Wróciłam przeczytać jak smutnym nastolatkiem byłam.

Stephan Leyhe talking to Kamil Stoch on the podium in Willingen

“Wydawałam pieniądze. Zmieniłam diametralnie fryzurę. Oddałam trochę ubrań i zmieniłam styl. Byłam silna. Byłam cierpliwa. Piłam alkohol jeśli miałam na to ochotę, ale nie w każdy weekend. Kupowałam ulubiony batonik za każdym razem, gdy oglądałam odcinek ulubionego serialu. Brałam długie gorące prysznice. Wstawałam wcześnie. Zaczęłam biegać. Pisałam. Znalazłam przyjaciół, którzy mnie słuchali i nie przerywali dopóki nie doszłam do jakichś wniosków. Uczyłam się. Czytałam. Sprawiłam, że mój Instagram jest całkiem fajny. Pisałam jeszcze więcej. Zrobiłam kolejny tatuaż. Kupiłam ulubiony żel pod prysznic i brałam jeszcze więcej kąpieli. Polubiłam swoje ciało. Depilowałam się przede wszystkim dla siebie. Opisywałam konkretne dni w dzienniku. Całe. Konkretne. Dni. Szczegółowo. Płakałam. Tęskniłam za domem. Nauczyłam się ciszy. Nauczyłam się być sama. Piłam dużo kawy. Zaczęłam cieszyć się świętami. Czułam się mądra. Spędzałam kilka weekendów sama. Robiłam sporo selfie. Jadłam czekoladę podczas oglądania jakichś głupot w TV. Medytowałam. Rozciągałam się. Tańczyłam, gdy nikt nie widział. Kupowałam kawy absolutnie niewarte swojej ceny. Nauczyłam się być sama ze sobą.”

— “Co zrobiłam, że przetrwałam?” - Monika Kotlarek, psycholog-pisze.pl

Chciałabym, żeby ktoś kiedyś po prostu zadzwonił do moich drzwi bez wcześniejszej wiadomości, że będzie, czy pytania czy jestem w domu. Mimo, że pewnie byłabym cholernie zła, że wyglądam nie wyjściowo, byłabym najszczęśliwszą osobą na świecie.

Byleby nasze dzieci nie szły naszymi ścieżkami

“Rób więcej rzeczy, które sprawiają, że zapominasz sprawdzić swój telefon.”

— (via dziurywniebie)

Blue thinspo💙

“I dziecko, musisz kochać siebie. Musisz budzić się o czwartej rano, parzyć czarną kawę i patrzeć na ptaki tonące w mroku świtu. Musisz usiąść obok człowieka na dworcu, który czyta twoją ulubioną książke, i zacząć rozmowę. Po złym dniu musisz przyjść do domu i sparzyć swoją skóre prysznicem. Potem musisz wyprać całą twoją pościel aż będzie pachnieć cytrynowym detergentem, który kupiłeś w sklepie obok za cztery dolary. Musisz przestać wszystko brać tak do siebie. Nie jesteś księżycem całującym czarne niebo. Musisz skomplementować komuś krzywe brwi na targach sztuki i powiedzieć mu, że jego oczy przypominają ci zielone baseny w środku lipca. Musisz przestać się wściekać o rzeczy, które nie będą miały znaczenia w ciągu dwóch lat. Śpij długo w soboty i wstawaj wcześnie w niedziele. Przestań się martwić tym, co jej powiesz kiedy się dowie. Przestań wkońcu myśleć dlaczego przestało mu na tobie zależeć, więcej niż sześć miesięcy temu. Przestań pytać wszystkich o zdanie. Pierdol to. Kochaj siebie, dziecko. Musisz kochać siebie.”

—

tłumaczone z intractably

(via

alyeskacocaine

)

To jest jeden z najlepszych tekstow jakie czytalam

(via zapczi)

Nauczyłem się uciekać od problemów, znieczulając się.

Wódka, narkotyki, ciągły bal – łagodziły stres.

— Popek

Pierwszy raz czułam, że ktoś martwi się o mnie, o to, że moje serduszko w końcu stanie po dragach i wiecie co? Brałabym tylko po to aby jeszcze raz zobaczyć tą troskę w jego oczach.

Lubie ćpanie. Daje mi wolność. Uwielbiam uczucie latania. Przyspieszone tętno, wtedy czuje że żyję. Ta beztroska, błogostan. Odpływanie. Nie odczuwam przyziemnych problemów. Liczy się to co jest tu i teraz. Ta energia i siła rozpierająca od środka. No i brak głodu. Nie moge i nie chce. Mogłabym żyć tak na codzień

“W dwa miesiące możesz zdobyć więcej przyjaciół, interesując się innymi ludźmi, niż w ciągu dwóch lat, usiłując zainteresować sobą innych”

— Dale Carnegie

“Nie chciałbym teraz odpowiadać na pytanie, jak to jest, mieć osiemnaście lat, chociaż za dziesięć lat pewnie powiem ci, że byłem wtedy nieśmiertelny. Gdy jesteś dopiero co pełnoletni, przebiegasz przez ulicę na czerwonym, bo jesteś pewien, że to nadjeżdżający samochód rozbije się o ciebie, że chodnik z perspektywy siódmego piętra jest gumowy, że każdy wypity alkohol w twoim organizmie zamienia się w wodę, że możesz przyjąć więcej związków chemicznych niż szklarnia, bo twój mózg jest kuloodporny i nieprzerwanie stabilny. Nic nas nie rozkruszy. mamy po osiemnaście lat i moglibyśmy jeść szkło bez kaleczenia ust, pic kwas, wyskakiwać z okna tylko po to, aby wzbić się do lotu.”

— Jakub Żulczyk