Check this track I made!

Creatief slagwerken

In 3 havo, ongeveer 9 jaar geleden, heb ik een week stage gelopen bij naschoolse opvang De Pinkenstal in Loosdrecht, een stage adres waar ik aan ben gekomen omdat iemand van Beatrix' daar ook werkt. Inmiddels zijn we alweer wat jaartjes verder, en tegenwoordig liggen er op de naschoolse opvang ook wat oude trommels stof te happen. Dat was dus reden om mij weer eens te vragen om daar iets mee te komen doen, en dat heb ik vandaag met veel plezier gedaan! Ik wilde niet gewoon een uurtje lawaai maken, dus had wel een klein beetje voorbereid hoe ik het vorm wilde geven. Ik hoopte niet alleen iets bij te brengen over de instrumenten, maar ook de creativiteit te prikkelen.

Op een krijtbord had ik 8 zeer uiteenlopende tekeningetjes gemaakt, waarbij de kinderen één voor één een geluid moesten bedenken die bij één van de tekeningen pastte. De rest van de groep liet ik vervolgens raden welke tekening het kind probeerde 'voor te spelen'. Als de groep het snel wist te raden, was dat een groot compliment voor het kind; hij of zij had de tekening op de juiste manier weten te vertalen naar muziek. Ik hielp de kinderen een klein beetje door tips te geven over welke emotie of eigenschap ze er uit moesten zien te halen.

Vervolgens liet ik de kids in groepjes van 3 iets uitbeelden, waarbij de eerste een 'iets' moest noemen, wat letterlijk alles mocht zijn. Het tweede kind moest dan op het bord tekenen hoe dat klinkt. Ook deze tekening mocht werkelijk alles zijn. Als iets hard klinkt werd het vaak groot, zacht werd klein, en iets met veel herhaling werd door een meisje als zigzaggend getekend. Het derde kind moest dan op een instrument naar keuze het geluid 'maken'. Als de rest van de groep het uiteindelijke geluid veel vond lijken op het 'iets' waar het mee begon, dan had het trio het goed gedaan.

Nu hadden we dus een beetje geleerd om voorwerpen of emoties om te zetten in een geluid en konden we dit ook min of meer op 'schrift' zetten doordat we bezig zijn geweest met het tekenen van een geluid. Ik had voor de gelegenheid een verhaal geschreven over een jongetje dat in een besneeuwd bos een zeer bijzonder avontuur beleefd. Een kort verhaaltje waar de kinderen de muziek bij moesten verzorgen. Na elke gebeurtenis in het verhaal vroeg ik een kind om hier een geluid bij te bedenken en dit te tekenen. Uiteindelijk stonden er op het bord 9 tekeningen van geluiden die bij het verhaal paste, een soort bladmuziek bij het verhaal dus. Daarna heb ik verhaal nog een keer voorgelezen en mochten de kinderen elk hun eigen geluid spelen op een instrument naar keuze. Zo hadden we uiteindelijk een verhaal met muziek!

Ik vind het helemaal geweldig om zo met kinderen en muziek bezig te zijn, en ook leuk om ze eens op een andere manier over geluid na te laten denken. Mocht je zo af en toe een keer een vrije dag hebben, zet je dan ook eens in voor muziek-educatie! Het is goud waard :)

Hieronder de bladmuziek bij het verhaal 'Sjors in het winterbos', door de kinderen zelf gemaakt:

Daniel

Murakami

Vandaag is de geniale Japanse schrijver Haruki Murakami jarig. Ik heb al aardig wat van zijn boeken gelezen, en zit momenteel midden in 'de opwindvogelkronieken'. Dit is alweer zo'n fantastisch boek dat ik sowieso al van plan was weer eens iets over te schrijven. Nu zag ik net op Tumblr dat hij vandaag jarig is, dus leek het me we een goede reden om het meteen maar te doen.

