#ας φεύγαμε | Explore Tumblr Posts and Blogs

fxckery-at-its-finest · 3 years

Text

Στα βράχια

Άραγε τι ξεχωρίζει την αγάπη από τον έρωτα;

Αιώνιο ερώτημα. Από μικρή θυμάμαι να τα μπερδεύω και να χάνομαι όταν τα άκουγα μαζί σε μια πρόταση. Θυμάμαι τις «μεγάλες» παρέες με τους ενήλικες να τα αναλύουν για ώρες και να μην βρίσκουν καμία άκρη. Και εγώ με την δίκη μου παρέα νυστάζαμε και κάθε φορά σηκωνόμασταν και φεύγαμε κοροϊδεύοντας τους. Λέγαμε «Καλά, ενήλικες και δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την σημασία δυο λέξεων;». Πόσο γελασμένη βγήκα. Και πλέον έχω γίνει εγώ αυτός ο ενήλικας που κάθεται ώρες με μπίρα, τσιγάρα και καλή παρέα συζητώντας το νόημα πίσω από αυτές τις δύο τόσο απλές μα ταυτόχρονα τόσο περίπλοκες λέξεις.

Ας ξεκινήσουμε με τον έρωτα. Όμορφο πράγμα ο έρωτας. Δυνατός επίσης. «Είμαι ερωτευμένη μαζί σου» λες και είσαι έτοιμη να θυσιάσεις τα πάντα για τον άνθρωπο σου. Κατά μια έννοια λες «ΣΕ ΘΕΛΩ». Ζητάς αποκλειστικότητα. Ψάχνεις και το ερωτικό μα και το συναισθηματικό κομμάτι.

Η αγάπη όμως; Βασικά, σιχαίνομαι να μιλάω για την αγάπη. Τόσο πολύ που δεν ξέρω καν γιατί γράφω αυτό το κείμενο. Η αγάπη είναι πολύ πιο αγνή. Είναι θυσία του εαυτού σου για το καλό του άλλου. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί λέμε «Σ’αγαπώ» στα άτομα και όχι «Σε έχω ερωτευτεί»; Μήνες ολόκληρους με βασάνιζε αυτήν η σκέψη. Ακόμα και τώρα τα λόγια μου μπερδεύονται. Η αγάπη φίλες και φίλοι, έχει διάρκεια, διότι η αγάπη δεν φεύγει. Όσες φορές και να μαλώσεις με τον άλλον, δεν παύεις να τον αγαπάς σαν άνθρωπο. Κάποτε έκανες τα πάντα για αυτόν. Δεν είναι εφικτό να τα ξεγράψεις όλα. Ένα κομμάτι σου τους αγαπάει. Και ας μην είναι ερωτικά. Επειδή, η αγάπη δεν είναι μόνο ερωτική.

Νομίζω για αυτό μου αρέσει περισσότερο σαν έννοια. Την αγάπη την φοβάσαι. Τα συναισθήματα σου προκαλούν ταχυκαρδίες και αϋπνίες. Και το χειρότερο είναι ότι στην αγάπη βάζεις τον συνάνθρωπο σου πάνω από σένα. Έτσι, χωρίς αντάλλαγμα. Επειδή τον αγαπάς. Στον έρωτα είναι σαν να το απαιτείς.

#love #έρωτας #πόνος #greek #αγαπη #μου λειπεις #greek quotes #quotes #ελληνικα #music

13 notes · View notes

kai-meta-efyge · 4 years

Text

Βλέπω που και που αυτό το κοινότυπο "πόσα αλλάζουν σε ένα χρόνο". Υποθέτω δεν σε αγγίζει αρκετά αυτό μέχρι να αλλάξει κάτι στη ζωή σου ανεπανόρθωτα. Κάτι που μπορεί στους άλλους να φαίνεται μικρό, γελοίο, μα ήταν για σένα ο κόσμος όλος. Πέρσυ τέτοιον καιρό πηδάγαμε τα βράδια εγώ και συ τα κάγκελα του σχολείου και αράζαμε στο σκοτεινό προαύλιο. Μετά με έβαζες πάνω στο ποδήλατο σου και φεύγαμε και πηγαίναμε σπίτι σου. Και έπεφτες επίτηδες μέσα στις λακκούβες γιατί σου έλεγα πως πονάω και εσύ ήθελες να με νευριάσεις. Έλεγες σου άρεσε όταν γκρίνιαζα και σου φώναζα μισοαστεία μισοσοβαρά ρε Μήτσο μην είσαι μαλάκας. Και τώρα λέω σε γνωστούς και φίλους πως ξέρω ότι δεν υπήρχε άλλη κατάληξη για μας. Μα πώς περιμένουν να το αποδέχομαι κιόλας; Να μη με πονάει. Εννοείται μου λείπεις. Ίσως επειδή ένιωσα κοντά σου ή ίσως επειδή κάνεις άλλος δεν με αποδέχεται τόσο. Και γω ξέρω τόσα πράγματα για σένα. Ξέρω πως το πρωί που ξυπνάς το πρόσωπο σου είναι κατακόκκινο και δεν μιλιέσαι, αλλά παραπονιέσαι αν δεν πάρεις την καλημέρα και την αγκαλιά σου. Ξέρω πως άμα έχεις πιει το βράδυ ροχαλίζεις. Ξέρω πως έχεις θέμα με τα καπέλα και έχεις καμία εικοσαριά αν και φοράς μόνο δύο τρία. Ότι είσαι πολύ σιχασιάρης. Ακόμα και κάποιος φίλος σου να φόραγε ένα φούτερ σου μετά έμπαινε στο λεπτό για πλύσιμο. Ξέρω πως έχεις μια ελιά στο αριστερό σου πλευρό. Ξέρω πως νομίζεις πως η μύτη σου είναι λίγο μεγάλη, αλλά και η δικιά μου νομίζω είναι και έτσι αυτό ήταν ένα θέμα απαγορευμένο για μας. Ξέρω τα αγαπημένα σου τραγούδια. Ακούς από ραπ μέχρι μέταλ και ζε��μπέκικα. Ξέρω πως έχεις λίγο μυωπία και πως θα ήθελες να αφήσεις το μαλλί σου να μακρυνει αλλά φοβάσαι. Ξέρω πώς σε φώναζε η μαμα σου όταν ήσουν μικρός και πως οι βλάκες οι φίλοι σου σε κοροϊδεύουν γι αυτό. Ξέρω πως ποτέ δεν αισθάνθηκες να ανήκεις κάπου και πάντα στεναχωριόμουν που σε εκμεταλλεύονταν. Ξέρω πως βγαίνεις για τρέξιμο και πως δεν μπορείς να ταξιδέψεις με αυτοκίνητο πολλές ώρες γιατί νευριάζεις. Ξέρω πως σου αρέσει πολύ το παγωτό βανίλια και ας είναι τόσο απλό. Ξέρω πως ήθελες να πάρεις στρογγυλά γυαλιά ηλίου και με το καπέλο ψαρα το μπεζ που έχεις να κάθεσαι στις παραλίες όλη μέρα. Ξέρω πως σου λείπουν οι μέρες που όλη σου η οικογένεια ήταν μαζί. Ξέρω πως θες να πας μια εκδρομή Θεσσαλονίκη τώρα που θα πάρεις αμάξι. Ξέρω πως δεν πίνεις καφέ. Ξέρω πως θέλεις να κόψεις το κάπνισμα και όλο το αναβάλεις. Ξέρω ότι το βράδυ για να κοιμηθείς βάζεις μουσική να παίζει. Ξέρω πως όταν ενθουσιάζεσαι λες μεγάλα λόγια... Ξέρω πως δεν παραδέχεσαι τα λάθη σου. Δεν θα πω ότι είναι ανυπόφορα μακριά σου. Θα πω απλά ότι είναι ανούσια

