Walking and walking,thinking on my feet..

Προορισμος: στο (α)γνωστο με βάρκα την ελπίδα

Πάντα μου άρεσαν οι αλλαγές, ενθουσιαζόμουνα με το τι πέριμενει πίσω απο μια κλειστή πορτα. Με εξίταρε η προοπτική μιας νεας περιπέτειας, οι καινούριες εμπειρίες, οι νεοι ανθρώποι ή ισως η αλλαγή περιβάλλοντος. Την έψαχνα την αλλαγή, την κινηγούσα...Μεγαλώνοντας άρχισα να την ζητώ παροδικά, για να αλλάζω παραστάσεις και να αναζωογονούμαι, την αλλαγή την έβλεπα σαν μια ανάσα απο την πραγματικότητα. Της έδινα την μορφή του ταξιδιού, της εκδρομής, της επίσκεψης. Οτιδήποτε με έβγαζε απο την ρουτίνα, εστω κι αν ήταν μια μικρή προσπάθεια, η μια συμπεριφορά η μια κουβέντα. 

Όσο περνούσε ο καιρός, άρχισα να χάνω τον ενθουσιασμό, να μου τον κλέβουν αναποδιές, ατυχίες, παρεξηγήσεις, πικριές και λύπες. Μια το ένα μια το άλλο. Ώσπου ξυπνησα μια μέρα κατατρομαγμένη απο την αλλαγή. Την αλλαγή καποιου προς εμένα, την αλλαγή των συνθηκών, την αλλαγή των επιδοσεών μου, της ατμόσφαιρας γύρω μου, την αλλαγή των άλλων. Έχανα συνεχώς έδαφος, κάθε μέρα μια μικρή -ίσως μικροσκοπική- καταστροφή, και εγώ τοσο πιο πολυ απονθαρρυνομουν.  Έχανα φιλίες, ανθρώπους, επαφές, ενδιαφέροντα, ταλέντα, αγάπες μα περισσότερο..την θετικότητα μου. Ώσπου σιγά σιγα, τα έχασα όλα, κάποια εκουσια, αλλα ακούσια, κάποια επιδίωξα να τα κρατήσω -την πλειονότητα μάταια- και κάποια οχι, και κάποια μάλλον τα άφησα απο μόνη μου.

Προορισμος: Παλια και.. αγαπημένα?

Το να ζεις στο εξωτερικό σε κανει να εκτιμάς πραγματα απο τον τόπο σου. Μικρά απλα καθημερινά πραγματα. Όπως το να μπεις στο κατάστημα και να ακούσεις καλημέρα ή να περπατάς και να ακούς την γλώσσα σου , οι έστω τους κεφτέδες της μαμάς σου. Έστω νιώθεις πως άμα σου συμβεί κάτι στο δρόμο και φωνάξεις βοήθεια κάποιος θα καταλάβει και θα ενδιαφερτεί. Εκτιμάς τους ανθρώπους που είναι πιο αφθεντικόι, πιο προσεγγίσημοι, πιο γνώριμοι. Χτίζεις μια εικόνα ιδανική για τον τόπο σου και τους ανθρώπους του, για τις ομορφιές και τις ιδιεταιροτητές του. 

Επιστρέφοντας απο Πράγα είχα πει πως, ‘you know you've been in UK for too long when your home-airport is Gatwick’. Όντως, το μεγάλο διάστημα της απουσίας μου όλο και έκανε την ιδέα να παω πίσω στη χώρα μου, στη πόλη μου, στο σπίτι μου όλο και πιο δελεαστική. Έτσι και το αποφάσησα αφου πάντα με ενθουσίαζε το Πάσχα ως γιορτή με τα εθιμά του. Για μένα, το Πάσχα ήταν πάντα στη καρδιά μου, πήγαινα απο παιδί στην θεία μου και ζυμώναμε φλαούνες, είμουνα απο παιδάκι μυροφόρα και έψαλα στα Εγκώμια, γύριζα και προσκηνούσα 7 επιτάφειους και μάζευα τα λουλούδια τους, μα το αγαπημένο μου ήταν οταν τη Μεγάλη Πεμπτη, μετά την λειτουργία, γύρω στα μεσάνυχτα γυρίζαμε και προσκηνούσαμε τους εσταυρωμένους σε μικρά εκκλησάκια. Πάντα πηγαινα πίσω το Πάσχα, ποτέ δεν μου πέρσε η ιδέα του να μείνω. όμως αυτή τη φορά, ην τελευταία νύχτα πριν τη πτήση μου ένιωθα να χάνω την αναπνοή μου. Η ιδέα του να δώ τον παππούλη και τη γιαγιά μου που με μεγάλωσαν, τις θείες που με έπαιζαν στα πόδια τους και πηγαίναμε εκδρομές μαζι και τα ξαδέρφια μου που περάσαμε όλη τη ζωή μας δίπλα δίπλα με έκανε να ανυπομονώ και όπως πάντα θα αξίζε και όντως άξιζε το κόπο. Όμως ελειπα αρκετό καιρο απο το τόπο μου και αυτό με φόβιζε. Δεν ήξερα πως να το χειρηστώ το γεγονός οτι η ζωή μου εκεί ειναι άλλη. Πάσχιζα τοσο καιρό να προσαρμοστώ στους ρυθμούς της νέας μου ζωής και δεν είμουν έτοιμη να γυρίσω σ’αυτά που πάντα άφηνα πίσω.

