3626 CD) Henry Wadsworth Longfellow.                                                         Poematy i powieści:                                                                                             1) Outre-Mer: A Pilgrimage Beyond the Sea (1835)                                          2) Hyperion, a Romance (1839)                                                                        3) The Spanish Student. A Play in Three Acts (1843)                                           4) Evangeline: A Tale of Acadie (1847)                                                              5) Kavanagh: A Tale (1849)                                                                               6) The Golden Legend (poem) (1851)                                                                 7) The Song of Hiawatha (1855)                                                                         8) The Courtship of Miles Standish and Other Poems (1858)                               9) The Children’s Hour (1860)                                                                           10) Tales of a Wayside Inn (1863)                                                                    11) Household Poems (1865)                                                                             12) The New England Tragedies (1868)                                                           13) The Divine Tragedy (1871)                                                                        14) Christus: A Mystery (1872)                                                                        15) Aftermath (1873)                                                                                        16) The Reaper and the Flowers (data bliżej nieznana)                                     17) The Bell of Atri (1863-1872).                                                                        Zbiory poezji:                                                                                                    18) Voices of the Night (1839)                                                                            19) Ballads and Other Poems (1841)                                                                 20) Poems on Slavery (1842)                                                                           21) The Belfry of Bruges and Other Poems (1845)                                         22) The Seaside and the Fireside (1850)                                                         23) Birds of Passage (1858)                                                                            24) Flower-de-Luce (1867)                                                                               25) Three Books of Song (1872)                                                                       26) The Masque of Pandora and Other Poems (1875)                                   27) Kéramos and Other Poems (1878)                                                            28) Ultima Thule (1880)                                                                                   29) In the Harbor (1882)                                                                                    30) Michel Angelo: A Fragment.                                                                 Przekłady literatury obcej:                                                                                  31) Coplas Jorge’a Manrique (1833)                                                             32) Boska komedia Dantego Alighieri (1867)                                                  33) Poets and Poetry of Europe (1844)                                                              34) The Waif (1845)                                                                                             35) Poems of Places (1874).