68 notes · View notes

tzin-sketo-mwrh-alkola · 3 years

Note

Σήμερα στο σχολείο έγινε κάτι πολύ παράξενο. Κάτι το οποίο θα ήθελα να το μοιραστώ και είναι κάτι που αξίζει να το θυμάμαι και να αναφέρω. Αρχικά να πω ότι δεν έίμαι και το πιο γνωστό κορίτσι στο σχολείο μου. Μερικές φορές μάλιστα νιώθω και σαν φάντασμα σαν να μην υπάρχω για κανέναν, ουτε καν για τον εαυτό μου. Απο την τάξη μου δεν μιλάω και πολύ με κανένα απο τα παιδιά, έχω δυο τρείς φίλες σε άλλες τάξης. Σήμερα λοιπόν τελευταία ώρα είχα κενό, έτσι αποφάσισα να φύγω απο το σχολείο ενώ κανονικά σχολάμε την ίδια ώρα με τις φίλες μου και φεύγουμε μαζί, αλλά λόγο ότι έίναι σε αλλα τμήματα και μόνο το δικό μου είχε κενό αποφάσισα να φύγω μόνη . Έβαλα τα ακουστικά μου και κατευθυνόμουν προς την πόρτα του προαυλίου. Πριν φτάσω στην έξοδο, μια συμμαθήτρια μου ( με την οποία σε όλα τα χρόνια του σχολείου που ήμαστε στην ίδια τάξη το μόνο που έχουμε πει είναι ενα καλημέρα και τέτοια) Με σταματάει. Οι δρόμοι μας ήταν ίδιοι, οπότε φεύγαμε μαζί είχαμε μια πολύ μικρή συζήτηση στο ενδιάμεσο. Το θυμάμαι χαρακτηριστικά "Με εσένα δεν μιλάμε και πολύ, μερικές φορές μάλιστα είναι σαν να μην υπάρχεις, είσαι σαν χαμένη, δεν καταλαβαίνω καν ότι είσαι στην τάξη. Είσαι αόρατη. Δεν μιλάς και καθόλου βρε παιδι μου(εκείνη την στιγμή χαμογέλασε για να σπάσει λίγο ο πάγος, θέλοντας να με κάνει να καταλάβω πως το είπε με καλή πρόθεση ) Και ναι έτσι είναι. Δεν το έίπε για κακό. Τουλάχιστον εγώ δεν το πήρα έτσι. Εγώ δεν απάντησα, σήκωσα το βλέμμα μου πρώτη φορά πιο σίγουρη απο ποτέ, και απλά χαμογέλασα πλατιά, με πολύ καμάρι για τον εαυτό μου. Και αυτό το οφείλω στον Σολ. Αν δεν ήταν αυτός θα ήμουν ακόμα βυθισμένη στην άβυσσο του σκοταδιού μου. Με έσωσε. Μου έμαθε να αγαπώ τον εαυτό μου και να τον δέχομαι έτσι όπως είναι. Αντικοινωνική, πολύ ντροπαλή, γεννημένη χαμένη, παιδί με αισθήματα, αντισυμβατική και πάνω απο όλα να αγαπώ την μοναξιά μου, να την σέβομαι και να την εκτιμώ. Γιατί χάρη σε αυτόν είμαι σήμερα αυτός ο άνθρωπος που έχω γίνει. Και ας μην καταφέρω ποτέ να "επικοινωνήσω" με την μάζα. Ακόμα κι ας με λένε περίεργη, εγώ είμαι εντάξει με την εαυτό μου. Είμαι ευτυχισμένη! Και αυτό το οφείλω στον Σολ. Με δίδαξε τόσα πολλά. Παιδιά σαν εμένα μπορούν να με καταλάβουν, και θα ήθελα να τους πω: δεν πειράζει που δεν καταφέρατε να ενταχθείτε με τους "φυσιολογικούς" Είστε πολλά παραπάνω, ΑΞΊΖΕΤΕ πολλά παραπάνω, να το θυμάστε αυτό και ξέρετε κάτι; δεν χρειάζεται να τους φοβάστε. Εμείς ήμαστε το σχίσμα. Φοβού το σχίσμα, ΦΟΒΟΎ ΤΑ ΑΙΏΝΙΑ ΠΑΙΔΙΆ.🖤

