#ευαγγέλιο | Explore Tumblr Posts and Blogs

justforbooks · 19 hours

Text

Un uomo di poche parole. Storia di Lorenzo, che salvò Primo.

Γεννημένος την Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 1904 στο Fossano, μια πόλη στην περιοχή του Cuneo, ο Lorenzo Perrone ήταν ο δεύτερος γιος μιας πολυμελούς οικογένειας που ζούσε στο Burgué, το παλιό χωριό των χτιστών, των σιδεράδων και των ψαράδων: οι γονείς του - ο Giuseppe και η Giovanna Tallone - ζούσαν από παλιά σίδερα και κουρέλια, παρόλο που οι επίσημες δουλειές τους ήταν "χτίστης" και "εργάτρια". Είχε τρία αδέλφια, τον Giovanni, τον Michele και τον Secondo, και δύο αδελφές, την Giovanna και την Caterina.

Δεν πήγε σχολείο πέρα από την τρίτη δημοτικού και, αν και βαπτισμένος, δεν ήταν θρησκευόμενος ούτε γνώριζε το Ευαγγέλιο - έγραφε με δυσκολία και άρχισε να εργάζεται σε ηλικία δέκα ετών. Μετά την άνοδο του φασισμού, αν και δεν ανήκε στους αντιφασίστες που δραστηριοποιούνταν στην περιοχή, ήταν σίγουρα εχθρικός απέναντί στο καθεστώς. Το 1924-25, σε ηλικία δεκαεννέα ετών, υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία, ως bersagliere στο 7ο Σύνταγμα της Μπρέσια. Στη συνέχεια, όπως πολλοί άλλοι χτίστες, έγινε μεθοριακός εργάτης, μένοντας συχνά μακριά από την Ιταλία. Τη δεκαετία του 1930, αρχής γενομένης από το 1935 ή το 1936, διέσχιζε τακτικά τις Άλπεις - στην Κυανή Ακτή ή σε άλλες πόλεις της νοτιοδυτικής Γαλλίας - για να εργαστεί, διασχίζοντας μάλιστα τα σύνορα κρυφά με τον μεγαλύτερο αδελφό του Giovanni, μέσα από τα περάσματα των λαθρεμπόρων. Και οι δύο έπιναν πολύ.

Τον Ιούνιο του 1940, όταν η φασιστική Ιταλία μπήκε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Lorenzo Perrone βρισκόταν λίγο πιο πέρα από τις Άλπεις: ήταν ένας από τους χιλιάδες ανθρώπους - όχι λιγότεροι από 8.500 - που φυλακίστηκαν, και μετά από λίγες ημέρες στη φυλακή απελευθερώθηκε: στις αρχές Ιουλίου βρισκόταν ήδη στο Fossano, στο γραφείο ευρέσεως εργασίας, κάνοντας αίτηση για επίδομα ανεργίας. Το να δουλέψεις στη Γαλλία είχε γίνει πλέον δύσκολο. Αλλά το 1942 υπήρξε μια ευκαιρία να φύγει, ως εθελοντής, για την Πολωνία.

Έτσι, στις 17 Απριλίου 1942, συμβεβλημένος με την εταιρεία Beotti της Piacenza στο πλαίσιο μιας ιταλογερμανικής συμφωνίας, έφτασε στα περίχωρα του Άουσβιτς, όπου θα εργαζόταν στην "Buna", που ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του ίδιου έτους με σκοπό την παραγωγή συνθετικού καουτσούκ, συνθετικής βενζίνης, χρωστικών και άλλων υποπροϊόντων του άνθρακα. Έφτασε, για την ακρίβεια, στο στρατόπεδο Leonhard Haag, το Lager I, όπου οι Ιταλοί, σε αντίθεση με τους κρατούμενους, διατηρούσαν την ταυτότητά τους, λαμβάνοντας έγγραφα και μισθό. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν είχε ιδέα πού πήγαινε, δηλαδή στο Άουσβιτς ΙΙΙ, το οποίο στα βιομηχανικά έγγραφα εμφανιζόταν απλώς ως "Άουσβιτς", που αρχικά θεωρούνταν δορυφόρος του Άουσβιτς Ι και του Άουσβιτς ΙΙ-Μπίρκεναου της μαζικής εξόντωσης. 'Εχοντας μετονομαστεί επίσημα Άουσβιτς ΙΙΙ τον Δεκέμβριο του 1943 με διαταγή της Επιθεώρησης Στρατοπέδων Συγκέντρωσης, η επιβλητική παρουσία των εργοστασίων της Buna-Werke που κατασκευάστηκαν από την I.G. Farben τον Νοέμβριο του 1944 θα καθιστούσε το Konzentrazionslager ένα αυτοτελές στρατόπεδο συγκέντρωσης (KL Monowitz) στο μέγεθος μιας πόλης, από το οποίο θα εξαρτιόνταν τα περισσότερα από τα υπο-στρατόπεδα του συγκροτήματος, καλύπτοντας μια έκταση εκατοντάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων, εκ των οποίων περίπου σαράντα ήταν "χώροι στρατοπέδων".

Τον Ιούνιο του 1944, ο Lorenzo Perrone συνάντησε έναν από τους "σκλάβους μεταξύ των σκλάβων": τον Primo Levi. Και δεν είχε κανένα δισταγμό. Παίρνοντας έναν τεράστιο ρίσκο, κινδυνεύοντας δηλαδή να καταλήξει με τη σειρά του στην άλλη πλευρά του φράχτη, ο Perrone προμήθευε επιπλέον λίτρα σούπας στον Primo Levi και τον φίλο του Alberto Dalla Volta κάθε μέρα επί έξι μήνες.

Ο Lorenzo Perrone στο "Suiss" (όπως αποκαλούσε το Άουσβιτς) δεν βοήθησε απλώς τους δύο νεαρούς άνδρες με τις ζωτικές και βασικές τους ανάγκες, αλλά προχώρησε παραπέρα. Τρεις φορές λειτούργησε ως μεσολαβητής, καταφέρνοντας να μεταφέρει νέα στην οικογένεια του Levi στην Ιταλία μέσω της μη εβραϊκής φίλης του Bianca Guidetti Serra - και καταφέρνοντας να του δώσει απάντηση και να του στείλει ένα δέμα με τρόφιμα και ρούχα. Από τους τρεις παράγοντες σωτηρίας στους οποίους ο Levi θα επιμείνει σε όλο του το έργο, δηλαδή την υπεκφυγή, την επιδεξιότητα και την τύχη, ο τελευταίος ταυτίζεται έτσι κυρίως με τον Perrone, κυριολεκτικά το "χτύπημα της δικής του τύχης".

Και έτσι σώθηκε ο Levi, ο οποίος εν τω μεταξύ είχε σταλεί στο εργαστήριο χημείας - δηλαδή στη ζεστασιά - μόλις πλησίαζε ο χειμώνας. Η τελευταία του τύχη ήταν να αρρωστήσει από οστρακιά τον Ιανουάριο, λίγες ημέρες πριν από την άφιξη του Κόκκινου Στρατού, αποφεύγοντας οριακά την πορεία θανάτου στην οποία έχασε τη ζωή του ο φίλος του Alberto. Μέχρι τότε, ο Perrone είχε ήδη πάρει το δρόμο της επιστροφής, έχοντας φέρει για τελευταία φορά τη σούπα του, παρά το γεγονός ότι είχε ρήξη τυμπάνου από έναν βομβαρδισμό. Το τελευταίο πιστοποιητικό πληρωμής έχει ημερομηνία 15 Ιανουαρίου 1945.