1) 7 marca 2019 pożegnaliśmy jednego z najważniejszych ideologów i doktrynerów Nowej Prawicy, a dziś także Alt Rightu, Guillaume Faye’a, który zmarł po wieloletniej walce z rakiem w wieku 69 lat. Guillaume Faye w latach 70. i 80. był czołowym przedstawicielem Nowej Prawicy i think tanku Grupy Badań i Studiόw nad Cywilizacją Europejską (GRECE), od której odszedł z powodu różnicy poglądów. Krytykował skostniałość i ideową płyciznę NP, która zbliżała się w owym czasie do nurtów nowo-lewicowych i stawała się coraz mniej zrozumiała zarówno dla tradycyjnego, jak i nowego odbiorcy, poprzez okopanie się na pozycjach przeintelektualizowanych i zbyt kontestacyjnych. Faye krytykował NP również za egalitaryzm cywilizacyjny i próby zrównania dorobku Europy z trzecioświatowymi krajami w ramach idei etnopluralizmu. Oskarżał NP za wypaczenie idei, która miała służyć separatyzmowi etnicznemu, a została zredukowana do postrzegania każdego etnosu jako różnego, lecz równego sobie, co w dalszej mierze mogło usprawiedliwić nacjonalizm obywatelski, który już wówczas był ostro krytykowany przez Faye’a z pozycji  etnonacjonalistycznych.  Guillaume Faye zwracał uwagę, że przybysze z Afryki Francuzów nazywają „Galami”, natomiast elity francuskie przybyszów Nowymi Francuzami.  Twórca Archeofuturyzmu nakreślił wizję „konwergencji katastrof”, które pogrzebią demoliberalny ład w Europie. Jedną  z nich był rozwój radykalnego islamu na ulicach europejskich miast i terrorystyczny dżihad, a także gettoizacja i wzrost przestępczości. Wizje owe opisywał w swej książce pod tym samym tytułem z 1997 roku, a więc zanim fala zamachów  i uchodźców spadła na Europę. Kolejnymi katastrofami miały być załamanie się spekulacyjnej, globalnej gospodarki kapitalistycznej oraz wywołanej przez nią, poprzez eksploatację środowiska naturalnego, katastrofy ekologicznej.  To Faye był twórcą koncepcji, w której nowi przybysze, posiadający prawa obywatelskie, dokonują etnicznej kolonizacji Europy, co doprowadzi do napięć etnicznych, a idea globalnego egalitaryzmu stworzy „nowy rasizm”. Wykluczał więc, w odróżnieniu od NP, koegzystencję obydwu przeciwstawnych sobie cywilizacyjnych tworów, które nowo-prawicowcy próbowali scalić w jeden „świat tradycji”, będąc jednocześnie antyrasistami. To ostatnie Faye również zwalczał na prawicy. By zdać sobie sprawę, jak prawdziwe okazały się owe wizje, wystarczy zajrzeć do zachodnich mediów i ich doniesień o zamachach czy wzroście przestępczości. Koncepcja archeofuturyzmu stworzona przez Faye’a to koncepcja, w której w duchu antymodernistycznym dokonywał on rewolty tradycjonalistycznej popartej ideami futurystycznymi przeciwko modernie. “Arche” użyte jest tu jako greckie pojęcie „fundamentu”, „twórczego impetu”. Futuryzm Marinettiego zastępuje modernizm, który Faye uważał za przestrzały. Archeofuturyzm odrzuca więc także skostniałe konserwatywne formy, zachowując żywy rdzeń Tradycji, która była fundamentem wielkości cywilizacji łacińskiej. Futuryzm natomiast nadaje postępowi technologicznemu formę, w opozycji do modernistycznego chaosu i kapitalistycznego wyzysku ludzkiego geniuszu jedynie dla zysku. Miast tego geniusz zwrócony jest w stronę użyteczności na potrzeby społeczeństwa organicznego, a nie zatomizowanego, które przyniosła nowoczesność. Istotę archeofuturyzmu, pozbawionego konserwatywnego zacofania, jak i chaosu moderny, oddaje cytat samego Faye’a: „Gdy zakończy się wreszcie historyczny okres wieków dziewiętnastego i dwudziestego, a złudzenia egalitaryzmu polegną, ludzkość powróci do archaicznych  wartości, to znaczy po prostu do biologicznych i ludzkich (w  antropologicznym sensie) wartości: rozróżnienia ról płciowych, przekazywania etnicznych i ludowych tradycji; duchowości struktur sakralnych; pilnowania ładu i widocznej hierarchii; kultu przodków; rytuałów przejścia i prób; rekonstrukcji organicznej wspólnoty, która sięga od pojedynczej rodziny do wielkiej, ludowej wspólnoty narodowej; de-indywidualizacji małżeństwa i widzenia go jako instytucji społecznej;  nie mylenia małżeństwa z erotyką; do prestiżu kasty wojowniczej; społecznej nierówności, nie ukrytej i frustrującej, jak w dzisiejszych  egalitarnych utopiach, ale wyraźnej i ideowo uzasadnionej; równowagi  praw i obowiązków; rygorystycznej sprawiedliwości, której dyktaty bezwzględnie wymierzone są w czyny, a nie w ludzi, co wyrobiłoby w ludziach poczucie odpowiedzialności; zdefiniowania ludu i jakiegokolwiek ukonstytuowanego ciała społecznego jako diachronicznej wspólnoty ze wspólnym przeznaczeniem, a nie jako synchronicznej masy pojedynczych atomów”. Miejmy nadzieję, że w dzisiejszym świecie przyjdzie nam znów spotkać się z umysłem nietuzinkowym, uciekającym od schematów, a także potrafiącym twórczo rozwinąć myśl tradycjonalistyczną i skroić ją na miarę czasów. R.I.P.

