İnsan, teslimiyetin bulanık sularında kaybolurken, hakikat bu sisli perdede belirir. Teslim olmanın karmaşık dokusunda filizlenen hakikat, kalbinin labirentlerinde kaybolan bir ışık huzmesidir. Bu karmaşa içinde, insanın varlık denizinde keşfedilmemiş derinliklerde, hakikatin sırları muğlak bir şekilde yankılanır geceye sabahını beklerken hüznüm..

Hayat, güneşin son dansının yankısıdır; düşler, karmaşık kuytularında kaybolan bir hüzünle buluşur. Yollar, varoluşun muğlak dokusunda izini kaybeder, karanlık yıldızların düşlerle örülü illüzyonudur. İnsan, sandığı yaşamın ardındaki sisli perdede, aslında aldandığı, hayalin gerçek olduğu bir labirentte dolaşır.

Güneşin son dansını yaptığı zaman, gece düşlerin kuytusunda hüzünle buluşur; yollar, varoluşun karmaşık dokusunda kaybolurken, karanlık, yıldızların düşlerle örülü karmasıdır, insanın bilinmeyenin labirentinde yürüdüğü anlar.

Kendini bilmekte yetmiyor kendini bilmenin sorumluluğu oysa bu yaşamı ben seçmedim ki kabul ettiklerim ise geri dönülmeyen bir yolun bittiğini anladığımda göz açıp kapanıncaya kadar hakikatiydi bir ömrün..Allahım ayırabilir miyim iyiyle kötüyü güzellikle çirkinliği yaşamla ölümü..canım acıyor…

Nasıl bir sessizliğe boğmuşum kendimi , nasıl bir hüzne ... kimim ben kaç kişiyim bilmiyorum artık .kulaklarımı sağır eden bir sessizlik kusmak istiyorum hikayeme dair ne varsa.boğuluyorum bu insanlardan bu yaşamdan .edebiyatı olmayan bir ölümün sessiz kahramanı olmak istiyorum.ucsuz bucaksız denizlere teslim olmak ve sahip olduğum herşeyden sıyrılmak özüme kavuşmak istiyorum tüm çıplaklığımla.kaybolmak…erimek…karışmak istiyorum ...tadım denizde kalsın ruhum dalgalarda ...emek işçilerini bağrına bassın ailesinden uzakta gurbet yurdunda.bende herkese yetecek kadar yürek var ki... #dünya

Kendimle baş edemiyorum artık, kendimi hapsettiğim bir hapishane ; ben ...evrene sığmayan ruhum bu bende tutsak kaldı insan olmamın hakikati ömrümü bitirdiğimi görmenin durmuş askıdaki zamanı...baş ağrısı ömrüm ;yaşam sevinci çoçuklara armağan bilmediğim bir ülkede bilmediğim bir şehirde benden sonra iyiliğe dair yaşamayı hak edene yüreğim... ne kadar yalnız ne kadar hassas...

Bilmiyorum ... kürekle toprak atmak gibi ateşin üzerine her bilmiyorum deyişte bir kabulleniş ,bilmenin getirdiği gerçeklikle ve bir burun kıvırış birşey değişmeyecek edasıyla dudaklarda bir yalancı tebessümün iç gıcıklayıcı acısıyla...bildikçe gördükçe dahada artıyor yalnızlığımız...

Bu düzen bütünlüğüne uymuyor varlığım ruhum sanki ayaklarımda... ayak parmaklarımın arasında her bir karakteri kişiliğimin birbirine geçişte dahada soğuyor...buz tutmuşcasına üşüyorum .. ayaklarım bir adım daha ileri gidemiyor...yine hep aynı sorular , çıkmaz sokaklar , geleceğe dair hepsi bir fiyasko bir şekilde duygularımı öldürmeyi başarıyorlar ...nasıl başarıyorlar bilmiyorum bendemi bir sorun var diye düşünüyorum bazen ...ben denilen aynada hep gördüğüm çirkinliğiniz ne kadarda çirkin olduğunuz... hep tanıdık geliyorsunuz ama hep yabancı gidiyorsunuz ...neden beni yanıltan birisi çıkmıyor ...oysa yalnızlığımı insanlarla doldurmayalı çok oldu ...içimde askıya alınmış duygular ,duygularımla beraber dökülüyorum yine...anlam ise sahibinde...

ARTIK KİMSE İÇİN YAŞAMAMA ZAMANI... UMRUMDA DEĞİL OLASI YAKINLIKLAR.. OLMAYASI... BİR DE... OLAN VE OLAMAYAN ARASI...