Πολλά πολλά μπράβο! Να σε αγαπάς, είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα σου

4 notes · View notes

sigouranapofasisti · 3 years

Text

Κάνα δυο μήνες μετά την εκτέλεση του Μιχάλη, ακούμε απ' το μεγάφωνο τα ονόματά μας-είμαστε εκεί πέντε από την υπόθεσή μας. Εγω έχω κλείσει τα δεκαεφτά και οι άλλοι είναι μέχρι τα είκοσι πέντε. Η φυλακή τα χασε, όλοι νομίσαμε πως μας παίρνουν για εκτέλεση, αλλά από το μεγάφωνο και όλους μαζί . . ήταν περίεργο. Εκτός κι αν άλλαξαν τακτική . Γιατί μέχρι τότε οι κλώσσες ξέρεις τι μας κάνανε; Μας σκοτώνανε κάθε μέρα . Μόλις έκλεινε η φυλακή και ετοιμαζόμασταν να φάμε, γκράγκα γκρούγκα οι σιδεριές, πλακώνανε τα καρακόλια. Ξέραμε ότι έρχονται να πάρουν για εκτέλεση.

Άνοιγαν, που λες, το κελί απ ' το οποίο ήθελαν να πάρουν κάποιον, μας είχαν παστωμένους πέντ' έξι σε κάθε κελί, που ήταν φτιαγμένο για έναν άνθρωπο, άσ'τα, άνοιγαν, που λες, το κελί, στέκονταν στην πόρτα, και μας κοιτάζανε. Όλοι τωρα ειμαστε μελλοθάνατοι, ε; Και ξέραμε ότι κάποιον από μας θα πάρουν. Κοιτάζανε που λες μια το χαρτί και μια εμάς. . . Αυτή η ιστορία μπορεί να κράταγε από πέντε λεπτα ως ένα τέταρτο. Ύστερα, αφού έκριναν πως σιτέψαμε, λέγανε ας πούμε, 《Γιώργο, έλα》- μας ήξεραν, βλέπεις, και με τα μικρά μας ονόματα, οι χαμούρες . Τέλος, σηκωνόταν να πούμε ο Γιώργος, άφηνε το γράμμα του -όλοι μας είχαμε ένα γράμμα έτοιμο για τους δικούς μας-αγκαλιαζόμασταν, φιλιόμασταν, και την ώρα που έβγαινε από την πόρτα λέγανε 《Για στάσου μια στιγμή, α, λάθος, δεν είσαι συ, είναι ο Παύλος. . .》. Χαμούρες, σου λέω, εντελώς άναδροι. Άλλες φορές πάλι, γράφανε σ' ένα χαρτάκι τα ονόματα αυτών που θα 'παιρναν το βράδυ για εκτέλεση, το έδεναν σ' ένα σπαγγάκι και το 'σερναν μέσα στο προαύλιο. Όλοι ήμασταν θανατηφόροι. Ε, άντε να μη συρθείς από πίσω να δεις αν είναι τ' όνομά σου γραμμένο στο χαρτάκι. Εμείς φεύγαμε από το προαύλιο και κλεινόμασταν στα κελιά μας .Κι όμως , αυτοί οι άνθρωποι είχαν παιδιά, φίλους, αγαπούσαν ίσως κάποιους ανθρώπους. . . Τι να πεις, . .

Τέλος , που λες , μας φωνάζουν από το μεγάφωνο. Δεν είμαστε όλοι μαζί, είμαστε σκορπισμένοι σε διάφορες αχτίνες-θα σου πω καμιάν άλλη φορά γ' ατές της κωλοφυλακές της Κέρκυρας, κάτεργο σκέτο- τέλος, αφήνω το γράμμα μου, πέντε αράδες όλο κι όλο, και βγαίνω στο διάδρομο για το αρχιφυλακείο. Εκεί βρίσκω και τους αλλους. 《Τι γίνεται, ρε παιδιά; 》Κι αυτοί δεν ξέρουν τίποτε. Τέλος πάμε στο αριφυλακείο, όπου με παράτες και τα τέτοια-να γυρίσουμε στους κόλπους της πατρίδας κλπ-- ναι , όλες οι κλώσσες, οι ταγματασφαλίτες μάς πουλάγανε αβέρτα πατριωτισμό και εθνικοφροσύνη . .

Τέλος αφού είπανε είπανε , εμείς τσιμουδιά, μας λένε ότι μας δώκανε χάρη κι ότι από θάνατο κατεβήκαμε στα ισόβια . Δηλαδή από δω και πέρα δε θα περιμένουμε καθε πρωι να μας ρίξουνε, κατάλαβες; Δεν ξέρεις, ρε - εσύ βλέπεις σκοτώθηκες ελεύθερος- δεν ξέρεις, λέω , τι είναι να 'σαι στο κοτέτσι και να κοιμάσαι αβερτα με το θάνατο στην τσέπη, τι στην τσέπη δηλαδή, να 'σαι γεμάτος θάνατο κάθε μέρα, κάθε λεπτό , στον ξύπνιο, στον ύπνο, στ' όνειρο, παντού, γεμάτος σου λέω... Καμιά προοπτική, κανένα όνειρο ή φαντασία, το μυαλό σου, το αύριο, μελλοθάνατα όλα... Τέλος, πάει που λες κι αυτό , μεγάλο ξαλάφρωμα. Γυρίσαμε στις αχτίνες μας χαρές όλοι και τα ρέστα [...]