Όταν έφτασε στην Ιταλία, ο Perrone πέρασε από το Τορίνο για να πει στη μητέρα και την αδελφή του Levi ότι, κατά πάσα πιθανότητα, ο φίλος του Primo δεν τα είχε καταφέρει. Δεν ήθελε τίποτα, ούτε καν χρήματα για το εισιτήριο του τρένου. Είπε, αντίθετα, ότι πλέον ήταν ουσιαστικά στο σπίτι του - και ακόμη και τα τελευταία εξήντα χιλιόμετρα τα περπάτησε. Για την τύχη του φίλου του, ωστόσο, έκανε λάθος.

Μετά από μια "δαιδαλώδη διαδρομή" στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, την οποία θα διηγείτο στο βιβλίο του La tregua [Η εκεχειρία -σ.σ.], ο Levi έφτασε και αυτός στο Τορίνο στις 19 Οκτωβρίου 1945. Και τον αναζήτησε αμέσως: συναντήθηκαν για πρώτη φορά, ελεύθεροι και οι δύο, σίγουρα μέχρι τις 3 Νοεμβρίου.

Μετά τον πόλεμο οι δυο τους συναντιόντουσαν συχνά. Σε μια από αυτές τις περιπτώσεις ο Levi ανακάλυψε ότι στο Άουσβιτς ο φίλος του από το Fossano δεν είχε φροντίσει μόνο αυτόν, όπως θα αποκάλυπτε στο Il ritorno di Lorenzo, που δημοσιεύτηκε το 1981 στη συλλογή Lilìt e altri racconti:

"Δεν βοήθησε εκεί μόνο εμένα. Είχε και άλλους προστατευόμενους, Ιταλούς και μη, αλλά του φάνηκε σωστό να μη μου το πει: κάποιος βρίσκεται στον κόσμο για να κάνει καλό, όχι για να καυχιέται γι' αυτό. Στο "Suiss" ήταν πλούσιος, τουλάχιστον σε σύγκριση με εμάς, και μπορούσε να μας βοηθήσει, αλλά τώρα που είχαν τελειώσει όλα αυτά, δεν είχε άλλες ευκαιρίες".

Το 1948, ο Primo Levi ονόμασε τη μεγαλύτερη κόρη του Lisa Lorenza, ως φόρο τιμής στον φίλο του οικοδόμο. Στο μεταξύ, πήγαιναν μαζί στην ταβέρνα, έγραφαν ο ένας στον άλλο, αλλά ενώ ο Levi άρχισε να ζει, ο Perrone δεν είχε τίποτα να κάνει. Απλώς δεν ήθελε να βρίσκεται πια στον κόσμο. Εξακολουθούσε να πίνει, και μάλιστα πολύ περισσότερο από πριν. Αρρώστησε, και ήδη το 1948 η κατάστασή του ήταν δραματική, όπως αποκαλύπτει ένα γράμμα που έγραψε στον φίλο του Primo τα Χριστούγεννα:

Αξιότιμε Signor Dottor Primo

Ανταποδίδω το γράμμα σας και χάρηκα πολύ που άκουσα ότι με θυμάστε ακόμα και μόνο εγώ δεν μπορώ να σας θυμηθώ γιατί όταν κάποιος είναι φτωχός θα είναι πάντα φτωχός αλλά φέτος ήμουν πλούσιος σε υγεία αλλά ξέρετε πως είναι η ασθένειά μου όταν κοντεύει ο χειμώνας και είναι πάντα μια μικρή βρογχίτιδα και την κρατάω μέχρι να πεθάνω. Με μεγάλη χαρά άκουσα ότι πριν από δύο μήνες η σύζυγός σας απέκτησε ένα κοριτσάκι και η μεγαλύτερη χαρά από όλα τα δώρα που μπορείτε να μου δώσετε ήταν να της δώσετε το όνομα Lisa Lorenza ώστε να φέρει και αυτή το όνομά μου αλλά ελπίζω, ευχαριστώντας τον Κύριο, ότι δεν θα χρειαστεί να υποστεί τα βάσανα που έφερα εγώ στη ζωή μου.

Τελικά προσβλήθηκε από φυματίωση και άρχισε επί ένα εξάμηνο ένα πηγαινέλα στο νοσοκομείο του γειτονικού Savigliano, μέχρι που έφτασε στο τέλος της ζωής του. Γύρω στις 7 το απόγευμα της Τετάρτης 30 Απριλίου 1952, πληγωμένος από τον πόνο της ζωής και την ανάγκη να μην το ξαναζήσει ποτέ, πέθανε ο Lorenzo Perrone, ο άνθρωπος που είχε σώσει τον Primo Levi στο Άουσβιτς.

Η σορός του έφτασε στο Borgo Vecchio, και πολλοί άνθρωποι ήρθαν, μεταξύ των οποίων, στην πρώτη σειρά, ο Levi, με τη σύζυγό του και πιθανότατα τη Lisa Lorenza. Στην κηδεία, τα πέντε αδέλφια και οι δύο αδελφές του Perrone τον παρακολουθούσαν σιωπηλά να εναποθέτει λουλούδια στο ανοιχτό φέρετρο του φίλου του Lorenzo. Ο χημικός και μάρτυρας, ο οποίος είχε ήδη δημοσιεύσει το Se questo è un uomo στην πρώτη έκδοση De Silva του 1947 και θα γινόταν διάσημος πολύ αργότερα, φορούσε ένα λευκό πουλόβερ.

Ουσιαστικά ξεχασμένος για δεκαετίες, παρά το γεγονός ότι ο Levi θα έγραφε και θα μιλούσε γι' αυτόν σε πολλές άλλες περιπτώσεις, και μέχρι τους τελευταίους μήνες της ζωής του, ο Lorenzo Perrone, ο "άνθρωπος των λίγων λέξεων" που τον έσωσε, θα γινόταν Δίκαιος των Εθνών σχεδόν μισό αιώνα αργότερα: του απονεμήθηκε η υψηλού κύρους αναγνώριση από το Yad Vashem στις 29 Ιουλίου 1998, με μια τελετή στην Alba, 35 χιλιόμετρα από το Fossano, την Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 1999.

Ο δεύτερος γιος του Primo Levi, που ονομάστηκε το 1957 Renzo, κι αυτός στη μνήμη του φίλου του, τον τίμησε με την ευκαιρία της απονομής ως εξής:

"Κανείς δεν άξιζε αυτή την αναγνώριση περισσότερο από αυτόν, διότι με κίνδυνο της ζωής του και με σοβαρά προσωπικά τραύματα βοήθησε τον αγαπημένο μας και πολλούς άλλους να επιβιώσουν. Ίσως θα υποδεχόταν αυτή την τελετή με το θλιμμένο χαμόγελό του, πεπεισμένος ότι αυτό που έκανε ήταν μόνο το καθήκον του: ένας μοναχικός και βαθιά καλός άνθρωπος που σημαδεύτηκε μέχρι θανάτου από εκείνη την τρομερή εμπειρία."

Μια πλάκα στη viale delle Alpi στο Fossano αφιερώθηκε στη συνέχεια στον Lorenzo Perrone, η οποία τοποθετήθηκε το 2004 με εντολή του τότε δημάρχου Beppe Manfredi, και το 2023 κυκλοφόρησε η βιογραφία του: Un uomo di poche parole. Storia di Lorenzo, che salvò Primo (Laterza), η οποία μεταφράζεται επί του παρόντος σε πολλές άλλες γλώσσες.