Η ιδέα της χώρας μου, της πόλης μου και του σπιτού μου, μου φέρνει νοσταλγία. Νιώθω παντα μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα μου. Όσο γλυκα μου χαρίζει ο ήλιος της και η ευκολίες της πατρίδας μου τόση πίκρα μου φέρνει η ιδέα να γυρίσω σ’αυτά. Με φοβίζει η καθημερινότητά της, αυτο που κάνει στους ανθρώπους της. Η μικροαστική κοινωνία της που αντιμετωπίζει τα πάντα με έχθρα. Έχω ξεχασει πως είναι να περπατάς στο δρόμο και στην ουσία ολα τα βλέμματα να είναι στραμμένα πάνω σου.  Έχω ξεχάσει πως είναι να πηγαίνεις καπου απλα για να τους δείς και να σε δούν. Έχω ξεχασει πως είναι να κάνεις η να μην κάνεις κατι για τα μάτια του κόσμου. Έχω ξεχάσει πως εκείνο που κρατά τις παρέες σε επικοινωνία ειναι το κουτσομπολίο. Έχω ξεχάσει να μιλάω, για γκόμενους, νύχια και βραχίολια, ή αντιστοιχα για ποδόσφαιρο, γκόμενες και στοιχήματα. Έχω ξεχάσει πως είναι να μην μιλάει κανείς την ώρα που πάμε για καφέ γιατι είναι απορροφημένοι λες και κρέμεται η ζώη τους απο αυτό, σε κα΄τι τραπουλόχαρτα. Έχω ξεχάσει πως είναι το facebook και πλέον το instagram η προέχταση του χεριού μας. Έχω ξεχάσει πως είναι να είμαστε γεμάτοι εμπάθεια λόγω της μιζέριας της καθημερινότητας μας και να βγάζουμε νύχια ο ένας για τον άλλο για κάτι που τόλμησε να κάνει διαφορετικά. Έχω ξεχάσει πως να είμαι γλάστρα καλα βαμένη, πάντα στην τρίχα χτενισμένη, αρωματισμένη, που η λέξέις κουλτούρα και πολιτισμός της είναι άγνωστες και οι γνώσεις της περιορίζονται στο τι έκανε ο ενας και ο άλλος και στο τι χρώματα είναι της μοδας φέτος, που απορρίπτει τον οποιοδήποτε για να μην πουν κάτι οι φιλενάδες της. Πώς να το παίζω μοιρέα ενω στη πραγματικότητα κολλάω να μιλήσω, πως να είμαι σταρ των likes επειδή βάζω selfies και κάνω likes ως και στις πέτρες ενώ δίπλα μου οι ανθρώποι πεινάνε. 

Με φοβίζει η νοοτροπία της χώρας μου. Ξέχασα πως να την αφομιώνω και να ξεχνώ οτι με πειράζει. Ένιωσα ξένη. Ένιωσα άσχημη επειδή δεν είχα 5 στρώσεις make-up, έντονο κοκκινάδι και βαμμενα φρύδια. Ένιωσα έξω απο τη συζήτηση επειδή δεν ήξερα κουτσομπολιά. Ένιωσα πως όλη η χαρά που έχω οταν έχω την ευκολία του αυτοκινήτου μου χανόταν μολις αντιλαμβανόμουνα πως δεν έχω που να πάω. Όχι επειδή δεν υπάρχουν επιλογές, φυσικά δεν είναι οπως στην υπόλοιπη Ευρώπη αφθονές αλλα συνεχώς εξελίσσονται. Επειδή οι τόποι που είχα να πάω δεν είχαν ομορφιά. Ούτε τα μάτια μου ένιωθαν αγαλίαση όυτε η ψυχή μου. Παλιά, οι άσκοπες βόλτες με το αυτοκίνητο με χαλάρωναν. Τώρα έμαθα να ψάχνω την ομορφία και την ουσία σε οτι κάνω.  Όχι δεν είμαι ουτε σοβαροφανής ούτε ψευτοκουλτουριάρα. Απλά εμαθα να είμαι ελεύθερη.χωρίς τους πάντες να κοιτάζουν πάνω απο τον ώμο μου για να δούν τι κάνω και να μου βγάλουν τα μάτια. ΜΕ φοβίζει που βλέπω τους συνομήλικούς μου να γίνονται πιο κλειστόμιαλοι απο τους παπούδες μου ενω ταυτόχρονα αποδέχονται τον ναρκισισμό και την προστυχιά.  Λατρεύω το Πάσχα και τα εθιμά του, τη καλοσύνη και αμεσότητα των ανθρώπων του τόπου μου, τον ήλιο και τη θάλασσα της πόλης μου, την υπέροχη οικογένεια μου και το σπίτι μου, αυτα θα είναι πάντα παλιά και αγαπημένα... αλλά έμαθα να είμαι ελεύθερη, And its ok...

