Keeping up with the Kardashians

11 miljoen aan juwelen gejat uit je hotelkamer. Wie neemt dat überhaupt mee op vakantie? Nou, Kim Kardashian dus.

Kim Kardashian is een reality-ster, bekend om haar enorme achterwerk. Eigenlijk doet ze helemaal niets. Je zou zelfs kunnen zeggen dat ze gewoon wordt betaald om te ademen. Kim is getrouwd met de rapper Kanye West en ze hebben samen een dochtertje genaamd North West. Zo noem je kind toch helemaal niet? Stel je voor dat iedereen hier op de aarde namen als Zwart Wit of Stoep Tegel zouden hebben. Dan kan je toch helemaal niemand meer serieus nemen. Bij alleen al denken aan dit idee schiet ik al in de lach. En niet te vergeten is Kim samen met haar zussen, die overigens net zo over de top zijn als Kim, ook nog eens het middelpunt van de realityserie Keeping up with the Kardashians. 5 vrouwen met dikke billen die een rijk en luxe leventje leiden. Je zou denken het echt nergens over gaat, wat ook klopt, maar ondanks dat het de serie aan enige diepgang ontbreekt, kijkt toch de hele wereld ernaar. En als dan zus Kylie weer eens een nieuwe auto gekocht heeft, wordt hier door de hele wereld volop over getwitterd. Of als de familie voor de zoveelste keer op vakantie gaat naar een of andere tropische bestemming aan de andere kant van de wereld en er een oorbel van duizenden dollars wordt verloren, zijn de ruim 70 miljoen volgers van Kim er gelijk van op de hoogte en natuurlijk in rep en roer. Totaal niet interessant, eigenlijk, maar toch vermakend. Ik zou me natuurlijk met belangrijkere dingen bezig kunnen houden, zoals armoede, wereldhonger of het versterkt broeikaseffect, maar dat is toch net iets minder sappig. En eigenlijk boeit het ook niet welk nieuw paar schoenen ze hebben gekocht. En eigenlijk boeit het ook niet hoe het nieuwe hondje van de Kardashian heet. En waarschijnlijk is het nog allemaal nep ook. Is er even niet genoeg aandacht meer, post je gewoon een foto waar je halfnaakt je body showt op Twitter en Instagram en alle kranten zullen weer over je praten. Maar waarom willen we eigenlijk van alles op de hoogte blijven? Zal het zijn omdat het iets is wat ze zelf nooit zullen hebben en op deze manier toch wat van die rijkdom kunnen meekrijgen. Al is het via plaatjes en tweets. Of zal het zijn omdat we stiekem toch een bepaalde aantrekkingskracht tot de halfnaakte barbiepopjes voelen. Het zal je altijd wel blijven vermaken, want niets is te gek voor de Kardashians. Dus welke reden je ook hebt, geloof me, je bent niet de enige.

Dus nu zou je je natuurlijk kunnen afvragen of dit allemaal wel interessant en zinvol is. Diep van binnen boeit het ons helemaal niet, maar toch volgen we geamuseerd het reilen en zeilen van de Kardashians. Belachelijk toch, eigenlijk? Maar ja, wat kan ik erover zeggen, ik doe er immers zelf even hard aan mee.