Τα λόγια με τα οποία ο Primo Levi τον θυμήθηκε στο Se questo è un uomo [Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος -σ.σ.], στην πρώτη έκδοση του 1947, που γράφτηκε με τον φίλο του Lorenzo ακόμα ζωντανό, ηχούν ακόμα και σήμερα ως ένας ύμνος στην ανθρωπιά που, σε πείσμα των πάντων, κατάφερε να επιβιώσει. Και αποτελούν ένα είδος αντίδοτου στη "μόλυνση του κακού" που ο Λέβι θα διερευνήσει στο κεφάλαιο "La zona grigia" [Η γκρίζα ζώνη -σ.σ.] στο βιβλίο του I sommersi e i salvati [Αυτοί που βούλιαξαν και αυτοί που σώθηκαν -σ.σ.].

"Όσο λογικό κι αν είναι να θέλω να προσδιορίσω τους λόγους για τους οποίους ακριβώς η δική μου ζωή, ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες αντίστοιχες, μπόρεσε να αντέξει στη δοκιμασία, πιστεύω ότι στον Lorenzo οφείλω το ότι ζω σήμερα, και όχι τόσο για την υλική του βοήθεια, όσο για το ότι μου υπενθύμιζε διαρκώς, με την παρουσία του, με τον τόσο επίπεδο και εύκολο τρόπο του να είναι καλός, ότι υπήρχε ακόμη ένας δίκαιος κόσμος έξω από τον δικό μας, κάτι και κάποιος ακόμη αγνός και ακέραιος, αμόλυντος και αδάμαστος, ξένος προς το μίσος και τον φόβο - κάτι πολύ ασαφές, μια μακρινή πιθανότητα του καλού, για την οποία ωστόσο έβαλε σκοπό να διαφυλάξει τον εαυτό του. […] Ο Lorenzo ήταν άνθρωπος - η ανθρωπιά του ήταν καθαρή και αμόλυντη, ήταν έξω από αυτόν τον κόσμο της άρνησης. Χάρη στον Lorenzo δεν ξέχασα ότι ήμουν κι εγώ άνθρωπος."

Είμαστε πραγματικά ευγνώμονες στον Carlo Greppi, ιστορικό στο επάγγελμα, ο οποίος συναντά πολλά παιδιά στα σχολεία, για αυτό το τελευταίο έργο. Ένα απαραίτητο βιβλίο. Ένα όμορφο βιβλίο. Γραμμένο με μεγάλη και ακριβή έρευνα των πηγών, όπως πρέπει να κάνει κάθε ιστορικός, αλλά και με το πάθος και τη συγκίνηση της καρδιάς ενός "ψαρά μαργαριταριών". Γιατί ο Λορέντζο Περόνε είναι πραγματικά το πολύτιμο μαργαριτάρι που ο Γκρέπι πήγε να αναζητήσει στις σκοτεινές γωνιές της ιστορίας, αυτές του κακού, αυτές των τελευταίων μεταξύ των τελευταίων που κανείς δεν μιλάει γι' αυτούς, αλλά που έσωσαν και έκαναν τη διαφορά για τόσους πολλούς. Αν ένας από αυτούς που σώθηκαν λέγεται Πρίμο Λέβι, τότε μπορούμε να δώσουμε στον "Λορέντζο" της ιστορίας ένα πρόσωπο και ένα όνομα, μπορούμε να ανανεώσουμε την ελπίδα ότι ο Άνθρωπος υπάρχει ως εκ θαύματος εκεί που η μηδενιστική μανία της βίας θα ήθελε να τον εξοντώσει.

Ο Πρίμο Λέβι έγραψε για τον Λορέντζο Περόνε αμέσως, στην πρώτη έκδοση του Se questo è un uomo, που εκδόθηκε το 1947 και ήταν γνωστό σε λίγους, σχεδόν μια εκδοτική "αποτυχία", διότι το κείμενο, που αργότερα τυπώθηκε το 1958 από τον Einaudi, έγινε δεκτό επιφανειακά, ως η απλή αφήγηση ενός βετεράνου. Μόνο μετά από 10 χρόνια, με τη δεύτερη έκδοση και την αφοσίωση του Levi στην αποστολή του ως μάρτυρα, το Se questo è un uomo έγινε, μαζί με άλλα αξιομνημόνευτα κείμενά του, εκείνος ο ριζοσπαστικός προβληματισμός για τη Σοά, το κακό και τον Άνθρωπο που γνωρίζουμε.

Αλλά αυτές οι διακόσιες πενήντα "αξιομνημόνευτες γραμμές", όπως λέει ο Cavaglion [Ιταλός ιστορικός - σ.σ.], για τον Λορέντζο που γράφτηκαν από νωρίς, μετά την επιστροφή του από το Άουσβιτς, δεν άλλαξαν ποτέ ξανά. Πράγματι, στις δεκαετίες του 1970 και του 1980, ο Πρίμο φάνηκε να ανακαλεί τον φίλο του Λορέντζο πιο συχνά, τόσο στα κείμενά του όσο και στις συνεντεύξεις του.

Ποιος είναι ο χτίστης από το Φοσάνο; Ήταν ένας από τους πολλούς ερ��άτες από το Πιεμόντε που πήγαιναν στο εξωτερικό, στη Γαλλία, συχνά παράνομα, για μερικούς μήνες το χρόνο και οι οποίοι, μετά το 1940, με τη ναζιστική κατοχή και την είσοδο της Ιταλίας στον πόλεμο, επέστρεψαν στην πατρίδα τους, αναζήτησαν και πάλι δουλειά στην εταιρεία "Beotti" της Πιατσέντσα, που μεταφέρθηκε στην Άνω Σιλεσία από τους Γερμανούς και βρέθηκε ως "εθελοντής" οικοδόμος για την I. G. Farben, η οποία κατασκεύαζε τις εγκαταστάσεις της Buna-Werke στο μελλοντικό στρατόπεδο Άουσβιτς ΙΙΙ τον Δεκέμβριο του 1943. Η συμμαχία μεταξύ της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας δεν ήταν μόνο πολιτική και πολεμική, διότι οι Ιταλοί είχαν δηλώσει, μετά από συμφωνίες μεταξύ των δύο χωρών, ότι μπορούσαν να προμηθεύουν "1100 ειδικούς" στην I.G.Farben. Οι Ιταλοί που είχαν στρατολογηθεί πριν από το 1943 δεν μπορούσαν να επαναπατριστούν και ήταν εν μέρει όμηροι και εν μέρει καταναγκαστικοί εργάτες. Ο Λορέντζο βρέθηκε έτσι ανάμεσα στους εκατοντάδες Ιταλούς του πρώτου κύματος εργατών που φτάνουν, χωρίς να το γνωρίζουν, σε εκείνο το μέρος από το οποίο μπορεί κανείς να δει, σε απόσταση μερικών χιλιομέτρων, το στρατόπεδο συγκέντρωσης και τον καπνό των κρεματόρων του. Οι εργάτες αυτοί δεν επιτρέπεται να βοηθούν τους σκλάβους του στρατοπέδου: η Γκεστάπο φοβάται ότι το μυστικό των θαλάμων αερίων μπορεί να διαρρεύσει μέσω των πολιτών. Όσοι έχουν παράνομες επαφές καταλήγουν στο Lager για μερικούς μήνες.

