yaşanmamış ne çok anı biriktiriyoruz içimizde

Yalnız değilsiniz. Unutmayın olur mu? Bir yerlerde sizin ellerinizden tutmak için bekleyen birileri var.

Sen eline kıymık batsa çekinmeden koşarsın bana,ben kan revan içinde kalsam seni arayamam.

Beni zihnimle savaşmak zorunda bırakan kimseyi affetmedim. Affedemem.

Yalnızlık yalnızlıktır,zor dayanıyorum.

Artık kusuru bende aramayın.

O enkazın altındayım ama hala o evin yıkılmadığına inanmak istiyorum. Bu çok başka bir ağrı.

Seni dizlerinin üzerine düşüren o kalp kırıklığını hatırlıyor musun? Hani dizlerin paramparça olmuştu da sen sol göğsünde hissetmiştin tüm acıyı. Anlam verememiştin hissettiğin acının büyüklüğüne,inanamıştın. Hatırlıyorsun elbette. Hatta hiç unutmadın. Dizlerinin üstünden kalkman için kimse elini uzatmadı değil mi? Görmediler bile senin acını. Ayağa kalkmaya çalışırken daha da yandı canın. Bir acı ne kadar hissedilebilirse o kadar hissettin acıyı. Ama bak ayaktasın. Sen en büyük acıya yalnız başına göğüs gerdin. Hiç kimse yoktu yanında. Yanında kimsenin olmamasını ölsen unutmazsın. Ama şunu da unutma; sen en karanlık geceni kendinle baş başa geçirdin. Yanıbaşında sana destek olan tek şey duvardı. Her şey geçmedi belki ama sen yalnız başına hep dimdik durdun. Acın katlanılmaz olduğu zaman bile kendin kalktın ayağa. Yine kalkarsın. Lütfen unutma bunu.

Bazı fotoğrafları kaybolmasınlar diye 11 kez kopyalamışım, o kadar korkmuşum kaybolmalarından. Az önce hepsini sildim.

“Geride bıraktığın her şey artık yabancılaşmıştır sana.”

— Seneca, Ahlâki Mektuplar

Yoruldu ciğerim nefesinden.

Göğsüme ektiğin güllerin dikenleri yakıyor canımı şu sıralar.

Özlediğim hiçbir şey yok. Hayatım acıyor. Bulunduğum yer acıyor. Kendimi bulabileceğimi düşündüğüm yer çoktandır acıyor..”

Huzursuzluğun Kitabı, Fernando Pessoa

geçti artık,

göğsümde kuş barınmaz anladım.

Artık duvarlarım cebimde değil.

Artık duvarlarım cebimde değil.

Artık duvarlarım cebimde değil.