Να βλέπουμε ηλιοβασιλέματα.

Αθήνα, Παρασκευή, απόγευμα.

Χύνεσαι στους δρόμους.

Κυνηγάς τα φώτα, τη φασαρία, τον καπνό.

Καμμένη και από το τελευταίο νυχτερινό φως, ξέρεις πως έχασες.

Πλησιάζει απειλητικά η Δευτέρα.

Θέλω κάποιον που να αγαπάει τη θάλασσα όσο εγώ, κάποιον που του αρέσουν οι βόλτες με το αμάξι, κάποιον που να θέλει να κοιτάει τον ουρανό και τα αστέρια. Θέλω να πηγαίνω με κάποιον για νυχτερινό μπάνιο. Θέλω να του αρέσει η λογοτεχνία και να είναι ερωτευμένος με τα αγαπημένα του τραγούδια, θέλω να μπορούμε να κάτσουμε σιωπηλοί κοιτώντας το ηλιοβασίλεμα χωρίς να είναι άβολο. Θέλω ένα άτομο που να με κάνει να νιώθω ασφάλεια, δεν θα φωνάζει και όταν θα έχουμε προβλήματα θα μπορούμε να συζητάμε μέχρι να βρούμε τη λύση. Θέλω κάποιον που να ξέρει να ζητάει συγγνώμη. Θέλω κάποιον να με παίρνει αγκαλιά όταν δεν είμαι καλά και να μου χαϊδεύει τα μαλλιά, να μου ψιθυρίζει στο αφτί ότι όλα θα είναι εντάξει σε λίγο και ότι δεν θα καταστραφεί ο κόσμος, ακόμα και αν έτσι νιώθω.

ο μπαμπάς μου ακόμη αφήνει σημειώματα στη μαμά μου με καρδούλες κι εκείνη ακόμη του φτιάχνει τις Κυριακές το αγαπημένο του κεικ, ίσως υπάρχει αυτό που λέμε ρομαντισμός αλλά χρειάζεται μια προσπάθεια τουλάχιστον 25 χρόνων και όχι δύο εβδομάδων για να τον ζήσουμε.

<< Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου , έζησα όλη τη ζωή >>

Κι ίσως να σου ‘λεγα πολλά

αν μια φορά ρωτούσες.

Στα μάτια σου μεσάνυχτα είδα ανατολή

Έχω γράψει μηνύματα

σε κάθε τηλέφωνο

που έχει πέσει στο οπτικό μου πεδίο

με την ελπίδα

να γυρίσει πίσω ο ρομαντισμός.

Όσοι δεν συμορφωθείτε

Θα έρχομαι κάτω από τα σπίτια σας

Και θα τα γράφω στους δρόμους

με σπρέι ανεξίτηλο.

Κάπου στη Θεσσαλονίκη.

Αυτό που πολλοί άνθρωποι λένε έρωτα, δεν είναι άλλο από το διαλέγω μια γυναίκα και τη νυμφεύομαι. Τη διαλέγουν, σ’ το ορκίζομαι, τους έχω δει. Λες και μπορείς να διαλέξεις τον έρωτα, λες και ο έρωτας δεν είναι το αστροπελέκι που σε σκίζει στα δύο και σ’ αφήνει κεραυνόπληκτο στη μέση της αυλής. Θα μου πεις ότι τη διαλέγουν γιατί την αγαπούν αλλά εγώ πιστεύω ότι πάει αδόπανα. Τη Βεατρίκη δεν τη διαλέγεις, την Ιουλιέτα δεν την διαλέγεις. Δεν διαλέγεις εσύ τη βροχή που θα σε μουσκέψει ως το κόκαλο όταν βγεις από ένα ρεσιτάλ.

Χούλιο Κορτάσαρ, Κουτσό.

Charles Bukowski, "in this city now—," from What Matters Most is How Well You Walk through the Fire