кучу на квадратны кавалак паперы. Побач яна паставіла чалавечы чэрап.

– Ты мусіш знаць пра гэтыя рэчы больш за мяне, – прамармытала яна.

Юнак нецярпліва назіраў з-за дзьвярэй. Софі ўзяла нож і зрабіла колькі рухаў над грудаю перцу, спадзяваючыся, што гэта выглядала, як магічныя прыёмы.

– Ты маеш зрабіць так, каб двубой быў справядлівы, – прамямліла яна. – Справядлівы бой. Зразумеў?

Яна скруціла паперу й пачыкільгала да дзьвярэй.

– Кінь гэта ў паветра, калі пачнецца двубой, – сказала Софі маларосламу юнаку, – і тады ты мацьмеш такі ж шанец, як і твой спаборнік. Пасьля гэтага, пераможаш ты ці не, залежыць толькі ад цябе.

Маларослы юнак быў такі ўдзячны, што паспрабаваў даць ёй залатую манэту. Софі адмовілася ад яе, таму ўзамен ён заплаціў ёй два пэнсы й пайшоў, радасна насьвістваючы.

– Адчуваю сябе ашуканкаю, – сказала Софі, хаваючы грошы пад камін. – Але я б хацела паглядзець на той двубой!

– Я таксама! – пратрашчаў Кальцыфэр. – Калі ты ўжо вызваліш мяне, каб я сам мог пайсьці й паглядзець на такія рэчы?

– Калі атрымаю хоць які-колечы намінак што да тваёй умовы, – адказала Софі.

– Мажліва, ты атрымаеш яго ўвечары, – сказаў Кальцыфэр.

Майкл зьявіўся пад канец дня. Ён неспакойна агледзеўся, каб пераканацца, што Гаўл не вярнуўся дадому першым, і, вясёла напяваючы, пайшоў да стала, дзе параскладаў рэчы так, каб выглядала, нібы ён быў заняты ўвесь дзень.

– Аж зайздрасьць бярэ, што ты можаш так лёгка прайсьці ўсю тую дарогу, – сказала Софі, прышываючы блакітны трыкутнік да сярэбранае тасьмы. – Як Ма… мая пляменьніца?

Майкл з радасьцю пакінуў стол і сеў на столак каля каміна, каб расказаць ёй пра свой дзень. Затым ён спытаў, як прайшоў дзень у Софі. У выніку, калі Гаўл, з поўнымі рукамі пакункаў, плячом адчыніў дзьверы, Майкл нават не ўдаваў зь сябе занятага. Ён гайдаўся на столку, рагочучы над гісторыяй пра двубойныя чары.

Гаўл сьпінаю зачыніў дзьверы й прыхіліўся да іх у трагічнай паставе.

– Паглядзеце на сябе! – сказаў ён. – Мне пагражае крах. Я цэлы дзень працую як раб дзеля вас. І ніхто, нават Кальцыфэр, ня можа ашчадзіць хвілінку, каб павітаць мяне!

Майкл вінавата ўскочыў, а Кальцыфэр заўважыў:

– Я ніколі не вітаюся.

– Нешта сталася? – спытала Софі.

– Ужо лепш, – сказаў Гаўл. – Нарэшце нехта з вас удае, што заўважыў мяне. Як гэта ласкава з вашага боку, Софі. Так, нешта сталася. Кароль афіцыйна папрасіў мяне адшукаць ягонага брата – зрабіўшы пры тым вельмі празрысты намінак на тое, што таксама было б добра зьнішчыць Ведзьму Пустэчы – а вы ўсе сядзіце тут і рагочаце!

Тады стала ясна, што Гаўл быў гатовы пакрыцца зялёнай сьлізьзю ў любую сэкунду. Софі насьпех адклала шытво.

– Я прыгатую грэнкі з маслам, – сказала яна.

– Гэта ўсё, што вы можаце зрабіць перад тварам трагедыі? – спытаў Гаў��. – Прыгатаваць грэнкі! Не, не ўставайце. Я прывалокся сюды, згінаючыся пад цяжарам рэчаў, якія набыў для вас, так што найменшае, што вы можаце зрабіць, гэта паказаць ветлівую зацікаўленасьць.

Ён вываліў на Софіны калені гару пакункаў і яшчэ адзін пакунак уручыў Майклу.

Зьбянтэжаная, Софі пачала раскручваць пакункі: колькі параў ядвабных панчохаў; дзьве найфайнейшыя батыставыя ніжнія спадніцы ў складкі, з карункамі ды атласнымі ўстаўкамі; пара элястычных чаравікаў з шызае замшы; карункавы шаль; і шэрая муаравая сукенка, аздобленая карункамі, якія спалучаліся з шалем. Софі паглядзела на ўсё прафэсійным позіркам і вохнула. Адны карункі каштавалі вялікіх грошай. Яна з захапленьнем пагладзіла муар.

Майкл разгарнуў слаўны новы аксамітны касьцюм.

– Ты, мабыць, патраціў усё, што было ў ядвабнай каліце! – няўдзячна сказаў ён. – Гэта ня мне, а табе патрэбны новы касьцюм.

Гаўл падчапіў наском чаравіка рэшткі блакітна-сярэбранага касьцюма й маркотна падняў іх. Софі цяжка працавала, але гэта ўсё яшчэ была больш дзірка, чым касьцюм.

– Які я самаадданы, – сказаў ён. – Але я не магу паслаць цябе й Софі чарніць маё імя перад Каралём у лахманох. Кароль можа падумаць, што я зусім не клапачуся пра сваю старую матулю. Ну што, Софі? Чаравікі вашага памеру?

Софі паглядзела на яго, усё яшчэ пагладжваючы сукенку.

– Гэта таму, што ты ласкавы або баязьлівы? – спытала яна. – Вялікі дзякуй, але я нікуды не пайду.

– Якая няўдзячнасьць! – усклікнуў Гаўл, раскінуўшы рукі. – Мне нічога не застаецца, як зноў пакрыцца зялёнай сьлізьзю! Пасьля чаго я буду вымушаны перанесьці замак на тысячу міляў адсюль і больш ніколі не пабачу маю чароўную Лэці!

Майкл умольна паглядзеў на Софі. Софі насупілася. Яна добра разумела, што шчасьце абедзьвюх ейных сёстраў залежала ад яе згоды сустрэцца з Каралём. А ў запасе яшчэ й зялёная сьлізь.

– Ты яшчэ ні аб чым мяне не прасіў, – заўважыла яна. – Толькі сказаў, што я маю зрабіць.

Гаўл усьміхнуўся.

– І вы гэта зробіце, так?

– Добра. Калі мне ісьці? – спытала Софі.

– Заўтра папаўдні, – адказаў Гаўл. – Майкл пойдзе, як ваш лёкай. Кароль чакае на вас.

Ён сеў на столак і пачаў вельмі ясна й разважна тлумачыць, што Софі мела сказаць. Яна заўважыла, што цяпер, калі ўсё ішло так, як хацелася Гаўлу, ад ягонага зялёнасьлізавага настрою не засталося ані сьледу. Ёй карцела даць яму плескача.

– Вам трэба зрабіць вельмі далікатную справу, – тлумачыў Гаўл, – каб Кароль працягваў даваць мне заданьні накшталт транспартных чараў, але не давяраў нічога такога, як пошукі ягонага брата. Вы мусіце сказаць яму, як я раззлаваў Ведзьму Пустэчы, і растлумачыць, які я цудоўны сын, але так, каб ён зразумеў, што папраўдзе я ні на што ня здатны.

Гаўл пачаў падрабязна ўсё тлумачыць. Софі абхапіла рукамі пакункі й старалася ўсё запомніць, хоць яна не магла пазбавіцца ад думкі: «На месцы Караля я б не зразумела ані слова з таго, чаго ад мяне хоча тая старая!»

Майкл тым часам навісаў над локцем Гаўла, намагаючыся распытаць яго пра мудрагелістае заклінаньне. Гаўл працягваў прыдумляць новыя далікатныя падрабязнасьці, якія Софі мела сказаць Каралю, і адмахваўся ад Майкла.

