Η θεραπεία για όλα είναι αλμυρό νερό.✨

tagged by my dear @thalassiokhtos ty <3333

rules: answer + tag nine people you want to get to know better and/or catch up with!

favorite colour: green & purple!!

last song i listened to:

last film i watched: nope (2022)

currently reading: finishing 12 years a slave by solomon northup, also wuthering heights by emily bronte, incidents in the life of a slave girl by harriet jacobs, literature and evil by georges bataille (UNI HUNTS ME FOR SPORT)

currently watching: house md <3333

currently craving: waffles.......

coffee or tea: coffee my love

tagging @iveneverbeenmorestressedinmylife @staliaofatreides @standardlovers @samstree @dancingwiththefae @wren-of-the-woods @markrothkono61 @saintirulan if u want <3

.

Καλησπέρα ‼️‼️‼️ το πολυσυζητημένο Θεοδώρα και Έλενα στορι. Τώρα που ξεκινάει το τουρνουά οφείλω να το ανεβάσω για να τις γνωρίσετε καλύτερα. Θεοδώρα 4 δε γουιν ‼️‼️🏆🏆🏅

Γεια, δεν είναι random όπως συνηθίζω να γράφω. Πέρα του ό,τι γράφω, το γράφω για μένα. Ξέρω πως υπάρχουν 2-3 μαλακές που νοιάζονται, που δεν το θέλω, αλλά με το πέρασμα του χρόνου είναι εκεί. Σε μια σκέψη, ίσως από συνήθεια, ίσως ως ένα δείγμα αγάπης. Δεν ξέρω. Είχα γράψει πριν πολλούς μήνες σε ένα στορι, πως μπορείς να νιώσεις πράγματα για κάποιον, ακόμα κι αν δεν τον έχεις δει, δεν τον έχεις αγγίξει, δεν ξέρεις καν το όνομα του. Απίστευτο ε; Λοιπόν. Θα είμαι ειλικρινής. Δεν είμαι καλά, και το “δεν είμαι εγώ”, όσο κι αν ακούγεται ειρωνικό ή γελοίο. Δεν είμαι. Και πραγματικά δεν ξέρω αν μπορώ να γίνω. Δεν ξέρω αν έχω την δύναμη. Τα τελευταία χρόνια είμαι αρκετά ευάλωτος, παρατηρώ πράγματα μέσα μου ανθρώπινα και μου ξυπνούν ανάγκες που δεν είχα και δεν ήθελα να είχα. Ξέρω πως είναι καλό, αλλά όχι καλό για μένα. Είναι κάτι ξένο για μένα, με βάση την ζωή μου. Είχα απαντήσει σε ένα ask το 2019, «Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου μετά από 5 χρόνια;». Και η απάντηση μου, ήταν: Να προσπαθήσω να μην πεθάνω. Σήμερα είναι 2024. Έχω βάλει στο μάτι μια μηχανή, έχω κάποια beat στην άκρη, πολλά γραπτά που χρειάζονται να τα φτιάξω. Δεν ξέρω πότε κι αν θα ανοίξω το λογαριασμό μου στο Instagram. Αν ανέβει κάτι, θα ανέβει στο λογαριασμό μου στο tik tok και στο Spotify. Θέλω να πω, πως δεν ξέρω αν μπορώ να “παίξω” με την φωνή μου, και ούτε που με νοιάζει για να είμαι ειλικρινής. Ξέρω, πως ένα καλό αποτέλεσμα πρέπει να τα έχει όλα, όμως, στο τι γράφω ή προσπαθώ τουλάχιστον είναι κάτι για μένα. Κάποια στιγμή ίσως επενδύσω σε αυτό. Κι ας είμαι κολλημένος στο 2. Δεν συγκρίνομαι με κανέναν, γιατί είμαι ο χειρότερος. Νομίζω τώρα κάπως με βρήκα ε; Γελάω. Μόνο σε κάποια δίστιχα είμαι περήφανος. Εγώ είμαι εγώ, με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό. Εγώ είμαι αυτός με τα σκοτάδια, την κατάθλιψη, τα μηδαμινά και ένα σωρό άλλα, που δεν ξέρεις. Απ’ το δεν είμαι εγώ, σε είμαι εγώ, αλλά δεν είμαι εγώ. Είναι 7 χρόνια αυτά. Κι όσο κι αν απουσίαζα εδώ, κάποιες φορές έγραφα. Αυτή την περίοδο και για ένα χρονικό, δεν έχω ανάγκη να γράψω. Αλλά πρέπει να το βρω. Κοιτά, πίσω από την μάσκα, σαν την πραγματική μου ταυτότητα, ποτέ δεν εκφραζόμουν, μου ήταν δύσκολο. Και εννοώ συνήθως συναισθηματικά. Ξέρω ότι έχει ασφάλεια η μάσκα, αλλά ούτε εκεί μπορώ να με αφήσω “ελεύθερο”, ίσως κάποια στιγμή το κάνω, με αφήσω, όσο μπορώ, μέχρι εκεί που μπορώ. Παρόλα αυτά, κάνω βήματα ή πιστεύω πως κάνω. Ξέρεις, είναι και ένα ΕΓΩ που όσο κι αν θεωρείται κακό, αυτό με κράτησε ζωντανό. Δίκοπο μαχαίρι ή οξύμωρο. Ήμουνα πάντα boss του εαυτού μου. Αλλά οφείλω να ομολογήσω για ακόμα μια φορά, πως έχω δίπλα μου τους καλύτερους, κι ας μην είμαι ο καλύτερος. Έχω πέσει αρκετά, δεν ξέρω πως να με γεμίσω. Δεν ξέρω πως το κενό να απαλύνω. Και για να είμαι ειλικρινής, όσα βήματα κι αν κάνω, δεν ξέρω αν θα φύγει ποτέ. Κυρίως ο πόνος. Αυτός ο μόνιμος πόνος. Κλείνοντας να πω, πως έχω στόχο να πάρω την μηχανή, και να βγάλω κάποια κομμάτια. Θέλω να καταφέρω όσο γίνεται πιο γρήγορα να πάρω την μηχανή. Από όταν ήμουν ��αιδί με έκανε να ξεφεύγω, να γκαζώνω και να νιώθω ελεύθερος. Είχα γράψει, πως: Θεέ μου σε μια στιγμή αδυναμίας μην με προστατέψεις. Αν πεθάνω, θα’ ναι για το καλό μου. Μέχρι και αυτό, εγώ θα το ορίσω. Γιατί ξέρω. Θα φύγω μόνος, όπως κι όταν ήρθα. Δεν θέλω να πεθάνω, αλλά και δεν μπορώ να ζήσω. Όσο κι αν είμαι ελεύθερος, νιώθω μέσα μου την φυλακή.