kaas

Men moet de kat niet aan de kaas laten komen. In ieder geval niet bij Frans Laarmans. Hij is de hoofdpersoon en tragische held in het boek Kaas van Willem Elsschot.   Frans Laarmans is een gewone man van vijftig jaar. Hij heeft een vrouw, twee kinderen en een vaste baan bij de General Marine and Shipbuilding Company. Zijn leven is eigenlijk gewoon prima zoals het is, al is het niet echt spannend. Binnen zijn familie is Frans een beetje een buitenbeentje. Hij is een nakomeling, zijn broer is arts (en dus ‘belangrijk’) en aan het sterfbed van zijn moeder wordt wel duidelijk dat hij niet de favoriet in de familie is. Op de begrafenis van zijn moeder ontmoet Frans meneer Van Schoonbeke; een rijke man op leeftijd die wekelijkse bijeenkomsten organiseert die worden bezocht door andere rijke 'hotemetoten’. Van Schoonbeke nodigt Frans uit om ook langs te komen en zo geschiedt. Frans voelt zich echter weinig op zijn plaats omdat hij maar gewoon een klerk is en zich niet kan meten met de rest van het gezelschap. Daar lijkt echter verandering in te komen wanneer Van Schoonbeke hem in contact brengt met een kaasleverancier uit Nederland die een Vlaamse ondernemer zoekt om in België volvette Edammers te verkopen. Laarmans is meteen enthousiast en handelt overmoedig. Hij neemt de uitdaging aan en wil meteen zijn oude baan opzeggen maar wordt daarbij geremd door zijn vrouw die voorstelt eerst maar eens te zien of die onderneming met de kazen wel gaat lopen zoals Frans hoopt. Er wordt besloten om met hulp van de broer van Frans een zenuwziekte voor te wenden zodat Frans met verlof kan. Zo houdt hij wel zijn oude baan aan maar heeft hij ook de vrijheid om aan zijn kaashandel te beginnen. De broer van Frans schrijft als arts een verklaring van zijn ziekte en Frans kan zijn gang gaan. Een tragische held heeft vele kenmerken. Zo heeft hij vaak een goed karakter en wekt sympathie op bij de lezer. Je hoopt dat het goed voor afloopt. Ook is een tragische held waarheidsgetrouw en realistisch. De ontwikkeling waar deze held doorgaat bestaat uit vier delen. Het eerste deel is de hamartia. Dit is een ‘fout’ in de persoonlijk van het karakter en zal uiteindelijk tot de ondergang, de catastrofe, leiden. De tweede fase is de peripeteia. Dit is een onomkeerbare actie waar vervolgens de catastrofe uit voort zal komen. De derde fase is de catastrofe. Dit is de ondergang van de hoofdpersoon. De laatste fase is de anagnorisis. Nu ziet de personage zijn fout en ondergang in.   De hamartia van Frans Laarmans is dat hij geen nee kan en durft te zeggen. Ook wil hij graag rijk worden en vindt dat dit zijn perfecte kans is. Hij wil dit zelfs zo graag dat hij bereid is zijn oude baan bij de General Marine and Shipbuilding Company op te zeggen. Dit zegt veel over zijn karakter.   De peripeteia is het aannemen van zijn nieuwe baan. Frans heeft geen enkele ervaring in de handel en hij heeft helemaal niks met het product dat hij wil verkopen. Toch is hij enthousiast. Hij maakt meteen grote plannen om zijn eigen kantoor in te richten met een duur bureau, hij heeft speciaal briefpapier ontworpen en wil een eigen telefoonlijn. Maar terwijl hij hiermee bezig is, geeft hij meer kaas gratis weg dan dat er verkocht wordt.   Omdat Laarmans zelf niet zo goed weet hoe hij al die kazen moet gaan verkopen, ontwerpt hij een advertentie waarin hij vraagt voor agenten door het hele land die voor hem willen werken. Er komen veel brieven maar er zitten niet veel serieuze geïnteresseerden tussen. Uiteindelijk neemt hij wel een aantal mensen aan, maar daar komt maar weinig van terecht. Laarmans probeert zelf ook nog een poging te doen om wat kazen te verkopen, maar zijn ondernemingen zijn zonder resultaat. Dit is de uiteindelijk catastrofe.   Ten slotte komt hij tot inzicht dat het eigenlijk ook een vreemde bevlieging van hem is geweest en hij probeert zich nog met zo min mogelijke schade terug te trekken. Hij schrijft aan de leverancier dat hij afstand doet van de onderneming en timmert de kaaskisten in zijn kelder weer dicht. Waanneer hij teruggaat naar zijn oude werk apprecieert hij zijn collega’s en werkplek ineens veel meer dan dat hij ooit had gedaan. Ook zijn gezin ziet hij in een nieuw licht. Frans Laarmans komt nog steeds naar de bijeenkomsten van meneer Van Schoonbeke, die beloofde hem hetzelfde te zullen blijven behandelen, ook al is hij weer een ‘gewone’ klerk.

Romeo & Juliet in een modern jasje

In de roman Phileine zegt sorry van Ronald Giphart gaat het over de bitchy, maar toch sympathieke Phileine. Phileine reist naar New York om haar vriend Max, die zich daar voorbereidt op een provocerende uitvoering van Romeo & Juliet, te zien. Dit zorgt voor zoveel drama, waardoor Phileine haar eigen dramatische liefdessprookje beleeft. Dit boek leest lekker weg, heeft een enorm grappige schrijfstijl en het hoofdpersonage Phileine maakt een mooie ontwikkeling door.

Het boek leest lekker weg. Dit is een boek, dat je niet snel weglegt. Er is geen sprake van spanning, maar het is nooit saai. De gebeurtenissen volgen elkaar in rap tempo op en er gebeurt altijd wel wat hilarisch, ingrijpends of interessants, waardoor je zonder moeite doorleest. Je krijgt geen genoeg van dit boek. De volgende twee citaten zijn de openingszinnen van twee hoofdstukken. Je wordt er gelijk nieuwsgierig van en wilt doorlezen.