– Не цяпер, Майкле. І мне прыйшло на думку, Софі, што вам можа спатрэбіцца нейкая практыка для таго, каб не сумецца ў Палацы. Мы ж ня хочам, каб вашыя словы выклікалі сумневы. Пачакай, Майкле. Таму я ўмовіўся, што вы нанесяце візыт маёй старой настаўніцы, пані Пэнтстэман. Яна велічная бабка. У пэўных адносінах яна велічней за Караля. Так што к таму часу, як вы даберацеся да Палацу, вы цалкам прызвычаіцеся да такіх рэчаў.

Софі ўжо шкадавала, што пагадзілася. Яна адчула моцную палёгку, калі Гаўл нарэшце зьвярнуўся да Майкла.

– Ну, Майкле, цяпер твая чарга. Што ў цябе?

Майкл памахаў бліскучай шэраю паперай і ў засмучанай сьпешцы растлумачыў, якім невыканальным здаецца гэтае заклінаньне.

Гаўл выглядаў крыху зьдзіўленым, пачуўшы гэта, але ён узяў паперу са словамі: «Ну, і ў чым тут цяжкасьць?» – і разгарнуў яе. Ён утаропіўся ў заклінаньне. Адно зь ягоных броваў паднялося.

– Я спрабаваў вырашыць яго як загадку й спрабаваў выканаць даслоўна, – тлумачыў Майкл. – Але мы з Софі не змаглі злавіць зорку, што падае…

– А божухна! – усклікнуў Гаўл. Ён засьмяяўся й прыкусіў губу, каб спыніцца. – Але ж, Майкле, гэта ня тое заклінаньне, якое я табе пакінуў. Дзе ты яго знайшоў?

– На стале, у той кучы, якую Софі зваліла вакол чэрапа, – сказаў Майкл. – Гэта было адзінае новае заклінаньне, таму я падумаў…

Гаўл ускочыў і пачаў перабіраць кучу на стале.

– Софі наносіць чарговы ўдар, – сказаў ён, раскідваючы рэчы ва ўсе бакі. – Я мог бы здагадацца! Не, патрэбнага заклінаньня тут няма. – Ён задуменна пастукаў па бурай, бліскучай галаве чэрапа. – Твая работа, дружа? Падазраю, што ты адтуль. Упэўнены, што гітара таксама. Э-э… Софі, шаноўная…

– Што? – адгукнулася Софі.

– Няўрымсьлівая старая дурніца, непаслухмяная Софі, – сказаў Гаўл. – Ці правільна я дапускаю, што вы паварочвалі мой дзьвярны ґуз чорным долу й тыркалі туды свой даўгі нос?

– Толькі палец, – з годнасьцю адказала Софі.

– Але дзьверы вы адчынялі, – сказаў Гаўл, – і тое, што Майкл уважае за заклінаньне, мусіла прабрацца сюды. Няўжо нікому з вас не прыйшло на думку, што яно не выглядае як звычайнае заклінаньне?

– Заклінаньні часта дзіўна выглядаюць, – сказаў Майкл. – Тады што гэта?

Гаўл пырснуў сьмяшком.

– Вырашы, пра што вядзецца. Напішы другі радок! О божа! – вымавіў ён і кінуўся нагару. – Зараз пакажу! – крыкнуў ён, калі ягоныя ногі затупацелі па сходах.

– Думаю, мы толькі змарнавалі час, гойсаючы ўчора па балотах, – сказала Софі. Майкл панура кіўнуў галавой. Софі бачыла, што ён пачуваецца дурнем. – Гэта мая віна, – дадала яна. – Я адчыніла дзьверы.

– А што там было? – зь вялікай цікаўнасьцю спытаў Майкл.

Але акурат тады Гаўл спусьціўся па сходах.

– Усё-ткі ў мяне няма той кнігі, – сказаў ён. Цяпер ён выглядаў засмучаным. – Майкле, мне не пачулася, што вы хадзілі некуды й спрабавалі злавіць зорку?

– Але, толькі яна да сьмерці напалохалася, упала ў азярыну й патанула, – адказаў Майкл.

– Дзякуй богу! – усклікнуў Гаўл.

– Гэта было вельмі сумна, – сказала Софі.

– Сумна, га? – паўтарыў яшчэ больш засмучаны Гаўл. – Гэта была вашая ідэя, так? Мусіць быць вашая! Так і бачу, як вы скочыце з купіны на купіну, падбухторваючы яго! Дазвольце сказаць, што гэта была найвялікшая дурасьць, якую ён рабіў у сваім жыцьці. Было б больш, чым сумна, калі б яму ўдалося злавіць яе! А вы…

Кальцыфэр сонна пырснуў угору коміна іскрамі.

– Дзеля чаго ўся гэтая сумятня? – настойліва спытаў ён. – Ты ж сам быў злавіўшы зорку, хіба не?

– Але, і я!.. – пачаў быў Гаўл, пераводзячы шкляны злосны позірк на Кальцыфэра. Але тут ён узяў сябе ў рукі і ўзамен павярнуўся да Майкла. – Майкле, паабяцай мне, што больш ніколі не спрабавацьмеш лавіць зорку.

– Абяцаю, – ахвоча пагадзіўся Майкл. – Але што гэта, калі не заклінаньне?

Гаўл глянуў на шэрую паперу ў руцэ.

– Гэта называецца «Песьня» – то ж бо яно й ёсьць, я мяркую. Але тут ня ўсё, а рэшту прыпомніць я не магу. – Ён замёр і задумаўся, як быццам яму ў галаву прыйшла новая думка, якая відочна непакоіла яго. – Думаю, другая страфа ёсьць важнаю, – сказаў ён. – Лепш узяць і паглядзець…

Ён падышоў да дзьвярэй і павярнуў ґуз чорным долу. Затым ён спыніўся й аглянуўся на Майкла з Софі, якія, натуральна, утаропіліся ў ґуз.

– Ну, добра, – сказаў Гаўл. – Я знаю, што Софі ўсё адно неяк працісьнецца сюды, калі я не вазьму яе з сабой, а што да Майкла, пакінуць яго было б несправядліва. Хадзем, вы абое. Так, прынамсі, вы будзеце ў мяне на вачах.

Ён адчыніў дзьверы ў нішто і ўвайшоў туды. Майкл кінуўся за ім так пасьпешна, што аж спатыкнуўся аб столак. Софі таксама ўскочыла, раскідаўшы пакункі ўва ўсе бакі.

– Глядзі, каб на іх ані іскаркі не папала! – насьпех сказала яна Кальцыфэру.

– Калі ты паабяцаеш расказаць мне, што там, – адказаў Кальцыфэр. – Дарэчы, свой намінак ты атрымала.

– Няўжо? – вымавіла Софі. Яна так сьпяшалася, што не зьвярнула на гэта аніякае ўвагі.

1 note · View note

drakulabielaruskaj · 1 year

Text

2-га кастрычніка

Дзёньнік Міны Гаркер

2-га кастрычніка, 10-ая гадзіна вечара. – Мінулай ноччу спала, але нічога ня сьніла. Мусіла спаць моцна, бо не прачнулася, калі клаўся Джонатан; але сон не вярнуў мне сілы, бо сёньня я пачуваюся жудасна слабай і вялай. Увесь учорашні дзень правяла, намагаючыся чытаць, або ляжала й драмала. Апоўдні пан Рэнфілд папрасіў аб сустрэчы з мной. Небарака, ён быў вельмі ласкавы, і калі я адыходзіла, ён пацалаваў маю руку й пазычыў мне Божага блаславеньня. Чамусьці мяне гэта кранула; я плачу, калі думаю пра яго. Гэта новая слабасьць, на якую я мушу ўважаць. Джонатан засмуціўся б, калі б дазнаўся, што я плакала. Мужчынаў не было аж да вячэры, і яны ўсе вярнуліся зморанымі. Я зрабіла ўсё, што магла, каб падбадзёрыць іх; думаю, гэта пайшло мне на карысьць, бо я забылася на ўласную стому. Па вячэры яны адправілі мяне спаць, а самі пайшлі, як яны сказалі, пакурыць, але я знаю, што яны хацелі расказаць адно аднаму пра тое, што адбылося з кожным днём; па Джонатану было відаць, што ён меў паведаміць нешта важнае. Я была не такая сонная, як мусіла быць; таму перад іхнім адыходам я папрасіла доктара Сьюарда даць мне які-колечы апіят, бо я дрэнна спала папярэдняй ноччу. Ён ахвотна прыгатаваў снатворнае, якое ўручыў мне, сказаўшы, што яно нямоцнае й таму не пашкодзіць мне. Я прыняла яго й чакаю на сон, які пакуль не надыходзіць. Спадзяваюся, што не памылілася, бо, як мяне пачынае апаноўваць сон, зьяўляецца новы страх: што я паступіла неразумна, пазбавіўшы сябе сілы абуджэньня. Яна можа спатрэбіцца мне. Хіліць на сон. Дабранач.

