#12_Συλλογικές_χαρτογραφήσεις_Collective_Mapping

#10_Περιπατητικές_χαρτογραφήσεις

#9_Χαρτογραφήσεις

Ο πλανήτης μου είναι σφαιρικός γιατί έτσι μου μάθανε Ο πλανήτης μου δεν έχει συμμετρία, είναι πολυμορφικός Ο πλανήτης μου έχει γέφυρες που τον ενώνουν με άλλους πλανήτες. Οι γέφυρες είναι κινούμενες, κατεβαίνουν μόνο σε περιόδους μοναξιάς. Οι γέφυρες σηκώνονται για να με προστατέψουν ή να με παγιδέψουν. O πλανήτης μου δέχεται επισκέψεις αλλά όχι μόνιμη κατοίκιση, η τελευταία έχει απαγορευτεί. Έχει θεσπιστεί η άδεια παραμονής. Ο πλανήτης μου είναι πότε ασπρόμαυρος και πότε πολύχρωμος. Στον πλανήτη μου ακούγεται μονίμως μουσική, πολλές φορές πιο δυνατή από τις σκέψεις, Η μουσική δυναμώνει όσο οι σκέψεις βαραίνουν. Τον πλανήτη μου κατά καιρούς μαστίζουν παθήσεις. Η Υπαρξιακή πρεσβυωπία παραμένει ανίατη Μεγάλο κομμάτι του παραμένει ανεξερεύνητο και όσα γνωρίζουμε είναι υπό αμφισβήτηση. Ίσως και να μην εξερευνηθεί. Περιβάλλεται από άστρα, που κάποιες μέρες σβήνουν και άλλες λάμπουν τόσο που τυφλώνουν. Στον πλανήτη μου χάνεται η αντίληψη του χρόνου. Έχουν υπάρξει εισβολείς. Αστεροειδείς ευτυχίας. Κομήτες μοναξιάς. Μετεωρίτες Απελπισίας. Ο πλανήτης μου άντεξε.

#8_Εθνογραφικά_σχέδια_“Η περίπτωση του κήπου”

#7_Απραξία

#6_Αισθήσεις_γεύση

Φράουλες. Θέλω να τις φάω. Κρατιέμαι. Κρίμα να πάνε χαμένες. Ενδίδω. Δαγκώνω την πρώτη. Οι γευστικοί μου κάλυκες ενεργοποιούνται. Μια ζουμερή γλυκιά δροσιά απλώνεται στο στόμα μου. Περνάνε δευτερόλεπτα. Σιγά-σιγά χάνεται. Θέλω άλλη μια δόση. Αντιστέκομαι. Όσο το σκέφτομαι τόσο πιο δύσκολο μου είναι. Κατευθύνω γρήγορα τη φράουλα προς το χαρτί. Την πιέζω με δύναμη μέχρι να βγάλει τους χυμούς της. Η υφή της είναι πάλι δροσερή αλλά κολλώδης. Αυτό ήταν δεν υπάρχει επιστροφή. Έχω άλλη μία φράουλα. Το δίλλημα στροβιλίζει στο μυαλό μου. Πρέπει να αποφασίσω. Δεν είμαι καλή στις αποφάσεις. Η σκέψη μου φεύγει. Προσπαθώ να θυμηθώ ποια ήταν η τελευταία φορά που πήρα μια σωστή απόφαση. Δεν μπορώ. Σίγουρα θα υπάρχει μία. Το μυαλό μας είναι προγραμματισμένο θα θυμάται μόνο τις λάθος. Η φωνή τις Αγγελικής με επαναφέρει. Συνειδητοποιώ ότι στέκομαι με μία φράουλα στο χέρι πάνω από ένα χαρτί. Πόση ώρα να είμαι έτσι; Τι θα σκέφτονται οι γύρω μου; Πρέπει να δράσω, πριν παγιδευτώ ξανά στον κυκλώνα των σκέψεων. Τρώω τη φράουλα.  

#5_Εξατμισμένα_ίχνη

#4_Το_διάγραμμα_ως_καταστροφή

Καλούμε να καταστρέψω το έργο μου. Αυτοκαταστροφή; Το μόνο εύκολο. Σχεδιάζω στο χαρτί άτσαλα, μετά τσαλακώνω το χαρτί, το μουτζουρώνω έντονα μέχρι που το σκίζω. Εφαρμόζω ξανά και ξανά αυτή την ακολουθία κινήσεων. Οι κινήσεις μου αποκτούν ρυθμό. Έχω μπει στον αυτόματο. Άγχος, ανασφάλεια, αγανάκτηση :τα συναισθήματα που κατευθύνουν τις γραμμές.