Creatures of habit

‘Magic lies within the small things’

Raised as a romantic with a hint of negativeness and sarcasm, I grew to like things that remain unseen. My mum, that had realized that I had always curried a ‘small dose of misery’ in me, during my early-teens gave me a great book  by Leo Buscaglia ‘Living, Loving & Learning’ that was set to change me, and so it did. The book, that I still regret that I have never finished did impact the way I loved and learned. Not so much in the way I loved people -  who/what can teach you how to love anyway?-  as in the way I loved things, not in the materialistic way, rather as a way of appreciation of little things. I started paying attention to my surroundings, not in terms of what it is and how expensive/old/new it is. The book taught me to touch things and memorize them, as in touching a tree, to get in contact with it, to feel its roughness and imprint it in my memory. The book taught me to enjoy the ordinary images of life, like the sunset or the rain. It taught me how to inhale smells like the smell of freshly-cut grass, or the smell of  the mist in the morning, the smell of wet soil, or the smell of the lemon flowers in the spring and to enjoy them. 

We are all creatures of habit, programmed to work in a certain way, no matter who has programmed us, ourselves or others, we get used to our lives and  we function based on new and old habits. And its ok.  However, what kind of creatures of habit we are it is determined by us. Creatures of habit like me are out there and consciously or not, ‘enjoy the little things’ Enjoying the way that freshly-baked bread smells, taking strolls by the lake alone to absorb all that beauty, watching the waves, smiling to a random sad person on the street, becoming happy when a total stranger gives them thumbs up, feeling joy when touching a crumbled wall because the feeling matches what they had in mind...

When I was little my mum and aunt would take us all to the beach, we would spent hours playing with the water fighting with the waves. I have a huge bonding with the sea, being by the sea became one of my favourite habits. The reason that I chose the city was the sea and I was fortunate enough to live by it. I always had the habit to stick my head out of the window and watch the sunset.   Wherever I am I always subconsciously and consciously try to glimpse at the sunset and enjoy it. I open the rusty window and stick my head out and watch the sun set. A little sun-powered lantern flickers for a second until it lights up for just a brief time. I smile. Whenever I see this old forgotten lantern that hangs from my window, I smile. This little thing, completely forgotten there, poweres itself and lights up and brightens my mood. As a creature of habit, I tend to do laundry around 5 pm, at the moment that sun starts to dip in to the sea. I could as a civilized uniformed European wait for my clothes at the laundry room, but I don’t. I cross the street and spend my time sitting on the rocky beach. As I watch the sea I am sobering up. The pink-orange sky,the clouds that look as if they are from a Renaissance masterpiece and the huge red ball that is the sun remind me how small a creature like me is. Yet, I am a creature of habit, a somewhat hopeless romantic that smiles with the little things that other, blinded creatures of habit leave unnoticed...

Η ζωή μου ενα τρένο.

Απο μωρό παιδίταξίδευα γιατι οι γονείς μου είχαν αποφσίσει να μας κάνουν το πίο μεγάλο δώρο.Η περιουσία μου δεν είναι ουτε σπίτια ουτε χωράφια ουτε ακίνητα, είναι ταξίδια και αναμνήσεις. Απο μωρο,  γύρω στα 3, ταξιδεύω. Πρώτος σταθμός ηταν η Αυστριακές φάρμες. Απο τα 7 μου λοιπόν η μαμα και ο μπαμπάς μου παρατήρησαν πως διαχειριζόμουν μόνη μου το σύστημα και τα δρομολόγια που κάναμε στο μετρό του Παρισιού. Απο 7 χρονών είχα μάθει οχι πως λειτουργούν τα τρένα και τι είναι αλλα και πώς να κινούμαι ανετα σε ενα απο τα μεγαλύτερα υπόγεια συστήματα μεταφορών του κόσμου.  Μεγαλωμένη κυρίως στην Κύπρο, για ενα 7χρονο αυτό δεν είναι και ο,τι πιο συνηθισμένο.  Γι αυτό το λόγο ποτέ μου δεν μου φάνηκε παράξενο οτι θα περνώ τις ώρες μου σε ενα τρένο, μάλιστα it came natural to me.