Ik ben ergens bij pagina 300 in dit boek, nog niet op de helft, maar ik zit er weer helemaal in. Ik denk dat ik dit het beste vindt wat ik tot nu van hem gelezen heb. De onvoorspelbaarheid, de bijzondere dingen die kunnen gebeuren, maken het zo mooi. Het is fantasie en kan dus in het echt nooit gebeuren, maar toch is het niet moeilijk om je er in te verplaatsen. Het is een andere realiteit die door zijn manier van schrijven compleet begrijpbaar wordt. 

Ik ga weer verder met lezen, en laat dit gewoon een kleine ode aan een groot schrijver zijn! En vergeet vooral niet om zo nu en dan eens langs de boekhandel te gaan :)

Wat een track! Heerlijke remix door Robin Hunt van Blaudzun's Euphoria.

Afgelopen zondag ben ik voor het eerst van mijn leven naar een voetbalwedstrijd geweest: PSV in het eigen stadion tegen FC Twente.

Het is niet dat ik nog nooit een voetbalwedstrijd van een profclub had bezocht, ik had voor afgelopen zondag gewoon helemaal nog geen een voetbalwedstrijd live gezien, op welk niveau dan ook.

Ik ben geen harde supporter, meer een neutrale liefhebber. Ik volg de verscheidene programma’s en het nieuws over voetbal eigenlijk altijd wel, en de wedstrijdjes die op een open tv-zender te zien zijn heb ik meestal ook wel aan staan. Ik wilde al langer wel eens een wedstrijd in het echt meemaken, en bij welke club maakte me dan niet eens zo veel uit!

Afgelopen zondag kon ik dus met mijn maatje Bob, die in Eindhoven woont, mee naar een wedstrijd van PSV. Ik had niet echt een verwachting, maar ik moet zeggen dat ik het enorm leuk vond!

We zaten achter het doel waar PSV in de eerste helft moest scoren, en waar dat ook twee keer gebeurde, erg leuk om dat voor je neus te zien gebeuren. Die twee doelpunten zorgden ook voor de 2-0 eindstand, dus wat dat betreft zaten we er bovenop.

Het viel me aan het eind van de wedstrijd op dat ik geen enkele moeite had om de hele wedstrijd de aandacht er bij te houden, waar ik bij een wedstrijd op tv nog wel eens af wil dwalen. De sfeer en het publiek sleept je zo mee, dat is gewoon enorm leuk. Als er iets spannends gebeurd komt iedereen een decimetertje van zijn stoel, alsof om klaar te staan voor als ze echt op moeten veren. Als het resultaat van de actie tegenvalt gaat iedereen weer zitten en volgt er meestal en beleefd applaus, omdat een mooie actie toch ook leuk is om te zien. Als er een doelpunt volgt is dat decimetertje inderdaad de opmaat om van je stoel te springen, iets wat iedereen dan ook vol enthousiasme doet.

Een andere leuke bijkomstigheid is dat je op gemak het onderdeel van het spel kan bekijken dat je zelf leuk vind, omdat je niet van camerabeelden afhankelijk bent. Zo betrapte ik mijzelf er op dat ik lang niet altijd de bal volgde, maar bijvoorbeeld ging letten op spelers die niet echt bij het spel betrokken waren, de lichaamstaal van de trainer of de zin en de onzin van de vierde official.

PSV won dit potje dus en aangezien ik in hun stadion zat, maakte dat het extra leuk. Toch kan ik me er nog steeds over verbazen dat zulke grote stadions elke week vol zitten om naar wat jonge sportende mannen te kijken, maar ook dat maakt het juist weer leuk. Je snapt niet waarom 35.000 man daar gaat zitten kijken, maar juist omdat dat gebeurd, is het zo leuk!

Flash Fiction: De reddingsduik

Zoals velen van jullie wel weten ben ik in het verleden al meer bezig geweest met bloggen, vaak waren dat verhalen over dingen die ik meemaakte, die op het hoogtepunt misschien rond de 100 vaste lezers hadden. Toen ben ik ook een paar keer aangespoord om fictieve verhalen te schrijven, en ondanks dat ik het wel graag zou willen, is het er nooit echt van gekomen, meestal omdat ik dacht dat het toch niet goed genoeg was.

