Ήμουν τότε 10 χρονών και σχεδιάζαμε με τους γονείς μου ταξίδι στην Αθήνα για τα Χριστούγεννα. Βλέπαμε τηλεόραση, ξαφνικά ακούγεται ‘Νεκρός μαθητής από σφαίρα αστυνομικού στα Εξάρχεια’. Είχα κοκαλωσει, ήμουν μικρή τότε, θυμάμαι ότι είχα στεναχωρηθεί παρά πολύ, έλεγα γιατί να σκοτώσει ένα παιδί; Τότε άρχισαν όλοι να λένε για το τσογλανι που ποιος ξέρει τι θα είχε κάνει για να τον πυροβολήσει ο αστυνομικός. Αυτό το τσογλανι όμως ήταν ο Αλέξης, ο δεκαεξαχρονος Αλέξης, ο δικός μας πλέον Αλέξης που θα ζει μέσα μας για πάντα, ο Αλέξης που δολοφονήθηκε άδικα στις 6 Δεκεμβρίου 2008, ο Αλέξης που πρόλαβε να ονειρευτεί αλλά όχι να ζήσει.

I’m coming to get everything that’s mine and that’s for sure!

Λένε ότι η στεναχώρια δίνει τη μεγαλύτερη έμπνευση. Τώρα όλως παραδόξως το καταλαβαίνω. Σήμερα θέλησα να γράψω για τη σκέψη μιας απώλειας. Οι άνθρωποι είναι αναμνήσεις, φεύγουν, έρχονται και μένουν ζωντανοί στη καρδιά και στη σκέψη μας για πάντα. Σήμερα σκέφτομαι ότι όταν θα γυρίσω σπίτι δεν θα είναι εκεί κανένας να μου τραγουδήσει. Σύντομα δεν θα είναι κανείς να με κεράσει σοκολατάκι απλά και μόνο επειδή πήγα να δω τι κάνει. Όλοι κάποια στιγμή φεύγουμε. Αν αφήσουμε ένα στίγμα έστω σε 1 ψυχή, έχουμε κερδίσει. Αν οι ψυχές είναι παραπάνω, είμαστε αθάνατοι. Αν μας θυμούνται με χαμόγελο, είναι σαν να αναπνέουμε. Γι'αυτό θα σε θυμάμαι με χαμόγελο, θα σας θυμάμαι και τους δύο. Για τα δύσκολα που περάσατε και τα καταφέρατε. Για τα όμορφα που μου μάθατε. Για το σχολείο που ήσασταν για μένα. Και ο επόμενος που θα τραγουδήσει για μένα εύχομαι να με αγαπάει έστω το μισό από αυτό που με αγαπήσετε εσείς.

You still gotta flirt with her even if she’s already your girl.

i’m becoming the best me

Poems & Words

Source 

Morris Scott Dollens

Και τι θα γίνει αν το όνειρο γίνει πραγματικότητα; Αν όλα αυτά που σκεφτόσουν έρθουν στη ζωή σου; Αν μια μέρα έρθει η στιγμή να το ζήσεις; Με όλα τα ωραία και τα δύσκολα του. Αν μια μέρα όλα αυτά που σε έκαναν να προσπαθείς μέχρι τέλους, να υποφέρεις, να κλαίς, να τρελαίνεσαι, να αρρωσταίνεις. Τι θα γίνει αν όλα αυτά για τα οποία παραλίγο να χάσεις το μυαλό σου, έγιναν τελικά κομμάτι της ζωής σου; Η καθημερινότητα σου.

Η πραγματική ευτυχία έρχεται αφού παλέψεις, αφού χάσεις την ελπίδα, η πραγματική ευτυχία δεν έχει χρώμα, δεν προειδοποιεί. Είναι σαν τεράστιο κύμα στη θάλασσα. Σου προκαλεί φόβο, τεράστιο φόβο γιατί δεν την έχεις δει πολλές φορές, δεν ξέρεις πως να την χειριστείς και τι θα προκαλέσει γύρω σου. Αλλά αυτό το κυμα έρχεται μόνο για να φέρει χαρά, να σου δείξει κάτι νέο. Να σε βάλει να κολυμπήσεις σε άλλα νερά. Για πρώτη φορά, στα νερά του ονείρου.

Όλα αυτά που δεν με άφησες να ζήσω μαζί σου, θα τα ζήσω μόνη μου. Θα τα ζήσω με ανθρώπους που με εκτίμησαν. Θα ερωτευτώ, θα γελάσω, χωρίς να έχω δεύτερες σκέψεις. Όλα όσα θέλησα να σου πω θα τα κρατήσω για πάντα η θα τα μοιραστώ με αυτούς που αξίζουν να τα ακούσουν. Όσο οι μέρες περνάνε θα γίνεις ανάμνηση, γλυκιά και πικρή. Που θα με κάνει να χαμογελάω η να σκέφτομαι τι πήγε λάθος. Και όταν θα θυμάμαι πως ένιωσα θα ξέρω ότι δεν ήταν λάθος. Θα ξέρω πως τουλάχιστον το έζησα μέχρι εκεί που κράτησε. Όχι μέχρι εκεί που θέλησα αλλά μέχρι εκεί που ήταν σωστό. Στη τελική ήσουν ένας όμορφος περισπασμός σε μια πραγματικότητα που πάλευα να αποφύγω και έστω για λίγο με έκανες χαρούμενη. Μέχρι να αποφασίσεις να με προδώσεις. Μπορεί να ήταν και καλό αυτό που έκανες τελικά, είδα το πρόσωπο σου πλέον καθαρά. Χωρίς κακίες και υπονοούμενα, μακάρι να ήσουν σωστός.

Αυτή η πόλη είναι σπίτι μου

Δεν έχω τίποτα στον κόσμο σαν εμένα