3334) Andrzej Szeptycki OSBM, właściwie hrabia Roman Maria Aleksander Szeptycki, Andrey Sheptytsky (ukr. Андрей Шептицький, ur. 29 lipca 1865 w Przyłbicach, zm. 1 listopada 1944 we Lwowie) – duchowny greckokatolicki, w latach 1899–1900 biskup stanisławowski, w latach 1900–1944 arcybiskup metropolita lwowski i halicki, biskup kamieniecki. Czcigodny Sługa Boży Kościoła katolickiego. Był synem hrabiego Jana Kantego Remigiana Szeptyckiego (1836–1912) i Zofii Ludwiki Cecylii Konstancji Szeptyckiej, hrabianki Fredro (1837-1904), córki Aleksandra Fredry. Ochrzczony w obrządku rzymskokatolickim został w kościele p.w. Św. Trójcy w Bruchnalu. Jesienią 1879 rozpoczął naukę w klasie V gimnazjum św. Anny w Krakowie. W 1883 ukończył gimnazjum, 1 października 1883 rozpoczął jednoroczną służbę wojskową w armii Austro-Węgier, w pułku huzarów w Krakowie. Po ukończeniu służby studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, następnie we Wrocławiu (od 23 października 1884 do 28 stycznia 1886), gdzie obronił doktorat w 1888. Jesienią 1886 wyjechał do Rzymu, uzyskując audiencję u papieża Leona XIII. Jesienią i zimą 1887 podróżował po Imperium Rosyjskim, gdzie spotkał się m.in. z Władimirem Sołowjowem i Wołodymyrem Antonowyczem, tej samej zimy powtórnie wyjechał do Rzymu. Pierwsza wzmianka o protoplaście rodu – Fiodorze z Szeptyc, pochodzi z 1469, kiedy to Kazimierz Jagiellończyk, wracając ze Lwowa, potwierdził w Gródku jemu oraz jego bratankom Fiodorowi, Hlebowi i Sieńce dziedziczne posiadanie wsi Szeptyce, Woszczańce i Kanafosty. W XVIII wieku Bazyli, Atanazy i Leon Szeptycki sprawowali kolejno w latach 1708-1779 posługę biskupa ordynariusza lwowskiego obrządku greckokatolickiego, Atanazy Szeptycki był fundatorem, Leon Szeptycki mecenasem Archikatedry Świętego Jura we Lwowie. W 1871 Jan Kanty Szeptycki został dopuszczony do austriackiego dziedzicznego tytułu hrabiowskiego. Andrzej Szeptycki był spokrewniony z Wiśniowieckimi i Ledóchowskimi,  po ojcu nosił tytuł hrabiego. Był w ówczesnej polskiej opinii publicznej postacią kontrowersyjną. Skomplikowane były dzieje rodziny Szeptyckich, w której istniała polsko-ukraińska świadomość narodowa. Oto kilka przykładów:                                                                                                   - Andrzej Szeptycki był duchowym przywódcą Ukraińców                                  - jeden z braci – błogosławiony Kazimierz (o. Klemens), Sprawiedliwy wśród Narodów Świata – był archimandrytą zakonu studytów. Zmarł 1 maja 1951 roku w więzieniu sowieckim we Włodzimierzu nad Klaźmą                           - kolejny z braci – Stanisław – był austriackim i polskim generałem, gubernatorem Generalnego Gubernatorstwa Lubelskiego w Królestwie Polskim (kwiecień 1917 – luty 1918), dowódcą armii Wojska Polskiego w wojnie polsko-bolszewickiej, ministrem spraw wojskowych II Rzeczypospolitej (1923). W 1922 wkraczał na czele polskich wojsk do odzyskanych Katowic                          - 27 września 1939, w trakcie agresji ZSRR na Polskę, w rodowym majątku Szeptyckich w Przyłbicach, funkcjonariusze NKWD zamordowali jego brata Leona wraz z żoną Jadwigą, etnografem, kolekcjonerką i miłośniczką pieśni ukraińskich                                                                                                            - Bratanek i zarazem chrześniak metropolity, noszący to samo imię (syn Leona), Andrzej Szeptycki był klerykiem rzymskokatolickim. Będąc dopiero na pierwszym roku w seminarium we Lwowie, jako oficer rezerwy otrzymał zezwolenie biskupa na udanie się na front. Został zamordowany przez NKWD w Katyniu                                                                                                                  - 19 czerwca 1940 Gestapo zamęczyło w Rotundzie Zamojskiej brata metropolity – Aleksandra, właściciela majątków Łabunie i Łaszczów. Był on jedną z ofiar skierowanej przeciw polskim elitom niemieckiej Akcji AB.