De schrijfstijl is enorm grappig. Ronald Giphart maakt in dit boek veel gebruik van hyperbolen. Er wordt op vele zaken gespot en ook redelijk vaak gescholden. Phileine is een perfect lijdend voorwerp bij deze schrijfstijl.

Het gebeurt niet bij veel boeken, maar bij dit boek is de kans groot dat je hardop begint te lachen.

‘De eerste keer dat ik gelachen heb, was toen mijn tante plotseling door een tuinstoel zakte met haar dikke reet op het balkon.”

Het hoofdpersonage Phileine maakt een mooie ontwikkeling door. In het grootste deel van het boek lijkt ze een eerste klas bitch. Door haar gedrag komt ze voor enorm veel problemen te staan. Naarmate het boek realiseert ze zich steeds meer dat ze vaak echt te ver is gegaan. In het laatste hoofdstuk verandert de sfeer van het boek en zie je dat Phileine ook een zachte kant heeft en evenveel gevoelens heeft als ieder ander persoon. Ze maakt zo’n grote ontwikkeling door dat je in de volgende twee citaten zomaar zou kunnen denken dat dit over twee compleet verschillende personages gaat.

Dit boek leest dus lekker weg, is grappig geschreven en Phileine maakt ook nog een mooie ontwikkeling door.

Je ziet dat liefde haar zover heeft gekregen om naar New York te reizen, maar daar wordt ze alsmaar geconfronteerd met haar eigen drama. Het raakt haar telkens weer als een boemerang in haar gezicht.

opdracht middeleeuwen

Ik heb een initiaal gemaakt bij het boek The fault in our stars van John Green. In de initiaal zie je Hazel (links) en Augustus (rechts), de twee hoofdpersonen in het boek. Hazel is een meisje van ongeveer 16 jaar. Omdat ze kanker heeft, werken haar longen niet goed en heeft ze kunstmatige ademhaling. Haar moeder denkt dat Hazel depressief is en daarom moet ze naar een praatgroep waar ze niks aan vindt. Ze vindt het irritant als mensen haar zielig vinden. Daar ontmoet ze Augustus, die zelf ook kanker heeft gehad. Ze worden spontaal verliefd maar Hazel wilde ze eerst liever geen relatie met Augustus hebben, omdat ze een zegt dat ze een ‘tijdbom is die elk moment kan ontploffen’ en ze de schade wil beperken. Later valt ze alsnog voor de charmes van Augustus. Augustus is een jongen van ongeveer 18 jaar. Hij heeft altijd een pakje sigaretten mee. Niet omdat hij rookt, maar omdat het een metafoor is. “Je stop hetgeen dat je kan doden tussen je tanden, maar geeft het nooit de kracht om je te doden”. Als ze naar Amsterdam gaan, om de schrijver van het lievelingsboek van Hazel te ontmoeten, keert zijn kanker terug.

Ik heb dit beeld gekozen omdat het heel kenmerkend is voor het boek. Augustus en Hazel liggen verliefd in het gras, alsof niks er meer toe doet, terwijl ze allebei slachtoffer zijn van kanker.

balansverslag

Ik zelf ben nooit een grote boekenwurm geweest om niet te zeggen dat ik een boekenbarbaar ben. De eerste vraag die ik me altijd stelde bij het krijgen van een lectuurlijst was hoeveel pagina’s ik moest lijden tot het boek uitgelezen was. Dus heb ik het afgelopen jaar mijn keuze van boeken gebaseerd over positieve commentaar en dat het volgens mij de moeite loonde om uit te lezen.

Mijn smaak is niet heel erg veranderd. Vroeger hield ik al meer van realistische boeken dan van fantasieboeken. Dit is niet echt veranderd, want nu houd ik nog steeds van realistische boeken.  Het niveau van de boeken die ik heb gelezen is relatief hoog te noemen. Ik vond de boeken niet moeilijk te begrijpen, maar elke keer als ik het er met mijn vader over had hoe ik het boek vond kreeg ik de toch wat diepere betekenis van boeken te weten. Ook hielpen achtergronden van de schrijvers mij om het boek beter te begrijpen. Het afgelopen jaar heb ik niet alleen veel boeken gelezen, maar ook heb ik erg veel films gezien. Mijn filmsmaak is niet heel erg verandert. Ik waardeer realistische films wel meer dan eerst en houd ik minder van komedie, maar van goede thrillers houd ik nog steeds. Ik heb door dit balansverslag de conclusie kunnen trekken dat ik niet heel erg veel ben veranderd, maar wel weet ik dat ik nu eerder een ‘volwassen’ boek zal pakken dan een jeugdboek, al zal ik jeugdboeken altijd blijven lezen.

Kom Hier Dat Ik U Kus       -Griet op de Beeck

Zal Ik Weggaan?