Κάποια πράγματα, πρέπει να μείνουν για πάντα στο σκοτάδι. Δεν θέλω να βγουν στο φως ποτέ.

Υ.υ Δεν πιστεύω στην τύχη, αλλά πάντα στην ζωή μου είχα τύχη.

Υ.υ 2: Έχεις δίκιο, δεν ξέρω να αγαπάω, σίγουρα όμως ξέρω, πως όταν αγαπάς, δεν τον προδίδεις.

-Δαιμεώδης

Μια ζωη που φανταζει ονειρικη απο τα στορι

Κοσμος που τυχαια περνουσε και αποφασισε να κατσει για να μοιραστει με τους αλλους ξενους μια ομορφη αναμνηση

Ο τυπας που 'καπνιζε' και φαινοταν τοσο πονεμενος απο την ζωη

Ο ιδιος τυπας που τοσο ανοιχτα μας επιασε κουβεντα και δεν τσιγκουνευοταν να μοιραστει

Το τραγουδι που ελεγε οτι δεν σε αγαπαω πια, πλεον δεν σε νοιαζομαι και ακουγοταν σαν ψεμα

Ο κουκλος που δεν βρηκα το θαρρος να παω να του μιλήσω και το μετανιωνω

Ολα εκεινα που μετανιωνω

Η ομορφη θεσσαλονικη, η θέα, το τοπιο

Η κυρια που μας ρωτησε ποιο φεστιβαλ συμβαινει και παρατηρησε ποσο ομορφο ειναι

Η καταπιεσμενη αισθηση να νιωσω ηρεμια και ομορφα συναισθηματα

Η αναγκη μου να κλαψω μολις μπηκα σπιτι

Η πιεση, τα απωθημενα, οι ευκαιριες που δεν εκμεταλλευτηκαμε, οι ευκαιριες που ποτε δεν θα εχουμε

Οι μηχανες παρκαρισμενες κοντα στα σπιτι μου

Η μηχανη που θελω αλλα δεν μπορω να εχω

Η ψυχικη κατάσταση που θελω αλλα δεν με αφηνω να εχω

Ολα εκεινα...