Τον Ιούνιο του 1944, συνάντησε για πρώτη φορά τον Πρίμο Λέβι: μετά από δύο ή τρεις ημέρες, ο Λορέντζο εμφανίστηκε με την στρατιωτική του καραβάνα γεμάτη σούπα και είπε στον άπειρο βοηθό του να την φέρει άδεια μόνο πριν από το σούρουπο. Επί έξι μήνες, ο χτίστης έφερνε φαγητό στον Πρίμο και στον φίλο του Αλμπέρτο Ντάλα Βόλτα, έδινε στον Λέβι τη φανέλα του γεμάτη μπαλώματα, του έγραφε τρεις καρτ ποστάλ για να στείλει στην οικογένειά του και, χάρη σε αυτό, ο Πρίμο έλαβε και ένα δέμα από την πατρίδα: "αυτό το δέμα, απροσδόκητο, απίθανο, αδύνατο, ήταν σαν μετεωρίτης, ένα ουράνιο αντικείμενο, γεμάτο σύμβολα: τεράστιας αξίας και τεράστιας ζωντανής δύναμης. Δεν ήμασταν πια μόνοι: είχε δημιουργηθεί μια σύνδεση με τον έξω κόσμο" (σ. 127). Στην καρδιά της Σοά, αν και προειδοποιήθηκε από τον ίδιο τον Λέβι για τον κίνδυνο που διέτρεχε, ο Λορέντζο, σηκώνοντας τους ώμους του χωρίς να μιλήσει, απάντησε: "Δεν με νοιάζει." "Ο Αλμπέρτο κι εγώ απορούσαμε με τον Λορέντζο. Στο βίαιο και άθλιο περιβάλλον του Άουσβιτς, ένας άνθρωπος που βοηθούσε άλλους ανθρώπους από αγνό αλτρουισμό ήταν ακατανόητος, ξένος, σαν ένας σωτήρας από τον ουρανό" (σ. 103).

Τον Ιανουάριο του 1945 ο Λορέντζο, μαζί με τον φίλο του Περούτς από το Φρίουλι, φεύγουν από το Άουσβιτς και θα διανύσουν περισσότερα από χίλια τετρακόσια χιλιόμετρα σε πέντε μήνες για να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Ο Πρίμο Λέβι, που αποκλείστηκε από την πορεία θανάτου επειδή είχε προσβληθεί από οστρακιά, σώζεται και επιστρέφει τον Οκτώβριο του 1945 μετά από μια μακρά περιπλάνηση στην Ευρώπη που περιγράφεται στο La tregua [Ανακωχή - σ.σ.]. Ο Πρίμο γνωρίζει ότι σώθηκε χάρη στη συνάντησή του με τον χτίστη του Φοσάνο: "Πιστεύω ότι στον Λορέντζο οφείλω το ότι ζω σήμερα - και όχι τόσο για την υλική του βοήθεια, όσο για το ότι μου υπενθύμιζε συνεχώς, με την παρουσία του, με τον εύκολο και απλό τρόπο του να είναι καλός, ότι υπήρχε ακόμη ένας δίκαιος κόσμος έξω από τον δικό μας, κάτι ή κάποιος που ήταν ακόμη αγνός και ακέραιος....". "Ο Λορέντζο ήταν άνθρωπος - η ανθρωπιά του ήταν καθαρή και αμόλυντη, ήταν έξω από αυτόν τον κόσμο της άρνησης. Χάρη στον Λορέντζο κατάφερα να μην ξεχάσω ότι ήμουν κι εγώ άνθρωπος" (σ. 144). Ο Πρίμο θα ονομάσει τα παιδιά του Λίζα Λορέντζα και Ρέντζο. Το Yad Vashem [Μουσείο και Μνημείο Ολοκαυτώματος στην Ιερουσαλήμ -σ.σ] θα αναγνωρίσει τον Περόνε ως Δίκαιο των Εθνών στις 7 Ιουνίου 1998.

Ο Κάρλο Γκρέπι θέλησε να γνωρίσει από κοντά τον Λορέντζο. Γιατί; Επειδή υπάρχουν πολλά περισσότερα σε αυτή την ιστορία, "μια βουβή ανάγκη για αξιοπρέπεια" που θα οδηγήσει τον Λορέντζο να αποσυρθεί σταδιακά από τη ζωή και να πεθάνει το 1952 σε ηλικία 45 ετών.

Μοναχικός, λιγομίλητος, κλείνεται μετά την επιστροφή του σε μια πεισματική και αδιαπέραστη σιωπή: δεν μιλάει ποτέ για όσα είδε. Οι καυγάδες και η αταβιστική βία του περιβάλλοντος στο οποίο γεννήθηκε έχουν εκλήψει: η βαθιά θλίψη τον έχει αλλάξει, πίνει συχνά, έχει αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, αλλά δεν μπορεί πλέον να κάνει κακό στους άλλους. Βέβαια, όπως λέει ο Πρίμο, "ξαφνικά ο γείτονάς σου δεν ήταν πια εχθρός στη μάχη για τη ζωή, αλλά ένα ανθρώπινο ον που είχε δικαίωμα να βοηθηθεί. Αυτό ήταν πραγματικά ένα είδος αφύπνισης για μας" (σ. 167) . Αλλά ο Λορέντζο δεν είχε χάσει ποτέ αυτή την ευαισθησία!

Και έτσι συμβαίνει να ανθίζει ο Πρίμο, να αναγεννιέται χάρη στην "απελευθερωτική χαρά της γραφής". Ο Λορέντζο, από την άλλη πλευρά, βυθίζεται όλο και πιο βαθιά. Στο Lilit, ο φίλος του θα πει γι' αυτόν ότι "δεν έπινε από βίτσιο, αλλά για να βγει από τον κόσμο. Είχε δει τον κόσμο, δεν του άρεσε, τον ένιωθε να καταρρέει - η ζωή δεν τον ενδιέφερε πια." (σ. 173) "Κάποτε με ρώτησε...: "Γιατί είμαστε σ' αυτόν τον κόσμο, αν όχι για να βοηθάμε ο ένας τον άλλον;"... Δεν ήταν Εβραίος, ούτε είχε υπάρξει φυλακισμένος. Αλλά ήταν πολύ ευαίσθητος" και ένιωθε την "ντροπή του κόσμου", την αμετάκλητη ντροπή για το κακό που έβρισκε τους άλλους (σ. 175), αυτό που "ο δίκαιος άνθρωπος αισθάνεται να τον θλίβει, καθώς η υπαιτιότητα των άλλων έχει εισχωρήσει αμετάκλητα στον κόσμο των πραγμάτων που υπάρχουν, την ίδια στιγμή που η καλή του θέληση είναι μηδενική ή φτωχή και δεν τον βοηθάει να αμυνθεί" (σ. 224).

Ο Λορέντζο ήταν "ένας απλός άνθρωπος, αλλά είχε μια υψηλή και ευγενική ιδέα για τη ζωή του ανθρώπου στη γη", είπε ο Λέβι (σ. 222). Αυτός, που ήταν χτίστης και ήταν περήφανος για τη σωστή δουλειά, δεν είχε πια καμία επιθυμία να χτίσει, ακόμη και το επάγγελμά του του ήταν απεχθές. Μια από τις σημαντικότερες βιογράφους του Πρίμο Λέβι, η Carole Angier, λέει ότι ο Λορέντζο παραιτήθηκε από τη ζωή, όχι επειδή είχε δει πολύ κακό (όπως συμβαίνει στους βετεράνους), αλλά επειδή δεν μπορούσε πλέον να κάνει το καλό ("Not just because he had seen too much evil, but because he couldn't longer do good") (σ. 185). "Εκεί πέρα - λέει ο Λέβι - δεν είχε βοηθήσει μόνο εμένα. Είχε και άλλους προστατευόμενους, Ιταλούς και μη, αλλά του φαινόταν σωστό να μην μου το λέει: "είμαστε στον κόσμο για να κάνουμε το καλό, όχι για να καυχιόμαστε γι' αυτό". Είχε, με την αλληλεγγύη του, διαλύσει "τα θεμέλια πάνω στα οποία βασιζόταν ένας κόσμος που είχε επινοηθεί πάνω στη διαιώνιση του κακού" (σ. 240).

