...

Boşlukta hissediyorum kendimi. Ne mutlu ne de mutsuz. Öyle boş bir sokakta yürüyorum. Ne hayalim var ne umutlarım ne de hayattan bir beklentim. Nerede o gece uyumadan hayal kurarken gülümseyen ben, nerede o umudunu yitirmeden duasını eden ben? Yok olmuşum resmen. Harcamışlar beni. İçimdeki kötülük kabarmış artık. Kimseye tahammülüm kalmamış. İyi niyetimizi sömürmüşler, yazıklar olsun...

“Baksana neler neler yaşamışız. Kimleri kaybetmiş, ne zaman kazanmışız. Kendimizi ne kadar yenebilmişiz bak. Kaç kere gitmişiz o eve, o parkta koşmuşuz, her yolu ezberlemişiz. Bak biz neler neler görmüşüz de hepsi mazi olmuş. Öyle geçmiş ki zaman, hızlı yaşamış, hızla yaşlanmışız“

Hava almak için dışarı çıkıyorum ama insanların arasında daha çok havasız kalıyor gibi dönüyorum eve. Şikayet etmiyorum da, gram hevesim yok. Yeni birini tanımak için, yaşamak için, en ufak bir girişimim olmuyor. Hatta ben kendimi sevdirmemek için bazen elimden geleni yapıyorum.

Şöyle bir alıntı okudum çok beğendim; “Ve insanlar, tercihleri ile kaderlerini imzalarlar.“