3315) Pope Pius XII (Italian: Pio XII), ur. jako Eugenio Maria Giuseppe Giovanni Pacelli, Pius XII , (łac. Pius Duodecimus) (ur. 2 marca 1876 w Rzymie, zm. 9 października 1958 w Castel Gandolfo) – włoski duchowny rzymskokatolicki, sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej w latach 1930–1939, kamerling w latach 1935–1939, 260. papież i 2. Suweren Państwa Watykańskiego od 2 marca 1939 do 9 października 1958. Jako papież w latach 1944–1958 pełnił obowiązki sekretarza stanu Stolicy Apostolskiej. Czcigodny Sługa Boży Kościoła katolickiego. Urodził się w rodzinie adwokata konsystorii. Pochodził ze szlachty związanej z Watykanem. Był synem Filippa Pacelli i Virginii Graziosi. Po ukończeniu katolickiej szkoły powszechnej u Sióstr Bożej Opatrzności uczył się w gimnazjum świeckim. Od dzieciństwa wykazywał zamiłowanie do języków, zwłaszcza łaciny, oraz antyku i muzyki. Był ministrantem w kościele Chiesa Nuova, a jego ulubioną zabawą było odprawianie udawanych mszy. W 1894 r. uzyskał maturę w Liceum Visconti i wstąpił do seminarium duchownego. W Collegium Capranica studiował filozofię oraz matematykę i grekę. W 1895 r. przeniósł się do rzymskiego Seminarium św. Apolinarego, a na Uniwersytecie Rzymskim uczęszczał na wykłady z literatury i historii. Od 1899 r. kontynuował studia prawnicze na Gregorianum. Święcenia kapłańskie otrzymał 2 kwietnia 1899. W 1902 r. uzyskał stopień doktora obojga praw. Odbył praktykę w Sekretariacie Stanu, a od 1903 r. był minutantem. 1905 r. został prałatem domowym i rozpoczął współpracę z Pietrem Gasparrim – późniejszym sekretarzem stanu. W 1911 r. objął stanowisko podsekretarza, w 1912 r. prosekretarza, a w 1914 r. sekretarza Kongregacji ds. Kościoła. Pacelli negocjował konkordat z Serbią, podpisany bezpośrednio przed pierwszą wojną światową. Jego podpisanie wywołało poruszenie i sprzeciw w Austro-Węgrzech, które dotychczas miały zwierzchnictwo nad Kościołem serbskim. 3 kwietnia 1917 papież Benedykt XV mianował go nuncjuszem w Monachium w Bawarii, a następnie konsekrował go na arcybiskupa tytularnego Sardes. 8 maja 1917 roku Pacelli wyruszył do Monachium. Jego podróż zwróciła uwagę komentatorów, ze względu na luksusy jakich zażądał podczas podróży. Nuncjaturę w Monachium, w pałacu przy Brennerstraße, znajdującym się naprzeciwko (późniejszego) Brunatnego Domu, objął 25 maja 1917. W następnych latach zaprzyjaźnił się z mieszkającym wtedy w Monachium Dietrichem von Hildebrandem i jego żoną Małgorzatą. Ze spotkań tych Hildebrand wyniósł obraz Pacellego jako męża wielkiego formatu, cechującego się intensywną duchowością. W 1920 roku Eugenio Pacelli otrzymał nominację na nuncjusza w Berlinie. 16 grudnia 1929 został kreowany kardynałem, a 9 lutego 1930 roku został sekretarzem stanu. W 1933 roku przyczynił się do podpisania konkordatu z III Rzeszą. Negocjował go z Hitlerem. Traktat ten pozwalał uzyskać status prawny dla działalności niemieckich katolików w III Rzeszy. Zapewnił on ochronę prawną dla katolickich szkół i duchownych, jednak w rzeczywistości katolickie instytucje były wciąż represjonowane, jak świadczą o tym interwencje u władz hitlerowskich przewodniczącego episkopatu niemieckiego, kardynała Adolfa Bertrama. W warunkach wzrastającego terroru organizacje i gazety katolickie nie mogły prowadzić dalej normalnej działalności społecznej i politycznej. Wahania wobec podpisania konkordatu oraz jego nikłe owoce opisał w wydanej parę lat później w 1937 encyklice „Mit brennender Sorge” Pius XI: “Gdy, Czcigodni Bracia, w lecie 1933 roku, uwzględniając inicjatywę rządu Rzeszy, poleciliśmy wznowić pertraktacje konkordatowe (…) Pomimo wielu poważnych wątpliwości powzięliśmy jednak wtedy decyzję, by swej zgody nie odmówić”. Część episkopatu Niemiec przyjęła konkordat z dużą aprobatą jako narzędzie ochrony prawnej instytucji katolickich przed szykanami ze strony nowych władz. Niektórzy biskupi, jak kardynał Michael von Faulhaber z Monachium czy Adolf Bertram z Wrocławia napisali listy dziękczynne do Hitlera, które dziś budzą duże wątpliwości. Można to uznać też po części za przejaw wrodzonego niemieckiego patriotyzmu, któremu ulegali nawet ludzie będący w opozycji do narodowego socjalizmu. Sam Führer starał się wykorzystać konkordat, stwierdził w przemówieniu do Reichstagu, że „należy to uznać za wielkie osiągnięcie”, bowiem konkordat „stworzył podstawy zaufania, szczególnie istotne w nasilającej się walce z międzynarodowym żydostwem”. 