Για τον Πρίμο είναι "σαν ένας σωτήρας από τον ουρανό... ένα είδος αγίου... δεν ήθελε να σωθεί από κανέναν, πέθανε ξεριζωμένος από τον κόσμο" (σ. 225). Παράξενοι αυτοί οι ορισμοί στο στόμα του Λέβι, ενός άθεου, για έναν φίλο που είναι επίσης άθεος. "Άγιος" επειδή εκδηλώνει μια διαφορετική πραγματικότητα από τον "ανάποδο κόσμο" στον οποίο έζησε, επειδή οι πράξεις του δεν είναι διφορούμενες αλλά διαυγείς, απλές και ξεκάθαρες, στα όρια της πιο τέλειας ανθρωπιάς. Ο Λορέντζο είναι το καλό που υπάρχει, ακόμη κι αν δεν κερδίζει.

Η Angier θα πει ότι ο συγγραφέας "έκανε την ιστορία του Lorenzo Perrone κεντρικό σημείο της έρευνάς του για τον Άνθρωπο" (σ. 166): στο ερώτημα "Ποιος είναι ο άνθρωπος", απαντά με την ιστορία του μαστόρου του Φοσάνο, επειδή "εδώ είναι ένας άνθρωπος".

Αναγνωρίζουμε στον Γκρέπι ότι προέβαλε αυτόν τον "τελευταίο" των Δικαίων, που δεν ήταν ούτε διπλωμάτης, ούτε υψιλόβαθμος, ούτε βιομήχανος. Γνωρίζει, όπως τονίζει ο διευθυντής του Μουσείου Άουσβιτς-Μπίρκεναου, Piotr M.A. Cywinski, ότι "η μνήμη μας μοιάζει λίγο με την ιστορία μας, χτισμένη πάνω σε μια αφήγηση γεμάτη από χαρακτήρες-σύμβολα και απελπιστικά κενή από εκείνους που δεν κατάφεραν να μπουν σε αυτό το φανταστικό πάνθεον" (σ. 234). Ο Λέβι ήθελε να αφηγηθεί ένα κομμάτι της ιστορίας που δεν θα παραμείνει πλέον άγνωστο και ανώνυμο: "ιστορίες ζωής όπως του Λορέντζο έχουν αλλάξει την ιστορία και τον τρόπο που διαδραματίζεται" (Cesare Bermani) (σ. 236).

Ο Λορέντζο είναι ο ακραίος εκπρόσωπος εκείνης της "αγροτικής κουλτούρας" που είναι ένας "τρόπος να βλέπεις τον κόσμο", ίσως χαρακτηριστικός των ταπεινών, αλλά προικισμένος με μια σταθερή ηθική (σ. 236), αυτή που περιγράφει ο don Lenta για την αναγνώριση του Δίκαιου των Εθνών, όταν λέει ότι "οι χτίστες και οι ψαράδες του Φοσάνο έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να βοηθήσουν τους πιο αδύναμους της κοινότητας" (σ. 212) . Κουλτούρα αλληλεγγύης, ενσυναισθητική με αδρό τρόπο, δίπλα στον άλλον με συγκεκριμένο τρόπο. Μια κουλτούρα εκείνων που αναλώνουν παπούτσια και ενέργεια για να διασχίσουν τα σύνορ�� σε αναζήτηση εργασίας και ζωής.

Ο Λορέντζο είναι μια έκκληση, μια σιωπηλή κραυγή για να διακρίνουμε ίχνη καλοσύνης στην καθημερινότητα της ιστορίας, να την αφουγκραστούμε μέσα μας, εμείς και όσοι εκφράζουν μια "βουβή ανάγκη για αξιοπρέπεια", να καλωσορίσουμε και να περιφρουρήσουμε την οδυνηρή γοητεία του ανθρώπινου που κατοικεί στον κόσμο.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #Carlo Greppi #Un uomo di poche parole #book review

2 notes · View notes

dreamwritesimagines · 2 years

Note

damn here i am sending another ask.. i’m already here so i might as well tell you. AS A GREEK PERSON I LOVED THE GREEK NAMES THE LATEST ANON SENT IN SO IM JUST GONNA LEAVE SOME RIGHT HERE WITH THEIR DERIVATIVE MEANINGS (also i'm not yelling i'm just excited)

1. Andrianna/Andriana or Andrea/Andria (ανδριάννα/ανδριάνα)

derives from the word ανδρεία which means bravery, the masculine version in english would be Andrew and in greek Ανδρέας

2. Agape (αγάπη)

derives from the word αγάπη which means love so, it’s pretty self explanatory, however there is no masculine version

3. Evangeline (Ευαγγελία)

derives from the word ευαγγέλιο which means gospel or good news, there is a masculine version in greek (Ευάγγελος) which is very popular in Greece albeit a bit iffy in english (Evangelos)

4. Lydia —which is a personal favourite of mine— (Λύδια)

this name’s origin is kind of hard to actually pinpoint, if you look at it from an etymological perspective it comes from the word λυδός which is a variation of the word λείος which both mean soft. Again, using a masculine version of this never is highly uncommon but i’m sure someone must’ve used it at least once if so, the logical masculine version would be Λυδός (Lydos). Some also support another meaning which is “the most beautiful”

5. Helen/Eleni (Ελένη)

there is much discourse surrounding what’s the actual word this name comes from but everyone agrees that it means λαμπερή (bright). Yet again there’s no masculine equivalent 😶

6. Phoebe (Φοίβη)

there’s also some discourse regarding this name however the two popular meanings would be λαμπρή (again bright) or (the one i agree with) αγνή which means sincere. The masculine version would be Φοίβ��ς (Phoebos) not to be confused with φόβος which means fear.

7. Irene (Ειρήνη)

one of the simplest names out there from an etymological standpoint, it comes from the word ειρήνη which means peace

8. Nemesis (Νέμεση)

in my opinion it’s a beautiful name however down to its core it means opposition (but with tinge of hatred) and comes from the word νέμεσις which is actually how ancient greeks went on to name the anger gods had toward a mortal when said mortal committed hubris

9. Ariadne (Αριάδνη) which was mentioned by the anon

it means very sincere (comes from the words άρια & αγνή). Again no masculine version (sorry guys)

10. Melina (Μελίνα)

it’s one of my favourite names and it derives from the word μέλι which means honey or the word μελίσσα which means bee! ( a nod to edmund bridgerton 🐝)

fun fact(s)

Elias (Ηλίας) in greek has a few interpretations but in modern greek most would perceive it as a derivative from the word ήλιος which means sun (however i must mention that there is another meaning in Hebrew)

Cassandra and Percy (Perseus) are also greek names (Κασσανδρα & Περσεας) both of which where important people in greek mythology!!

i hope this isn’t too much, i do a lot of research in names and stuff and these were just some i could name off the top of my head (sorry if there are any mistakes and sorry if this is overwhelming) 💗💗

I LOVE LANGUAGES AND I LOVE NAME MEANINGS OMG-

Honeeeey I can't thank you enough for this, it's incredibly interesting to me ❤❤

I'm so saving these names to use them in the future!