#3_“Ξεγράφοντας”_“στα_όρια_της_γραφής”

Άδειοι οι δρόμοι- που κοιμάσαι ;

Μεθυσμένος δε θυμάσαι.

Κι αν σε θέλω, με φοβάσαι.

Τι; Πες μου τι φοβάσαι.

 Χθες άκουγα στο repeat το νέο άλμπουμ της Σάττι. Δεν μπορώ να σταματήσω να τραγουδάω στο μυαλό μου τους παραπάνω στίχους. Να θυμηθώ να κλείσω εισιτήρια για τη συναυλία της. Κι αν εξαντλήθηκαν ήδη; Θα ξενερώσω απίστευτα. Να πω και στα κορίτσια.  

Άδειοι δρόμοι. Που τα πίνεις;

Και αν μου φεύγεις δε με αφήνεις

Και αν σε θέλω, με φοβάσαι

Που πες μου πες μου που κοιμάσαι

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ. Οι σκέψεις μου παραμέρισαν, οι στίχοι έχουν κατακλείσει το μυαλό. Προσπαθώ να ξανακερδίσω τον έλεγχο, πράγμα δύσκολο, είμαι πεπεισμένη πως έχω διάσπαση προσοχής. Με πιάνει πονοκέφαλος, ο ίδιος που με πιάνει εδώ και μία βδομάδα. Θα έπαιρνα χάπι αλλά δεν με πιάνει, είναι ψυχολογικός, μου είπε η μαμά μου. Ίσως αν σταματήσω να αντιστέκομαι και αφήσω τους στίχους να ξεχυθούν στο μυαλό μου να νιώσω καλύτερα.

#2_”εκ_των_έσω” - “εκ_των_έξω”

Με τρομάζει η έκφραση συναισθημάτων. Όταν το μέσο έκφρασης είναι το χαρτί κάπως καθησυχάζομαι. Ξεκινάω άτσαλα να τραβάω γραμμές.  Σύγχυση, πανδαιμόνιο, παλινωδία. Δυσκολεύομαι. Το μυαλό μου είναι μία ασταμάτητη μηχανή παραγωγής σκέψεων. Μία από αυτές με οδηγεί στον  εξής συλλογισμό Τα μάτια είναι ο συνδετικός κρίκος του μέσα με το έξω. Όταν βλέμματα διασταυρώνονται μπορούν να επικοινωνήσουν βαθύτερα απ’ ότι οι  λέξεις, γι’ αυτό τα βλέμματα με τους αγνώστους και όχι μας φέρνουν σε αμηχανία; Το στόμα είναι πιο εύκολο να το περιορίσεις, τα μάτια μπορεί να αποβούν αδίστακτα ειλικρινή.

#1_το_τυφλό_σχέδιο

Θα κλείσω τα μάτια και θα αφήσω το χέρι μου να ταξιδέψει στο χαρτί και όχι μόνο, πιθανά και στο τραπέζι και στο χαρτί του διπλανού μου. Κάνω μηχανικές, αμήχανες κινήσεις, αντιλαμβάνομαι πως μένω στο ίδιο σημείο, φοβάμαι μήπως περάσω τα όρια του χαρτιού μου. Δεν θέλω να λερώσω το τραπέζι, ούτε το χαρτί του διπλανού μου, δεν είναι σωστό. Ο χρόνος περνάει. Τον αντιλαμβάνομαι καλύτερα με κλειστά μάτια. Συγκεντρώνω την προσοχή μου στους ήχους που παράγουν οι χαράξεις. Αρχίζουν και αποκτούν ρυθμό. Κάποιος χτυπά έντονα το τραπέζι με το μολύβι του(ή ότι τέλος πάντων κρατάει στο χέρι του). Ακολουθεί και ένας δεύτερος, ένας τρίτος και σιγά σιγά όλοι. Με μαεστρία ορχήστρας παράγουμε ήχους που μου θυμίζουν καλοκαιρινή μπόρα που κορυφώνεται, μέχρι που σιγά-σιγά σβήνει και χάνεται.. Η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια και η περιέργεια με ωθούν στο να ανοίξω τα μάτια μου. Τα ανοίγω στα κλεφτά. Έχω κάνει μια τεράστια μουτζούρα στη γωνία του χαρτιού, που δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα. Αποφασίζω να αφεθώ και να αφήσω αυτή τη φορά το χέρι μου να κινηθεί σε όλο το χαρτί, με το φόβο μη περάσω τα όρια, αλλά καλύτερα έτσι.