Last Seen Blogs
Text
نصب جنگو و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 20.04
جنگو یک چارچوب وب آزاد و منبع باز است که در پایتون نوشته شده است و اصول اصلی آن مقیاس پذیری ، قابلیت استفاده مجدد و توسعه سریع است. همچنین به دلیل قوام چارچوب و جفت شدن سست آن ، شناخته شده است و باعث می شود اجزای جداگانه از یکدیگر مستقل باشند.
در این آموزش ، ما یک محیط Django را برای اهداف توسعه بر روی سرور مجازی Ubuntu 20.04 تنظیم خواهیم کرد. برای یک وب سایت زنده ، ملاحظات دیگری از جمله اتصال به یک بانک اطلاعاتی ، تنظیم نام دامنه و اضافه کردن لایه هایی از امنیت را دراختیار خواهید داشت. ما آموزشهای مختلفی در مورد جنگو داریم که می توانید در ساختن برچسب “جنگو” از شما در حمایت از شما کمک کند.
پیش نیازها
برای تکمیل این آموزش ، شما نیاز دارید:
• یک حساب کاربری غیر ریشه با امتیازات sudo ، که می توانید با دنبال کردن و تکمیل تنظیم اولیه سرور مجازی برای آموزش اوبونتو 20.04 به آن برسید.
• پایتون 3 با یک محیط برنامه نویسی مجازی تنظیم شده است. می توانید این کار را از طریق راهنمای نصب Python 3 دریافت کنید.
مرحله 1 – نصب جنگو
روش های مختلفی برای نصب Django وجود دارد ، مدیر بسته بسته پایتون در یک محیط مجازی.
در حالی که در فهرست اصلی سرور مجازی هستیم ، دایرکتوری ایجاد خواهیم کرد که شامل برنامه Django ما باشد. دستور زیر را اجرا کنید تا دایرکتوری به نام django-apps یا نام دیگری از انتخاب خود ایجاد کنید. سپس به پوشه بروید.
در حالی که درون فهرست برنامه django هستید ، محیط مجازی خود را ایجاد کنید. ما آن را محیط عمومی می نامیم ، اما شما باید از اسمی استفاده کنید که برای شما و پروژه شما معنی دار باشد.
اکنون محیط مجازی را با دستور زیر فعال کنید:
شما می دانید پس از تغییر پیشوند به (env) فعال می شود ، بسته به نوع فهرست شما در این لیست شبیه به موارد زیر خواهد بود:
در داخل محیط ، بسته Django را با استفاده از pip نصب کنید. نصب Django به ما امکان می دهد برنامه های Django را ایجاد و اجرا کنیم.
پس از نصب ، با اجرای نسخه نسخه ، نصب Django خود را تأیید کنید:
این یا چیزی مشابه نتیجه خروجی حاصل خواهد شد:
با نصب Django بر روی سرور مجازی شما ، می توانیم به سمت ایجاد یک پروژه آزمایشی حرکت کنیم تا مطمئن شویم که همه چیز به درستی کار می کند. ما یک برنامه وب اسکلت ایجاد خواهیم کرد.
مرحله 2 – تنظیمات تنظیمات فایروال
اگر آموزش اولیه راه اندازی سرور مجازی ما را دنبال کرده اید یا فایروال در سرور مجازی خود را اجرا می کنید ، باید پورت مورد نظر را در فایروال سرور مجازی خود باز کنیم. برای فایروال UFW می توانید پورت را با دستور زیر باز کنید:
اگر از vpsgol Firewalls استفاده می کنید ، می توانید HTTP را از بین قوانین ورودی انتخاب کنید. می توانید در مورد vpsgol Firewalls بیشتر بخوانید و با تغییر قوانین ورودی ، قوانینی را برای آنها ایجاد کنید.
مرحله 3 – شروع پروژه
اکنون می توانیم با استفاده از django-admin ، ابزار خط فرمان برای کارهای مدیریتی در پایتون ، برنامه ای تولید کنیم. سپس می توانیم از دستور startproject برای ایجاد ساختار دایرکتوری پروژه برای وب سایت آزمون خود استفاده کنیم.
در حالی که در فهرست برنامه django هستید ، دستور زیر را اجرا کنید:
توجه: در حال اجرای دستور django-admin startproject <projectname> ، نام دایرکتوری پروژه و بسته پروژه را <projectname> می نامید و پروژه را در دایرکتوری که در آن فرمان اجرا شده است ، ایجاد می کنید. اگر پارامتر <destination> اختیاری ارائه شود ، جنگو از فهرست مقصد ارائه شده به عنوان دایرکتوری پروژه استفاده می کند ، و management.py و بسته پروژه را درون آن ایجاد می کند.
حال می توانیم ببینیم که پرونده های پروژه به تازگی ساخته شده اند. به فهرست راهنمای testite بروید و سپس محتویات آن فهرست را فهرست کنید تا ببینید چه پرونده هایی ایجاد شده اند:
شما خروجی را مشاهده خواهید کرد که نشان می دهد این دایرکتوری حاوی پرونده ای به نام management.py و پوشه ای به نام testite است. پرونده management.py شبیه django-admin است و بسته پروژه را در sys.path قرار می دهد. این همچنین متغیر محیط DJANGO_SETTINGS_MODULE را تنظیم می کند تا به پرونده تنظیمات پروژه شما نشان دهد.
با اجرای دستور کمتر مانند می توانید اسکریپت management.py را در ترمینال خود مشاهده کنید:
هنگامی که خواندن اسکریپت را تمام کردید ، برای ترک پرونده ، Q را فشار دهید.
اکنون برای مشاهده سایر پرونده های ایجاد شده به دایرکتوری Testite بروید:
سپس دستور زیر را برای لیست کردن محتوای فهرست راهنما اجرا کنید:
چهار پرونده را مشاهده خواهید کرد:
بیایید به آنچه که هر یک از این پرونده ها هستند بپردازیم:
• __init__.py به عنوان نقطه ورود پروژه Python شما عمل می کند.
• asgi.py شامل پیکربندی مربوط به استقرار اختیاری در Asynchronous Server Gateway Interface یا ASGI است که استانداردی را برای برنامه های همگام و ناهمزمان فراهم می کند ، و جانشین WSGI محسوب می شود (به تصویر زیر مراجعه کنید).
• settings.py تنظیمات نصب Django شما را توصیف می کند و به Django اجازه می دهد تا بدانید که کدام تنظیمات در دسترس است.
• urls.py حاوی لیست urlpatterns است ، که URL ها را به نمای آنها مسیریابی و نقشه می کند.
• wsgi.py شامل پیکربندی مربوط به رابط Gateway Web Server یا WSGI است که استانداردی را برای برنامه های همزمان Python فراهم می کند.
توجه: اگرچه پرونده های پیش فرض تولید می شوند ، شما
هنوز هم می توانید فایل های asgi.py یا wsgi.py را هر وقت بخواهید متناسب با نیازهای استقرار خود تغییر دهید.
مرحله 4 – پیکربندی جنگو
اکنون می توانیم سرور مجازی را راه اندازی کنیم و با اجرای دستور runserver ، وب سایت را بر روی هاست و پورت تعیین شده مشاهده کنیم.
ما باید آدرس IP سرور مجازی شما را به لیست ALLOWED_HOSTS در پرونده settings.py واقع در ~ / test_django_app / Testite / Testite / اضافه کنیم.
همانطور که در اسناد جنگو گفته شد ، متغیر ALLOWED_HOSTS شامل “لیستی از رشته های نماینده میزبان / دامنه هایی است که این سایت جنگو می تواند در خدمت آنها باشد. این یک اقدام امنیتی برای جلوگیری از حملات هدر HTTP Host است ، که حتی در بسیاری از تنظیمات سرور مجازی وب به ظاهر بی خطر امکان پذیر است. ”
برای افزودن آدرس IP می توانید از ویرایشگر متن مورد علاقه خود استفاده کنید. به عنوان مثال ، اگر از nano استفاده می کنید ، دستور زیر را اجرا کنید:
پس از اجرای فرمان ، می خواهید به بخش مجاز میزبان ها از سند بروید و آدرس IP سرور مجازی خود را درون براکت های مربع با قیمت های یک یا دو به اضافه کنید.
می توانید با نگه داشتن کلیدهای CTRL + x و سپس فشار دادن کلید y ، تغییر و خروج نانو را ذخیره کنید. در مرحله بعد ، ما به دسترسی به برنامه وب خود از طریق یک مرورگر ادامه خواهیم داد.
در آخر ، اجازه دهید یک کاربر اداری ایجاد کنیم تا بتوانید از رابط مدیر Djano استفاده کنید. بیایید این کار را با دستور Creatuperuser انجام دهیم:
از شما خواسته می شود یک نام کاربری ، یک آدرس ایمیل و یک رمز عبور برای کاربر خود دریافت کنید.
مرحله 5 – دسترسی به برنامه وب Django
با پیکربندی کامل ما ، حتماً به دایرکتوری که در آن management.py قرار دارد بروید:
اکنون دستور زیر را جایگزین متن سرور مجازی-IP خود با IP سرور مجازی خود کنید:
در آخر ، می توانید به پیوند زیر بروید تا ببینید وب سایت اسکلت شما چگونه است ، دوباره متن برجسته شده را با IP واقعی سرور مجازی خود جایگزین کنید:
پس از بارگیری صفحه ، موارد زیر را مشاهده خواهید کرد:
این تأیید می کند که Django به درستی نصب شده است و پروژه آزمایش ما به درستی کار می کند.
برای دسترسی به رابط سرور مجازی ، / مدیر / به انتهای آدرس اینترنتی خود اضافه کنید:
با این کار شما به صفحه ورود به سیستم می روید:
اگر نام کاربری و رمز ع��وری را که به تازگی ایجاد کرده اید وارد کنید ، به بخش اصلی مدیر سایت دسترسی خواهید داشت:
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد کار با رابط کاربری Django ، لطفاً به “چگونه می توان رابط کاربری Django Admin را فعال و وصل کرد.”
هنگامی که شما با آزمایش برنامه خود به پایان رسیدید ، می توانید CTRL + C را فشار دهید تا دستور Runnerver متوقف شود. این شما را به محیط برنامه نویسی شما باز می گرداند.
هنگامی که آماده ترک محیط Python خود هستید ، می توانید دستور غیرفعال کردن را اجرا کنید:
غیرفعال کردن محیط برنامه نویسی شما را به سمت فرمان نهایی ترمینال باز می گرداند.
نتیجه
در این آموزش شما با موفقیت Django را نصب کرده اید و یک محیط توسعه را برای شروع کار بر روی برنامه Django خود تنظیم کرده اید.
اکنون پایه و اساس لازم برای شروع کار در ساخت برنامه های وب Django را دارید.
از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :
نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 18.04 – نصب MySQL در اوبونتو 18.04
نظارت بر سلامت سرور با Checkmk در اوبونتو – اجرای چند نسخه PHP بر روی یک سرور
نصب Nginx، MySQL، PHP در CentOS 7 – نصب و پیکربندی Elasticsearch در اوبونتو 18.04
راه اندازی سرور اولیه با اوبونتو 20.04 – تنظیم کلیدهای SSH در Ubuntu 20.04
نصب و استفاده از PostgreSQL در اوبونتو 20.0 – نحوه نصب MySQL در اوبونتو 20.04
نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 18.04 – نحوه نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 20.04
نصب Linux،Apache،MySQL،PHP LAMP در اوبونتو 20.04 – نصب وب سرور Apache در CentOS 8
نحوه نصب Drupal با Docker Compose – نحوه نصب Nginx در اوبونتو 20.04
7 مورد از اقدامات امنیتی برای محافظت از سرورهای شما – نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 20.04
نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 18.04 – اضافه کردن فضای Swap در اوبونتو 20.04
چگونه می توان فایروال را با UFW در اوبونتو 20.04 تنظیم کرد – نظارت بر اطلاعیه و مسیر BGP با BGPalerter اوبونتو 18.04
نصب و ایمن سازی phpMyAdmin در اوبونتو 20.04 – نصب و استفاده از Composer در اوبونتو 20.04
ریست کردن رمز ورود ریشه MySQL یا MariaDB – استفاده از نوع داده MySQL BLOB برای ذخیره تصاویر
نصب Nginx در اوبونتو 18.04 – نصب توزیع Anaconda پایتون در اوبونتو 20.04
نحوه نصب جاوا با Apt در اوبونتو 18.04 – نحوه نصب Django و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 16.04
نصب جنگو و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 20.04 – نحوه ایجاد سرور Minecraft در اوبونتو 18.04
نحوه راه اندازی یک پروژه Node با Typescript – نحوه نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 18.04
ایجاد یک برنامه Django و اتصال آن به یک بانک اطلاعاتی – نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 20.04
نصب MariaDB در اوبونتو 20.04 – فعال سازی و اتصال رابط کاربری Django
تنظیم پلتفرم Cloud IDE کد سرور را در اوبونتو 18.04 – پیکربندی Apache HTTP با رویداد MPM و PHP-FPM
کلمات کلیدی خرید سرور
خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان –
0 notes
Text
نحوه ایجاد سرور Minecraft در اوبونتو 18.04
Minecraft یک بازی ویدیویی محبوب sandbox است. در ابتدا در سال 2009 منتشر شد ، و امکان ساخت ، جستجو ، دستکاری ، و زنده ماندن در جهان تولید شده در بلوک سه بعدی را فراهم میکند. از اواخر سال 2019 ، به دومین بازی ویدیویی پرفروش در تمام دوران تبدیل شد. در این آموزش سرور مجازی Minecraft خود را ایجاد خواهید کرد تا با دوستانتان بتوانید بازی کنید. به طور خاص ، بسته های نرم افزاری لازم را برای اجرای Minecraft ، پیکربندی سرور مجازی برای اجرا ، و سپس استقرار بازی نصب خواهید کرد.
در این آموزش از نسخه جاوا Minecraft استفاده شده است. اگر نسخه Minecraft خود را از طریق Microsoft App Store خریداری کرده باشید ، نمی توانید به این سرور مجازی وصل شوید. اکثر نسخه های Minecraft خریداری شده در کنسول های بازی مانند PlayStation 4 ،Xbox One یا Nintendo Switch نیز نسخه مایکروسافت Minecraft هستند. این کنسول ها همچنین قادر به اتصال به سرور مجازی ساخته شده در این آموزش نیستند. می توانید نسخه جاوا Minecraft را از اینجا دریافت کنید.
پیش نیازها
برای دنبال کردن این راهنما ، به موارد زیر نیاز دارید:
⦁ سرور مجازی ی با نصب جدید اوبونتو 18.04 ، کاربر غیر ریشه با امتیازات sudo و SSH فعال شده. برای راه اندازی سرور مجازی خود و انجام این مراحل می توانید این راهنما را دنبال کنید. Minecraft می تواند منابع فشرده ای داشته باشد ، بنابراین هنگام انتخاب اندازه سرور مجازی خود ، این را بخاطر بسپارید.
⦁ یک کپی از Minecraft Java Edition که روی یک دستگاه محلی Mac ، Windows یا Linux نصب شده است.
مرحله 1 – نصب بسته های نرم افزاری لازم و پیکربندی فایروال
پس از مقداردهی اولیه سرور مجازی ، اولین قدم شما نصب جاوا میباشد. برای اجرای Minecraft به آن احتیاج خواهید داشت.
ایندکس بسته بندی را برای مدیر بسته APT به روز کنید:
⦁ $ sudo apt update
⦁
در مرحله بعد ، نسخه OpenJDK 8 جاوا ، به طور خاص JRE را نصب کنید. این یک نسخه حداقل از جاوا است که پشتیبانی از برنامه های GUI را از بین می برد. این ویژگی آن را برای اجرای برنامه های جاوا بر روی سرور مجازی ایده آل میکند:
⦁ $ sudo apt install openjdk-8-jre-headless
⦁
همچنین برای ایجاد بخش های متمایز سرور مجازی باید از نرم افزاری به نام screen استفاده کنید. screen به شما اجازه می دهد تا یک بخش پایانه ایجاد کرده و از آن جدا شوید و اجازه دهید روند کار روی آن شروع شود. این مسئله از این حیث مهم است که اگر می خواستید سرور مجازی خود را راه اندازی کنید و سپس ترمینال خود را ببندید ، این کار باعث می شود بخش از بین برود و سرور مجازی شما متوقف شود. اکنون screen را نصب کنید:
⦁ $ sudo apt install screen
⦁
اکنون که بسته های خود را نصب کردید ، باید فایروال را فعال کنیم تا ترافیک به سرور مجازی Minecraft وارد شود. در تنظیمات اولیه سرور مجازی که انجام داده اید ، فقط اجازه عبور از SSH را داده اید. اکنون باید اجازه دهید تا ترافیک از طریق پورت 25565 وارد شود ، که پورت پیش فرض مورد استفاده Minecraft برای اجازه اتصال است. با اجرای دستور زیر ، قانون فایروال لازم را اضافه کنید:
⦁ $ sudo ufw allow 25565
⦁
اکنون که جاوا را نصب کرده اید و فایروال خود را به درستی پیکربندی کرده است ، سرور مجازی Minecraft را از وب سایت Minecraft دانلود خواهید کرد.
مرحله 2 – دانلود آخرین نسخه Minecraft
حال باید نسخه فعلی سرور مجازی Minecraft را دانلود کنید. می توانید با رفتن به وب سایت Minecraft و کپی کردن لینکی تحت عنوان Download minecraft_server.X.X.X.jar ، که در آن X آخرین نسخه سرور است ، این کار را انجام دهید.
هم اکنون می توانید از wget و لینک کپی شده برای دانلود سرور مجازی استفاده کنید:
⦁ $ wget https://launcher.mojang.com/v1/objects/bb2b6b1aefcd70dfd1892149ac3a215f6c636b07/server.jar
⦁
اگر قصد دارید سرور مجازی Minecraft خود را به روزرسانی کنید ، یا اگر می خواهید نسخه های مختلف Minecraft را اجرا کنید ، سرور مجازی دانلود شده را به minecraft_server_1.15.2.jar تغییر نام دهید ، که مطابق با شماره های نسخه هایلایت شده با هر نسخه ای که تازه دانلود کرده اید:
⦁ $ mv server.jar minecraft_server_1.15.2.jar
⦁
اگر می خواهید نسخه قدیمی تر Minecraft را دانلود کنید ، می توانید آنها را در mcversions.net بایگانی کنید. اما این آموزش بر آخرین نسخه فعلی تمرکز خواهد کرد. اکنون که دانلود را انجام داده اید، پیکربندی سرور مجازی Minecraft خود را شروع خواهیم کرد.
مرحله 3 – پیکربندی و اجرای سرور مجازی Minecraft
اکنون که Minecraft jar را دانلود کردید ، آماده اجرای آن هستید.
ابتدا با اجرای دستور screen یک بخش screen را شروع کنید:
⦁ $ screen
⦁
پس از خواندن بنری که ظاهر شده است ، نوار SPACE را فشار دهید. screen به شما یک بخش ترمینال مانند حالت عادی ارائه می دهد. این بخش اکنون قابل جدا شدن است ، به این معنی که می توانید یک فرمان را از اینجا شروع کنید و آن را اجرا کنید.
اکنون می توانید پیکربندی اولیه خود را انجام دهید. وقتی این دستور بعدی با خطا مواجه میشود، نگران نشوید. Minecraft نصب خود را از این طریق طراحی کرده است که کاربران ابتدا باید موافقت نامه مجوز شرکت را قبول کنند. این کار را در ادامه انجام خواهید داد:
⦁ $ java -Xms1024M -Xmx1024M -jar minecraft_server_1.15.2.jar nogui
⦁
قبل از بررسی خروجی این دستور ، اجازه دهید نگاهی دقیق تر به همه این آرگومان های خط فرمان بیندازیم، که سرور مجازی شما را تنظیم میکند:
⦁ Xms1024M – سرور مجازی را پیکربندی می کند تا با اجرای 1024مگابایت یا 1 گیگابایت رم شروع به کار کند. اگر می خواهید سرور مجازی شما با RAM بیشتری شروع کند ، می توانید این حد را بالا ببرید. هم M برای مگابایت و هم G برای گیگابایت گزینه های پشتیبانی شده هستند. به عنوان مثال: Xms2G سرور را با 2 گیگابایت رم شروع می کند.
⦁ Xmx1024M – سرور مجازی را برای ما پیکربندی می کند، حداکثر 1024مگابایت رم . اگر می خواهید سرور مجازی تان در سایز بزرگتری اجرا شود و به بازیکنان بیشتری اجازه دهد، یا اگر احساس می کنید که سرور شما به کندی کار می کند می توانید این حد را افزایش دهید .
⦁ jar – این پرچم مشخص می کند که کدام فایل jar سرور مجازی اجرا شود.
⦁ nogui – به سرور مجازی می گوید که GUI را راه اندازی نکند زیرا یک سرور مجازی است ، و شما رابط کاربری گرافیکی ندارید.
اولین باری که این دستور را اجرا می کنید ، که به طور معمول سرور مجازی خود را راه اندازی می کند ، خطای زیر را ایجاد می کند:
Output
[22:05:31] [22:05:31] [main/ERROR]: Failed to load properties from file: server.properties
[22:05:31] [main/WARN]: Failed to load eula.txt
[22:05:31] [main/INFO]: You need to agree to the EULA in order to run the server. Go to eula.txt for more info.
این خطاها به این دلیل ایجاد شده اند که سرور مجازی نمی تواند دو فایل لازم برای اجرا را پیدا کند:EULA (توافق نامه مجوز کاربر نهایی) ، موجود در eula.txt ، و فایل پیکربندی server.properties. خوشبختانه از آنجا که سرور مجازی قادر به یافتن این فایل ها نبود ، آنها را در دیرکتوری کاری فعلی شما ایجاد کرد.
ابتدا ، eula.txt را در nano یا ویرایشگر متن مورد علاقه خود باز کنید:
⦁ $ nano eula.txt
⦁
در داخل این فایل ، پیوندی با Minecraft EULA مشاهده خواهید کرد. URL را کپی کنید.
~/eula.txt
#By changing the setting below to TRUE you are indicating your agreement to our EULA (https://account.mojang.com/documents/minecraft_eula).
#Tue Mar 24 22:05:31 UTC 2020
eula=false
URL را در مرورگر وب خود باز کنید و توافق نامه را بخوانید. سپس به ویرایشگر متن خود بازگردید و آخرین خط را در eula.txt پیدا کنید. در اینجا ، eula = false را به eula = true تغییر دهید. اکنون فایل را ذخیره کنید و ببندید.
اکنون که EULA را پذیرفتید ، زمان آن رسیده است که سرور مجازی را با مشخصات خود پیکربندی کنید.
در دیرکتوری کاری فعلی خود ، فایل جدید server.properties را نیز پیدا خواهید کرد. این فایل شامل همه گزینه های پیکربندی سرور مجازی Minecraft شما است. می توانید لیست مفصلی از کلیه ویژگی های سرور مجازی را در Official Minecraft Wiki پیدا کنید. قبل از شروع سرور مجازی خود ، این فایل را با تنظیمات دلخواه خود تغییر دهید. این آموزش خصوصیات اساسی را شامل می شود:
⦁ $ nano server.properties
⦁
فایل شما به این صورت ظاهر می شود:
~/server.properties
#Minecraft server properties
#Thu Apr 30 23:42:29 UTC 2020
spawn-protection=16
max-tick-time=60000
query.port=25565
generator-settings=
force-gamemode=false
allow-nether=true
enforce-whitelist=false
gamemode=survival
broadcast-console-to-ops=true
enable-query=false
player-idle-timeout=0
difficulty=easy
spawn-monsters=true
broadcast-rcon-to-ops=true
op-permission-level=4
pvp=true
snooper-enabled=true
level-type=default
hardcore=false
enable-command-block=false
max-players=20
network-compression-threshold=256
resource-pack-sha1=
max-world-size=29999984
function-permission-level=2
rcon.port=25575
server-port=25565
server-ip=
spawn-npcs=true
allow-flight=false
level-name=world
view-distance=10
resource-pack=
spawn-animals=true
white-list=false
rcon.password=
generate-structures=true
online-mode=true
max-build-height=256
level-seed=
prevent-proxy-connections=false
use-native-transport=true
motd=A Minecraft Server
enable-rcon=false
بیایید نگاهی دقیق تر به برخی از مهمترین خصوصیات این لیست بیاندازیم:
⦁ difficulty (پیش فرض روی easy است) – سطح دشواری بازی را تعیین می کند ، از جمله اینکه چه میزان آسیب ایجاد شود و المان ها چگونه روی بازیکن شما تأثیر بگذارند. گزینه های موجود peaceful, easy, normal, و hard به ترتیب به معنی صلح آمیز ، آسان ، عادی و سخت هستند.
⦁ gamemode (پیش فرض روی survival قرار دارد) – این ویژگی حالت بازی را تنظیم می کند. گزینه ها شامل survival, creative,adventure, و spectator به معنی نجات ، خلاق ، ماجراجویی و تماشاگر هستند.
⦁ level-name (پیش فرض روی world) – نام سرور مجازی شما را نشان می دهد که در کلاینت ظاهر می شود. ممکن است نیاز به گذر از کاراکترهایی مانند آپوستروف با بک اسلش ( /) باشد.
⦁ motd (پیش فرض A Minecraft Server است) – پیامی که در لیست سرور مجازی کلاینت Minecraft نمایش داده می شود.
⦁ pvp (پیش فرض روی true) – بازیکن را در مقابل مبارزات فعال می کند. در صورت تنظیم روی true ، بازیکنان قادر به درگیری و آسیب رساندن به یکدیگر خواهند بود.
پس از تنظیم گزینه های مورد نظر ، فایل را ذخیره کنید و ببندید.
اکنون که EULA را به true تغییر داده و تنظیمات خود را پیکربندی کرده اید ، می توانید سرور مجازی خود را با موفقیت شروع کنید.
مانند آخرین بار ، بیایید سرور مجازی را با 1024مگابایت رم شروع کنیم. در حال حاضر ، بیایید به Minecraft امکان استفاده تا 4 گیگ رم را در صورت نیاز اعطا کنیم. به یاد داشته باشید ، میتوانید این شماره را متناسب با محدودیت های سرور مجازی یا نیازهای کاربر خود تنظیم می کنید:
⦁ $ java -Xms1024M -Xmx4G -jar minecraft_server_1.15.2.jar nogui
⦁
به مقدمات چند لحظه زمان دهید. به زودی سرور مجازی جدید Minecraft شما تولید خروجی شبیه به این را آغاز می کند:
Output
[21:08:14] [Server thread/INFO]: Starting minecraft server version 1.15.2
[21:08:14] [Server thread/INFO]: Loading properties
[21:08:14] [Server thread/INFO]: Default game type: SURVIVAL
[21:08:14] [Server thread/INFO]: Generating keypair
[21:08:15] [Server thread/INFO]: Starting minecraft server on *:25565
پس از به روزرسانی و راه اندازی سرور مجازی ، خروجی زیر را مشاهده خواهید کرد:
Output
[21:15:37] [Server thread/INFO]: Done (30.762s)! For help, type “help”
اکنون سرور مجازی شما در حال اجرا است و شما به صفحه کنترل ادمین سرور مجازی وارد شده اید. اکنون help را تایپ کنید:
[21:15:37] [server thread/INFO] : help
خروجی مانند این ظاهر می شود:
Output
[21:15:37] [Server thread/INFO]: /advancement (grant|revoke)
[21:15:37] [Server thread/INFO]: /ban <targets> [<reason>]
[21:15:37] [Server thread/INFO]: /ban-ip <target> [<reason>]
[21:15:37] [Server thread/INFO]: /banlist [ips|players]
…
از این ترمینال می توانید دستورات ادمین را اجرا کرده و سرور مجازی Minecraft خود را کنترل کنید. اکنون بیایید از screen استفاده کنیم تا سرور مجازی جدید شما، حتی پس از ورود به سیستم در حال اجرا باشد. سپس می توانید به کلاینت Minecraft خود متصل شوید و یک بازی جدید را شروع کنید.
مرحله 4 – در حال اجرا نگه داشتن سرور مجازی
اکنون که سرور مجازی خود را در حال اجرا دارید ، می خواهید که حتی پس از قطع شدن از بخش SSH خود ، همچنان کار خود را ادامه دهد. از آنجا که قبلاً از screen استفاده کرده اید ، می توانید با فشار دادن Ctrl + A + Dاز این بخش جدا شوید. اکنون به پوسته اصلی خود برگشته اید.
برای دیدن همه بخ هاش screen خود این دستور را اجرا کنید:
⦁ $ screen -list
⦁
یک خروجی با شناسه بخش خود دریافت خواهید کرد ، که باید آن بخش را از سر بگیرید:
Output
There is a screen on:
26653.pts-0.minecraft (03/25/20 21:18:31) (Detached)
1 Socket in /run/screen/S-root.
برای از سرگیری بخش ، پرچم -r را به فرمان screen وارد کنید و سپس شناسه بخش خود را وارد کنید:
⦁ $ screen -r 26653
⦁
هنگامی که آماده خروج از سرور مجازی خود هستید ، حتماً با زدن Ctrl + A + D از بخش جدا شوید و سپس از سیستم خارج شوید.
مرحله 5 – اتصال به سرور مجازی تان از طریق کلاینت Minecraft
اکنون که سرور مجازی شما در حال کار است ، اجازه دهید از طریق کلاینت Minecraft به آن وصل شویم. سپس می توانید بازی کنید!
کپی خود را از Minecraft Java Edition راه اندازی کنید و Multiplayer را از منو انتخاب کنید.
در مرحله بعد ، برای اتصال به یک سرور مجازی نیاز دارید ، بنابراین بر روی دکمه Add Server کلیک کنید.
در صفحه ویرایش اطلاعات سرور مجازی که نمایش داده میشود ، نامی به سرور مجازی خود بدهید و در آدرس IP سرور مجازی خود آن را تایپ کنید. این همان آدرس IP است که برای اتصال از طریق SSH استفاده می کنید.
پس از وارد کردن نام سرور مجازی و آدرس IP خود ، به صفحه Multiplayer که اکنون سرور مجازی شما در آن لیست شده است ، باز می گردید.
از این پس ، سرور مجازی شما همیشه در این لیست ظاهر می شود. آن را انتخاب کرده و روی Join Server کلیک کنید.
شما در سرور مجازی خود قرار گرفتید و آماده بازی هستید!
نتیجه
اکنون یک سرور مجازی Minecraft در اوبونتو 18.04 در حال اجرا دارید که با تمام دوستان خود بتوانید بازی کنید! با جستجو، نیرنگ زدن و تلاش برای بقا در دنیای خام سه بعدی لذت ببرید و به یاد داشته باشید: مراقب grieferها باشید.d
از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :
نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 18.04 – نصب MySQL در اوبونتو 18.04
نظارت بر سلامت سرور با Checkmk در اوبونتو – اجرای چند نسخه PHP بر روی یک سرور
نصب Nginx، MySQL، PHP در CentOS 7 – نصب و پیکربندی Elasticsearch در اوبونتو 18.04
راه اندازی سرور اولیه با اوبونتو 20.04 – تنظیم کلیدهای SSH در Ubuntu 20.04
نصب و استفاده از PostgreSQL در اوبونتو 20.0 – نحوه نصب MySQL در اوبونتو 20.04
نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 18.04 – نحوه نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 20.04
نصب Linux،Apache،MySQL،PHP LAMP در اوبونتو 20.04 – نصب وب سرور Apache در CentOS 8
نحوه نصب Drupal با Docker Compose – نحوه نصب Nginx در اوبونتو 20.04
7 مورد از اقدامات امنیتی برای محافظت از سرورهای شما – نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 20.04
نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 18.04 – اضافه کردن فضای Swap در اوبونتو 20.04
چگونه می توان فایروال را با UFW در اوبونتو 20.04 تنظیم کرد – نظارت بر اطلاعیه و مسیر BGP با BGPalerter اوبونتو 18.04
نصب و ایمن سازی phpMyAdmin در اوبونتو 20.04 – نصب و استفاده از Composer در اوبونتو 20.04
ریست کردن رمز ورود ریشه MySQL یا MariaDB – استفاده از نوع داده MySQL BLOB برای ذخیره تصاویر
نصب Nginx در اوبونتو 18.04 – نصب توزیع Anaconda پایتون در اوبونتو 20.04
نحوه نصب جاوا با Apt در اوبونتو 18.04 – نحوه نصب Django و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 16.04
نصب جنگو و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 20.04 – نحوه ایجاد سرور Minecraft در اوبونتو 18.04
نحوه راه اندازی یک پروژه Node با Typescript – نحوه نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 18.04
ایجاد یک برنامه Django و اتصال آن به یک بانک اطلاعاتی – نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 20.04
نصب MariaDB در اوبونتو 20.04 – فعال سازی و اتصال رابط کاربری Django
تنظیم پلتفرم Cloud IDE کد سرور را در اوبونتو 18.04 – پیکربندی Apache HTTP با رویداد MPM و PHP-FPM
کلمات کلیدی خرید سرور
خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان –
برچسب‌ها:
GUI
,
Minecraft
,
Minecraft Java Edition
,
screen
,
Windows
0 notes
Text
نحوه راه اندازی یک پروژه Node با Typescript
Node یک محیط زمان اجرا میباشد که امکان نوشتن JavaScript در سمت سرور مجازی را ممکن می کند. از زمان انتشار آن در سال 2011 به صورت گسترده پذیرفته شده است. نوشتن جاوا اسکریپت در سمت سرور مجازی می تواند چالش برانگیز باشد زیرا پایه کد به دلیل ماهیت زبان JavaScriptیعنی تایپ دینامیک و سست گسترده می شود.
توسعه دهندگان که از زبان های دیگر به سراغ JavaScript می آیند غالباً از عدم وجود تایپ استاتیک قوی شکایت دارند ، اما اینجاست که TypeScript به کار می آید تا این شکاف را برطرف کند.
TypeScript یک فوق مجموعه تایپ شده (اختیاری) از JavaScript است که می تواند در ساخت و مدیریت پروژه های بزرگ JavaScript کمک کند. می تواند به عنوان JavaScript با ویژگیهای اضافی مانند تایپ استاتیک قوی ، کامپایل و برنامه نویسی شی گرا در نظر گرفته شود.
توجه: از نظر فنی TypeScript مجموعه ای فوق العاده از JavaScript است ، بدین معنی که کلیه کد های JavaScript کدهای TypeScript معتبر هستند.
در اینجا مزایای استفاده از TypeScript آورده شده است:
1- تایپ استاتیک اختیاری.
2- استنباط تایپ.
3- امکان استفاده از ��ابط ها.
در این آموزش یک پروژه Node با TypeScript تنظیم می کنید. یک برنامه Express با استفاده از TypeScript ایجاد خواهید کرد و آن را به کد JavaScript شسته و رفته و معتبر تبدیل می کنید.
پیش نیازها
قبل از شروع این راهنما ، به Node.js نصب شده بر روی دستگاه تان نیاز خواهید داشت. شما می توانید این کار را با دنبال کردن آموزش نحوه نصب Node.js و ایجاد یک راهنمای توسعه محلی برای سیستم عامل خود انجام دهید.
مرحله 1 – شروع یک پروژه npm
برای شروع ، یک پوشه جدید با نام node_project ایجاد کنید و به آن دیرکتوری بروید.
⦁ $ mkdir node_project
⦁
⦁ $ cd node_project
سپس ، آن را به عنوان یک پروژه npm آغاز کنید:
⦁ $ npm init
⦁
بعد از اجرای npm init ، باید اطلاعاتی در مورد پروژه خود به npm ارائه کنید. اگر ترجیح می دهید npm پیش فرض های معقولی را تصور کند ، می توانید پرچم y را اضافه کنید تا اعلان های درخواست اطلاعات بیشتر را رد کند:
⦁ $ npm init -y
⦁
اکنون که فضای پروژه شما تنظیم شده است ، آماده هستید تا به نصب متعلقات لازم بپردازید.
مرحله 2 – نصب متعلقات
با شروع یک پروژه npm برهنه ، مرحله بعدی نصب متعلقاتی است که برای اجرای TypeScript لازم است.
برای نصب متعلقات دستورات زیر را از دیرکتوری پروژه خود اجرا کنید:
⦁ $ npm install -D [email protected]
⦁
⦁ $ npm install -D [email protected]
پرچم -D میانبر برای: –save-dev است. می توانید در مستندات npmjs اطلاعات بیشتری در مورد این پرچم کسب کنید.
اکنون زمان آن رسیده است که فریم ورک Express را نصب کنید:
⦁ $ npm install -S [email protected]
⦁
⦁ $ npm install -D ⦁ @types/[email protected]
دستور دوم انواع Express را برای پشتیبانی TypeScript نصب می کند. انواع در TypeScript فایلهایی هستند که معمولاً دارای پسوند .d.ts هستند. از فایل ها برای تهیه نوع اطلاعات در مورد یک API ، در این حالت چارچوب Express استفاده می شود.
این بسته لازم است زیرا TypeScript و Express بسته های مستقل هستند. بدون بسته @types/express ، هیچ راهی برای TypeScript برای اطلاع از انواع کلاس های Express وجود ندارد.