Their whole family having Greek names awww❤ It'd be their tradition! ❤

8 notes · View notes

mysterydark · 2 years

Text

Ο άνδρας και η γυναίκα

Βίκτορ Ουγκώ

Ο άνδρας είναι το πιο εξυμωμένο των πλασμάτων.

Η γυναίκα είναι το ύψιστο των ιδανικών.

Ο Θεός έκανε για τον άνδρα ένα θρόνο. Για τη γυναίκα ένα βωμό.

Ο θρόνος εκθειάζει, ο βωμός αγιάζει.

Ο άνδρας είναι ο εγκέφαλος, η γυναίκα η καρδιά.

Ο εγκέφαλος κατασκευάζει το φως, η καρδιά παράγει την αγάπη.

Το φως γονιμοποιεί. Η αγάπη ανασταίνει.

Ο άνδρας είναι δυνατός με τη λογική.

Η γυναίκα είναι ανίκητη με τα δάκρυα.

Η λογική πείθει. Τα δάκρυα συγκινούν.

Ο άνδρας είναι ικανός για όλους τους ηρωισμούς.

Η γυναίκα για όλα τα μαρτυρία.

Ο ηρωισμός εξευγενίζει, το μαρτύριο ανυψώνει.

Ο άνδρας έχει την ανωτερότητα.

Η γυναίκα την προτεραιότητα.

Η ανωτερότητα σημαίνει τη δύναμη,

Η προτεραιότητα αντιπροσωπεύει το διακαίωμα.

Ο άνδρας είναι ένας μεγαλοφυής, η γυναίκα ένας άγγελος.

Ο μεγαλοφυής είναι άπειρος. Ο άγγελος είναι ακαθόριστος.

Ο πόθος του άντρα είναι η ανωτάτη δόξα.

Ο πόθος της γυναίκας είναι η άκρα αρετή.

Η δόξα κάνει όλο το μεγάλο. Η αρετή κάνει όλο το θεϊκό.

Ο άνδρας είναι ένας κώδικας, η γυναίκα ένα ευαγγέλιο.

Ο κώδικας διορθώνει. Το ευαγγέλιο τελειοποιεί.

Ο άνδρας σκέπτεται. Η γυναίκα ονειρεύεται.

Το να σκέπτεται κανείς σημαίνει να έχει μια νύμφη στο κρανίο.

Το να ονειρεύεσαι σημαίνει να έχεις ένα φωτοστέφανο στο μέτωπο.

Ο άνδρας είναι ένας ωκεανός. Η γυναίκα είναι μια λίμνη.

Ο ωκεανός έχει το μαργαρ��τάρι που στολίζει, η λίμνη το ποίημα που θαμπώνει.

Ο άνδρας είναι ο αετός που πετάει. Η γυναίκα είναι το αηδόνι που τραγουδάει.

Το να πετάς σημαίνει να κυριαρχείς στο διάστημα.

Το να τραγουδάς σημαίνει να κατακτήσεις την ψυχή.

Ο άνδρας είναι ενός ναός, η γυναίκα είναι το ιερό.

Μπροστά στο ναό αποκαλυπτόμαστε.

Μπροστά στο ιερό γονατίζουμε.

Τελικά: ο άνδρας είναι τοποθετημένος εκεί που τελειώνει η γη.

Η γυναίκα εκεί που αρχίζει ο ουρανός.

#greek posts #greek #greek quotes #library #nature #food #anime #sports #poets on tumblr #poetry

3 notes · View notes

eclecticstarlightblogger · 7 days

Text

Οργή στην Κρήτη για την απόφαση της Εκκλησίας να μην διαβαστεί το Ευαγγέλιο χθες Σάββατο, στο «τελευταίο αντίο» στην ανήλικη μαθητρια που έπεσε απο τη γέφυρα

Οι χαροκαμένοι συγγενείς της 17χρονης Νικολέτας από την Κρήτη, η οποία σκοτώθηκε πέφτοντας στο κενό από τη γέφυρα στον ΒΟΑΚ, δεν μπορούν να κρύψουν την οργή τους για την απόφαση της Μητρόπολης να μην διαβαστεί το Ευαγγέλιο χθες Σάββατο, στο «τελευταίο αντίο» στην ανήλικη μαθήτρια. Ο Μητροπολίτης Πέτρας και Χερρονήσου παραμένει αμετακίνητος στην απόφασή του […] Οργή στην Κρήτη για την απόφαση της…

View On WordPress

0 notes

thoughtfullyblogger · 7 days

Text

View On WordPress

0 notes

greekblogs · 7 days

Text

View On WordPress

0 notes

skandaladiaplokidiafthora · 7 days

Text

View On WordPress

0 notes

spontaneousj · 2 months

Text

Αν στο κέντρο της διδασκαλίας δεν είναι το Ευαγγέλιο, τότε δεν είναι για μένα.

0 notes

romios-gr · 1 year

Text

Η πίστη του Χριστιανού δοκιμάζεται Με την Ανάσταση του Χριστού Σαν το χρυσάφι στο χωνευτήρι. Απ’ όλο το Ευαγγέλιο, η Ανάσταση του Χριστού Είναι το πλέον απίστευτο πράγμα Ολότελα απαράδεχτο από το λογικό μας Αληθινό μαρτύριο για δαύτο. Μα ίσα ίσα, επειδή είναι ένα πράγμα ολότελα απίστευτο Για τούτο χρειάζεται ολόκληρη η πίστη μας για να το πιστέψουμε. Εμείς οι άνθρωποι λέ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/i-pisti-chreiazetai-gia-ta-apisteyta/

#Ορθοδοξία #Ευαγγέλιο #πίστη #ταπείνωση

0 notes

orthodoxiaonline · 1 year

Text

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 15 Ιανουαρίου 2023 – ΙΒ΄ Λουκά

Ευαγγελικά αναγνώσματα 2023 – Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 15 Ιανουαρίου 2023 – ΙΒ΄ Λουκά. Continue reading Untitled

View On WordPress

0 notes

our-har-world · 2 years

Text

Είναι σπουδαίο να κατανοήσει ο άνθρωπος την αλήθεια. Άγιος Πορφύριος

Για πολλούς, όμως, η θρησκεία είναι ένας αγώνας, μια αγωνία κι ένα άγχος. Γι’ αυτό πολλούς απ’ τους «θρήσκους» τους θεωρούνε δυστυχισμένους, γιατί βλέπουνε σε τι χάλια βρίσκονται. Και πράγματι. Γιατί αν δεν καταλάβει κανείς το βάθος της θρησκείας και δεν την ζήσει, η θρησκεία καταντάει αρρώστεια και μάλιστα φοβερή. Τόσο φοβερή, που ο άνθρωπος χάνει τον έλεγχο των πράξεών του, γίνεται άβουλος κι…

View On WordPress

#χριστιανοί #ψυχή #αγάπη #αμαρτία #γέροντας πορφύριος #ευαγγέλιο #εκκλησία #θεία χάρις #κακό #καλό #ορθοδοξία

0 notes

arreteeuodiaposts · 2 months

Text

youtube

• Father Peter Heers

_________________________________________

https://agonistes.gr/2017/08/28/%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%BF%CE%B9-%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BA%CE%B5%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CF%80%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%B5/

Ερώτηση που λάβαμε:

“Γιατί οι γυναίκες δεν πρέπει να φοράνε παντελόνια;”

Η απάντηση της ιστοσελίδας μας:

Είναι αλήθεια ότι το παντελόνι στις γυναίκες έχει σχεδόν επιβληθεί ως κάτι συνηθισμένο, πρακτικό και μοντέρνο.