20 listopada 1938 – trzy tygodnie po nocy kryształowej – Pacelli wystąpił do ponad 60 przedstawicieli Kościoła na całym świecie z prośbą o pomoc w uzyskaniu ponad 200 tys. wiz dla „niearyjskich katolików” i „żydowskich konwertytów na chrześcijaństwo”, którym groziły represje a których większość była praktykującymi żydami. Kościół niemiecki miał prawo zapewnienia szczególnej ochrony dla konwertytów na mocy konkordatu z 1933 roku. Podczas swojej działalności dyplomatycznej w latach 30., składał wizyty w wielu krajach, m.in. w Argentynie, Stanach Zjednoczonych, Francji i Wielkiej Brytanii. Od 1 kwietnia 1935 do momentu elekcji był także kamerlingiem Świętego Kościoła Rzymskiego. Był także archiprezbiterem Bazyliki Watykańskiej, prefektem Fabryki Świętego Piotra oraz kamerlingiem Świętego Kolegium Kardynałów. Był członkiem następujących dykasterii w Kurii Rzymskiej: Świętego Oficjum, Kongregacji Konsystorialnej, Kongregacji ds. Ceremoniału, Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich, Kongregacji Rozkrzewiania Wiary, Kongregacji ds. Obrzędów i Kongregacji ds. Seminariów i Uniwersytetów. Po śmierci papieża Piusa XI konklawe trwało tylko jeden dzień. W trzecim głosowaniu, kardynał Eugenio Pacelli, w dniu swoich 63. urodzin, został wybrany na papieża. Przyjął on imię Piusa XII. Po raz pierwszy w historii Kościoła katolickiego uroczystość koronacji transmitowano przez radio. Pierwsze sześć lat jego pontyfikatu przypadło w okresie II wojny światowej. Jeszcze przed rozpoczęciem działań wojennych, w marcu 1939 Pius obrał sobie za motto „Pokój jest dziełem sprawiedliwości” i uczynił starania o utrzymanie pokoju, swoim głównym priorytetem. 5 maja wysłał pismo do Hitlera z prośbą o dochowanie starań utrzymania pokoju, lecz rząd Rzeszy zapewnił, że nie ma zagrożenia wojną. Podobną prośbę skierował do Benito Mussoliniego, ale efekt był taki sam, jak w przypadku Hitlera. Do momentu przystąpienia duce do wojny w 1940, papież starał się zachować pełną neutralność, dzięki czemu Rzym był traktowany jako otwarte miasto. Podczas wojny nadal nawoływał o pokój, co było głównie widoczne w przemówieniach bożonarodzeniowych. Organizował także pomoc humanitarną i udzielił azylu ok. 5000 Żydów. Potępił Hitlera za jego agresję na Związek Radziecki, a kiedy führer zajął Rzym (10 września 1943), Pius udzielał azylu dla jeńców wojennych i uchodźców w Watykanie. Nigdy jednak nie zaprotestował ostro przeciwko okrucieństwu hitlerowców i represji wobec Żydów, za co był krytykowany. Pius XII przychylnie był nastawiony do narodowo-katolickich dyktatur gen. Francisca Franco w Hiszpanii, Antonia Salazara w Portugalii oraz faszystowskiej dyktatury Ante Pavelića w Chorwacji. Pavelića osobiście przyjął na audiencji w Watykanie, 18 maja 1941 roku i udzielił mu błogosławieństwa. W trakcie okupacji niemieckiej w Polsce zezwolił na przeniesienie pasterki z godzin nocnych (policyjnych) na wcześniejsze, aby ludność mogła w niej uczestniczyć. Wkrótce po zakończeniu wojny przesłuchiwany w charakterze świadka przed procesami norymberskimi generał SS, Karl Wolff twierdził, że istniał niemiecki plan porwania papieża. Szczegóły tego planu Wolff podał w 1972 roku na prośbę administracji Watykanu. Twierdził przy tym, że sam Hitler odstąpił od planu, obawiając się konsekwencji. Z kolei z dokumentów przebadanych przez niemieckiego jezuitę Petera Gumpela wynika, że Pius XII przygotował się na ewentualne internowanie: zdecydował, że wraz z momentem jego pojmania zrzeka się swojej funkcji, nakazując kardynałom wybranie nowego papieża i – w razie potrzeby – przeniesienie Stolicy Apostolskiej. Garry Krupp – emerytowany amerykański biznesmen i filantrop żydowskiego pochodzenia – mówi o realnym zagrożeniu życia papieża. Twierdzi, iż we wrześniu 1943 roku Hitler wydał Karlowi Wolffowi rozkaz przygotowania planu „neutralizacji papieża”. Watykan miał zostać zajęty, członkowie Kurii wymordowani, a Pius XII wywieziony do zamku w Lichtenstein, gdzie miał zostać zamordowany. Do bardzo znaczących elementów historii Piusa XII należy zaliczyć relację przyjaźni, która wywiązała się między nim a naczelnym rabinem Rzymu Izraelem Zolli. Relacja ta została uwieńczona konwersją rabina do Kościoła katolickiego i przyjęciem na chrzcie, w dowód wdzięczności, świeckiego imienia Piusa XII – Eugenio. Po wojnie, zawarł korzystne dla Kościoła konkordaty z Portugalią (1950) i Hiszpanią (1955). 