مرحله 3 – پیکربندی TypeScript
در این بخش TypeScript را تنظیم می کنید و linting را برای TypeScript پیکربندی می کنید. TypeScript برای پیکربندی گزینه های کامپایلر برای یک پروژه از فایلی به نام tsconfig.json استفاده می کند. یک فایل tsconfig.json را در ریشه دایرکتوری پروژه ایجاد کنید و در قسمت زیر جایگذاری کنید:
tsconfig.json
{
“compilerOptions”: {
“module”: “commonjs”,
“esModuleInterop”: true,
“target”: “es6”,
“moduleResolution”: “node”,
“sourceMap”: true,
“outDir”: “dist”
},
“lib”: [“es2015”]
}
بیایید برخی از کلیدهای موجود در قسمت JSON را بررسی کنیم:
⦁ module: روش تولید کد ماژول را مشخص می کند. Node از Commonjs استفاده می کند.
⦁ target: سطح زبان خروجی را مشخص می کند.
⦁ moduleResolution: به کامپایلر کمک می کند تا بفهمد ورودی به چه چیزی اطلاق می شود. مقدار Node از مکانیزم وضوح ماژول Node تقلید می کند.
⦁ outDir: مکان خروجی فایل های .js پس از transpilation است. در این آموزش آن را به عنوان dist ذخیره می کنیم.
جایگزینی برای ایجاد و پر کردن فایل tsconfig.json به صورت دستی اجرای دستور زیر است:
⦁ tsc –init
⦁
این دستور یک فایل tsconfig.json به خوبی کامنت شده را تولید می کند.
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد گزینه های مقدار کلیدی موجود ، اسناد رسمی TypeScript توضیحات مربوط به هر گزینه را ارائه می دهد.
اکنون می توانید linting TypeScript را برای پروژه پیکربندی کنید. در ترمینالی که در ریشه دایرکتوری پروژه شما اجرا میشود ، و این آموزش آن را با عنوان node_project بنا نهاده است ، دستور زیر را برای تولید یک فایل tslint.json اجرا کنید:
⦁ $ ./node_modules/.bin/tslint –init
⦁
فایل tslint.json تازه تولید شده را باز کنید و قانون no-console را نیز بر این اساس اضافه کنید:
tslint.json
{
“defaultSeverity”: “error”,
“extends”: [“tslint:recommended”],
“jsRules”: {},
“rules”: {
“no-console”: false
},
“rulesDirectory”: []
}
به طور پیش فرض ،TypeScript linter مانع استفاده از اشکال زدایی با استفاده از عبارات console می شود ، از این رو باید صراحتا به linter گفته شود که قانون پیش فرض no-console را باطل کند.
مرحله 4 – بروزرسانی فایل pack.json
در این مرحله از آموزش ، می توانید توابع را در ترمینال به صورت جداگانه اجرا کنید ، یا یک اسکریپت npm برای اجرای آنها ایجاد کنید.
در این مرحله یک اسکریپت شروع می کنید که کد TypeScript را کامپایل و transpile می کند ، و سپس برنامه .js حاصل را اجرا می کند.
فایل pack.json را باز کنید و بر این اساس آن را به روز کنید:
package.json
{
“name”: “node-with-ts”,
“version”: “1.0.0”,
“description”: “”,
“main”: “dist/app.js”,
“scripts”: {
“start”: “tsc && node dist/app.js”,
“test”: “echo \”Error: no test specified\” && exit 1″
},
“author”: “”,
“license”: “ISC”,
“devDependencies”: {
“@types/express”: “^4.16.1”,
“tslint”: “^5.12.1”,
“typescript”: “^3.3.3”
},
“dependencies”: {
“express”: “^4.16.4”
}
}
در قطعه کد بالا مسیر اصلی را به روز کردید و دستور start را به بخش اسکریپت ها اضافه کردید. هنگام مشاهده فرمان شروع ، خواهید دید که ابتدا دستور tsc اجرا می شود ، و سپس دستور node. این کار خروجی تولید شده را با node کامپایل و اجرا می کند.
دستور tsc به TypeScript می گوید که برنامه را کامپایل کرده و خروجی تولید شده .js را همانطور که در فایل tsconfig.json تنظیم شده است در دیرکتوری پوشه outDir قرار دهد.
مرحله 5 – ایجاد و اجرای یک سرور مجازی اصلی اکسپرس
اکنون که پیکربندی TypeScript و linter آن صورت گرفته است ، زمان آن رسیده که یک سرور مجازی Node Express بسازید.
ابتدا یک پوشه src در ریشه دیرکتوری پروژه خود ایجاد کنید:
⦁ $ mkdir src
⦁
سپس فایلی به نام app.ts را درون آن ایجاد کنید:
⦁ $ touch src/app.ts
⦁
در این مرحله ، ساختار پوشه باید به شکل زیر باشد:
├── node_modules/
├── src/
├── app.ts
├── package-lock.json
├── package.json
├── tsconfig.json
├── tslint.json
فایل app.ts را با یک ویرایشگر متن مورد نظر خود باز کنید و در قسمت کد زیر قرار دهید:
src/app.ts
import express from ‘express’;
const app = express();
const port = 3000;
app.get(‘/’, (req, res) => {
res.send(‘The sedulous hyena ate the antelope!’);
});
app.listen(port, err => {
if (err) {
return console.error(err);
}
return console.log(`server is listening on ${port}`);
});
کد بالا Node Server را ایجاد می کند که پورت 3000 را برای درخواست ها گوش می دهد. برنامه را با استفاده از دستور زیر اجرا کنید:
⦁ $ npm start
⦁
اگر با موفقیت اجرا شود ، پیامی به ترمینال وارد می شود:
Output
⦁ $ server is listening on 3000
اکنون می توانید در مرورگر خود از http: // localhost: 3000 بازدید کنید و باید این پیام را مشاهده کنید:
Output
⦁ $ The sedulous hyena ate the antelope!
فایل dist / app.js را باز کنید و نسخه تعویض شده کد TypeScript را پیدا خواهید کرد:
dist/app.js
“use strict”;
var __importDefault = (this && this.__importDefault) || function (mod) {
return (mod && mod.__esModule) ? mod : { “default”: mod };
};
Object.defineProperty(exports, “__esModule”, { value: true });
const express_1 = __importDefault(require(“express”));
const app = express_1.default();
const port = 3000;
app.get(‘/’, (req, res) => {
res.send(‘The sedulous hyena ate the antelope!’);
});
app.listen(port, err => {
if (err) {
return console.error(err);
}
return console.log(`server is listening on ${port}`);
});
//# sourceMappingURL=app.js.map
در این مرحله شما با موفقیت پروژه Node خود را برای استفاده از TypeScript تنظیم کرده اید.
نتیجه
در این آموزش ، آموختید که چرا TypeScript برای نوشتن کد قابل اعتماد JavaScript مفید است . همچنین در مورد برخی از مزایای کار با TypeScript اطلاعات کسب کردید.
سرانجام ، یک پروژه Node را با استفاده از چارچوب Express تنظیم کرده اید ، اما پروژه را با استفاده از TypeScript کامپایل و اجرا می کنید.
از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :
نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 18.04 – نصب MySQL در اوبونتو 18.04
نظارت بر سلامت سرور با Checkmk در اوبونتو – اجرای چند نسخه PHP بر روی یک سرور
نصب Nginx، MySQL، PHP در CentOS 7 – نصب و پیکربندی Elasticsearch در اوبونتو 18.04
راه اندازی سرور اولیه با اوبونتو 20.04 – تنظیم کلیدهای SSH در Ubuntu 20.04
نصب و استفاده از PostgreSQL در اوبونتو 20.0 – نحوه نصب MySQL در اوبونتو 20.04
نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 18.04 – نحوه نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 20.04
نصب Linux،Apache،MySQL،PHP LAMP در اوبونتو 20.04 – نصب وب سرور Apache در CentOS 8
نحوه نصب Drupal با Docker Compose – نحوه نصب Nginx در اوبونتو 20.04
7 مورد از اقدامات امنیتی برای محافظت از سرورهای شما – نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 20.04
نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 18.04 – اضافه کردن فضای Swap در ��وبونتو 20.04
چگونه می توان فایروال را با UFW در اوبونتو 20.04 تنظیم کرد – نظارت بر اطلاعیه و مسیر BGP با BGPalerter اوبونتو 18.04
نصب و ایمن سازی phpMyAdmin در اوبونتو 20.04 – نصب و استفاده از Composer در اوبونتو 20.04
ریست کردن رمز ورود ریشه MySQL یا MariaDB – استفاده از نوع داده MySQL BLOB برای ذخیره تصاویر
نصب Nginx در اوبونتو 18.04 – نصب توزیع Anaconda پایتون در اوبونتو 20.04
نحوه نصب جاوا با Apt در اوبونتو 18.04 – نحوه نصب Django و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 16.04
نصب جنگو و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 20.04 – نحوه ایجاد سرور Minecraft در اوبونتو 18.04
نحوه راه اندازی یک پروژه Node با Typescript – نحوه نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 18.04
ایجاد یک برنامه Django و اتصال آن به یک بانک اطلاعاتی – نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 20.04
نصب MariaDB در اوبونتو 20.04 – فعال سازی و اتصال رابط کاربری Django
تنظیم پلتفرم Cloud IDE کد سرور را در اوبونتو 18.04 – پیکربندی Apache HTTP با رویداد MPM و PHP-FPM
کلمات کلیدی خرید سرور
خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان –
برچسب‌ها:
Express
,
JavaScript
,
TypeScript
0 notes
Text
نحوه نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 18.04
Virtual Network Computing یا VNC یک سیستم اتصال است که به شما امکان می دهد از صفحه کلید و ماوس خود برای تعامل با یک محیط دسکتاپ گرافیکی روی یک سرور مجازی از راه دور استفاده کنید. این امر باعث می شود مدیریت فایل ها ، نرم افزارها و تنظیمات روی یک سرور مجازی از راه دور برای کاربرانی که همچنان با خط فرمان احساس راحتی نمیکنند ، آسانتر شود.
در این راهنما ، سرور مجازی VNC را روی یک سرور مجازی اوبونتو 18.04 تنظیم کرده و از طریق یک تونل SSH با ایمنی به آن وصل می شوید. شما از TightVNC ، یک بسته کنترل از راه دور سریع و سبک استفاده می کنید. این انتخاب اطمینان حاصل خواهد کرد که اتصال VNC ما حتی در اتصالات اینترنت کندتر هموار و پایدار خواهد بود.
پیش نیازها
برای تکمیل این آموزش ، به موارد زیر نیاز دارید:
• یک سرور مجازی Ubuntu 18.04 که طبق راهنمای ستاپ اولیه سرور مجازی Ubuntu 18.04 تنظیم شده باشد، شامل یک کاربر sudo غیر ریشه و فایروال باشد.
• یک کامپیوتر محلی با یک کلاینت VNC نصب شده که اتصالات VNC را از طریق تونل های SSH پشتیبانی می کند.
o در ویندوز ، می توانید از TightVNC ، RealVNC یا UltraVNC استفاده کنید.
o در macOS ، می توانید از برنامه داخلی اشتراک گذاری صفحه استفاده کنید ، یا می توانید از یک برنامه cross-platform مانند RealVNC استفاده کنید.
o در لینوکس ، می توانید گزینه های بسیاری از جمله vinagre ، krdc ، RealVNC یا TightVNC را انتخاب کنید.
مرحله 1 – نصب محیط دسکتاپ و سرور مجازی VNC
به طور پیش فرض ، یک سرور مجازی Ubuntu 18.04 با محیط دسکتاپ گرافیکی یا سرور مجازی VNC همراه نیست ، بنابراین ما با نصب آن ها کار را شروع خواهیم کرد. به طور خاص ، بسته های جدیدترین محیط دسکتاپ Xfce و بسته TightVNC موجود در مخزن رسمی اوبونتو را نصب خواهیم کرد.
در سرور مجازی خود لیست بسته های خود را به رو�� کنید:
⦁ $ sudo apt update
⦁
اکنون محیط دسکتاپ Xfce را روی سرور مجازی خود نصب کنید:
⦁ $ sudo apt install xfce4 xfce4-goodies
⦁
پس از اتمام نصب ، سرور مجازی TightVNC را نصب کنید:
⦁ $ sudo apt install tightvncserver
⦁
برای تکمیل پیکربندی اولیه سرور مجازی VNC پس از نصب ، از دستور vncserver برای تنظیم گذرواژه ایمن و ایجاد فایل های پیکربندی اولیه استفاده کنید:
⦁ $ vncserver
⦁
از شما خواسته می شود یک رمز ورود را برای دسترسی از راه دور به دستگاه خود وارد کرده و تأیید کنید:
Output
You will require a password to access your desktops.
Password:
Verify:
رمز عبور باید بین شش تا هشت کاراکتر باشد. گذرواژه‌های بیش از 8 کاراکتر به صورت خودکار کوتاه خواهند شد.
پس از تأیید گذرواژه ، می توانید یک گذرواژه view-only ایجاد کنید. کاربرانی که با رمز ورود view-only به سیستم وارد می شوند ، قادر به کنترل نمونه VNC با ماوس یا صفحه کلید خود نخواهند بود. اگر می خواهید چیزی را با استفاده از سرور مجازی VNC خود به دیگران نشان دهید ، این گزینه مفید میباشد ، اما ضروری نیست.
سپس این فرآیند فایلهای پیکربندی پیش فرض لازم و اطلاعات اتصال را برای سرور مجازی ایجاد می کند:
Output
Would you like to enter a view-only password (y/n)? n
xauth: file /home/sammy/.Xauthority does not exist
New ‘X’ desktop is your_hostname:1
Creating default startup script /home/sammy/.vnc/xstartup
Starting applications specified in /home/sammy/.vnc/xstartup
Log file is /home/sammy/.vnc/your_hostname:1.log
اکنون بگذارید سرور مجازی VNC را پیکربندی کنیم.
مرحله 2 – پیکربندی سرور مجازی VNC
سرور مجازی VNC باید بداند که در هنگام راه اندازی چه دستوراتی را اجرا می کند. به طور خاص ، VNC باید بداند که به کدام دسکتاپ گرافیکی وصل شود.
این دستورات در یک فایل پیکربندی به نام xstartup در پوشه .vnc تحت دیرکتوری هوم شما قرار دارند. اسکریپت راه اندازی هنگامی ایجاد شد که در مرحله قبل vncserver را اجرا کردید ، اما برای راه اندازی دسکتاپ Xfce ، اسکریپت خودمان را ایجاد خواهیم کرد.
هنگامی که VNC برای اولین بار راه اندازی میشود ، یک نمونه سرور مجازی پیش فرض را در پورت 5901 راه اندازی می کند. این پورت به عنوان پورت نمایشگر نامیده می شود و توسط VNC به صورت :1 ارجاع داده می شود. VNC می تواند چندین نمونه در پورت های نمایشگر دیگر مانند: 2 ،: 3 و غیره راه اندازی کند.
از آنجا که می خواهیم نحوه پیکربندی سرور مجازی VNC را تغییر دهیم ، ابتدا نمونه سرور مجازی VNC را که با استفاده از پورت 5901 در حال اجرا است با دستور زیر متوقف کنید:
⦁ $ vncserver -kill :1
⦁
خروجی باید به این شکل باشد ، اگرچه یک PID متفاوت را مشاهده خواهید کرد:
Output
Killing Xtightvnc process ID 17648
قبل از تغییر فایل xstartup ، از نسخه اصلی نسخه پشتیبان تهیه کنید:
⦁ $ mv ~/.vnc/xstartup ~/.vnc/xstartup.bak
⦁
اکنون یک فایل xstartup جدید ایجاد کرده و آن را در ویرایشگر متن خود باز کنید:
⦁ $ nano ~/.vnc/xstartup
⦁
هر زمان که سرور مجازی VNC را شروع یا ریستارت میکنید، دستورات موجود در این فایل بطور خودکار اجرا میشوند. برای شروع محیط دسکتاپ خود در صورتی که از قبل شروع نشده است ، به VNC احتیاج داریم. این دستورات را به فایل اضافه کنید:
~/.vnc/xstartup
#!/bin/bash
xrdb $HOME/.Xresources
startxfce4 &
اولین دستورالعمل موجود در فایل ، xrdb $ HOME / .Xresource ، به چارچوب رابط کاربری گرافیکی VNC میگوید فایل .Xresources کاربر سرور مجازی را بخواند. Xresource جایی است که یک کاربر می تواند تنظیمات خاصی از دسکتاپ گرافیکی ، مانند رنگ های ترمینال ، تم های مکان نما و رندر فونت ، تغییراتی ایجاد کند. دستور دوم به سرور مجازی می گوید که Xfce را راه اندازی کند ، در این قسمت تمام نرم افزارهای گرافیکی مورد نیاز خود را برای مدیریت راحت سرور مجازی خود پیدا خواهید کرد.
برای اطمینان از اینکه سرور مجازی VNC قادر به استفاده صحیح از این فایل راه اندازی جدید خواهد بود ، باید آن را عملیاتی کنیم.
⦁ $ sudo chmod +x ~/.vnc/xstartup
⦁
اکنون ، سرور مجازی VNC را رستارت کنید.
⦁ $ vncserver
⦁
خروجی مشابه این را مشاهده خواهید کرد:
Output
New ‘X’ desktop is your_hostname:1
Starting applications specified in /home/sammy/.vnc/xstartup
Log file is /home/sammy/.vnc/your_hostname:1.log
با پیکربندی موجود ، بیایید از دستگاه محلی خود به سرور مجازی وصل شویم.
مرحله 3 – اتصال ایمن به دسکتاپ VNC
VNC در هنگام اتصال از پروتکل های ایمن استفاده نمی کند. ما برای اتصال ایمن به سرور مجازی خود از یک تونل SSH استفاده خواهیم کرد و سپس به کلاینت VNC می گوییم به جای برقراری ارتباط مستقیم از آن تونل استفاده کند.
یک اتصال SSH را روی رایانه محلی خود ایجاد کنید که به طور ایمن به اتصال محلی برای VNC منتقل شود. شما می توانید این کار را از طریق ترمینال در لینوکس یا macOS با دستور زیر انجام دهید:
⦁ ssh -L 5901:127.0.0.1:5901 -C -N -l sammy your_server_ip
⦁
سوئیچ -L اتصالات پورت را مشخص می کند. در این حالت ما پورت 5901 اتصال از راه دور را به پورت 5901 در دستگاه محلی شما وصل می کنیم. سوئیچ -C فشرده سازی را قادر می سازد ، در حالی که سوئیچ -N به ssh می گوید که ما نمی خواهیم یک دستور از راه دور را اجرا کنیم. سوئیچ -l نام ورود از راه دور را مشخص می کند.
به یاد داشته باشید که sammy و your_server_ip را با نام کاربری sudo غیر ریشه و آدرس IP سرور مجازی خود جایگزین کنید.
اگر از یک سرویس دهنده گرافیکی SSH استفاده می کنید ، مانند PuTTY ، از your_server_ip به عنوان IP اتصال استفاده کنید و localhost: 5901 را به عنوان پورت جدید ارسال شده در تنظیمات تونل SSH برنامه تنظیم کنید.
پس از راه اندازی تونل ، از یک سرویس دهنده VNC برای اتصال به localhost:5901 استفاده کنید. از شما خواسته می شود با استفاده از رمزعبور تنظیم شده در مرحله 1 ، تأیید اعتبار کنید.
پس از اتصال ، میزکار پیش فرض Xfce را مشاهده خواهید کرد. باید چیزی شبیه به این باشد:
همانطور که در اینجا مشاهده می شود ، می توانید به فایلها در دیرکتوری هوم خود با مدیر فایل یا از خط فرمان دسترسی پیدا کنید:
CTRL + C را در ترمینال خود فشار دهید تا تونل SSH را متوقف کرده و به اعلان خود بازگردید. این کار بخش VNC شما را نیز قطع می کند.
بگذارید سرور مجازی VNC ما به عنوان سرویس تنظیم شود.
مرحله 4 – اجرای VNC به عنوان یک سرویس سیستم
در مرحله بعدی ، سرور مجازی VNC را به عنوان یک سرویس سیستمی تنظیم خواهیم کرد تا بتوانیم مانند هر سرویس دیگر ، آن را بنا به نیاز ، راه اندازی ، متوقف و مجدداً راه اندازی کنیم. این کار همچنین راه اندازی VNC در حین ریبوت سرور مجازی را تضمین می کند.
ابتدا با استفاده از ویرایشگر متن مورد علاقه خود ، یک فایل واحد جدید با نام /etc/systemd/system/[email protected] ایجاد کنید:
⦁ $ sudo nano /etc/systemd/system/[email protected]
⦁
نماد @ در انتهای نام به ما اجازه می دهد تا آرگومانی را که می توانیم در پیکربندی سرویس استفاده کنیم ، وارد کنیم. از آن برای مشخص کردن پورت نمایشگر VNC استفاده خواهیم کرد که می خواهیم هنگام مدیریت سرویس استفاده کنیم .
خطوط زیر را به فایل اضافه کنید. حتماً مقدار کاربر ، گروه ، WorkingDirectory و نام کاربری را در مقدار PIDFILE تغییر دهید تا با نام کاربری شما مطابقت داشته باشد:
/etc/systemd/system/[email protected]
[Unit]
Description=Start TightVNC server at startup
After=syslog.target network.target
[Service]
Type=forking
User=sammy
Group=sammy
WorkingDirectory=/home/sammy
PIDFile=/home/sammy/.vnc/%H:%i.pid
ExecStartPre=-/usr/bin/vncserver -kill :%i > /dev/null 2>&1
ExecStart=/usr/bin/vncserver -depth 24 -geometry 1280×800 :%i
ExecStop=/usr/bin/vncserver -kill :%i
[Install]
WantedBy=multi-user.target
فرمان ExecStartPre اگر قبلاً در حال اجرا باشد VNC را متوقف می کند. دستور ExecStart ، VNC را شروع می کند و عمق رنگ را به رنگ 24 بیتی با رزولوشن 1280×800 تنظیم می کند. می توانید بنا به نیازهای خود این گزینه های راه اندازی را تغییر دهید.
فایل را ذخیره کنید و ببندید.
سپس ، سیستم را از وجود فایل واحد جدید آگاه کنید.
⦁ $ sudo systemctl daemon-reload
⦁
فایل واحد را فعال کنید.
⦁ $ sudo systemctl enable [email protected]
⦁
1 بعد از علامت @ نشان می دهد که کدام شماره نمایش سرویس باید روی آن ظاهر شود ، در این حالت پیش فرض : 1 است، همانطور که در مرحله 2 بحث شد.
اگر هنوز نمونه فعلی سرور مجازی VNC در حال اجرا است آن را متوقف کنید.
⦁ $ vncserver -kill :1
⦁
سپس آن را شروع کنید همانطور که هر سرویس سیستمی دیگری را شروع می کنید.
⦁ $ sudo systemctl start vncserver@1
⦁
با این دستور می توانید تأیید کنید که شروع شده است:
⦁ $ sudo systemctl status vncserver@1
⦁
اگر به درستی شروع شود ، خروجی باید به این شکل باشد:
Output
● [email protected] – Start TightVNC server at startup
Loaded: loaded (/etc/systemd/system/[email protected]; indirect; vendor preset: enabled)
Active: active (running) since Mon 2018-07-09 18:13:53 UTC; 2min 14s ago
Process: 22322 ExecStart=/usr/bin/vncserver -depth 24 -geometry 1280×800 :1 (code=exited, status=0/SUCCESS)
Process: 22316 ExecStartPre=/usr/bin/vncserver -kill :1 > /dev/null 2>&1 (code=exited, status=0/SUCCESS)
Main PID: 22330 (Xtightvnc)
…
سرور مجازی VNC شما هنگام ریبوت دستگاه ، اکنون در دسترس خواهد بود.
دوباره تونل SSH خود را شروع کنید:
⦁ $ ssh -L 5901:127.0.0.1:5901 -C -N -l sammy your_server_ip
⦁
سپس با استفاده از نرم افزار کلاینت VNC خود به localhost: 5901 اتصال جدیدی برقرار کنید تا به دستگاه خود متصل شوید.
نتیجه
اکنون یک سرور مجازی VNC امن در سرور مجازی Ubuntu 18.04 خود فعال و راه اندازی کرده اید. در حال حاضر می توانید فایلها ، نرم افزارها و تنظیمات خود را با یک رابط گرافیکی آسان و کاربردی مدیریت کنید و قادر خواهید بود نرم افزارهای گرافیکی مانند مرورگرهای وب را از راه دور اجرا کنید.
از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :
نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 18.04 – نصب MySQL در اوبونتو 18.04
نظارت بر سلامت سرور با Checkmk در اوبونتو – اجرای چند نسخه PHP بر روی یک سرور
نصب Nginx، MySQL، PHP در CentOS 7 – نصب و پیکربندی Elasticsearch در اوبونتو 18.04
راه اندازی سرور اولیه با اوبونتو 20.04 – تنظیم کلیدهای SSH در Ubuntu 20.04
نصب و استفاده از PostgreSQL در اوبونتو 20.0 – نحوه نصب MySQL در اوبونتو 20.04
نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 18.04 – نحوه نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 20.04
نصب Linux،Apache،MySQL،PHP LAMP در اوبونتو 20.04 – نصب وب سرور Apache در CentOS 8
نحوه نصب Drupal با Docker Compose – نحوه نصب Nginx در اوبونتو 20.04
7 مورد از اقدامات امنیتی برای محافظت از سرورهای شما – نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 20.04
نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 18.04 – اضافه کردن فضای Swap در اوبونتو 20.04
چگونه می توان فایروال را با UFW در اوبونتو 20.04 تنظیم کرد – نظارت بر اطلاعیه و مسیر BGP با BGPalerter اوبونتو 18.04
نصب و ایمن سازی phpMyAdmin در اوبونتو 20.04 – نصب و استفاده از Composer در اوبونتو 20.04
ریست کردن رمز ورود ریشه MySQL یا MariaDB – استفاده از نوع داده MySQL BLOB برای ذخیره تصاویر
نصب Nginx در اوبونتو 18.04 – نصب توزیع Anaconda پایتون در اوبونتو 20.04
نحوه نصب جاوا با Apt در اوبونتو 18.04 – نحوه نصب Django و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 16.04
نصب جنگو و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 20.04 – نحوه ایجاد سرور Minecraft در اوبونتو 18.04
نحوه راه اندازی یک پروژه Node با Typescript – نحوه نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 18.04
ایجاد یک برنامه Django و اتصال آن به یک بانک اطلاعاتی – نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 20.04
نصب MariaDB در اوبونتو 20.04 – فعال سازی و اتصال رابط کاربری Django
تنظیم پلتفرم Cloud IDE کد سرور را در اوبونتو 18.04 – پیکربندی Apache HTTP با رویداد MPM و PHP-FPM
کلمات کلیدی خرید سرور
خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان –
برچسب‌ها:
cross-platform
,
RealVNC
,
TightVNC
,
UltraVNC
,
Xfce
0 notes
Text
ایجاد یک برنامه Django و اتصال آن به یک بانک اطلاعاتی
به خاطر چارچوب وب آزاد و منبع باز که در پایتون نوشته شده است ، Django امکان مقیاس پذیری ، قابلیت استفاده مجدد و توسعه سریع را فراهم می آورد.
در این آموزش می بینید که چگونه پایه و اساس اولیه یک سایت وبلاگی با اتصال به یک پایگاه داده MySQL را تنظیم کنید. این امر شامل ایجاد ساختار اسکلت برنامه وبلاگ با استفاده از django-admin ، ایجاد بانک اطلاعاتی MySQL و سپس اتصال برنامه وب به دیتابیس خواهد بود.
توجه داشته باشید که این امر محیط توسعه را برای شما فراهم می کند تا بتوانید در برنامه وبلاگ خود کار کنید ، اما شما باید قبل از اینکه وبلاگ خود را به ��ورت زنده در اینترنت قرار دهید ، کارهای دیگری انجام دهید ، نام های دامنه را تعیین و لایه های امنیتی بیشتری اضافه کنید.
پیش نیازها
باید یک محیط Python در سرور مجازی خود تنظیم کنید. در این آموزش ، ما از سرور مجازی اوبونتو 20.04 استفاده خواهیم کرد ، اما از آنجا که تمرکز این آموزش بر روی Django است ، این اصول باید برای سایر سیستم عامل ها نیز کاربرد داشته باشد.
برای راه اندازی پایتون ، آموزش نحوه نصب پایتون 3 و تنظیم یک محیط برنامه نویسی را در سرور مجازی اوبونتو 20.04 دنبال کنید.
با قرارگیری پایتون در جای خود ، می توانیم به سراغ ایجاد برنامه خود برویم.
مرحله 1 – MySQL را نصب کنید
ما از MySQL به عنوان بانک اطلاعاتی خود استفاده خواهیم کرد. ممکن است شما بخواهید از بانک اطلاعاتی دیگری استفاده کنید یا از قبل یک پایگاه داده نصب کرده باشید ، در این صورت باید این مرحله را رد کنید.
برای نصب MySQL در سرور مجازی Ubuntu 20.04 ، دستور زیر را تایپ کنید:
⦁ $ sudo apt install mysql-server
⦁
باید خروجی زیر را دریافت کنید:
Output
● mysql.service – MySQL Community Server
Loaded: loaded (/lib/systemd/system/mysql.service; enabled; vendor preset: enabled)
Active: active (running) since Thu 2020-05-07 20:22:51 UTC; 3min 7s ago
Main PID: 2052 (mysqld)
Status: “Server is operational”
Tasks: 38 (limit: 1137)
Memory: 317.4M
CGroup: /system.slice/mysql.service
└─2052 /usr/sbin/mysqld
اطمینان حاصل کنید که بازخورد دریافتی بیانگر فعال بودن سرور مجازی MySQL شماست. پس از تایید این موضوع ، می توانید این آموزش را ادامه دهید.
مرحله 2 – اسکلت اولیه پروژه Django را ایجاد کنید
به منظور ایجاد زمینه کاری برای برنامه خود ، باید اسکلت پروژه را با استفاده از دستور django-admin تولید کنیم. این پروژه تولید شده پایه و اساس برنامه وبلاگ ما خواهد بود.
به دایرکتوری بروید که می خواهید برنامه وبلاگ خود را بسازید. در این دیرکتوری ، یک دیرکتوری خاص برای ساخت برنامه ایجاد خواهیم کرد. برای برنامه ای که در حال ساخت هستید ، نام دیرکتوری را چیزی معنی دار در نظر بگیرید. به عنوان نمونه ، ما آن را my_blog_app می نامیم.
⦁ $ mkdir my_blog_app
⦁
اکنون به پوشه تازه ایجاد شده بروید:
⦁ $ cd my_blog_app
⦁
در مرحله بعد ، وارد محیط برنامه نویسی شوید که می خواهید برای کار در Django استفاده کنید. می توانید از یک دیرکتوری موجود استفاده کنید یا یک دیرکتوری جدید ایجاد کنید. ما دیرکتوری خود را env می نامیم ، اما شما باید از اسمی استفاده کنید که برای شما معنی دارد. پس از ایجاد ، می توانید آن را فعال کنید.
⦁ $ python3 -m venv env
⦁
⦁ . env/bin/activate
اگر قبلا Django را نصب نکرده اید ، آن را در این محیط نصب کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ pip install django
⦁
در حالی که در دیرکتوری my_blog_app هستیم، با اجرای دستور زیر ، پروژه ای را تولید می کنیم:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ django-admin startproject blog
⦁
با رفتن به دایرکتوری blog/ تأیید کنید که کار کرده است:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ cd blog
⦁
دایرکتوریblog/ باید پس از اجرای دستور قبلی django-admin در دایرکتوری فعلی ، ~ / my_blog_app / ایجاد شود.
برای تأیید اینکه موارد لازم ایجاد شده است ، ls را اجرا کنید. باید یک دیرکتوری وبلاگ و یک فایل management.py وجود داشته باشد:
Output
blog manage.py
اکنون که دایرکتوری پروژه را ایجاد کرده اید که شامل شروع اولیه برنامه وبلاگ شماست ، می توانیم به مرحله بعدی برویم.
مرحله 3 – تنظیمات را ویرایش کنید
از آنجا که ما پروژه اسکلت را تولید کرده ایم ، اکنون یک فایل settings.py داریم.
برای اینکه وبلاگ ما زمان صحیحی با ناحیه ما ارتباط داشته باشد ، فایل settings.py را ویرایش می کنیم تا از منطقه زمانی فعلی شما استفاده کند. می توانید از این لیست مناطق زمانی به عنوان مرجع استفاده کنید. به عنوان مثال ، ما از وقت America/New_York استفاده خواهیم کرد.
می خواهیم فایل را ویرایش کنیم ، بنابراین بیایید مسیر فایل را با ویرایشگر متن مورد نظر خود باز کنیم. در اینجا ، ما از nano استفاده خواهیم کرد.
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ nano ~/my_blog_app/blog/blog/settings.py
⦁
از آنجا که ما در حال ویرایش قسمت TIME_ZONE هستیم ، مانند زیر به قسمت پایین فایل خواهیم رفت.
settings.py
…
# Internationalization
# https://docs.djangoproject.com/en/2.0/topics/i18n/
LANGUAGE_CODE = ‘en-us’
TIME_ZONE = ‘UTC’
USE_I18N = True
USE_L10N = True
USE_TZ = True
…
ما می خواهیم خط TIME_ZONE را طوری تغییر دهیم که در منطقه زمانی فعلی شما تنظیم شود. در این مثال از منطقه زمانی نیویورک استفاده خواهیم کرد:
settings.py
…
# Internationalization
# https://docs.djangoproject.com/en/2.0/topics/i18n/
LANGUAGE_CODE = ‘en-us’
TIME_ZONE = ‘America/New_York’
USE_I18N = True
…
بیایید فایل را باز نگه داریم زیرا باید مسیری را برای فایل های استاتیک خود اضافه کنیم. فایلهایی که از برنامه وب Django شما دریافت می شوند به فایل های استاتیک شناخته می شوند. این فایل ها می تواند شامل تمام فایل های لازم برای ارائه کامل صفحه وب از جمله JavaScript ، CSS و تصاویر باشد.
به انتهای فایل تنظیمات بروید و مطابق شکل زیر STATIC_ROOT را اضافه کنید:
settings.py
…
# Static files (CSS, JavaScript, Images)
# https://docs.djangoproject.com/en/2.0/howto/static-files/
STATIC_URL = ‘/static/’
STATIC_ROOT = os.path.join(BASE_DIR, ‘static’)
اکنون که منطقه زمانی و مسیر فایل های استاتیک را اضافه کرده ایم ، باید IP بعدی خود را به لیست هاست های مجاز اضافه کنیم. به خط فایل settings.pyبروید. جایی که ALLOWED_HOSTS نوشته شده، در قسمت بالای فایل settings.py خواهد بود.
settings.py
…
# SECURITY WARNING: don’t run with debug turned on in production!
DEBUG = True
ALLOWED_HOSTS = [‘your server IP address’]
# Application definition
…
آدرس IP سرور مجازی خود را بین براکت و علامت تک نقل قول اضافه کنید.
پس از رضایت از تغییراتی که ایجاد کرده اید ، فایل را ذخیره کنید. اگر در حال استفاده از nano هستید ، می توانید این کار را با فشار دادن CTRL + X و سپس y برای تأیید تغییرات انجام دهید.
شما فایل settings.pyخود را با موفقیت ویرایش کرده اید تا منطقه زمانی مناسب پیکربندی شده باشد. همچنین مسیر فایل های استاتیک خود را اضافه کرده اید و آدرس IP را برای برنامه خود ALLOWED_HOST قرار داده اید.
در آخر ، اجازه دهید یک کاربر ادمین ایجاد کنیم تا بتوانید از رابط مدیر Djano استفاده کنید. بیایید این کار را با دستور Creatuperuser انجام دهیم:
⦁ (me_env) $ python manage.py createsuperuser
⦁
از شما یک نام کاربری ، یک آدرس ایمیل و رمز عبور برای کاربر خواسته می شود.
در این مرحله می توانیم به تنظیم اتصال بانک اطلاعاتی خود بپردازیم.
مرحله 4 – اتصال دهنده پایگاه داده MySQL را نصب کنید
برای استفاده از MySQL با پروژه خود ، به یک کتابخانه اتصال دهنده پایگاه داده Python 3 که سازگار با Django است ، نیاز خواهیم داشت. بنابراین ، ما اتصال دیتابیس را نصب خواهیم کرد ، mysqlclient ، که یک نسخه forked از MySQLdb است.
ابتدا اطمینان حاصل کنید که python3-dev را نصب کرده اید. با اجرای دستور زیر می توانید python3-dev را نصب کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ sudo apt install python3-dev
⦁
اکنون می توانیم هدرها و كتابخانه های توسعه Python و MySQL را نصب كنیم:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ sudo apt install python3-dev libmysqlclient-dev default-libmysqlclient-dev
⦁
برای پذیرش نصب ، y و ENTER را فشار دهید.
پس از اتمام نصب ، از pip3 برای نصب کتابخانه mysqlclient از PyPi استفاده خواهیم کرد. از آنجا که نسخه pip به pip3 اشاره می کند ، می توانیم از pip استفاده کنیم.
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ pip install mysqlclient
⦁
خروجی مشابه این را دریافت خواهید کرد ، تأیید میکند که به درستی در حال نصب است:
successfully installed mysqlclient
…
Successfully installed mysqlclient-1.4.6
اکنون با استفاده از کتابخانه اتصال دهنده mysqlclient PyPi با موفقیت MySQL را نصب کردیم.