Ωστόσο κάθε ώριμος και υπεύθυνος άνθρωπος οφείλει να τοποθετείται σε κάθε ζήτημα όχι ανάλογα με το τι κάνουν οι πολλοί ή τι τον βολεύει αλλά να εξετάζει κάθε φορά ποιο είναι το σωστό και ωφέλιμο

Θα επισημάνουμε μερικά σημεία που θα μπορούσαν να προβληματίσουν

Αναγκαία η σαφής διάκριση των δύο φύλων.

Η ενδυμασία μας είναι χαρακτηριστικό/διακριτικό του φύλου μας. Δηλαδή τονίζει την διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών. Και ναι μεν υπήρξαν ιστορικές περίοδοι που τα ενδύματα ανδρών και γυναικών να έχουν παρεμφερή «βάση», αλλά ποτέ δεν ήταν ακριβώς το ίδιο, ώστε να υπάρχει σαφής διάκριση. Το πρόβλημα δεν είναι το παντελόνι αυτό καθαυτό, αλλά κάτι πολύ βαθύτερο: Σήμερα είναι η ενδυμασία αυτό το οποίο «αντιγράφει» το ένα φύλο από το άλλο. Αύριο αυτό θα θεωρείται πια φυσιολογικό και κάτι άλλο θα πάρει τη θέση του. Και, προϊόντος του χρόνου οδηγούμαστε σε μια εξομοίωση μεταξύ των φύλων. Στα φύλα έχουμε μεν ισότητα όπως μας λέει το Ευαγγέλιο, έχουμε όμως και ετερότητα, διακριτότητα. Αυτά τα στοιχεία αν χαθούν, πλέον οδηγούμαστε στην ισοπέδωση

Το παντελόνι εισάγεται ορμητικά στον γυναικείο κόσμο με το φεμινιστικό κίνημα του 20ου αιώνα το οποίο πρεσβεύει την αναβάθμιση του ρόλου και της θέσης της γυναίκας στην κοινωνία. Με την καθιέρωση όμως του ίδιου ενδύματος για τη γυναίκα με αυτό που έχει ο άνδρας, η γυναίκα δεν αναβιβάζεται, απλώς αντιγράφει τον άνδρα και συνεπώς υποβιβάζεται σε μιμητή

Τελικά το κίνημα του φεμινισμού αντί να επιφέρει την ισότητα, κατέληξε στην ισοπέδωση των φύλων και υποβάθμιση της γυναίκας η οποία ξέχασε το ρόλο της. Αντίθετα η Εκκλησία προασπίζεται την ισοτιμία των δύο φύλων και παράλληλα τονίζει το σεβασμό στη διαφορετικότητά τους και τους διακριτούς ρόλους τους

Αλήθεια, με την αντίστοιχη συλλογιστική ότι «άνδρας και γυναίκα είναι το ίδιο»…

Γιατί να μην φοράνε φούστα οι άνδρες;

Αυτή η μόδα δεν είναι μακριά. Μπορεί κάποτε να «καθιερωθεί» και αυτή και να θεωρείται μετά από λίγα χρόνια «φυσιολογική» (όσο αστεία και αν μας φαίνεται τώρα)

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο λόγος του Θεού δίνει σαφή οδηγία προκειμένου να διατηρείται η διάκριση των δύο φύλων και στην ενδυμασία: «Ενδύματα και πράγματα που αρμόζουν στον άνδρα, δεν θα τα βἀλει επάνω της η γυναίκα. Και δεν θα φορέσει ο άνδρας γυναικεία φορέματα. Διότι οποιοσδήποτε τα κάνει αυτά, είναι σιχαμερός ενώπιον Κυρίου του Θεού σου». (Δευτερονόμιον κβ΄ 5). Ενώ υπάρχει και σχετικός κανόνας της Στ΄ Οικουμενικής Συνόδου: «…ὁρίζοντες, μηδένα ἄνδρα γυναικείαν στολὴν ἐνδιδύσκεσθαι, ἢ γυναῖκα τὴν ἀνδράσιν ἁρμόδιον» (κανένας άνδρας να μην ενδύεται γυναικεία στολή ούτε η γυναίκα αυτήν που αρμόζει στους άνδρες)

Είναι θέμα σεμνότητας.

Το παντελόνι ως γνωστόν υπερτονίζει την ανατομία του σώματος. Αυτό είναι προκλητικό και εκθέτει τη γυναίκα καθώς ελκύει επιπόλαια βλέμματα. Το ζητούμενο για τη γυναίκα δεν είναι να τραβάει την προσοχή των ανδρών τονίζοντας τα σωματικά χαρακτηριστικά της και φροντίζοντας την εξωτερική της εμφάνιση

Αυτό που δίνει χάρη και ομορφιά στη γυναίκα δεν είναι ο «ἔξωθεν […] κόσμος, ἀλλ’ ὁ κρυπτὸς τῆς καρδίας ἄνθρωπος» (Α΄ Πετρ. γ΄ 3-4), όχι τα εξωτερικά στολίδια, δηλαδή, αλλά ο κρυφός και αφανής στα σωματικά μάτια εσωτερικός άνθρωπος της καρδιάς

. Μάλιστα στον ιερό ναό οφείλουμε να εισερχόμαστε ντυμένοι σεμνά καθώς παραγγέλλει ο Απόστολος Παύλος: «[προσεύχεσθαι] τὰς γυναῖκας ἐν καταστολῇ κοσμίῳ, μετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης κοσμεῖν ἑαυτάς, μὴ ἐν πλέγμασιν ἢ χρυσῷ ἢ μαργαρίταις ἢ ἱματισμῷ πολυτελεῖ, ἀλλ’ ὃ πρέπει γυναιξὶν ἐπαγγελλομέναις θεοσέβειαν, δι’ ἔργων ἀγαθῶν» (Α΄ Τιμ. β΄ 9-10), δηλαδή: «οι γυναίκες να προσεύχονται με ενδυμασία σεμνή, να στολίζουν τον εαυτό τους με συστολή και σωφροσύνη και όχι με τα φιλάρεσκα πλεξίματα των μαλλιών τους ή με χρυσά ή μαργαριταρένια κοσμήματα ή με πολυτελή ρούχα, αλλά με ό,τι ταιριάζει σε γυναίκες πού στα μάτια όλων παρουσιάζονται ως θεοσεβείς. Θέλω δηλαδή οι γυναίκες να στολίζονται με καλά έργα»

Είναι αλήθεια ότι στη σημερινή εποχή είναι μάλλον ηρωικό το να κάνει μια νέα την διαφορά στο ζήτημα της ενδυμασίας. Όμως αυτό είναι που τελικά κάνει ανδρεία τη γυναίκα: το να μην υποχωρεί ούτε μπροστά στη συνήθεια ούτε μπροστά στη μάζα. Ξεκινώντας όμως έτσι ανυποχώρητα τη ζωή της σίγουρα θα την περιμένει ευλογία από τον Θεό και η ίδια θα μπορέσει να πλάσει χαλύβδινο τον χαρακτήρα της

#Youtube

0 notes

authfilmalumni · 4 months

Text

Pier Paolo Pasolini - Ένα αφιέρωμα

Γιώργος Λουριδάς, Σκηνοθέτης

Μια μικρή αναφορά σε έναν από τους πλέον αγαπημένους Ιταλούς σκηνοθέτες, και μεγαλύτερο Ιταλό ποιητή του 20ου αιώνα.

Γεννημένος στην Μπολόνια το 1922, μεσο-αστός, προϊόν της ενοποίησης μιας εκ-δημοκρατισμένης Ιταλίας.