1 listopada 1950 r. ogłosił w Konstytucji Apostolskiej Munificentissimus Deus ogłosił dogmat o Wniebozięciu Najświętszej Maryi Panny. W 1951 roku rozpoczął reformę liturgiczną Wielkiego Tygodnia. Ujednolicił ulgi w stosowaniu postu eucharystycznego i udziału w wieczornych mszach świętych. Dopuścił do częściowego stosowania języków narodowych w liturgii Eucharystii oraz do liturgii niektórych sakramentów. Jako pierwszy papież uznał znaczenie objawień w Fátimie. Pius XII zezwolił na prowadzenie na szeroką skalę wykopalisk archeologicznych pod Bazyliką św. Piotra, które miały na celu zidentyfikowanie grobu apostoła św. Piotra. Doprowadził do otwarcia nowoczesnego centrum radiowego w Santa Maria di Galeria. Był pierwszym papieżem, który stał się znany za pośrednictwem nie tylko radia, ale i telewizji. Audiowizualnym środkom masowego przekazu poświęcił obszerną encyklikę Miranda Prorsus. Jego oficjalne wypowiedzi były, po Piśmie Świętym, najczęściej cytowanymi dokumentami w trakcie soboru watykańskiego II. Dzięki jego inicjatywie, zrealizowanej w 1965 roku, powstało przeznaczone dla chłopców edukacyjno-wychowawcze Centrum ELIS w Rzymie. Kreował 56 kardynałów na dwóch konsystorzach. Mocno ograniczył jednak włoskie wpływy w Kolegium Kardynałów, mianując wielu kardynałów spoza Włoch. Kanonizował 33 osoby, w tym Piusa X. Za jego czasów powstało niemal 400 nowych diecezji, głównie w Afryce. Jednakże nie udało mu się zapobiec licznym prześladowaniom Kościoła w Chinach i w Rosji. Pius XII zmarł 9 października 1958 w Castel Gandolfo z powodu ostrej niewydolności krążeniowej spowodowanej atakiem serca. Cztery dni później został pochowany w Watykanie w Bazylice św. Piotra. Ponieważ od początku życia kapłańskiego był tercjarzem dominikańskim, na swoje życzenie, oraz zgodnie z tradycją zakonu, w grobie złożono go w habicie. Jego następcą został Jan XXIII, wybrany na konklawe 28 października 1958. Proces beatyfikacyjny Piusa rozpoczął Paweł VI 18 listopada 1965, pod koniec obrad II soboru watykańskiego. W maju 2007 r. Komisja kardynałów i biskupów Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w liczbie 13 członków jednomyślnie opowiedziała się za beatyfikacją Piusa XII. W grudniu 2007 roku papież Benedykt XVI zadecydował o wstrzymaniu procesu beatyfikacyjnego Piusa XII, przy czym jednym z głównych powodów podano reperkusje, jakie jego beatyfikacja mogłaby mieć dla dialogu z judaizmem oraz stosunków Watykanu z Izraelem, ponieważ beatyfikacji tej usilnie i od początku sprzeciwiało się wiele środowisk żydowskich. Wynika to z interpretacji postawy Piusa XII: zdaniem części angażował on się w ratowanie Żydów od zagłady w czasie międzynarodowego konfliktu, jednak według innych opinii Pius XII miał milczeć w obliczu Holocaustu. 19 grudnia 2009 Benedykt XVI upoważnił Kongregację Spraw Kanonizacyjnych do wydania dekretu o heroiczności cnót Piusa XII i od tej chwili Piusowi XII przysługuje tytuł Czcigodnego Sługi Bożego. W ogłoszonej 20 października 1939 encyklice Summi Pontificatus Pius XII potępił rozpętanie II wojny światowej przez totalitaryzm nazistowskich Niemiec. W Mystici Corporis Christi ogłoszonej 29 czerwca 1943 przedstawił naturę Kościoła jako Mistycznego Ciała Chrystusa. Zaapelował w niej również o jedność chrześcijan. W encyklikach: Orientalis Ecclesiae decus i Sempiternus Rex z 8 września 1951 podjął tematykę święceń diakonów, kapłanów i biskupów. W wydanej 1 listopada 1950 konstytucji apostolskiej Munificentissimus Deus Pius XII ogłosił – dogmat o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny. Encykliką Ad coeli reginam z 11 października 1954 wprowadził maryjne Święto Królowej Świata. Divino afflante Spiritu z 1943 roku otworzyła pole do zmian w katolickiej biblistyce, postulując wykorzystanie języków oryginalnych w tłumaczeniach na języki narodowe, zamiast jak dotąd Wulgaty.                                                     ��                            Papież Pius XII wydał 40 encyklik papieskich:                                                     1. Summi Pontificatus - “O najwyższym pontyfikacie” - o solidarności ludzkiej i państwie totalitarnym - 20 października 1939                                                       2. Sertum Laetitiae - “Korona radości” - w 150 rocznicę powstania Kościoła katolickiego w USA - 1 listopada 1939                                                             3. Saeculo Exeunte Octavo - w 800-lecie niepodległości Portugalii - 13 czerwca 1940                                                                                                                     4. Mystici Corporis Christi - “O Mistycznym Ciele Chrystusa” - o Mistycznym Ciele Chrystusa i Kościele - 29 czerwca 1943                                                  5. Divino Afflante Spiritu - “Pod natchnieniem Ducha Świętego” - o Piśmie Świętym - 30 września 1943                                                                                  6. Orientalis Ecclesiae - “Kościoła Wschodniego” - o Św. Cyrylu - 9 kwietnia 1944                                                                                                                     7. Communium Interpretes Dolorum - “Interpretacja wspólnego bólu” - na zakończenie II wojny światowej - 15 kwietnia 1945  8. Orientales Omnes Ecclesias - “Wszystkie Kościoły Wschodnie“ - 250 lat przyłączenia Kościoła Greckokatolickiego do Rzymu - 23 grudnia 1945  9. Quemadmodum - “Podobnie jak” - o bezzwłocznej pomocy na rzecz dzieci cierpiących niedostatek - 6 stycznia 1946                                                           10. Deiparae Virginis Mariae - ”Bogarodzicy Dziewicy Maryi“ - czy powinniśmy definiować Wniebowzięcie? - 1 maja 1946                                                          11. Fulgens Radiatur - ”Bijące światło“ - o Św. Benedykcie - 21 marca 1947  12. Mediator Dei - ”Pośrednik Boga“ - o liturgii świętej - 20 listopada 1947        13. Optatissima Pax - ”Upragniony pokój“ - o publicznych modlitwach o pokój - 18 grudnia 1947                                                                                                   14. Auspicia Quaedam - o publicznych modlitwach w intencji pokoju na świecie i o rozwiązanie konfliktu w Palestynie - 1 maja 1948                                             15. In Multiplicibus Curis - ”Wśród wielu trosk“ - o modlitwach o pokój w Palestynie - 24 października 1948                                                                         16. Redemptoris Nostri Cruciatus - ”Pasja naszego zbawcy“ - o miejscach świętych w Palestynie 15 kwietnia 1949                                                              17. Anni Sacri - ”O jublieuszu Roku Świętego“ - o zwalczaniu ateistycznej propagandy w świecie - 12 marca 1950                                                              18. Summi Maeroris - ”Z największym bólem“ - wezwanie do modlitwy o pokój - 19 lipca 1950                                                                                                      19. Humani generis - ”O pochodzeniu rodzaju ludzkiego“ - teoria ewolucji a rozwój Kościoła - 12 sierpnia 1950                                                                     20. Mirabile Illud - ”Ta wspaniałość“ - Krucjata modlitw o pokój - 6 grudnia 1950 21. Evangelii Praecones - ”Misjonarski trud“ - o wspieraniu misji katolickich - 2 czerwca 1951                                                                                                       22. Sempiternus Rex Christus - ”Chrystus, wieczny Król“ - o Soborze w Chalcedonie - 8 września 1951                                                                            23. Ingruentium Malorum - ”Zbliżające się zło“ - o odmawianiu Różańca - 15 września 1951                                                                                                     24. Doctor Mellifluus - ”Słodki Doktor“, ”Doktor miodopłynny“ - o Św. Bernardzie z Clairvaux - 24 maja 1953                                                            25. Fulgens Corona - ”Promieniująca korona“ - ogłoszenie Roku Maryjnego w stulecie dogmatu o Niepokalanym Poczęciu - 8 września 1953                             26. Sacra Virginitas - ”Święte Dziewictwo“ - o świętym dziewictwie - 25 marca 