مرحله 5 – ایجاد بانک اطلاعاتی
اکنون که اسکلت برنامه Django شما راه اندازی شده است و mysqlclient و mysql-server نصب شده اند ، باید برای سازگاری MySQL ، backend Django را پیکربندی کنیم.
به صورت ریشه MySQL با دستور زیر وارد شوید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ sudo mysql -u root
⦁
وقتی اعلان تغییر می کند می دانیم که در سرور مجازی MySQL قرار داریم:
Mysql>
بگذارید پایگاه داده های فعلی را با دستور زیر بررسی کنیم:
⦁ Mysql> SHOW DATABASES;
⦁
با فرض اینکه هنوز ��یچ پایگاه داده ای ایجاد نکرده اید ، خروجی مشابه زیر را مشاهده خواهید کرد:
Output
+——————–+
| Database |
+——————–+
| information_schema |
| mysql |
| performance_schema |
| sys |
+——————–+
4 rows in set (0.00 sec)
توجه: اگر هنگام تلاش برای اتصال با خطایی مواجه شدید ، تأیید کنید که رمزعبورتان درست است و MySQL را به درستی نصب کرده اید. در غیر اینصورت آموزش نحوه نصب و پیکربندی MySQL را دوباره مرور کنید.
به طور پیش فرض ، شما 4 پایگاه داده را تاکنون ایجاد کرده اید ، data_schema ، MySQL ، performance_schema و sys. نیازی به اتصال به این موارد نداریم ، زیرا حاوی اطلاعاتی مهم برای خود سرور مجازی MySQL هستند.
اکنون ، که با موفقیت به سرور مجازی MySQL خود وارد شده اید ، بانک اطلاعاتی اولیه را ایجاد می کنیم که داده ها را برای وبلاگ مان نگه می دارد.
برای ایجاد یک پایگاه داده در MySQL ، دستور زیر را با استفاده از یک اسم معنی دار برای پایگاه داده خود اجرا کنید:
⦁ Mysql> CREATE DATABASE blog_data;
⦁
پس از ایجاد موفقیت آمیز پایگاه داده ، خروجی زیر را مشاهده خواهید کرد:
Output
Query OK, 1 row affected (0.00 sec)
توجه: اگر خروجی زیر را مشاهده می کنید:
database creation failed
ERROR 1007 (HY000): Can’t create database blog_data; database exists
یعنی ، همانطور که خطا بیان می کند ، یک بانک اطلاعاتی با نام blog_data از قبل وجود دارد.
و اگر خطای MySQL زیر را مشاهده کردید ، به این معنی است که یک خطای نحوی MySQL وجود دارد. بررسی کنید که فرمان را دقیقاً مطابق با این آموزش وارد کرده اید.
database creation failed
ERROR 1064 (42000): You have an error in your SQL syntax;
سپس ، تأیید کنید که اکنون پایگاه داده در لیست پایگاههای داده موجود شما قرار دارد:
⦁ $ SHOW DATABASES;
⦁
باید ببینید که پایگاه داده blog_data در میان پایگاه داده های موجود در خروجی است:
output
+——————–+
| Database |
+——————–+
| information_schema |
| blog_data |
| mysql |
| performance_schema |
| sys |
+——————–+
5 rows in set (0.00 sec)
در مرحله بعد ، قصد داریم یک حساب کاربری MySQL جداگانه ایجاد کنیم که ما بطور انحصاری برای کار با بانک اطلاعات جدید خود استفاده خواهیم کرد. ایجاد بانکهای اطلاعاتی و حسابهای خاص می تواند ما را از منظر مدیریتی و امنیتی پشتیبانی کند. ما در این راهنما از نام djangouser استفاده خواهیم کرد ، اما شما میتوانید از هر نامی استفاده کنید.
ما قصد داریم این حساب را ایجاد کنیم ، رمزعبور راتنظیم کنیم و به دیتابیس ایجاد شده دسترسی پیدا کنیم. می توانیم با تایپ دستور زیر این کار را انجام دهیم. به یاد داشته باشید یک رمزعبور قوی برای کاربر پایگاه داده خود در جایی که password را داریم انتخاب کنید:
⦁ Mysql> CREATE USER ‘djangouser’@’%’ IDENTIFIED WITH mysql_native_password BY ‘password’;
⦁
در مرحله بعد ، به دیتابیس اطلاع دهید که djangouser ما باید دسترسی کامل به دیتابیسی که ایجاد میکنیم داشته باشد:
⦁ Mysql> GRANT ALL ON blog_data.* TO ‘djangouser’@’%’;
⦁
اکنون یک بانک اطلاعاتی و یک حساب کاربری دارید که هرکدام به طور خاص برای Django ساخته شده است. باید امتیازات را flush کنیم تا نمونه فعلی MySQL از تغییرات اخیر ما اطلاع یابد:
⦁ Mysql> FLUSH PRIVILEGES;
⦁
با اتمام آن ، می توانید با وارد کردن EXIT یا با فشار دادن CTRL + D از سرور مجازی MySQL خارج شوید.
مرحله 6 – اتصال پایگاه داده MySQL را به برنامه خود اضافه کنید
سرانجام ، اعتبارات اتصال بانک اطلاعاتی را به برنامه Django شما اضافه خواهیم کرد.
توجه: لازم است به یاد داشته باشید که تنظیمات اتصال ، مطابق مستندات Django ، به ترتیب زیر استفاده می شوند:
OPTIONS
– NAME, USER, PASSWORD, HOST, PORT
– MySQL option files.
بیایید تغییرات لازم را برای اتصال برنامه وبلاگ Django به MySQL ایجاد کنیم.
به فایل settings.py بروید و خطوط فعلی DATABASES را با موارد زیر جایگزین کنید. ما دیکشنری پایگاه داده شما را پیکربندی خواهیم کرد تا بداند که از MySQL به عنوان backend دیتابیس شما استفاده کند و از چه فایلی برای خواندن اعتبارات اتصال بانک اطلاعاتی شما استفاده کند.
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ nano ~/my_blog_app/blog/blog/settings.py
⦁
خطوط موجود را در آنجا پاک کرده و آن را با خطوط زیر جایگزین کنید ، حتماً تعداد مناسب پرانتز را حفظ کنید.
settings.py
…
# Database
# https://docs.djangoproject.com/en/3.0/ref/settings/#databases
DATABASES = {
‘default’: {
‘ENGINE’: ‘django.db.backends.mysql’,
‘OPTIONS’: {
‘read_default_file’: ‘/etc/mysql/my.cnf’,
},
}
}
…
فایل را ذخیره کنید و ببندید.
سپس ، اجازه دهید فایل پیکربندی را ویرایش کنیم تا اعتبارات MySQL شما را داشته باشد. برای ویرایش فایل و افزودن اطلاعات زیر از nano به عنوان sudo استفاده کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ sudo nano /etc/mysql/my.cnf
⦁
خطوط زیر را اضافه کنید و اطلاعات مربوط به خود را درج کنید.
my.cnf
…
[client]
database = blog_data
user = djangouser
password = your_actual_password
default-character-set = utf8
توجه خواهید کرد که utf8 به عنوان رمزگذاری پیش فرض تنظیم شده است ، که یک روش معمول برای رمزگذاری داده های تک کد در MySQL است. وقتی مطمئن شدید که جزئیات شما صحیح است ، فایل را ذخیره کنید و ببندید.
پس از ویرایش فایل ، لازم است که MySQL را مجدداً راه اندازی کنیم تا تغییرات به مرحله اجرا درآیند.
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ sudo systemctl daemon-reload
⦁
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ sudo systemctl restart mysql
لطفاً توجه داشته باشید که راه اندازی مجدد MySQL چند ثانیه طول می کشد ، بنابراین لطفاً صبور باشید.
مرحله 7 – اتصال MySQL به برنامه را آزمایش کنید
لازم است تأیید کنیم که تنظیمات موجود در Django سرور مجازی MySQL را به درستی تشخیص می دهد. ما می توانیم این کار را با اجرای سرور مجازی انجام دهیم. در صورت عدم موفقیت ، این بدان معنی است که اتصال به درستی کار نمی کند. در غیر این صورت ، اتصال معتبر است.
بیایید ابتدا تغییرات خود را در django با دستور زیر اعمال کنیم:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ python manage.py migrate
⦁
باید به دیرکتوری زیر برویم:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ cd ~/my_blog_app/blog/
⦁
از آنجا ، می توانیم دستور زیر را اجرا کنیم:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ python manage.py runserver your-server-ip:8000
⦁
اکنون خروجی مشابه زیر را مشاهده خواهید کرد:
Output
Performing system checks…
System check identified no issues (0 silenced).
You have 13 unapplied migration(s). Your project may not work properly until you apply the migrations for app(s): admin, auth, contenttypes, sessions.
Run ‘python manage.py migrate’ to apply them.
January 4, 2018 – 15:45:39
Django version 2.0.1, using settings ‘blog.settings’
Starting development server at http://your-server-ip:8000/
Quit the server with CONTROL-C.
توجه: در خروجی خواهید دید که جابه جایی های بی رویه داشته اید. اما نگران نباشید ، در آموزش های بعدی به این موضوع پرداخته می شود. این مسئله بر تنظیم اولیه برنامه ما تأثیر نمی گذارد. لطفا پیش بروید.
دستورالعمل های خروجی را دنبال کنید و پیوند پیشنهادی ، http: // your-server-ip: 8000 / را دنبال کنید تا برنامه وب خود را مشاهده کنید و تأیید کنید که به درستی کار می کند.
اگر صفحه شما شبیه به تصویر بالا ظاهر می شود ، برنامه Django شما مطابق آنچه انتظار می رود کار می کند!
هنگامی که آزمایش برنامه تان به پایان رسید ، می توانید CTRL + C را فشار دهید تا دستور Runnerver متوقف شود. با این کار شما به محیط برنامه نویسی خود باز خواهید گشت.
هنگامی که آماده ترک محیط Python خود هستید ، می توانید دستور غیرفعال کردن را اجرا کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ deactivate
⦁
غیرفعال کردن محیط برنامه نویسی شما را به سمت فرمان نهایی ترمینال باز می گرداند.
نتیجه
در این آموزش پایه و اساس اولیه وبلاگ Django خود را ایجاد کرده اید. MySQL را نصب و پیکربندی کرده و به backend Django وصل کرده اید. همچنین برخی از اطلاعات مهم مانند TIME_ZONE و ALLOWED_HOSTS را به فایل تنظیمات برنامه خود اضافه کرده اید.
اکنون که این تنظیمات و پیکربندی های اولیه کامل شده است ، می توانید شروع به توسعه مدل ها و اعمال برنامه های جابه جایی در برنامه Django خود کنید.
از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :
نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 18.04 – نصب MySQL در اوبونتو 18.04
نظارت بر سلامت سرور با Checkmk در اوبونتو – اجرای چند نسخه PHP بر روی یک سرور
نصب Nginx، MySQL، PHP در CentOS 7 – نصب و پیکربندی Elasticsearch در اوبونتو 18.04
راه اندازی سرور اولیه با اوبونتو 20.04 – تنظیم کلیدهای SSH در Ubuntu 20.04
نصب و استفاده از PostgreSQL در اوبونتو 20.0 – نحوه نصب MySQL در اوبونتو 20.04
نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 18.04 – نحوه نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 20.04
نصب Linux،Apache،MySQL،PHP LAMP در اوبونتو 20.04 – نصب وب سرور Apache در CentOS 8
نحوه نصب Drupal با Docker Compose – نحوه نصب Nginx در اوبونتو 20.04
7 مورد ��ز اقدامات امنیتی برای محافظت از سرورهای شما – نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 20.04
نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 18.04 – اضافه کردن فضای Swap در اوبونتو 20.04
چگونه می توان فایروال را با UFW در اوبونتو 20.04 تنظیم کرد – نظارت بر اطلاعیه و مسیر BGP با BGPalerter اوبونتو 18.04
نصب و ایمن سازی phpMyAdmin در اوبونتو 20.04 – نصب و استفاده از Composer در اوبونتو 20.04
ریست کردن رمز ورود ریشه MySQL یا MariaDB – استفاده از نوع داده MySQL BLOB برای ذخیره تصاویر
نصب Nginx در اوبونتو 18.04 – نصب توزیع Anaconda پایتون در اوبونتو 20.04
نحوه نصب جاوا با Apt در اوبونتو 18.04 – نحوه نصب Django و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 16.04
نصب جنگو و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 20.04 – نحوه ایجاد سرور Minecraft در اوبونتو 18.04
نحوه راه اندازی یک پروژه Node با Typescript – نحوه نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 18.04
ایجاد یک برنامه Django و اتصال آن به یک بانک اطلاعاتی – نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 20.04
نصب MariaDB در اوبونتو 20.04 – فعال سازی و اتصال رابط کاربری Django
تنظیم پلتفرم Cloud IDE کد سرور را در اوبونتو 18.04 – پیکربندی Apache HTTP با رویداد MPM و PHP-FPM
کلمات کلیدی خرید سرور
خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان –
0 notes
Text
نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 20.04
Virtual Network Computing یا VNC یک سیستم اتصال است که به شما امکان می دهد از صفحه کلید و ماوس خود برای تعامل با یک محیط دسکتاپ گرافیکی روی یک سرور مجازی از راه دور استفاده کنید. این امر باعث می شود مدیریت فایل ها ، نرم افزارها و تنظیمات روی یک سرور مجازی از راه دور برای کاربرانی که همچنان با خط فرمان احساس راحتی نمیکنند ، آسانتر شود.
در این راهنما ، با TightVNC یک سرور مجازی VNC را روی سرور مجازی اوبونتو 20.04 تنظیم کرده و از طریق یک تونل SSH با ایمنی به آن وصل می شوید. سپس از یک برنامه کلاینت VNC بر روی دستگاه محلی خود استفاده میکنید تا از طریق محیط دسکتاپ گرافیکی با سرور مجازی خود ارتباط برقرار کنید.
پیش نیازها
برای تکمیل این آموزش ، به موارد زیر نیاز دارید:
• یک سرور مجازی Ubuntu 20.04 شامل یک کاربر ادمین غیر ریشه و فایروال تنظیم شده با UFW .
• یک کامپیوتر محلی با یک کلاینت VNC نصب شده . کلاینتVNC که استفاده میکنید باید از طریق تونل های SSH اتصالات را پشتیبانی کند.
o در ویندوز ، می توانید از TightVNC ، RealVNC یا UltraVNC استفاده کنید.
o در macOS ، می توانید از برنامه داخلی اشتراک گذاری صفحه استفاده کنید ، یا می توانید از یک برنامه cross-platform مانند RealVNC استفاده کنید.
o در لینوکس ، می توانید گزینه های بسیاری از جمله vinagre ، krdc ، RealVNC یا TightVNC را انتخاب کنید.
مرحله 1 – نصب محیط دسکتاپ و سرور مجازی VNC
به طور پیش فرض ، یک سرور مجازی Ubuntu 20.04 با محیط دسکتاپ گرافیکی یا سرور مجازی VNC همراه نیست ، بنابراین ما با نصب آن ها کار را شروع خواهیم کرد.
برای انتخاب سرور مجازی VNC و محیط دسک تاپ گزینه های بسیاری برای شما وجود دارد. در این آموزش بسته هایی را برای جدیدترین محیط دسک تاپ Xfce و بسته TightVNC موجود از مخزن رسمی اوبونتو نصب خواهید کرد. Xfce و TightVNC هر دو به دلیل وزن کم و سرعت شناخته شده اند که اطمینان حاصل می کند اتصال VNC حتی در اتصالات کندتر اینترنت هموار و پایدار خواهد بود.
بعد از اتصال به سرور مجازی با SSH ، لیست بسته های خود را به روز کنید:
⦁ $ sudo apt update
⦁
اکنون Xfce را به همراه بسته xfce4-goodies نصب کنید ، که حاوی چند تغییر برای محیط دسک تاپ است:
⦁ $ sudo apt install xfce4 xfce4-goodies
⦁
در حین نصب ، ممکن است از شما خواسته شود یک مدیر نمایشگر پیش فرض برای Xfce انتخاب کنید. مدیر نمایشگر برنامه ای است که به شما امکان می دهد از طریق یک رابط گرافیکی وارد یک محیط دسک تاپ شوید. فقط هنگام اتصال با کلاینت VNC از Xfce استفاده خواهید کرد و در این بخش های Xfce از قبل به عنوان کاربر غیر ریشه اوبونتو وارد سیستم می شوید. بنابراین برای اهداف این آموزش ، انتخاب شما برای مدیر صفحه نمایش اهمیتی ندارد. یکی را انتخاب کنید و ENTER را فشار دهید.
پس از اتمام نصب ، سرور مجازی TightVNC را نصب کنید:
⦁ $ sudo apt install tightvncserver
⦁
در مرحله بعدی ، دستور vncserver را برای تنظیم رمز ورود دسترسی VNC ، ایجاد فایل های پیکربندی اولیه و شروع یک مثال سرور مجازی VNC اجرا کنید:
$ vncserver
⦁
از شما خواسته می شود یک رمز ورود را برای دسترسی از راه دور به دستگاه خود وارد کرده و تأیید کنید:
Output
You will require a password to access your desktops.
Password:
Verify:
رمز عبور باید بین شش تا هشت کاراکتر باشد. گذرواژه‌های بیش از 8 کاراکتر به صورت خودکار کوتاه خواهند شد.
پس از تأیید گذرواژه ، می توانید یک گذرواژه view-only ایجاد کنید. کاربرانی که با رمز ورود view-only به سیستم وارد می شوند ، قادر به کنترل نمونه VNC با ماوس یا صفحه کلید خود نخواهند بود. اگر می خواهید چیزی را با استفاده از سرور VNC خود به دیگران نشان دهید ، این گزینه مفید میباشد ، اما ضروری نیست.
سپس این فرآیند فایلهای تنظیمات پیش فرض لازم و اطلاعات اتصال را برای سرور ایجاد می کند. علاوه بر این ، یک نمونه سرور پیش فرض را در پورت 5901 راه اندازی می کند. این پورت ، پورت نمایشگر گفته می شود و توسط VNC به :1 شناخته میشود. VNC می تواند چندین نمونه را در سایر پورت های نمایش راه اندازی کند: :2 به پورت 5902 و :3 به 5903 اشاره میکند و به همین ترتیب:
Output
Would you like to enter a view-only password (y/n)? n
xauth: file /home/sammy/.Xauthority does not exist
New ‘X’ desktop is your_hostname:1
Creating default startup script /home/sammy/.vnc/xstartup
Starting applications specified in /home/sammy/.vnc/xstartup
Log file is /home/sammy/.vnc/your_hostname:1.log
توجه داشته باشید که اگر هر زمان خواستید رمزعبور خود را تغییر دهید یا یک رمز ورود view-only اضافه کنید ، می توانید با دستور vncpasswd این کار را انجام دهید:
⦁ $ vncpasswd
⦁
در این مرحله ، سرور مجازی VNC نصب و راه اندازی می شود. اکنون بیایید آن را پیکربندی کنیم تا Xfce را راه اندازی کرده و از طریق یک رابط گرافیکی به سرور مجازی دسترسی داشته باشیم.
مرحله 2 – پیکربندی سرور مجازی VNC
سرور مجازی VNC باید بداند که در هنگام راه اندازی چه دستوراتی را اجرا کند. به طور خاص ، VNC باید بداند که به کدام دسکتاپ گرافیکی وصل شود.
این دستورات در یک فایل پیکربندی به نام xstartup در پوشه .vnc تحت دیرکتوری هوم شما قرار دارند. اسکریپت راه اندازی هنگامی ایجاد شد که در مرحله قبل vncserver را اجرا کردید ، اما برای راه اندازی دسکتاپ Xfce ، اسکریپت خودمان را ایجاد خواهیم کرد.
از آنجا که می خواهیم نحوه پیکربندی سرور مجازی VNC را تغییر دهیم ، ابتدا نمونه سرور مجازی VNC را که با استفاده از پورت 5901 در حال اجرا است با دستور زیر متوقف کنید:
⦁ $ vncserver -kill :1
⦁
خروجی باید به این شکل باشد ، اگرچه یک PID متفاوت را مشاهده خواهید کرد:
Output
Killing Xtightvnc process ID 17648
قبل از تغییر فایل xstartup ، از نسخه اصلی نسخه پشتیبان تهیه کنید:
⦁ $ mv ~/.vnc/xstartup ~/.vnc/xstartup.bak
⦁
اکنون یک فایل xstartup جدید ایجاد کرده و آن را در ویرایشگر متن خود باز کنید:
⦁ $ nano ~/.vnc/xstartup
⦁
خطوط زیر را به فایل اضافه کنید:
~/.vnc/xstartup
#!/bin/bash
xrdb $HOME/.Xresources
startxfce4 &
خط اول یک shebangاست. در فایل های قابل اجرای متن ساده در پلتفرم های * nix ، یک shebang به سیستم می گوید که چه مفسری را برای انتقال آن فایل برای اجرا وارد می کند. در این حالت ، شما فایل را به مفسر Bash ارائه می دهید. این امر به شما امکان می دهد كه هر خط پی در پی را به صورت دستوراتی اجرا کنید.
اولین دستورالعمل موجود در فایل ، xrdb $ HOME / .Xresource ، به چارچوب رابط کاربری گرافیکی VNC میگوید فایل .Xresources کاربر سرور مجازی را بخواند. Xresource جایی است که یک کاربر می تواند تنظیمات خاصی از دسکتاپ گرافیکی ، مانند رنگ های ترمینال ، تم های مکان نما و رندر فونت ، تغییراتی ایجاد کند. دستور دوم به سرور مجازی می گوید که Xfce را راه اندازی کند ، در این قسمت تمام نرم افزارهای گرافیکی مورد نیاز خود را برای مدیریت راحت سرور مجازی خود پیدا خواهید کرد.
پس از افزودن این خطوط ، فایل را ذخیره کنید و ببندید. اگر از nano استفاده کرده اید ، این کار را با فشار دادن CTRL + X ، Y ، سپس enter انجام دهید.
برای اطمینان از اینکه سرور مجازی VNC قادر به استفاده صحیح از این فایل راه اندازی جدید خواهد بود ، باید آن را عملیاتی کنیم.
⦁ $ chmod +x ~/.vnc/xstartup
⦁
اکنون ، سرور مجازی VNC را رستارت کنید.
⦁ $ vncserver -localhost
⦁
توجه کنید که این بار این دستور شامل گزینه -localhost است که سرور مجازی VNC را به رابط حلقه برگشت سرور مجازی شما متصل می کند. این امر باعث می شود VNC فقط اتصالات منبعی را که روی آن نصب شده است مجاز بداند.
در مرحله بعد ، شما یک تونل SSH بین دستگاه محلی و سرور مجازی خود ایجاد می کنید ، در واقع VNC را فریب میدهید که اتصال حاصل از دستگاه محلی شما را از سمت سرور مجازی تان بداند. این استراتژی یک لایه امنیتی بیشتر در اطراف VNC اضافه خواهد کرد ، زیرا تنها کاربرانی که قادر به دستیابی به آن هستند ، کسانی هستند که از قبل دسترسی به SSH به سرور مجازی شما دارند.
خروجی مشابه این را مشاهده خواهید کرد:
Output
New ‘X’ desktop is your_hostname:1
Starting applications specified in /home/sammy/.vnc/xstartup
Log file is /home/sammy/.vnc/your_hostname:1.log
با پیکربندی موجود ، آماده هستید از دستگاه محلی خود به سرور مجازی VNC وصل شوید.
مرحله 3 – اتصال ایمن به دسکتاپ VNC
VNC در هنگام اتصال از پروتکل های ایمن استفاده نمی کند. ما برای اتصال ایمن به سرور مجازی خود از یک تونل SSH استفاده خواهیم کرد و سپس به کلاینت VNC می گوییم به جای برقراری ارتباط مستقیم از آن تونل استفاده کند.
یک اتصال SSH را روی رایانه محلی خود ایجاد کنید که به طور ایمن به اتصال محلی برای VNC منتقل شود. شما می توانید این کار را از طریق ترمینال در لینوکس یا macOS با دستور SSH زیر انجام دهید:
⦁ $ ssh -L 59000:localhost:5901 -C -N -l sammy your_server_ip
⦁
در اینجا منظور از گزینه های این دستور ssh چیست:
⦁ -L 59000: localhost: 5901: سوئیچ -L مشخص می کند که پورت داده شده در رایانه محلی (59000) باید به هاست داده شده و پورت روی سرور مجازی مقصد (localhost: 5901) یعنی پورت 5901 در مقصد که به your_server_ip شناخته میشود، ارسال گردد. توجه داشته باشید که پورت محلی که مشخص کرده اید تا حدودی دلخواه است؛ تا زمانی که پورت به سرویس دیگری متصل نشده باشد ، می توانید از آن به عنوان پورت انتقال برای تونل خود استفاده کنید.
⦁ -C: این پرچم فشرده سازی را فعال می کند که می تواند در به حداقل رساندن مصرف منابع و سرعت بخشیدن مفید باشد.
⦁ -N: این گزینه به ssh می گوید که شما نمی خواهید دستورات راه دور را اجرا کنید. این تنظیم هنگامی مفید است که شما فقط می خواهید پورت ها را ارسال کنید.
⦁ -l sammy your_server_ip: سوئیچ -l به شما امکان می دهد تا به محض اتصال به سرور مجازی ، کاربر مورد نظر خود را وارد کنید. حتماً sammy و your_server_ip را با نام کاربر غیر ریشه و آدرس IP سرور مجازی خود جایگزین کنید.
توجه: این دستور یک تونل SSH ایجاد می کند که از طریق پورت 22 در هر دستگاه ، یعنی پورت پیش فرض برای SSH ، اطلاعات را از پورت 5901 در سرور مجازی VNC شما به پورت 59000 در دستگاه محلی شما منتقل می کند. با فرض اینکه از راهنمای پیش نیاز ستاپ اولیه سرور مجازی اولیه برای اوبونتو 20.04 پیروی کرده باشید ، یک قانون UFW اضافه کرده اید تا امکان اتصال به سرور مجازی خود را از طریق OpenSSH فراهم کند.
این کار نسبت به باز کردن فایروال سرور مجازی شما برای اتصال به پورت 5901 ایمن تر است ، زیرا این امر به هر کسی امکان دسترسی به سرور مجازی شما از طریق VNC را می دهد. با اتصال به یک تونل SSH ، دسترسی VNC به ماشین هایی که از قبل دسترسی به SSH به سرور مجازی دارند را محدود می کنید.
اگر از PuTTY برای اتصال به سرور مجازی خود استفاده می کنید ، می توانید با کلیک راست روی نوار بالای پنجره ترمینال ، یک تونل SSH ایجاد کنید و سپس بر روی گزینه Change Settings… کلیک کنید:
شاخه CONNECTION را در منوی درختی در سمت چپ پنجره PuTTY Reconfiguration پیدا کنید. شاخه SSH را باز کرده و بر روی Tunnels کلیک کنید. در صفحه Options controlling SSH port forwarding ،59000 را به عنوان Port Source و localhost: 5901 به عنوان مقصد وارد کنید ، مانند این:
سپس برای اجرای تونل بر روی دکمه Add و سپس دکمه Apply کلیک کنید.
پس از راه اندازی تونل ، از یک کلاینت VNC برای اتصال به localhost:59000استفاده کنید. از شما خواسته می شود با استفاده از رمزعبور تنظیم شده در مرحله 1 ، تأیید اعتبار کنید.
پس از اتصال ، میزکار پیش فرض Xfce را مشاهده خواهید کرد. باید چیزی شبیه به این باشد:
همانطور که در اینجا مشاهده می شود ، می توانید در دیرکتوری هوم خود با مدیر فایل یا از خط فرمان به فایلها دسترسی پیدا کنید:
CTRL + C را در ترمینال محلی خود زده تا تونل SSH را متوقف کرده و به حالت عادی خود بازگردید. این کار بخش VNC شما را نیز قطع می کند.
اکنون می توانید سرور مجازی VNC خود را پیکربندی کنید تا به عنوان یک سرویس سیستمی اجرا شود.
مرحله 4 – اجرای VNC به عنوان یک سرویس سیستم
در مرحله بعدی ، سرور مجازی VNC را به عنوان یک سرویس سیستمی تنظیم خواهیم کرد تا بتوانیم مانند هر سرویس دیگر ، آن را بنا به نیاز ، راه اندازی ، متوقف و مجدداً راه اندازی کنیم. این کار همچنین راه اندازی VNC در حین ریبوت سرور مجازی را تضمین می کند.
ابتدا با استفاده از ویرایشگر متن مورد علاقه خود ، یک فایل واحد جدید با نام /etc/systemd/system/[email protected] ایجاد کنید:
⦁ $ sudo nano /etc/systemd/system/[email protected]
⦁
نماد @ در انتهای نام به ما اجازه می دهد تا آرگومانی را که می توانیم در پیکربندی سرویس استفاده کنیم ، وارد کنیم. از آن برای مشخص کردن پورت نمایشگر VNC استفاده خواهیم کرد که می خواهیم هنگام مدیریت سرویس استفاده کنیم .
خطوط زیر را به فایل اضافه کنید. حتماً مقدار کاربر ، گروه ، WorkingDirectory و نام کاربری را در مقدار PIDFILE تغییر دهید تا با نام کاربری شما مطابقت داشته باشد:
/etc/systemd/system/[email protected]
[Unit]
Description=Start TightVNC server at startup
After=syslog.target network.target
[Service]
Type=forking
User=sammy
Group=sammy
WorkingDirectory=/home/sammy
PIDFile=/home/sammy/.vnc/%H:%i.pid
ExecStartPre=-/usr/bin/vncserver -kill :%i > /dev/null 2>&1
ExecStart=/usr/bin/vncserver -depth 24 -geometry 1280×800 -localhost :%i
ExecStop=/usr/bin/vncserver -kill :%i
[Install]
WantedBy=multi-user.target
فرمان ExecStartPre اگر قبلاً در حال اجرا باشد VNC را متوقف می کند. دستور ExecStart ، VNC را شروع می کند و عمق رنگ را به رنگ 24 بیتی با رزولوشن 1280×800 تنظیم می کند. می توانید بنا به نیازهای خود این گزینه های راه اندازی را تغییر دهید. همچنین توجه داشته باشید که فرمان ExecStart دوباره شامل گزینه -localhost میباشد.
فایل را ذخیره کنید و ببندید.
سپس ، سیستم را از وجود فایل واحد جدید آگاه کنید.
⦁ $ sudo systemctl daemon-reload
⦁
فایل واحد را فعال کنید.
⦁ $ sudo systemctl enable [email protected]
⦁
1 بعد از علامت @ نشان می دهد که کدام شماره نمایش سرویس باید روی آن ظاهر شود ، در این حالت پیش فرض : 1 است، همانطور که در مرحله 2 بحث شد.
اگر هنوز نمونه فعلی سرور مجازی VNC در حال اجرا است آن را متوقف کنید.
⦁ $ vncserver -kill :1
⦁
سپس آن را شروع کنید همانطور که هر سرویس سیستمی دیگری را شروع می کنید.
⦁ $ sudo systemctl start vncserver@1
⦁
با این دستور می توانید تأیید کنید که شروع شده است:
⦁ $ sudo systemctl status vncserver@1
⦁
اگر به درستی شروع شود ، خروجی باید به این شکل باشد:
Output
● [email protected] – Start TightVNC server at startup
Loaded: loaded (/etc/systemd/system/[email protected]; enabled; vendor preset: enabled)
Active: active (running) since Thu 2020-05-07 17:23:50 UTC; 6s ago
Process: 39768 ExecStartPre=/usr/bin/vncserver -kill :1 > /dev/null 2>&1 (code=exited, status=2)
Process: 39772 ExecStart=/usr/bin/vncserver -depth 24 -geometry 1280×800 :1 (code=exited, status=0/SUCCESS)
Main PID: 39795 (Xtightvnc)
…
سرور مجازی VNC شما اکنون آماده است تا هر زمان که سرور مجازی تان بوت میشود ، استفاده گردد و می توانید آن را با دستورات systemctl مانند سایر سرویس های سیستمی مدیریت کنید.
با این حال ، هیچ تفاوتی در طرف کلاینت وجود نخواهد داشت. برای اتصال مجدد ، دوباره تونل SSH خود را شروع کنید:
⦁ $ ssh -L 59000:localhost:5901 -C -N -l sammy your_server_ip
⦁
سپس با استفاده از نرم افزار کلاینت VNC خود اتصالی به localhost: 59000 برقرار کنید تا به سرور مجازی خود متصل شوید.
نتیجه
اکنون یک سرور مجازی VNC امن در سرور مجازی Ubuntu 20.04 خود فعال و راه اندازی کرده اید. در حال حاضر می توانید فایلها ، نرم افزارها و تنظیمات خود را با یک رابط گرافیکی آسان و کاربردی مدیریت کنید و قادر خواهید بود نرم افزارهای گرافیکی مانند مرورگرهای وب را از راه دور اجرا کنید.
از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :
نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 18.04 – نصب MySQL در اوبونتو 18.04
نظارت بر سلامت سرور با Checkmk در اوبونتو – اجرای چند نسخه PHP بر روی یک سرور
نصب Nginx، MySQL، PHP در CentOS 7 – نصب و پیکربندی Elasticsearch در اوبونتو 18.04
راه اندازی سرور اولیه با اوبونتو 20.04 – تنظیم کلیدهای SSH در Ubuntu 20.04
نصب و استفاده از PostgreSQL در اوبونتو 20.0 – نحوه نصب MySQL در اوبونتو 20.04
نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 18.04 – نحوه نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 20.04
نصب Linux،Apache،MySQL،PHP LAMP در اوبونتو 20.04 – نصب وب سرور Apache در CentOS 8
نحوه نصب Drupal با Docker Compose – نحوه نصب Nginx در اوبونتو 20.04
7 مورد از اقدامات امنیتی برای محافظت از سرورهای شما – نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 20.04
نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 18.04 – اضافه کردن فضای Swap در اوبونتو 20.04
چگونه می توان فایروال را با UFW در اوبونتو 20.04 تنظیم کرد – نظارت بر اطلاعیه و مسیر BGP با BGPalerter اوبونتو 18.04
نصب و ایمن سازی phpMyAdmin در اوبونتو 20.04 – نصب و استفاده از Composer در اوبونتو 20.04
ریست کردن رمز ورود ریشه MySQL یا MariaDB – استفاده از نوع داده MySQL BLOB برای ذخیره تصاویر
نصب Nginx در اوبونتو 18.04 – نصب توزیع Anaconda پایتون در اوبونتو 20.04
نحوه نصب جاوا با Apt در اوبونتو 18.04 – نحوه نصب Django و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 16.04
نصب جنگو و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 20.04 – نحوه ایجاد سرور Minecraft در اوبونتو 18.04
نحوه راه اندازی یک پروژه Node با Typescript – نحوه نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 18.04
ایجاد یک برنامه Django و اتصال آن به یک بانک اطلاعاتی – نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 20.04
نصب MariaDB در اوبونتو 20.04 – فعال سازی و اتصال رابط کاربری Django
تنظیم پلتفرم Cloud IDE کد سرور را در اوبونتو 18.04 – پیکربندی Apache HTTP با رویداد MPM و PHP-FPM
کلمات کلیدی خرید سرور
خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان –
برچسب‌ها:
RealVNC
,
TightVNC
,
UltraVNC
0 notes
Text
نصب MariaDB در اوبونتو 20.04
MariaDB یک سیستم مدیریت پایگاه داده منبع باز است که معمولاً به عنوان جایگزینی برای MySQL به عنوان بخش دیتابیس LAMP محبوب (Linux ، Apache ، MySQL ، PHP / Python / Perl) استفاده می شود. درواقع به عنوان جایگزینی برای MySQL در نظر گرفته شده است.
نسخه کوتاه این راهنمای نصب شامل این سه مرحله است:
• ایندکس بسته خود را با استفاده از APT به روز کنید
• پکیج mariadb-server را با استفاده از APT نصب کنید. این بسته همچنین ابزارهای مرتبط را برای تعامل با MariaDB در نظر می گیرد
• اسکریپت امنیتی شامل mysql_secure_installation را اجرا کنید تا دسترسی به سرور مجازی محدود شود
$ sudo apt update
$ sudo apt install mariadb-server
$ sudo mysql_secure_installation
در این آموزش نحوه نصب MariaDB در سرور مجازی Ubuntu 20.04 توضیح داده خواهد شد و تأیید می شود که در حال اجرا است و از پیکربندی اولیه ایمن برخوردار است.
پیش نیازها
برای دنبال کردن این آموزش ، به یک سرور مجازی Ubuntu 20.04 نیاز دارید. این سرور مجازی باید شامل یک کاربر ادمین غیر ریشه و فایروال پیکربندی شده با UFW باشد. میتوانید طبق راهنمای ستاپ اولیه سرور مجازی این تنظیمات را انجام دهید.
مرحله 1 – نصب MariaDB
در زمان نوشتن این مقاله، مخازن APT پیش فرض Ubuntu 20.04 شامل نسخه 10.3 MariaDB است.
