Επειδή πολύ μιλήσαμε για σένα πολύ ελπίσαμε, πολύ απελπιστήκαμε. Επειδή πολύ σ’ αγαπήσαμε πολλές νύχτες, πολλές άδειες νύχτες.

- Δώρος Λοΐζου, Επειδή…

- Το πιο τολμηρό πράγμα που έχεις κάνει στη ζωή σου;

- (σιωπή) Ένας έρωτας .

- Αλέξης Μπίστικας, στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο.

Η συνέντευξη δόθηκε το 1994, στο δωμάτιο του Ευαγγελισμού όπου νοσηλευόταν. Ήταν η πρώτη συνέντευξη στην οποία ένα δημόσιο πρόσωπο παραδεχόταν ανοιχτά ότι πάσχει από AIDS.

Απεβίωσε το 1995.

Ξέρεις μερικές φορές…

Δεν θα σε γουστάρει ο γκόμενος που θες. Μερικές φορές… δεν θα έχεις τα λεφτά να πας εκείνο το ταξίδι. Μερικές φορές, δεν θα σου βγαίνουν οι ημερομηνίες για να κανονίσεις κάτι που ήθελες. Μερικές φορές το αγαπημένο σου εστιατόριο δεν θα σερβίρει το αγαπημένο σου πιάτο. Μερικές φορές δεν θα μπορείς να ελέγξεις την ζωή σου. Και ξέρεις τι;

Και είναι οκέυ.

Σκέψου μόνο πόσες φορές η ζωή σου έφερε κάτι που δεν περίμενες, όταν ήθελες κάτι άλλο. Έτσι γνώρισες μια Μαρία ή έναν Γιώργο. Έτσι πήγες σε ένα μέρος που δεν είχες προβλέψει να πας. Έτσι έμαθες μάλλον το αγαπημένο σου πιάτο. Έτσι.

Από μια στιγμή. Μια στιγμή που δεν καθόρισες ποτέ, αλλά η μοίρα ή η ζωή κανόνισε για εσένα. Και ίσως έτσι να είναι η ζωή. Να ξεκινάει να συμβαίνει στην στροφή που πήρες για να την αποφύγεις.

-Α. Π

«Αγάπη δεν σημαίνει πως θα μείνουμε μαζί ότι κι αν συμβεί. Αγάπη σημαίνει πως ότι κι αν συμβεί, εσύ θα μείνεις μέσα μου.»

Κι ό,τι αγαπούσα, μόνος το αγαπούσα.

Edgar Allan Poe

Οι άνθρωποι τρομάζουν στη θέα του διαφορετικου. Όταν συναντούν κάποιον που μιλάει δυνατά, σκέφτεται δυνατά, ή, ακόμα χειρότερα, αγαπάει δυνατά, συνήθως φεύγουν. Φεύγουν, γιατί τα δυνατά και τα αληθινά τους τρομάζουν.

~ Βιβλίο, στο τελείωμα της μέρας, από Αναστασία Σουσωνη

Το ήξερα ότι θα έφευγε, το ήξερα ότι θα χωρίζαμε για πάντα, το ήξερα ότι θα πετούσε - τα ήξερα όλα από την αρχή. Όμως ήξερα κι άλλα. Ήξερα κι άλλα. Ήξερα ότι στα μάτια της χωρούσε ένα σύμπαν, κι ότι στο στήθος της μαινόταν ένας κεραυνός, κι ότι στο στόμα της σαλευε μια παγωμένη φωτιά. Και ήξερα ακόμη ότι ήταν ωραία. Και εκείνη, και ο κόσμος όλος.

~ Βιβλίο, το κορίτσι που πετούσε, Κυριάκος Αθανασιάδης, εκδόσεις Μίνωας

Οι άνθρωποι τρομάζουν στη θέα του διαφορετικου. Όταν συναντούν κάποιον που μιλάει δυνατά, σκέφτεται δυνατά, ή, ακόμα χειρότερα, αγαπάει δυνατά, συνήθως φεύγουν. Φεύγουν, γιατί τα δυνατά και τα αληθινά τους τρομάζουν.

~ Βιβλίο, στο τελείωμα της μέρας, από Αναστασία Σουσωνη

Τα απωθημένα ειναι έρωτες ;

Ο Λειβαδίτης είπε κάποτε: Όσα δεν ζήσαμε αυτά μας ανήκουν. Έρωτας είναι ό,τι μας κάνει να νιώθουμε τις πεταλούδες στο στομάχι. Απωθημένο είναι όταν θα πρέπει να ξεράσεις τις πεταλούδες γιατί κοντεύεις να πνιγείς.

Όταν αγαπάς, η μισή αγάπη είναι φόβος για τον χαμό της αγάπης.

- Γιάννης Ρίτσος

πόσο τυχεροί είναι αυτοί οι άνθρωποι,

που μπροστά μπροστά στο βιβλίο 

κάποιοι έγραψαν το όνομα τους

και τους το αφιέρωσαν.