Дзёньнік Джонатана Гаркера

2-га кастрычніка, вечар. – Даўгі, цяжкі й хвалюючы дзень. Першай поштай атрымаў адрасаваны мной кувэрт з укладзеным брудным кавалкам паперы, на якім цясьлярскім алоўкам было напісана размашыстым почыркам:

«Сэм Блоксэм, Коркранс, 4, Патэрс Кот, Бартэль-стрыт, Ўолўорт. Спытайце стража».

Атрымаў ліст у ложку й устаў, ня будзячы Міну. Яна выглядала зморанай, бледнай і нездаровай. Я вырашыў не будзіць яе; як вярнуся з новых пошукаў, адпраўлю яе ў Эксэтэр. Думаю, яна будзе пачувацца лепш ува ўласным доме, займаючыся штодзённай працай, чым знаходзячыся тут – сярод нас і ў няведаньні. Толькі на момант убачыўся з доктарам Сьюардам і сказаў яму, куды адпраўляюся, паабяцаўшы вярнуцца й расказаць усё астатнім, як толькі аб нечым даведаюся. Прыехаў у Ўолўорт і з пэўнымі цяжкасьцямі адшукаў Потэрс Корт. Артаграфія пана Смолета зьбіла мяне з панталыку: я пытаўся пра Патэрс Кот замест Потэрс Корт. Аднак, калі я знайшоў двор, я бязь цяжкасьцей адшукаў пансіён «Коркаран». Калі я спытаў чалавека, які падышоў да дзьвярэй, пра «стража», ён пакруціў галавой і сказаў:

– Ня знаю яго. Тут такога чалавека няма; і я ніколі ня чуў пра яго. Думаю, і ў навакольлі нікога такога няма.

Я выняў ліст Смолета, перачытаў яго й падумаў, што дзела зноў можа быць у артаграфіі.

– А вы хто? – спытаў я.

– Я стораж, – адказаў ён.

Я адразу зразумеў, што быў на правільным шляху. За паўкроны веды стоража аказаліся ў маім распараджэньні, і я дазнаўся, што пан Блоксэм, які адсыпаўся ў «Коркаране» пасьля выпітага напярэдадні піва, а пятай раніцы вырушыў на працу ў Поплар. Ён ня змог паведаміць, дзе дакладна знаходзілася месца працы, але цьмяна помніў, што гэта быў нейкі «новы таварны склад»; з гэтай сьціплай інфармацыяй я адправіўся ў Поплар. Толькі а дванаццатай гадзіне я раздабыў здавальняючую падказку што да адпаведнага будынку, і было гэта ў кавярні, дзе абедалі колькі работнікаў. Адзін зь іх сказаў, што на Крос-Энджэл-Стрыт будуюць новы «халодны склад»; гэта адпавядала апісаньню стоража, таму я адразу паехаў туды. Гутарка з панурым вартаўніком і яшчэ больш панурым загадчыкам, якога я ўлагодзіў адпаведнай манэтай, навяла мяне на сьлед Блоксэма; па яго паслалі, калі я намякнуў, што гатовы заплаціць загадчыку ягоны дзённы заробак за прывілей задаць яму колькі пытаньняў, якія тычацца асабістай справы. Блоксэм быў досыць разумны, хоць грубы ў маўленьні й манерах. Калі я паабяцаў заплаціць яму за інфармацыю й даў яму задатак, ён расказаў, што зьдзейсьніў дзьве паездкі паміж Карфаксам і домам на Пікадылі й перавёз дзевяць вялікіх скрыняў – вельмі цяжкіх – з дапамогай нанятай ім падводы. Я спытаў яго, ці ня мог бы ён сказаць мне нумар дому на Пікадылі, на што ён адказаў:

– Я забыў нумар, пане, але ён знаходзіўся ўсяго за колькі дамоў ад нядаўна пабудаванага вялікага белага касьцёла або нечага падобнага. Дом таксама быў стары й пыльны, хоць яго не параўнаць з тым, адкуль мы забіралі тыя чортавыя скрыні.

– Як вы трапілі ў гэтыя дамы, калі яны парожныя?

– У Пэрфліце ў доме мяне сустрэў стары. Ён дапамагаў мне грузіць скрыні на фурманку. Чорт мяне дзяры, гэта быў найдужэйшы чалавек, якога я калі-колечы сустракаў; хоць ён быў стары, зь сівымі вусамі, ды такі худы, што бадай не адкідаў ценю.

Як гэтыя словы ўсхвалявалі мяне!

– Ён падняў свой край скрыні, нібы там быў фунт чаю, а я соп і цяжка дыхаў, падымаючы свой, хоць сам ня ёсьць мокрай курыцай.

– А як вы трапілі ў дом на Пікадылі? – спытаў я.

– Ён таксама быў там. Мабыць, адразу выправіўся й дабраўся туды раней за мяне, бо калі я пазваніў, ён адчыніў дзьверы й дапамог мне занесьці скрыні ў пярэдні пакой.

– Усе дзевяць? – спытаў я.

– Але; пяць у першую паездку й чатыры ў другую. Гэта была чартоўскі цяжкая праца, і я дрэнна памятаю, як дабраўся дамоў.

Я перарваў яго:

– Скрыні пакінулі ў пярэднім пакоі?

– Але; ён быў вялікі, і больш у ім нічога не было.

Я паспрабаваў выведаць дадатковыя падрабязнасьці:

– Аніякага ключа ў вас не было?

– Ані. Стары джэнтэльмэн сам адчыняў дзьверы й зноў зачыняў, як я ад’яжджаў. Ня памятаю, як было ў апошні раз – але гэта дзеля піва.

– І вы ня можаце прыгадаць нумар дому?

– Не, пане. Але вы бязь цяжкасьцей знойдзеце яго. Ён высокі, з каменным фасадам са скляпеньнем і вялікімі прыступкамі, што вядуць да дзьвярэй. Я добра памятаю тыя сходы, бо па іх я цягаў скрыні разам з трыма бадзягамі, што хацелі зарабіць па медзяку. Стары джэнтэльмэн даў ім па шылінгу, і ўбачыўшы, колькі яны атрымалі, яны захацелі больш; але ён узяў аднаго зь іх за плячо, нібыта зьбіраўся скінуць яго са сходаў, і тады яны пайшлі, лаючыся па дарозе.

Я падумаў, што па гэтаму апісаньню змагу адшукаць дом, таму, заплаціўшы майму таварышу за інфармацыю, паехаў на Пікадылі. Да мяне дайшло новае непрыемнае ўсьведамленьне; было відочна, што Граф сам мог упраўляцца з землянымі скрынямі. Калі так, нельга губляць часу; бо цяпер, як ён разьмеркаваў пэўную колькасьць скрыняў, ён можа незаўважна скончыць справу ў лю��ы час. На пляцы Пікадылі я адпусьціў кэб і пайшоў на захад; мінуўшы Юніёр Канстытушанал, я натрапіў на дом, апісаны Блоксэмам, і пераканаўся, што гэта яшчэ адно логава Дракулы. Дом выглядаў так, нібы ў ім даўно ніхто ня жыў. Вокны былі пакрытыя пылам, а аканіцы зачыненыя. Фасад пачарнеў ад часу, а з жалезных частак будынку амаль цалкам адлушчылася фарба. Было відочна, што яшчэ нядаўна на бальконе вісела вялікая дошка – аб’ява аб продажы; яе, аднак, груба адарвалі, бо засталіся толькі вэртыкальныя часткі, на якіх яна трымалася. За бальконнымі парэнчамі я ўбачыў колькі незамацаваных дошак, чые неапрацаваныя краі выглядалі белымі. Я б шмат даў, каб убачыць дошку непашкоджанай, бо яна, мажліва, дапамагла б мне ўстанавіць уласьніка дому. Я прыгадаў мой досьвед дасьледаваньня й куплю дому ў Карфаксе й падумаў, што калі б я змог адшукаць былога ўласьніка, я б выявіў, як атрымаць доступ у дом.

