Dokunduğum en sıcak Ağustos akşamısın, gezindiğim avare bir deniz kıyısı, en güzel mehtap sensin denize dost. Aradığım bulunmayan haykırdığım duyulmayan, sen asla dün olmayan bir yaşanmamış an

@my8i2

Sen çıldırmış şairlerin bitmeyen mısralarında bahsettiği birisin

şu cümlenin güzelliğine bakar mısınız;

 ’‘keman çalandan zarar gelmez. 

çünkü bir ağacın cenazesine boynunu yaslamak tüm şiirlerin atasıdır.“

sen saçlarına yıldızlar takılan kadın değilsin. ve eğer marifetse parlamak, unutma bir yangının kollarından geldin.

“burada kalamazsın, başa dönemezsin ama dön. eve dön. şarkıya dön. kalbine dön.”

eve dönmeliyim. eve dönmeliyim. eve.

Hiçbir yere ait hissedememek

bir gün ellerinde çiçeklerle çalacaklar kapını. onlara öldüğünü hatırlat.

her kış bahar getirir mi

tıpkı her gecenin bir güneşe yenilmediği gibi

bazı geceler ölmemek için bir tabuta saklanırsın

hangi şiir geri getirir o günleri. hangi iksir.

kaburgamdan içeri kurşun da yağsa, sen hep sağ kalacaksın.

“Yalnızca şaşırıyordum işte. Dünle evvelsi günü ayırt edemememe, böyle bir yaşam içerisinde sıkışıp kalmış, yutulmuş olduğum gerçeğine. Bıraktığım ayak izlerinin ben daha dönüp bakmaya zaman bulamadan, göz açıp kapayana kadar rüzgârla silinip gittiği gerçeğine. Böyle zamanlarda banyodaki aynada yüzümü seyrederdim. On beş dakika kadar hiç kımıldamadan izlerdim. Kafamın içindekileri boşaltarak, hiçbir şey düşünmeden, kendi yüzüme sadece bir nesneymiş gibi bakardım… Bunu yaptığımda yüzüm sanki gitgide benden ayrılmaya başlardı. Benimle aynı anda var olan başka bir şeymiş gibi. Sonra o anın yaşadığım an olduğunu ayrımsardım. Ayak izleriyle alakası yoktu. Ben o anın gerçekliğiyle aynı anda var olabiliyordum. En önemlisi de bu işte, diye düşünerek.”

— Haruki Murakami - Uyku

“İsterim ki beni hep hatırlayasın. Benim yaşadığımı ve böyle, senin yanı başında durduğumu hiç unutma isterim.”

— Haruki Murakami

“o akşam hemen hemen herkes çıktığından, hol her zamankine oranla çok daha sakin ve boştu. böylece ben de, bir yandan bu sessiz ortamda titreşen ışık parçacıklarını seyrederken, diğer yandan da yüreğimin içini açık seçik görmeye çalışırdım. sonuçta ne arıyordum? ve insanlar benden ne bekliyorlardı? ama verecek doyurucu bir yanıt bulamıyordum. ara sıra elimi, havada asılı ışık parçacıklarına uzatırdım, ama parmaklarım hiçbir şey yakalayamazdı.”

"Beni anımsamanı istiyorum. Yalnızca senin anımsaman yeter. Başkalarının unutması hiç umurumda değil."

Haruki Murakami | Sahilde Kafka