Każdego dnia myślę nad sensem życia. Gdy chce zakończyć swój matmy żywot zawsze coś mnie powstrzymuje jestem tchórzem mi umiem zrobić jednej głębszej kreski...

Znów zrobiłam sobie krzywdę zawdzięczam to mojej dyrektorce która mnie zwyzywała pryz nauczycielach :))

Już się nie boje się koszmarów, boje się jeść, boje się żyć z każdym dniem jest co raz trudniej..

Nie powinnam się czuć dobrze z tym, że brudze talerze wyrzucam jedzenie aby myśleli, że jem ale czuję się wspaniale z tym, że praktycznie nic nie jem..

Czuje się koszmarnie moja mama odkryła, że dalej się samookaleczam. Wiem, że jest jej przykro i pewnie jest mną zawiedziona ale ja nie umiem chyba już inaczej funkcjonować..

Przestaje czuć się dobrze psychicznie i fizycznie. Wypadają mi włosy garściami, nie mam ochoty jeść, spędzać czasu z nikim najchętniej bym tylko spała

Dałeś mi to czego potrzebowałam wtedy czyli odrobinę uwagi, bliskości ale czy chciałabym to wiedząc, że później mnie zostawisz, porzuciż jak zurzytą zabawkę, roztrzaskaż na miliony kawałeczków których nie będę mogła pozbierać.

Nie nie chciałabym cię wtedy bo nawet ta odrobina szczęścia nie naprawi teraz tego co zrobiłeś~

~ Nie możesz znów spać?Myśli nie dają ci spokoju? Skądś to znam kochanie ~