Λίγο πριν έρθω για σπουδές με τις φίλες μου πήραμε το τρένο απο  Γενέυη – Παρίσι.  Για μένα ήταν απολαυστικό, δεν το έβρισκα παράλογο.Μάλλον ηταν σαν να μου προμυνήει το τι θα επέρχόταν.  Στα 3 χρόνια του πτυχίου μου είχα συχνότερες επαφές με τρένα παρα με ανθρώπους. Περνόυσα τις ώρες μου στα βαγόνια πηγαινοερχόμενη απο το σπίτι Πανεπιστήμιο και το αντίθετο. Περνούσα τις ώρες μου κοιτάζοντας εέξω απ’ το παράθυρο, κάποτε την όμορφη φύση της Αγγλίας, κάποτε τον άσχημο καιρό της Αγγλίας, κάποτε τους ενοχλητικούς Άγγλους συνεπιβάτες. Στην αρχή ηταν υπέροχο, με το που έμπαινα στο τρένο χαλάρωνα και απολάμβανα τη διαδρομή. Προσπαθούσα να εμπνέομαι απο τους ανθρώπους, να παρατηρώ γυρω μου και να κάνω τον ατσαλένιο θόρυβο του τρένου μουσική.  Τον δεύτερο χρόνο ομως κουράστηκα, μπόυχτησα να ξυπνάω νωρις να σπαταλάω ωρα και χρημα στο τρένο, να ακούω αθλιες συνομιλίες καθως είμαι στο τρένο, να βλέπω τον απαίσιο καιρό της Αγγλιάς. Σιγά σιγά θύμωνα, κουραζόμουν και αθόρυβα αντιδρόυσα. Σιγα σιγά αρχησα να αργώ, να μην δίνω σημμασία, να ξεχνιέμαι και ξαφνικά πάντα έτρεχα πίσω απο ενα τρένο που έχανα.

Οι ιστορίες που έχω να διηγηθώ για τα τρένα που έχασα διασκεδάζουν τον κόσμο με τον κωμικοτραγικό τους χαρακτήρα, γιατί ειναι ωραίο να τις ακούς η να τις διηγήσαι, αλλα το να τις ζεις είναι κάτι πολυ διαφορετικό.  Χωρίς να το καταλάβω πάντα εφτανα στο σταθμό και έβλεπα το τρένο μου να φέυγει, η έμπαινα σε λάθος τρένο.  Πάντα πιστευα πως ηταν ενας ασχημος συγχρονισμός timing και ατυχίας. Οπως τότε με το τρένο το αεροδρόμιο και το ελάφι. Είμουν θυμάμαι δευτερο έτος και προσπαθούσα να πάω στο αεροδρόμιο να φλυγω για Κύπρο. Ως τότε είχα συνηθίσει πως έχανα τα τρένα και είχα μάθει πως κάποιες φορές πρέπει να είμαι πολύ πριν την ώρα μου απλά για να μαι σίγουρη, και έτσι και έγινε. Μπήκα στο τρένο μου, κάθησα αναπαυτηκά κι ξεκίνησα. Σε ενα σημείο το τρένο σταμάτησε, σαν να πάγωσε.  Είμουν όμως αρκετές ωρες πρίν την αναχώρηση του αεροπλάνου και δεν ανησηχισα. Μα η ώρα περνούσε και ο οδηγός δεν ανακοίνωνε το τι συνέβαινε. Ώσπου το είδα ενα ελάφι είχε μπεί στις γραμμές. Μετακινούσανε το τρένο βαγόνι βαγόνι απο τις δθιπλανές ράγιες και όταν το βαγόνι μου περνούσε, το είδα και με είδε. Βλεπόμασταν και ήταν σαν να μου χαμογελούσε πονηρά και να μου έλεγε: ΄’μαλάκα, τραλαλα, εχασες το τρένο σου’. Όταν επιτέλους το τρένο μετακινήθηκε στον επόμενο σταθμο κατέβηκα. Για ακόμη μια φορά έπρεπε να τρέχω σαν τον Βέγγο. Άλλαξα 3 τρένα ώσπου τελικά εφτασα μισή ωρα πρίν την πτύση μου.  Έχεις ξανακούσει ποτέ να μπει ελάφι στις γραμμές τρένου? Όχι? Ούτε εγω, αλλα αν σε κάποιον θα τύχαινε φυσικά ηταν σε εμένα. [to be continued]

Απόκριες στo εξωτερικο: slutty μελισσούλα, slutty γατούλα, slutty κουνελάκι, slutty νοσοκόμα, slutty υπηρέτρια.. Απόκριες στην Κύπρο: που σαι Κορίνα αγριόγατα να δεις το σοϊ σου!! -νιαου γατάκια

Confessions of an unlucky person: 2.Doodoodoo Inspector Gadget!

I was always a 90's kid. No, not only because I was born during the 90's because I breathe 90's. I loved the shows, the cartoons, the music and our lifestyle. It was quite awesome, we lived our brightest years during a great period, video games were released, cartoons were more popular than ever, and pop bands (Yes, Blue & Backstreet Boys) were the next big thing. My favourite kids program was Inspector Gadget. It was light, clever and fun. I have always thought myself to be adventurous, I would spend hours in my backyard playing detective, finding the hidden treasures and trying to solve mystery cases. Inspector Gadget, Penny and her dog Brain were a great mix of characters. I always wanted a sidekick or a dog like Brain that would communicate through its amazing multi-purpose collar. 

