Albümde minnak halimi ve bizim familyayı buldum. Görür görmez kafamda bu şarkı dönmeye başladı. Gerçekten de öyle bir geçmiş ki zaman...

Biz güzel bitmeyi beceremedik fakat bizken çok güzeldik. Ben hep herkesin gideceğine, her şeyin bitebileceğine inanırdım ama sen öyle güzel inandırmıştın bitmeyeceğine... Ben bu yüzden kabullenmekte güçlük çektim gidişini. Aylarca annemin omzunda ağladım, annem sakinleştirdi. Günde dört öğün yemek yiyen ben, kemik yığınına döndüm. Sonra döndük eserine baktım. Kendimde yalnızca sevgisizliğini gördüm.

Bir şey söyliyim mi, biz olamadık değil biz çok güzel olduk ama güzel bitemedik. Biz insanca veda edemedik birbirimize. Ben gidişinle bitiremediğim seni, bir başkasına baktığını söylediğinde bitiridim. Ben vedaları sevmem. İçimdeki sana hala öfkeliyim nasıl böylesine bana karışmana izin verdim diye. Nasıl bir sevgi ki bir vedayı bile çok gördün sen. Umarım mutlusundur. Ben öyleyim çünkü.

#7.4.24

Sessizliği seviyorum. Dinginliği... Gecenin dördünde sokağın boş oluşunu seviyorum. O saatte ışığı yanan evlere bakıyorum. Düşünüyorum sonra. Acaba diyorum 'acaba ne derdi vardı da uyumadı? Uyuyunca geçmeyen ne derdi vardı?' Sokak lambasından vuran ışıkta, asfalta düşen gölgenin tek bana ait olmasını seviyorum. Araba gürültüsü olmadan, insan kirliliği olmadan yalnızca kendimi duyabildiğim anları özlüyorum.

İnsan yaş aldıkça kalabalıktan uzak, kafasının içindeki sesleri daha net duyacağı yerler arıyormuş kendine. En önemlisi insandan uzak yerler. Fıtrat olarak yalnızlığa meyilli değiliz lakin kimin varlığını istersem hayatımda yalnızca derdini anlattığı, kibir yaptığı sohbetler içine giriyor. İnsanların birbirinin suskunluğundan veya gözlerinden anladığı çağda yaşıyor olmak isterdim.

Birinin varlığına ihtiyacım var. Artık daha derinden hissediyorum. Kim o kişi bilmiyorum ama olsun istiyorum. Mutluluğuma ortak, gözyaşıma yoldaş olan birini istiyorum artık. Sabah uyandığımda yüzümü güldüren, gece uyumadan sesimi duymak için çabalayan birini...

Benim yalnızca düşünüldüğümü ve sevildiğimi hissetmeye ihtiyacım var.

2 gün önce babamın sınavı olduğundan üniversiteye birlikte gittik. Babamın odasına girdiğimizde biraz içine kapanık, insanların gözüne bakmakta kaçınan bir çocuk girdi odaya. 20 21 yaşlarında en fazla. Final kağıdını görmek istedi. Haftalardır babama yazıyormuş. Babam dolaptan kağıdını bulup verdi. Çocuk beş dakika kadar kağıtla bakıştı. Ardından babamla kısa bir sohbet ettiler kağıdı babama verip gitti. Ben zihinsel engelli mi acaba diye düşündüm. Belki zor şeyler yaşamıştır. Belki de sorunları vardır. Belki de insan sevmiyordur. Çünkü kimsenin gözlerine bakmıyor, fazla kelime kullanmaktan çekiniyordu. Aradan sadece kırk sekiz saat geçti. Hayat hep olduğu gibi akıyordu. Yani bana öyleydi en azından. Direksiyon dersinden çıktım. Babam geldi aldı beni. Markete uğradı. Ben fanı olduğum adamın konuk olduğu radyo yayınını dinliyorum babam ağlayarak arabaya bindi. Şaşırdım. Bir öğrencisiyle konuşuyordu. Konuşma bitti ve telefon kapandı. Kızım okula gittiğimizde kağıdına bakmak isteyen bir öğrencim vardı ya, o vefat etmiş dedi. İki gün yalnızca iki gün önce tek derdi dersten geçmekti. Artık yok. O kadar garip ve kısa bir hayat ki. Kaç saat ağladım bilmiyorum. Ben nasıl ölücem acaba? Ya annemler benden önce giderse nasıl dayanıcam falan filan. İçimdeki ölüm korkusunun büyüdüğünü hissettim. Garip bir duygu. Rabbim hepimize hayırlı yaşam ve hayırlı ölüm nasip etsin.

Hiçbir yere ve hiçbir şeye yetişemiyorum. Kendimden o kadar uzağım ki. Ne yaptığım belli, ne yapmak istediğim. Bir hortumun içinde yalpalayarak çıkmaya çalışıyorum. Çabaladıkça daha da batıyorum.

Her mutluluğumun sonunda kendime modumu düşürcek, kafayı takacak bir şey buluyorum. Valla pes.

Ziyan olmuş binlerce hayal var yüreğimde. Umudu kırılmış bir ufaklık var, hıçkırıklara sığınan. Babasından görmeyi beklediği sevgiyi, başka kalplerde arayan bir prenses var. Bir de ben varım. Onu her sabah uyanmaya zorlayan, gözyaşlarını silmekten usanmayan. Onu korumayı beceremeyip, geçecek diye sırtını sıvazlayan...

Güneşin yalnızca gökyüzünü aydınlatmaya yettiği bir gezegende yaşıyoruz miniğim. Her yeni güne yeniden ayağa kalkma çaresizliğiyle başlıyoruz. Kırılıp, paramparça hale geliyoruz, ardından hiçbir şey olmamış gibi yeni bir dala tutunmaya çabalıyoruz. İnsanız, hata yapıp çoğu zaman ders almıyoruz. Uslanmıyoruz. Umut etmekten, sevmekten, güvenmekten... Gidecek başka kapımız yok. Nasıl yaşar insan, inanmadan, güvenmeden, sevmeden... Nasıl gülebilir gözlerinin içiyle kucak dolusu?

Ama sana söz kalbim, huzuru bulucam. Sırf daha çok incinme diye...

Birbirini deli gibi seven iki insanın, birbirini anlamaya çalışmaması, ortak bir yol bulup tüm sorunları halledememesi anlatıyor sevginin her şeyi çözemeyeceğini...

Öylesine güzelsin ki, nereye baksam kayboluyorum...

Bu şehri bitirmek mümkün değil.

Hayat vazgeçmen gerektiğini canını yaka yaka öğretir bazen.

Her sayfası çeşitlilik dolu dünyanın, en kalın kitabısın...

Çok güzeldin...

Bazı anlar vardır. Sadece o huzuru, tebessümü, saflığı, ve mutluluğu özlersin. Bugün ilerde durup fotoğraflara baktığımda içimde o duygunun belireceği bir gündü. Bitsin istemediğim. Öncesi veya sonrasını düşünmeden sadece kendim olduğum, ait hissettiğim nadir zamanlardandı. Çocukça gülüp, olduğum gibi saçmalayıp, yadırganma telaşı olmadan, hesabını vermem gerekmeden ben olduğum bir gün...

Kitap hediye eden insanlar biriktirin.

Klasik pazar :)