Δε ξέρω πώς γίνεται να σε σκέφτομαι ακόμα. Υποτίθεται ότι προχώρησα. Υποτίθεται ότι έκανα ένα βήμα παρακάτω. Υποτίθεται ότι σε ξέχασα. Δεν είναι μόνο ότι προσπαθώ να μη σε φέρνω στο μυαλό μου. Είναι και ότι προσπαθώ πολύ να σε ξεχάσει ολόκληρο το σώμα μου... Με πιάνεις;
Δε με αφήνω να ξεφεύγω σε ακραίες καταστάσεις. Προσέχω τον ύπνο μου, το φαγητό μου, προσπαθώ να πίνω νερό, κάνω παρέες και προσπαθώ να είμαι κοινωνική... Αλλά πάντα υπάρχεις στο μυαλό μου ρε πούστη μου... Πάντα υπάρχεις εκεί σα σπόρος που περιμένει μια μικρή μικρή σταγόνα για να μεγαλώσει. Δε καταλαβαίνω γιατί πρέπει να πονάω τόσο πολύ που σε αγαπάω, γιατί πρέπει να είναι δυσάρεστο; Θα έπρεπε να είμαι χαρούμενη που αγαπάω και να μη με ενδιαφέρουν οι συνθήκες. Έτσι θα έπρεπε να είναι η αγάπη. Όχι αυτό το σαπισμένο κομμάτι του εαυτού μου που δε θεραπεύεται με τίποτα. Από πού και ως πού η αγάπη σχετίζεται με αυτό το χάλι; Θέλω μία ελάχιστη αφορμή για να κυλήσω ξανά στη κατηφόρα, το καταλαβαίνεις;