Χρόνης Μίσσιος . . Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς,

εκδ. Γράμματα (2015)

6 notes · View notes

mousikofilia · 2 years

Text

Απ' τους καπνούς καταλαβαίνεις την φωτιά

και καπνίζω μανιακά να καταλάβεις ότι καίγομαι

Άτοπος - Ας φεύγαμε

93 notes · View notes

thyma-ths-agnoias · 4 years

Text

Κλέφτρα

Με φώναζε πάντα κλέφτρα

Μου φώναζε γιατί γυρνούσα με μικροπράγματα στο σπίτι

Και τα λευτά που τους αντιστοιχούσαν ακόμα στην τσέπη μου

Ήμουν μια κλεπτομανής

Ποτέ όμως δεν έπαιρνα κάτι ακριβό ή πάνω από 5€

Δεν το ένιωθα σωστό

Συνήθως έκλεβα μπισκότα,πατατάκια, αναπτύρες και τσίχλες

Κάθε μήνα του χάριζα κι από έναν αναπτήρα

Μου άρεζε η αντανάκλαση της φλόγας στα μάτια του

Εκείνος στην αρχή αρνούνταν αλλά γνωρίζοντας ότι δε μπορούσε να το επιστρέψει τους κρατούσε

Με πήγαινε στην παιδική χαρά ώρες μεταμεσονυκτίου

Διότι γνώριζε ότι ζούσε ακόμα το παιδί μέσα μου

Με παρακολουθούσε όρθιος όσο έκανα κούνια με το χαμόγελο στα χείλη

Μου μιλούσε για τα θέματα στη ζωή του

Εγώ του έλεγα για το φεγγάρι, τ' αστέρια και τα μάτια του

Και πάντα προς το τέλος αναφερόταν στον κλεπτομανή χαρακτήρα μου

Πάντα εκείνη τη στιγμή πήγαινα όσο πιο ψηλά γινόταν με τη κούνια, γελούσα κι άφηνα την βαρύτητα να ελαχιστοποιήση την ταλάντωσή μου

Σηκωνόμουν και κατευθείαν τον φιλούσα στα χείλη

Του έλεγα πως δε θα με αντέξει αρκετά

Οπότε δε χρειάζεται να ανησυχεί

Με αγκάλιαζε από τον ώμο και φεύγαμε

Ο ήλιος ήταν στα πρόθυρα να βγει

Μια μέρα μπήκα τρέχοντας στο μικρό διαμέρισμά του, λαχάνιαζα

Με κοίταξε απορημένος μα στο αγχωμένο βλέμμα μου αντίκρισε την πραγματικότητα

Με πλήγωσε πολύ, πάρα πολύ εκείνο το απογοητευμένο βλέμμα του

Δεν μ' άρεζε να τον απογοητεύω

Και πάντα παραξενευόμουν για το πώς στην ευχή συνέχιζε να με αντέχει

Πάντα με φώναζε κλέφτρα

Έκλεβα μικροπράγματα

Μα κυρίως του είχα κλέψει την καρδιά

Κι ας μη μου το εξομολογήθηκε ποτέ του

Κι ας μη το καταλάβαινα

Με φώναζε πάντα κλέφτρα

#κλοπή #καρδιά #φωτιά #έρωτας #αγάπη #αναπτήρας #ευτυχία #ευχαριστώ #μάτια #η κλέφτρα της καρδιάς του #κλέφτρα #μεσάνυχτα

16 notes · View notes

nea-omilia · 4 years

Text

Τα Ταξιδιάρικα: Το τέλος της Αμοργού.

Δεν το 'χω με τα plot twists, βέβαια. Η ζωή κυλάει, καθώς την βιώνουμε και την αντιλαμβανόμαστε, πιο αρμονικά. Εκ των υστέρων, βρίσκουμε τα σημεία καμπής της.

Ένα από αυτά ήταν λίγες ώρες πριν ανέβουμε στο χωριό που ξεκινάει από “Θ” τελικά, όπου η Α κάθισε δίπλα μου σε κάτι λάστιχα στον προθάλαμο του κάμπνιγκ, ρωτώντας με αν αξίζει το ναυάγιο. Ήταν μια πανέμορφη λατίνα, με τα μαλλιά πιασμένα σε ένα πετρόλ κοτσιδάκι, που με στιγμάτισε. Δεν ξέρω γιατί, αλλά νομίζω ήταν χαρακτηριστικό της. Από αυτά τα ανεπαίσθητα πράγματα που βλέπεις σε έναν άνθρωπο, και σου γεννάνε χαρά. Περισσότερο χ��ρά μου γέννησε, πάντως το γεγονός, ότι δεν είχε θυμώσει εντελώς μαζί μου.

Κάναμε κόντρες οι δύο παρέες μέχρι τα “Θ”. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που οδήγησα με σαγιονάρες. Μην το δοκιμάσετε. Επίσης μη περπατάτε κοντά σε κόσμο με σαγιονάρες, γιατί εύκολα χαλάνε, και ύστερα γίνεσαι λίγο ρεζίλι φτιάχνοντάς τες.

Η Α μου ζήτησε ένα από τα λουλούδια που κουβαλούσα συνέχεια τις μέρες αυτές. Το έχασε σε πέντε λεπτά. Σαν να μην έφτανε όλο αυτό, όταν της ζήτησα να πάμε μέχρι το αμάξι να φέρουμε τις ζακέτες όλων, έφερε την Ι και την Ιλ μαζί. Υπέροχα! Τουλάχιστον μετά ψάχνοντας μέρος να αράξουμε με την κιθάρα και να ακούσουμε τον Τεό, να μας ταξιδεύει, γνωρίσαμε τον μεθυσμένο του χωριού. Έκανα μια τρομερή συζήτηση μαζί του και νομίζω με κάλεσε την επόμενη να τα πιούμε. Ήταν ένα κάλεσμα με μισές λέξεις ή προτάσεις που λίγο νόημα έβγαζαν, μα τουλάχιστον κατάλαβα αυτό. Ίσως κατά φαντασίαν.

Φύγαμε από τα “Θ” και ανηφορίσαμε στην εκκλησία της Αιγιάλης, ακριβώς απέναντι. Είχαμε βρει ένα σημείο εκεί που θα μπορούσαμε να αράξουμε όλοι, δίχως τον κίνδυνο να μας έρθει κάποιο μπουκάλι στο κεφάλι από την φασαρία.