Εχω την αναγκη να γραψω ξανα

��γαπημένε Τζεο, δεν ξέρω αν χρησιμοποιείς ακόμα το tumblr ή αν θα το διαβάσεις κάποια στιγμή but imma shoot my shot anyway. Χάζευα χθες και σήμερα στορι από το λαιβ στη Θεσσαλονίκη και, όπως περίμενα, έβλεπα μόνο τον Σολ και τη Μαρσο να τα σπάνε. Σε κάποιο στορι που πήγα να προσπεράσω έπιασα τη φωνή σου και αμέσως σταμάτησα για να το δω. Τραγουδούσες το κουπλέ σου από το Μεγαλύτερο μου Λάθος και για κάποιο λόγο ήταν πάρα πολύ αναζωογονητικό να ακουω εσένα αντί για τον Σολ ή το πλειμπακ να τραγουδάς τους στίχους σου. Δεν ξέρω αν είπες μόνο αυτό μιας και δεν είδα άλλο στορι ή αν είχε το κοινό τη τύχη να σε απολαύσει λίγο παραπάνω, πάντως εμένα μου αναθέρμανες ��ην επιθυμία να σε ξαναδώ λαιβ. Προσωπικά έχω να σε δω λαιβ από το 21 (παρόλο που δεν εχω χάσει κανένα λαιβ στη πόλη μου) και χάρηκα παρα πολύ που σε ξανα είδα στη σκηνή έστω και από στορι. Πάντως ήσουν φανταστικός, ελπίζω αν στο επιτρέπουν οι συνθήκες να εμφανίζεσαι περισσότερο στη σκηνή. Αυτά είχα να πω, συγγνώμη για το σεντόνι αλλά ενοιωσα την ανάγκη να σου μεταφέρω το θετικό συναίσθημα που μου δημιούργησες. Alles klar <3

Ευχαριστω για ολα ❤️ τα διαβαζω ολα!

Ειλικρινα δε σας αναγνωριζω.. Που ειναι οι παλιοι WNC που ηξερα;;; Αυτοι που "κορόιδευαν" τους τραπερς;;

Στο συγχαρητηρια για Brando για τον FY, ελεγε τα χειροτερα.

Και τωρα και κανετε τραπ, και ο Brando ανεβασε στορι τον νεο τραγουδι του Τραννου..

Καλα νταξει απλα τραγικοι

Brando x Trannos Season 6 σκάει

Ιανουάριος 24/12

Οι λεπτοδείκτες αυτή τη φορά κόλλησαν ένα λεπτό αργότερα με το ρολόι να δείχνει 13.02μ.μ. Το κινητό μου δονήθηκε και με ανάγκασε να σταματήσω την τρίωρη μελέτη μου. Ο γαλλικός κρύωσε, η μουσική σταμάτησε, απ' την κουζίνα ακούγεται το στορι που χτυπά στο μισάνοιχτο τζαμί του παραθύρου. Κοιτάζω για δύο λεπτά τη μπαλκονόπορτα, η καφέ κουρτίνα στο πλάι μου επιτρέπει να δω τον καιρό. Είναι πάλι μουντός. Κάνει κρύο, το καταλαβαίνω, το σπίτι είναι παγωμένο. Η κίνηση στον δρόμο δεν έχει σταματήσει απ' τις 06.23 που άκουσα την πρώτη κόρνα της ημέρας. Ο καναπές είναι ακόμη όπως χθες το βράδυ, με τα ριχτάρια και τα μαξιλάρια τσαλακωμενα, τα ποτήρια του κρασιού βρίσκονται στιβαγμένα στην κουζίνα και στο τραπεζάκι του σαλονιού έχουν μείνει κάτι κρακερακια που τρώγαμε εχθές με τον κολλητό μου όσο αναλύαμε τα ερωτικά του προβλήματα. Δεν έχω ανοίξει ακόμη το μήνυμα στο κινητό. Με αγχώνει. Ξέρω ότι είναι αυτό που περίμενα μέρες τώρα. Δεν με ξέχασαν. Δεν ήθελα να με ξεχάσουν αλλά τώρα ο φόβος με κατέκλυσε και πάλι. Πρέπει να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου.

Κοιτάζω τον τεράστιο πράσινο φάκελο με τις άπειρες σημειώσεις. Τα γράμματα μου τα σιχαίνομαι. Κοιτάζω τα χαρτιά με τα άπειρα χρώματα και τα χαρτάκια και τις υποσημειώσεις και αναρωτιεμαι τι πρέπει να κάνω με τη ζωή μου. Η εξεταστική που πλησιάζει με έχει φρικάρει, η σκέψη να παρατήσω τη σχολή και να κάνω κάτι άλλο με πνίγει κυρίως γιατί δεν ξέρω τι άλλο θέλω να κάνω. Η σχολή των ονείρων μου δεν ξέρω καν αν είναι δικό μου όνειρο και το θέατρο απέχει πολύ από αυτήν. Κοιτάζω το σπίτι μου. Το αγαπάω αυτό το σπίτι. Έχει γεμίσει τόσες αναμνήσεις αυτό το σπίτι. Παρέες, στιγμές με φίλους, γέλια, κλάματα, φωνές, καυγάδες, επιτραπέζια, βραδιές ταινιών, μουσικές όλων των ειδών, άγχος, διαβάσματα για την εξεταστική, πάρτι. Κοιτάζω το μπαλκόνι μου και θυμάμαι την πρώτη μέρα που ήπια τον γαλλικό εκεί ακούγοντας τζαζ από μια τυχαία πλειλιστ στο σποτιφαι.