I always thought myself to be Penny, solving each uncomfortable situation her would uncle find himself in with her amazing computer skills (with a personal computer that looked like a book..or more like an ipad - The creators of the show probably could see into the future-) and her clever tricks that helped her to be always in time and resourceful. She was smart, a fast thinker, a problem solver and cool. As the years go by, I am afraid to admit that I became more like Inspector Gadget rather than Penny.What made him so funny was how unlucky and foolish he was; Equipped with skills and gadgets, however always late, always not careful, sometimes too innocent but mostly.. clumsy!! Our similarities strike me! I find myself running around in my raincoat trying to maintain control in the Episode of my life called " A series of unlucky Events". Note to myself: This would probably explain my fascination with the enormous reporter hats. 

 The sequence of these small or big unlucky events is different every day. For example last week I had to do the laundry, and as Inspector Gadget I hate laundry, but it started raining. I was midway to the laundry shop when it started raining. I decided to put a smile on my face and keep going. As soon as I got there I realized I .forgot the washing liquid and I had to go out in the rain up the hill up the stairs, down the stairs, down the hill and into the rain to bring it. Then it hit me - how I would wish to ask my mechanical hands to extend and bring it to me! Then I had to get back home, tide up the cloths and pack and get the train. When I got home, I remembered that I had to take out the garbage, something that I could have done while getting the washing liquid. I tried to ask my mechanical arms to do it, when I remembered that I don't have any! So, I took the trash out when I realized that I wore the wrong raincoat, my keys were not in this one. So, I had to run to the landlord, down the hill into the rain, then up the hill, up the stairs back to my apartment. How I wished to ask my mechanical legs to do it for me. So when I tried to get the bus to the station I allowed some time because I knew how unfortunate I am. As I was walking to the stop I saw the bus pass by next to me. I lost it! So I waited for the next one, that was late 15 minutes I rushed into it and midway it had an engine problem and we had to get off. So I waited 5 minutes for the next one, rushed into it and we were stuck in traffic! So when I got to the station I saw my train living. How I wished for my personal helicopter in my hat!!! So I waited at the station for hald an hour and I decided to get the one with a change. Midway, it was delayed because a small animal went in to the rails.  Long story short, If I took the later one I would arrive earlier. IF Penny was here, she would control the situation with her personalized book computer and she would get me of trouble. Brain would drive the bus and the train and he would carry me safe and sound. .But to make the story funnier the creators decided that I'm just Inspector Gadget and I'm on my own...and that's ok!

Η μοναξιά ειναι ωραία αμα είναι επιλογή, οχι αμα δεν έχεις επιλογή

Confessions of an unlucky person: 1. With how many 'u''s you spell unlucky??

                        With how many 'u''s you spell unlucky??

There's constantly this voice in my head screaming: 'uuuuuuuuunlucky', so I spell it with as many u's as possible. Its a long discussion whether I had always been unlucky or lucky. You see, my life, or the events that happen in my life seem like a really thin line between luck and unluckiness. My mum better describes it as 'you are lucky within your unluckiness'. I personally think that this most of the times suites my situation, however, lately, it seems that this is off-limits.

I was always unlucky and partially lucky, but sometimes its not so much about my luck, its more about my recklessness. When I lost my wallet many years ago, I blamed myself for being reckless, i did not consider that there were skill-full pick-pockets and stole it.  When I lost my sunglasses, years ago, I was considering myself reckless, then I understood I was just unlucky. Then, when I lost my reading glasses in the train, I really thought I was reckless, but actually I was unlucky, because I was not able to look for them, I was pushed outside and within 1 minute that I called the train company they suggested they did not find anything, which then and even now, seems to me impossible. When I lost the flight going back home, I considered myself reckless for not booking an earlier bus and arriving to the airport 3 hours early, but I was just unlucky, the traffic was horrific that day, I could not possibly foresee it and when I arrived 45 mins before the flight, that specific airline was closing the check in 1hr before the flight, whereas most of the companies still allow you to check in 45 mins before. Time after time, I was considering myself reckless when actually I was unlucky. Then, after a while, I was taking that i was unlucky for granted and when I was reckless I was still believing I was unlucky; so when I lost my wallet, I thought I was unlucky, I did not consider that I was reckless that I left my bag open.   When I was repeatedly losing trains, I was considering myself unlucky, not lazy that did not wake up sooner. So when I lost my iphone, I was so desperate because I considered myself unlucky. NOT RECKLESS THAT I DID NOT PAY ATTENTION TO MY BAG AT ALL AND LEFT IT EXPOSED WHILE BEING AT MYKONOS.  I still recall how devastated I was, and how big of a shock it was. That was the point, I realized that no, I was not unlucky I was reckless.  