Ήταν από τις λίγες φορές που δεν μιλούσα ακατάπαυστα γιατί άκουγα τα πάντα για την ζωή της Α. Ήθελα να τα μάθω όλα. Στο φόντο ο Τεό αυτοσχεδίαζε ένα τραγούδι που περιέγραφε την στάση του καθενός σε αυτό το ταξίδι. Κρίμα που είχα απορροφηθεί στην ιστορία της Α και δεν το θυμάμαι. Βασικά δεν ξέρω αν ήταν κρίμα. Μου άρεσε πολύ να μου τα λέει όλα η Α.

Κάθε καινούργια παρέα που γνωρίζεται, οφείλει να παίξει αναπτήρα. Στην συνέχεια, λοιπόν, κάναμε αυτό. Προς μεγάλη μου απογοήτευση, ήμουν ο ανυπόφορος της μεγάλης αυτής παρέας. Γελάσαμε, βέβαια σε κάθε τροπή που έπαιρνε ο αναπτήρας, αλλά δεν μπορούσα να χωνέψω το “ανυπόφορος”. Η νύχτα μύριζε γιασεμί και πολλά είδη αλκοόλ ανακατεμένα και είχε την αίσθηση απαλού αγγίγματος. Η Α δίπλα μου, βάλθηκε να μετράει τις ελιές στο σώμα μου, καταλήγοντας σε ακραίους αριθμούς και πλάι στον έρωτα που γεννιόταν, τον προβληματισμό να κανονίσω δερματολόγο στην Αθήνα.

“Έλα να δεις την θέα”, μου είπε κάποια στιγμή, από τις πρώτες της νέας μέρας που ξημέρωνε. Είχα ξαναδεί την θεά, μα όφειλα να κάνω τον ανήξερο και αυτό με αντάμειψε με ένα όμορφο φιλί. Όντας βλάκας όλη μου την ζωή, επιβεβαίωσα την βλακεία μου, με ένα “είμαι περίεργα”. Κάπου εκεί ο χρόνος έπαψε να υφίσταται. Μουσικές Τεό, ύστερα καφές κάτω στο λιμάνι, για να βρεθούμε ξανά όλοι στην παραλία, άλλοτε κάνοντας πηγαδάκια, άλλοτε λαγοκοιμημούμενοι, άλλοτε μικρές βουτιές, μέχρι τα κορίτσια να πάνε να ετοιμαστούν γιατί θα αναχωρούσαν από το νησί το απόγευμα, το μόνο σημείο χρόνου σε αυτή την ιστορία.

Η Α στην παραλία με χάιδευε και τη χάιδευα και εγώ. Κάθε λίγο και λιγάκι μου υπενθύμιζε ότι είμαι βλάκας και με μάλωνε. Δεν είχε άλλα φιλιά, προφανώς, μόνο αόριστες υποσχέσεις. Τσακίστηκα στα δύο που έπρεπε να την αποχωριστώ. Γενικά όλοι μας στεναχωρηθήκαμε λίγο, γιατί είχαμε περάσει πολύ όμορφα μαζί. Είχαμε δέσει σαν μία παρέα.

Σαν γκολ στις καθυστερήσεις, είπαν όλοι να βρεθούν στην Νάξο μια βδομάδα μετά, εκτός από εμένα, που είχα ξεμείνει χωρίς λεφτά. Τσακίστηκα ξανά. Και μετά από λίγο πάλι ξανά, καθώς έβλεπα το καράβι τους να φεύγει και την Α μαζί με αυτό.

Ήθελα να ζήσω έναν καλοκαιρινό έρωτα και τον έζησα σαν μια μικρογραφία. Δεν ξέρω πως, αλλά η μιάμιση μέρα διήρκεσε ένα ολόκληρο καλοκαίρι.

Γυρίσαμε πίσω στις δυο μας σκηνές και κοιμηθήκαμε χαρούμενοι, μα άδειοι, πρώτη φορά νωρίς. Θα φεύγαμε όλοι πέρα του Κώστα την επόμενη, που θα έμεινε μια μέρα ακόμα. Ήταν πολύ όμορφες μέρες.

Φάγαμε στα Κατάπολα ένα παγωτό, πριν φύγουμε κοροϊδεύοντας ο ένας τον άλλον, σκεπτόμενοι ότι αυτό θέλουμε για τα καλοκαίρια μας. Εγώ σκεφτόμουν την Α, το καλοκαίρι που τελείωσε για έμενα -και ας ήταν 7 ή 8 ή 9 Αυγούστου- και το ότι είμαι τυχερός για την ικανότητα της παρέας, που έχω, να σκαρφίζεται ατάκες.

Μα ίσως η τύχη μου να μην ήταν μόνο αυτή. Ένα φουσκωτό στρώμα για ύπνο, ίσως έσωζε το καλοκαίρι, από το πουθενά...

#lefteris

3 notes · View notes

kinda-weirdoo · 5 years

Text

Το όνειρο (;)

Το μόνο που θα θελα

Ήταν να φεύγαμε μαζί.

Πρώτη στάση

Όπου μας αρέσει,

Ένας λόφος, μια γέφυρα, μια στροφή.

Πρώτο βράδυ

Κάτω από τα αστέρια, δίχως οροφή

Έρωτας, κουβέντες για Θεό, για όνειρα, για έρωτα

Ύπνος σε πατώματα, χώμα, σκηνές, καθίσματα αυτοκινήτων

Αγκαλιά.

Πρώτο πρωινό

Ακόμα αγκαλιά .

Να ξυπνάμε από τον ήλιο

Και τη ζέστη της αγκαλιάς μας

Τραγούδια στο ραδιόφωνο

Να τραγουδάμε

Εσύ καλά

Εγώ όχι

Τα παράθυρα κατεβασμένα για να μας ακούσει ο κόσμος όλος

Αέρας στα μαλλιά.

Στάση για φαΐ

Κάτω απο ένα τυχαίο δέντρο

Στη μέση του πουθενά

Μαζί.