Zal ik weggaan? Zal ik verdrietig worden en weggaan? Zal ik het leven eindelijk eens onbelangrijk vinden, mijn schouders ophalen en weggaan? Zal ik de wereld neerzetten (of aan iemand anders geven), denken: zo is het genoeg, en weggaan? Zal ik een deur zoeken, en als er geen deur is: zal ik een deur maken, hem voorzichtig opendoen en weggaan- met kleine zachtmoedige passen? Of zal ik blijven? Zal ik blijven?

Toon Tellegen uit: Alleen liefde, Querido Amsterdam 2002

recensie: zes seconden

Zes seconden

In zes seconden kan je leven voorgoed veranderen. Jasmijn en haar vriendinnen raken verzeild in een geheimzinnige scene met gemaskerde feesten. Ze zijn getuige van De Afrekening, een spel dat alles behalve legaal is, aan het einde van elk feest, waarbij iemand vrijwillig voor zes seconden in elkaar word getrapt terwijl diegene zoveel mogelijk geld probeert te pakken. De gevolgen zijn groter dan Jasmijn ooit had kunnen denken. Zes seconden van Daniëlle Bakhuis zuigt je mee in een soms wat onrealistisch, maar heel spannend verhaal.

Als Jasmijn tijdens de Afrekening voor haar ogen ziet hoe een voet na de zes seconden door blijft trappen, wil ze de kastanjes voor het in elkaar getrapte figuur uit het vuur halen, maar ze durft het niet. En omdat iedereen gemaskerd en helemaal onbekend is, weet ze niet wie bleef doortrappen. Ze weet niet eens of het een jongen of een meisje is. Ze probeert zo veel mogelijk informatie op te nemen, totdat het haar op een gegeven moment opvalt dat er op de schoen van de doortrappende persoon een X staat, deze persoon dwaalt voor de rest van het verhaal door haar gedachte als X.

Het boek is ontzettend spannend omdat het een zoektocht is. Jasmijn wil zo graag weten wie X is, en al helemaal als ze erachter komt dat Isabel, een oude vriendin van haar, het slachtoffer is, waardoor je je nog meer in Jasmijn kan inleven. Je voel haar spanning, angst, blijdschap en frustratie en dat maakt het nog spannender. Je blijft maar doorlezen omdat er zoveel verschillende opties en mogelijkheden zijn. Het bleef ook tot de laatste bladzijde onbekend wie X was, wat soms wel frustrerend was, maar je wil blijven doorlezen.

Ook maken de vele plottwists het boek zeer spannend. Er zijn veel onverwachte wendingen die je totaal niet aan zag komen. Als je bijvoorbeeld eindelijk denkt te weten wie X is, komt Jasmijn weer ergens achter, waardoor die optie weer wegvalt.

Ook kan Jasmijn maar weinig mensen vertrouwen. Er is maar één iemand die ze echt kan vertrouwen, Seth. Seth is de jongen waar ze al jaren verliefd op is, maar niet weet of de gevoelens ook wederzijds zijn. Hij is de enige die ze alles vertelt en hij probeert ook zo veel mogelijk informatie te achterhalen, zodat ze er samen erachter kunnen komen zie X is.

Filmpje keuzeopdracht bij Haar Naam Was Sarah

keuzeopdracht Sonny Boy

verhaal in het boek:

    De vrijdag daarop - het was inmiddels 10 mei - werd Waldy ‘s ochtends ongewoon vroeg wakker van het geluid van de radio. Beneden in de woonkamer vond hij zijn vader, al helemaal aangekleed. Luid klonk de geagiteerde stem van de radio-omroeper door de kamer: de ochtend was bij het aanbreken van de dageraad, om vijf minuten voor vier, een uit enkele honderden vijandelijke vliegtuigen bestaande luchtvloot de oostgrens van het land gepasseerd. Op de Nieuwe Maas in Rotterdam landden momenteel watervliegtuigen en rond de vliegvelden kwamen duizenden Duitse parachutisten naar beneden. Vooral bij Den Haag was sprake van grote vijandelijke activiteit, kennelijk met als oogmerk de regering en de koninklijke familie gevangen te nemen. ‘Gaan ze hier ook schieten, pap?’ vroeg Waldy. ‘Ik denk het niet,’ antwoordde zijn vader, ‘maar je kunt nooit weten.’ Hij was nog niet uitgesproken of een zwart vliegtuig daverde rakelings over hun huis en op de boulevard begonnen mitrailleurs te ratelen.