Recentelijk kwam ik een vorm van fictie die 'flash fiction' wordt genoemd. Zeer korte verhalen (de lengte wordt niet officieel gedefinieerd, maar zo ongeveer tussen de 300 en 1000 woorden) die eigenlijk maar over één kort onderwerp of één bepaalde gebeurtenis gaan. Het leek mij wel een leuke manier om toch ook het fictieve schrijven een beetje op te pakken, en het vergt niet direct enorm veel creativiteit, dus was de drempel nu wat lager. Bij deze dus mijn allereerste fictieve verhaaltje; De reddingsduik.

De reddingsduik.

Ik zie nog net het laatste deel van het lichaam onder water verdwijnen. Het kan een voet zijn, of een hand, eigenlijk kan het van alles zijn. Wat zie ik toch ontzettend slecht als ik mijn bril niet op heb!

Ik twijfel geen moment en spring meteen het water in. Hoe verder hij of zij naar de bodem zakt, hoe moeilijker het voor mij wordt, dus ik heb geen tijd te verliezen. Terwijl ik spring bedenk ik mij dat ik de laatste tijd met heel veel dingen gefaald heb. Wat zal iedereen trots zijn als ik de drenkeling, en daarmee ook mijzelf, wel uit deze situatie weet te redden.

Ik raak het water precies zoals ik wil; mijn lichaam nagenoeg verticaal, zodat ik meteen goed de diepte in kan. Ik maak een aantal ferme slagen, en voordat ik het weet ben ik al bij het forse lichaam van de drenkeling aangekomen.

Ik probeer mijn armen om het lichaam te krijgen. Shit! Hoe ging die greep ook alweer? Met waarschijnlijk een compleet verkeerde techniek probeer ik de drenkeling in beweging te krijgen. Het wil totaal niet lukken, en dat zorgt er voor dat ik serieus in paniek begin te raken. Ik begin buiten adem te raken, en vanuit een hele suffe impuls doe ik mijn mond open, waarna er meteen een grote hoeveelheid water mijn luchtwegen binnen dringt. De paniek is nu echt compleet.

Het enige dat ik nog kan bedenken van de lessen, is dat mijn eigen veiligheid altijd voorop staat. Ik besluit dus snel naar boven te zwemmen, zodat ik weer op adem kan komen. Op het moment dat mijn hoofd boven water komt hoor ik meteen de strenge stem van de zwemjuf. 'Kom maar naar de kant Joost, het wordt helemaal niks met jou!'

Waarom moet ik van mijn ouders dan ook zo veel zwemdiploma's halen? Denk ik bij mezelf terwijl ik met mijn drijfnatte kleren uit het zwembad klim.

Brother and Bones.

Ik zat een tijdje terug de website van de Kelder (het poppodium van Amersfoort) een beetje te bekijken om te zien of er binnenkort nog wat leuke bands geprogrammeerd stonden. Mijn aandacht werd meteen getrokken door DeWolff, die vorige week daar speelden, maar toen kon ik helaas niet. Ik zag toen ook even de naam Brother and Bones voorbij komen. Ik kende die band eigenlijk maar van één filmpje op youtube (https://www.youtube.com/watch?v=tEKjCWZAQS0), maar die heb ik een aantal jaar terug wél helemaal grijs gedraaid. Aangezien het concert ook maar een tientje kostte, heb ik uiteindelijk een dag van tevoren kaartjes besteld, en ben ik er heen gegaan. En behalve dat ene filmpje kende ik dus helemaal niks van ze.