Σήμερα πρέπει όλη μέρα να διαβάσω. Η ύλη είναι τεράστια. Το πρώτο μάθημα της εξεταστικής ξέρω ότι δεν θα το περάσω. Μη με ρωτάς γιατί. Το ξέρω. Το δεύτερο μάθημα της εξεταστικής είναι το αγαπημένο μου. Θέλω να το περάσω με δέκα μα η Λάχεσις ήδη μου χαμογελάει φωνάζοντας μου ότι τον Σεπτέμβρη θα το ξαναδίνω. Την φλερτάρω την ρήτρα λόγω της τελειομανίας που με διακατέχει. Το τρίτο μάθημα της εξεταστικής σκέφτομαι ότι μπορώ να το περάσω με ένα οκτώ και εντάξει θα είμαι ικανοποιημένη. Ναι καλά άκουσες, μου είναι κάπως αδιάφορο. Τα υπόλοιπα ακόμη δεν τα έχω σκεφτεί. Με κουράζει να σκέφτομαι.

Σήμερα έφαγα πρωινό, ήπια καφέ, νερό δεν έχω πιει πολύ, καφέ ήπια περισσότερο σχεδόν τρεις κούπες, μη με μαλώσεις. Ξέρω ότι δεν μου κάνει καλό ο καφές αλλά μπλέκεται η καραμέλα στα χείλη μου και τον θυμάμαι. Επίσης διαβάζω για την εξεταστική! Ο καφές είναι απαραίτητος. Πλυντήριο δεν έχω βάλει ακόμη και τα άπλυτα μαζεύτηκαν πολλά. Τα πιάτα τα έπλυνα το βράδυ πριν ξαπλώσω στον καναπέ βάζοντας ένα τυχαίο επεισόδιο των φρεντς να παίζει στο λάπτοπ. Διάβασα και λίγο απ' το μονόγραμμα χθες. Μου λείπει αυτό το απόλυτο απ' τη ζωή μου. Θέλω αυτόν τον έρωτα τον απόλυτο, τον σαρωτικό, που σε καθηλώνει, σε εξυψώνει, σε αποπροσανατολίζει και σε επαναπροσδιορίζει. Μα ακόμη ξέρω ότι δεν είμαι έτοιμη για αυτό. Εξακολουθώ όμως να τον περιμένω καρτερικά, σαν μια άλλη Πηνελόπη που προσμένει τον Οδυσσέα σε μια Ιθάκη που δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδια για αυτούς.

Σήμερα θέλω να βγω για περπάτημα. Η μαμά μου μου λέει ότι το Παγκράτι είναι τσιμεντένιο και εγώ γελάω κάθε φορά. Κοιταζω απ' το μπαλκόνι μου τα μπαλκόνια που βρίσκονται στην γειτονιά. Ο καθένας μας έχει τις δικές του συνήθειες. Ας πούμε ο διπλανός μου βγαίνει στο μπαλκόνι για να καπνίσει και μαζί του βγαίνει και η Μίλι, η γατούλα του. Μια κυρία στην απέναντι πολυκατοικία βγαίνει στο μπαλκόνι μόνο για να απλώσει τα ρούχα μα κάθεται σε μια ξύλινη πολυθρόνα κοιτάζοντας έξω κάθε βράδυ. Το ζευγάρι που μένει λίγο πιο κάτω παίζει τις Κυριακές τάβλι στο μπαλκόνι. Μια κοπέλα πίνει καφέ κάθε πρωί στο μπαλκόνι ακούγοντας μουσική. Ένας νεαρός το βράδυ όταν γυρίζει απ' τη δουλειά όσο κρύο κι αν κάνει βγαίνει στο μπαλκόνι ημίγυμνος και καπνίζει. Σαν να τιμωρεί κι αυτός τον εαυτό του μοιάζει. Τα φώτα από ένα οικογενειακό διαμέρισμα είναι 24/7 ανοιχτά κι οι κουρτίνες ανοιχτές. Τσακωμοί, γέλια, παιχνίδια, αγκαλιές, όλη τους η ζωή μοιράζεται. Τα μαγαζιά που βρίσκονται στην γειτονιά έχουν και αυτά μια ζωή πολυτάραχη, τα κομμωτήρια, τα συνοικιακά μαγαζακια με τον καφέ που πας και σε θυμούνται κάθε φορά, το μικρό σούπερ μάρκετ που τρέχω κάθε φορά τελευταία στιγμή και το παιδί στο ταμείο γελάει που τον ρωτάω αν έκλεισαν ή πρόλαβα, τα φαρμακεία που εφημερεύουν εναλλάξ, οι οδηγοί που τσακώνονται στο φανάρι, ακόμη και στην πολυκατοικία υπάρχει ζωή. Οι γιατροί που στεγάζονται στον 2ο, οι φοιτητές που κάνουμε φασαρία, οι ηλικιωμένοι με τις παρατηρήσεις τους και τις τηλεοράσεις τους στη διαπασών, η οικογένεια που ζει στον τρίτο κι οι μυρωδιές απ' το σπιτικό φαγητό θυμίζουν το φαγητό της κάθε μαμάς. Το Παγκράτι, η Αθήνα γενικά, είναι τσιμεντένιο-α αλλά μέσα στην τσιμεντουπολη οι άνθρωποι εξακολουθούν να ζουν, να συνυπάρχουν, να ερωτεύονται, να χωρίζουν, να τσακώνονται, να αγαπιούνται, να βγαίνουν, να φλερτάρουν, να γελάνε, να κλαίνε, να νιώθουν μόνοι ενώ δεν είναι, να είναι όντως μόνοι, να ελπίζουν, να ζουν και ξανά απ' την αρχή κάθε μέρα.