1954                                                                                                                    27. Ecclesiae Fastos - ”Historia Kościoła“ - o Św. Bonifacym - 5 czerwca 1954  28. Ad Sinarum Gentem - ”Do narodu chińskiego“ - ponadnarodowość Kościoła - 7 października 1954  29. Ad Caeli Reginam - ”Do Królowej Niebios“ - o godności królewskiej Maryi - 11 października 1954                                                                                           30. Musicae Sacrae - ”O muzyce sakralnej“ - o muzyce sakralnej - 25 grudnia 1955                                                                                                                    31. Haurietis Aquas - ”Zaczerpnijcie wody“ - o nabożeństwie do Najświętszego Serca - 15 maja 1956  32. Luctuosissimi Eventus - ”Bolesne wydarzenia“ - o modlitwie w intencji zamieszek na Węgrzech - 28 października 1956 33. Laetamur Admodum - ”Cieszymy się bardzo“ - wezwanie do modlitwy o pokój, wobec zamieszek w Poznaniu, na Węgrzech i na Środkowym Wschodzie - 1 listopada 1956                                                                                                  34. Datis Nuperrime - potępienie bezprawnego użycia siły na Węgrzech - 5 listopada 1956                                                                                                    35. Fidei Donum - ”Dar wiary“ - o stanie misji katolickich, szczególnie w Afryce - 21 kwietnia 1957                                                                                                 36. Invicti athletae Christi - ”Niezwyciężony bohater Chrystusowy“ - o Św. Andrzeju Boboli - 16 maja 1957                                                                         37. Le Pèlerinage de Lourdes - ”Pielgrzymka do Lourdes“ - ostrzeżenie przed materializmem w stulecie objawień w Lourdes - 2 lipca 1957                               38. Miranda Prorsus - ”Zachwycające wprost“ - o środkach masowego przekazu: filmie, radiu i telewizji - 8 września 1957  39. Meminisse Iuvat - ”Dobrze jest pamiętać“ - modlitwy za prześladowany Kościół - 14 lipca 1958                                                                                    40. Ad Apostolorum Principis - ”U księcia Apostołów“ - o komunizmie i Kościele w Chinach - 29 czerwca 1958.                                                                            Rozstrzygnięcie kontrowersji wokół działań papieża w latach poprzedzających wybuch wojny i podczas jej trwania wzięła na siebie powołana w 1999 roku międzynarodowa katolicko-żydowska komisja historyczna. Wiele pytań, które postawiono dotyczyło zaniechań lub wstrzymania się od reakcji ze strony Piusa XII mimo wyraźnych sygnałów (listy i raporty) płynących do Stolicy Apostolskiej z obszaru działań wojennych. Lider Ustaszy, Ante Pavelić, był niewątpliwie przyjmowany w Watykanie przez Piusa XII, który nazywał go „drogim synem”, a jedyną reakcją Piusa XII były napominania go, by wprowadził w Chorwacji zakaz aborcji. Natomiast założenia Ante Pavelicia, w których wszyscy mieszkańcy Niepodległego Państwa Chorwackiego niebędący wyznawcami religii rzymsko-katolickiej mieli stać się na drodze konwersji katolikami, a w przypadku niewyrażenia na nią zgody, alternatywą miała być tylko śmierć, nie zostały oficjalnie skrytykowane, choć w encyklice Mystici Corporis Christi z 1943 Pius XII potępił przymuszanie do wiary katolickiej. Same, zapewne znane papieżowi (obecność legata papieskiego w terenie, przyjmowanie na audiencji prominentnych przedstawicieli rządu ustaszy), działania członków zakonu franciszkanów nie zostały też przed ani po wojnie oficjalnie skrytykowane (mimo że reżim ustaszy przestał istnieć jeszcze w czasie II wojny światowej). Kościół podejmował jedynie dyplomatyczne zabiegi niejawnego wpłynięcia na rząd ustaszy w sprawie niemoralności i ludobójstwa.

657) Blindfold ( Ruth Aldine )

656) Anole ( Victor "Vic" Borkowski )

655) Match ( Ben Hammil )

654) Crosta

653) Hellion ( Julian Keller )

652) Rockslide ( Santo Vaccarro )

651) Genesis ( Evan Sabahnur )

650) Oya / Black Queen ( Idie Okonkwo )

649) Chamber ( Jonothon "Jono" Evan Starsmore )

648) Doctor Nemesis ( James Nicola Bradley )

646) Warbird ( Ava'Dara Naganandini )

645) Toad ( Mortimer Toynbee )

644) Krakoa (  III )