Nolur sağlığınızın kiymetini bilin. Ben yürümek için canımı verirdim.

Kalp kırmak iş olsaydı annem zengin olurdu.

Hiçbir şeyin yolunda gitmediği o dönem.

Diyor ki şarkıda: "Yoruldum tökezledim."

Sevilmek istiyorum 777

Şunu anlayalım, kimse için vazgeçilmez değiliz. Ve evet, bir çırpıda vazgeçer insanlar bizden. Hiç değerimiz yokmuşcasına. Yeni yeni anlıyorum, hayatımda "Gitmez" dediğim kimse yok.

Bu dünyaya ait olmadığımı, olamadığımı anlıyorum. Nasıl desem bir türlü ayak uyduramıyorum.

Kendimi çirkin hissetmek ile birlikte çok derin bir karanlıkta hapsolmuş gibi hissediyorum. Nereye baksam karanlık , puslu bile değil. Ki ne kadar ömrüm var ki bu karanlık ve boşluğun içindeyim? Ben sanırım yine eski berbat günlerimi yaşıyorum.

Eskiden iyi biriydim.

Garip hissediyorum bu gece. Bilmiyorum, belki bu yazıyı silerim. Yüreğimdeki acıyla telefonu elime aldığımda parmaklarım benden bağımsız girdi uygulamaya. Az önce ağlama isteğiyle doldu içim. Bu arada oluyor, bazen duygularımı bastırıyorum ve bu yüden aniden gelen ağkama krizlerinin yabancısı değilim. Ama bu defa garip. Ağlayamadım. Bir yanım ağlama hissiyle dolup taşarken diğer yanım o tarafı zincirledi sanki. Birkaç dakika boyunca nefes alamadığımı hissettim. Sonra göğsüm acımaya başladı. Şuan sol kolum uyuşuyor ve ben yazamıyorum. Bilmiyorum, tanrım annemin isteğini yerine mi getiriyorsun?

Göğsümdeki acı artıyor.

Annem bugün 70 kere kabeyi yıktı.

Benim yapmama çok az kaldı

erken kalkmak istemiyorum diye yere çöküp ağlasam şov yapmış olur muyum

Çocukluğum katilini tanıyor.

Tutuna bilir mi sence tanrıya?

Ve bazen en aydınlık yerde bile zifiri karanlıkta gibi hissedersin.

Düşünceler, cehennemdir