Ik was precies op tijd voor het voorprogramma; Aestrid. Een bandje uit Utrecht met de 'wortels' in Soest. Hun merchandise met daar op '035 represent' vond ik wel grappig, omdat dat natuurlijk ook het netnummer van Hilversum is, waar ik vandaan kom. Ik had van dit bandje nog nooit gehoord, maar was absoluut de moeite waard. Vooral de bassist die zich ook heel behoorlijk liet gelden op synthesizer trok mijn aandacht tijdens hun show. Heel dikke sound! (https://www.youtube.com/watch?v=go1Y0DqdsGw)

De uit Londen afkomstige Brother and Bones overstegen ook al mijn verwachtingen. Een band die zeer dynamisch ingesteld is, zowel het hele kleine als het harde rocken beheerst, en dat vaak binnen één song. Geweldige zanger en een uitgebreide rol voor de ritme-sectie. De zaal moest er even voor warmlopen, maar vanaf het 3e/4e nummer begon het behoorlijk te knallen en toen ging iedereen helemaal mee, altijd erg leuk om te zien.

Dit roept bij mij dan de vraag op, waarom kennen we bijvoorbeeld deze band niet zo goed in Nederland? Deze mannen doen in mijn ogen absoluut niet onder voor een aantal andere bands, waarvoor we wel massaal uitlopen. In de Kelder stonden vanavond denk ik hooguit 300 man, terwijl ik concerten heb gezien waar duizenden mensen stonden, die lang niet zo goed waren. 

Ik denk dan, er is gewoon heel veel muziek. Ik zeg bewust niet 'te veel', want het is geweldig dat er zo veel moois te beluisteren is. Dat zorgt er wel voor dat bands die het heel aardig doen, in de Kelder voor een paar honderd man staan te spelen. Ik ga daar niet over klagen, want ik heb voor een tientje een heerlijk optreden gezien. Eigenlijk is het gewoon heel fijn dat er zoveel muziek gemaakt wordt! Check het in ieder geval zelf ook even, want de mannen doen het echt leuk: https://www.youtube.com/watch?v=BvGg5ZTO1nU

De foto's bij mijn dagje Rotterdam!

Dagje Rotterdam

De laatste tijd vloog het positieve nieuws over Rotterdam mij zo onderhand om de oren. De veelbesproken Markthal werd afgelopen week geopend, en de stad werd door de New York Times en Rough Guides verkozen tot 'Must-See City' van het jaar. Genoeg reden voor de NRC om er een artikel over te schrijven waarin de mooie kanten van Rotterdam zéér goed naar voren kwamen, een artikel dat ik 'toevallig' ook onder ogen kreeg.

Al deze berichten deden mij bedenken dat ik eigenlijk nog nooit een fatsoenlijk bezoek aan Rotterdam gebracht heb. Ik heb drie zaterdagen het gras van het Kasteel mogen verstieren, en ik ben als kind een keer in Tropicana geweest, toen dit nog als zwembad dienst deed. Meer bezoeken kan ik me niet herinneren, en van de stad zelf heb ik dus sowieso nog nooit iets gezien. Daar moest dus maar eens verandering in komen, en daarom ben ik vandaag in de trein gestapt om eens een kijkje te gaan nemen.

Eenmaal aangekomen werd ik meteen overrompeld door het grote aantal mooie en vooral ook grote bouwwerken die Rotterdam rijk is. Helaas is er in de Tweede Wereldoorlog veel moois verloren gegaan in de havenstad, maar dat maakt ook dat het nu een van de modernste steden van Nederland is, iets wat meteen duidelijk wordt als je het station uit loopt. 

Behalve het bezoeken van de markthal had ik geen plannen gemaakt, dus ik begon gewoon een beetje te lopen. Via de Lijnbaan en de koopgoot, beide vol met gezellige winkels, voornamelijk van de bekende ketens, kwam ik al snel in de buurt van station Blaak, waarbij ook de nieuwe markthal gevestigd is. Er bleek deze dag in de omgeving rond de markthal ook een 'echte' markt te zijn, en van een behoorlijk formaat ook. Van zulk soort dingen wordt ik altijd enthousiast, met name als er mooie dingen omtrent eten te zien zijn, dus daar moest ik natuurlijk ook even een rondje overheen lopen.

