Yüzyıllardır oynanmasına rağmen hiçbir seyirci sahneye fırlayıp Romeo'nun zehirli iksiri içmesine engel olmamıştır.Sonunda geminin batacağı bilindiği halde Titanic defalarca kez izlenmiştir.Bitecektir korkusuyla aşktan kaçarsan hayattan hiçbir tat alamazsın.Çünkü Romeo ölmeli,Titanic batmalı ama aşk herşeye rağmen yaşamalı.

Olanılıksız,Adam Fawer (via oktizena)

Did my heart love till now? Forswear it, sight! For I never saw true beauty till this night.

Romeo + Juliet (1996) dir. Baz Luhrmann

huzur :)

ben tahminen ne zaman ‘’artık uyu’’ mesajı alırım acabaa :)

birine aşık olduğumu anlamam... Aşık olmak anlaşılır bir durum değildir. Kimse kendi kendine durup da ben aşık oldum demez. Kimse aşık olduğunu fark edemez. Aşk gizli bir duygudur,insanı birdenbire ele geçirir;saati,tarihi,mekanı umursamadan. Aşk birdenbire gelir,parmak uçlarından,saç tellerine kadar bütün bedenine yerleşir. Bakışların değişir,sesin değişir,dokunuşların değişir. Hayatın değişir. Aşık insanın su içişi bile diğerlerinden farklıdır. Bardağı daha sıkı tutar artık,hayata bağlanması için,hayata sıkı sıkı tutunması için farklı bir sebebi vardır. Çünkü artık kalbi doludur,su bardağının ellerinin arasından kayıp düşmesine,kırılıp paramparça olmasına izin veremez. Artık yemeğini yarıda bırakamaz,evden ayakkabılarının bağcıklarını bağlamadan çıkamaz. Artık her şeyi tam yapmak zorunda hisseder kendini. Bunları hisseder,çünkü onu motive eden bir duygu vardır artık. Onu sıcak tutan,üşümesine izin vermeyen bir duygu. Aşık olduğu insan onu,elini daha tutmadan ısıtıyordur. İçini ısıtıyordur... Buna rağmen aşık olduğunu anlayamaz. Bir insanın aşık olduğunu anlaması için tek yol,birinin onun kolundan tutup ‘Sen aşık olmuşsun’ demesidir. Ancak o zaman anlar. Durur böyle, birkaç saniye boş boş bakar. Ben harbiden aşık olmuşum der... AŞIK OLMAK ANLAŞILMAZ,AŞIK OLMAK FARK EDİLİR...

“Oradasın, biliyorum. Bu satırları okuyorsun. Şimdi bu satıra geçtin, kaşların çatıldı. Kafan karıştı. Kimle konuştuğumu, bu satırları kime yazdığımı anlamaya çalışıyorsun. Ben bu satırları sana yazıyorum. Ona , buna, şuna değil. Sana yazıyorum. Dünyanın her neresindesin bilmiyorum, hangi şehrin hangi sokağından okuyorsun bu yazdıklarımı bilmiyorum. Bir otobüste misin, trende misin, saat orada kaç? Bilmiyorum… Ekrana dökülen saçların ne renk inan bana tahmin edemiyorum. Ve inan bana, bunların hiçbirinin önemi yok. Saçlarının renginin, saçlarının olup olmamasının, nerede olduğunun, saatinin kaç olduğunun… Tek önemli olan sensin. Bu satırları okuyor olman. Tek önemli olan şimdi bu cümleye geçmiş olman. Neler yaşadın, neleri atlattın, neler yaşayacaksın, neleri atlatmak zorunda kalacaksın bilmiyorum. Tek bir bildiğim var, bu dünyada çıkmaz sokak yok. Sonuna geldiğini düşündüğün her yolda, o yolun sonunda bir duvar da görsen adım attığında yıkılacak o duvar. Belki mahvolmuş bir haldesin, belki pes ettin, belki çaresizsin,belki artık hiçbir şeyin iyi olacağına inanmıyorsun. Ama sen bu satıra geçtiysen, hala umut var demektir. Çünkü bu satırları okumaya devam ediyorsan, bu satırlardan bir kurtuluş yolu, bir cevap arıyorsun demektir.