برای نصب آن ، ایندکس بسته را بر روی سرور مجازی خود با apt به روز کنید:
$ sudo apt update
سپس بسته را نصب کنید:
$ sudo apt install mariadb-server
این دستورات MariaDB را نصب می کنند ، اما از شما خواسته نمی شود که رمز عبوری را تنظیم کنید یا تغییرات دیگری در پیکربندی ایجاد کنید. از آنجا که پیکربندی پیش فرض، نصب MariaDB را ناایمن می کند ، ما از اسکریپتی استفاده خواهیم کرد که بسته mariadb-server برای محدود کردن دسترسی به سرور مجازی و حذف حساب های بلااستفاده فراهم می کند.
مرحله 2 – پیکربندی MariaDB
برای نصب های جدید MariaDB ، مرحله بعدی اجرای اسکریپت امنیتی گنجانده شده است. این اسکریپت برخی از گزینه های پیش فرض بدون ایمنی را تغییر می دهد. ما از آن برای مسدود کردن ورود به سیستم ریشه از راه دور و حذف کاربران استفاده نشده پایگاه داده استفاده خواهیم کرد.
اسکریپت امنیتی را اجرا کنید:
$ sudo mysql_secure_installation
این دستور مجموعه ای از اعلان ها را به شما نشان میدهد که می توانید در گزینه های امنیتی نصب MariaDB خود تغییراتی ایجاد کنید. اولین دستور از شما می خواهد رمز ورود ریشه داده فعلی را وارد کنید. از آنجا که ما هنوز تنظیم نکردیم ، ENTER را فشار دهید تا “none” را نشان دهد.
Output
NOTE: RUNNING ALL PARTS OF THIS SCRIPT IS RECOMMENDED FOR ALL MariaDB
SERVERS IN PRODUCTION USE! PLEASE READ EACH STEP CAREFULLY!
In order to log into MariaDB to secure it, we’ll need the current
password for the root user. If you’ve just installed MariaDB, and
you haven’t set the root password yet, the password will be blank,
so you should just press enter here.
Enter current password for root (enter for none):
اعلان بعدی از شما سؤال می کند که آیا می خواهید رمزعبور ریشه دیتابیس را تنظیم کنید یا خیر. در اوبونتو ، حساب اصلی برای MariaDB با نگهداری سیستم خودکار گره خورده است ، بنابراین ما نباید روشهای تأیید صحت تنظیم شده را برای آن حساب تغییر دهیم. با این کار امکان به روزرسانی بسته با حذف دسترسی به حساب ادمین باعث می شود سیستم به روزرسانی بسته شود. . N را تایپ کرده و ENTER را فشار دهید.
Output
. . .
OK, successfully used password, moving on…
Setting the root password ensures that nobody can log into the MariaDB
root user without the proper authorisation.
Set root password? [Y/n] N
اگر تایید هویت سوکت برای مورد شما مناسب نیست، در ادامه نحوه تنظیم حساب کاربری ادمین اضافه برای دسترسی به پسورد را پوشش خواهیم داد.
از آنجا ، می توانید Y و سپس ENTER را فشار دهید تا جواب پیش فرض همه سؤالات بعدی را بپذیرید. این کار برخی از کاربران ناشناس و بانک اطلاعاتی آزمایشی حذف می کند ، ورود به سیستم ریشه از راه دور را غیرفعال می کند و این قوانین جدید را بارگذاری می کند تا MariaDB سریعاً تغییراتی را که ایجاد کرده اید به مرحله اجرا برساند.
با این کار، پیکربندی ایمن اولی را به پایان میرسانید. مرحله بعدی یک مرحله اختیاری است، با این حال اگر ترجیح میدهید با پسورد تایید هویت را به سرور مجازی MariaDB انجام دهید، آن را دنبال کنید.
مرحله 3 – تنظیم تأیید اعتبار کاربر و امتیازات (اختیاری)
در سیستم های اوبونتو که MariaDB 10.1 در حال اجرا است ، کاربر اصلی MariaDB با استفاده از افزونه unix_socket به طور پیش فرض و نه با رمز عبور ، تأیید اعتبار را انجام می دهد. این امر امکان امنیت و قابلیت استفاده بیشتری را در بسیاری از موارد فراهم می کند ، اما در صورت نیاز به دادن امتیازات اجرایی به یک برنامه خارجی (به عنوان مثال ، phpMyAdmin) می تواند کار را پیچیده تر کند.
از آنجا که سرور مجازی از حساب root برای کارهایی مانند گردش ورود به سیستم و شروع و متوقف کردن سرور مجازی استفاده می کند ، بهتر است جزئیات تأیید اعتبار حساب root را تغییر ندهید. تغییر اعتبار در فایل پیکربندی /etc/mysql/debian.cnf ممکن است در ابتدا کار کند ، اما به روزرسانی های بسته به طور بالقوه می توانند آن تغییرات را بازنویسی کنند. به جای تغییر حساب اصلی ، نگهدارندگان بسته توصیه می کنند یک حساب ادمین جداگانه برای دسترسی مبتنی بر رمز عبور ایجاد کنید.
برای این کار ، یک حساب کاربری جدید با نام admin با همان قابلیت های root ایجاد می کنیم ، که برای احراز هویت رمز عبور پیکربندی شده است. برای انجام این کار ، اعلان MariaDB را از پایانه خود باز کنید:
$ sudo mariadb
اکنون کاربر جدیدی با امتیازات اصلی و دسترسی مبتنی بر رمز عبور ایجاد خواهیم کرد. نام کاربری و رمز عبور را برای مطابقت با موارد برگزیده خود تغییر دهید:
mariaDB [(none)]> GRANT ALL ON *.* TO ‘admin’@’localhost’ IDENTIFIED BY ‘password’ WITH GRANT OPTION;
برای اطمینان از ذخیره و در دسترس بودن آنها در بخش کنونی ، امتیازات را فلاش کنید:
mariaDB [(none)]> FLUSH PRIVILEGES;
پس از این ، از پوسته MariaDB خارج شوید:
mariaDB [(none)]> exit
در آخر ، بیایید نصب MariaDB را آزمایش کنیم.
مرحله 4 – تست MariaDB
هنگام نصب از مخازن پیش فرض ، MariaDB باید به صورت خودکار شروع به کار کند. برای آزمایش این موضوع ، وضعیت آن را بررسی کنید.
$ sudo systemctl status mariadb
خروجی مشابه زیر را دریافت خواهید کرد:
Output
● mariadb.service – MariaDB 10.3.22 database server
Loaded: loaded (/lib/systemd/system/mariadb.service; enabled; vendor preset: enabled)
Active: active (running) since Tue 2020-05-12 13:38:18 UTC; 3min 55s ago
Docs: man:mysqld(8)
https://mariadb.com/kb/en/library/systemd/
Main PID: 25914 (mysqld)
Status: “Taking your SQL requests now…”
Tasks: 31 (limit: 2345)
Memory: 65.6M
CGroup: /system.slice/mariadb.service
└─25914 /usr/sbin/mysqld
. . .
اگر MariaDB در حال اجرا نیست، میتوانید با دستور sudo systemctl start mariadb آن را راه اندازی کنید.
برای بررسی بیشتر ، می توانید با استفاده از ابزار mysqladmin ، که یک کلاینت است و به شما امکان اجرای دستورات ادمین را می دهد ، به پایگاه داده وصل شوید. برای مثال ، این دستور می گوید که به عنوان root به MariaDB وصل شوید و با استفاده از سوکت یونیکس نسخه را برگردانید:
$ sudo mysqladmin version
باید خروجی مشابه این دریافت کنید:
Output
mysqladmin Ver 9.1 Distrib 10.3.22-MariaDB, for debian-linux-gnu on x86_64
Copyright (c) 2000, 2018, Oracle, MariaDB Corporation Ab and others.
Server version 10.3.22-MariaDB-1ubuntu1
Protocol version 10
Connection Localhost via UNIX socket
UNIX socket /var/run/mysqld/mysqld.sock
Uptime: 4 min 49 sec
Threads: 7 Questions: 467 Slow queries: 0 Opens: 177 Flush tables: 1 Open tables: 31 Queries per second avg: 1.615
اگر یک کاربر ادمین جداگانه را با تأیید اعتبار رمزگذاری کرده اید ، می توانید همان کار را با تایپ کردن این دستور انجام دهید:
$ mysqladmin -u admin -p version
این بدان معناست که MariaDB در حال کار است و کاربر شما قادر به تأیید هویت موفقیت آمیز میباشد.
نتیجه
در این راهنما سیستم مدیریت پایگاه داده رابطه ای MariaDB را نصب کرده و با استفاده از اسکریپت mysql_secure_installation که با آن همراه است ، آن را ایمن کردید. همچنین این گزینه را داشتید که قبل از تست عملکرد سرور مجازی MariaDB ، یک کاربر جدید ادمین ایجاد کنید که از تأیید اعتبار مبتنی بر پسورد استفاده کند.
اکنون که سرور مجازی MariaDB را در حال اجرا و ایمن دارید ، در اینجا چند نمونه از مراحل بعدی که می توانید برای کار با سرور مجازی انجام دهید ، آورده شده است:
آموزش نحوه ورود و خروج بانکهای اطلاعاتی
تمرین اجرای پرس و جوهای SQL
گنجاندن MariaDB ذر یک پشته برنامه بزرگتر
از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :
نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 18.04 – نصب MySQL در اوبونتو 18.04
نظارت بر سلامت سرور با Checkmk در اوبونتو – اجرای چند نسخه PHP بر روی یک سرور
نصب Nginx، MySQL، PHP در CentOS 7 – نصب و پیکربندی Elasticsearch در اوبونتو 18.04
راه اندازی سرور اولیه با اوبونتو 20.04 – تنظیم کلیدهای SSH در Ubuntu 20.04
نصب و استفاده از PostgreSQL در اوبونتو 20.0 – نحوه نصب MySQL در اوبونتو 20.04
نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 18.04 – نحوه نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 20.04
نصب Linux،Apache،MySQL،PHP LAMP در اوبونتو 20.04 – نصب وب سرور Apache در CentOS 8
نحوه نصب Drupal با Docker Compose – نحوه نصب Nginx در اوبونتو 20.04
7 مورد از اقدامات امنیتی برای محافظت از سرورهای شما – نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 20.04
نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 18.04 – اضافه کردن فضای Swap در اوبونتو 20.04
چگونه می توان فایروال را با UFW در اوبونتو 20.04 تنظیم کرد – نظارت بر اطلاعیه و مسیر BGP با BGPalerter اوبونتو 18.04
نصب و ایمن سازی phpMyAdmin در اوبونتو 20.04 – نصب و استفاده از Composer در اوبونتو 20.04
ریست کردن رمز ورود ریشه MySQL یا MariaDB – استفاده از نوع داده MySQL BLOB برای ذخیره تصاویر
نصب Nginx در اوبونتو 18.04 – نصب توزیع Anaconda پایتون در اوبونتو 20.04
نحوه نصب جاوا با Apt در اوبونتو 18.04 – نحوه نصب Django و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 16.04
نصب جنگو و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 20.04 – نحوه ایجاد سرور Minecraft در اوبونتو 18.04
نحوه راه اندازی یک پروژه Node با Typescript – نحوه نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 18.04
ایجاد یک برنامه Django و اتصال آن به یک بانک اطلاعاتی – نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 20.04
نصب MariaDB در اوبونتو 20.04 – فعال سازی و اتصال رابط کاربری Django
تنظیم پلتفرم Cloud IDE کد سرور را در اوبونتو 18.04 – پیکربندی Apache HTTP با رویداد MPM و PHP-FPM
کلمات کلیدی خرید سرور
خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان –
برچسب‌ها:
10.3 MariaDB
,
Apache
,
MariaDB
,
mariadb-server
,
phpMyAdmin
0 notes
Text
فعال سازی و اتصال رابط کاربری Django
اگر مجموعه های توسعه Django را دنبال کرده باشید ، یک برنامه Django را راه اندازی کرده ، برنامه خود را به MySQL وصل کرده و مدل های دیتابیس را برای داده های Posts و Comments در برنامه وب وبلاگ خود ایجاد کرده اید.
در این آموزش ، ما به سایت ادمین Django وصل شده و آن را فعال می کنیم تا بتوانید وبلاگ خود را مدیریت کنید. سایت مدیر Django با یک رابط کاربری ساخته شده است که به گونه ای طراحی شده که به شما و سایر افراد قابل اعتماد امکان مدیریت محتوای وب سایت را می دهد.
شایان ذکر است که مطالب رسمی Django اشاره می کند که اگرچه این برای استفاده داخلی یک سازمان ایده آل است ، اما ساخت یک برنامه وب حول یک رابط کاربری ادمین Django با تولید خودکار توصیه نمی شود. اگر دیدید که رابط کاربری شما لازم است پردازش محورتر باشد یا ثابت شد که جزئیات اجرای جداول و فیلدهای بانک اطلاعاتی را ابسترکت می کند ، بهتر است نظرات خود را برای سمت ادمین بنویسید.
پیش نیازها
این آموزش بخشی از مجموعه های توسعه Django است و ادامه آن مجموعه ها به حساب می آید.
اگر این مجموعه ها را دنبال نکرده اید ، فرضیات زیر مطرح می شود:
• شما نسخه 3 یا بالاتر Django را نصب کرده اید.
• برنامه Django خود را به یک پایگاه داده وصل کرده اید. ما از MySQL استفاده می کنیم ، و می توانید با دنبال کردن قسمت دوم مجموعه Django ، “چگونگی ایجاد یک برنامه Django و اتصال آن به یک بانک اطلاعاتی” ، این کار را انجام دهید.
• شما با یک سیستم عامل مستقر در یونیکس کار می کنید ، ترجیحاً با سرور مجازی ابری اوبونتو 20.04 زیرا این سیستمی است که ما روی آن آزمایش کرده ایم. اگر می خواهید Django را در محیطی مشابه تنظیم کنید ، لطفاً به آموزش ما ، “نحوه نصب Django و ایجاد یک محیط توسعه در اوبونتو 20.04” مراجعه کنید.
از آنجا که این آموزش تا حد زیادی با رابط کاربری ادمین Django سروکار دارد ، حتی در صورت وجود ستاپ کمی متفاوت ، احتمالا میتوانید آن را دنبال کنید.
مرحله 1 – ادمین را فعال کنید
هر وقت کار را در Python و Django شروع کردیم ، باید محیط مجازی Python خود را فعال کرده و به دیرکتوری اصلی برنامه خود برویم. اگر مجموعه ها را دنبال کرده باشید ، می توانید با تایپ کردن دستور زیر به این هدف برسید.
⦁ $ cd ~/my_blog_app
⦁
⦁ $ . env/bin/activate
برای فعال کردن مدیر Django ، باید اطمینان حاصل کنیم که برنامه ما بخشی از لیست INSTALLED_APPS در فایل settings.py است.
به دیرکتوری فایل تنظیمات بروید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ cd ~/my_blog_app/blog/blog/
⦁
از اینجا ، فایل settings.py را باز کنید. اگر در حال حاضر وجود نداشته باشد ، django.contrib.admin را با استفاده از ویرایشگر متنی مانند nano به لیست INSTALLED_APPS اضافه کنید.
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ nano settings.py
⦁
بخش INSTALLED_APPS فایل باید مشابه فایل زیر باشد. برنامه ما در لیست یکی از برنامه های موجود در بالا ، blogsite است ، اما اگر برنامه ای با نام دیگری ایجاد کرده اید ، اطمینان حاصل کنید که آن برنامه همانطور که نشان داده شده است در این فایل لیست شده است.
settings.py
…
# Application definition
INSTALLED_APPS = [
‘blogsite’,
‘django.contrib.admin’,
‘django.contrib.auth’,
‘django.contrib.contenttypes’,
‘django.contrib.sessions’,
‘django.contrib.messages’,
‘django.contrib.staticfiles’,
]
…
در صورت ایجاد تغییر ، حتما فایل را ذخیره کنید و ببندید. در nano می توانید این کار را با تایپ کردن CTRL و X سپس Y و ENTER انجام دهید.
اکنون می توانیم فایل urls.py را دوباره با nano یا ویرایشگر متن دیگر باز کنیم.
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ nano urls.py
⦁
در زیر کامنت بالا ، فایل باید به صورت زیر باشد.
urls.py
…
“””
from django.contrib import admin
from django.urls import path
urlpatterns = [
path(‘admin/’, admin.site.urls),
]
اگر فایل با آنچه در بالا آمده است متفاوت است ، خطوط بالا را در فایل urls.py خود کپی و پیست کنید.
اکنون که اطمینان حاصل کردیم که پروژه وب Django ما دارای کد مناسب در فایل های settings.py و urls.py است ، می دانیم که برنامه ما به مدل های ادمین و رابط کاربری ادمین دسترسی خواهد داشت.
مرحله 2 – تأیید کنید که Admin یک برنامه نصب شده است
باید مدلهای بعدی را به پایگاه داده انتقال دهیم تا مدلهای Admin را که به تازگی اضافه شده است انتخاب کند.
به دایرکتوری که فایل management.py در آن قرار دارد بروید.
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ cd ~/my_blog_app/blog
⦁
به یاد داشته باشید هر زمان که تغییر در مدل ها انجام می دهید فرمان migrate را اجرا کنید، مانند این:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ python manage.py migrate
⦁
اگر در فایل های فوق هیچ تغییری ایجاد نمی کردیم ، هنگام اجرای دستور migrate باید خروجی مشابه زیر را دریافت میکردیم.
Output
Operations to perform:
Apply all migrations: admin, auth, blogsite, contenttypes, sessions
Running migrations:
No migrations to apply.
در غیر این صورت ، خروجی باید نشان دهد که Django جابه جایی های لازم برای پشتیبانی از برنامه ما را انجام داده است.
اکنون می توانیم سرور مجازی را با اجرای دستور زیر شروع کنیم. می توانید 0.0.0.0 را با آدرس IP خود جایگزین کنید.
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ python manage.py runserver 0.0.0.0:8000
⦁
سپس در یک مرورگر مورد نظر خود به URL پنل ادمین بروید. حتماً آدرس IP سرور مجازی خود را وارد کنید.
http://your-server-ip:8000/admin/
یک صفحه ورود به سیستم شبیه به این دریافت خواهید کرد.
مشاهده این صفحه به ما اطلاع می دهد که برنامه مدیریت را با موفقیت فعال کرده ایم.
اگرچه این برنامه را فعال کرده ایم ، ممکن است هنوز حساب مدیریت Django را تنظیم نکرده باشیم. می توانیم برای ورود به مرحله بعد ، حساب ادمین ایجاد کنیم.
مرحله 3 – ایجاد حساب فوق کاربری Admin
اگر قبلاً یک حساب ادمین تنظیم کرده اید و می توانید وارد صفحه ادمین خود شوید ، می توانید از این مرحله عبور کنید.
یک ترمینال جدید را برای اتصال به سرور مجازی باز کنید ، یا برنامه Django را با فشار دادن CTRL و C غیرفعال کنید تا بتوانیم در محیط برنامه نویسی ترمینال سرور مجازی خود کار کنیم.
Django به شما امکان می دهد تا یک حساب فوق کاربری تولید کنید ، که می توانیم با اجرای فایل manage.py فرآیند ایجاد ابرکاربر را شروع کنیم.
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ python manage.py createsuperuser
⦁
پس از انجام این کار ، از شما خواسته می شود تا جزئیات نام کاربری ، ایمیل و رمز عبور خود را وارد کنیم. در این آموزش ، ما با نام کاربری admin_user ، و ایمیل [email protected] و پسوردadmin123 یک حساب ادمین ایجاد خواهیم کرد. شما باید این اطلاعات را با تنظیمات برگزیده خودتان پر کنید و حتماً از یک رمز عبور ایمن استفاده کنید که آن را به خاطر میسپارید.
Output
Username (leave blank to use ‘root’): admin_user
Email address: [email protected]
سپس هنگامی که اعلان گذرواژه را می بینید ، رمز عبور خود را دو بار وارد کنید. هنگام وارد کردن آن ، و با زدن کلیدهای رمز عبور خروجی دریافت نخواهید کرد. برای تأیید گذرواژه ، Enter را فشار دهید.
Output
Password:
Password (again):
در این مرحله ، اکنون یک حساب کاربری ادمین با نام کاربری admin_user و رمز عبور admin123 داریم.
بیایید وارد آن شده و بررسی کنیم که چه چیزی در صفحه ادمین ما وجود دارد.
در صورت لزوم ، مجدداً برنامه Django را با Python manage.py runserver 0.0.0.0:8000 اجرا کنید و سپس برای مشاهده صفحه ورود به سیستم یک بار دیگر به آدرس http://your-server-ip:8000/admin/ بروید. سپس با نام کاربری و رمز عبور و پسوردی که تازه ایجاد کرده اید وارد شوید.
پس از ورود موفق به سیستم ، صفحه زیر را دریافت خواهید کرد.
در مرحله بعد ، باید روی اتصال برنامه وبلاگ خود به پنل ادمین کار کنیم.
مرحله 4 – ایجاد الگوهای URL برای پست و کامنت
در مرحله قبل ، با موفقیت وارد رابط کاربری شدیم ، اما شاید متوجه شده باشید که برنامه وبلاگ ما هنوز در دسترس نیست. برای ایجاد رابط ادمین با برنامه وبلاگ ، باید آن را با مدل های مرتبط پست و کامنت اضافه و ثبت کنیم.
برای این کار ، یک فایل خالی به نام urls.py ، در دیرکتوری وبلاگ ها ایجاد می کنیم ، مانند این:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ touch ~/my_blog_app/blog/blogsite/urls.py
⦁
در این فایل الگوی URL را برای برنامه وبلاگ خود اضافه خواهیم کرد تا بتوانیم از طریق رابط ادمین به آن دسترسی پیدا کنیم.
به مکان آن فایل urls.py که به تازگی ایجاد کردیم بروید.
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ cd ~/my_blog_app/blog/blogsite/
سپس به عنوان نمونه فایل را با nano باز کنید.
⦁
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ nano urls.py
⦁
خطوط کد زیر را به فایل اضافه کنید.
urls.py
from django.urls import path
from . import views
urlpatterns = [
path(‘$/’, views.posts, name=’posts’),
path(‘$/’, views.comments, name=’comments’),
]
این ها عبارتهای الگوی URL مورد نیاز برای دسترسی به views برای Posts و Comments هستند. ما هنوز آن views را ایجاد نکرده ایم ، اما این مورد را بعداً در این مجموعه پوشش خواهیم داد.
مرحله 5 – برنامه وبلاگ را به مدیر وصل کنید
اتصال وبلاگ ما به رابط ادمین به ما این امکان را می دهد که پیوندها را برای Posts و Comments در داشبورد ادمین مشاهده کنیم. در حال حاضر ، داشبورد فقط لینک ها را برای گروه ها و کاربران نمایش می دهد.
برای اتصال این دو به یکدیگر ، باید مدل های پست ها و کامنت های خود را در داخل فایل blogsite ادمین ثبت کنیم.
به دیرکتوری blogsite بروید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ cd ~/my_blog_app/blog/blogsite
⦁
سپس فایل admin.py را در ویرایشگر متن مورد نظر خود باز کنید.
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ nano admin.py
⦁
فایل با عبارت ورود و یک کامنت پر می شود.
admin.py
from django.contrib import admin
# Register your models here.
برای پشتیبانی از برنامه خود باید فایل را طوری ویرایش کنید که کد زیر را در خود جای دهد.
admin.py
from django.contrib import admin
from blogsite.models import Post
from blogsite.models import Comment
admin.site.register(Post)
admin.site.register(Comment)
هنگامی که از فایل راضی هستید ، آن را ذخیره کنید و خارج شوید.
اکنون مدل های پست و کامنت را در داخل پنل ادمین ثبت کرده اید. این کار باعث می شود تا رابط کاربری این مدل ها را انتخاب کرده و به کاربرانی که وارد سیستم شده اند و داشبورد ادمین را مشاهده می کنند ، نشان دهد.
مرحله 6 – بررسی کنید که برنامه وبلاگ به ادمین اضافه شده است
اکنون که کد مربوط به Python را اضافه کرده اید ، سرور مجازی را اجرا کنید. http: // your-server-ip: 8000 / admin را باز کنید و اگر از قبل وارد سیستم نشده اید ، با استفاده از اطلاعات خود به صورت ادمین وارد شوید. در این آموزش ، با نام کاربری admin_user و رمز عبور admin123 وارد سیستم شده ایم.
اکنون که به سیستم وارد شده اید ، باید صفحه وب زیر به شما ارائه شود. اگر از قبل تغییر نکرده باشد ، ممکن است لازم باشد مرورگر خود را ریفرش کنید.
این تأیید می کند که ما اکنون برنامه ، blogsite را به داشبورد مدیر Django وصل کرده ایم.
هنگامی که آزمایش برنامه شما به پایان رسید ، می توانید CTRL + C را فشار دهید تا سرور مجازی Django متوقف شود. این کار شما را به محیط برنامه نویسی تان باز می گرداند.
هنگامی که آماده ترک محیط Python خود هستید ، می توانید دستور غیرفعال کردن را اجرا کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ deactivate
⦁
غیرفعال کردن محیط برنامه نویسی، شما را به سمت فرمان نهایی ترمینال باز می گرداند.
نتیجه
در این آموزش شما با موفقیت رابط کاربری ادمین را فعال کرده اید ، یک ورود به سیستم به عنوان ادمین ایجاد کرده اید و مدل های پست و کامنت را با ادمین ثبت کرده اید.
رابط ادمین Django به این صورت است که شما قادر خواهید بود تا پست های خود را ایجاد کنید و نظرات را با وبلاگ خود نظارت کنید.
با ورود به این مجموعه ها، views را برای برنامه وبلاگ ایجاد خواهیم کرد.
از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :
نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 18.04 – نصب MySQL در اوبونتو 18.04
نظارت بر سلامت سرور با Checkmk در اوبونتو – اجرای چند نسخه PHP بر روی یک سرور
نصب Nginx، MySQL، PHP در CentOS 7 – نصب و پیکربندی Elasticsearch در اوبونتو 18.04
راه اندازی سرور اولیه با اوبونتو 20.04 – تنظیم کلیدهای SSH در Ubuntu 20.04
نصب و استفاده از PostgreSQL در اوبونتو 20.0 – نحوه نصب MySQL در اوبونتو 20.04
نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 18.04 – نحوه نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 20.04
نصب Linux،Apache،MySQL،PHP LAMP در اوبونتو 20.04 – نصب وب سرور Apache در CentOS 8
نحوه نصب Drupal با Docker Compose – نحوه نصب Nginx در اوبونتو 20.04
7 مورد از اقدامات امنیتی برای محافظت از سرورهای شما – نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 20.04
نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 18.04 – اضافه کردن فضای Swap در اوبونتو 20.04
چگونه می توان فایروال را با UFW در اوبونتو 20.04 تنظیم کرد – نظارت بر اطلاعیه و مسیر BGP با BGPalerter اوبونتو 18.04
نصب و ایمن سازی phpMyAdmin در اوبونتو 20.04 – نصب و استفاده از Composer در اوبونتو 20.04
ریست کردن رمز ورود ریشه MySQL یا MariaDB – استفاده از نوع داده MySQL BLOB برای ذخیره تصاویر
نصب Nginx در اوبونتو 18.04 – نصب توزیع Anaconda پایتون در اوبونتو 20.04
نحوه نصب جاوا با Apt در اوبونتو 18.04 – نحوه نصب Django و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 16.04
نصب جنگو و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 20.04 – نحوه ایجاد سرور Minecraft در اوبونتو 18.04
نحوه راه اندازی یک پروژه Node با Typescript – نحوه نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 18.04
ایجاد یک برنامه Django و اتصال آن به یک بانک اطلاعاتی – نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 20.04
نصب MariaDB در اوبونتو 20.04 – فعال سازی و اتصال رابط کاربری Django
تنظیم پلتفرم Cloud IDE کد سرور را در اوبونتو 18.04 – پیکربندی Apache HTTP با رویداد MPM و PHP-FPM
کلمات کلیدی خرید سرور
خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان –
برچسب‌ها:
Django
,
Python
0 notes
Text
تنظیم پلتفرم Cloud IDE کد سرور را در اوبونتو 18.04
با حرکت ابزارهای گسترش دهنده به سمت cloud ، تطابق پذیری پلتفرم cloud IDE (محیط پیشرفت ادغام شده) در حال رشد است. Cloud IDE ها امکان همکاری در زمان واقعی بین تیم های توسعه دهنده را فراهم می کنند تا در یک محیط توسعه یکپارچه کار کنند و ناسازگاری ها را به حداقل می رساند اما تولید را افزایش میدهد. چون از طریق مرورگرهای وب قابل دسترسی اند ، Cloud IDE ها در هر نوع دستگاه مدرن موجود هستند.
code-server یک کد مایکروسافت ویژوال استودیو است که روی یک سرور مجازی از راه دور اجرا می شود و مستقیماً از مرورگر شما قابل دسترسی است. ویژوال استودیو کد یک ویرایشگر کد مدرن با پشتیبانی Git ادغام شده، یک اشکال زدا برای کد، دارای تکمیل خودکار هوشمند و ویژگی های قابل سفارشی سازی و قابل بسط میباشد. بدان معنی که می توانید از دستگاه های مختلف با سیستم عامل های مختلف استفاده کنید و همیشه یک محیط توسعه مداوم داشته باشید.
در این آموزش ، پلت فرم cloud IDE کد سرور مجازی را بر روی دستگاه Ubuntu 18.04 شما تنظیم کرده و آن را در دامنه شما قرار می دهید ، که با گواهی TLS در Let’s Encrypt ایمن شده است. در اخر، کد ویژوال استودیو را روی سرور مجازی Ubuntu 18.04 خود راه اندازی میکنید که در دامنه شما در دسترس است و با پسورد محافظت میشود.
پیش نیازها
⦁ سرور مجازی که اوبونتو 18.04 را اجرا میکند با حداقل 2 گیگابایت حافظه رم ، دسترسی به ریشه و یک حساب سودو و غیر ریشه. می توانید این کار را با دنبال کردن راهنمای اولیه تنظیم سرور مجازی Ubuntu 18.04 انجام دهید.
⦁ Nginx که روی سرور مجازی شما نصب شده است. برای راهنمایی در مورد نحوه انجام این کار ، مراحل 1 تا 4 نحوه نصب Nginx را در اوبونتو 18.04 مطالعه کنید.
⦁ یک نام دامنه کاملا ثبت شده برای میزبانی کد سرور مجازی ، که به سرور مجازی شما اشاره میکند. در این آموزش از code-server.your-domain استفاده می شود. می توانید نام دامنه را در Namecheap خریداری کنید ، به صورت رایگان در Freenom دریافت کنید ، یا از ثبت دامنه مورد نظر خود استفاده کنید.
مرحله 1 – نصب کد- سرور مجازی
در این بخش کد-سرور مجازی را روی سرور مجازی خود تنظیم می کنید. این مستلزم دانلود آخرین نسخه و ایجاد سرویس سیستمی است که کد-سرور مجازی را همیشه در پس زمینه اجرا می کند. همچنین گزینه ریستارت را برای سرویس تعیین خواهید کرد ، به این ترتیب کد-سرور مجازی پس از خرابی یا ریبوت احتمالی در دسترس خواهد بود.
همه داده های مربوط به کد-سرور مجا��ی را در پوشه ای به نام ~ / code-server ذخیره می کنید. با اجرای دستور زیر آن را ایجاد کنید:
⦁ $ mkdir ~/code-server
به آن بروید:
⦁ $ cd ~/code-server
⦁
باید به صفحه نسخه های کد-سرور مجازی Github بروید و آخرین لینوکس را انتخاب کنید (در نام فایل “linux” وجود خواهد داشت). در زمان نوشتن ، آخرین نسخه 3.2.0 بوده است. با اجرای دستور زیر آن را با استفاده از wget دانلود کنید:
⦁ $ wget https://github.com/cdr/code-server/releases/download/3.2.0/code-server-3.2.0-linux-x86_64.tar.gz
⦁
سپس با اجرای این دستور، بایگانی را باز کنید:
⦁ $ tar -xzvf code-server-3.2.0-linux-x86_64.tar.gz
⦁
پوشه ای دقیقاً به نام فایل اصلی که دانلود کرده اید ، دریافت میکنید که شامل کد منبع کد-سرور مجازی است. آن را در / usr / lib / code-server کپی کنید تا با اجرای دستور زیر بتوانید به صورت گسترده به آن دسترسی پیدا کنید:
⦁ $ sudo cp -r code-server-3.2.0-linux-x86_64 /usr/lib/code-server
⦁
سپس ، یک لینک نمادین را در / usr / bin / code-server ایجاد کنید ، که به عملکرد کد-سرور مجازی اشاره کند:
⦁ $ sudo ln -s /usr/lib/code-server/code-server /usr/bin/code-server
⦁
سپس ، یک پوشه برای کد-سرور مجازی ایجاد کنید ، که در آن داده های کاربر را ذخیره می کند:
⦁ $ sudo mkdir /var/lib/code-server
⦁
اکنون که کد-سرور مجازی را دانلود کرده اید و آن را در سراسر سیستم در دسترس قرار داده اید ، یک سرویس سیستمی ایجاد خواهید کرد تا کد-سرور مجازی را همیشه در پس زمینه اجرا کنید.
پیکربندی سرویس را در فایلی به نام code-server.service ، در دیرکتوری / lib / systemd / system ذخیره خواهید کرد ، جایی که سیستم عامل سرویس های خود را ذخیره می کند. آن را با استفاده از ویرایشگر متن خود ایجاد کنید:
⦁ $ sudo nano /lib/systemd/system/code-server.service
⦁
خطوط زیر را اضافه کنید:
/lib/systemd/system/code-server.service
[Unit]
Description=code-server
After=nginx.service
[Service]
Type=simple
Environment=PASSWORD=your_password
ExecStart=/usr/bin/code-server –bind-addr 127.0.0.1:8080 –user-data-dir /var/lib/code-server –auth password
Restart=always
[Install]
WantedBy=multi-user.target
در اینجا ابتدا شرح خدمات را مشخص می کنید. سپس ، اعلام می کنید که سرویس nginx قبل از این باید شروع شود. بعد از بخش [Unit] نوع سرویس را تعریف می کنید (simple بدان معنی است که فرایند باید به سادگی اجرا شود) و فرمانی را که اجرا می شود ارائه می دهد.
همچنین مشخص می کنید که اجرای کد-سرور مجازی جهانی باید با چند آرگومان خاص برای کد-سرور مجازی آغاز شود. –bind-addr 127.0.0.1:8080 آن را به localhost در پورت 8080 متصل می کند ، بنابراین فقط از داخل سرور مجازی شما قابل دسترسی است. –user-data-dir /var/lib/code-server دایرکتوری داده های کاربر خود را تنظیم می کند ، و –auth password مشخص می کند که باید بازدید کنندگان را با یک رمزعبور ، مشخص شده در متغیر محیط PASSWORD که در خط بالای آن مشخص شده است ، تأیید کند.
به یاد داشته باشید که your_password را با رمز عبور دلخواه خود جایگزین کنید ، سپس فایل را ذخیره کنید و ببندید.
خط بعدی به systemd می گوید تا کد-سرور مجازی را در تمام مواقع عدم کارکرد ریستارت کند (برای مثال ، هنگام خرابی یا سرکوب فرایند). بخش [Install] به سیستم دستور می دهد تا در صورت امکان ورود به سرور مجازی شما ، این سرویس را شروع کند.
با اجرای دستور زیر سرویس کد-سرور مجازی را شروع کنید:
⦁ $ sudo systemctl start code-server
⦁
با مشاهده وضعیت آن بررسی کنید که درست شروع شده است:
⦁ $ sudo systemctl status code-server
⦁
خروجی مشابه این مشاهده خواهید کرد:
Output
● code-server.service – code-server
Loaded: loaded (/lib/systemd/system/code-server.service; disabled; vendor preset: enabled)
Active: active (running) since Tue 2020-05-12 20:53:29 UTC; 11s ago
Main PID: 3236 (node)
Tasks: 14 (limit: 2362)
CGroup: /system.slice/code-server.service
├─3236 /usr/lib/code-server/node /usr/lib/code-server/out/node/entry.js –bind-addr 127.0.0.1:8080 –user-data-dir /var/lib/code-server –auth pas
└─3258 /usr/lib/code-server/node /usr/lib/code-server/out/node/entry.js –bind-addr 127.0.0.1:8080 –user-data-dir /var/lib/code-server –auth pas
May 12 20:53:29 code-server-update systemd[1]: Started code-server.
May 12 20:53:30 code-server-update code-server[3236]: info code-server 3.2.0 fd36a99a4c78669970ebc4eb05768293b657716f
May 12 20:53:30 code-server-update code-server[3236]: info HTTP server listening on http://127.0.0.1:8080
May 12 20:53:30 code-server-update code-server[3236]: info – Using custom password for authentication
May 12 20:53:30 code-server-update code-server[3236]: info – Not serving HTTPS
May 12 20:53:30 code-server-update code-server[3236]: info Automatic updates are enabled
برای شروع خودکار کد-سرور مجازی پس از راه اندازی مجدد سرور مجازی ، سرویس خود را با اجرای دستور زیر فعال کنید:
⦁ $ sudo systemctl enable code-server
⦁
در این مرحله ، شما کد-سرور مجازی را دانلود کرده و آن را در سطح جهانی در دسترس قرار داده اید. سپس ، یک سرویس سیستمی برای آن ایجاد کرده اید و آن را فعال کرده اید ، بنابراین کد-سرور مجازی از هر بوت سرور مجازی شروع می شود. سپس ، با پیکربندی Nginx به عنوان یک پراکسی معکوس بین بازدید کننده و کد-سرور مجازی آن را در معرض نمایش دامنه خود قرار می دهید.