Het begon inmiddels ook te regenen, dus bood de uiteraard overdekte markthal uitkomst. De markthal is gebaseerd op een principe wat in andere grote steden in Europa al een lange tijd een begrip is, veel versondernemers bij elkaar in een overdekte hal, een soort buitenmarkt maar dan dagelijks open en met wat meer gemakken. Ik heb in Barcelona al eens een dergelijke markt bezocht, maar dit is toch wel van een ander level, als je het mij vraagt.

De markthal heeft in de parkeerkelder met 2500 plaatsen, en op verdieping -1 zitten ook nog een Albert Heijn, Gall&Gall en Etos, die vanzelfsprekend ook graag meevaren op de succesformule. In de markthal zelf vind je 100 winkeltjes met de meest uiteenlopende producten. Vlees, tapas, chocola, fruit, vis, kaas, brood, banket, een toko, een fietstocht langs de verschillende kleine ondernemers is niet meer nodig, want ze zitten nu allemaal op dezelfde plek. Bij veel winkeltjes met een horeca-insteek zit een trap naar boven waar je dan op een soort dakterras even lekker kan zitten en over de hele hal uitzicht hebt. 

Het was aan verschillende dingen te merken dat de markthal pas een week open is. Het was er ten eerste gigantisch druk, en veel mensen namen foto's, omdat het zeer duidelijk was dat 'wij' zoiets in Nederland nog nooit hebben gezien. Ook was het voor de verschillende ondernemers nog duidelijk zoeken. Een gevestigde slager zag ik bijvoorbeeld behoorlijk worstelen met de krappe ruimte op zijn nieuwe werkplek, een aantal kramen had nog geen pinapparaat en een meneer stond zijn groentes te verkopen in het donker. Ook waren overal nog vertegenwoordigers te vinden die hun klanten zo goed mogelijk probeerden te faciliteren, maar toch ook voor uitdagingen hebben gestaan binnen dit nieuwe concept.

Dat neemt niet weg dat ik het in één woord geweldig vind. Het is een prachtig gebouw en iedereen die ook maar een beetje interesse heeft in goed en lekker eten, zal zich daar als een kind in de speeltuin voelen. Absoluut een aanrader dus, om eens heen te gaan!

Na mijn bezoek aan de markthal, waar ik uiteindelijk een portie poffertjes nuttigde en een zakje kruiden kocht, was het gelukkig weer droog geworden. Ik wilde namelijk te voet een rondje langs het water maken. Via de Willemsbrug stak ik de Maas over, om vervolgens daar richting de Erasmusbrug te lopen om weer terug over te steken richting centrum. Dat is een tochtje waarbij je je steeds kleiner gaat voelen. De Willemsbrug is al imposant, en de Erasmusbrug nog imposanter. Alle gebouwen die je onderweg tegenkomt zijn ook nog eens enorm. Rotterdam heeft zonder twijfel de meest indrukwekkende skyline van Nederland.

Eenmaal weer terug in het centrum doorkruiste ik nog wat gezellige winkelstraatjes waarna ik weer de trein naar Amersfoort pakte. Daarmee kom ik meteen tot de conclusie van mijn dag. Rotterdam is een geweldige stad, waar ik rustig een bed in een hostel zou boeken en me een week kan vermaken, ik zou er alleen nooit willen wonen. Je valt van de ene overweldigende indruk in de ander, maar ik ben iemand die van een knusse stad houdt waar ook nog veel historie te zien is, zoals het Amersfoort waar ik nu woon. En met dat in het achterhoofd biedt Rotterdam niet veel om echt verliefd op te worden, voor mij. 

Buiten dat kan ik het oordeel van de New York Times alleen maar bevestigen, dit is een stad de je echt gezien moet hebben. Deze dag was eigenlijk te kort, maar een aardige indruk heb ik zeker!

Lekker de nieuwste plaat van Joe Bonamassa luisteren met een kopje koffie. Wat een topmuzikant!

Awesome band I just found out yesterday!