Ο ήλιος να ροδιζει το δέρμα μας

Να μυρίζουμε αντηλιακό

Και ροδάκινα

Ζουμερά όσο πρέπει, γλυκά όσο χρειάζεται.

Να τη βγάζουμε με τοστ στις παραλίες

Να μου μαθαίνεις να κολυμπάω χωρίς να κρατάω τη μύτη μου

Και να σου κρατώ το χέρι όταν κάνουμε βουτιές.

Να μετράμε τα ψιλά μας να δούμε αν μας φτάνουν για μπύρες

Να ρευομαστε όσο τις πίνουμε.

Να σου μαθαίνω τους αστερισμούς τα βράδια

Και όσο κάνουμε έρωτα

Να μας κοιτά η μεγάλη Άρκτος.

Να ξυπνάμε μεσημέρι

Ιδρωμένες

Και να βουτάμε κατευθείαν.

Να σου μαγειρεύω σε γκαζάκι το χειρότερο ρύζι που έχεις φάει στη ζωή σου

Και να μη σε πειράζει.

Να βγάζω την άμμο από τα μαλλιά σου

Να μου βγάζεις το μαγιό μες τη θάλασσα

Να κολυμπάμε μέχρι να λαχανιασω

Δηλαδή όχι πολύ.

Να συνεχίζουμε να οδηγαμε

Χωρίς προορισμό

Χύμα

Να σταματάμε σε λιβάδια

Να μαζεύουμε χόρτα που μου έμαθε η γιαγιά να αναγνωρίζω

Και να τα μαγειρεύεις εσύ που ξέρεις.

Μουσική υπόκρουση της ζωής μας τα τζιτζίκια

Και τα τραγούδια των επαρχιακών ραδιοφωνικών σταθμών.

Να τρέχει παγωτό από τα χείλη μου

Και να το γλύφεις

Και όλο και πιο κάτω

Και ας μην έχει στάξει

Παγωτό.

Και να φτιάχνουμε καφέδες σε πλαστικό, εκείνους με το 1 ευρώ

Και να μου δίνεις να δοκιμάζω από τον δικό σου

Και να μου φαίνεται τόσο πικρός

Γεύση τόσο αντίθετη από τη ζωή μαζί σου.

Να χανόμαστε σε μέρη χωρίς σήμα

Να μας ψάχνουν οι μαμάδες μας

Να γελάμε όταν ακούμε τις ανήσυχες φωνές τους

Αλλά να καταλαβαίνουν ότι ζούμε ένα όνειρο.

Να μας λείπει το σπίτι

Αλλά όχι η ρουτίνα

Να την έχουμε σπάσει

Να την έχουμε κάνει χίλια κομμάτια

Να ζούμε

Να αναπνέουμε

Να χρωματίζουμε

Να σ'αγαπώ

Και να μ'αγαπάς

Και να το φωνάζουμε

Και να το νιώθουμε στη σάρκα μας.

Εγώ

Εσύ

Ένα αμάξι

Δύο παγωτά

Ήλιος

Και τζιτζίκια.

Προς το άγνωστο.

#γκρεεζ #γρεεκ #γρεεκ κουοτς #γκρικ ποστ #γρεεκ ποστς #greek quotes #greek #greek posts #greek tumblr #συνθηματα σε τοιχους

10 notes · View notes

formyprincess030716 · 6 years

Text

31zzz

Αγάπη μου γλυκιά...

Παρόλο που ήμουν έξω σμρ όλη μέρα μου ελειψες! Συγγνωμη που έλειπα όλη μέρα και μιλήσαμε ελάχιστα σήμερα και που δεν μιλήσαμε τηλεφωνο ποκυ ώρα. Έχεις δίκιο που ξενέρωσες γιατί σου έλειπα πολύ και ήθελες να σου αφιερώσω περισσότερο χρόνο. Συγγνωμη που δεν μπόρεσα σμρ. Αύριο υποσχομαι πως θα κάτσω σπίτι να μιλησουμε να δούμε σειρά και να κάνουμε σιμπερ!☺️😈 Απλά μωρό μου ξέρω ότι όπου να ναι θα κλειστώ αναγκαστικά μέσα λόγω διαβάσματος και ο μόνος λόγος που πήγα σμρ βόλτα ήταν επειδή σκεφτόμουν να μην πάω για να διαβάσω! Αλλά ξέρεις πως όποτε το έχω κάνει αυτό τλκ δεν έχω διαβάσει! Γι αυτό πήγα! Νόμιζα πως θα φεύγαμε μωρό μου το μεσημέρι η έστω νωρίς το απόγευμα αλλά ήθελαν βόλτα στα μαγαζιά μετά το φαΐ και δεν μπορουσα να γράψω την παρέα να φύγω.. τέλος πάντων ξέρω ότι έλειπα όλη μέρα και συγγνωμη που δεν μιλήσαμε πολύ. Απλά θέλω να καταλάβεις και εσυ πως δεν έχω παρέα και κάτι τέτοια τα κάνω ποκυ σπάνια η και καθόλου! Έπρεπε και εσυ να έβγαινες από την αρχή και να μην καθόσουν μέσα αφού βαριοσουν και αφού είχες παρέα να βγεις!!

Αύριο θα κάνουμε ότι θες και όπως το θες😈❤️

Σαγαπαω πολύ και δεν θέλω να είσαι στεναχωρημένη γιατί ήσουν σμρ και στεναχωρούσες και εμένα γτ όταν εσυ είσαι στεναχωρημένη είμαι και εγω!!

Και ίσα ίσα σμρ ανακάλυψα ένα τρομερό επιτραπέζιο το οποίο μπορούμε να το παίζουμε και μαζί! Είναι τελειο!! Ρωτά με το πρωί να σου περιγράψω με λίγα λόγια αλλά είναι πολύ αγωνιώδες παιχνίδι και παίζεται από 2 έως 5 ατομα.

Μου ελειψες πολύ σμρ και ας μην στο είπα όσες φορές πιθανόν να ήθελες. Εμένα όμως η καρδούλα της ψυχής μου ήταν κενή διότι ελειπες από μέσα της εσυ!