Θέλω αυτό. Ζητάω πολλα;

“Είχα την αίσθηση πως πήγαινα, πως θα ‘φτανα σε λίγο κάπου. Αυτό το ψέμα κράτησε μια ολόκληρη ζωή.”

— Χρίστος Λάσκαρης

Γωγώ Λιανού, Το σύνδρομο της ραγισμένης καρδιάς και άλλα κρακ

“Σπάνια κατέληγα εκεί που ήθελα να πάω, αλλά πάντα κατέληγα εκεί που έπρεπε να είμαι…”

— Ντάγκλας Νόελ Άνταμς

Εκείνος κι εκείνη

Εκείνος ήταν ένα μήνυμα «Που είσαι;» τα χαράματα. Εκείνη ήταν η απάντηση μετά από δύο λεπτά, δύο μέρες ή δύο μήνες. Εκείνος ήταν ένα τσιγάρο και ένα ποτήρι κρασί –ποτέ ένα- για να διώξει τη στεναχώρια του, και εκείνη ήταν το μαξιλάρι του, που θα ξάπλωνε όταν θα ήταν λιώμα. Εκείνος ήταν σιωπή στο τηλέφωνο και εκείνη μια ανάσα. Εκείνος ήταν δάκρυα κι εκείνη περισσότερα δάκρυα.

Εκείνος ήταν το δικό της μαξιλάρι κι ένα χάδι, κι εκείνη μια αγκαλιά όταν αυτός τη χρειαζόταν. Εκείνος μια ειρωνεία και αυτή μια ακόμη μεγαλύτερη. Εκείνος ένα πλατύ χαμόγελο κι εκείνη μια μελαγχολία που ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της. Εκείνος σκασμένος κι εκείνη το ίδιο. Για διαφορετικούς λόγους. Εκείνος μια αγκαλιά στο κρεβάτι και εκείνη ένα κουμπί σε αυτή την αγκαλιά. Εκείνος γιόρταζε κι εκείνη όμως το ίδιο. Όχι γιατί ήταν και για τους δυο «η μέρα τους». Εκείνη γιόρταζε που ένιωθε κάπως ζωντανή και πάλι. Εκείνος σε ένα αμάξι πιωμένος κι εκείνη σε ένα άλλο αμάξι ακόμη πιο πιωμένη. Το μόνο που τους συνδέει είναι κλήσεις, μηνύματα και μια εκνευριστική ρομποτική γυναικεία φωνή που λέει με στόμφο «Ο συνδρομητής που καλέσατε είναι κατειλημμένος» στο ένα από τα δυο ακουστικά.

Εκείνος ήταν ένας μεγάλος απροσπέλαστος τοίχος που φώναζε “φύγε μακριά μου” κι εκείνη έχτιζε γέφυρες για να φτάσει το φρούριο του. Κι εκείνη είχε το δικό της φρούριο, μα είχε αφήσει το κλειδί κάτω από το χαλάκι –χωρίς εκείνος να το ξέρει. Εκείνος ήταν όμορφα στιχάκια πάνω από τραγούδια και κάτω από φωτογραφίες, μερικές φορές κάπως μελαγχολικά. Εκείνη από την άλλη ήταν πάντοτε μουσική. Ήταν ένας πίνακας και ένα γράμμα –ή δύο. Εκείνος δε μιλούσε πολύ, ποτέ δε μιλούσε πολύ. Μιλούσε με τα μάτια. Εκείνη πάλι μιλούσε για όλα ή για τίποτα.

Εκείνος σιωπή και εκείνη το ίδιο. Εκείνος στη μια γωνία και εκείνη σε μια άλλη. Καμία επαφή μεταξύ τους. Εκείνος μόνος και εκείνη το ίδιο. Εκείνοι, έγιναν για πάντα πλέον, εκείνος και εκείνη.

© 2016, Μικαέλα Πανηγυροπούλου.

“Χτες το βράδυ, εκεί που καθόμασταν με τον Κ., γυρίζει και μου λέει: «Πήγαινε πιες νερό, δεν ήπιες όλη μέρα». Και μέσα σε αυτή την ατάκα συνόψισα τα πάντα… Διόλου πια δεν με ενδιέφερε αν θα μου φέρει ποτέ λουλούδια και τσάντα από κροκόδειλο ή από πλαστικό - το ίδιο κάνει. Διόλου δεν με ενδιέφερε οποιαδήποτε άλλη κουβέντα επρόκειτο να χαριστεί χτες βράδυ στο σπίτι μου. Μόνο εκείνο το «δεν ήπιες νερό όλη μέρα» . Ήρθε και ακούμπησε πάνω στην άλλη του κουβέντα «Σήμερα πρέπει να σε βγάλω στον ήλιο» - και καταλήγω: Αυτά είναι τα μόνα αληθινά δώρα και άντρας είναι αυτός που δεν θα σ’ αφήνει να ξεραθείς… Να μαραθείς, είπα.”

— Μαλβίνα Κάραλη, Τα Χρυσαφένια Λέπια του Κροκόδειλου, Σαββατογεννημένη