Пакуль што на Пікадылі рабіць было больш нечага; таму я абышоў дом з тылу, каб паглядзець, ці не даведаюся пра што-колечы тут. Там аказаліся стайні; яны былі дзеючыя, бо амаль ўсе дамы на Пікадылі былі заселеныя. Я спытаў аднаго ці двух конюхаў ды падручных, ці не маглі яны расказаць мне што-колечы пра пусты дом. Адзін зь іх чуў, што яго нядаўна купілі, але ня змог назваць былога ўласьніка. Аднак ён сказаў мне, што яшчэ нядаўна там вісела аб’ява «Прадаецца», і што, мабыць, агенты «Мітчэл, Сыны & Кэндзі» змогуць мне нешта расказаць, бо, калі ён правільна памятае, ён бачыў назву гэтай фірмы на дошцы. Я не хацеў выглядаць занадта зацікаўленым, каб мой суразмоўца не здагадаўся, наколькі гэта важна для мяне, таму, падзякаваўшы яму ў звычайнай манеры, пайшоў далей. Пачало зьмяркацца – набліжалася асеньняя ноч, таму я не хацеў губляць часу. Знайшоўшы адрас фірмы «Мітчэл, Сыны & Кэндзі» ў адраснай кнізе ў Бэрклі, я хутка апынуўся ў іхнім офісе на Сэквіль-стрыт.

Джэнтэльмэн, які прыняў мяне, быў вельмі ветлівы, але немнагаслоўны. Сказаўшы, што дом на Пікадылі – які ён назваў «рэзыдэнцыяй» – прададзены, ён палічыў тэму вычарпанай. Калі я спытаў, хто яго купіў, ён шырока расплюшчыў вочы й па кароткай паўзе адказаў:

– Ён прададзены, пане.

– Перапрашаю, – ня менш ветліва сказаў я, – але я маю пэўную прычыну, па каторай хацеў бы даведацца, хто яго купіў.

Ён зрабіў даўжэйшую паўзу й яшчэ вышэй падняў бровы.

– Ён прададзены, пане, – паўтарыў ён свой ляканічны адказ.

– Упэўнены, – сказаў я, – вы ня будзеце супраць паведаміць мне гэтую інфармацыю.

– Але ж я супраць, – адказаў ён. – Справы кліентаў захоўваюцца ў надзейных руках «Мітчэл, Сыны & Кэндзі».

Гэта бясспрэчна быў пэдант чыстае вады, і не было сэнсу спрачацца зь ім. Я вырашыў, што лепш паразумецца зь ім на ягонай мове, таму сказаў:

– Вашым кліентам, пане, пашчасьціла мець такога непахіснага ахоўніка іхняй канфідэнцыяльнасьці. Я сам прафэсійны чалавек. – Тут я ўручыў яму сваю візытоўку. – У гэтым выпадку мной кіруе не цікаўнасьць; я дзею ад імя лорда Ґодалмінга, які хацеў бы даведацца пра маёмасьць, якая, наколькі яму ведама, нядаўна прадавалася.

Гэтыя словы мянялі справу. Ён сказаў:

– Я б хацеў дапамагчы вам, пане Гаркеру, і асабліва хацеў бы ўслужыць Ягонай сьветласьці. Мы некалі выконвалі ягонае даручэньне па найму колькіх пакояў, калі ён быў яшчэ паважаным Артурам Голмўудам. Калі вы дасьце мне адрас Ягонай сьветласьці, я параюся з прадстаўнікамі фірмы й у любым выпадку напішу яму вячэрняй поштай. Мы з задавальненьнем, наколькі гэта мажліва, адступімся ад нашых правілаў, каб паведаміць патрэбную інфармацыю Ягонай сьветласьці.

Я хацеў займець сябра, а ня ворага, таму я падзякаваў яму, даў яму адрас доктара Сьюарда й пайшоў. Ужо сьцямнела, а я быў стомлены й галодны. Я выпіў філіжанку гарбаты ў «Эрэйтыд Брэд Кампані» і выехаў у Пэрфліт наступным цягніком.

Усе былі дома. Міна выглядала зморанай і бледнай, але рабіла адважныя намаганьні ўдавацца радаснай і бадзёрай; у мяне сьціскалася сэрца ад таго, што прыходзілася нешта ўтойваць ад яе ды быць прычынай ейнага непакою. Дзякуй Богу, гэта апошні вечар, калі яна назірацьме за нашай нарадай і адчувацьме крыўду праз тое, што мы не выказваем ёй даверу. Мне спатрэбілася ўся мая мужнасьць, каб прытрымлівацца мудрага рашэньня не ўцягваць яе ў нашую жудасную справу. Яна, здаецца, ужо зьмірылася; або сама тэма стала для яе непрыемнай, бо любы выпадковы намёк вызывае ў яе дрыготку. Я рады, што мы так вырашылі ў свой час, бо зь ейнай цяперашняй уражлівасьцю нашыя новыя веды толькі мучылі б яе яшчэ больш.

Я ня мог расказаць іншым пра сваё апошняе адкрыцьцё, пакуль з намі была Міна; таму па вячэры – крыху паслухаўшы музыку, каб яшчэ захаваць нейкі выгляд нармальнасьці сярод нас – я правёў яе ў наш пакой і прапанаваў легчы спаць. Любая дзяўчына была больш ласкавая, чым звычайна, і тулілася да мяне, нібыта не хацела мяне адпускаць; але трэба было шмат што абмеркаваць, і я пайшоў. Дзякуй Богу, утойванне пэўных рэчаў не зьмяніла нашых адносінаў.

Калі я спусьціўся, я знайшоў астатніх у кабінэце каля каміна. У цягніку я запоўніў свой дзёньнік і, каб лепш пазнаёміць іх з вядомай мне інфармацыяй, проста прачытаў яго ім; калі я скончыў, Ван Гэльсінг сказаў:

– Ты сёньня добра папрацаваў, прыяцелю Джонатане. Мы пэўна напалі на сьлед зьніклых скрыняў. Калі яны ўсе ў тым доме, тады канец нашай працы блізка. Але як некалькіх будзе не ставаць, прыйдзецца шукаць, пакуль ня знойдзем. І тады мы нанясём апошні ўдар – падорым нягодніку сапраўдную сьмерць.

Пэўны час мы маўчалі, і раптам пан Морыс спытаў:

– Слухайце, а як мы трапім у той дом?

– Як мы трапілі ў першы, – хутка адазваўся лорд Ґодалмінг.

– Але ж, Арце, тут іншая справа. Мы ўварваліся ў дом у Карфаксе, але тады мы былі пад аховаю ночы й агароджанага парку. Зусім іншай справай будзе ўзламаць дом на Пікадылі, удзень ці ўночы. Прызнаюся, што не ўяўляю, як мы туды патрапім, калі толькі той качар з агенцтва не дастане нам нейкі ключ; мажліва, мы нешта высьветлім, калі ты атрымаеш ягоны ліст ураньні.

Лорд Ґодалмінг нахмурыўся, устаў і пачаў хадзіць па пакоі. Неўзабаве ён спыніўся й сказаў, зьвяртаючыся то да аднаго, то да другога з нас:

– Кўінсі мае рацыю. Узлом дома – справа сур’ёзная; аднойчы нам пашанцавала, але цяпер мы маем выключны выпадак – хіба толькі ня знойдзем ключ у самога Графа.