Σήμερα αποφάσισα να φάω σαλάτα το μεσημέρι αλλά θα ψήσω αργότερα λίγο κοτόπουλο ίσως τσιμπήσω λίγο ίσως πάλι το αφήσω για αύριο. Σήμερα μου έστειλε μια κοπέλα να βγούμε και είπα ναι. Δεν ξέρω αν είμαι σε φάση να γνωρίζω άτομα μα ο ψυχολόγος μου ζήτησε να διευρύνω τον κύκλο μου και το θεώρησα καλή ευκαιρία. Σήμερα αποφάσισα να τηρήσω κάπως την ρουτίνα μου. Σήμερα δεν θέλω να κλάψω. Εχθές και προχθές έκλαψα πάρα πολύ. Νόμιζα ότι θα σκάσω.

Η ώρα είναι 14.02μ.μ μια κόρνα ακούστηκε απ' τον δρόμο και με συνέφερε κάπως. Πρέπει να σταματήσω τώρα να γράφω. Πρέπει να διαβάσω λίγο. Πρέπει να ανοίξω και θερμοσίφωνα θέλω να κάνω μπάνιο, να βάλω νιβεα και καθαρά εσώρουχα. Να αποχωριστώ τις ζεστές μου πιτζάμες και ας είμαι στο σπίτι. Νιώθω τεμπελα όταν φοράω τις πιτζάμες μου. Θέλω να βάλω και άλλη μουσική, κουράστηκα να ακούω κλασική. Να βάλω λίγο indie. Λες να χορέψω λίγο; ίσως! Μήπως να βάλω έντεχνα; θα στεναχωρηθώ! Είμαι αναποφάσιστη. Δεν ξέρω εάν θέλω να ακούσω αγγλικά καταθλιπτικά τραγούδια ή ελληνικά. Θέλω να πάω σε συναυλίες! Άσχετη σκέψη εντελώς. Θέλω να έρθει καλοκαίρι για να πάμε στον Θανάση και τον Σωκράτη. Θέλω να πάω και στο Vox να δω τη Νατάσσα και στον Σταυρό είναι ο Πασχαλίδης. Δεν έχω όμως παρέα να πάω και δεν νιώθω καλά να πάω μόνη μου. Ναι εγώ που πήγα AM μόνη μου δεν νιώθω καλά με τον εαυτό μου να πάω εκεί μόνη μου. Μη με κρίνεις σε παρακαλώ.

Πρέπει να πάω και στη βιβλιοθήκη μια από αυτές τις μέρες. Μου αρέσει να διαβάζω στη βιβλιοθήκη. Θέλω να πάρω και δύο καινούρια βιβλία, τρία βασικά. Θέλω να πάρω την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι που το διάβασα επειδή το είχα δανειστεί και τώρα συνειδητοποιώ ότι το θέλω στην βιβλιοθήκη μου. Θέλω επίσης να πάρω μια ποιητική συλλογή δεν έχω αποφασίσει ποιου θα είναι. Και ένα βιβλίο λογοτεχνικό.

Μου έχουν λείψει κι οι βόλτες με το μετρό. Να φοράω ακουστικά όσο στέκομαι όρθια στο τελευταίο βαγόνι απορροφημένη στα βιβλία μου. Μου έχει λείψει επίσης ο καφές με τα παιδιά στα Εξάρχεια μετά τη σχολή. Βλέπεις; εχθές έλεγα ότι όλα αυτά είναι ανούσια αλλά σήμερα συνειδητοποιώ πόσο γεμίζουν τη μέρα μου. Ο φίλος μας που θα μας πει τις τζουσι λεπτομέρειες απ' την ερωτική του ζωή, η φίλη μου που θα συζητούσαμε για ποίηση, τη Νατάσσα και τους έρωτες που θέλουμε να ζήσουμε κι οι άλλοι θα γκρινιάζουν ότι οι δύο κοκκινομάλλες είναι επικίνδυνες, η άλλη φίλη μας που θα μιλάει με το αγόρι της και θα προσπαθούμε να την συντονίσουμε με το θέμα συζήτησης. Μου έλειψαν και τα στέκια μας στα Εξάρχεια, το μπαρ στο Παγκράτι εκείνο το ρακομελαδικο στα Ιλίσια, ακόμη και το ντέιτ στη λέσχη όπως το βάφτισα την πρώτη-πρώτη φορά που πήγαμε όλοι μαζί να φάμε.

Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη τα τελευταία πέντε λεπτά. Εχθές τα παιδιά μου είπαν ότι έχω πανέμορφο πρόσωπο. Δεν σχολίασαν τη φάση που περνάει το δέρμα μου και δεν είναι το clean ούτε τους μαύρους κυκλους και τα πρησμένα απ' τα δάκρυα μάτια μου. Δεν κοίταξαν τα σκασμένα απ' το κρύο χείλη μου παρά μόνο το χαμόγελο μου. Μου είπαν ότι το καινούριο μου άρωμα άξιζε τα 80€ γιατί το λάιμ με το κεράσι ταιριάζουν τέλεια στο δέρμα μου και μυρίζω νιβεα και κεράσι. Σύμφωνα με την κοκκινομάλλα φίλη μου αχαστος συνδυασμός. Κι οι ανασφάλειες μου σήμερα δεν είναι τόσο έντονες και νιώθω λίγο καλύτερα κι ας είμαι σαν κινούμενη πατάτα που λέμε με τα κορίτσια κάθε φορά που δεν θέλουμε να υπάρχουμε. Σήμερα νιώθω κάπως περίεργα. Θέλω να προσπαθήσω σήμερα. Και θα μείνω σε αυτό. Στην προσπάθεια. Έχει σημασία η προσπάθεια. Αυτό πρέπει να θυμάμαι. Προσπάθεια!

*Εγώ που το ζω*

Οι φολλουερς στο πριβ βλέποντας με στα στορι να τρέχω από ένα περιστέρι μέσα στο σπιτι,να βγάζω μαζί του βίντεο στον καθρέφτη του μπάνιου που έχει αράξει,να το απειλώ με μια σκούπα,να το απειλώ μετά με μια πετσέτα,να του έχω βάλει να ακουσει γκέτο κουιν και λαιτ και μετά να το πιάνω με μια πετσέτα:🧍🏻‍♀️🧍🏻🧍🏻‍♀️🧍🏻‍♀️

Βάλανε κάτι σαν στορι εδώ?

Πρέπει να γράψω ένα καλό σεξ στορι για εσένα να το διαβάσεις να μου πεις

Παπακαλιάτη, εσύ;

Λαικ στο στορι μου μετά από χρόνια;

Shameless favoritism (σγχωρατε με) ελπίζω η Θεοδωρα να φτάσει τελικό!!! Πες μας όμως όταν έγραψες την ιστορία με αυτές τη σκέφτηκες ή απλά έβλεπες και πηγαινες; Πως είναι μια μέση μέρα των κοριτσιών; Έχει γνωρίσει η Θεοδωρα το γιο της Ελενας;

ΚΑΛΗΣΠΈΡΑ!!!! Σόρι οι διακοπές και οι εργασίες για την σχολή είναι πάντα πολύ κακός συνδυασμός, απέτυχα τελείως στο να απαντήσω αυτό το ασκ στην ώρα του. Είναι πολύ γλυκό πάντως που μας έχεις πάρει όλους σβάρνα και μας ρωτάς για τους χαρακτήρες μας 💕

Μονόλογος κάτω από το read more επειδή λυπάμαι τους φόλοουερς μου.

Όπως έχω ήδη αναφέρει αρκετές φορές, το ένα και μοναδικό στορι που έχω γράψει για την Θεοδώρα και την Έλενα προοριζόταν αρχικά για έναν διαγωνισμό λογοτεχνίας. Ήταν κάποια στιγμή στη καραντίνα, εκείνη τη περίοδο που πηγαίναμε σχολείο μέρα παρά μέρα. Είχα λάπτοπ στο δωμάτιο μου για πρώτη φορά στη ζωή μου (λόγω webex), βαριόμουνα και η καθηγήτρια που μου έκανε έκθεση με παρότρυνε να συμμετάσχω. Δεν είμαι σίγουρη από που προέκυψε η ιδέα αλλά μπορεί και να φταίει το γεγονός ότι είχα κόλλημα με τον Σέρλοκ Χολμς εκείνη την περίοδο οπότε όπως καταλαβαίνεις, ο οργανισμός μου ζητούσε εγκλήματα μυστηρίου και ομο��ρωτισμό. Η πλοκή στην οποία κατέληξα δεν είναι και πολύ περίπλοκη (κυριολεκτικά είναι μόνο δύο σκηνές) οπότε είχα στο μυαλό μου την αρχή και το τέλος και έγραψα κυρίως διάλογο + περιγραφές για να γεμίσω το ενδιάμεσο.