I think it's impossible to stop being reckless altogether, so little by little, i started to focus on things I could control, i tried to not be as reckless as i was. The moment that my phone, my new phone that I was saving up for months to buy it, fell into the toilet, i knew it. I was not just reckless, I was rushing into things too. -Fortunately, a friend of mine fixed it almost instantly.- Then it hit me, I have this really bad combination: I rush into things, I am reckless and unlucky. As the time was passing by, I became more conscious of things, and more careful. So when they broke into my apartment, and took my laptop and my camera, MY MOST PRECIOUS AND MOST EXPENSIVE ITEMS, then I knew it, I was hopeless. How possibly I could foresee that they were able to break into my apartment so easily and none will see them? I remember how much i cried when I lost my iphone, but this, was a really different thing. I could deal with my personal fault, the mistakes i did and my recklessness, but this? I did not know how to deal with. As the years were passing by, blaming myself was my only 'condolence' but the situation that was out of my control, that was a first! When your house is being burgled so many feelings kick in, the lost, the grief, the anger, the shock and the fear. Eventually, I was a able to see past it, and my underlying issue was my lack of luck.

Funny enough, my mum always suggests a different theory. She says that It could always be worse. She suggests that when they stole my wallet the first time they could have hit me, but they didn't, or when I lost the plane it might have been a sign that I shouldn't have been in that plane for some reason; or when they stole my phone they could have taken my bag with my money and my id too... and so it goes.. Her favourite example is when i lost my phone at Heathrow, -yes i was that reckless- and they found it and brought it to me, she said: " you had to go through that and it was awful but within your lack of luck you were lucky! ". Sometimes, i do agree with her, if briefly for a moment maybe sometimes for a casual laugh when my bad fortune hits me in the face ironically.  But this awful luck strikes me all the time, more often that it should, so much that it seems that every fortune cookie i crack open says... FUCK YOU! 

Home

It's amazing how easily something or someone becomes 'home'. It usually happens when you least expect it, however sometimes you can foresee it. Big or small things that happen to us daily and sometimes contribute in the construction of our notion of 'home'. Sometimes it is even simpler, maybe somewhat magical. For me, it happened while I was busy stressing about the little things in my life. I was so busy with my new and old personal silly tragedies that I did not even realized it.

I started dealing with the 'home' notion more ironically, when I was coming back from Paris this December. I jokingly said: "You know you've been away for too long when you somewhat automatically consider your  'home-airport' as Gatwick. It then sounded funny, indeed I had not been to Cyprus for 5 months, Gatwick seemed to be my home-airport and Brighton station as my home-station. However, I had not realized the after-effects of this notion, until I finished all my assignments and ended all my personal silly tragedies and left for a weekend-trip to Southampton. Southampton, was my city for 3 years, 2 mostly difficult years and a really good year. The last year, was great, truly amazing , not because of the city rather because of the people. I was really happy, I felt the love, I was in a really good mood and I was living in a great loving environment. However something was missing. I remember that I had seen a video  while in year 2, that said that sometimes, you have to find your place, not so allegorically as literally; to find the place that inspires you and makes you happy, YOUR PLACE. I really remember how vivid it was, how convincing and empowering it was. During that summer I was so convinced that I needed to be in Italy. I even fought for that, however due to some circumstances I did not happen. Then I realized I was stuck in UK either I wanted it or not, I had to wait. Being in UK, sometimes it feels like if you are doomed, Then, the 3rd year came along and I was happy and I stopped thinking about it.  I remember how scared I was to leave Southampton, that I was finally happy, and move to Brighton. 

As I was in Southampton for the weekend, nothing felt like home, The streets that I walked a million times, the houses that i ve been thousand times, the supermarkets, the parks, the bars, did not feel like home. In the air there was subtle nostalgia, no not for the city for that last year and for the pain of the 2 previous years. However, not the sweet nostalgia that makes you want to go back,rather a 'respectful' nostalgia for everything that I experienced there and for these 3 years. No, don't get me wrong, I loved Southampton, but it was my home, not because of the city, rather because of the people. The majority of the people that made it home left, I left. Coming back to Brighton, the moment I stepped out of the train something inside me said 'welcome home'. At that moment I knew it, this is home. Not because Southampton is lacking the people that I loved, instead the most important one is still there; it is because Brighton feels like home. There is no formal explanation why is that, but when I am walking on the streets alone, I feel happy. Something that never happened in Southampton. I was happy because of my company. In Brighton, I am just happy, and this is why it is home: 

I found my place..

My flat, was the most difficult task I had to undertake. It was a mess, but it was all I had. Within 2 months it went from a cold sticky leaky hole, to a warm, cosy, home. If i even try to explain all the problems it had, it would take 3 paragraphs just to list them. However, now, it is so cosy and warm, because we worked on it with love. It is a home, because we consider it a home.