مرحله 2 – قرار گرفتن در معرض کد-سرور مجازی در دامنه شما
در این بخش ، Nginx را به عنوان یک پروکسی معکوس برای کد-ر پیکربندی می کنید.
همانطور که در مرحله پیش نیاز Nginx آموخته اید ، فایل های پیکربندی سایت آن تحت /etc/nginx/sites-available ذخیره می شوند و بعداً باید برای فعال شدن با /etc/nginx/sites-enabled لینک شده باشند.
پیکربندی را برای قرار دادن کد-سرور مجازی در دامنه خود در فایلی به نام code-server.conf ، تحت /etc/nginx/sites-available ذخیره می کنید. با ایجاد ویرایشگر خود کار را شروع به کار کنید:
⦁ $ sudo nano /etc/nginx/sites-available/code-server.conf
⦁
خطوط زیر را اضافه کنید:
/etc/nginx/sites-available/code-server.conf
server {
listen 80;
listen [::]:80;
server_name code-server.your-domain;
location / {
proxy_pass http://localhost:8080/;
proxy_set_header Upgrade $http_upgrade;
proxy_set_header Connection upgrade;
proxy_set_header Accept-Encoding gzip;
}
}
code-server.your-domain را با دامنه مورد نظر خود جایگزین کنید ، سپس فایل را ذخیره کنید و ببندید.
در این فایل ، تعریف می کنید که Nginx باید به پورت HTTP 80 گوش کند. سپس ، یک server_name را تعیین می کنید که به Nginx می گوید برای کدام دامنه درخواست ها را بپذیرد و این پیکربندی خاص را اعمال کند. در بلوک بعدی ، برای مکان ریشه (/) ، مشخص می کنید که درخواست ها باید به کد-سرور مجازی در حال اجرا در localhost:8080 به جلو و عقب منتقل شوند. سه خط بعدی (که با proxy_set_header شروع میشود) به Nginx دستور می دهد تا برخی از هدرهای درخواست HTTP را که برای عملکرد صحیح WebSockets مورد نیاز هستند ، استفاده کند.
برای فعال کردن این پیکربندی سایت ، باید با اجرای دستور زیر ، یک پوشه مربوط به آن را در پوشه / etc / nginx / sites-enabled ایجاد کنید:
⦁ $ sudo ln -s /etc/nginx/sites-available/code-server.conf /etc/nginx/sites-enabled/code-server.conf
⦁
برای آزمایش اعتبار پیکربندی ، دستور زیر را اجرا کنید:
⦁ $ sudo nginx -t
⦁
خروجی زیر را مشاهده خواهید کرد:
Output
nginx: the configuration file /etc/nginx/nginx.conf syntax is ok
nginx: configuration file /etc/nginx/nginx.conf test is successful
برای اینکه پیکربندی عملی شود ، باید Nginx را مجدداً راه اندازی کنید:
⦁ $ sudo systemctl restart nginx
⦁
اکنون نصب کد-سرور مجازی شما در دامنه تان قابل دسترسی است. در مرحله بعد ، با استفاده از یک گواهی نامه Let’s Encrypt TLS رایگان ، آن را ایمن خواهید کرد.
مرحله 3 – امنیت بخشیدن به دامنه
در این بخش دامنه خود را با استفاده از گواهی نامه رمزگذاری TLS که با استفاده از Certbot تهیه می نمایید را ایمن می کنید.
برای نصب آخرین نسخه Certbot ، باید با اجرای دستور زیر مخزن بسته آن را به سرور مجازی خود اضافه کنید:
⦁ $ sudo add-apt-repository ppa:certbot/certbot
⦁
برای قبول باید ENTER را فشار دهید.
سپس Certbot و افزونه Nginx آن را نصب کنید:
⦁ $ sudo apt install python-certbot-nginx
⦁
به عنوان بخشی از پیش شرط ها ، شما ufw (فایروال کامپایل نشده) را فعال کرده و آن را پیکربندی کرده اید تا امکان ترافیک HTTP رمزگذاری نشده را فراهم کند. برای دسترسی به سایت ایمن ، باید آن را پیکربندی کنید تا با اجرای دستور زیر ، ترافیک رمزگذاری شده را بپذیرد:
⦁ $ sudo ufw allow https
⦁
خروجی این چنین خواهد بود:
Output
Rule added
Rule added (v6)
به طور مشابه با Nginx ، لازم است آن را مجدد کنید لود تا پیکربندی آن به مرحله اجرا برسد:
⦁ $ sudo ufw reload
⦁
چنین خروجی نشان داده می شود:
Output
Firewall reloaded
سپس در مرورگر خود به دامنه مورد استفاده برای کد-سرور مجازی بروید. اعلان ورود به کد-سرور مجازی را مشاهده خواهید کرد.
کد-سرور مجازی از شما می خواهد رمز عبور خود را وارد کنید. پسوردی را که در مرحله قبل تعیین کردید وارد کنید و Enter IDE را فشار دهید. اکنون کد-سرور مجازی را وارد کرده و فوراً رابط کاربری گرافیکی آن را مشاهده می کنید.
اکنون که بررسی کرده اید که کد-سرور مجازی به درستی در دامنه شما قرار گرفته است ، باید مجوز TLS را رمزگذاری کنید تا با استفاده از Certbot ، آن را ایمن کنید.
برای درخواست گواهی نامه برای دامنه خود ، دستور زیر را اجرا کنید:
⦁ $ sudo certbot –nginx -d code-server.your-domain
⦁
در این دستور ، شما certbot را برای درخواست گواهینامه ها برای دامنه خود اجرا می کنید – نام دامنه را با پارامتر -d وارد میکنید. پرچم –nginx به آن می گوید برای پشتیبانی از HTTPS ، پیکربندی سایت Nginx را به طور خودکار تغییر دهد. به یاد داشته باشید که دامنه code-server.your خود را با نام دامنه خود جایگزین کنید.
اگر اولین بار است که Certbot را اجرا می کنید ، ا�� شما خواسته می شود که یک آدرس ایمیل برای اخطارهای فوری وارد کنید و شرایط خدمات EFF را بپذیرید. سپس Certbot درخواست Let’s Encrypt برای گواهی دامنه شما را میدهد. سپس از شما سؤال می کند که آیا مایلید همه ترافیک HTTP را به HTTPS هدایت کنید:
Output
Please choose whether or not to redirect HTTP traffic to HTTPS, removing HTTP access.
– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –
1: No redirect – Make no further changes to the webserver configuration.
2: Redirect – Make all requests redirect to secure HTTPS access. Choose this for
new sites, or if you’re confident your site works on HTTPS. You can undo this
change by editing your web server’s configuration.
– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –
Select the appropriate number [1-2] then [enter] (press ‘c’ to cancel):
توصیه می شود برای به حداکثر رساندن امنیت گزینه دوم را انتخاب کنید. پس از وارد کردن انتخاب خود ، ENTER را فشار دهید.
خروجی مشابه این خواهد بود:
Output
IMPORTANT NOTES:
– Congratulations! Your certificate and chain have been saved at:
/etc/letsencrypt/live/code-server.your-domain/fullchain.pem
Your key file has been saved at:
/etc/letsencrypt/live/code-server.your-domain/privkey.pem
Your cert will expire on … To obtain a new or tweaked
version of this certificate in the future, simply run certbot again
with the “certonly” option. To non-interactively renew *all* of
your certificates, run “certbot renew”
– Your account credentials have been saved in your Certbot
configuration directory at /etc/letsencrypt. You should make a
secure backup of this folder now. This configuration directory will
also contain certificates and private keys obtained by Certbot so
making regular backups of this folder is ideal.
– If you like Certbot, please consider supporting our work by:
Donating to ISRG / Let’s Encrypt: https://letsencrypt.org/donate
Donating to EFF: https://eff.org/donate-le
این بدان معنی است که Certbot موفق به تولید گواهینامه های TLS شده و آنها را در پیکربندی Nginx برای دامنه شما به کار می برد. اکنون می توانید دامنه کد سرور مجازی خود را در مرورگر خود مجدد لود کنید و یک پدلاک (قفل) در سمت چپ آدرس سایت مشاهده کنید ، این بدان معنی است که اتصال شما به درستی ایمن است.
اکنون که کد-ر را از طریق یک پروکسی معکوس Nginx در دامنه خود دارید ، آماده استفاده از واسط کاربری کد-سرور مجازی هستید.
مرحله 4 – استفاده از رابط کد-سرور مجازی
در این بخش از برخی از ویژگی های رابط کد-سرور مجازی استفاده خواهید کرد. از آنجا که کد-سرور مجازی ویژوال استودیو کد در حال اجرا در cloud است ، همان رابط کاربری نسخه دسکتاپ مستقل را دارد.
در سمت چپ IDE ، یک ردیف عمودی از شش دکمه وجود دارد که بیشترین ویژگی های مورد استفاده را در یک صفحه جانبی که با عنوان Activity Bar شناخته می شود باز می کند.
این نوار قابل تنظیم است بنابراین می توانید این نماها را به ترتیب دیگری جابجا کنید یا آنها را از نوار حذف کنید. به طور پیش فرض ، اولین دکمه منوی کلی را به صورت کشویی باز می کند ، در حالی که نمای دوم پنل اکسپلورر را باز می کند که پیمایش درخت مانند از ساختار پروژه را فراهم می کند. می توانید پوشه ها و فایل های خود را در اینجا مدیریت کنید – ایجاد ، حذف ، جابجایی و تغییر نام آنها در صورت لزوم. نمای بعدی دسترسی به عملکرد جستجو و جایگزینی را فراهم می کند
به دنبال این ، به ترتیب پیش فرض ، نمای شما از سیستم های کنترل منبع مانند Git قرار میگیرد. کد ویژوال استودیو همچنین از سایر ارائه دهندگان کنترل منبع پشتیبانی می کند و می توانید در این مستندات دستورالعمل های بیشتری را برای جریان کاری کنترل منبع با ویرایشگر بیابید.
گزینه اشکال زدایی در نوار فعالیت ، کلیه اقدامات متداول را برای اشکال زدایی در پنل ارائه می دهد. ویژوال استودیو کد با پشتیبانی داخلی برای اشکال زدایی زمان اجرای Node.js و هر زبانی که به Javascript تبدیل شود همراه است. برای سایر زبانها می توانید افزونه هایی را برای اشکال زدایی مورد نیاز نصب کنید. می توانید پیکربندی های اشکال زدایی را در فایل start.json ذخیره کنید.
نمای نهایی در نوار فعالیت منو را برای دسترسی به افزونه های موجود در Marketplace فراهم می کند.
قسمت اصلی GUI ویرایشگر شماست که می توانید آن ها را با استفاده از زبانه ها برای ویرایش کد خود جدا کنید. می توانید نمای ویرایش خود را به یک سیستم شبکه یا به فایل های جانبی تغییر دهید.
پس از ایجاد فایل جدید از طریق منوی File ، یک فایل خالی در یک تب جدید باز می شود و پس از ذخیره سازی ، نام فایل در صفحه جانبی Explorer قابل مشاهده خواهد بود. ایجاد پوشه ها را می توان با کلیک راست بر روی نوار کناری Explorer و کلیک بر روی New Folder انجام داد. می توانید پوشه ای را با کلیک بر روی نام آن و همچنین drag و drop فایل ها و پوشه ها به قسمتهای بالایی بسط دهید تا آنها را به یک مکان جدید منتقل کنید.
می توانید با وارد کردن CTRL + SHIFT + `، یا با کلیک کردن بر روی ترمینال در منوی کشویی بالای منو ، و انتخاب New Terminal ، به ترمینال دسترسی پیدا کنید. ترمینال در یک پنل پایین تر باز خواهد شد و دیرکتوری کار آن روی فضای کاری پروژه تنظیم می شود ، که شامل فایل ها و پوشه های نمایش داده شده در پنل سمت Explorer است.
شما یک نمای کلی سطح بالا از رابط کد سرور مجازی را جستجو کرده اید و برخی از متداول ترین ویژگی ها را مشاهده کرده اید.
نتیجه
اکنون کد-ر ، یک IDE همه کاره cloud را در اختیار دارید که بر روی سرور مجازی Ubuntu 18.04 شما نصب شده است ، در دامنه شما قرار گرفته و با استفاده از گواهی نامه های رمزگذاری ایمن شده است. هم اکنون می توانید بر روی پروژه ها بصورت جداگانه و همچنین در یک مجموعه همکاری تیمی کار کنید. اجرای IDE cloud منابع موجود در دستگاه محلی شما را آزاد می کند و به شما امکان می دهد منابع را در صورت لزوم مقیاس کنید. برای اطلاعات بیشتر در مورد ویژگی های دیگر و دستورالعمل های دقیق در مورد سایر مؤلفه های کد-سرور مجازی ، به مطالب کد ویژوال استودیو مراجعه کنید.
از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :
نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 18.04 – نصب MySQL در اوبونتو 18.04
نظارت بر سلامت سرور با Checkmk در اوبونتو – اجرای چند نسخه PHP بر روی یک سرور
نصب Nginx، MySQL، PHP در CentOS 7 – نصب و پیکربندی Elasticsearch در اوبونتو 18.04
راه اندازی سرور اولیه با اوبونتو 20.04 – تنظیم کلیدهای SSH در Ubuntu 20.04
نصب و استفاده از PostgreSQL در اوبونتو 20.0 – نحوه نصب MySQL در اوبونتو 20.04
نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 18.04 – نحوه نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 20.04
نصب Linux،Apache،MySQL،PHP LAMP در اوبونتو 20.04 – نصب وب سرور Apache در CentOS 8
نحوه نصب Drupal با Docker Compose – نحوه نصب Nginx در اوبونتو 20.04
7 مورد از اقدامات امنیتی برای محافظت از سرورهای شما – نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 20.04
نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 18.04 – اضافه کردن فضای Swap در اوبونتو 20.04
چگونه می توان فایروال را با UFW در اوبونتو 20.04 تنظیم کرد – نظارت بر اطلاعیه و مسیر BGP با BGPalerter اوبونتو 18.04
نصب و ایمن سازی phpMyAdmin در اوبونتو 20.04 – نصب و استفاده از Composer در اوبونتو 20.04
ریست کردن رمز ورود ریشه MySQL یا MariaDB – استفاده از نوع داده MySQL BLOB برای ذخیره تصاویر
نصب Nginx در اوبونتو 18.04 – نصب توزیع Anaconda پایتون در اوبونتو 20.04
نحوه نصب جاوا با Apt در اوبونتو 18.04 – نحوه نصب Django و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 16.04
نصب جنگو و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 20.04 – نحوه ایجاد سرور Minecraft در اوبونتو 18.04
نحوه راه اندازی یک پروژه Node با Typescript – نحوه نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 18.04
ایجاد یک برنامه Django و اتصال آن به یک بانک اطلاعاتی – نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 20.04
نصب MariaDB در اوبونتو 20.04 – فعال سازی و اتصال رابط کاربری Django
تنظیم پلتفرم Cloud IDE کد سرور را در اوبونتو 18.04 – پیکربندی Apache HTTP با رویداد MPM و PHP-FPM
کلمات کلیدی خرید سرور
خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان –
برچسب‌ها:
cloud
,
Cloud IDE
,
Freenom
,
Namecheap
,
Nginx
0 notes
Text
نحوه نصب Django و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 16.04
Django یک چارچوب وب آزاد و منبع باز است که در پایتون نوشته شده است و از الگوی معماری نرم افزار نمای الگوی مدل (MTV) پیروی می کند. الگوی MTV الگوی model–view–controller (MVC) در Django است. طبق گفته بنیاد نرم افزار Django ، این مدل تنها منبع قطعی داده های شما است ، view داده هایی که از طریق یک عملکرد برگشتی Python به یک URL خاص به کاربر نشان داده می شوند ، توصیف می کند و template چگونگی تولید Django HTML به صورت پویا میباشد.
اصول اساسی Django مقیاس پذیری ، قابلیت استفاده مجدد و توسعه سریع است. همچنین به دلیل پایداری چارچوب و کوپلینگ سست آن ، شناخته شده است و باعث می شود اجزای جداگانه از یکدیگر مستقل باشند. برنامه نویسی Don’t repeat yourself (DRY) بخشی جدایی ناپذیر از اصول Django است.
در این آموزش محیط توسعه Django را تنظیم خواهیم کرد. ما Python 3، pip3 ، Django و virtualenv را نصب خواهیم کرد تا ابزار لازم برای توسعه برنامه های وب با Django را در اختیار شما قرار دهیم.
پیش نیازها
یک حساب کاربری غیر ریشه با امتیازات sudo که بر روی یک سرور مجازی Debian یا Ubuntu Linux تنظیم شده باشد. با دنبال کردن و تکمیل ستاپ اولیه سرور مجازی برای Debian 8 یا مراحل 1-4 در ستاپ اولیه سرور مجازی برای آموزش اوبونتو 16.04 می توانید به این پیش نیازها برسید.
مرحله 1 – Python و pip را نصب کنید
برای نصب پایتون ابتدا باید مخزن محلی APT را به روز کنیم. در پنجره ترمینال خود ، فرمان زیر را وارد خواهیم کرد. توجه داشته باشید که پرچم -y به درخواستهای مربوط به فرآیند ارتقا پاسخهای “بله” می دهد. در صورت تمایل به روزرسانی برای توقف هر اعلان ، پرچم را حذف کنید.
⦁ $ sudo apt-get update && sudo apt-get -y upgrade
⦁
هنگامی که از شما خواسته شد grub-pc را پیکربندی کنید ، می توانید ENTER را فشار دهید تا پیش فرض را بپذیرد ، یا مطابق دلخواه پیکربندی کند.
از طرف بنیاد نرم افزار Django استفاده از پایتون 3 توصیه می شود ، بنابراین پس از بروزرسانی همه چیز ، می توانیم پایتون 3 را با استفاده از دستور زیر نصب کنیم:
⦁ $ sudo apt-get install python3
⦁
برای تأیید نصب موفق پایتون 3 ، یک بررسی نسخه را با دستور python3 اجرا کنید:
⦁ $ python3 -V
⦁
خروجی حاصل شبیه به این است:
Output
python 3.5.2
اکنون که پایتون 3 را نصب کردیم ، برای نصب بسته هایی از PyPi ، مخزن بسته Python ، به pip نیز احتیاج خواهیم داشت.
⦁ $ sudo apt-get install -y python3-pip
⦁
برای تأیید نصب موفقیت آمیز pip ، دستور زیر را اجرا کنید:
⦁ $ pip3 -V
⦁
باید خروجی مشابه این را ببینید:
Output
pip 8.1.1 from /usr/lib/python3/dist-packages (python 3.5)
اکنون که pip نصب کردیم ، این توانایی را داریم که به سرعت بسته های لازم دیگر را برای یک محیط پایتون نصب کنیم.
مرحله 2 – virtualenv را نصب ک��ید
virtualenv یک محیط مجازی است که می توانید نرم افزارها و بسته های Python را در یک فضای توسعه یافته نصب کنید ، که این نرم افزار و بسته های نصب شده را از بقیه محیط جهانی دستگاه شما جدا می کند. این جداسازی از تعامل بسته ها یا نرم افزار با یکدیگر جلوگیری می کند.
برای نصب virtualenv ، از دستور pip3 استفاده خواهیم کرد ، مانند زیر:
⦁ $ pip3 install virtualenv
⦁
پس از نصب ، یک بررسی نسخه را اجرا کنید تا تأیید کنید که نصب با موفقیت انجام شده است:
⦁ $ virtualenv –version
⦁
باید خروجی زیر یا مشابه آن را ببینیم:
Output
virtualenv 20.0.20 from /home/sammy/.local/lib/python3.5/site-packages/virtualenv/__init__.py
با موفقیت virtualenv را نصب کرده اید.
در این مرحله ، می توانیم برنامه وب Django و متعلقات نرم افزاری مرتبط با آن را از سایر بسته ها یا پروژه های Python در سیستم خود جدا کنیم.
مرحله 3 – Django را نصب کنید
سه راه برای نصب Django وجود دارد. ما از روش نصب pip این آموزش استفاده خواهیم کرد ، اما همه گزینه های موجود برای شما را ارجاع می دهیم.
• گزینه 1: نصب Django درون یک virtualenv
این روش زمانی ایده آل است که نیاز دارید نسخه Django جدا از محیط جهانی سرور مجازی باشد.
• گزینه 2: نصب Django از منبع
اگر جدیدترین نرم افزار را می خواهید یا چیزی جدیدتر از آنچه مخزن Ubuntu APT شما ارائه می دهد ، می توانید مستقیماً از منبع آن رانصب کنید. توجه داشته باشید که اگر می خواهید نسخه نرم افزار شما به روز باشد ، انتخاب این روش مستلزم توجه و نگهداری مداوم است.
• گزینه 3: نصب Django به صورت جهانی با pip
روشی که با آن همراه میشویم ، pip 3 است زیرا نصب Django را در سطح جهانی انجام خواهیم داد.
ما می خواهیم Django را با استفاده از pip در یک محیط مجازی نصب کنیم. برای راهنمایی بیشتر و اطلاع در مورد راه اندازی و استفاده از محیط های برنامه نویسی ، این آموزش مربوط به تنظیم یک محیط مجازی را بررسی کنید.
در دیرکتوری هوم سرور مجازی ، باید دایرکتوری ایجاد کنیم که شامل برنامه Django ما باشد. دستور زیر را اجرا کنید تا دایرکتوری به نام django-apps یا نام دیگری به انتخاب خود ایجاد کنید. سپس به داخل پوشه بروید.
⦁ $ mkdir django-apps
⦁
⦁ $ cd django-apps
درون دیرکتوری django-apps ، محیط مجازی خود را ایجاد کنید. بیایید آن را env بنامیم.
⦁ $ virtualenv env
اکنون محیط مجازی را با دستور زیر فعال کنید:
⦁ $ . env/bin/activate
⦁
پس از تغییر پیشوند به (env) مطلع میشوید که فعال شده است ، که بسته به اینکه در کدام دیرکتوری قرار دارید ، مشابه زیر خواهد بود:
(env) Sammy@ubuntu:$
در داخل محیط ، بسته Django را با استفاده از pip نصب کنید. نصب Django به ما امکان می دهد برنامه های Django را ایجاد و اجرا کنیم. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد Django ، سری آموزش های ما را در مورد توسعه Django را بخوانید
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ pip install django
⦁
پس از نصب ، با اجرای بررسی نسخه ، نصب Django خود را تأیید کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ django-admin –version
⦁
نتیجه خروجی به صورت زیر یا مشابه آن خواهد بود:
Output
2.2.12
با نصب Django بر روی سرور مجازی تان، می توانیم به سراغ ایجاد یک پروژه آزمایشی برویم تا مطمئن شویم که همه چیز به درستی کار می کند.
مرحله 4 – ایجاد یک پروژه تست Django
برای تست نصب Django ، یک برنامه وب اسکلتی ایجاد می کنیم.
تنظیم قوانین فایروال
در مرحله اول ، در صورت وجود ، باید پورت مورد استفاده را در فایروال سرور مجازی خود باز کنیم. اگر از UFW استفاده می کنید (همانطور که در راهنمای راه اندازی سرور مجازی اولیه توضیح داده شده است) ، می توانید پورت را با دستور زیر باز کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ sudo ufw allow 8000
⦁
شروع پروژه
اکنون می توانیم با استفاده از django-admin ، ابزار خط فرمان برای کارهای مدیریتی در پایتون ، برنامه ای تولید کنیم. سپس می توانیم از دستور startproject برای ایجاد ساختار دایرکتوری پروژه برای وب سایت تستی خود استفاده کنیم.
در حالی که در دیرکتوری برنامه django هستید ، دستور زیر را اجرا کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ django-admin startproject testsite
⦁
توجه: اجرای دستور django-admin startproject <projectname> ، نام دایرکتوری پروژه و بسته پروژه را <projectname> می نامد و پروژه را در دایرکتوری که در آن فرمان اجرا شده است ، ایجاد می کند. اگر پارامتر <destination> اختیاری ارائه شود ، Django از دیرکتوری مقصد ارائه شده به عنوان دایرکتوری پروژه استفاده می کند ، و management.py و بسته پروژه را درون آن ایجاد می کند.
حال می توانیم ببینیم که چه فایل های پروژه ای به تازگی ساخته شده اند. به فهرست راهنمای testite بروید و سپس محتویات آن دیرکتوری را فهرست کنید تا ببینید چه فایل هایی ایجاد شده اند:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ cd testsite
⦁
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ ls
⦁
Output
manage.py testsite
خروجی را مشاهده خواهید کرد که نشان می دهد این دایرکتوری حاوی فایلی به نام manage.py و پوشه ای به نام testsite است. فایل manage.py شبیه django-admin است و بسته پروژه را در sys.path قرار می دهد. همچنین متغیر محیط DJANGO_SETTINGS_MODULE را تنظیم می کند تا به فایل تنظیمات پروژه شما نشان دهد.
با اجرای دستور less مانند زیر می توانید اسکریپت manage.py را در ترمینال خود مشاهده کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ less manage.py
⦁
هنگامی که خواندن اسکریپت را تمام کردید ، برای خروج از فایل ، Q را فشار دهید.
اکنون برای مشاهده سایر فایل های ایجاد شده به دایرکتوری Testite بروید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ cd testsite/
⦁
سپس دستور زیر را برای لیست کردن محتوای دیرکتوری اجرا کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ ls
⦁
چهار فایل را مشاهده خواهید کرد:
Output
__init__.py settings.py urls.py wsgi.py
بیایید ببینیم هر یک از این فایل ها چگونه اند:
⦁ __init__.py به عنوان نقطه ورود پروژه Python شما عمل می کند.
⦁ settings.py تنظیمات نصب Django شما را توصیف می کند و به Django اطلاع می دهد که کدام تنظیمات در دسترس است.
⦁ urls.py حاوی لیست urlpatterns است ، که URL ها را به نمای آنها مسیریابی و نگاشت می کند.
⦁ wsgi.py شامل پیکربندی مربوط به رابط گیت وب سرور مجازی است. رابط گیت وب سرور مجازی (WSGI) استاندارد پلتفرم پایتون برای استقرار سرور مجازی ها و برنامه های وب است.
توجه: اگرچه یک فایل پیش فرض ایجاد شده است ، اما شما هنوز هم می توانید wsgi.py را در هر زمان متناسب با نیازهای استقرار خود تغییر دهید.
وب سایت خود را شروع و مشاهده کنید
اکنون می توانیم سرور مجازی را راه اندازی کنیم و با اجرای دستور runserver ، وب سایت را بر روی هاست و پورت تعیین شده مشاهده کنیم.
باید آدرس IP سرور مجازی شما را به لیست ALLOWED_HOSTS در فایل settings.py واقع در ~ / test_django_app / Testite / Testite / اضافه کنیم.
همانطور که در مقاله های Django گفته شد ، متغیر ALLOWED_HOSTS شامل “لیستی از رشته های نماینده هاست / دامنه هایی است که این سایت Django می تواند ارائه کند. این یک اقدام امنیتی برای جلوگیری از حملات هدر هاست HTTP است ، که حتی در بسیاری از تنظیمات سرور مجازی وب به ظاهر بی خطر امکان پذیر است. ”
برای افزودن آدرس IP می توانید از ویرایشگر متن مورد علاقه خود استفاده کنید. به عنوان مثال ، اگر از nano استفاده می کنید ، دستور زیر را به سادگی اجرا کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ nano ~/django-apps/testsite/testsite/settings.py
⦁
پس از اجرای فرمان ، بهتر است به بخش مجاز هاست ها بروید و آدرس IP سرور مجازی خود را درون براکت ها با یک یا دو کاما اضافه کنید.
settings.py
“””
Django settings for testsite project.
Generated by ‘django-admin startproject’ using Django 2.0.
…
“””
…
# SECURITY WARNING: don’t run with debug turned on in production!
DEBUG = True
# Edit the line below with your server IP address
ALLOWED_HOSTS = [‘your-server-ip’]
…
می توانید با نگه داشتن کلیدهای CTRL + x و سپس فشار دادن کلید y ، تغییرات را ذخیره کنید و از nano خارج شوید.
با انجام این کار ، حتماً به دایرکتوری که management.py در آن قرار دارد بروید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ cd ~/django-apps/testsite/
⦁
اکنون در دستور زیر your-server-ip را با IP سرور مجازی خود جایگزین کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ python manage.py runserver your-server-ip:8000
⦁
در آخر ، می توانید به لینک زیر بروید تا ببینید وب سایت اسکلتی شما چگونه است ، دوباره متن هایلایت شده را با IP واقعی سرور مجازی خود جایگزین کنید:
http://your-server-ip:8000/
پس از لود صفحه ، یک صفحه وب دریافت خواهید کرد که مشابه زیر است:
این تأیید می کند که Django به درستی نصب شده است و پروژه آزمایش ما به درستی کار می کند.
هنگامی که آزمایش برنامه تان به پایان رسید ، می توانید CTRL + C را فشار دهید تا دستور Runnerver متوقف شود. با این کار به محیط برنامه نویسی خود باز خواهید گشت.
هنگامی که آماده ترک محیط Python خود هستید ، می توانید دستور غیرفعال کردن را اجرا کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ deactivate
⦁
غیرفعال کردن محیط برنامه نویسی، شما را به سمت فرمان نهایی ترمینال باز می گرداند.
نتیجه
در این آموزش شما با موفقیت آخرین نسخه پایتون 3 که از طریق مخزن Ubuntu APT در دسترس شماست ، به روزرسانی کرده اید. همچنین pip 3 ، virtualenv و django را نصب کردید.
اکنون ابزارهای مورد نیاز برای شروع ساخت برنامه های وب Django را در اختیار دارید.
از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :
نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 18.04 – نصب MySQL در اوبونتو 18.04
نظارت بر سلامت سرور با Checkmk در اوبونتو – اجرای چند نسخه PHP بر روی یک سرور
نصب Nginx، MySQL، PHP در CentOS 7 – نصب و پیکربندی Elasticsearch در اوبونتو 18.04
راه اندازی سرور اولیه با اوبونتو 20.04 – تنظیم کلیدهای SSH در Ubuntu 20.04
نصب و استفاده از PostgreSQL در اوبونتو 20.0 – نحوه نصب MySQL در اوبونتو 20.04
نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 18.04 – نحوه نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 20.04
نصب Linux،Apache،MySQL،PHP LAMP در اوبونتو 20.04 – نصب وب سرور Apache در CentOS 8
نحوه نصب Drupal با Docker Compose – نحوه نصب Nginx در اوبونتو 20.04
7 مورد از اقدامات امنیتی برای محافظت از سرورهای شما – نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 20.04
نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 18.04 – اضافه کردن فضای Swap در اوبونتو 20.04
چگونه می توان فایروال را با UFW در اوبونتو 20.04 تنظیم کرد – نظارت بر اطلاعیه و مسیر BGP با BGPalerter اوبونتو 18.04
نصب و ایمن سازی phpMyAdmin در اوبونتو 20.04 – نصب و استفاده از Composer در اوبونتو 20.04
ریست کردن رمز ورود ریشه MySQL یا MariaDB – استفاده از نوع داده MySQL BLOB برای ذخیره تصاویر
نصب Nginx در اوبونتو 18.04 – نصب توزیع Anaconda پایتون در اوبونتو 20.04
نحوه نصب جاوا با Apt در اوبونتو 18.04 – نحوه نصب Django و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 16.04
نصب جنگو و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 20.04 – نحوه ایجاد سرور Minecraft در اوبونتو 18.04
نحوه راه اندازی یک پروژه Node با Typescript – نحوه نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 18.04
ایجاد یک برنامه Django و اتصال آن به یک بانک اطلاعاتی – نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 20.04
نصب MariaDB در اوبونتو 20.04 – فعال سازی و اتصال رابط کاربری Django
تنظیم پلتفرم Cloud IDE کد سرور را در اوبونتو 18.04 – پیکربندی Apache HTTP با رویداد MPM و PHP-FPM
کلمات کلیدی خرید سرور
خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان –
برچسب‌ها:
Debian
,
Django
,
python3
,
Ubuntu APT
,
Ubuntu Linux
0 notes
Text
چگونه به Ubuntu 20.04 Focal Fossa ارتقا دهید
آخرین نسخه پشتیبانی بلند مدت سیستم عامل اوبونتو ، Ubuntu 20.04 Focal Fossa در 23 آوریل 2020 منتشر شد. در این راهنما نحوه به روزرسانی سیستم اوبونتو با نسخه 18.04 یا بعد از آن به اوبونتو 20.04 توضیح داده خواهد شد.
هشدار: مانند هرگونه به روزرسانی دیگر بین نسخه های اصلی یک سیستم عامل ، این فرایند با خطر ذاتی شکست ، از دست رفتن داده ها یا پیکربندی ناقص نرم افزارها را به همراه دارد. پشتیبان گیری جامع و آزمایش گسترده به شدت توصیه می شود.
برای جلوگیری از این مشکلات ، توصیه می کنیم به جای به روزرسانی در محل ، به یک سرور مجازی تازه اوبونتو 20.04 منتقل شوید. ممکن است شما هنوز هم نیاز به بررسی تفاوت در پیکربندی نرم افزار هنگام به روزرسانی داشته باشید ، اما به احتمال زیاد سیستم اصلی دارای ثبات بیشتری خواهد بود. برای یادگیری نحوه جابه جایی بین سرور مجازی ها می توانید مجموعه مقالات ما را دنبال کنید.
پیش نیازها
این راهنما فرض می کند که شما یک سیستم اوبونتو 18.04 یا بالاتر دارید که با یک کاربر غیر ریشه sudo فعال شده است.
مشکلات احتمالی
اگرچه بسیاری از سیستم ها بدون بروز حادثه قابل نصب هستند ، اما انتقال به نسخه جدید با نصب توزیع از ابتدا ، پیکربندی سرویس ها با آزمایش دقیق در طول مسیر ، و جابه جایی برنامه یا داده های کاربر به عنوان یک مرحله جداگانه ، ایمن تر و قابل پیش بینی تر است.
شما هرگز نباید یک سیستم تولید را بدون آزمایش کردن تمام نرم افزارها و خدمات مستقر شده خود در برابر به روزرسانی در یک محیط مرحله بندی ، ارتقا دهید. به خاطر داشته باشید که کتابخانه ها ، زبان ها و سرویس های سیستم ممکن است تغییر قابل ملاحظه ای داشته باشند. قبل از بروزرسانی ، مطالب انتشار Focal Fossa را بخوانید.
مرحله 1 – تهیه نسخه پشتیبان از سیستم خود
قبل از تلاش برای بروزرسانی اساسی در هر سیستمی ، باید اطمینان حاصل کنید که اگر این نسخه به روزرسانی نادرست باشد ، اطلاعات شما از دست نخواهد رفت. بهترین راه برای دستیابی به این امر تهیه نسخه پشتیبان از کل سیستم فایل شما است. در صورت عدم امکان این کار ، از دایرکتوری هوم کاربرو ، هر فایل پیکربندی سفارشی و داده های ذخیره شده توسط سرویس هایی مانند پایگاه داده های رابطه ای کپی تهیه کنید.
برای مشاهده روش های بکاپ گیری که روی بیشتر سیستم های اوبونتو کار خواهند کرد ، به نحوه انتخاب رویکرد بکاپ گیری موثر برای VPS خود مراجعه کنید.
مرحله 2 – به روزرسانی بسته های نصب شده فعلی
قبل از شروع به روزرسانی نسخه ، ایمن ترین کار به روز رسانی به جدیدترین نسخه های کلیه بسته ها برای نسخه فعلی است. با به روزرسانی لیست بسته شروع کنید:
⦁ $ sudo apt update
⦁
سپس ، بسته های نصب شده را به آخرین نسخه های موجود خود ارتقا دهید:
⦁ $ sudo apt upgrade
⦁
لیستی از به روزرسانی ها به شما نشان داده می شود و از شما خواسته می شود ادامه دهید. با yes پاسخ دهید و Enter را فشار دهید.
این روند ممکن است مدتی طول بکشد. پس از اتمام کار ، از دستور dist-upgrade با apt-get استفاده کنید ، که هر گونه به روزرسانی دیگر که شامل تغییر متعلقات است ،یا اضافه کردن و حذف بسته های جدید در صورت لزوم را انجام میدهد. مجموعه ای از به روز رسانی ها را شامل می شود که ممکن است با مرحله apt upgrade قبلی به عقب برگشته باشد:
⦁ $ sudo apt dist-upgrade
⦁
در صورت درخواست ادامه ، دوباره با y پاسخ دهید و منتظر بمانید که به روزرسانی به پایان برسد.
اکنون که نصب به روز رسانی اوبونتو را دارید ، می توانید برای ارتقاء به نسخه 20.04 از do-release-upgrade استفاده کنید.