Μέση μέρα των κοριτσιών....η Θεοδώρα δουλεύει στο δημόσιο (το έχουμε εμπεδώσει αυτό) οπότε από τις εννιά μέχρι τις πέντε είναι συνήθως σε ένα γραφείο σε ένα μισό εγκαταλελειμμένο δημόσιο κτίριο. Κάποιες μέρες έχει υπηρεσία σε σπίτια, ιδρύματα κλπ ή ότι τέλος πάντων κάνουν οι κοινωνικοί λειτουργοί όταν φεύγουν από τα γραφεία τους. Φαν φακτ!! Η αλήθεια είναι ότι η μητέρα μου δουλεύει σε δημόσια υπηρεσία οπότε όλα τα βάσανα της Θεοδώρας τα στηρίζω κυρίως σε ότι έχω μάθει από αυτήν χαχα. Φαντάζομαι λοιπόν ότι πνίγεται στην χαρτούρα και ότι το δράμα στο γραφείο είναι πιο τοξικό και από το Τσερνόμπιλ. Αλλά παρόλα αυτά η Θεοδώρα λαμβάνει ικανοποίηση από την δουλειά της όταν της δίνεται η ευκαιρία να βοηθάει κόσμο παρόλο που ώρες ώρες νιώθει σαν να βουρκώνει στο γραφείο.

Η Έλενα από την άλλη ακόμη δεν έχω αποφασίσει εκατό της εκατό αν έχει άλλη δουλειά πέρα από το να είναι πάρτ ταιμ ντεντέκτιβ...ή αν είναι φουλ ταιμ ντεντέκτιβ....ή έστω μέχρι πιο σημείο δουλεύει με τις αρχές.... Σίγουρα πρέπει να συνεργάζεται ως έναν βαθμό για να μπορεί να μιλάει σε υπόπτους και να χειρίζεται στοιχεία αλλά ταυτόχρονα θέλω να είναι και κάπως πιο ανεξάρτητη. Νομίζω είμαι πολύ picky σε αυτό το θέμα, στο μυαλό μου είναι μια πολύ συγκεκριμένη ισορροπία που πρέπει να διατηρηθεί: από την μια οι φικτιοναλ ντεντέκτιβ θεωρώ ότι δεν πρέπει να λειτουργούν ως αυτόκλητοι μπάτσοι οι οποίοι είναι και καλά πιο ~αποτελεσματικοί~ επειδή απλά δεν απαντούν σε καμία νομοθεσία αλλά ταυτόχρονα δεν θέλω να Είναι ακτουαλ αστυνομικός.... δεύτερο φαν φακτ για απόψε, στο αρχικό ντραφτ της ιστορίας η Έλενα ήταν ντεντέκτιβ επαγγελματίας αστυνομικίνα... από τότε προφανώς το άλλαξα αυτό το στοιχείο της ιστορίας αλλά δεν έχω ακόμη καταλήξει ακριβώς στο πως δουλεύει η δουλειά της λολ. Θα σας ενημερώσω όταν καταλήξω σε κάτι τελικό. Αν και λίγο πολύ καταλήγω στο ότι έχει κάποια βαρετή μπεισικ δουλειά και απλά λύνει μυστήρια στον ελεύθερο της χρόνο. Ποιός την πληρώνει για αυτό;; Η αστυνομία φαντάζομαι. Ως σύμβουλο ή κάτι τέτοιο. Κατά τα άλλα, η Έλενα τα βράδια της βλέπει πολύ τηλεόραση και όχι οπωσδήποτε καλή τηλεόραση. Μιλάμε για μια γυναίκα η οποία θα έβλεπε το tv queen του όπεν μόνο και μόνο επειδή της φαίνεται τραγελαφικό.

Και για την τελευταία ερώτηση!!! Η Έλενα με τον γιό της είναι λίγο (ως πολύ) απομακρυσμένοι μεταξύ τους για κάποιο χρόνια. Νομίζω απλά συμπαθεί περισσότερο τον πατέρα του 😔 και είναι ενήλικος τώρα πια και απλά Δεν Έχει Χρόνο Να Επισκέπτεται (ή απλά το χρησιμοποιεί ως δικαιολογία). Οπότε όχι, μέχρ�� να επανενωθούν μεταξύ τους μάνα και παιδί η Θεοδώρα δεν έχει γνωρίσει τον γιο της Έλενας. Εντωμεταξυ δεν του έχω δώσει καν όνομα ακόμη. Όπως καταλαβαίνεις σαν χαρακτήρας δεν είναι πολύ fleshed out. Έχω περισσότερη επαφή με τα συναισθήματα και τον ρόλο που παίζει στην ιστορία παρά με το πχ τι σπουδάζει ή τι χρώμα μαλλιά έχει. Κυριολεκτικά έριξα κορώνα γράμματα για να διαλέξω αν θα είναι γιός ή κόρη. Πάντως στο μυαλό μου γνωρίζει και επισήμως την Θεοδώρα λίγο πριν η Θ τα "φτιάξει" με την μάνα του (βάζω το φτιάξει σε αστεράκια επειδή η σχέση τους είναι περισσότερο προς κουιαρ πλατωνική παρά παραδοσιακή ρομαντική σχέση). Αργότερα θα βρουν μια ισορροπία μεταξύ τους αλλά στην αρχή η Θεοδώρα δεν ξέρει πως να αντιδράσει. Πώς κάνει καν κανείς parent έναν δεκαεννιάχρονο έτσι στα ξαφνικά. Ακολουθήστε για περισσότερες φιλοσοφικές ερωτήσεις.