Σαγαπαω και θα επανορθωσω αύριο Άγγελε μου❤️

Ήλιε φεγγάρι και αγερα όμορφη νύχτα στου Λεβαντή τον αιθέρα! Πάρε μακρυά σου και εμένα για να έχω πάντα την χαρά!

Καλημερα!!❤️❤️❤️

1 note · View note

followgeorgegr · 2 years

Text

Βασίλη Καλλίδη, ποια είναι η πιο νόστιμη μέρα ενός ταξιδιού σου; #challenge_valitsa

Ένα από τα καλύτερα κείμενα που έχω διαβάσει στην ελληνική γλώσσα το έγραψε εκείνος. Καθώς το διάβαζα, δάκρυζα. Πρόκειται για την εισαγωγή του, τον πρόλογό του στον ιδιαίτερο γαστροδηγό του για την Αθήνα, στο «ΆΘΕΝΣ Σπεσιάλ».

Και το αγαπημένο μου bao είναι το δικό του, από το Pink Flamingo. Είτε με πάπια, είτε με κοτόπουλο. Και όχι, δεν είμαι κολλητή φίλη με την ασιατική κουζίνα.

Η αισθητική, όμως, η φιλοσοφία, η ανθρωπίσια διάσταση του χαμογελαστού, πανέξυπνου, εκλεκτικού, τρυφερού, αστείου Βασίλη Καλλίδη θα με έκανε να τον ακολουθήσω μέχρι τα πέρατα της γης κι ας κάναμε όσες στάσεις ήθελε σε Ιαπωνία, Ταϋλάνδη και δεν ξέρω πού αλλού.

Διάβασε τις απαντήσεις του και, αν δεν θέλεις να ταξιδέψεις κι εσύ μαζί του, να μου τρυπήσεις τη μύτη. Αφού θα σε πάει στα πιο νόστιμα, τα πιο αυθεντικά, εκεί όπου χτυπά η καρδιά κάθε τόπου.

Πόσο αντέχεις να περπατήσεις (και όχι να οδηγήσεις με αυτοκίνητο!) έχοντας εμπιστοσύνη στο εσωτερικό ραντάρ του Βασίλη Καλλίδη που θα σε βγάλει σε ξέφωτα γεύσης και ωραίων, ανθρώπινων ιστοριών;

Της Γεωργίας Δρακάκη

Ποιο είναι το ταξίδι εκείνο που δεν θα ξεχάσεις ποτέ; Και γιατί;

Το πρώτο που πήγα στην Ιαπωνία. Ήμουν μαζί με ένα φίλο και είχαμε κανονίσει να καθίσουμε 21 μέρες, αν θυμάμαι καλά. Την τελευταία μέρα, την ημέρα που θα φεύγαμε μαζί, είπα στον κολλητό να φύγει μόνος γιατί εγώ ήθελα να καθίσω λίγο ακόμα. Άλλαξα το εισιτήριό μου.

Τελικά, έκατσα 61 μέρες, γύρισα όλη την Ιαπωνία, χωριό προς χωριό στην κυριολεξία, από το βορειότερο μέχρι το νοτιότερο τμήμα της.

Δεν θα το ξεχάσω ποτέ, γιατί για μένα, τότε, ήταν σα να έκανα επίσκεψη στο διάστημα.

Πού έχεις συναντήσει τους πιο φιλόξενους ανθρώπους;

Είναι λίγο παράξενη όχι η ερώτηση, αλλά η απάντηση που θα δώσω. Έχω συναντήσει φιλόξενους ανθρώπους παντού, γιατί αυτό πιστεύω το βγάζει ο ταξιδιώτης. Αυτό, κατά την άποψή μου, ισχύει και το πρωί στο γραφείο. Αν είσαι κατσούφης και δεν λες καλημέρα δεν θα σου πει ούτε ο διπλανός σου. Προσεγγίζω τους ανθρώπους που συναντώ στα ταξίδια μου με ευγένεια και σεβασμό στην κουλτούρα τους. Ας πούμε, στην Ιαπωνία υποκλίνομαι ελαφρώς όταν χαιρετώ έναν Ιάπωνα και αυτό τους ευχαριστεί, λογικό είναι. Στις μουσουλμανικές χώρες, επίσης, ξέρω πότε δεν σηκώνω το κινητό μου να φωτογραφίσω κάτι, που και αυτό εκτιμάται.

Αν έπρεπε να διαλέξω οπωσδήποτε μία χώρα, θα ανέφερα οπωσδήποτε το Μαρόκο, όπου ανοίγουν σπίτια, βγάζουν τάπερ να σε κεράσουν και όλα αυτά όπως τα ξέρουμε στην Ελλάδα. Και φυσικά τα νησιά Βανουάτου στον Ειρηνικό Ωκεανό, όπου οι άνθρωποι ζουν κυριολεκτικά σε καλύβες μες στη ζούγκλα. Απίστευτα φιλόξενοι άνθρωποι που θέλουν να μοιραστούν μαζί σου την τηγανιτή τους κατσαρίδα! Δεν κάνω πλάκα...

Γνωρίζουμε την αγάπη σου για την Ασία. Στην Ελλάδα συναντάμε, πιστεύεις, αυθεντικό ασιατικό φαγητό;

Με πολύ λίγες εξαιρέσεις, δυστυχώς δεν έχουμε καλό ασιατικό φαγητό στην Ελλάδα. Μιλάμε για την Αθήνα, ιδίως, στην Ελλάδα σε ελάχιστα άλλα μέρη θα βρεις κάτι ασιατικό. Ένα μέσο ασιατικό εστιατόριο, λοιπόν, προσφέρει «ψεύτικο» ασιατικό. Όσο ψεύτικο είναι και το ελληνικό σουβλάκι που τρως στο Μανχάταν!

Στην Αθήνα υπάρχουν τρία εστιατόρια που είναι πάρα πολύ καλά. Έχω ένα αγαπημένο ταϋλανδέζικο στον Πειραιά που προσφέρει φαγητό όπως θα το έτρωγες στην Ταϋλάνδη.