مرحله 3 – به روزرسانی با ابزار do-release-upgrade اوبونتو
به طور معمول ، نسخه های اوبونتو با تغییر در /etc/apt/sources.list Apt – که مشخص کننده مخازن بسته است – و با استفاده از apt-get dist-upgrade که خود به روزرسانی را انجام میدهد، قابل ارتقا هستند. اگرچه هنوز هم ممکن است این روند همچنان کار کند ، اوبونتو ابزاری به نام do-release-upgrade را فراهم می کند تا این ارتقا ایمن تر و آسان تر شود.
do-release-upgrade وجود نسخه جدید ، به روزرسانی لیست منابع و سایر کارها را بررسی می کند ، و مسیر ارتقاء رسمی توصیه شده برای به روزرسانی سرور مجازی است که باید از طریق یک اتصال از راه دور انجام شود.
با اجرای o-release-upgrade بدون هیچ آپشنی شروع کنید:
⦁ $ sudo do-release-upgrade
⦁
اگر نسخه جدید اوبونتو به طور رسمی منتشر نشده است ، ممکن است خروجی زیر را دریافت کنید:
Output
Checking for a new Ubuntu release
No new release found
توجه داشته باشید که در سرور مجازی اوبونتو ، نسخه جدید LTS تا انتشر نسخه اول خود ، در این مورد 20.04.1 برای do-release-upgrade در دسترس نیست. معمولاً چند ماه پس از تاریخ انتشار اولیه بیرون می آید.
اگر نسخه موجود را نمی بینید ، گزینه -d را برای ارتقا به نسخه توسعه اضافه کنید:
⦁ $ sudo do-release-upgrade -d
⦁
اگر از طریق SSH به سیستم خود متصل هستید ، از شما سؤال می شود که آیا می خواهید ادامه دهید. در مورد ماشینهای مجازی یا سرور مجازی های مدیریت شده باید به خاطر داشته باشید که از دست دادن اتصال SSH یک خطر محسوب می شود ، به خصوص اگر وسیله دیگری برای اتصال از راه دور به کنسول سیستم ندارید (مثلاً یک ویژگی کنسول مبتنی بر وب).
در مورد سایر سیستمهای تحت کنترل خود ، به یاد داشته باشید که ایمن ترین کار این است که اجرای به روزرسانی های اصلی سیستم عامل را تنها زمانی انجام دهید که دسترسی فیزیکی مستقیم به دستگاه دارید.
در اعلان ظاهر شده، y را تایپ کرده و Enter را فشار دهید تا ادامه یابد:
Output
Reading cache
Checking package manager
Continue running under SSH?
This session appears to be running under ssh. It is not recommended
to perform a upgrade over ssh currently because in case of failure it
is harder to recover.
If you continue, an additional ssh daemon will be started at port
‘1022’.
Do you want to continue?
Continue [yN]
در مرحله بعد ، به شما اطلاع داده می شود که do-release-upgrade ، نمونه جدیدی از sshd را در پورت 1022 شروع می کند:
Output
Starting additional sshd
To make recovery in case of failure easier, an additional sshd will
be started on port ‘1022’. If anything goes wrong with the running
ssh you can still connect to the additional one.
If you run a firewall, you may need to temporarily open this port. As
this is potentially dangerous it’s not done automatically. You can
open the port with e.g.:
‘iptables -I INPUT -p tcp –dport 1022 -j ACCEPT’
To continue please press [ENTER]
Enter را فشار دهید. در مرحله بعد ، ممکن است هشدار داده شود که ورودی آینه پیدا نشده است. Y را وارد کنید:
Output
Updating repository information
No valid mirror found
While scanning your repository information no mirror entry for the
upgrade was found. This can happen if you run an internal mirror or
if the mirror information is out of date.
Do you want to rewrite your ‘sources.list’ file anyway? If you choose
‘Yes’ here it will update all ‘bionic’ to ‘focal’ entries.
If you select ‘No’ the upgrade will cancel.
Continue [yN]
پس از دانلود لیستهای بسته جدید و محاسبه تغییرات ، از شما سؤال می شود که آیا می خواهید به روزرسانی را شروع کنید. دوباره ، y را وارد کنید تا ادامه دهید:
Output
Do you want to start the upgrade?
18 installed packages are no longer supported by Canonical. You can
still get support from the community.
3 packages are going to be removed. 142 new packages are going to be
installed. 452 packages are going to be upgraded.
You have to download a total of 338 M. This download will take about
42 minutes with a 1Mbit DSL connection and about 13 hours with a 56k
modem.
Fetching and installing the upgrade can take several hours. Once the
download has finished, the process cannot be canceled.
Continue [yN] Details [d]
بسته های جدید اکنون بازیابی ، باز و نصب می شوند. حتی اگر سیستم شما در حال اتصال سریع باشد ، این کار مدتی طول می کشد.
در حین نصب ، ممکن است سؤالات مختلف در قالب گفتگوی تعاملی ارائه شود. به عنوان مثال ، ممکن است از شما سؤال شود که آیا می خواهید در صورت لزوم به طور خودکار سرویس ها را مجدداً راه اندازی کنید:
در این حالت ، بهتر است بله را پاسخ دهید. در موارد دیگر ، ممکن است از شما سؤال شود که آیا می خواهید یک فایل پیکربندی را که تغییر داده اید جایگزین کنید. این اغلب یک فراخوان داوری است و به احتمال زیاد به دانش در مورد نرم افزار خاصی نیاز دارد که خارج از محدوده این آموزش است.
پس از پایان نصب بسته های جدید ، از شما سؤال می شود که آیا حاضر هستید بسته های منسوخ را حذف کنید. در سیستم استوک بدون پیکربندی سفارشی ، وارد کردن y در اینجا باید ایمن تر باشد. در سیستمی که به شدت اصلاح کرده اید ، بهتر است d را وارد کنید و لیست بسته های حذف شده را بررسی کنید ، شاید شامل مواردی باشد که لازم است بعدا مجدد نصب کنید.
Output
Remove obsolete packages?
53 packages are going to be removed.
Continue [yN] Details [d]
سرانجام ، با فرض اینکه همه چیز خوب پیش رفته است ، مطلع خواهید شد که به روزرسانی کامل شده است و باید ریستارت کنید. y را وارد کنید تا ادامه یابد:
Output
System upgrade is complete.
Restart required
To finish the upgrade, a restart is required.
If you select ‘y’ the system will be restarted.
Continue [yN]
در یک بخش SSH ، احتمالاً چیزی شبیه به موارد زیر را مشاهده خواهید کرد:
Output
Connection to 203.0.113.241 closed by remote host.
Connection to 203.0.113.241 closed.
ممکن است لازم باشد برای خروج از اعلان محلی خود ، یک کلید را در اینجا فشار دهید ، زیرا بخش SSH شما در انتهای سرور مجازی خاتمه یافته است.
لحظه ای صبر کنید تا سرور مجازی شما دوباره راه اندازی شود ، سپس دوباره وصل شوید. هنگام ورود به سیستم ، باید با پیامی که تأیید می کند اکنون در Focal Fossa هستید ، مورد استقبال قرار بگیرید:
Output
Welcome to Ubuntu 20.04 LTS (GNU/Linux 5.4.0-29-generic x86_64)
نتیجه
اکنون باید نصب Ubuntu 20.04 کار کند. از اینجا ، به احتمال زیاد باید تغییرات پیکربندی لازم برای سرویس ها و برنامه های مستقر را بررسی کنید.
می توانید آموزش و سؤالات بیشتر در مورد 20.04 را در صفحه آموزش Ubuntu 20.04 ما بیابید.
کلمات کلیدی خرید سرور
خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان –
برچسب‌ها:
Focal Fossa
0 notes
Text
چگونه به Ubuntu 20.04 Focal Fossa ارتقا دهید
آخرین نسخه پشتیبانی بلند مدت سیستم عامل اوبونتو ، Ubuntu 20.04 Focal Fossa در 23 آوریل 2020 منتشر شد. در این راهنما نحوه به روزرسانی سیستم اوبونتو با نسخه 18.04 یا بعد از آن به اوبونتو 20.04 توضیح داده خواهد شد.
هشدار: مانند هرگونه به روزرسانی دیگر بین نسخه های اصلی یک سیستم عامل ، این فرایند با خطر ذاتی شکست ، از دست رفتن داده ها یا پیکربندی ناقص نرم افزارها را به همراه دارد. پشتیبان گیری جامع و آزمایش گسترده به شدت توصیه می شود.
برای جلوگیری از این مشکلات ، توصیه می کنیم به جای به روزرسانی در محل ، به یک سرور مجازی تازه اوبونتو 20.04 منتقل شوید. ممکن است شما هنوز هم نیاز به بررسی تفاوت در پیکربندی نرم افزار هنگام به روزرسانی داشته باشید ، اما به احتمال زیاد سیستم اصلی دارای ثبات بیشتری خواهد بود. برای یادگیری نحوه جابه جایی بین سرور مجازی ها می توانید مجموعه مقالات ما را دنبال کنید.
پیش نیازها
این راهنما فرض می کند که شما یک سیستم اوبونتو 18.04 یا بالاتر دارید که با یک کاربر غیر ریشه sudo فعال شده است.
مشکلات احتمالی
اگرچه بسیاری از سیستم ها بدون بروز حادثه قابل نصب هستند ، اما انتقال به نسخه جدید با نصب توزیع از ابتدا ، پیکربندی سرویس ها با آزمایش دقیق در طول مسیر ، و جابه جایی برنامه یا داده های کاربر به عنوان یک مرحله جداگانه ، ایمن تر و قابل پیش بینی تر است.
شما هرگز نباید یک سیستم تولید را بدون آزمایش کردن تمام نرم افزارها و خدمات مستقر شده خود در برابر به روزرسانی در یک محیط مرحله بندی ، ارتقا دهید. به خاطر داشته باشید که کتابخانه ها ، زبان ها و سرویس های سیستم ممکن است تغییر قابل ملاحظه ای داشته باشند. قبل از بروزرسانی ، مطالب انتشار Focal Fossa را بخوانید.
مرحله 1 – تهیه نسخه پشتیبان از سیستم خود
قبل از تلاش برای بروزرسانی اساسی در هر سیستمی ، باید اطمینان حاصل کنید که اگر این نسخه به روزرسانی نادرست باشد ، اطلاعات شما از دست نخواهد رفت. بهترین راه برای دستیابی به این امر تهیه نسخه پشتیبان از کل سیستم فایل شما است. در صورت عدم امکان این کار ، از دایرکتوری هوم کاربرو ، هر فایل پیکربندی سفارشی و داده های ذخیره شده توسط سرویس هایی مانند پایگاه داده های رابطه ای کپی تهیه کنید.
برای مشاهده روش های بکاپ گیری که روی بیشتر سیستم های اوبونتو کار خواهند کرد ، به نحوه انتخاب رویکرد بکاپ گیری موثر برای VPS خود مراجعه کنید.
مرحله 2 – به روزرسانی بسته های نصب شده فعلی
قبل از شروع به روزرسانی نسخه ، ایمن ترین کار به روز رسانی به جدیدترین نسخه های کلیه بسته ها برای نسخه فعلی است. با به روزرسانی لیست بسته شروع کنید:
⦁ $ sudo apt update
⦁
سپس ، بسته های نصب شده را به آخرین نسخه های موجود خود ارتقا دهید:
⦁ $ sudo apt upgrade
⦁
لیستی از به روزرسانی ها به شما نشان داده می شود و از شما خواسته می شود ادامه دهید. با yes پاسخ دهید و Enter را فشار دهید.
این روند ممکن است مدتی طول بکشد. پس از اتمام کار ، از دستور dist-upgrade با apt-get استفاده کنید ، که هر گونه به روزرسانی دیگر که شامل تغییر متعلقات است ،یا اضافه کردن و حذف بسته های جدید در صورت لزوم را انجام میدهد. مجموعه ای از به روز رسانی ها را شامل می شود که ممکن است با مرحله apt upgrade قبلی به عقب برگشته باشد:
⦁ $ sudo apt dist-upgrade
⦁
در صورت درخواست ادامه ، دوباره با y پاسخ دهید و منتظر بمانید که به روزرسانی به پایان برسد.
اکنون که نصب به روز رسانی اوبونتو را دارید ، می توانید برای ارتقاء به نسخه 20.04 از do-release-upgrade استفاده کنید.
مرحله 3 – به روزرسانی با ابزار do-release-upgrade اوبونتو
به طور معمول ، نسخه های اوبونتو با تغییر در /etc/apt/sources.list Apt – که مشخص کننده مخازن بسته است – و با استفاده از apt-get dist-upgrade که خود به روزرسانی را انجام میدهد، قابل ارتقا هستند. اگرچه هنوز هم ممکن است این روند همچنان کار کند ، اوبونتو ابزاری به نام do-release-upgrade را فراهم می کند تا این ارتقا ایمن تر و آسان تر شود.
do-release-upgrade وجود نسخه جدید ، به روزرسانی لیست منابع و سایر کارها را بررسی می کند ، و مسیر ارتقاء رسمی توصیه شده برای به روزرسانی سرور مجازی است که باید از طریق یک اتصال از راه دور انجام شود.
با اجرای o-release-upgrade بدون هیچ آپشنی شروع کنید:
⦁ $ sudo do-release-upgrade
⦁
اگر نسخه جدید اوبونتو به طور رسمی منتشر نشده است ، ممکن است خروجی زیر را دریافت کنید:
Output
Checking for a new Ubuntu release
No new release found
توجه داشته باشید که در سرور مجازی اوبونتو ، نسخه جدید LTS تا انتشر نسخه اول خود ، در این مورد 20.04.1 برای do-release-upgrade در دسترس نیست. معمولاً چند ماه پس از تاریخ انتشار اولیه بیرون می آید.
اگر نسخه موجود را نمی بینید ، گزینه -d را برای ارتقا به نسخه توسعه اضافه کنید:
⦁ $ sudo do-release-upgrade -d
⦁
اگر از طریق SSH به سیستم خود متصل هستید ، از شما سؤال می شود که آیا می خواهید ادامه دهید. در مورد ماشینهای مجازی یا سرور مجازی های مدیریت شده باید به خاطر داشته باشید که از دست دادن اتصال SSH یک خطر محسوب می شود ، به خصوص اگر وسیله دیگری برای اتصال از راه دور به کنسول سیستم ندارید (مثلاً یک ویژگی کنسول مبتنی بر وب).
در مورد سایر سیستمهای تحت کنترل خود ، به یاد داشته باشید که ایمن ترین کار این است که اجرای به روزرسانی های اصلی سیستم عامل را تنها زمانی انجام دهید که دسترسی فیزیکی مستقیم به دستگاه دارید.
در اعلان ظاهر شده، y را تایپ کرده و Enter را فشار دهید تا ادامه یابد:
Output
Reading cache
Checking package manager
Continue running under SSH?
This session appears to be running under ssh. It is not recommended
to perform a upgrade over ssh currently because in case of failure it
is harder to recover.
If you continue, an additional ssh daemon will be started at port
‘1022’.
Do you want to continue?
Continue [yN]
در مرحله بعد ، به شما اطلاع داده می شود که do-release-upgrade ، نمونه جدیدی از sshd را در پورت 1022 شروع می کند:
Output
Starting additional sshd
To make recovery in case of failure easier, an additional sshd will
be started on port ‘1022’. If anything goes wrong with the running
ssh you can still connect to the additional one.
If you run a firewall, you may need to temporarily open this port. As
this is potentially dangerous it’s not done automatically. You can
open the port with e.g.:
‘iptables -I INPUT -p tcp –dport 1022 -j ACCEPT’
To continue please press [ENTER]
Enter را فشار دهید. در مرحله بعد ، ممکن است هشدار داده شود که ورودی آینه پیدا نشده است. Y را وارد کنید:
Output
Updating repository information
No valid mirror found
While scanning your repository information no mirror entry for the
upgrade was found. This can happen if you run an internal mirror or
if the mirror information is out of date.
Do you want to rewrite your ‘sources.list’ file anyway? If you choose
‘Yes’ here it will update all ‘bionic’ to ‘focal’ entries.
If you select ‘No’ the upgrade will cancel.
Continue [yN]
پس از دانلود لیستهای بسته جدید و محاسبه تغییرات ، از شما سؤال می شود که آیا می خواهید به روزرسانی را شروع کنید. دوباره ، y را وارد کنید تا ادامه دهید:
Output
Do you want to start the upgrade?
18 installed packages are no longer supported by Canonical. You can
still get support from the community.
3 packages are going to be removed. 142 new packages are going to be
installed. 452 packages are going to be upgraded.
You have to download a total of 338 M. This download will take about
42 minutes with a 1Mbit DSL connection and about 13 hours with a 56k
modem.
Fetching and installing the upgrade can take several hours. Once the
download has finished, the process cannot be canceled.
Continue [yN] Details [d]
بسته های جدید اکنون بازیابی ، باز و نصب می شوند. حتی اگر سیستم شما در حال اتصال سریع باشد ، این کار مدتی طول می کشد.
در حین نصب ، ممکن است سؤالات مختلف در قالب گفتگوی تعاملی ارائه شود. به عنوان مثال ، ممکن است از شما سؤال شود که آیا می خواهید در صورت لزوم به طور خودکار سرویس ها را مجدداً راه اندازی کنید:
در این حالت ، بهتر است بله را پاسخ دهید. در موارد دیگر ، ممکن است از شما سؤال شود که آیا می خواهید یک فایل پیکربندی را که تغییر داده اید جایگزین کنید. این اغلب یک فراخوان داوری است و به احتمال زیاد به دانش در مورد نرم افزار خاصی نیاز دارد که خارج از محدوده این آموزش است.
پس از پایان نصب بسته های جدید ، از شما سؤال می شود که آیا حاضر هستید بسته های منسوخ را حذف کنید. در سیستم استوک بدون پیکربندی سفارشی ، وارد کردن y در اینجا باید ایمن تر باشد. در سیستمی که به شدت اصلاح کرده اید ، بهتر است d را وارد کنید و لیست بسته های حذف شده را بررسی کنید ، شاید شامل مواردی باشد که لازم است بعدا مجدد نصب کنید.
Output
Remove obsolete packages?
53 packages are going to be removed.
Continue [yN] Details [d]
سرانجام ، با فرض اینکه همه چیز خوب پیش رفته است ، مطلع خواهید شد که به روزرسانی کامل شده است و باید ریستارت کنید. y را وارد کنید تا ادامه یابد:
Output
System upgrade is complete.
Restart required
To finish the upgrade, a restart is required.
If you select ‘y’ the system will be restarted.
Continue [yN]
در یک بخش SSH ، احتمالاً چیزی شبیه به موارد زیر را مشاهده خواهید کرد:
Output
Connection to 203.0.113.241 closed by remote host.
Connection to 203.0.113.241 closed.
ممکن است لازم باشد برای خروج از اعلان محلی خود ، یک کلید را در اینجا فشار دهید ، زیرا بخش SSH شما در انتهای سرور مجازی خاتمه یافته است.
لحظه ای صبر کنید تا سرور مجازی شما دوباره راه اندازی شود ، سپس دوباره وصل شوید. هنگام ورود به سیستم ، باید با پیامی که تأیید می کند اکنون در Focal Fossa هستید ، مورد استقبال قرار بگیرید:
Output
Welcome to Ubuntu 20.04 LTS (GNU/Linux 5.4.0-29-generic x86_64)
نتیجه
اکنون باید نصب Ubuntu 20.04 کار کند. از اینجا ، به احتمال زیاد باید تغییرات پیکربندی لازم برای سرویس ها و برنامه های مستقر را بررسی کنید.
می توانید آموزش و سؤالات بیشتر در مورد 20.04 را در صفحه آموزش Ubuntu 20.04 ما بیابید.
کلمات کلیدی خرید سرور
خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان –
برچسب‌ها:
Focal Fossa
0 notes
Text
نحوه ایجاد نماها (Views) برای توسعه وب Django
اگر مجموعه توسعه ما Django را دنبال کرده باشید ، با موفقیت یک برنامه Django ایجاد کرده اید که به کاربران دارای امتیازات ادمین اجازه می دهد تا از طریق داشبورد UI ادمین Django ، نظرات و پست های خود را اضافه کنند. همچنین با اهرم کردن MySQL و مدل های راه حل نگاشت مربوط به آبجکت، تداوم داده ها را تنظیم کرده اید.
در این آموزش ، نماهای Django را ایجاد خواهیم کرد که برنامه وب ما را قادر می سازد به درستی درخواست های وب را انجام داده و پاسخ های وب مورد نیاز را برگرداند. همانطور که در مطالب Django تعریف شده است ، یک پاسخ وب می تواند محتوای HTML یک صفحه وب ، یک تغییر مسیر یا یک خطای HTTP باشد (به عنوان مثال 404). کد توابع view تا زمانی که در مسیر Python شما باشد از لحاظ فنی می تواند در هر نقطه از پروژه شما قرار بگیرد. با این حال ، برخی از کنوانسیون های معروف برای نامگذاری و قرار دادن فایل وجود دارند که این توابع view در آنها موجودند ، و ما این روشها را دنبال خواهیم کرد.
پس از اتمام مراحل این آموزش ، وبلاگ Django شما یک پست جدید را به آدرس اینترنتی IP-یا-domain / post شما وارد می کند.
پیش نیازها
این آموزش بخشی از مجموعه توسعه Django است و ادامه آن سری میباشد.
اگر این مجموعه را دنبال نکرده اید ، فرضیات زیر را مطرح می کنیم:
• باید نسخه 3 یا بالاتر Django را نصب کرده باشید.
• برنامه Django خود را به یک پایگاه داده وصل کرده اید. ما از MySQL استفاده می کنیم ، و می توانید با دنبال کردن قسمت دوم مقاله Django ،تحت عنوان “نحوه ایجاد یک برنامه Django و اتصال آن به یک بانک اطلاعاتی” ، به این اتصال دست یابید.
• شما با یک سیستم عامل مستقر در یونیکس کار می کنید ، ترجیحاً با سرور مجازی ابری اوبونتو 20.04 زیرا این سیستمی است که ما روی آن آزمایش کرده ایم. اگر می خواهید Django را در محیطی مشابه تنظیم کنید ، لطفاً به آموزش “نحوه نصب Django و ایجاد یک محیط توسعه در اوبونتو 20.04” مراجعه کنید.
• رابط کاربری ادمین Django خود را تنظیم کرده اید. شما می توانید این کار را با پیروی از آموزش ادمین Django انجام دهید.
از آنجا که این راهنما در وهله اول با نماهای Django سروکار دارد ، حتی اگر ستاپ کمی متفاوتی دارید، می توانید آن را دنبال کنید.
مرحله 1 – ایجاد توابع view
در درون ترمینال خود ، ابتدا باید وارد دایرکتوری مربوطه شوید و محیط مجازی Python خود را فعال کنید. اگر همراه این مجموعه بوده باشید ، می توانید دستورات زیر را وارد کنید. مهم است که همیشه در هنگام تهیه برنامه خود از یک محیط برنامه نویسی پایتون استفاده کنید تا اطمینان حاصل شود که کد شما درج شده است و شما با ستاپ درست کار می کنید.
⦁ $ cd ~/my_blog_app
⦁
⦁ $ . env/bin/activate
اکنون که محیط مجازی شما فعال شده است ، بیایید به دیرکتوری blogsite برویم و در آنجا یک فایل پایتون را باز خواهیم کرد و اولین تابع view خود را ایجاد می کنیم.
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ cd ~/my_blog_app/blog/blogsite
⦁
برای مشاهده ویرایش ، با استفاده از nano یا ویرایشگر متن مورد نظر خود ، فایل views.py را باز کنید.
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ nano views.py
⦁
با باز کردن فایل ، باید کدی مشابه با این را پر کنید:
/my_blog_app/blog/blogsite/views.py
from django.shortcuts import render
# Create your views here.
عبارت ورود را که تابع render () را از کتابخانه django.shortcuts وارد می کند، نگه خواهیم داشت. تابع render()به ما امکان می دهد تا یک ��لگو و یک متن را با هم ترکیب کنیم تا بتوانیم آبجکت HttpResponse مناسب را برگردانیم. این را به خاطر بسپارید زیرا با هر نمایی که می نویسیم ، مسئولیت نمونه سازی ، پر کردن و بازگرداندن HttpResponse را بر عهده داریم.
در مرحله اول ما اولین نمای خود را اضافه خواهیم کرد که از کاربران با صفحه ایندکس استقبال می کند. تابع HttpResponse () را از کتابخانه http در Django وارد میکنیم. با استفاده از آن تابع ، متن را ارسال می کنیم تا هنگام درخواست صفحه وب نمایش داده شود.
~/my_blog_app/blog/blogsite/views.py
from django.shortcuts import render
from django.http import HttpResponse
def index(request):
return HttpResponse(‘Hello, welcome to the index page.’)
پس از آن ، یک تابع دیگر اضافه خواهیم کرد که پست شخصی را که می خواهیم بعداً در آموزش ایجاد کنیم ، نمایش می دهد.
~/my_blog_app/blog/blogsite/views.py
…
def individual_post(request):
return HttpResponse(‘Hi, this is where an individual post will be.’)
فایل نهایی views.py اکنون به شرح زیر خواهد بود.
~/my_blog_app/blog/blogsite/views.py
from django.http import HttpResponse
from django.shortcuts import render
def index(request):
return HttpResponse(‘Hello, welcome to the index page.’)
def individual_post(request):
return HttpResponse(‘Hi, this is where an individual post will be.’)
پس از پایان ویرایش فایل ، حتما آن را ذخیره کنید و خارج شوید. در nano ، می توانید CTRL و X ، سپسY ، و ENTER را فشار دهید.
در حال حاضر ، هیچ URL مشخص شده ای که این توابع به آن اشاره کند وجود ندارد ، بنابراین باید آن را به فایل urlpatterns خود در فایل پیکربندی URL اضافه کنیم. با افزودن نماها، اجازه خواهیم داد که از طریق این فایل پیکربندی به نگاشت URLها به آنها بپردازیم تا بتوانیم صفحاتی را که ایجاد کرده ایم مشاهده کنیم.
مرحله 2 – URL را به نماها نگاشت کنید
با Django ، می توانیم URL های خود را طراحی کنیم تا با برنامه خود استفاده کنیم. این کار در پایتون خالص با استفاده از فایلی که معمولاً به URLconf یا فایل “پیکربندی URL” شناخته می شود انجام می گردد.
برای نمایش صفحه وب ، Django ابتدا باید ماژول URLconf را برای استفاده تعیین کند ، سپس به دنبال urlpatterns ، یک ساختار داده لیستی است که شامل همه الگوهای URL میباشد. سپس Django از هر الگوی URL عبور می کند تا اینکه اولین موردی را پیدا کند که مطابقت داشته باشد. پس از یافتن یک انطباق ، Django نمای مرتبط را پیدا می کند ، و آن تابع نما داده های مربوط به الگوی URL و یک آبجکت HttpRequest را دریافت می کند. اگر در هر مرحله در طول این فرآیند خرابی وجود داشته باشد ، به جای آن ، یک نمای خطا نشان داده می شود.
در این بخش ، ما با دو فایل urls.py مختلف در دو دیرکتوری مختلف برنامه خود کار خواهیم کرد.
در حالی که در دیرکتوری ~ / my_blog_app / blog / blogsite هستید، فایل urls.py – که به عنوان فایل URLconf شما نیز شناخته شده است – را برای ویرایش باز کنید. ما در اینجا از nano برای ویرایش فایل استفاده خواهیم کرد.
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ nano urls.py
⦁
با لیست urlpatterns فایل را به گونه ای تغییر دهید که مشابه فایل زیر باشد.
~/my_blog_app/blog/blogsite/urls.py
from django.urls import path
from . import views
urlpatterns = [
path(”, views.index, name=’index’),
path(‘post/’, views.individual_post, name=’individual_post’)
]
پس از اتمام خطوط بالا را اضافه کنید، فایل را ذخیره کرده و ببندید.
پس از به روزرسانی فایل URLconf دیرکتوری blogsite ، آن را در URLconf دیرکتوری blog قرار خواهیم داد وگرنه قابل تشخصی نیست. ما باید این کار را انجام دهیم زیرا در فایل تنظیمات ما به عنوان ROOT_URLCONF تنظیم شده است. این بدان معناست که Django در حال جستجوی urlpatterns در آدرس URL دیرکتوری blog است.
برای درج blogsite URLconf در blog URLconf ، باید به آن دیرکتوری برویم.
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ cd ~/my_blog_app/blog/blog
⦁
پس از رفتن به آنجا ، می توانید فایل URLconf را با nano یا ویرایشگر متن دیگر مورد نظر خود باز کنید.
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ nano urls.py
⦁
در این فایل خطوط زیر را اضافه خواهیم کرد تا فایل /blogsite/urls.py را که با آنها کار کرده ایم درج شود ، که در خط دوم نشان داده شده است.
~/my_blog_app/blog/blog/urls.py
from django.contrib import admin
from django.urls import include, path
urlpatterns = [
path(‘admin/’, admin.site.urls),
path(”, include(‘blogsite.urls’))
]
فایل را ذخیره کنید و ببندید.
اکنون برای رفتن به URL هایی که ایجاد کرده ایم می خواهیم مرورگر وب را باز کنیم و تأیید کنیم که آنها متنی را که ما به نماها اضافه کرده ایم را نمایش می دهند. برای دسترسی به فایل manage.py که برنامه Django را ارائه میدهد ، باید به پوشه والد برویم.
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ cd ..
⦁
دستور زیر را صادر کنید. در زیر می توانید 0.0.0.0 را با آدرس IP خود جایگزین کنید.
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ python manage.py runserver 0.0.0.0:8000
⦁
در مرورگر وب خود ، به آدرس IP خود ، پورت 8000 بروید:
your-server-ip:8000
یک صفحه وب مشابه زیر دریافت خواهید کرد:
در مرحله بعد ، به URL زیر بروید:
your-server-ip:8000/post/
از اینجا باید صفحه وب زیر نمایش داده شود:
اکنون تأیید کردیم که دو فایل urls.py کار می کنند و داده ها دقیقاً آنچه را که انتظار داریم را نشان می دهد. اکنون بیایید برخی از داده های واقعی را وارد وبلاگ خود کنیم.
مرحله 3 – ایجاد یک پست وبلاگ
اکنون که اصول کارکرد الگوها و نماهای URL را میدانید ، بیایید یک پست وبلاگ اضافه کنیم و به جای متنی که در فایل های پایتون رمزگذاری کرده ایم ، در صفحه وب نمایش داده شود.
پست را از طریق صفحه ادمینی که قبلاً تنظیم کرده ایم ایجاد خواهیم کرد. با استفاده از سرور مجازی خود در برنامه Django ، از یک مرورگر وب استفاده کنید تا به صفحه وبلاگ نویسی ادمین به آدرس زیر بروید:
your-server-ip:8000/admin/blogsite/
در آنجا ، روی پیوند + Add واقع در ردیف Posts کلیک کنید تا پر کردن دیتابیس با یک پست وبلاگ نمونه را شروع کنید
با کلیک روی لینک ، فرم ورودی مانند این را دریافت خواهید کرد:
هر گاه می خواهید پستی اضافه کنید ، برای این کار به این صفحه می روید. از طرف دیگر ، می توانید پست ها را با لینک تغییر ویرایش کنید.
در فرم موجود ، می توانید قسمتهای زیر را ویرایش کنید:
فیلد محتوا
عنوان عنوان پست مورد نظر را اینجا اضافه کنید. به عنوان مثال My First Blog Post
کد شماره صفحه به قسمتی از URL اشاره دارد که المان آدرس وب معتبر را با کلیدواژه های قابل خواندن معرفی میکند. عموما از عنوان صفحه گرفته میشود. بنابراین در این حالت میتوانیم از my-first-blog-post استفاده کنیم
محتوا بدنه پست وبلاگ شماست. برای مثال ما فقط Hello, World! را اضافه میکنیم، اما شما میتوانید هر متن طولانی وارد کنید.
نویسنده در این فیلد نام و نام کاربری مربوطه را اضافه کنید. ما از sammy استفاده میکنیم
فرم پست وبلاگ را همانطور که می بینید برای اهداف تست خود پر کنید.
هنگامی که داده های مثال را به صفحه اضافه کردید ، روی دکمه SAVE کلیک کنید. صفحه تأیید زیر را دریافت خواهید کرد:
تبریک می گویم! شما اولین پست وبلاگ خود را ایجاد کرده اید!
در مرحله بعد ، بررسی می کنیم که آیا یک ردیف به پایگاه داده MySQL اضافه کرده است و شامل داده هایی که تازه وارد رابط کاربری سرور مجازی کرده ایم میباشد.
مرحله 4 – نمایش داده های بانک اطلاعاتی
در این مرحله ، باید به MySQL برویم ، بنابراین فرآیند فعلی سرور مجازی را از طریق ترمینال با تایپ کردن CTRL + C متوقف کنید ، سپس مفسر MySQL خود را باز کنید. کاربر ما برای پایگاه داده برنامه Django ، djangouser میباشد ، اما حتما از کاربر مناسب برای پروژه خود استفاده کنید.
⦁ (env) sammy@ubuntu:$ mysql -u djangouser
⦁
وقتی وارد MySQL شدید ، به پایگاه داده blog_data (یا پایگاه داده ای که برای پروژه شما صحیح است) بروید:
⦁ Mysql> use blog_data;
⦁
سپس محتوای جدول blogsite_post را نمایش دهید.
⦁ Mysql> select * from blogsite_post;
⦁
خروجی مشابه زیر را دریافت خواهید کرد که باید اطلاعات اضافه شده شما به رابط کاربری ادمین را نشان دهد.
Output
+—-+——————–+——————–+—————+—————————-+——–+
| id | title | slug | content | created_on | author |
+—-+——————–+——————–+—————+—————————-+——–+
| 1 | My First Blog Post | my-first-blog-post | Hello, World! | 2020-05-14 00:30:03.186564 | Sammy |
+—-+——————–+——————–+—————+—————————-+——–+
1 row in set (0.00 sec)
همانطور که در خروجی نشان داده شده است ، یک ردیف داده برای پستی که اضافه کرده ایم وجود دارد. اکنون بیایید این داده ها را به تابع view برای پست ها ارجاع دهیم. برای خروج از مفسر MySQL از CTRL + D استفاده کنید.
به برنامه فایل views.py در داخل برنامه blogsite خود بروید.
⦁ (env) sammy@ubuntu:$ cd ~/my_blog_app/blog/blogsite
⦁
اکنون فایل را باز کنید تا بتوانیم داده های جدید خود را وارد کنیم.
⦁ (env) sammy@ubuntu:$ nano views.py
⦁
فایل را ویرایش کنید تا همانند فایل زیر باشد.
~/my_blog_app/blog/blogsite
from django.shortcuts import render
from django.http import HttpResponse
from .models import Post
def index(request):
return HttpResponse(‘Hello, welcome to the index page.’)
def individual_post(request):
recent_post = Post.objects.get(id__exact=1)
return HttpResponse(recent_post.title + ‘: ‘ + recent_post.content)
در کد بالا ، عبارت ورودی دیگری را برای پست اضافه کردیم. رشته نقل قول شده را نیز از HttpResponse حذف کردیم و آن را با داده های پست وبلاگ خود جایگزین کردیم. برای ارجاع داده ها برای یک آبجکت خاص ، از شناسه پست وبلاگ در ارتباط با آبجکت مورد نظر که میخواهیم نمایش دهیم استفاده می کنیم و آن شناسه را در متغیری به نام recent_post ذخیره می کنیم. سپس می توانیم با اضافه کردن فیلد با جداکننده دوره ، فیلد های خاصی از آن آبجکت را بدست آوریم.
پس از ذخیره کردن و بستن فایل ، برای اجرای برنامه Django به مکان فایل management.py بروید.
⦁ (env) sammy@ubuntu:$ cd ~/my_blog_app/blog
⦁
⦁ (env) sammy@ubuntu:$ python manage.py runserver 0.0.0.0:8000
از یک مرورگر وب ، به آدرس زیر بروید:
your-server-ip:8000/post/
در اینجا ، ما تغییراتی را که ایجاد کرده ایم خواهیم دید. صفحه مشابه این خواهد بود ، متنی را که به پست اضافه کردید نشان داده می شود.
پس از پایان یافتن صفحه ، CTRL + C را در ترمینال فشار دهید تا روند کار متوقف شود.
برای غیرفعال کردن محیط برنامه نویسی خود ، می توانید دستور deactivate را تایپ کرده و سپس از سرور مجازی خارج شوید.
نتیجه
در این آموزش نماها را ایجاد کردیم، الگوهای URL را نگاشت کردیم ، و متن را در صفحه وب از پایگاه داده پست وبلاگ خود نمایش دادیم.
آموزش بعدی نحوه استفاده از HTML برای ایجاد قالب های Django و نحوه زیباسازی را پوشش میدهد. تاکنون این مجموعه مدلهای Django و نماهای Django را پوشش داده است. قالب ها آخرین قسمت مهم و بنیادی برای پایه و اساس برنامه Django شما هستند.
کلمات کلیدی خرید سرور
خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آ��ریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان –
برچسب‌ها:
Django
0 notes
Text
نصب Mount NFS در اوبونتو 20.04
NFS یا Network File System یک پروتکل سیستم فایل توزیع شده است که به شما امکان می دهد دایرکتوری های از راه دور را روی سرور مجازی خود سوار کنید. همچنین این امکان را به شما می دهد فضای ذخیره سازی را در یک مکان دیگر مدیریت کنید و از طرف چندین کلاینت روی آن فضا بنویسید. NFS روشی نسبتاً استاندارد و کارآمد برای دسترسی به سیستمهای از راه دور از طریق شبکه را فراهم می کند و در شرایطی کار می کند که به طور منظم به منابع مشترک دسترسی پیدا کند.
