Kalabalıktan hoşlanmaman umurlarında değil, kimse senden bu yüzden hoşlanmayacak, kimse sessizliğini anlamayacak; kimse içinde kopan fırtınaları, omzunda eksik olan eli, buz tutmuş kalbini, gölgelerden saklanmak istediğini, yatağın altına süpürdüğün ağlama seslerini duymayacak. Herkes, her zaman bekleyecek. Ve seni çok sevdiğini iddia edecek bu insanlar, senin için ne kadar acı çektiklerinden bahsedecekler, aslında hep kafalarında kurdukları bambaşka bir seni beslemeye devam ederken. Sana dans etmeyi sevdiren kişi olma ihtimalini sevecekler, senin içinde sakladığını düşündükleri kahkahayı dudaklarına ulaştırabilme ihtimalini. Sende sevdikleri şey hep kendileriyle ilgili olacak. Gülümseyemediğini fark ettiklerinde, dans edemediğinde ve ayaklarına bastığında ilk seni suçlayacaklar, sevilmeyi bilmediğinde zaten sevilmeyi hak etmediğini söyleyecekler ve sen onca zaman onları incitmemek için kendi kendini yaralarken onlar, bir gün seni terk edip giderken iki kez düşünmeyecekler. Hep terk ettiler, her zaman terk edecekler. Ama sende her zaman kötü olmaya devam edeceksin, bir gün bir başkası çıkacak ve seni ne kadar çok sevdiğini, diğerlerinden ne kadar farklı olduğunu söyleyecek ve seni diğerlerine benzetmeye çalışırken öncekilerin yarım bıraktığı şeyi tamamlayacak, sen yok olacaksın ama onların hiç bir haberi olmayacak. Seni bir çamur gibi işleyemediklerini fark ettiklerinde ellerini kirlettiğin için hesabını senden soracaklar. Sen hiç sevilmemiş olacaksın, sevmenin ne demek olduğunu da hiç bir zaman anlamayacaksın...

Herkesi pes etmemesi için ikna eden kız, kurduğu salıncağın iplerinde asılı bulunmuş...

İnsanlara; gökyüzünde parlayan yıldızlardan, rengarenk açmış çiçeklerden, her sabah doğan güneşin güzelliğinden bahseden bir kız varmış. İnsanların kalbine umut tohumları ekerken, kendi içindeki ormanda tek bir çiçek yeşermezmiş. Gökyüzü hep karanlıkmış, ne yıldızlar ne de güneş varmış...

İnsan bazen bilir de yanacağını, bile bile yanmaya koşar...

Bir gün gidersem, gökyüzünde bulun beni. Geceleri parlayan yıldızlardan birindeyimdir belki...

Kelimeler en çok sahibini yakardı. Kelimeler en çok onları giyen sayfayı yakardı. Kelimeler en çok onları kalbinde hissedenleri yakardı...

Binnnur Şafak Nigiz

İhtiyacımız var. Güneşli günlere, yemyeşil ağaçlara, rengarenk çiçeklere ve bolca umuda...

Dağılmıştım, paramparça olmuştum. Önce saatlerce düşündüm, sonra günlerce; o kadar bulanıktı ki beynimin içi... Ansızın, 'kendimi toplamayalım' cümlesi düştü zihnime. Kendimi toplayıp yeniden tek parça olmalıydım. Evet dağılmıştım, evet kanatlarımı kırmışlardı ama buna üzülerek yaşarsam, beynimdeki bulanıklık tüm vücudumu ele geçirecekti. Gerçekten buna izin verecek kadar korkak mıydım? Paramparça olan her yanım yapıştırılıp düzelmeliydi. Dipsiz bu kuyuya düştüğüm için sadece oturup bekleyemezdim. Küçük bir umuda ihtiyacım vardı. Ben o umudu kendim yaratacaktım; önce her sabah perdeleri açarak başladım güne, sonra herkese gülümseyerek devam ettim günüme. Tırmanarak çıkmaya çalıştım o kuyudan. Anlamıştım ki kimsenin beni kurtarmaya ihtiyacım yoktu, ben kendi ruhumu kendim kurtarabilirdim, tek başıma...

Anonim

Onu toprağın altına koyduktan ve mezarının başındakiler dağılıp onunla baş başa kaldıktan sonra ne yapabilirdim?.. Bu anda ona ait bütün işler bitmiş olacağına göre, benim yeryüzünde bulunuşum kadar gülünç, sebepsiz bir şey olamazdı...

Kürk Mantolu Madonna/Sabahattin Ali