Στα έργα του βρίσκουμε το πένθος που βίωσε για τον θάνατο κοντ��νών του προσώπων, τον πόλεμο και τη φρίκη του, τον φασισμό, τη μεταπολεμική ακαταστασία (φτώχεια, ανέχεια), τις αρχαίες Ελληνικές Τραγωδίες που τόσο αγαπούσε, την πάλη των τάξεων (εργάτες - αφεντικά), την αναζήτηση της ταυτότητας του ατόμου.

Βασικός στόχος του ήταν να δημιουργηθούν ταινίες και κείμενα που θα προβλημάτιζαν το λαό με τα γεγονότα της καθημερινότητας που και ο ίδιος είχε βιώσει. Φιλόσοφος, οραματιστής, ο Παζολίνι διέθετε άγρια οπτική ομορφιά και αμεσότητα. Ο Παζολίνι ήθελε να βάλει τέλος στα προβλήματα του κόσμου δείχνοντάς του την ωμότητά του.

Όλες οι ιστορίες που μας είπε ήταν εμπνευσμένες από αυθεντικά, βιωμένα γεγονότα, γυρισμένες σε φυσικά τοπία. Στα φυσικά τοπία έπαιρναν μέρος άλλωστε όλες οι λαϊκές τραγωδίες.

Το λαϊκό και το αστικό στοιχείο των διαφόρων ιταλικών περιοχών του νότου και της αγαπημένης του Ρώμης αποτελούσαν ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης και πληροφοριών, αναστοχασμών, παρατηρήσεων, αλλά και λύσεων στα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα της εποχής.

Έγραφε ποίηση στην παλιά γλώσσα των αγροτών του Φρίουλι και μελετούσε την Ιταλική διάλεκτο του 19ου αιώνα. Από την Καζάρσα του Φρίουλι ήταν η μητέρα του. Σε πολλούς ρόλους, όπου το σενάριο το απαιτούσε, χρησιμοποιούσε συχνά απλούς εργάτες, γιατί σύμφωνα με τον ίδιο "είναι αδύνατο για έναν μεσοαστό ηθοποιό να υποκριθεί τον χωριάτη ή τον εργάτη".

Η πίστη του βρισκόταν στη νοσταλγία. Ήταν υπέρ των παιδιών αλλά εναντίον της "οικογένειας", που διέλυσε τις ανθρώπινες αξίες και ύμνησε τον καταναλωτισμό, χειραγωγόντας τον άνθρωπο. Ό,τι δεν κατάφερε ο φασισμός και ο θρησκευτικός σκοταδισμός, το κατάφερε τελικά ο καταναλωτισμός πολύ πιο γρήγορα, και αυτό δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο αλήθεια στις μέρες μας.

Παραδέχτηκε το Οιδιπόδιο σύμπλεγμα που είχε με την μητέρα του Σουζάνα, την οποία αγαπούσε υπερβολικά και χρησιμοποίησε ως αντικείμενο έμπνευσης στο «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» (1964), μάλιστα βάζοντάς την να παίξει ως ενήλικη Παναγία που θρηνεί τον νεκρό Χριστό, σε μια προνόηση του δικού του μέλλοντος.

Στην αυτοβιογραφική του ταινία "Οιδίπους Τύραννος", που γυρίστηκε στο Μαρόκο, μακριά από την εκβιομηχανισμένη δύση, μας αποδίδει την ιστορία του Οιδίποδα με τον πλέον βάρβαρο τρόπο, όπως πολύ καλά ήξερε να κάνει. Στο ρόλο της Ιοκάστης βρίσκεται η Σιλβάνα Μάνγκανο και σ' αυτόν του Οιδίποδα ο Φράνκο Τσίτι, ηθοποιοί που χρησιμοποιούσε συχνά ο Παζολίνι και είχαν μετατραπεί σε δεύτερη φύση του.

Η αγάπη του για την αρχαία Ελλάδα εκφράζεται και στην προσωπική του ζωή. Δεν είναι τυχαίο που την επισκεπτόταν συχνά με το καλοκαιρινό ιστιοφόρο του «Edipo Re» («Βασιλιάς Οιδίπους»).

Το 1968, κατόπιν παρότρυνσης του Ροσσελλίνι, σκέφτεται να κάνει την δική του "Μήδεια" με την Μαρία Κάλλας. Την έπεισε να παίξει στην μοναδική κινηματογραφική της εμφάνιση, ενσαρκώνοντας την συγκλονιστική "Μήδεια" που γυρίστηκε μεταξύ Ιταλίας –στο νησί Grado- και Καππαδοκίας. Η σχέση τους υπήρξε στενή απ' όταν γνωρίστηκαν, υπήρχαν φήμες ακόμη και για ερωτική σχέση.

Ο Παζολίνι από τότε της αφιερώνει πινακές του που φτιάχνει γι' αυτήν, και ένα εκτενές ποίημα που αποδεικνύει πόσο καλά την γνώριζε, ίσως περισσότερο απ' ότι η ίδια ήξερε τον εαυτό της.

youtube

Σε άλλη σχέση του με την Ελλάδα, ως λάτρης της μουσικής (έντυνε ο ίδιος όλες του τις ταινίες με μουσικές επιλογές), μεταφράζει στα ιταλικά τα «Παιδιά κάτω στον κάμπο» του Μάνου Χατζιδάκι που δισκογραφούνται με τη φωνή της Ντανιέλα Ντάβολι για την ταινία «Sweetmovie» του Ντούσαν Μακαβέγιεφ.

Εξέθετε συχνά το άρχον κατεστημένο, είτε με δηλώσεις του, είτε με ταινίες - ντοκιμαντέρ όπως το κατακεραυνωτικό: La rabbia di Pasolini (Το μίσος του Παζολίνι) (1963). Αλλά... "Όποιος λέει την αλήθεια πεθαίνει", όπως δήλωσε ο ίδιος, ή τουλάχιστον θα πρέπει να είναι έτοιμος να πεθάνει.

Ένα μυστήριο βράδυ της 2 Νοεμβρίου 1975, στην παραλία της Όστια, κοντά στη Ρώμη, δολοφονήθηκε βάναυσα. Βάσιμες φήμες σε τελευταίες έρευνες αποκάλυψαν πως η δολοφονία του έγινε από άγνωστους εκβιαστές, οι οποίοι είχαν κλέψει μερικές μπομπίνες της τελευταίας του ταινίας (και ίσως πιο ακραίας του) Σαλό ή 120 Μέρες στα Σόδομα και ότι αυτός σκόπευε να τους συναντήσει για να τις πάρει πίσω. Άλλες φήμες αποδίδουν τον θάνατο σε ομάδα νεοφασιστών, ή σε κάποιο ερωτικό δράμα.

Η ενσάρκωσή του σε ταινία

Την τελευταία εκδοχή του θανάτου του εξερεύνησε και η ταινία του Abel Ferrara "Pasolini" με τον Νταφόε στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο Νταφόε τον ερμήνευσε, σε άπταιστα Ιταλικά, με όσο πάθος μπορούσε, και τόλμησε, όπως σε πολλούς άλλους ρόλους πληγωμένων χαρακτήρων του, να μας ξεγυμνώσει τον εσωτερικό πόνο του μεγάλου δημιουργού κατά μία έκφανσή του.

Τάφηκε στο αγαπημένο του Φρίουλι, αφήνοντάς μας ένα ακόμα μυστήριο για να λύσουμε, πέρα από τις γεμάτη ίντριγκα προσωπική του ζωή και τις ταινίες του.

#Youtube #pier paolo pasolini

0 notes