در این راهنما ، چگونگی نصب نرم افزار مورد نیاز برای عملکرد NFS را در اوبونتو 20.04 ، پیکربندی دو مانیتور NFS روی یک سرور مجازی و کلاینت ، بررسی خواهیم کرد و به اشتراک گذاری از راه دور می پردازیم.
پیش نیازها
ما در این آموزش از دو سرور مجازی استفاده خواهیم کرد که یک قسمت از سیستم فایل آن را با دیگری به اشتراک می گذارد. برای دنبال کردن این راهنما، به موارد زیر نیاز خواهید داشت:
• دو سرور مجازی Ubuntu 20.04. هر یک از آنها باید یک کاربر غیر ریشه با امتیازات sudo ، فایروال تنظیم شده با UFW و شبکه های خصوصی داشته باشد.
o برای کمک به راه اندازی کاربر غیر ریشه با امتیازات sudo و فایروال ، راه اندازی سرور مجازی اولیه ما را با راهنمای اوبونتو 20.04 دنبال کنید.
در طول این آموزش ، ما به سرور مجازی هایی که دایرکتوری های آن را به عنوان هاست و سرور مجازی که این دایرکتوری ها را به عنوان کلاینت سوار می کند ، اشاره می کنیم. برای هر دو باید آدرس IP را بدانید. در صورت وجود حتما از آدرس شبکه خصوصی استفاده کنید.
در طول این آموزش به آدرسهای IP توسط متغیرهایی host_ip و client_ip ارجاع خواهیم داد. لطفاً در صورت لزوم جایگزین کنید.
مرحله 1 – دانلود و نصب مولفه ها
با نصب مولفه های لازم در هر سرور مجازی شروع خواهیم کرد.
روی هاست
روی سرور مجازی میزبان ، بسته nfs-kernel-server را نصب کنید ، که به شما امکان می دهد دایرکتوری های خود را به اشتراک بگذارید. از آنجایی که این اولین عملی است که در این بخش با apt انجام می دهید ، قبل از نصب ، دیرکتوری بسته محلی خود را ریفرش کنید:
Host:$ sudo apt update
Host:$ sudo apt install nfs-kernel-server
پس از نصب این بسته ها ، به سرور مجازی کلاینت بروید.
روی کلاینت
در سرور مجازی کلاینت ، باید پکیجی به نام nfs-common نصب کنیم ، که عملکرد NFS را بدون در اختیار گذاشتن اجزای سرور مجازی فراهم می کند. قبل از نصب ، دوباره دیرکتوری بسته محلی را ریفرش کنید تا اطمینان حاصل کنید که اطلاعات به روز دارید:
Client:$ sudo apt update
Client:$ sudo apt install nfs-common
اکنون که هر دو سرور مجازی بسته های لازم را دارند ، می توانیم پیکربندی آنها را شروع کنیم.
مرحله 2 – ایجاد دایرکتوری Share روی هاست
می خواهیم دو دایرکتوری جداگانه را با تنظیمات مختلف پیکربندی به اشتراک بگذاریم ، تا دو روش اصلی که NFS mounts میتواند با توجه به دسترسی ابرکاربر پیکربندی شود را نشان دهیم .
ابرکاربرها می توانند در هر مکانی در سیستم خود فعال باشند. با این حال ، دایرکتوری های نصب شده NFS جزئی از سیستمی نیستند که روی آن نصب شده اند ، بنابراین به طور پیش فرض ، سرور مجازی NFS از انجام عملیاتی که نیاز به امتیازات فوق کاربری دارند امتناع می ورزد. این محدودیت پیش فرض بدین معنی است که ابرکاربرها روی کلاینت نمی توانند به عنوان ریشه فایل هایی را بنویسند ، مالکیت را واگذار کنند یا سایر وظایف فوق کاربری را در قسمت NFS انجام دهند.
با این وجود ، گاهی اوقات ، کاربران قابل اعتماد در سیستم کلاینت وجود دارند که باید این اقدامات را در سیستم فایل نصب شده انجام دهند اما نیازی به دسترسی ابرکاربر به هاست ندارند. شما می توانید سرور مجازی NFS را تنظیم کنید تا این کار را انجام دهد ، اگرچه این یک عنصر خطر را ایجاد می کند ، زیرا چنین کاربری می تواند دسترسی ریشه ای به کل سیستم هاست را بدست آورد.
مثال 1: صادر کردن یک MOUNT با هدف عمومی
در مثال اول ، یک NFS mount عمومی ایجاد خواهیم کرد که از رفتار پیش فرض NFS استفاده کند تا ارتباط با هاست را برای کاربری با امتیازات اصلی در دستگاه کلاینت که از این امتیازات ابرکاربری کلاینت استفاده میکند، مشکل نماید. ممکن است از چیزی شبیه به این برای ذخیره فایلهایی که با استفاده از یک سیستم مدیریت محتوا بارگذاری شده اند و یا برای ایجاد فضایی برای کاربران که به راحتی فایل های پروزه را به اشتراک بگذارند ، استفاده کنید.
ابتدا دیرکتوری اشتراک را تهیه کنید:
Host:$ sudo mkdir /var/nfs/general -p
از آنجا که ما آن را با sudo ایجاد می کنیم ، این دیرکتوری متعلق به کاربر ریشه میزبان است:
Host:$ ls -la /var/nfs/general
Output
drwxr-xr-x 2 root root 4096 May 14 18:36 .
NFS هر عملیات ریشه ای بر روی کلاینت را به عنوان یک اقدام امنیتی به اعتبارات nobody:nogroup ترجمه میکند. بنابراین ، ما باید مطابق با آن اعتبارات، مالکیت دایرکتوری را تغییر دهیم.
Host:$ sudo chown nobody:nogroup /var/nfs/general
اکنون آماده صادر کردن این دیرکتوری هستید.
مثال 2: صادر کردن دیرکتوری هوم
در مثال دوم ، هدف این است که دایرکتوری های هوم کاربر ذخیره شده روی هاست در سرور مجازی های کلاینت در دسترس باشد ، در حالی که به ادمین های معتبر آن سرور مجازی های کلاینت امکان دسترسی برای مدیریت راحت کاربران را بدهد.
برای انجام این کار ، دایرکتوری /home را صادر خواهیم کرد. از آنجا که در حال حاضر وجود دارد ، نیازی به ایجاد آن نداریم. مجوزها را نیز تغییر نمی دهیم. اگر این کار را انجام دادیم ، می تواند برای هر کسی که دارای دیرکتوری هوم در دستگاه میزبان است ، منجر به طیف وسیعی از مشکلات شود.
مرحله 3 – پیکربندی NFS Exports در سرور مجازی میزبان
در مرحله بعدی ، برای تنظیم اشتراک گذاری این منابع ، وارد فایل پیکربندی NFS خواهیم شد.
در دستگاه میزبان ، فایل / etc / eksport را در ویرایشگر متن خود با امتیازات اصلی باز کنید:
Host:$ sudo nano /etc/exports
فایل حاوی کامنت هایی است که ساختار کلی هر خط پیکربندی را نشان میدهد. ترکیب آن به شرح زیر است:
/etc/exports
directory_to_share client(share_option1,…,share_optionN)
ما باید برای هر دایرکتوری که قصد داریم به اشتراک بگذاریم خطی ایجاد کنیم. حتما مکان نگهدارنده client_ip که در اینجا نشان داده شده است را به آدرس IP واقعی خود تغییر دهید:
/etc/exports
/var/nfs/general client_ip(rw,sync,no_subtree_check)
/home client_ip(rw,sync,no_root_squash,no_subtree_check)
در اینجا ، ما به جز no_root_squash از گزینه های تنظیمات مشابه برای هر دو دیرکتوری استفاده می کنیم. بیایید نگاهی بیندازیم که معنی هر یک از این گزینه ها چیست:
rw: این گزینه به رایانه کلاینت امکان دسترسی و خواندن volume را می دهد.
sync: این گزینه NFS را مجبور به نوشتن تغییراتی در دیسک قبل از پاسخ دادن می کند. منجر به محیط پایدارتر و مداوم تر میشود زیرا پاسخ ، بیانگر وضعیت واقعی والیوم از راه دور است. اما سرعت عملكردهای فایل را نیز كاهش می دهد.
no_subtree_check: این گزینه مانع از بررسی زیرشاخه می شود ، که فرآیندی است که در آن میزبان باید بررسی کند که آیا فایل برای هر درخواست همچنان در درخت صادر شده موجود است یا خیر. با تغییر نام فایل هنگام تغییر کلاینت ، این مسئله می تواند مشکلات بسیاری ایجاد کند. تقریباً در همه موارد ، بهتر است چک کردن زیرشاخه را غیرفعال کنید.
no_root_squash: به طور پیش فرض ، NFS درخواست های یک کاربر ریشه از راه دور را به یک کاربر بدون امتیاز در سرور مجازی ترجمه می کند. این به عنوان ویژگی امنیتی در نظر گرفته شده بود تا از دسترسی یک حساب کاربری ریشه روی کلاینت برای استفاده از سیستم فایل میزبان به عنوان ریشه جلوگیری کند. no_root_squash این رفتار را برای برخی از اشتراکات غیرفعال می کند.
پس از اتمام انجام تغییرات ، فایل را ذخیره کنید و ببندید. سپس ، برای اینکه اشتراکات را در اختیار کلاینتانی که پیکربندی کرده اید قرار دهید ، سرور مجازی NFS را با دستور زیر مجدداً راه اندازی کنید:
host:$ sudo systemctl restart nfs-kernel-server
با این حال ، قبل از استفاده واقعی از اشتراکات جدید ، باید اطمینان داشته باشید که طبق قوانین فایروال ترافیک به سمت فایل اشتراکی مجاز باشد.
مرحله 4 – تنظیم فایروال روی هاست
ابتدا ، اجازه دهید وضعیت فایروال را بررسی کنیم تا ببینیم آیا فعال شده است یا خیر ، و اگر چنین است ، ببینیم چه چیزی در حال حاضر مجاز است:
host:$ sudo ufw status
Output
Status: active
To Action From
— —— —-
OpenSSH ALLOW Anywhere
OpenSSH (v6) ALLOW Anywhere (v6)
روی سیستم ما فقط ترافیک SSH مجاز است ، بنابراین برای ترافیک NFS باید قاعده ای اضافه کنیم.
در بسیاری از برنامه ها ، می توانید از sudo ufw app listاستفاده کرده و آنها را با نام فعال کنید ، اما nfs یکی از این موارد نیست. با این حال ، از آنجا که ufw همچنین /etc/servicesرا برای پورت و پروتکل یک سرویس بررسی می کند ، ما هنوز می توانیم dNFS را با نام اضافه کنیم. بهترین روش فعال کردن محدود کننده ترین قانون است که هنوز ترافیکی را که می خواهید مجاز کنید را ممکن میسازد ، بنابراین به جای اینکه ترافیک را از هر کجا امکان پذیر کنید ، به صورت خاص عمل خواهیم کرد.
برای باز کردن پورت 2049 روی هاست از دستور زیر استفاده کنید ، حتماً آدرس IP کلاینت خود را جایگزین کنید:
host:$ sudo ufw allow from client_ip to any port nfs
می توانید تغییر را با تایپ دستور زیر تأیید کنید:
host:$ sudo ufw status
باید ترافیک مجاز از پورت 2049 در خروجی را مشاهده کنید:
Output
Status: active
To Action From
— —— —-
OpenSSH ALLOW Anywhere
2049 ALLOW 203.0.113.24
OpenSSH (v6) ALLOW Anywhere (v6)
این خروجی تأیید می کند که UFW فقط امکان عبور NFS در پورت 2049 از دستگاه کلاینت ما را فراهم می کند.
مرحله 5 – ایجاد Mount Points و نصب دیرکتوری ها بر روی کلاینت
اکنون که سرور مجازی هاست پیکربندی شده است و اشتراکات خود را ارائه می دهد ، کلاینت خود را آماده خواهیم کرد.
برای اینکه اشتراک گذاری ها از راه دور در دسترس کلاینت قرار گیرد ، باید دایرکتوری ها را روی میزبان نصب کنیم که می خواهیم آنها را به اشتراک بگذاریم تا دایرکتوری های خالی روی کلاینت قرار بگیرد.
توجه: اگر فایلها و دایرکتوری هایی در قسمت استقرار شما وجود داشته باشند ، به محض سوار کردن اشتراک NFS ، مخفی می شوند. برای جلوگیری از از بین رفتن فایل های مهم ، اطمینان حاصل کنید که اگر در پوشه ای که از قبل وجود دارد مستقر میکنید ، دایرکتوری خالی باشد.
ما دو دیرکتوری برای سوار کردن فایل های خود ایجاد خواهیم کرد:
Client:$ sudo mkdir -p /nfs/general
Client:$ sudo mkdir -p /nfs/home
اکنون که یک مکان برای قرار دادن اشتراک گذاری ها از راه دور داریم و فایروال را باز کرده ایم ، می توانیم با استفاده از آدرس IP سرور مجازی میزبان خود ، اشتراکات را سوار کنیم:
Client:$ sudo mount host_ip:/var/nfs/general /nfs/general
Client:$ sudo mount host_ip:/home /nfs/home
این دستورات اشتراک گذاری ها را از رایانه میزبان روی دستگاه کلاینت نصب می کنند. می توانید چند بار بررسی کنید که آنها با موفقیت نصب شده اند. می توانید این کار را با یک فرمان mount یا findmnt بررسی کنید ، اما df -h خروجی خواناتری را ارائه می دهد:
Client:$ df -h
Output
Filesystem Size Used Avail Use% Mounted on
udev 474M 0 474M 0% /dev
tmpfs 99M 936K 98M 1% /run
/dev/vda1 25G 1.8G 23G 8% /
tmpfs 491M 0 491M 0% /dev/shm
tmpfs 5.0M 0 5.0M 0% /run/lock
tmpfs 491M 0 491M 0% /sys/fs/cgroup
/dev/vda15 105M 3.9M 101M 4% /boot/efi
tmpfs 99M 0 99M 0% /run/user/1000
10.132.212.247:/var/nfs/general 25G 1.8G 23G 8% /nfs/general
10.132.212.247:/home 25G 1.8G 23G 8% /nfs/home
هر دو اشتراک گذاری که مستقر کردیم در پایین ظاهر می شود. از آنجا که از همان سیستم فایل سوار شده اند ، همان استفاده از دیسک را نشان می دهند. برای دیدن میزان فضای استفاده شده تحت هر نقطه نصب ، از دستور میزان استفاده دیسک یعنی du و مسیر سوار کردن استفاده کنید. پرچم -s به جای نمایش استفاده برای هر فایل ، خلاصه ای از استفاده را ارائه می دهد. –h خروجی خواناتری را برای انسان چاپ می کند.
مثلا:
Client:$ du -sh /nfs/home
Output
36K /nfs/home
این به ما نشان می دهد که محتویات کل دایرکتوری هوم فقط از 36k فضای موجود استفاده می کند.
مرحله 6 – آزمایش دسترسی NFS
در مرحله بعد ، اجازه دهید با نوشتن چیزی برای هرکدام از آنها ، دسترسی به اشتراکات را آزمایش کنیم.
مثال 1: اشتراک گذاری هدف کلی
ابتدا یک فایل آزمایشی را در قسمت / var / nfs / general بنویسید:
Client:$ sudo touch /nfs/general/general.test
سپس ، مالکیت آن را بررسی کنید:
Client:$ ls -l /nfs/general/general.test
Output
-rw-r–r– 1 nobody nogroup 0 Aug 1 13:31 /nfs/general/general.test
از آنجا که ما این والیوم را بدون تغییر رفتار پیش فرض NFS نصب کردیم و فایل را به عنوان کاربر اصلی کلاینت از طریق دستور sudo ایجاد کردیم، مالکیت فایل به طور پیش فرض برای nobody:nogroupمیباشد. ابرکاربرهای کلاینت قادر به انجام اقدامات ادمین معمولی مانند تغییر صاحب یک فایل یا ایجاد یک دیرکتوری جدید برای گروهی از کاربران ، در این اشتراک NFS نخواهند بود.
مثال 2: اشتراک دیرکتوری هوم
برای مقایسه مجوزهای اشتراک با هدف کلی با اشتراک دیرکتوری هوم ، یک فایل را در / nfs / home به همین روش ایجاد کنید:
Client:$ sudo touch /nfs/home/home.test
سپس به مالکیت فایل نگاه کنید:
Client:$ ls -l /nfs/home/home.test
Output
-rw-r–r– 1 root root 0 Aug 1 13:32 /nfs/home/home.test
ما با استفاده از دستور sudo ، home.test را به عنوان root ساختیم ، دقیقاً به همان روشی که فایل general.test را ایجاد کردیم. اما ، در این حالت متعلق به root است زیرا وقتی گزینه no_root_squash را در این نصب مشخص کردیم ، از رفتار پیش فرض استفاده می کنیم. این امر اجازه می دهد تا کاربران اصلی ما در دستگاه کلاینت به عنوان ریشه عمل کنند و اجرای حساب های کاربری را بسیار راحت تر می کند. در عین حال ، این بدان معنی است که ما نباید به این کاربران دسترسی اصلی را به هاست بدهیم.
مرحله 7 – نصب دیرکتوری های از راه دور NFS در بوت
ما می توانیم اشتراک گذاری های NFS راه دور را با اضافه کردن آنها به فایل / etc / fstab روی کلاینت بطور خودکار در بوت نصب کنیم.
این فایل را با امتیازات ریشه در ویرایشگر متن خود باز کنید:
Client:$ sudo nano /etc/fstab
در پایین فایل ، برای هر یک از اشتراکات یک خط اضافه کنید. مانند این ظاهر خواهند شد:
/etc/fstab
. . .
host_ip:/var/nfs/general /nfs/general nfs auto,nofail,noatime,nolock,intr,tcp,actimeo=1800 0 0
host_ip:/home /nfs/home nfs auto,nofail,noatime,nolock,intr,tcp,actimeo=1800 0 0
توجه: می توانید اطلاعات بیشتری در مورد گزینه هایی که در اینجا مشخص می کنیم در صفحه Man NFS پیدا کنید. با اجرای دستور زیر می توانید به آن دسترسی پیدا کنید:
$ man nfs
کلاینت به طور خودکار پارتیشن های از راه دور را در بوت سوار می کند ، اگرچه ممکن است برای برقراری اتصال و در دسترس بودن اشتراک گذاری ، مدتی طول بکشد.
مرحله 8 – Unmount (پیاده) کردن اشتراک گذاری از راه دور NFS
اگر دیگر نمی خواهید که دایرکتوری از راه دور روی سیستم شما نصب باشد ، می توانید با بیرون رفتن از ساختار دیرکتوری اشتراک گذاری و پیاده کردن آن ، آن را Unmount کنید:
Client:$ cd ~
Client:$ sudo umount /nfs/home
Client:$ sudo umount /nfs/general
توجه داشته باشید که این فرمان همانطور که انتظار دارید umount است و نه unmount .
با این کار اشتراک گذاری از راه دور حذف می شود و فقط فضای محلی شما قابل دسترسی خواهد بود:
Client:$ df -h
Output
Filesystem Size Used Avail Use% Mounted on
udev 474M 0 474M 0% /dev
tmpfs 99M 936K 98M 1% /run
/dev/vda1 25G 1.8G 23G 8% /
tmpfs 491M 0 491M 0% /dev/shm
tmpfs 5.0M 0 5.0M 0% /run/lock
tmpfs 491M 0 491M 0% /sys/fs/cgroup
/dev/vda15 105M 3.9M 101M 4% /boot/efi
tmpfs 99M 0 99M 0% /run/user/1000
اگر همچنین می خواهید از استقرار مجدد آنها در ریبوت بعدی جلوگیری کنید ، / etc / fstab را ویرایش کرده و با قرار دادن یک کاراکتر # در ابتدای خط ، خط را حذف کرده یا آن را باطل کنید. همچنین می توانید با از بین بردن گزینه auto مانع نصب خودکار شوید ، که به شما امکان می دهد هچنان آن را به صورت دستی سوار کنید.
نتیجه
در این آموزش ، ما یک میزبان NFS ایجاد کردیم و با ایجاد دو نصب مختلف NFS ، که با یک کلاینت NFS به اشتراک گذاشتیم ، برخی رفتارهای کلیدی NFS را نشان دادیم.
اگر به دنبال اجرای NFS در تولید هستید ، مهم است که توجه داشته باشید که این پروتکل رمزگذاری نشده است. در مواردی که از طریق شبکه خصوصی به اشتراک می گذارید ، ممکن است مشکلی نداشته باشد. اما در موارد دیگر ، یک VPN یا نوع دیگری از تونل رمزگذاری شده برای محافظت از اطلاعات شما ضروری خواهد بود.
کلمات کلیدی خرید سرور
خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان –
برچسب‌ها:
Network File System
,
NFS
0 notes
Text
نحوه توسعه برنامه ها در Kubernetes با Okteto
Okteto CLI یک پروژه منبع باز است که تجربه توسعه محلی را برای برنامه های در حال اجرا در Kubernetes فراهم می کند. با استفاده از آن می توانید کد خود را بر روی IDE محلی خود بنویسید و به محض ذخیره یک فایل ، تغییرات را می توان به خوشه Kubernetes خود وارد کرد و برنامه شما فوراً بروزرسانی خواهد شد. کل این فرآیند بدون نیاز به ساخت تصاویر Docker یا اعمال مانیفست های Kubernetes اتفاق می افتد ، که می تواند زمان قابل توجهی طول بکشد.
در این آموزش ، شما از Okteto برای بهبود بهره وری در هنگام تهیه یک برنامه بومی Kubernetes استفاده خواهید کرد. ابتدا ، یک خوشه Kubernetes ایجاد می کنید و از آن برای اجرای یک برنامه استاندارد “Hello World” استفاده می کنید. سپس از Okteto برای توسعه و به روز کردن خودکار برنامه خود بدون نیاز به نصب محلی استفاده خواهید کرد.
پیش نیازها
قبل از شروع این آموزش ، موارد زیر را نیاز خواهید داشت:
⦁ خوشه Kubernetes 1.12+ . در این آموزش ، از یک خوشه vpsgol Kubernetes با سه گره استفاده می شود ، اما شما می توانید با استفاده از یک روش دیگر ، خوشه ایجاد کنید.
⦁ kubectl و doctl برای برقراری ارتباط با خوشه شما نصب و تنظیم شده باشند.
⦁ یک حساب کاربری Docker Hub
⦁ Docker در حال اجرا بر روی دستگاه محلی شما.
مرحله 1 – ایجاد برنامه Hello World
برنامه “hello world” یک سنت قدیمی در توسعه وب است. در این حالت ، یک سرویس وب ساده است که به هر درخواست با ” hello world” پاسخ می دهد. اکنون که خوشه Kubernetes خود را ایجاد کرده اید ، اجازه دهید یک برنامه “Hello World” را در Golang و مانیفیستی که برای استقرار آن در Kubernetes استفاده خواهید کرد ، ایجاد کنیم.
اولین به دایرکتوری هوم خود سوییچ کنید:
⦁ $ cd ~
⦁
اکنون یک دایرکتوری جدید به نام hello_world تهیه کرده و به داخل آن بروید:
⦁ $ mkdir hello_world
⦁
⦁ $ cd hello_world
با IDE یا ویرایشگر متن مورد علاقه خود ، فایل جدیدی را با نام main.go ایجاد و باز کنید:
⦁ $ nano main.go
⦁
main.go یک وب سرور مجازی Golang خواهد بود که پیام hello world را به شما باز می گرداند !. بنابراین ، اجازه دهید از کد زیر استفاده کنیم:
main.go
package main
import (
“fmt”
“net/http”
)
func main() {
fmt.Println(“Starting hello-world server…”)
http.HandleFunc(“/”, helloServer)
if err := http.ListenAndServe(“:8080”, nil); err != nil {
panic(err)
}
}
func helloServer(w http.ResponseWriter, r *http.Request) {
fmt.Fprint(w, “Hello world!”)
}
کد main.go موارد زیر را انجام می دهد:
⦁ اولین عبارت در یک فایل منبع Go باید نام بسته باشد. دستورات اجرایی همیشه باید از package main استفاده کنند.
⦁ بخش ورودی نشان می دهد کد بسته به چه مواردی بستگی دارد. در این حالت از fmt برای دستکاری رشته و net / http برای سرور مجازی HTTP استفاده می کند.
⦁ تابع main نقطه ورود به باینری شماست. از روش http.HandleFunc برای پیکربندی سرور مجازی جهت فراخوانی helloServer در هنگام دریافت درخواست به مسیر / استفاده می شود. http.ListenAndServe یک سرور مجازی HTTP را شروع می کند که در تمام رابط های شبکه به پورت 8080 گوش می دهد.
⦁ عملکرد helloServer شامل منطق کنترل کننده درخواست شما است. در این حالت ، hello world! را به عنوان پاسخ به درخواست خواهد نوشت.
شما باید یک تصویر Docker ایجاد کرده و آن را به سمت رجیستری Docker خود هدایت کنید تا Kubernetes بتواند آن را دریافت و سپس برنامه را اجرا کند.
یک فایل جدید با نام Dockerfile را با IDE یا ویرایشگر متن مورد علاقه خود باز کنید:
⦁ $ nano Dockerfile
⦁
Dockerfile شامل دستورات لازم برای ساخت کانتینر Docker برنامه شما می باشد. اجازه دهید از کد زیر استفاده کنیم:
Dockerfile
FROM golang:alpine as builder
RUN apk –update –no-cache add bash
WORKDIR /app
ADD . .
RUN go build -o app
FROM alpine as prod
WORKDIR /app
COPY –from=builder /app/app /app/app
EXPOSE 8080
CMD [“./app”]
Copy
Dockerfile شامل دو مرحله است builder و prod:
• مرحله builder شامل ابزارهای ساخت Go است. که مسئول کپی کردن فایل ها و ساخت باینری Go است.
• مرحله prod تصویر نهایی است. فقط شامل یک سیستم تهی و باینری برنامه خواهد بود.
این یک تمرین خوب میباشد. کانتینر تولید شما را کوچکتر و ایمن تر می کند زیرا تنها شامل برنامه شما و دقیقاً آنچه برای اجرای آن لازم است می باشد.
تصویر کانتینر را بسازید (نام_DockerHub_usus را با نام کاربری داکر هاب خود جایگزین کنید):
⦁ $ docker build -t your_DockerHub_username/hello-world:latest
⦁
اکنون آن را به Docker Hub وارد کنید:
⦁ $ docker push your_DockerHub_username/hello-world:latest
⦁
سپس ، یک پوشه جدید برای مانیفست Kubernetes ایجاد کنید:
⦁ $ mkdir k8s
⦁
وقتی از مانیفست Kubernetes استفاده می کنید ، به Kubernetes می گویید که چگونه برنامه شما اجرا می شود. این بار ، یک شیء استقرار ایجاد می کنید. بنابراین ، یک فایل جدید deployment.yaml را با IDE یا ویرایشگر متن مورد علاقه خود ایجاد کنید:
⦁ $ nano k8s/deployment.yaml
⦁
مطالب زیر یک شیء استقرار Kubernetes را شرح می دهد که تصویر داکر okteto/hello-world:latest را اجرا میکند. این محتوا را به فایل جدید خود اضافه کنید ، اما در مورد شما okteto ذکر شده بعد از برچسب image را با your_DockerHub_username جایگزین کنید:
~/hello_world/k8s/deployment.yaml
apiVersion: apps/v1
kind: Deployment
metadata:
name: hello-world
spec:
selector:
matchLabels:
app: hello-world
replicas: 1
template:
metadata:
labels:
app: hello-world
spec:
containers:
– name: hello-world
image: your_DockerHub_username/hello-world:latest
ports:
– containerPort: 8080
مانیفست استقرار دارای سه بخش اصلی است:
⦁ metadata نام استقرار شما را مشخص می کند.
⦁ replicas مشخص می کند که چند نسخه از آن را می خواهید اجرا کنید.
⦁ template به Kubernetes می گوید که چه چیزی را مستقر کند و چه برچسب هایی را اضافه نماید. در این حالت ، یک کانتینر واحد ، با تصویر okteto/hello-world:latest ، که به پورت 8080 گوش میدهد، و با برچسب app: hello-world همراه است. توجه داشته باشید که این برچسب همان مورد استفاده در بخش selector است.
اکنون به راهی برای دسترسی به برنامه خود نیاز دارید. می توانید با ایجاد یک شیء سرویس ، برنامه ای را در Kubernetes قرار دهید. بیایید با استفاده از مانیفست این کار را انجام دهیم. با IDE یا ویرایشگر متن مورد علاقه خود فایل جدیدی به نام service.yaml ایجاد کنید:
⦁ nano k8s/service.yaml
⦁
محتوای زیر سرویس هایی را نشان می دهد که شیء استقرار hello world را در معرض دید شما قرار می دهد:
k8s/service.yaml
apiVersion: v1
kind: Service
metadata:
name: hello-world
spec:
type: LoadBalancer
ports:
– protocol: TCP
port: 80
targetPort: 8080
name: http
selector:
app: hello-world
مانیفست سرویس چهار بخش اصلی دارد:
⦁ metadata به Kubernetes می گوید كه چگونه سرویس خود را نامگذاری كنند.
⦁ type به Kubernetes می گوید چگونه می خواهید سرویس خود را در معرض دید قرار دهید.
⦁ برچسب ports به Kubernetes می گوید كه كدام پورت را می خواهید در معرض دید قرار دهید ، و چگونه می توانید آنها را برای استقرار خود نگاشت كنید. در این حالت ، پورت 80 را به صورت خارجی در معرض دید قرار می دهید و آن را به پورت 8080 در محل استقرار خود هدایت می کنید.
⦁ selector به Kubernetes می گوید که چگونه ترافیک را هدایت کند. در این حالت ، هر پوسته با برچسب app: hello-world ترافیک دریافت می کند.
اکنون شما همه چیز را برای استقرار برنامه “hello world” خود در Kubernetes دارید. در ادامه کار استقرار را انجام خواهیم داد.
مرحله 2 – استفاده از برنامه Hello World شما
در این مرحله برنامه “Hello World” خود را در Kubernetes مستقر می کنید ، سپس تأیید می کنید که درست کار می کند.
با استقرار برنامه خود در Kubernetes کار را شروع کنید:
⦁ $ kubectl apply -f k8s
⦁
خروجی زیر را مشاهده خواهید کرد:
Output
deployment.apps “hello-world” created
service “hello-world” created
بعد از گذشت حدود یک دقیقه یا بیشتر ، می توانید IP برنامه خود را بازیابی کنید. برای بررسی سرویس خود از این دستور kubectl استفاده کنید:
⦁ $ kubectl get service hello-world
⦁
خروجی مانند این را مشاهده خواهید کرد که اشیاء سرویس Kubernetes را لیست میکند. به IP برنامه خود در ستون EXTERNAL-IP توجه کنید:
Output
NAME TYPE CLUSTER-IP EXTERNAL-IP PORT(S) AGE
hello-world ClusterIP your_cluster_ip your_external_ip 8080/TCP 37s
مرورگر خود را باز کنید و به برنامه your_external_ip که برای برنامه “Hello World” ذکر شده است بروید. قبل از ادامه مرحله بعدی تأیید کنید که برنامه شما در حال اجرا است.
تا این لحظه ، شما یک مسیر نسبتاً سنتی را برای توسعه برنامه ها با Kubernetes دنبال کرده اید. در ادامه ، هر زمان که می خواهید کد را در برنامه خود تغییر دهید ، باید یک تصویر جدید Docker بسازید و وارد کنید و سپس آن تصویر را از Kubernetes بیرون بکشید. این روند می تواند مدتی طول بکشد. Okteto برای ساده تر ساختن این حلقه درونی طراحی شده است. بیایید به Okteto CLI نگاهی بیندازیم و ببینیم چگونه می تواند کمک کند.
مرحله 3 – نصب Okteto CLI
اکنون با نصب Okteto CLI ، بهره وری توسعه Kubernetes را بهبود می بخشید. رابط خط فرمان Okteto یک پروژه منبع باز است که به شما امکان می دهد تغییرات کد برنامه را با برنامه های Kubernetes همزمان کنید. شما می توانید با استفاده از IDE ، اشکال زداگر یا کامپایلرهای مورد علاقه خود استفاده کنید بدون اینکه برای تست برنامه خود مجبور به تعهد ، ساخت ، ارائه یا استقرار مجدد کانتینرها باشید – همانطور که در مراحل قبلی انجام دادید.
برای نصب Okteto CLI در دستگاه macOS یا Linux ، دستور زیر را اجرا کنید:
⦁ $ curl https://get.okteto.com -sSfL | sh
⦁
بیایید نگاهی دقیق تر به این دستور بیاندازیم:
⦁ از دستور curl برای انتقال داده به سرور مجازی استفاده می شود.
⦁ پرچم -s هر خروجی را سرکوب می کند.
⦁ پرچم -S خطاها را نشان می دهد.
⦁ پرچم -f باعث عدم موفقیت درخواست در HTTP می شود.
⦁ پرچم -L باعث می شود درخواست از تغییر مسیر پیروی کند.
⦁ عملگر | این خروجی را به دستور sh پایپ می کند ، که آخرین باینری okteto را در دستگاه محلی شما دانلود و نصب می کند.
اگر ویندوز را اجرا می کنید ، می توانید فایل را بطور متناوب از طریق مرورگر وب خود دانلود کرده و به صورت دستی آن را به PATH $ خود اضافه کنید.
پس از نصب Okteto CLI ، آماده هستید تا برنامه “hello world” را در حالت توسعه قرار دهید.
مرحله 4 – قرار دادن برنامه Hello world در حالت توسعه
Okteto CLI به منظور جابجایی برنامه در حال اجرا بر روی خوشه Kubernetes با کد موجود در دستگاه شما طراحی شده است. برای این کار ، Okteto از اطلاعات ارائه شده از یک فایل مانیفست Okteto استفاده می کند. این فایل شیء استقرار Kubernetes را که با کد محلی شما تعویض می شود ، اعلام می کند.
با IDE یا ویرایشگر متن مورد علاقه خود فایل جدیدی به نام okteto.yaml ایجاد کنید:
⦁ $ nano okteto.yaml
⦁
بیایید یک مانیفست پایه بنویسیم که در آن می توانید نام شیء استقرار ، تصویر پایه Docker برای استفاده و یک پوسته را تعریف کنید. بعداً به این اطلاعات برمی گردیم. از فایل محتوای نمونه زیر استفاده کنید:
okteto.yaml
name: hello-world
image: okteto/golang:1
workdir: /app
command: [“bash”]
با اجرای دستور زیر آماده شوید تا برنامه خود را در حالت توسعه قرار دهید:
⦁ $ okteto up
⦁
Output
✓ Development environment activated
✓ Files synchronized
Namespace: default
Name: hello-world
Welcome to your development environment. Happy coding!
default:hello-world /app>
دستور okteto up برنامه “hello world” را در یک محیط توسعه عوض می کند ، این بدان معنی است که:
⦁ کانتینر برنامه Hello World با تصویرداکر okteto/golang:1 به روز می شود. این تصویر شامل ابزارهای لازم برای ساخت ، آزمایش ، اشکال زدایی و اجرای برنامه “Hello World” است.
⦁ یک سرویس همگام سازی فایل ایجاد شده است تا تغییرات شما بین سیستم فایل محلی و غلاف برنامه تان را به روز نگه دارد.
⦁ یک پوسته از راه دور در محیط توسعه شما شروع می شود. اکنون می توانید برنامه خود را بگونه ای که در دستگاه محلی خود هستید ، بسازید ، آزمایش و اجرا کنید.
⦁ هر پردازشی که در پوسته از راه دور اجرا می کنید ، همان ترافیک ورودی ، همان متغیرهای محیط ، والیوم یا رمزها را به عنوان غلافهای اصلی برنامه “Hello World” دریافت خواهد کرد. این به نوبه خود ، یک محیط توسعه کاملاً واقع بینانه و شبیه تولید را به شما می دهد.
در همان کنسول ، اکنون برنامه را طبق معمول اجرا کنید (بدون ساختن و ارائه تصویر Docker) ، مانند این:
⦁ Okteto> go run main.go
⦁
Output
Starting hello-world server…
اولین باری که برنامه را اجرا می کنید ، Go متعلقات شما را دانلود و برنامه را کامپایل می کند. صبر کنید تا این فرآیند کامل شود و با باز کردن مرورگر و ریفرش صفحه برنامه خود ، دقیقاً مانند گذشته ، برنامه خود را تست کنید.
اکنون آماده هستید تا توسعه را مستقیماً روی Kubernetes شروع کنید.
مرحله 5 – توسعه مستقیم روی Kubernetes
بیایید شروع به ایجاد تغییراتی در برنامه “hello world” کنیم و سپس ببینیم که چگونه در Kubernetes بازتاب می یابند.