    Toen Waldy en zijn vader na een paar minuten weer voorzichtig van de vloer omhoog durfden te komen en ze uit het raam keken, zagen ze in de branding recht voor hun huis drie watervliegtuigjes. Net op dat moment stopte een grote, dure automobiel op de op de Zeekant. Een passagier stapte haastig uit en tilde twee koffers uit de auto. Terwijl de auto alweer weggleed, klauterde hij met een koffer in zijn hand het talud af en liep het parkeerterreintje over, het strand op. Een van de piloten rende hem tegemoet, nam hem op zijn schouders en droeg hem door de branding naar zijn vliegtuig. Even later taxiede het vliegtuigje met de vluchteling - in wie Waldy’s vader inmiddels minister van Buitenlandse Zaken Van Kleffens had herkend - door de branding en steeg op richting Engeland. Terwijl het vliegtuigje als een stip aan de horizon verdween, begon plotseling het oorverdovend schieten weer. Duitse jachtvliegtuigen doken als zwarte schaduwen naar beneden en de twee watervliegtuigjes in de branding veranderden van het ene moment op het andere in vuurballen. Weggedoken achter het raam hoofden Waldy en zijn vader de piloten schreeuwen in de vlammen. En voor hun huis stond nog steeds een eenzaam koffertje, achtergelaten door de vluchtende minister.

 versie in het nu

De vrijdag daarop - het was inmiddels 10 mei - zat Waldy zoals gewoonlijk op school. Hij zat pas in zijn tweede uur, wiskunde, toen plots het luchtalarm ging. Er ontstond paniek en, onlangs dat iedereen door elkaar aan het praten was, probeerde Meneer van Beek de orde te houden. Door de luidspreker was Mevrouw Willemsen, de schooldirectrice, te horen. Ze zei dat iedereen onder zijn of haar tafel moest gaan zitten, de ramen en deuren dicht moest doen en de radio aangezet moest worden. Meneer van Beek zocht, terwijl de leerlingen in paniek onder de tafel kropen, een radio op internet op en ging vervolgens ook onder zijn bureau zitten, terwijl een leerling haastig de ramen dicht deed.

Op de radio was de politie te horen. Er werd geadviseerd om naar de kelder te gaan.

Weer was Mevrouw Willemsen door de luidspreker te horen, deze keer was de angst in haar stem goed te horen, en zei dat iedereen zo snel mogelijk naar de fietsenkelder moest, aangezien het daar het veiligst was. In de kelder waren de leerlingen, op de radio, die Mevrouw Willemsen mee had genomen, na, zo stil dat je de bommen, die door de vliegtuigen een paar kilometers verderop waren gedropt, alles met de grond gelijk hoorde maken en het oorverdovende gekrijs van de stervende mensen die voor de laatste keer hun familie en vrienden gedag probeerde te zeggen voordat ze hun nooit meer zouden zien. Het was verschrikkelijk om aan te horen.

Angstig vroeg de zeer geschrokken Waldy aan Mevrouw Willemsen, die hem altijd al wel gemogen had wegens zijn vriendelijkheid en goede cijfers die hij altijd haalde: ‘Maar komen ze ook hierheen, Mevrouw Willemsen?’ Waarop ze antwoordde: ‘Met zekerheid kan ik niks zeggen, lieve Waldy, maar ik denk dat we het maar heel erg mogen hopen van niet.’

Rond twee uur mocht iedereen eindelijk naar huis, maar helemaal veilig was het niet. Overal dreigde gevaar.

Waldy fietste zo snel mogelijk naar huis. Terwijl hij zijn fiets op slot zette en naar binnen liep, merkte hij meteen op dat er op het strand, waaraan hij woonde, een helikopter geland was.

Waldy’s moeder zat, toen hij binnen kwam, aan de keukentafel en toen hij vroeg waar zijn vader was, wees zijn moeder richting het grote raam aan de strandkant. En inderdaad, daar zat zijn vader naar buiten te kijken. Waldy liep richting het raam en zijn vader. Er stopte een grote, luxe auto voor de deur en er stapte een man uit. Hij had twee koffertjes bij zich. Terwijl de auto alweer wegreed, liep hij het parkeerterreintje over, het strand op. Een van de piloten van de helikopter rende hem tegemoet, nam hem op zijn schouders en een van de koffertjes in zijn vrije hand en droeg hem zo het strand over naar zijn helikopter. Even later steeg het op met de vluchteling - in wie Waldy’s vader inmiddels minister van Buitenlandse Zaken had herkend - richting Engeland. De helikopter verdween als een stip aan de horizon. En voor hun huis stond nog steeds een eenzaam koffertje, achtergelaten door de vluchtende minister.

