Garip bir kırgınlıkla yaşıyorum günlerdir. Kaburgalarıma batan, avuçlarımı kesen,beynimin içini kemiren derin bir kırgınlık. Kaçamıyorum, saklanamıyorum. Nefessiz bırakıyor. Şimdi oturmuş balkona elimde soğuk kahveyle izin veriyorum kanatmasına, gücüm yetmiyor çünkü.
Geleceğimiz için susmuyoruz. Bugün susarsak her zaman susmak zorunda kalırız. Haklarımızın, özgürlüğümüzün peşinde, arkadaşlarımızın yanındayız. Biz gençler birlikte çok güçlüyüz.
sevgilim, seni bu kadar özleyeceğim aklımın ucundan dahi geçmezdi. Yokluğunu bu kadar derin hissedeceğimi bilseydim eğer gitmemen için dünyaları verirdim.
"İnsanoğlu ne tuhaf. Ben bunun altından kalkamam derken her şeyin tek tek altından kalkıyorsun. Dayanamıyorum derken bile hâlâ dayanıyorsun. Nasıl yaptığını sorsalar anlatamazsın ama bir şekilde savaşmışsın.."