Ώρα 1:44 πμ γάματα, αυτή την βδομάδα ξέφυγα. Πάλι. Πάλι δεν έβαλα μυαλό, πάλι έκανα τις μαλακίες μου, πάλι ρίσκαρα, πάλι έφαγα τα μούτρα μου. Και ενώ είχα, πάλι βυθίστηκα, θόλωσα, και τώρα τα πληρώνω. Ξανά και ξανά. Θα αντέξω λίγες μέρες ακόμη, ανέβαλα τα ραντεβού μου, το ένα για την επόμενη βδομάδα, το άλλο θα με ειδοποιήσουν. Έπρεπε να τα είχα κάνει, αλλά δεν. Κάνω μαλακίες, δεν με νοιάζει, αλλά με νοιάζει όταν έρχεται. Γελάω. Ξημερώνει Σάββατο, θα επιβιώσω μέχρι Δευτέρα - Τρίτη. Θα δείξει. Πρέπει να το κόψω το ρημάδι, δεν με παίρνει. Την κάλτσα δεν την βρήκα, δεν ασχολήθηκα. Μάλλον αύριο, μεθαύριο, που θα μαζέψω το μπουρδέλο το σπίτι. Να τακτοποιήσω λίγο. Από βδομάδα μάλλον θα γεμίσω τα ντουλάπια μου, να ‘χω καβάτζα. Και το πάκο από τσιγάρα μου έχουν μείνει πέντε. Λογικά Δευτέρα - Τρίτη θα πάρω. Πρέπει να γράψω, και δεν έχω ασχοληθεί με τίποτα, δεν έχω ακούσει, θα το κάνω όμως, πρέπει να το κάνω. Δεν ιδέα πως θα’ μαι σε τι mount, αν θα παίξω ή όχι με την ψυχολογία μου, και μιά γνωστή που βλέπει τα στορι όταν τρολλάρω μου λέει πως μόνο τα παιδιά μπορώ να ξεγελάσω. Και εγώ γέλασα. Γιατί κατάλαβε. Δεν έχω ιδέα για το μετά, αν θα χτυπήσω το κεφάλι μου στον τείχο ή θα φουντάρω. Αν με ένοιαζε η επικοινωνία δεν θα έφευγα. Με κουράζει, την βαριέμαι. Δεν είναι προσωπικό, απλώς εγώ δεν. Και τώρα που δεν υπάρχει κάτι συναισθηματικό, γύρισα πίσω να ψάξω, ούτε το πίσω με γεμίζει, αλλά το νοσταλγό μερικές φορές. Οι εθισμοί σε αλλάζουν, αναγκάζεσαι να πεις ψέματα, να κοροϊδέψεις, για να πάρεις αυτό που θέλεις και να ξεγλιστρήσεις. Κοιτάζω μαλακίες μπας και βρω κάτι ενδιαφέρον ή να ξεχαστώ, παίζω το game μου μα χαθώ, και εκεί υπάρχουν άνθρωποι που σου σκάνε τον πούτσο, η ώρα πήγε 2:01 και κοιμήθηκα μάλλον νωρίς, ξύπνησα νωρίς, δεν κοιμήθηκα καλά, θα έπρεπε ή μα έχω κοιμηθεί ή θα έπρεπε ή να το αφήσω να ξημερώσει. Αλλά είμαι κουρασμένος. Ίσως την πέσω, ο γύρος έφτασε 3.10€, γαμώ το μουνί τους. Σε λίγο το σούσι θα ‘ ναι πιο φτηνό, είχα μήνες να φάω γύρο. Ωραίος ήταν όμως. Μαλακίες. Αγχώνομαι για το μετά, πως θα’ μαι και πως θα πάει, και αν θα πάει, οι δικοί μου, και τα σχετικά. Δεν φοβάμαι την νύχτα, τους ανθρώπους φοβάμαι , σε εισαγωγικά. Η ενέργεια μου μηδαμινή για να σου εξηγήσω πόσο για τον πούτσο είσαι. Ενέργεια και χρόνο. Και εγώ βαριέμαι πολύ. Δεν έχω γεράσει, ίσως έχω σκουριάσει, ίσως έτσι είναι οι άνθρωποι. Όταν άνοιξα μετά από χρόνια την πόρτα μου να βγω έξω, δεν μπορούσα να ανασάνω με το οξυγόνο. Τις ματιές, τα βλέμματα, και εγώ σκεφτόμουν μες στο πλήθος αν συμβεί το παραμικρό πως να ξεφύγω να επιζήσω. 2:11 πμ 18/2/23

-Δαιμεώδης