Як да ранку ўжо нічога няможна было зрабіць, і, прынамсі, было разумна пачакаць на весьці ад Мітчэла, мы вырашылі не прымаць актыўных мераў да сьняданку. Доўгі час мы сядзелі й курылі, абмяркоўваючы пытаньне з усіх бакоў; я скарыстаўся з нагоды, каб запісаць у дзёньнік усё да гэтага моманту. Вельмі хочацца спаць, пайду лажыцца…

Яшчэ колькі словаў. Міна моцна сьпіць, дыхае раўнамерна. Яна моршчыць лоб, як быццам думае нават у сьне. Яна ўсё яшчэ занадта бледная, але ўжо не выглядае такой змардаванай, як гэтым ранкам. Спадзяваюся, што заўтра ўсё наладзіцца; дома ў Эксэтэры яна прыйдзе ў сябе. Як жа хочацца спаць!

Дзёньнік доктара Сьюарда

2-га кастрычніка. – Прошлай ноччу я паставіў дзяжурнага на калідоры й наказаў яму дакладна занатоўваць любыя гукі, якія ён пачуе з пакоя Рэнфілда, а як здарыцца нешта дзіўнае, зваць мяне. Па вячэры, калі пані Гаркер пайшла спаць, мы сабраліся ў кабінэце каля каміна й абмяркоўвалі падзеі й адкрыцьці дня. Гаркер быў адзіны, каму ўдалося раздабыць хоць нейкую інфармацыю, і мы спадзяваемся, што яна нам дапаможа.

Перш як легчы спаць, я пайшоў да пакоя пацыента й глянуў у назіральнае акенца. Ён моцна спаў, і яго грудзі падымаліся й апускаліся ў раўнамерным дыханьні.

Гэтым ранкам дзяжурны санітар паведаміў мне, што неўзабаве па поўначы пацыент устрывожыўся й пачаў досыць голасна маліцца. Я спытаў, ці гэта ўсё; ён адказаў, што больш нічога ня чуў. У ягонай манеры было нешта падазронае, таму я проста спытаў, ці ня спаў ён у часе дзяжурства. Ён адмаўляў, што спаў, але прызнаў, што на хвілінку «задрамаў». Шкада, што людзям няможна давяраць, калі за імі ня сочаць.

Сёньня Гаркер працягвае сваё расьсьледаваньне, а Арт і Кўінсі займаюцца коньмі. Ґодалмінг уважае, што нам трэба заўсёды мець коней напагатове, бо як мы здабудзем інфармацыю, якую шукаем, няможна будзе губляць час. Мы мусім стэрылізаваць усю прывезеную зямлю паміж усходам і захадам сонца; так мы зможам злавіць Графа, калі ён найслабейшы й ня мае прыстанішча. Ван Гэльсінг паехаў у Брытанскі музэй, каб адшукаць інфармацыю пра старажытную мэдыцыну. Тагачасныя лекары бралі пад увагу рэчы, якія іхнія пасьлядоўнікі не прызнаюць, і Прафэсар шукае сродкі супраць ведзьмаў і дэманаў, якія могуць прыдацца нам пазьней.

Часам я думаю, што мы ўсе звар’яцелі, і што нас вылечыць толькі ўтаймавальная кашуля.

Пазьней. – Мы зноў сабраліся. Нарэшце мы напалі на сьлед, і заўтрашняя работа можа быць пачаткам канца. Цікава, ці мае спакой Рэнфілда нейкае дачыненьне да гэтага. Ягоныя настроі былі так шчыльна зьвязаныя зь дзеяньнямі Графа, што будучая пагібель гэтай пачвары можа адбіцца на ім нейкім таемным спосабам. Калі б мы толькі маглі атрымаць нейкую падказку да таго, што адбылося ў ягоным розуме паміж нашай спрэчкай і ягоным вяртаньнем да мухалоўства, мы б забясьпечылі сябе яшчэ адным цэнным ключом да разьвязкі. Цяпер ён, відаць, супакоіўся на нейкі час… Ці ён?.. Той дзікі крык, здаецца, раздаўся зь яго пакоя…

У мой кабінэт уварваўся санітар і сказаў, што з Рэнфілдам нешта здарылася. Ён пачуў ягоны крык; а калі падышоў да ягонага пакоя, знайшоў яго ляжачым ніцма на падлозе, усяго ў крыві. Мушу ісьці…

1 note · View note

beerselfie · 6 years

Photo

#Repost @brewzilian ・・・ Ahoy, marujo! Finalmente fui conhecer a espelunca da cidade onde nasci, Ribeirão Preto. O @weirdbarrel foi amaldiçoado com várias opções de brejas e petiscos. Na caneca era a Naughty Grog, uma Black IPA envelhecida em barril de rum. Saúde, vermes! 🍻 . Ahoy matey! I was finally able to get back to my hometown Ribeirão Preto (some 300km away from São Paulo) to try some grog at the local pirate brewpub. @weirdbarrel has some great options to drown your sorry scallywag life in some fine ales, like their Naughty Grog, Black IPA aged in rum barrels. Cheers, vermins! 🍻 . #beer #birrë #garagardoa #піва #pivo #Бира #cervesa #pivo #øl #bier #õlu #olut #bière #cervexa #μπύρα #sör #bjór #beoir #birra #alus #alus #пиво #birra #piwo #cerveja #bere #пиво #pivo #cerveza #grog (at Weird Barrel Brewing Co.) https://www.instagram.com/p/Bm8kURTHHU9/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=1an6zfrzfbz2u

#repost #beer #birrë #garagardoa #піва #pivo #бира #cervesa #øl #bier #õlu #olut #bière #cervexa #μπύρα #sör #bjór #beoir #birra #alus #пиво #piwo #cerveja #bere #cerveza #grog

4 notes · View notes

blackomegavirus · 6 years

Photo

#beer #birrë #garagardoa #піва #pivo #Бира #cervesa #pivo #øl #bier #õlu #olut #bière #cervexa #μπύρα #sör #bjór #beoir #birra #alus #alus #пиво #birra #piwo #cerveja #bere #пиво #pivo #cerveza #öl #пиво #bia #bira #mowa #giya #biya #biri #Biir #bia #Otibia #ubhiya #beer #serbesa #bir #labiera #pia #bieron #byè #cervisiam (hier: Roma, Italia / Rome, Italy)

1 note · View note

kikoin · 5 years

Photo

«Легенды Менску» «Каменныя млыны Менеска» #піва (#Крыніца #прэміум) ад @krinitsabeer #легендыменску #КаменныяМлыныМенеска #менск #мінск #светлаепіва #КрыніцаПрэміум #Беларускае #Беларускаепіва #krynica #KrynicaPremium #KrynicaPremiumBeer #krynicabeer #belarus #BelarusBeer #belarusianbeer #beer #beers #beerstagram #instabeer #lager #пиво #світле #світлепиво #мінськ #легендимінська #Білоруське #Білоруськепиво

#«Легенды Менску» «Каменныя млыны Менеска» піва (Крыніца прэміум) ад @krinitsabeer легендыменск

0 notes

redfield-by · 9 months

Text

#лідскае піва #полтава #палтава #belarus #беларусь #украіна #ukraine #beer #піва

0 notes

bogdanklimowicz · 1 year

Photo

Rabbit hole. . Drank… in Amsterdam sometime in November, a Down the Rabbithole beer brewed by Frontaal Brewing Co.. Advertised as “A coconut, chocolate, fudge pastry stout!” . Listened… to long story short by Taylor Swift (2020). What song would you listen to? . Singing… “And I fell from the pedestal Right down the rabbit hole Long story short, it was a bad time Pushed from the precipice Clung to the nearest lips Long story short, it was the wrong guy Now I'm all about you I'm all about you, ah Yeah, yeah I'm all about you, ah Yeah, yeah” . Photographed… on top of “Zonder titel” by Jan van der Vaart (1980), De Wittenkade / Tweede Nassaustraat, Amsterdam, Netherlands (Nederland). Warning… Don’t fall down the rabbit hole by walking on the grass around the sculpture. Both my shoes had poop under them! True story unfortunately. . . . . . #rabbithole #zondertitel #janvandervaart #sculpture #beeld #art #publicart #downtherabbithole #frontaal #frontaalbrewingco @frontaalbrewingco #dewittenkade #amsterdam #nederland #netherlands #iamsterdam . #bogdanklimowicz #beer #bier #cervisiam #birrë #garagardoa #pivo #øl #піва #Бир #cervesa #õlu #olut #longstoryshort #taylorswift . (at Huis van de Buurt - De Koperen Knoop) https://www.instagram.com/p/CqNNNgKNLXj/?igshid=NGJjMDIxMWI=