DOST YOK, DÜŞMAN, AN YOK SONDA SONUNDA... SARARMIŞ PARMAK ARALARIM TÜTÜN KOKARKEN SEN YOSUNLAR GİBİ Mİ KOKARSIN SÖYLE.. YA DA YALNIZLIK GİBİ Mİ KOKUN? SEN NE KOKARSIN? BEN HÜZÜN KOKARIM BEN KOKARIM.. YA SEN... BİLİNMEZLİK Mİ KOKARSIN BİLİNMEYENİM.. BENİM KOKUM SEN OLMUŞKEN...... KENDİMCE GEÇMELİ GÜNLER.. KENDİ KENDİME.. BAŞKALARI UĞRUNA MEMNUN OLMAK YA DA ÖYLE GÖRÜNMEYE ÇALIŞMAK.. NE KADAR ANLAMSIZ OYSA.. MUTLUYMUŞ GİBİ DAVRANMAK. BEN BENLE MUTLUYKEN.... İNANILMASI GÜÇ İNSANLARLA KONUŞMAK PAYLAŞMAK HAYATLARI.. İNANMIŞ GİBİ İÇİNDE SAKLAMAK..ÇIKIN ARTIK DOLDURDUĞUNUZ YERLERDEN.. ÇIKIN Kİ HAK EDECEK İNSANLARA YERLER AÇILMALI.. ÇIKIN MİDEM BULANIYOR...NE PİŞMANLIĞIM VAR HAYATA DAİR NE DE YANLIŞLARIMA KÜSMÜŞ BİRİYİM... BENİM DENİZİM VAR.. OKYANUSLARIM. KALEMİM. BENİM AYNALARIM VAR.. ÇİÇEKLERİM KUŞLARIM. BEYAZIM VAR BENİM SİYAHIM UMUTLARIM.ÖLÜMÜM VAR YAŞAYAN YANLARIM.BEN VARIM..BENDE BU KADAR BEN DOLU... SEN NERDESİN Kİ... HADİ GÖSTER YERİNİ...HANGİ GEL-GİTİMDE PARÇALANDIN.. HANGİ DOĞRU YALAN BİLDİĞİN İNANIŞLARIMDA KAYBOLDUN... HANGİ PATLAYAN YANARDAĞLARIMIN LAVLARINDA KAVRULDUN.. HANGİ ÖLÜMÜMÜN AYİNLERİNDE BULUNDUN... HANGİ SAVAŞIMDA CESETLERİMİN TOPRAKLARINI  SAVURDUN.. HANGİ GERİ DÖNÜŞÜ OLMAYAN YOLCULUKLARIMDA CANYOLDAŞIM OLUP BAVULUMUN İÇİNİ DOLDURDUN... HANGİ.......?NEYİMSİN BENİM? GELEMEYEN YANLARIM MI? OLASILIKLARIM MI? UMUTLARIM MI? YARALARIM MI? YARA BANTLARIM MI?BEN İHTİMALLERİ TÜKETİLMİŞ BU SONLANMAYA YÜZ TUTMUŞ HAYATLARIN KÖLESİ DEĞİLİM ARTIK.. BEN ZAMANI BELİRLENEN SONSUZ SESSİZLİKLERİN MECBURİYETİ... BEN KENDİ HAYATIMIN İKTİDARIYKEN YA SEN NEYİM OLMAYI İSTEDİN? BUNU DÜŞÜNECEK KADAR BENDEMİYDİN?

Bugün hiç kimse akvaryum düzenini yaşamıyor okyanusun düzeni tüm suları kuşatmış asıl o kuşatmışlığa rağmen ayakta durup yaşama devam edebilmek .büyük bir dalga karşısında balık hayal kurmayı değil o büyük dalgadan nasıl kurtulacağını düşünür kendi ve ailesi için ayrım olacaksa ancak gelen dalgalarla mücadele edenler ve dalgaların üzerinde sörf yapanlar arasında olurdu kimileri gerçekliği yaşarken kimileri hayallerinin gerçekliğini yaşıyor ama yaşanılan bu dünya ile sınırlı biz yine şanşlıyız bu dünya ile sınırlı olmayan bir hayattanda haberdarız o hayat karşısında sınırlı bir hayatın karşılığı ancak o hayata kendini hazırlayarak olur oda tüm ayrımları ortadan kaldırıyor ama şu anda bu suyun akışına göre hareket etmeli ahmaklık etmemeli aitliğimiz hakikate hiçbir dönüş gidiş yok ki bu dairenin dışına çıksın bire ve başa aldanmamalı akvaryumda okyanusunda varlığından haber eden Rabbe şükürler olsun yalnız maddi bir özgürlükle okyanus aşılamaz...(DusselDogma)

Hiçbir çalışma istenci yok..” Mubert “ uygulaması ile yatıştırılmaya çalışılan duygular , her ritimde , akıldan geçit yok.. Bazı gerçeklerin ise değişim ve dönüşümü ..Yinede denemek zorundasın kaldığın yerden umudunu yitirdiğinden beri kendini bulamayan inancını kaybetmiş insanlar bu yolan nasıl devam edecek isyanla mı kaosu özleyerek mi narsist duygular içinde ...Bizimkisi ıslah olmaz bir saplantı Ve bağışıklık ... Bir bidon benzin ve bir çakmak kolay iş ondan zor ölümler var ... Yaşarak ölmek mesala her gün kendi ölümüne seyirci kalarak Ve kendinle bir ömür boyu yaşamak zorunluluğu çok kişilikli bir mizaçta ...Devinim ise yine başa doğru ...Daireden çıktığını zannedenler büyük bir aldanmışlığın yanılgısı içinde ...

#hiçlik

Hangi şarkı avutur bizi , hangi şehir?..Gidipte kendini götüremeyeceğin bir yer var mı ?...

bir yalnızlığın değil bir ayrılışın sancısıymış bu vuslatın elestü  bi rabbiküm sırrına mazhar

https://www.dizibox.pw/love-death-robots-1-sezon-14-bolum-izle/