vlucht

Ik was met wat vrienden en buren aan het voetballen. Ik speelde de bal, een bal kon je het eigenlijk niet noemen, het waren meer een paar lapjes stof met een touwtje eromheen maar hij voetbalde prima, naar Aadhil, één van mijn beste vrienden, toen mijn moeder me riep. Ik liep naar haar toe en ze vertelde me dat we weg zouden gaan. Ik vroeg waarnaartoe dan precies maar ze zei dat ze dat onderweg allemaal uit zou leggen. Ik begreep er helemaal niets van maar ik deed maar wat ze zei, want ik wilde haar niet boos maken. Mijn moeder zei dat ik mijn spullen moest pakken. Ik mocht alleen het hoognodige meenemen, want ik zou het zelf moeten dragen. Ineens begreep ik het: we zouden gaan vluchten. Twee vrienden van me en een paar families uit de straat waren ook al gevlucht. Dat denk ik in ieder geval, want ik heb ze nooit meer gezien en ze hebben ook nooit gedag gezegd.

Ik pakte de spullen waarvan ik dacht dat ze wel goed van pas zouden kunnen komen, stopte ze in het klein koffertje dat ik ooit voor mijn verjaardag had gekregen en rende terug naar buiten. Mijn vader, moeder en kleine zusje, Amirah, en twee kleine broertjes, Omar en Sabir, zaten al op me te wachten. Mijn vader zei dat we naar de haven zouden gaan en daar een boot zouden nemen. Ik vroeg waar de boot ons naar toe zou brengen maar mijn vader antwoordde niet. Ik kon aan zijn gezicht zien dat hij wel belangrijkere dingen aan zijn hoofd had en vergaf hem. Ik keek mijn moeder vragend aan om misschien van haar een antwoord krijgen maar zij was druk bezig met mijn zusje. Even later zei mijn moeder tegen me: “Miro, jij bent verantwoordelijk voor Omar en Sabir.” “Dat is goed mam!”, riep ik terug, terwijl ze wegliep. Ze draaide zich even om en keek me aan zodat ik wist dat ze me gehoord had.

Ik vond het wel raar om zomaar weg te gaan. We hadden tegen niemand gedag kunnen zeggen. Ik moest me er bij neerleggen. Een eindje verderop waren mijn broertjes nogal wild aan het spelen. Ik riep ze “Omar, Sabir, rustig.” Ze keken me aan maar gingen gewoon weer door. Ik raakte geïrriteerd en riep nog harder dan de vorige keer: “Omar! Sabir! Kappen nu!” Ze draaiden zich om en keken me zo onschuldig mogelijk aan. Die blik in hun ogen zal ik nooit meer vergeten.”

Mijn vader zei dat we over vijf minuten zouden vertrekken en liep nog even terug naar binnen. Mijn moeder was al klaar, het wachten was op mijn vader. Toen hij terugkwam uit het huis vertrokken we. Het was best een eind lopen naar de haven. Om het leuk te houden vertelde mijn moeder verhalen over vroeger, over toen we nog klein waren. Aangekomen bij de haven zagen we er twee kleine houten bootjes aan de steiger liggen. Er stond een man bij en hij zei dat vrouwen en kinderen tot 12 jaar naar de rode boot moesten gaan en mannen naar de blauwe. Aangezien ik 13 was, moest ik met mijn vader mee en moesten we afscheid nemen van mijn moeder en mijn kleine broertjes en zusje. Mijn moeder huilde. De man begon te roepen dat we moesten opschieten, de boot zou zo vertrekken. Ik gaf mijn broertjes een laatste knuffel en liep met mijn vader richting onze boot.

 We zaten nu al meer dan een week op dat kleine bootje en ik dacht dat we er nu toch wel bijna moesten zijn. Iedereen had honger en ik miste mijn familie.

Toen hoorde ik iemand roepen dat er land in zicht was. Iedereen keek verblijd op en inderdaad: je zag de gebouwen al in de verte.

Toen we aankwamen zagen we nog geen rode boot. Ik vroeg aan mijn vader of de rest van ons gezin ook al was aan gekomen maar hij trok zijn schouders op. Hij liep in de richting van een busje en ik liep achter hem aan. Hij zei dat we in moesten stappen en dat het ons naar een andere plaats zou brengen. “Maar Mama dan? En Amirah? Omar en Sabir?” vroeg ik maar mijn vader antwoordde niet. Hij ging in het busje zitten waarin nog tien andere vluchtelingen zaten. Ik stapte ook in en zocht een plekje. Toen de laatste mensen waren gaan zitten konden we vertrekken. We zouden naar een plek gaan waar alles beter zou zijn.

balansverslag

Jip en Janneke, Over een kleine mol die wil weten wie er op zijn kop gepoept heeft, Rupsje Nooitgenoeg. Je kent ze wel, de verhaaltjes die je werden voorgelezen voor het slapen gaan. Heel simpel maar toch zo leuk dat je er keer op keer weer naar kon luisteren, terwijl je al wist hoe het zou aflopen. Waarschijnlijk lees je die boeken nu allang niet meer, omdat je het niet meer leuk vindt wanneer je precies weet hoe het boek afloopt of de onderwerpen je gewoon niet meer interesseren. Kortom: je smaak is veranderd.