0 notes

young-realm1-blog · 6 years

Photo

My painting .what do you guys think? 🍻 #beer #kingcobrabeer #fortyounce #instabeerofficial #beerporn #birrë #garagardoa #піва #pivo #Бира #cervesa #pivo #øl #bier #õlu #olut #bière #cervexa #μπύρα #sör #bjór #beoir #birra #alus #alus #пиво #birra #piwo #cerveja #bere #пиво #pivo #cerveza

0 notes

beerbastids · 7 years

Photo

Kamen

#Kamener #Kamen #піва #пиво #ビール

0 notes

mythsandstorys-blog · 4 years

Text

1001 brand story | ZHUGE

淘宝衣族朱鸽：我可以，你也可以！“衣服”改变命运！

文周君君

编辑向虹锦

淘宝衣族有二十多家分公司，有二十多个大型仓库，门店超过上百家，十几个联营厂，日营业额超百万，年营业额数亿，成为中国最大的服装供应链之一。她曾被誉为“地摊女王”，带领着整个村的兄弟姐妹街坊邻里，从一无所有的农民发展为今天身家数百万的生意人……她的传奇故事成为当地教育孩子的范例，而今她仍穿着售价仅8块的套装……她叫朱鸽。

Taobao Yizu мае больш за 20 філіялаў, больш за 20 буйных складоў, больш за 100 крам, больш за дзясятак звязаных з імі заводаў, штодзённы тавараабарот больш за мільён, гадавы абарот соцень мільёнаў, стаўшы найбуйнейшым у Кітаі пастаўкай адзення Адна з ланцугоў. Калісьці яе называлі "Каралевай вуліцай" і вялі наваколле братоў і сясцёр цэлай вёскі: ад селяніна, які не мае ўладанняў, да бізнэсоўца, які сёння варты мільёнаў ... Яе легендарная гісторыя стала мясцовым прыкладам выхавання дзяцей. У касцюме, які каштуе ўсяго 8 юаняў ... яе завуць Чжу Ге.

贫穷真的不可怕，朱鸽认为只要一家人在一起，再苦依然心存希望，懂事的她八九岁就经常出去捡废品贴补家用，村里打河堤时，她都会端着一个方便面纸箱里面装着香烟，在干活的人群附近叫卖。

父亲打工途中遭遇匪徒头部受到重创，对“重男轻女”封建思想有着让人无法理解的执念他却见妻子接连生下四个女儿，加之生活的重担，父亲开始变得“偏执”，“抑郁”，“暴躁”，“怀疑”。每天都努力只为孩子们能够吃上一顿饱饭的母亲，并没有意识到，也没有能力意识到丈夫的异常。那一年，腊月二十四，天气出奇的好，太阳高照，让寒冬中的人们身上有了一些暖意。没有人会想到，就在这一天，村里会发生那样近乎让人“匪夷所思”的悲剧。

Джу Ге лічыць, што пакуль сям'я разам, яна ўсё яшчэ спадзяецца, незалежна ад таго, наколькі ёй цяжка, калі ёй 8 ці 9 гадоў, яна часта выходзіць, каб забраць абломкі, каб папоўніць сваю сям'ю. Спакаваныя цыгарэты, якія прадаюцца вакол рабочай натоўпу.

Калі бацьку падчас працы ўдарыла галава бандыта, у яго была незразумелая апантанасць феадальнай ідэяй "пакласці мужчын на першае месца", але ён убачыў, што яго жонка нарадзіла чатырох дачок паслядоўна, і з-за цяжару жыцця бацька стаў станавіцца "параноікам". "Дэпрэсія", "Бурны", "Сумненне". Маці, якая кожны дзень старанна працуе, каб дзеці ядуць паўнавартасную ежу, не ведае і не можа ўсвядоміць ненармальнасць мужа. У той год, 24-га дванаццатага месяцовага месяца, надвор'е было на дзіва добрае, і сонца ярка свяціла, даючы людзям у халодную зіму трохі цяпла. Ніхто не мог падумаць, што ў гэты дзень у вёсцы здарыцца трагедыя, якая была б амаль неверагоднай.

朱鸽父亲忽然发病拿着刚磨好的刀，将母亲砍死在家中。母亲去世时，腹中的胎儿已经五个月。在村头自杀未遂的父亲因杀人罪被捕。就因为这样一件近乎匪夷所思的“人祸”，让年少的朱鸽姐妹“被迫”成了孤儿。那一年作为大姐的朱鸽仅仅才十三岁。这样“灾祸”的突然降临，无论对那个家庭都是不可承受之重，对少年的朱鸽而言几乎“天都要塌下来”。记得那一天朱鸽蹒跚走到门口抬头望去，天居然是黑压压一片，朱鸽疑惑道：“大白天的，咱天都是黑的？”三岁的小妹妹拉着她的衣角说：“姐，天不黑呀，太阳好大，刺眼睛。”那一刻，朱鸽才知道，原来只有她眼里看到的天，是黑的。

Раптам бацька Чжу Ге ўзяў толькі што заточаны нож і парэзаў маці дадому да смерці. Калі маці памерла, будучаму дзіцяці споўнілася пяць месяцаў. Бацька, які спрабаваў самагубства ў вёсцы, быў арыштаваны за забойства. З-за такой неверагоднай "чалавечай катастрофы" маладыя сёстры Чжуге былі "вымушаныя" стаць сіротамі. Чжу Ге, старэйшай сястры таго года, было ўсяго 13 гадоў. Гэтая раптоўная «катастрофа» невыносная для сям'і, а для маладога Жуге «неба падае». Памятаю, у той дзень Чжу Чжу наткнуўся на дзверы і паглядзеў уверх, неба на самай справе было чорным, Чжу Чжу задумаўся: "У дзённы час наша неба цёмна?" Трохгадовая маленькая сястра выцягнула куток адзення і сказала: "Сястра, гэта не цёмна, сонца настолькі вялікае, што баліць твае вочы." У гэты момант Чжу Джэ ведаў, што цёмнае толькі неба, якое яна бачыла.

看着熟睡的弟妹，她蹲坐在门旁瑟瑟发抖，眼泪无声无息的流着，四妹翻了个身被子掉下来，朱鸽连忙起身要去把被子给她盖上，忽然发现自己站不起来，跌坐在地上。她忽然给自己扇了两个巴掌，让自己清醒。对自己说，我不能倒下，我倒下了妹妹们怎么办？我就算在这里哭死也没有用，该面对的始终要面对，我该想想接下来我们该怎么办？她“霍”地站起来将棉被给妹妹们盖好。走到门口，望着天上那轮孤月，朱鸽用衣袖擦干眼泪，从今天起，她必须放弃读书，她该去想办法做些事情赚钱，妹妹们大的才7岁，小的才三岁，如果她不赚钱，她们都有可能读不起书。靠着亲人邻居周济过活，能够吃的上饭已要感恩。

没有人会知道，曾经有多么漫长的一段日子，她每天出门都看不见天空的真正颜色，每天看到的天空都是黑的……

Глянуўшы на спячую малодшую сястру, яна прысела на кукішкі да дзвярэй і здрыганулася, яе слёзы моўчкі цяклі. Чацвёра малодшых сясцёр перавярнуліся на коўдру, і Чжу Джэ хутка паднялася, каб пакрыць яе, і раптам апынулася стоячы Немагчыма ўстаць, упала на зямлю. Раптам яна ўдарыла двума ляпасамі, каб прачнуцца. Скажыце сабе, што я не магу ўпасці, што мне рабіць, калі ўпадуць мае сёстры? Нават калі я тут плачу і паміраю, гэта бескарысна. З чым я сутыкаюся, заўсёды сутыкаюся. Што мне рабіць далей? Яна ўстала "ху" і накрыла коўдру сестрам. Ідучы да дзвярэй і гледзячы на адзінокую луну на небе, Чжу Ге выцер слёзы рукавамі. З сённяшняга дня яна павінна адмовіцца ад чытання. Яна павінна знайсці спосаб зрабіць што-небудзь, каб зарабіць грошы. Сёстрам усяго 7 гадоў і малыя Толькі тры гады, калі яна не зарабіць грошай, яны, магчыма, не змогуць чытаць кнігі. Дзякуючы суседу Чжоу Джы, які жыве са сваёй сям'ёй, ён удзячны за тое, што можа з'есці.