It's funny, how unexpectedly he, the flat and the city became home. Now, I am happy. Home, keeps me happy, AND ITS OK..

Στα greek πάω για λαογραφικούς σκοπούς. Για να θαυμάσω την σύγχρονη κυπριακή φορεσιά της Κόρης. Οι εγγόνές μας δηλαδήή στις παραδοσιακές γιορτές θα φοράνε μάυρο outift, μάυρο καλτσόν, χρυσά κοσμήματα (εμπνευσμένα απο την τέως παραδοσιακή φορεσιά) και κόκκινο κοκκινάδι.!

"Stylish" Cypriots!"Stylish" Cypriots everywhere! Part 1.1

Ax αγαπημένα μου -κυπριακότατα ως εκεί που δεν πάει άλλο- sites/blogs μαζί σας, όσο ζώ μαθαίνω!

Σήμερα έμαθα για το πόντσο. Δεν ξέρεις τι είναι πόντσο μικρή χωριατοπούλα; Δεν ξέρεις τι είναι πόντσο μποϊφριεντ της δεκάρας; ΝΤΡΟΠΗ. ΑΙΣΧΟΣ ΚΑΙ ΟΡΓΗ. Το πόντσο είναι εκείνο που φοράει ο Μεξικάνος που κοιμάται ΄ξω απο το saloon στο Λουκυ-λουκ, as-known-as κάτι σαν τεράααστια σάρπα. H Burberry -όϊ μαμα εννεν γίευση απο γιαούρτι σαν το bluberry, εν μάρκα-  πλάσαρε το πόντσο φορεμένο απο την Cara Delevigne. Η Cara, για σένα το λέω μικρή χωριατοπούλα που δέν ασχολήσε μαζί της, έιναι μια Αγγλίδα που κάνει διεθνή καριέρα ως μοντέλο. Απο τότε έχει γίνει σάλος σε ολα τα highsocieties με κοπέλες που προσπαθούν να ντυθούν σαν μεξικάνοι. 

Ας είναι όμως καλά τα sites/blogs που με διαφώτισαν ΟΧΙ ΜΟΝΟ τι είναι πόντσο, όχι μονο τι είναι της μόδας αλλα και τι είναι Burberry -έλα τωρα που δεν ήξερα, o κάθε Κύπριος που σέβεται τον εαυτό του φοράει η Burberry η Polo πουκάμισο μεσα στο club-  Aν μικρή Κυπριοπούλα, ακόμα δεν κατάλαβες το τι είναι τα Burberry σκέψου το καρό τραπεζομάντηλο που βγάζουμε την καθαρά Δευτέρα αλλα σε μπέζ και σίγουρα θα σου έρθουν τα αντρικά πουκάμισα στο νου - ΟΧΙ ΕΚΕΙΝΑ ΜΕ ΤΟ ΑΛΟΓΟ εκέινα ειναι τα Polo Ralph Laurent- κι αν όχι σκέψου την μέση κοπέλα απο ιδιωτικό σχολείο που ξέρεις και την σάρπα που φορούσε λες και ήταν ένα με το σώμα της! 

"Stylish" Cypriots!"Stylish" Cypriots everywhere! Part 1

Σαν να μην μου είναι αρκετό κάθε εβδομάδα το πολιτισμικό σοκ  “Feel Fantastic” -we don't (ακόμα και μόνο να ξέρεις οτι το μπλέ δεν το βάζεις ποτέ με μαυρο περισσότερα ξέρεις απο την παραγωγή του show) για να κλαίω -απο τα γέλια και απόγνωση για την κατάντια μας-, τα sites/blogs μας “διαφωτίζουν” περι μόδας και lifestyle -γάμησε τα κι άφησέ τα. 

Λές και δεν δέχομαι συμβουλές απο τον μέτρ του στύλ Νικόλα Ιωαννίδη που βρίσκεται ΠΑΝΤΟΥ ιντερνετ, τηλεόραση, περιοδικά -βρε μήπως είναι ο big brother o Νικόλας MAS και δεν το ξέρω; -μπα περισσότερο για big sιster μου κάνει¨ , τώρα έχω κι όλα τα ευστοχα sites/blogs να με βοηθούν περισσότερο. "Thaaanks cyprus, ilovemyall<3" Κάτι απίστευτα site ξεπετούν απο μια γωνιά του facebook , ναι έχουμε όλοι shallow φίλες -να ναι καλά κι αυτές μωρέ που μας διασκεδάζουν, σε κάτι τέλεια posts με τα λινκ για το ilovestyle,like.com.cy, ilovemyall, ILOVEELITAMOUIEKPOMPISOUEINAITELEIA.COM, κτλ. Και ναί τα ανοίγεις, για να ξεδιψάσεις την ατελειώτη κατίνα μεσα σου και την μανία σου για κριτική.  "Style", "fashion", gossip, news κτλ. θέε μου, να ζουσε η Coco να έβλεπε τι θεωρούν στύλ και μόδα στην Κύπρο να δημιουργούσε το "little black ζουρλομανδίας". 