Zelf lees ik niet erg veel, niet omdat ik het niet leuk vindt maar omdat ik gewoon geen tijd heb. Ik vind het heerlijk om een goed boek te lezen. Een boek waarin je je helemaal kan verdiepen en je niet kan stoppen met lezen. Jammer genoeg kom ik er niet vaak aan toen maar als het vakantie is, lees ik zeker wel een paar boeken.

Eerst waren die boeken voornamelijk meisjesverhalen, zoals de “100% ...-boeken” van Niki Smit en de “Hoe overleef ik ...-boeken” van Francine Oomen, daarna meer spannende boeken maar tegenwoordig hou ik meer van horrorboeken.

Samengevat kunnen we zeggen, dat je vroeger heel andere andere boeken las dan dat je nu doet. Dat komt doordat je smaak, interesses en niveau zijn veranderd en dat zal je hele leven lang blijven gebeuren.

het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht

Recensie van Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht

Heb je je ooit afgevraagd hoe het is om autistisch te zijn? Ik wel. Om te zien hoe het is om je een dag van niemand iets aan te trekken. Als je het boek Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht door Mark Haddon hebt gelezen weet je precies hoe het is om autistisch te zijn. Het boek gaat over Chistopher Boone. Hij is 15 jaar, volgt speciaal onderwijs, wil wiskunde studeren en is autistisch. Als Christopher op een nacht de hond van de buurvrouw dood in haar tuin vindt, wil hij uitzoeken wie de hond vermoord heeft. Op aanraden van zijn lerares schrijft hij een boek over het onderzoek. Christophers vader wil niet dat hij zich bemoeit met andermans zaken. De schrijfstijl is redelijk ingewikkeld maar zeer gedetailleerd, de verhaallijn in best wel saai maar je kan je goed inleven in de personages.

Ik vind schrijfstijl redelijk ingewikkeld omdat het uit de ogen van een autistische jongen geschreven is. Hij houdt van lijstjes, patronen, schema’s en wiskunde. Ook lopen de hoofdstukken een beetje door elkaar. In het ene hoofdstuk is hij bezig met het onderzoek en in het volgende hoofdstuk legt hij uit hoe het heelal in elkaar zit. Dit was soms wel een beetje verwarrend. De hoofdstukken worden ook geteld in priemgetallen, dit hielp ook niet echt.

Wel was het boek zeer gedetailleerd geschreven. Voor Christopher moet alles duidelijk zijn. Als je zegt dat hij bijvoorbeeld stil moet zijn wil hij weten voor hoelang en waarom. Hij beschrijft sommige dingen die er bijna niet toe

doen soms erg goed. Zo heeft hij bijvoorbeeld een heel hoofdstuk geschreven over hoe zijn pyjama eruit ziet.

De personages zijn erg goed beschreven. Dit maakt dat je je goed kan inleven in de personages en zie je ze helemaal voor je. Christopher weet het verschil tussen wat er toe doe en wat er niet toe doet niet goed dus beschrijft hij alles zeer gedetailleerd ook al is het niet echt belangrijk.

De verhaallijn een wel beetje saai was. Er gebeurt niet veel dus motiveerde het me ook niet om verder te lezen. Dit vond ik jammer omdat het wel interessant was. 

Nu ik dit boek gelezen heb, lijkt het me moeilijk om autistisch te zijn. Mensen begrijpen je vaak niet en jij begrijpt mensen vaak niet. Het is alsof je in een andere wereld leeft. Wel vond ik het leuk om te lezen hoe de wereld van een autistische jongen eruitziet Ik vond dit boek redelijk ingewikkeld maar gedetailleerd geschreven, de verhaallijn best wel saai en personages goed beschreven dus kon je je er goed in inleven wat ik zeer belangrijk vind bij een boek.

Girl Online

Summary Girl Online by Zoë Sugg (Zoella)

The story is about a girl, Penny. She is sixteen years old and she has a blog. On that blog writes as Girl Online. She posts stories of things that happen in her life. She is very shy. When she goes to New York for Christmas, she meets a boy, Noah, and the fall in love. When she has to go back to the UK, they think they will never see each other again. When she is back home, she finds out that Noah is a famous popstar. When she googles him, she sees he has a girlfriend and he was cheating on her. When Noah comes to visit Penny in the UK he explains everything. She isn’t his girlfriend. It was just for the show.

zwarte zwaan

ik heb dit boek voor school gelezen. Het gaat over twee vriendinnen, Rifka en Duveke. Rifka wil op haar eigen begrafenis komen. Daarom bedenken ze een heel plan. Dit loopt natuurlijk helemaal mis.