Πες μας δέκα αγαπημένα σου εστιατόρια στην Ελλάδα και στον κόσμο.

JG Melon στο Manhattan για το καλύτερο μπέργκερ στην πόλη

Pho Pasteur, βιετναμέζικο στο Manhattan, για καυτερή σούπα γαρίδας

Hakatengin στο Tokyo για ράμεν

Nikon’s στην Honolulu για poke

TACOZONE, μια καντίνα στο Silver lake Los Angeles για επικά tacos με μάγουλα αγελάδας και μοσχαρίσιο πατσά μεξικάνικο

Haxnbauer στο Μόναχο για ψητό γουρουνόπουλο

Golden Century, κινεζικό στο Σύδνεϊ για καβούρι με σάλτσα πιπεριού

Shiela’s για μοσχάρι με papaya,στο Port Villa, Vanuatu island

Sushi Dai, στη νέα ψαραγορά Τόκυο (από τα θρυλικά σουσαδικα όλου του κόσμου)

Casa Del Pasto, μια καντίνα στο Las Vegas για τάκος με μοσχάρι

Ποιο μεταφορικό μέσο σού τη σπάει περισσότερο ή το φοβάσαι;

Παραδόξως, το όχημα που και μου τη σπάει και το φοβάμαι είναι το αυτοκίνητο. Δεν μου αρέσει να ταξιδεύω με αυτοκίνητο, αυτή είναι η αλήθεια! Μετά τις δυόμιση-τρεις ώρες γίνομαι σπαστικός συνοδηγός και θέλω συνέχεια στάσεις. Αλλά το θεωρώ και το πιο επικίνδυνο...

Σε ποια πόλη απολαμβάνεις το αγαπημένο σoυ street food;

Μου αρέσει το street food σε όλες τις πόλεις, από το Μόναχο μέχρι στο Σινσινάτι. Βέβαια, η Μπανγκόκ έχει τρομερό, άπαιχτο street food, αυτήν θα επέλεγα για να απαντήσω στην ερώτηση. Όχι όμως ότι δεν είναι ωραίο το street food στο Τόκιο ή στην Οσάκα ή στο Νέο Δελχί και στο Μπουένος Άιρες...

Εισιτήρια για ποιον προορισμό θα επέλεγες ως δώρο σε κολλητή/ό;

Εξαρτάται! Ο κολλητός μου θα ήθελε να πάει στην Πράγα, που εγώ δεν θα πήγαινα ποτέ. Μια άλλη κολλητή θέλει Ιαπωνία... Θα διάλεγα, λοιπόν, το εισιτήριο με βάση το πού θα ήθελα να πάω εγώ (γέλια) και θα έπαιρνα μαζί και τον φίλο ή τη φίλη. Πάντα, πρώτη προτίμηση είναι η Ασία και ιδίως η Ιαπωνία που είναι η αγαπημένη μου χώρα, η αγαπημένη μου κουλτούρα και έχει και το αγαπημένο μου φαγητό.

Πρώτη μέρα διακοπών και η μέρα σου ξεκινά πάνω σε ένα πολύ άνετο, υπέρδιπλο κρεβάτι ξενοδοχείου. Ποια είναι τα επόμενα βήματα; Πώς κυλούν οι επόμενες ώρες;

Θα βγω έξω από το ξενοδοχείο έχοντας φάει πολύ ελαφρύ πρωινό, σχεδόν τίποτα, για να μη βαρύνω, και θα περπατάω μέχρι το βράδυ πραγματικά. Η πρώτη μέρα των διακοπών είναι πάντα η πιο ωραία γιατί σίγουρα θα πάω στο ένα ή στα δύο hot μέρη που θέλω να επισκεφθώ σε μια πόλη, αλλά δεν μου αρέσει να έχω πλάνο. Μου αρέσει να περιπλανιέμαι με τις ώρες.

Έχω ένα καλό: μια εσωτερική κεραία που με πηγαίνει εκεί που πρέπει. Δεν με οδηγεί σε σεζλόγκ και σε πισίνες, αλλά σε ωραίες περιπέτειες και συναντήσεις στους δρόμους, όπου δηλαδή μπορεί κανείς να βρεθεί με τα δυο του πόδια.

Με ποιον διάσημο σεφ θα ήθελες να συνεργαστείς;

Δεν έχω κάποια εμμονή με διάσημο σεφ. Αλλά θα χαιρόμουν ιδιαίτερα να γνώριζα, αν όχι να συνεργαζόμουν, με τον David Chang, τον Αμερικανό papa του street food. Τον αγαπώ πολύ και μου ταιριάζει η φιλοσοφία του.

Τι θα μπορούσε να σου χαλάσει τη διάθεση σε ένα ταξίδι;

Ενώ είμαι πολύ βολικός ταξιδιώτης και είμαι πάντα έτοιμος για διάφορα ευτράπελα, όπως το να πάθεις λάστιχο ή να σου συμβεί μια τροφική δηλητηρίαση, τη διάθεσή μου συνήθως τη χαλά ένα κακό δωμάτιο ξενοδοχείου, χαμηλότερων προσδοκιών από αυτές που μου είχαν δημιουργηθεί κλείνοντάς το. Αντίστοιχα, να μου ματαιωθούν οι προσδοκίες για ένα εστιατόριο, από το οποίο περιμένω πολλά και, τελικά, αποδεικνύεται μετριότατο.

*Ο Βασίλης Καλλίδης, όταν δεν μαγειρεύει, γράφει και μιλά για νόστιμο φαγητό. Τον δοκιμάζουμε στο Pink Flamingo (Σκούφου 2-3, Σύνταγμα) και τον ακολουθούμε στο Instagram, εδώ.

#followgeorge #Γεωργία Δρακάκη #Βασίλης Καλλίδης #Ταξίδι #Διακοπές #Ιαπωνία #Νησιά Βανουάτου #Εστιατόρια #Streetfood

0 notes