"Bana bir kere bile gerçekten vurmadığın da doğru. Ama bağırman, yüzümün kızarması, pantolon askılarını telaşla çözmen, bunların iskemlenin sırtında hazır beklemesi benim için neredeyse daha da kötüydü. Sanki birinin asılması gibiydi. İnsan gerçekten asılırsa ölür ve her şey biter. Ama asılması için yapılan bütün hazırlıkları yaşamak zorunda bırakılır ve ancak ilmek yüzünün önünde sallanırken affedildiğini öğrenirse, bütün hayatı boyunca bunun eziyetini çekebilir.”

"Hayat yaşama zahmetine değmiyor."

"Bu manasız ve yabancı hayatta bir tek şeye hakikaten sarılmış, hakikaten inanır gibi olmuştu. Bu da karısı idi. Muazzez'in varlığı Yusuf için büyük, boşlukları dolduracak mahiyette bir şey değildi, fakat onun yokluğu müthişti. Onun bu kadar sebepsiz yere, bu kadar insafsızca Yusuf'un hayatından kopartılması çıldırtacak kadar acı idi. Hayatında asıl aradığı şeyin Muazzez olmadığını biliyordu, fakat Muazzez olmadan bunu aramaya muktedir olmayacağını sanıyordu."

"Yaşamak öldürür."

"Mesele şu ki yarın gene yaşamak gerekecek."

"Magusa Limanı limandır liman

Beni öldürende yoktur din iman

Uyan.."

"Kerküğün zindanına attılar beni

Mazlumlar sürüsüne kattılar beni

Bir yanım dağladılar ateşle annem"

ne vakit bir yaşamak düşünsem bu kurtlar sofrasında belki zor ayıpsız fakat ellerimizi kirletmeden ne vakit bir yaşamak düşünsem sus deyip adınla başlıyorum içim sıra kımıldıyor gizli denizlerin hayır başka türlü olmayacak ben sana mecburum bilemezsin..

“It’s barbarism out there, my lad. Miles and miles of masks, fibbery and horror, as far as the eye can see. Can you imagine it, boyling?”

Aşk can yakmaz ömür hanım. Aşk masumdur, aşk ufak çocuklar gibi şendir. Boğazını sıkan koca elin içinde yüzünü güldürür. Yüreğine bahar açtırır, düştüğünde kanayan dizlerini sarar işte bu aciz varlıkların korktuğu duygu öyle güzeldir ki parıldayan yüreğini bir ruha bağlar ömür hanım. Sen varlığını bile bilmezken birden bulutlar kenara çekilir, rüzgar öyle güzel eser ki kaptırırsın kendini bilinmez bir dalgaya..

Belki gerçekten de eski bayramların tadı yoktur şimdilerde fakat şu anın, o heyecanlı bayram bekleyişinin tadı eskilerdeki gibi olmasa bile çok güzel. Mutluluğun resmini çizen bir ressamdan bayram selamı geldi efendii, esenlikler dileriim

Ona uğramayan gemiler batsın

Ondan geçmeyen trenler devrilsin

Onu sevmeyen yürek taş kesilsin

Kapansın onu görmeyen gözler

Onu övmeyen diller kurusun

İki kere iki dört elde var Ayten

Bundan böyle dünyada

Aşkın adı Ayten olsun

Farkında bile değilsin fakat gözlerin ah o gözlerin.. Yüreğime bir hançer saplanıyor sanki sanki bakışların beni içine çekiyor. Görmeni istemiyorum, hissetmeni beklemiyorum hele de beni anlamanı asla asla beklemiyorum. İçimde oluşan bu acı dolu bekleyişi, heyecanı, çocukluğu seviyorum. İnsanoğlu ise o kadar bencilleşmiş ki buna aşk adını vermiş. Aslında o insanı değil onu sevmeyi seviyoruz. Sana aşık değilim hayır sana olan sevgim sonsuz değil hayır bayım hayır..

Ben nasıl bir kadınım' hiç sevilmemişim

-Mezardan bile var çiçek beni neden sevmedin?

-Gece boyu köşe bucak kaçıyorum senden

-Bizde hasretlik tam şura

-Gönlümüzde keder

-Alıştırdın ellerine kopamıyorum senden

-Kızılay meydanındayım banklara oturmuşum

-Elimde bi cigarayla yolunu gözlüyorum

Beni neden sevmedin güz yarası?

Bir şiir gibiydin sakin, yatıştırıcı sesinle içime bilmediğim duyguları yüklerdin. Söylesene ne oldu ne oldu da bu kadar değiştin. Umut aşılayan gözlerin nefretle perdelendi söylesene küçük çocuk ne oldu, kim üzdü seni? 🦋