Τα καθημερινά τους ποστ είναι entertaining σε ενα εντελώς καινούριο επίπεδο, αποδεικνύουν την κυπριακή ματαιοδοξία, μισαλλοδοξία αλλα κυρίως φιλαρέσκια / show-off. Κάθε μέρα θαυμάζω τους συντάχτες, που προφανέστατα είναι γυναίκες και σε μερικά η 'κυρία Ελίτα μουυυυ<3' , που πραγματικά ασχολούνται με τις απόλυτες βλακείες και για να το θέσω καλύτερα.. ΤΣΙΟΦΤΕΣ. "Εδώ ο κόσμος καίγεται και το μουνί χτενίζεται" που λέει κι ο λαός.

"Stylish" Cypriots! "Stylish" Cypriots everywhere! Part 0.1

Σαν να μην μου είναι αρκετό κάθε εβδομάδα το πολιτισμικό σοκ (και φαινόμενο) "Feel Fantastic" , που κανει τους απανταχού γνώστες της ελληνικής γλώσσας και της μόδας (ακόμα και μόνο να ξέρεις οτι το μπλέ δεν το βάζεις ποτέ με μαυρο περισσότερα ξέρεις απο την παραγωγή του show) να κλαίνε (απο τα γέλια και απόγνωση για την κατάντια μας) , υπάρχουν και τα sites/blogs για να μας "διαφωτίζουν" περι μόδας και lifestyle - aah κλάψ'τα Χαράλαμπε. 

Τα Greek έπρεπε να τα λένε 50 shades of red -lipstick-

Αρέσκει μου η Κυπραία που πλασάρει το λουκ άλλο χρώμα η φάτσα αλλο το κορμί. Πολλά μπροστα!

AND NOW WHAT?

Ωραία, το καταλάβαμε προσπάθησες και πέτυχες και μπήκες. AND NOW WHAT?

Μια ζωή προσπαθώ να πετύχω, όχι μονο εγώ, οχι μονο εσύ, όλοι μας. Μια ζωή τρέχουμε να προλάβουμε το επόμενο τρένο κι αν είσαι σωστος σε μερικά πράγματα, αν υπάρχουν οι καλές συγκυρίες, λίγη τύχη, λίγο τ'αστρο σου, -λιγό κρασί λιγο θαλασσά και τ΄αγορι μούυυυ- τότε μπαίνεις. Το τί συμβαίνει αν δεν μπείς? Απλά μπαίνεις στο επόμενο. ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΩΣ δεν σου λέει τι συμβαίναι αμα μπείς. Το μόνο που ακούς ειναι "αμα μπείς μες τον χορό πρέπει να χορέψεις" έεελα που κάποτε δεν ξέρεις τα βήματα; And now what?

Το να αρχίζεις κάτι ειναι κάτι αλλο απο το να το συνεχίζεις, παρόλο που μεγάλωσες με το να σκέφτεσαι πως η αρχή ειναι το ήμισιν του παντός. Λες πως θα περάσει, πως μια περίοδος είναι, πως όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος και πως φυσικά υπάρχουν πιο μεγάλα προβλήματα απο αυτα. Σκέφτεσαι πόση πλυση εγκεφάλου μας έκαναν που μας έπεισαν να πάμε στα καλύτερα να κάνουμε τα καλύτερα να ταλαιπορηθούμε περισσότερο να πιεστούμε περισσότερο γιατί έτσι φαινεσαι ο καλύτερος, γιατι έτσι γίνεσαι καλύτερος. Μα απλά συνέχεια θέλουμε να ανεβαίνουμε σκαλί και όχι παντα με τον καλύτερο τροπο. Πρέπει να αντιμετωπίσεις την κατάσταση, πρέπει να καταλάβεις πως είναι λογικό. Πρέπει να βρείς τις ισορροπίες σου, τις αντοχές σου και να πείς πως δεν καταλαβαίνεις. AND ITS OK.

Now, fight. Fight, fight, fight. Βρές την ομορφία σε ό,τι κάνεις. Δεν καταλαβαίνεις; So what? Πότε ηταν η τελευταιά φορά που δεν καταλάβαινες, που δεν είσουνα ξερόλας, που δεν ακολουθούσες ενα manual; Πόση ομορφία εχει το να μήν καταλαβαίνεις. Πόση ομορφιά εχει το να μην προλαβαίνεις. Ο Bill Gates, λεεί πως δίνει τις πιο μεγάλες εργασίες στους τεμπέληδες ανθρώπους, γιατί θα βρουνε ενα γρήγορο και χωρίς πολύ κοπο τρόπο να το κάνουνε. Είσαι τεμπέλης; Είσαι τρομαγμένος; Είσαι αποσυντονισμένος; Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ Σ ΑΥΤΟ!