Ніхто не даведаецца, як доўга гэта было, яна не бачыла сапраўднага колеру неба кожны дзень, калі выходзіла на вуліцу, і неба, якое яна бачыла кожны дзень, было чорным ...

人生，很多时候我们要感恩苦难，感恩不公，它会让我们更加清晰地认识自己，我们拥有什么，我们能做什么，我们该如何去做。当我们碰到哪怕一丁点儿机会，我们就会全力以赴用生命去做到极致，因为在那个时候，我们别无选择。百米赛跑，怎么跑，尽力跑，用生命去跑，结果当然是不一样的。

她开始拖着沉重的拖车，家家户户推销啤酒，每件就赚一块钱。只有她每天早上五点就起床出门推销，每天晚上十一点几乎看不清路，只能靠头上绑着的一个电筒微弱的光照亮前方的路。她每赚一块钱都会珍惜的放在铁的饼干盒里，她告诉自己，装满这一盒就可以为大妹存一年的学费了。

У жыцці нам шмат разоў трэба быць удзячным за нашы пакуты і несправядлівасць, якія прымусяць нас больш усвядоміць сябе, што мы маем, што можам зрабіць і як мы павінны гэта рабіць. Калі мы сутыкнемся нават з невялікай магчымасцю, мы зробім усё, каб дасягнуць найвышэйшага ў нашым жыцці, таму што ў нас тады выбару няма. Стометровая гонка, як бегаць, спрабаваць бегаць, бегаць з жыццём, вынік, вядома, іншы.

Яна пачала буксіраваць цяжкія прычэпы, прадавала піва кожнаму дамачадцу, зарабляючы долар за кожнага. Толькі яна падыходзіць а 5-й гадзіне раніцы і выходзіць на продаж, а ў 11 гадзін ночы наўрад ці бачыць дарогу і можа спадзявацца толькі на слабае святло ліхтарыка, прывязанага да яе галавы, каб асвятліць дарогу наперад. Кожны раз, калі яна зарабляе долар, яна захоўвае яе ў жалезнай скрынцы для печыва. Яна кажа сабе, што, запоўніўшы гэтую скрынку, можа зэканоміць год навучання для сястры.

然而这些依然是不足够养活妹妹们的。她把卖啤酒赚的钱都交给爷爷奶奶，带着两百块只身去郑州。她白天就是郑州服装市场打工，晚上就去街上摆地摊。这个单瘦到几乎“弱不经风”的女孩，努力到无能为力，自己连饭都不舍得吃饱，每天就给自己两个馒头，她��想着如果自己吃饱了，妹妹们可能就不够了，妹妹们也是长身体的时候。

当一个人眼里没有自己的时候，你会觉得你遇到的每个人都是友善可亲；你会觉得你没遇到的一件事都是命运善意的安排；你会淡然的面对一切坎坷苦痛；你会漠视自己身上一切伤痕……你会有着最纯粹的笑容；你会有着最清澈的眼神；你会有着容纳万物的胸襟；你会有着最真挚的感恩，感恩一切的遇见……

Аднак для накармлення сёстраў усё яшчэ недастаткова. Яна перадавала ўсе грошы, якія зарабіла ад продажу піва бабулям і дзядулям, і забрала дзвесце даляраў толькі ў Чжэнчжоў. Днём яна працавала на рынку адзення ў Чжэнчжоў, а ноччу хадзіла ўсталёўваць шапікі на вуліцы. Гэтая дзяўчына, якая была настолькі худая, што была амаль "слабая", старалася так бездапаможна, што нават не магла есці дастатковую колькасць ежы, яна давала сабе па два булачкі кожны дзень, яна заўсёды думала, што калі яна поўная, яе сёстрам можа быць недастаткова. Дарэчы, мае сёстры таксама растуць.

Калі нікога ў тваіх вачах няма, ты адчуеш, што ўсе, каго сустрэнеш, прыязныя і прыязныя, ты адчуеш, што адно, з чым ты не сутыкнуўся, - гэта дагавор да лёсу, ты сутыкнешся з усім абыякава. Узлёты і падзенні; вы праігнаруеце ўсе шнары на целе ... у вас будзе самая чыстая ўсмешка; у вас будуць самыя выразныя вочы; у вас будзе розум усё трымацца; у вас будзе самая шчырая падзяка, дзякуй за ўсе сустрэчы ...

摆地摊时，朱鸽总会仔细观察穿梭的行人们的衣装，布料。她对耐心为每一位顾客用心的挑选，直至顾客挑选到自己最满意的。她会拿着一个��子默默记下每一个客户购买的价位和选择惯性。老顾客光顾她都会赠送一件衣服，让每个客户都能欢欢喜喜满载而归。她每天都会根据这些去优选一些款式。她不怕苦，也不怕累，她永远都是搬的货最多的，也是款式最多的。在她的用心经营下，她的小摊成了街上生意最火爆的小摊，经常有顾客介绍朋友过来，甚至还有其他街上的人莫名而来，朱鸽这个单瘦的女孩成了远近闻名的“地摊女王”。

Чжу Ге заўсёды ўважліва сочыць за адзеннем і тканінамі мінаючых пешаходаў пры наладцы палатак. Яна цярпліва выбірае кожнага кліента, пакуль кліент не абярэ таго, каго ён найбольш задавальняе. Яна будзе трымаць нататнік і моўчкі запісваць кошт і інэрцыю выбару кожнага кліента. Старыя пакупнікі, якія апякуюць яе, раздадуць адзенне, каб кожны кліент мог вярнуцца дадому з радасцю. Кожны дзень яна выбірае некаторыя стылі. Яна не баіцца нягодаў і стомленасці, яна заўсёды будзе мець з сабой самыя тавары і самыя стылі. Пад руплівым кіраваннем яе кіёск стаў самай папулярнай кіёскам на вуліцы. Кліенты часта знаёмілі сяброў і нават іншых людзей на вуліцы прыходзілі невытлумачальна. Чжу Ге, худая дзяўчына, стала Знакамітая "Каралева шапікаў".

朱鸽被称为“地摊女王”有两个原因，第一，她的服装小摊是生意最火爆的小摊。第二，她也是整条街上人缘最好的，很受大家喜爱，甚至很多隔壁摊的摊主看见她经常赶出摊忘了吃饭还会给她带个馒头大饼之类。而第二个原因能够把“竞争对手”处成这样“互帮互助”的朋友，在“地摊圈”确实是极其难能可贵。问其临摊才知道，在这条街上朱鸽永远是第一个出摊的，有时候经常看到隔壁出摊还会帮他们照看小孩，挂货，搭展架。人客不多时还经常会跟大家交流怎样把衣服卖的更好的一些想法。卖的好的爆款还会给隔壁摊带带货，给他们的价格比他们进货的价格还低。

Джуге называецца "Каралева зямлі" па дзвюх прычынах. Па-першае, яе шафа адзення - самая папулярная шапіка ў бізнесе. Па-другое, яна таксама самая папулярная на ўсёй вуліцы, вельмі папулярная ва ўсіх, і нават многія ўладальнікі шапікаў па суседстве бачылі, што яна часта кідаецца з стойла і забываецца паесці і прынясе ёй булачку ці што-небудзь. І другая прычына - магчымасць разглядаць "канкурэнтаў" як такіх сяброў, якія "дапамагаюць і дапамагаюць адзін аднаму". Калі я спытаўся ў яго пра шапіку, я ведаў, што Жуге заўсёды быў першым на гэтай вуліцы, і я часам бачыў суседні ларок і дапамагаў ім даглядаць за дзецьмі, вешаць тавары і ствараць выставачныя стэнды. Калі гасцей не так шмат, я часта абменьваюся ідэямі пра тое, як лепш прадаць вопратку. Добрыя грошы, якія прадаюць, таксама прынясуць тавары ў стойле побач, цана на іх ніжэйшая за цану, якую яны купляюць.