Ik vind het een leuk boek wan er zit veel spanning in avontuur in. Ik zou het niet aanraden maar ik vond het ook geen slecht boek.

Dit boek heb ik samen met

sophieklsn

gelezen voor school. Ik moest het boek afkraken. Ik vond het boek ook niet zo leuk. Ik denk dat ik het over een paar jaar wel leuk vind. Het gaat over een man en een vrouw die samen op reis gaan naar Frankrijk. Onderweg stoppen ze bij een tankstation. De vrouw gaat naar binnen om iets te drinken te halen maar ze komt niet meer terug naar buiten. Het verhaal word aan twee kanten vertelt. Door de man en door de ontvoerder.

leesautobiografie

In deze leesautobiografie ga je lezen hoe ik me heb ontwikkeld als lezer tot nu toe.

  Groep 1 tot 3

Toen ik klein was hebben mijn ouders me veel voorgelezen. Vooral Nijntje, Pinkeltje, Over de mol die wil weten wie er op zijn kop heeft gepoept en Jip en Janneke  vond ik heel leuk. Ik kon het me helemaal voorstellen hoe Jip en Janneke door de heg kropen en hoe Pinkeltje allemaal avonturen beleefde. Ik vond dat heel grappig. Toen ik zelf een beetje begon te lezen, keek ik veel naar de plaatjes. Toen ik in groep drie zat, begon ik echt te lezen.  De eerste boeken die ik zelf helemaal las waren de Vos en Haas. Ik vond die boeken leuk omdat het makkelijk te lezen was en de verhalen waren avontuurlijk.

  Groep 4

Vanaf groep vier verwachtte de school wat meer wat betreft boeken lezen. Op school hadden we twee keer in de week een uurtje in de ochtend waarin we gingen lezen. In de gang van de school stonden boeken en je mocht dan daaruit een boek kiezen. In die periode heb ik veel boeken van Paul van Loon gelezen, zoals Dolfje Weerwolfje. Ik vond de verhalen spannend en werd daardoor helemaal door het boek meegenomen.

  Groep 5

In groep vijf gingen we iedere week naar de schoolbibliotheek waar je dan een boek mocht lenen. Ook begonnen we in groep vijf met de boekbesprekingen. Ik merkte wel dat verplicht lezen wel anders is dan vrijwillig lezen. Je voelt meer druk en kan daarom minder van het boek genieten.

  Groep 6 tot 8

Vanaf groep zes begon ik iets minder te lezen. Ik las alleen een boek op school van de schoolbibliotheek of als we een boekbespreking moesten houden maar nooit uit mezelf. Wel las ik veel strips en tijdschriften. In de schoolbibliotheek las ik meestal de Hoe overleef ik…-boeken van Francine Oomen en de 100%...- boeken van Niki Smit. Ik vond die boeken leuk omdat het echte meidenboeken waren en er dingen in voorkwamen die in het dagelijks leven ook gebeuren. Ook vond ik de boeken van Mel Wallis de Vries verschrikkelijk spannend. Het zijn boeken met veel drama. Daarom wilde ik zo snel mogelijk weten hoe het afliep las ik flink door. Op vakanties las ik altijd Donald Duck-pockets. Ik nam er meestal wel minstens een stuk of drie mee. Ik vond ze makkelijk om te lezen maar toch weer niet te makkelijk, zodat het wel leuk bleef.  De Het leven van een loser-boeken van Jeff Kinney vond ik ook geweldig omdat het als dagboek geschreven is je zo in zijn leven kan kijken. Op de basisschool vond ik het belangrijk dat een boek spannend en grappig was en dat het bovendien wel interessant genoeg was om door te lezen. Verder vond ik dat een boek niet te dik moest zijn en er wel een verhaallijn in moest zitten.

  Nu en toekomst

Dit jaar ben ik van plan om iets meer boeken voor volwassenen te gaan lezen, want ik merk dat mijn smaak is veranderd. Ik heb voor Nederlands het boek Het Gouden ei gelezen van Tim Krabbé. Dit was eigenlijk het eerste boek voor volwassenen dat ik heb gelezen. Ik merkte dat er meer moeilijke woorden in staan en dat het een heel ander soort verhaal is dan een kinderverhaal. Ook voor Engels ben ik nu een boek aan het lezen, namelijk The boy in the striped pyjamas. Dit gaat over de Tweede Wereldoorlog. Een heel serieus boek.

      Ik hoop dat je nu meer weet over hoe ik als lezer was, ben en word.

                                                              autobiografie van Saba van Nieuwkerk 1D