Derin bir nefes al. Bir nefes daha. Ve bil ki,  “vardır elbet bir çıkılacak yol.” Yeter ki o yola adımını at. O telefonu eline al, kendini tuttuğun o mesajı at. Aynanın karşısına geç, kendine bir bak. O kadar değerlisin ki kendinin kendine yazık etmesine izin verme, saçlarını tara. Bir özür dile kendinden. Kendine yaptığın haksızlıklar için, kendini soktuğun o çıkmaz sokak için, kendini suçladığın her an için özür dile kendinden. Bu dünyadaki en önemli insan sensin. Bu dünyadakı en değerli insan sensin.

Başkalarına verdiğin değerin yarısını bile kendine vermediysen eğer, şimdi bir kez daha özür dile kendinden. Ve bir kez daha. Unutma, herkes gittiğinde bile ruhun seninle kalacak… Senin en yakın arkadaşın, en daimi ailen sensin… “

içimde kopan her fırtınada bir bina yıkıldı

ve ben şimdi büyük bir enkazın tam ortasındayım

ay gitti,gece bitti,sıra güneşin doğuşundaydı...

seni her saniye izleyebilen tanrı

ne kadar da şanslı!

"Boşuna beklemeyin Ömer Ege Zorlu gibisi gelmez bu dünyaya."

Yüzünde ki çarpık gülüşü ve beni sevdiğin zamanları hatırlayacağım... Kahvem masada soğumaya devam edecek ve ben seni özlemeyi hiç ihmal etmeyeceğim :)

İzmir'den farksız halim,

Ege'sini kaybetmiş İzmir'den farksız,

Karanlığa mahkum kalmış İzmir'den farksız,

Yönünü Kuzey'e çevirmek istemeyen,çeviremeyen İzmir'den farksız,

Ve tekrar ışığının yanmasını bekleyen İzmir'den farksız...

hayatım boyunca kimse beni onun kadar mutlu ve kimse beni onun kadar mutsuz etmemişti...

sen bu dünyanın başına gelebilecek en iyi her şeysin :)

Hala aynı yerdeyim,hala aynı yerde hala aynı sessizlikte bekliyorum. Sessizlikte insan belki aradığını duyar dedim, ama şarkıları hiç bir zaman kapatamadım. Zira ben seni şarkı dinlerken daha iyi duyuyorum. Senin bana söyleyebilecek kelimelerin kalmadı,senin yerine şarkıları dinliyorum. Çünkü biliyorum, sen de öyle güzel konuşursun,bir farkın yoktur şarkılardan. Bir şarkı gibi senin de notalarını ezberlemişim,her çalan notada bir sonrakini bile tahmin edebiliyorum. Oysa şimdi sen nerdesin,ben neredeyim. Notalar kadar yakın değiliz birbirimize,ama bil ki biz de notalar gibi yan yana olsak bir şarkı çıkar ortaya... Sevgilim,ben her şekilde aynı yola çıkıyorum. Hala aynı yerdeyim,hala aynı yerde bekliyorum. Dönüp dolaşıyorum,bir sürü sokağa giriyor bir sürü caddeyi geçiyorum,sahillerde dolaşıp aynı yola çıkıyorum. Dünya mı yuvarlak gerçekten yoksa ben mi çıkmazdayım...

Onsuz mutlu olmak,onsuz gülmek.. Beni üzen bunlardı işte. Yediğim yemeğin güzel olması bile beni üzüyordu çünkü güzel bir yemeği onunla paylaşamıyorsam o yemeği yemek istemiyordum... Onsuz mutlu olmak beni mutsuz ediyor

şimdi burdan çok uzakta...kaf dağının ardındasın