逐渐，大家发现朱鸽给他们带的货无论款式，材质，性价比都是非常受客户的青睐。就这样，她从一个小摊摊主，成了整条街摊主们的“供货商”。甚至还有很多其他街的摊主也莫名而来找她进货。“地摊圈”开始流行一句话：走，咱一起去朱鸽那里“淘宝”去。

随着找她拿货的人越来越多，她为了让客户更方便找到她。她在乔家门租了个小小的店面，那就是她开的第一家店，她取名“淘宝衣族”。朱鸽的小店，因价格便宜，品质过硬，款式繁多。除了“地摊圈”，还吸引了众多服装连锁，卖场，电商掌柜争相过来进货。不忙时，新店主朱鸽还会毫不保留的跟她分享一些经营的方法和心得，因此朱鸽的小店总是从开门起就人客络绎不绝，热闹非常……

Паступова мы выявілі, што тавары, якія ім прывозіў Чжуге, незалежна ад стылю, матэрыялу і эканамічнай эфектыўнасці, карыстаюцца вялікай папулярнасцю ў пакупнікоў. Такім чынам, яна стала "пастаўшчыком" уладальнікаў шапікаў з маленькай шапікі. Было нават шмат іншых вулічных прадаўцоў, якія прыйшлі купіць яе невытлумачальна. Стала папулярным слова “наземныя шапікі”: хадзем разам да Чжуге “Таобао”.

Усё больш і больш людзей шукае яе тавар, і яна лічыць яе больш зручнай для кліентаў. Яна здымала невялікую краму ў доме Цяо, гэта значыць першая крама, якую яна адкрыла, і назвала яе "Таобао Ізу". Маленькая крама Чжуге з-за таннай цэны, выдатнай якасці і разнастайнасці стыляў. Акрамя «наземных кіёскаў», ён таксама прыцягваў шмат сетак адзення, крамаў і крамнікаў крамаў па электроннай камерцыі. Калі ён не заняты, новы ўладальнік Чжуге без агаворы падзеліцца нейкімі метадамі кіравання і досведам, таму маленькая крама Чжуге заўсёды запоўнена людзьмі з самага пачатку дзвярэй, і хваляванне вельмі ...

每次拿着钱给妹妹们的时候，看着妹妹们逐渐长大，品学兼优，朱鸽由衷的欣慰。四妹莉莉，曾经3岁的孩童，而今已经出落成十六岁的美少女。妹妹每次都会懂事地抚摸着姐姐手上的老茧和旧伤疤望着姐姐说：“姐姐，很苦吧。”朱鸽总会笑着抚摸着妹妹的头说：“不苦，一点儿也不苦，姐过的挺好的，你们要好好读书。”每次听着姐姐的话，看着姐姐的微笑，莉莉都会心如刀割，眼泪不住往下淌，她心里知道，姐姐牺牲了自己的学业，牺牲了自己的青春，姐姐最美好的时光甚至连饭都舍不得吃饱，只为了她们这几个妹妹能够吃饱穿暖，能够读上书，姐姐是世界上最好的姐姐……

Кожны раз, калі ён даваў грошы сваім сёстрам, Чжу Ге пачуў, што сёстры растуць і валодаюць добрымі навуковымі і акадэмічнымі ведамі. Чатыры сястры Лілі, 3-гадовае дзіця, цяпер сталі 16-гадовай прыгажуняй. Кожны раз, калі малодшая сястра лашчыла мазалі і шнары на руцэ сястры, яна зірнула на сястру і сказала: "Сястра, гэта вельмі горка". Чжу Ге заўсёды ўсміхаўся і гладзіў малодшую сястру, сказаў: "Не горка, не зусім. Цяжка, жыццё маёй сястры вельмі добра, трэба вучыцца. "Кожны раз, калі я слухала словы маёй сястры і глядзела на ўсмешку сястры, Лілі адчувала б сябе ножам, і слёзы не маглі перастаць падаць. У сэрцы ведала, што сястра ахвяравала Мая школа прынесла ў ахвяру маладосць. Лепшы час маёй сястры нават неахвотна есць, толькі дзеля гэтых малодшых сясцёр, якія могуць добра харчавацца, насіць вопратку і чытаць кнігі. Мая сястра - самая лепшая сястра ў свеце ...

今天的“淘宝衣族”已经发展成有二十多家分公司，有二十多个大型仓库，门店超过上百家，十几个联营厂，日营业额超百万，年营业额数亿，成为中国行内著名的服装供应链之一。在互联网和移动互联网，电商和社交电商的对市场的洗礼下，朱鸽能够把一项“传统”生意做成行业翘楚，还能稳步发展，在同行眼里已是神话……今天，朱鸽的妹妹们都已经成家立业，买房买车，生儿育女，过着幸福的生活。今天的朱鸽，仍然穿着8块一件的套装，依然是爽朗的笑容，经常会到一些贫困村去给孩子们捐钱捐物，去跟她们讲自己的故事，告诉她们：“我都可以做成功，你们也一定可以！”

Сённяшняя "Taobao Yizu" ператварылася ў больш за 20 філіялаў, больш за 20 буйных складоў, больш за 100 крам, больш за дзясятак звязаных заводаў, штодзённы абарот перавышае мільён, гадавы абарот сотні мільёнаў , Стаўшы адной з вядомых сетак паставак адзення ў Кітаі. Чжу Ге можа быць "традыцыйным" бізнесам у лідары галіны і няўхільна развівацца ў працэсе хрышчэння Інтэрнэту і мабільнага Інтэрнэту, электроннай камерцыі і сацыяльнай электроннай камерцыі. Гэта міф у вачах равеснікаў ... Сёння, Усе сёстры Чжу Ге стварылі сям'ю, купілі дом і машыну, нарадзілі дзяцей і жылі шчаслівым жыццём. Сёння Чжу Чжу па-ранейшаму носіць гарнітур з 8 штук і па-ранейшаму мае шчырую ўсмешку, ён часта ходзіць у некаторыя збяднелыя вёскі, каб ахвяраваць дзецям грошы і матэрыялы, распавядаць ім свае гісторыі і распавядаць ім: "Я магу Калі вы будзеце мець поспех, вы, безумоўна, зможаце! "

朱鸽说：“浮华喧嚣的时代，人们总容易在匆忙和浮躁中错失自己寻找等待已久的机会。很多人问我‘淘宝衣族’为什么可以活的这样踏实，成长的这么灿烂。默然回首看着在路上的这么多年，我感到我很幸运，我从来就明白一个道理，即使是一件再小的事情，再小的生意，只要我能够感恩的去对待它，用心的去经营它，全力以赴去成就它，它终有一天也会成就我。我觉得我并不是个很聪明的人，也没什么过人之处，所以我没太多复杂的想法，我只想着做了一件事，我就竭尽全力，费尽心思去把它做到最好，哪怕就在街上摆个地摊……”

Чжу Ге сказаў: "У хуткія і шумныя часы людзям заўсёды лёгка не схаваць і чакаць сваіх доўгачаканых магчымасцей. Многія пыталіся ў мяне, чаму" Таобао Ізу "можа жыць так няўхільна і расці так бліскуча. Азіраючыся моўчкі. Гледзячы на гэтыя гады ў дарозе, я адчуваю, што мне вельмі пашанцавала. Я заўсёды разумеў праўду. Нават невялікі бізнес, пакуль гэта невялікі бізнес, пакуль я магу з гэтым падзякаваць і кіраваць ім з сэрцам, Ідзі ўсім, каб дасягнуць гэтага, і ў канчатковым выніку ён дасягнуць мяне ў адзін цудоўны дзень. Я не думаю, што я вельмі разумны чалавек, і ў мяне няма нічога незвычайнага, таму ў мяне няма занадта шмат складаных ідэй, я проста хачу зрабіць адзін Я паспрабую зрабіць усё магчымае, нават калі пастаўлю на вуліцы стойла ... "

0 notes