فایل main.go را با IDE یا ویرایشگر متن مورد علاقه خود باز کنید. به عنوان مثال ، یک کنسول جداگانه باز کنید و دستور زیر را اجرا کنید:
⦁ $ nano main.go
⦁
سپس ، پیام پاسخ خود را به Hello world from vpsgol! تغییر دهید!:
main.go
package main
import (
“fmt”
“net/http”
)
func main() {
fmt.Println(“Starting hello-world server…”)
http.HandleFunc(“/”, helloServer)
if err := http.ListenAndServe(“:8080”, nil); err != nil {
panic(err)
}
}
func helloServer(w http.ResponseWriter, r *http.Request) {
fmt.Fprint(w, “Hello world from vpsgol!”)
}
اینجاست که گردش کار شما تغییر می کند. Okteto به جای ساختن تصاویر و استفاده مجدد از کانتینر برای به روزرسانی برنامه “hello world” ، تغییرات شما را در محیط توسعه خود در Kubernetes همگام سازی می کند.
از کنسولی که فرمان okteto up را اجرا کردید ، با فشار دادن CTRL + C، اجرای go run main.go را لغو کنید. اکنون برنامه را دوباره اجرا کنید:
⦁ Okteto> default:hello-world /app> go run main.go
⦁
Output
Starting hello-world server…
به مرورگر برگردید و صفحه برنامه “Hello World” خود را مجدد لود کنید.
تغییرات کد شما بلافاصله و همه بدون نیاز به تعهد ، ایجاد یا ارائه در Kubernetes اعمال شد .
نتیجه
Okteto با کلیک روی یک دکمه ، خوشه Kubernetes را به یک پلت فرم توسعه کاملاً برجسته تبدیل می کند. در این آموزش شما Okteto CLI را نصب و پیکربندی کرده اید تا کدهای خود را مستقیماً بر روی Kubernetes تغییر دهید تا بتوانید کد را سریعاً تایپ کنید. اکنون می توانید به مخزن نمونه Okteto بروید تا نحوه استفاده از Okteto با زبان های مختلف برنامه نویسی و اشکال زدایی را ببینید.
همچنین ، اگر یک خوشه Kubernetes را با تیم خود به اشتراک می گذارید ، میتوانید به هر یک از اعضا یک فضای نام Kubernetes ارائه دهید که به گونه ای پیکربندی شده که از سایر توسعه دهندگان که بر روی همان خوشه کار میکنند، جدا باشد. این قابلیت عالی توسط اپلیکیشن Okteto در بازار Kubernetes vpsgol نیز ارائه شده است.
کلمات کلیدی خرید سرور
خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان –
برچسب‌ها:
Golang
,
Kubernetes
,
Okteto CLI
0 notes
Text
نصب و پیکربندی Laravel با Nginx در اوبونتو 20.04
Laravel یک چارچوب منبع باز PHP است که مجموعه ای از ابزارها و منابع را برای ساخت برنامه های کاربردی مدرن PHP فراهم می کند. محبوبیت Laravel به واسطه اکوسیستم کامل ویژگی های داخلی اش ، در چند سال گذشته به سرعت در حال رشد است و بسیاری از توسعه دهندگان آن را به عنوان چارچوب انتخاب خود برای یک فرایند توسعه کارآمد پذیرفته اند.
در این راهنما ، یک برنامه جدید Laravel را روی یک سرور مجازی Ubuntu 20.04 نصب و پیکربندی می کنید ، از Composer برای دانلود و مدیریت متعلقات چارچوب استفاده میکنید. پس از پایان کار ، یک برنامه آزمایشی کاربردی Laravel دارید که محتوا را از یک پایگاه داده MySQL بیرون می کشد.
پیش نیازها
برای تکمیل این راهنما ، ابتدا لازم است کارهای زیر را در سرور مجازی Ubuntu 20.04 خود انجام دهید:
⦁ یک کاربر Sudo ایجاد کنید و ufw را فعال کنید. برای انجام این کار ، می توانید راهنمای راه اندازی اولیه سرور مجازی در اوبونتو 20.04 را دنبال کنید.
⦁ یک پشته LEMP با MySQL 8 نصب کنید. اگر هنوز این کار را انجام نداده اید ، می توانید مراحل 1 تا 3 راهنمای ما درباره نحوه نصب Nginx ، MySQL و PHP را در اوبونتو 20.04 دنبال کنید.
⦁ composer را نصب کنید. برای نصب Laravel و متعلقات آن از Composer استفاده خواهیم کرد. می توانید Composer را با پیروی از راهنمای ما در مورد نحوه نصب Composer در اوبونتو 20.04 نصب کنید.
مرحله 1 – نصب ماژول های PHP مورد نیاز
قبل از نصب Laravel ، باید چند ماژول PHP را که مورد نیاز چارچوب است ، نصب کنید. ما برای نصب ماژول های php-mbstring ، php-xml و php-bcmath از PHP استفاده می کنیم. این پسوندهای PHP پشتیبانی بیشتری را برای مقابله با رمزگذاری کاراکترها ، XML و ریاضیات دقیق ارائه می دهند.
اگر اولین بار است که از apt در این بخش استفاده می کنید ، ابتدا باید دستور update را برای به روزرسانی حافظه نهان مدیر بسته اجرا کنید:
⦁ $ sudo apt update
⦁
اکنون می توانید بسته های مورد نیاز را با این دستور نصب کنید:
⦁ $ sudo apt install php-mbstring php-xml php-bcmath
اکنون سیستم شما آماده اجرای نصب Laravel از طریق Composer است ، اما قبل از انجام این کار ، به یک بانک اطلاعاتی برای برنامه خود نیاز دارید.
مرحله 2 – ایجاد یک بانک اطلاعاتی برای برنامه
برای نشان دادن نصب و به کارگیری ساده Laravel ، یک برنامه لیست سفر ایجاد می کنیم تا لیستی از مکانهایی را که کاربر می خواهد به آن سفر کند و لیستی از مکانهایی که قبلاً بازدید کرده است ، نشان دهیم. این کار می تواند در یک جدول places ساده با یک فیلد برای مکان هایی که نام را قرار میدهیم و یک فیلد دیگر برای ذخیره آنها به عنوان بازدید شده یا بازدید نشده ذخیره شود ، که ما آن را بازدید شده مینامیم. علاوه بر این ، ما یک فیلد id برای شناسایی منحصر به فرد هر ورودی وارد خواهیم کرد.
برای اتصال به بانک اطلاعاتی از برنامه Laravel ، یک کاربر اختصاصی MySQL ایجاد خواهیم کرد و به این کاربر امتیازات کاملی نسبت به بانک اطلاعاتی travellist اعطا می کنیم.
در زمان نوشتن این مقاله، باینری MySQL PHP یعنی mysqlnd از caching_sha2_authentication، روش تایید هویت پیش فرض برای MySQL 8 پشتیابی نمیکند. لازم است کاربر دیتابیس را با روش احراز هویت mysql_native_password تنظیم کنیم تا بتوانیم از PHP به پایگاه داده MySQL متصل شویم.
برای شروع کار ، با دستور زیر به عنوان کاربر اصلی پایگاه داده به کنسول MySQL وارد شوید:
⦁ $ sudo mysql
⦁
برای ایجاد یک پایگاه داده جدید ، دستور زیر را از کنسول MySQL خود اجرا کنید:
⦁ Mysql> CREATE DATABASE travellist;
اکنون می توانید یک کاربر جدید ایجاد کنید و در پایگاه داده سفارشی که اخیراً ایجاد کرده اید ، به آنها امتیاز بدهید. در این مثال ، ما یک کاربر با نام Travelist_user و رمز عبور password ایجاد می کنیم ، اگرچه باید آن را با یک رمز عبور ایمن به انتخاب خود عوض کنید:
⦁ Mysql> CREATE USER ‘travellist_user’@’%’ IDENTIFIED WITH mysql_native_password BY ‘password’;
⦁
اکنون باید به این کاربر روی دیتابیس travellist مجوز اعطا کنیم:
⦁ Mysql> GRANT ALL ON travellist.* TO ‘travellist_user’@’%’;
⦁
این کار به کاربر Travelist_user امتیازات کامل نسبت به پایگاه داده Travellist می دهد ، ضمن اینکه از ایجاد یا تغییر سایر پایگاه های داده دیگر روی سرور مجازی شما جلوگیری می کند.
پس از این ، از پوسته MySQL خارج شوید:
⦁ Mysql> exit
⦁
اکنون می توانید با ورود دوباره به کنسول MySQL ، این بار با استفاده از اعتبارات کاربر سفارشی ، آزمایش کنید که آیا کاربر جدید دارای مجوزهای مناسب است:
⦁ $ mysql -u travellist_user -p
⦁
در این دستور ، به پرچم -p دقت کنید ، که پسورد استفاده شده هنگام ایجاد کاربر travel_userرا از شما میخواهد. پس از ورود به کنسول MySQL ، تأیید کنید که به بانک اطلاعاتی Travellist دسترسی دارید:
⦁ Mysql> SHOW DATABASES;
⦁
خروجی زیر را به شما می دهد:
Output
+——————–+
| Database |
+——————–+
| information_schema |
| travellist |
+——————–+
2 rows in set (0.01 sec)
در مرحله بعدی ، یک جدول با نام places در بانک اطلاعاتی Travellist ایجاد کنید. از کنسول MySQL عبارت زیر را اجرا کنید:
⦁ Mysql> CREATE TABLE travellist.places (
⦁
⦁ Mysql> id INT AUTO_INCREMENT,
⦁
⦁ Mysql> name VARCHAR(255),
⦁
⦁ Mysql> visited BOOLEAN,
⦁
⦁ Mysql> PRIMARY KEY(id)
⦁
⦁ Mysql> );
⦁
اکنون ، جدول places را با داده های نمونه ای پر کنید:
⦁ Mysql> INSERT INTO travellist.places (name, visited)
⦁
⦁ Mysql>VALUES (“Tokyo”, false),
⦁
⦁ Mysql> (“Budapest”, true),
⦁
⦁ Mysql> (“Nairobi”, false),
⦁
⦁ Mysql> (“Berlin”, true),
⦁
⦁ Mysql> (“Lisbon”, true),
⦁
⦁ Mysql> (“Denver”, false),
⦁
⦁ Mysql> (“Moscow”, false),
⦁
⦁ Mysql> (“Olso”, false),
⦁
⦁ Mysql> (“Rio”, true),
⦁
⦁ Mysql> (“Cincinnati”, false),
⦁
⦁ Mysql> (“Helsinki”, false);
⦁
⦁
⦁
برای اینکه تأیید کنید داده ها با موفقیت در جدول شما ذخیره شده اند ، این دستور اجرا کنید:
⦁ Mysql> SELECT * FROM travellist.places;
⦁
خروجی مشابه این را مشاهده خواهید کرد:
Output
+—-+———–+———+
| id | name | visited |
+—-+———–+———+
| 1 | Tokyo | 0 |
| 2 | Budapest | 1 |
| 3 | Nairobi | 0 |
| 4 | Berlin | 1 |
| 5 | Lisbon | 1 |
| 6 | Denver | 0 |
| 7 | Moscow | 0 |
| 8 | Oslo | 0 |
| 9 | Rio | 1 |
| 10 | Cincinnati| 0 |
| 11 | Helsinki | 0 |
+—-+———–+———+
11 rows in set (0.00 sec)
پس از تأیید اینکه داده های معتبری در جدول آزمون خود دارید ، می توانید از کنسول MySQL خارج شوید:
⦁ Mysql> exit
⦁
اکنون برای ایجاد برنامه و پیکربندی آن برای اتصال به پایگاه داده جدید آماده هستید.
مرحله 3 – ایجاد یک برنامه جدید Laravel
اکنون با استفاده از دستور composer create-project، یک برنامه جدید Laravel ایجاد خواهید کرد. این دستور Composer معمولاً برای راه اندازی برنامه های جدید بر اساس چارچوب های موجود و سیستم های مدیریت محتوا استفاده می شود.
در طول این راهنما ، از Travellist به عنوان یک برنامه نمونه استفاده خواهیم کرد ، اما میتوانید این را به چیز دیگری تغییر دهید. برنامه travellist لیستی از مکانهای دریافتی از یک سرور مجازی محلی MySQL را نشان می دهد ، که قصد دارد پیکربندی اساسی Laravel را توصیف کند و تأیید کند که شما قادر به اتصال به پایگاه داده هستید.
ابتدا به دیرکتوری هوم کاربر خود بروید:
⦁ $ cd ~
⦁
دستور زیر یک دیرکتوری جدید Travellist را که شامل یک برنامه مختصر Laravel است بر اساس تنظیمات پیش فرض ایجاد می کند:
⦁ $ composer create-project –prefer-dist laravel/laravel travellist
خروجی مشابه این را مشاهده خواهید کرد:
… Output
Installing laravel/laravel (v5.8.17)
– Installing laravel/laravel (v5.8.17): Downloading (100%)
Created project in travellist
> @php -r “file_exists(‘.env’) || copy(‘.env.example’, ‘.env’);”
Loading composer repositories with package information
Updating dependencies (including require-dev)
Package operations: 80 installs, 0 updates, 0 removals
– Installing symfony/polyfill-ctype (v1.11.0): Downloading (100%)
– Installing phpoption/phpoption (1.5.0): Downloading (100%)
– Installing vlucas/phpdotenv (v3.4.0): Downloading (100%)
– Installing symfony/css-selector (v4.3.2): Downloading (100%)
…
پس از اتمام نصب ، به دیرکتوری برنامه دسترسی پیدا کنید و دستور artisan Laravel را اجرا کنید تا تأیید کنید که همه مؤلفه ها با موفقیت نصب شده اند:
⦁ $ cd travellist
⦁
⦁ $ php artisan
خروجی مشابه این را مشاهده خواهید کرد:
Output
Laravel Framework 7.11.0
Usage:
command [options] [arguments]
Options:
-h, –help Display this help message
-q, –quiet Do not output any message
-V, –version Display this application version
–ansi Force ANSI output
–no-ansi Disable ANSI output
-n, –no-interaction Do not ask any interactive question
–env[=ENV] The environment the command should run under
-v|vv|vvv, –verbose Increase the verbosity of messages: 1 for normal output, 2 for more verbose output and 3 for debug
…
این خروجی تأیید می کند که فایل های برنامه در دسترس هستند و ابزارهای خط فرمان Laravel همانطور که انتظار می رود کار می کنند. با این حال ، هنوز نیاز به پیکربندی برنامه برای تنظیم پایگاه داده و چند جزئیات دیگر داریم.
مرحله 4 – پیکربندی Laravel
فایل های پیکربندی Laravel در پوشه ای به نام config ، در دیرکتوری اصلی برنامه قرار دارند. علاوه بر این ، وقتی Laravel را با Composer نصب می کنید ، یک فایل محیط ایجاد می کند. این فایل شامل تنظیمات خاص برای محیط فعلی است که برنامه در آن اجرا می شود و بر مقادیر تعیین شده در فایل های پیکربندی منظم واقع در دیرکتوری پیکربندی تقدم می یابد. هر نصب بر روی یک محیط جدید نیاز به یک فایل متناسب با محیط دارد تا مواردی از قبیل تنظیمات اتصال بانک اطلاعاتی ، گزینه های اشکال زدایی ، URL برنامه را در میان موارد دیگر که ممکن است بسته به محیطی که برنامه اجرا میشود متفاوت باشد، تعریف کند.
هشدار: فایل پیکربندی محیط شامل اطلاعات حساس در مورد سرور مجازی، از جمله اطلاعات پایگاه داده و کلیدهای امنیتی است. به همین دلیل ، شما هرگز نباید این فایل را به صورت عمومی به اشتراک بگذارید.
اکنون برای سفارشی کردن گزینه های پیکربندی محیط برنامه فعلی ، فایل .env را ویرایش خواهیم کرد.
فایل .env را با استفاده از ویرایشگر خط فرمان خود انتخاب کنید. در اینجا ما از nano استفاده خواهیم کرد:
⦁ $ nano .env
⦁
حتی اگر متغیرهای پیکربندی زیادی در این فایل وجود داشته باشد ، لازم نیست اکنون همه آنها را تنظیم کنید. لیست زیر شامل نمای کلی از متغیرهایی است که نیاز به توجه فوری دارند:
⦁ APP_NAME: نام برنامه ، که برای اعلان ها و پیام ها استفاده می شود.
⦁ APP_ENV: محیط برنامه فعلی.
⦁ APP_KEY: برای تولید salts و hashes استفاده میشود، این کلید منحصر به فرد هنگام نصب Laravel از طریق Composer به طور خودکار ایجاد می شود ، بنابراین نیازی به تغییر آن نیست.
⦁ APP_DEBUG: این که آیا اطلاعات اشکال زدایی را در سمت کلاینت نشان دهد یا خیر.
⦁ APP_URL: URL پایه برای برنامه ، که برای تولید لینک های برنامه کاربردی استفاده می شود.
⦁ DB_DATABASE: نام بانک اطلاعاتی
⦁ DB_USERNAME: نام کاربری برای اتصال به بانک اطلاعاتی.
⦁ DB_PASSWORD: رمز عبور برای اتصال به پایگاه داده.
به طور پیش فرض ، این مقادیر برای یک محیط توسعه محلی که از Homestead استفاده می کند ، (یک جعبه بسته بندی شده Vagrant ارائه شده توسط Laravel ) تنظیم شده است. ما این مقادیر را تغییر خواهیم داد تا منعکس کننده تنظیمات محیط فعلی برنامه مثال ما باشد.
در صورت نصب Laravel در یک محیط توسعه یا آزمایش ، می توانید گزینه APP_DEBUG را فعال کنید زیرا این کار هنگام آزمایش برنامه از یک مرورگر ، اطلاعات اشکال زدایی مهم را به شما می دهد. متغیر APP_ENV باید در این حالت روی development یا testing تنظیم شود.
در صورت نصب Laravel در یک محیط تولید ، باید گزینه APP_DEBUG را غیرفعال کنید ، زیرا اطلاعات حساس کاربر نهایی را درباره برنامه شما نشان می دهد. APP_ENV در این حالت باید روی production تنظیم شود.
فایل های .env زیر برنامه نمونه ما را برای development تنظیم می کند:
توجه: متغیر APP_KEY حاوی یک کلید منحصر به فرد است که هنگام نصب Laravel از طریق Composer به صورت خودکار ایجاد شد. نیازی نیست این مقدار را تغییر دهید. اگر می خواهید یک کلید ایمن جدید تولید کنید ، می توانید از فرمان php artisan key:generate استفاده کنید.
/var/www/travellist/.env
APP_NAME=TravelList
APP_ENV=development
APP_KEY=APPLICATION_UNIQUE_KEY_DONT_COPY
APP_DEBUG=true
APP_URL=http://domain_or_IP
LOG_CHANNEL=stack
DB_CONNECTION=mysql
DB_HOST=127.0.0.1
DB_PORT=3306
DB_DATABASE=travellist
DB_USERNAME=travellist_user
DB_PASSWORD=password
…
متغیرهای خود را بر این اساس تنظیم کنید. وقتی ویرایش به پایان رسید ، فایل را ذخیره کنید و ببندید تا تغییرات خود را حفظ کنید. اگر از nano استفاده می کنید ، می توانید این کار را با CTRL + X انجام دهید ، سپس Y و Enter انجام دهید.
برنامه Laravel شما اکنون تنظیم شده است ، اما ما هنوز باید سرور مجازی وب را پیکربندی کنیم تا بتوانیم از یک مرورگر به آن دسترسی پیدا کنیم. در مرحله بعدی ، Nginx را برای ارائه برنامه Laravel شما پیکربندی می کنیم.
مرحله 5 – راه اندازی Nginx
Laravel را در یک پوشه محلی در دیرکتوری اصلی کاربر از راه دور شما نصب کرده ایم ، و اگرچه این کار برای محیط های محلی توسعه مناسب است ، یک سرویس توصیه شده برای سرور مجازی های وب نیست که برای اینترنت عمومی باز باشد. پوشه برنامه را به / var / www که مکان معمول برنامه های وب است که در Nginx در حال اجرا هستند منتقل می کنیم.
ابتدا ، از دستور mv برای انتقال پوشه برنامه با تمام محتویات آن به / var / www / travellist استفاده کنید:
⦁ $ sudo mv ~/travellist /var/www/travellist
⦁
حال باید به کاربر سرور مجازی وب به پوشه های storage و cache دسترسی دهیم ، یعنی جایی که Laravel فایل های تولید شده توسط برنامه را ذخیره می کند:
⦁ $ sudo chown -R www-data.www-data /var/www/travellist/storage
⦁
⦁ $ sudo chown -R www-data.www-data /var/www/travellist/bootstrap/cache
اکنون فایل های برنامه به ترتیب هستند ، اما برای ارائه محتوا هنوز باید پیکربندی Nginx را انجام دهیم. برای این کار ، یک فایل پیکربندی هاست مجازی جدید را در /etc/nginx/sites-available ایجاد خواهیم کرد:
⦁ $ sudo nano /etc/nginx/sites-available/travellist
⦁
فایل پیکربندی زیر شامل تنظیمات پیشنهادی برای برنامه های Laravel در Nginx است:
/etc/nginx/sites-available/travellist
server {
listen 80;
server_name server_domain_or_IP;
root /var/www/travellist/public;
add_header X-Frame-Options “SAMEORIGIN”;
add_header X-XSS-Protection “1; mode=block”;
add_header X-Content-Type-Options “nosniff”;
index index.html index.htm index.php;
charset utf-8;
location / {
try_files $uri $uri/ /index.php?$query_string;
}
location = /favicon.ico { access_log off; log_not_found off; }
location = /robots.txt { access_log off; log_not_found off; }
error_page 404 /index.php;
location ~ \.php$ {
fastcgi_pass unix:/var/run/php/php7.4-fpm.sock;
fastcgi_index index.php;
fastcgi_param SCRIPT_FILENAME $realpath_root$fastcgi_script_name;
include fastcgi_params;
}
location ~ /\.(?!well-known).* {
deny all;
}
}
این محتوا را در فایل / etc / nginx / sites-available / travellist خود کپی کنید و در صورت لزوم مقادیر هایلایت شده را تنظیم کنید تا با پیکربندی شما مطابقت داشته باشد. پس از پایان ویرایش ، فایل را ذخیره کنید و ببندید.
برای فعال کردن فایل پیکربندی میزبان مجازی جدید ، پیوندی نمادین به travellist در sites-enabled بدهید:
⦁ $ sudo ln -s /etc/nginx/sites-available/travellist /etc/nginx/sites-enabled/
⦁
توجه: اگر فایل میزبان مجازی دیگری دارید که قبلاً برای همان server_name استفاده شده در میزبان مجازی travellist پیکربندی شده است ، ممکن است نیاز به غیرفعال کردن تنظیمات قدیمی با حذف پیوند نمادین مربوطه در داخل /etc/nginx/sites-enabled/ داشته باشید.
برای تأیید اینکه پیکربندی شامل هیچ خطای نحوی نیست ، می توانید از این دستور استفاده کنید:
⦁ $ sudo nginx -t
⦁
باید خروجی مانند این را مشاهده کنید:
Output
⦁ $ nginx: the configuration file /etc/nginx/nginx.conf syntax is ok
⦁
⦁ $ nginx: configuration file /etc/nginx/nginx.conf test is successful
برای اعمال تغییرات ، دوباره Nginx را با دستور زیر لود کنید:
⦁ $ sudo systemctl reload nginx
⦁
اکنون به مرورگر خود بروید و با استفاده از نام دامنه یا آدرس IP سرور مجازی ، مطابق با دستور server_name در فایل تنظیمات خود ، به مرورگر خود بروید و به برنامه دسترسی پیدا کنید:
http://server_domain_or_IP
صفحه ای مانند این را مشاهده خواهید کرد:
این صفحه تأیید می کند که سرور مجازی Nginx شما به درستی پیکربندی شده است تا Laravel را ارائه کند. از این مرحله ، می توانید برنامه خود را روی اسکلت ارائه شده توسط نصب پیش فرض شروع کنید.
در مرحله بعدی ، مسیر اصلی برنامه را برای جستجوی داده ها در پایگاه داده با استفاده از نمای DB Laravel اصلاح خواهیم کرد.
مرحله 6 – شخصی سازی صفحه اصلی
با فرض اینکه شما تاکنون تمامی مراحل این راهنما را رعایت کرده اید ، باید یک برنامه کاربردی Laravel و یک جدول بانک اطلاعاتی به نام palces داشته باشید که حاوی برخی از داده های نمونه است.
اکنون مسیر اصلی برنامه را برای جستجوی پایگاه داده ویرایش می کنیم و محتویات را به نمای برنامه باز می گردانیم.
فایل مسیر اصلی ، یعنی routes/web.php را باز کنید:
⦁ $ nano routes/web.php
⦁
این فایل به طور پیش فرض با محتوای زیر ارائه می شود:
routes/web.php
<?php
/*
|————————————————————————–
| Web Routes
|————————————————————————–
|
| Here is where you can register web routes for your application. These
| routes are loaded by the RouteServiceProvider within a group which
| contains the “web” middleware group. Now create something great!
|
*/
Route::get(‘/’, function () {
return view(‘welcome’);
});
مسیرها با استفاده از روش Route::get استاتیک تعریف می شوند که یک مسیر و یک عملکرد برگشتی را به عنوان آرگومان دریافت می کند.
کد زیر جایگزین عملکرد برگشتی مسیر اصلی است. با استفاده از پرچم visited برای فیلتر نتایج ، 2 جستار به دیتابیس فرستاده میشود. این کار، نتایج را به نمایی به نام travellist باز می گرداند ، که می خواهیم بعدا آن را ایجاد کنیم. این محتوا را در فایل routes/web.php خود کپی کنید و کدی را که قبلاً در آنجا قرار دارد جایگزین کنید:
routes/web.php
<?php
use Illuminate\Support\Facades\DB;
Route::get(‘/’, function () {
$visited = DB::select(‘select * from places where visited = ?’, [1]);
$togo = DB::select(‘select * from places where visited = ?’, [0]);
return view(‘travellist’, [‘visited’ => $visited, ‘togo’ => $togo ] );
});
پس از پایان ویرایش ، فایل را ذخیره کنید و ببندید. اکنون نمایی را ایجاد می کنیم که نتایج دیتابیس را به کاربر ارائه می دهد. یک فایل نمای جدید در داخل resources/views ایجاد کنید:
⦁ $ nano resources/views/travellist.blade.php
⦁
الگوی زیر بر اساس متغیرهای visited و togo ، دو لیست از مکان ها ایجاد می کند. این محتوا را در فایل نمای جدید خود کپی کنید:
resources/views/travellist/blade.php
<html>
<head>
<title>Travel List</title>
</head>
<body>
<h1>My Travel Bucket List</h1>
<h2>Places I’d Like to Visit</h2>
<ul>
@foreach ($togo as $newplace)
<li>{{ $newplace->name }}</li>
@endforeach
</ul>
<h2>Places I’ve Already Been To</h2>
<ul>
@foreach ($visited as $place)
<li>{{ $place->name }}</li>
@endforeach
</ul>
</body>
</html>
پس از پایان کار ، فایل را ذخیره کنید و ببندید. اکنون به مرورگر خود بروید و برنامه را مجدد لود کنید. صفحه ای را به این شکل مشاهده خواهید کرد:
اکنون یک برنامه کاربردی Laravel در حال دریافت محتوا از یک پایگاه داده MySQL دارید.
نتیجه
در این آموزش ، یک برنامه جدید Laravel را روی پشته LEMP (Linux ، Nginx ، MySQL و PHP) تنظیم کرده اید که روی یک سرور مجازی اوبونتو 20.04 اجرا می شود. همچنین مسیر پیش فرض خود را برای جستجوی محتوای پایگاه داده تنظیم کرده اید و نتایج را در نمای سفارشی به نمایش می گذارید.
از اینجا ، می توانید مسیرها و نماهای جدیدی را برای هر صفحه دیگری که برنامه شما به آن نیاز دارد ایجاد کنید. برای اطلاعات بیشتر در مورد مسیرها ، نماها و پشتیبانی از پایگاه داده ، مطالب رسمی Laravel را بررسی کنید. اگر به استقرار تولید مشغول هستید ، باید بخش بهینه سازی را نیز به چند روش مختلف بررسی کنید تا بتوانید عملکرد برنامه خود را بهبود بخشید.
کلمات کلیدی خرید سرور
خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا ��� خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان –
برچسب‌ها:
Laravel
,
MySQL 8
,
Nginx
,
travellist
,
XML
0 notes
Text
نحوه تنظیم Jupyter Notebook با پایتون در Ubuntu 20.04
Jupyter Notebook یک برنامه وب منبع باز است که به شما امکان می دهد کد تعاملی ، تجسم سازی ها و سایر موارد را ایجاد و به اشتراک بگذارید. از این ابزار می توان همراه با چندین زبان برنامه نویسی از جمله Python ، Julia ، R ، Haskell و Ruby استفاده کرد. این اغلب برای کار با داده ها ، مدل سازی آماری و یادگیری ماشین مورد استفاده قرار می گیرد.
Jupyter notebooks (یا فقط ” notebooks “) اسنادی هستند که توسط برنامه Jupyter notebook تهیه شده اند و شامل کد رایانه و عناصر متن غنی (پاراگراف ، معادلات ، ارقام ، لینک ها و …) هستند که به ارائه و به اشتراک گذاری تحقیقات قابل چاپ کمک می کنند. بنابراین می توانند ابزاری عالی برای ارائه های برگرفته از داده ها یا برنامه های مبتنی بر برنامه نویسی یا به عنوان ابزاری آموزشی باشند.
این آموزش شما را با راه اندازی Jupyter notebook برای اجرا از یک سرور مجازی Ubuntu 20.04 و همچنین نحوه اتصال و استفاده از notebook از یک دستگاه محلی از طریق تونل زنی را نشان می دهد. با پایان این راهنما ، شما قادر خواهید بود با استفاده از Jupyter notebook که روی یک سرور مجازی از راه دور اجرا می شود ، کد Python 3 را اجرا کنید.
پیش نیازها
برای تکمیل این راهنما ، باید یک نمونه سرور مجازی جدید اوبونتو 20.04 با یک فایروال اساسی و یک کاربر غیر ریشه با امتیازات sudo پیکربندی شده داشته باشید. می توانید یاد بگیرید که چگونه این برنامه را با اجرای آموزش اولیه راه اندازی سرور مجازی ما تنظیم کنید.
مرحله 1 – تنظیم پایتون
برای شروع فرآیند ، متعلقات مورد نیاز محیط برنامه نویسی پایتون را از مخازن اوبونتو نصب خواهیم کرد. اوبونتو 20.04 با پایتون 3 از پیش نصب شده است. ما بعداً از pip مدیر بسته Python برای نصب قسمت های اضافی استفاده خواهیم کرد.
ابتدا باید شاخص بسته محلی apt را به روز کنیم و سپس بسته ها را دانلود و نصب کنیم:
⦁ $ sudo apt update
⦁
در مرحله بعد ، فایلهای هدر و پایتون را که توسط برخی از متعلقات Jupyter استفاده می شود ، نصب کنید:
⦁ $ sudo apt install python3-pip python3-dev
⦁
اکنون می توانیم به تنظیم محیط مجازی Python بپردازیم که در آن Jupyter را نصب خواهیم کرد.
مرحله 2 – یک محیط مجازی Python را برای Jupyter ایجاد کنید
اکنون که پایتون 3 را داریم ، فایل های هدر آن و pip آماده هستند ، می توانیم یک محیط مجازی پایتون ایجاد کنیم تا پروژه های خود را مدیریت کنیم. ما Jupyter را در این محیط مجازی نصب خواهیم کرد.
برای این کار ابتدا به دستور virtualenv نیاز داریم که می توانیم با pip نصب کنیم.
pip را به روز کنید و بسته را با تایپ کردن دستور زیر نصب کنید:
⦁ $ sudo -H pip3 install –upgrade pip
⦁
⦁ $ sudo -H pip3 install virtualenv
پرچم -H تضمین می کند که رویکرد امنیتی ، محیط هوم را روی دیرکتوری هوم کاربر هدف تنظیم می کند.
با نصب virtualenv ، می توانیم محیط خود را شکل دهیم. یک دایرکتوری ایجاد کنید که در آن بتوانیم فایل های پروژه خود را نگه داریم. ما این را my_project_dir می نامیم ، اما شما باید از اسمی استفاده کنید که برای تان معنی دارد و روی آن کار می کنید.
در داخل دیرکتوری پروژه ، یک محیط مجازی پایتون ایجاد خواهیم کرد. به منظور استفاده از این آموزش ، آن را my_project_env خواهیم نامید اما شما باید آن را به گونه ای نامگذاری کنید که مربوط به پروژه شما باشد.
⦁ $ mkdir ~/my_project_dir
⦁
⦁ $ cd ~/my_project_dir
با این کار دایرکتوری به نام my_project_env در دایرکتوری my_project_dir شما ایجاد می شود. در داخل ، یک نسخه محلی Python و یک نسخه محلی از pip را نصب می کند. ما می توانیم از این روش برای نصب و پیکربندی یک محیط جدا شده Python برای Jupyter استفاده کنیم.
قبل از نصب Jupyter ، باید محیط مجازی را فعال کنیم. می توانید این کار را با تایپ کردن دستور زیر انجام دهید:
⦁ $ source my_project_env/bin/activate
⦁
اعلان شما باید تغییر کند تا نشان دهد که اکنون در یک محیط مجازی پایتون فعالیت می کنید. خط فرمان شما اکنون چیزی شبیه به این را خواهد بود: (my_project_env)user@host:~/my_project_dir$
در این مرحله ، شما آماده نصب Jupyter در این محیط مجازی هستید.
مرحله 3 – نصب Jupyter
با فعال بودن محیط مجازی ، Jupyter را با نمونه محلی pip نصب کنید.
توجه: هنگامی که محیط مجازی فعال می شود (هنگامی که اعلان شما پیش از خودmy_project_env را دارد ، به جای pip3 از pip استفاده کنید ، حتی اگر از پایتون 3 استفاده می کنید. کپی محیط مجازی ابزار همیشه بدون در نظر گرفتن نسخه پایتون ، pip نامگذاری میشود.
⦁ (my_project_env)Sammy@your_server:~/my_project_dir$ pip install jupyter
در این مرحله ، شما با موفقیت همه نرم افزارهای مورد نیاز برای اجرای Jupyter را نصب کرده اید. اکنون می توانیم سرور مجازی notebook را شروع کنیم.
مرحله 4 – Jupyter notebook را اجرا کنید
اکنون همه موارد لازم برای اجرای Jupyter notebook را دارید! برای اجرای آن ، دستور زیر را اجرا کنید:
⦁ (my_project_env)Sammy@your_server:~/my_project_dir$ jupyter notebook
⦁
یک گزارش از فعالیتهای Jupyter notebook به ترمینال چاپ می شود. هنگامی که Jupyter notebook را اجرا می کنید ، روی یک شماره پورت خاص اجرا می شود. اولین notebook که اجرا می کنید از پورت 8888 استفاده می کند. برای بررسی شماره پورت خاصی که Jupyter Notebook روی آن در حال اجرا است ، به خروجی فرمان مورد استفاده برای شروع آن مراجعه کنید:
Output
[I 21:23:21.198 NotebookApp] Writing notebook server cookie secret to /run/user/1001/jupyter/notebook_cookie_secret
[I 21:23:21.361 NotebookApp] Serving notebooks from local directory: /home/sammy/my_project_dir
[I 21:23:21.361 NotebookApp] The Jupyter Notebook is running at:
[I 21:23:21.361 NotebookApp] http://localhost:8888/?token=1fefa6ab49a498a3f37c959404f7baf16b9a2eda3eaa6d72
[I 21:23:21.361 NotebookApp] Use Control-C to stop this server and shut down all kernels (twice to skip confirmation).
[W 21:23:21.361 NotebookApp] No web browser found: could not locate runnable browser.
[C 21:23:21.361 NotebookApp]
Copy/paste this URL into your browser when you connect for the first time,
to login with a token:
http://localhost:8888/?token=1fefa6ab49a498a3f37c959404f7baf16b9a2eda3eaa6d72
اگر Jupyter notebook را روی یک رایانه محلی اجرا می کنید (نه بر روی سرور مجازی) ، می توانید به URL نمایش داده شده بروید تا به Jupyter Notebook بروید. اگر Jupyter notebook را بر روی یک سرور مجازی اجرا می کنید ، باید همانطور که در بخش بعدی بیان شده است ، با استفاده از تونل سازی SSH به سرور مجازی وصل شوید.
در این مرحله ، می توانید اتصال SSH را باز نگه دارید و Jupyter notebook را در حال اجرا نگه دارید یا می توانید پس از تنظیم تونل سازی SSH ، از برنامه خارج شوید و مجدداً آن را اجرا کنید. بیایید فرآیند Jupyter notebook را متوقف کنیم. بعد از تنظیم تونل سازی SSH دوباره آن را اجرا خواهیم کرد. برای متوقف کردن فرآیند Jupyter Notebook ، CTRL + C را فشار دهید ، Y را تایپ کنید و سپس ENTER را بزنید. خروجی زیر نمایش داده می شود:
Output
[C 21:28:28.512 NotebookApp] Shutdown confirmed
[I 21:28:28.512 NotebookApp] Shutting down 0 kernels
اکنون تونل SSH را تنظیم خواهیم کرد تا بتوانیم به notebook دسترسی پیدا کنیم.
مرحله 5 – با استفاده از تنظیم SSH به سرور مجازی متصل شوید
در این بخش نحوه اتصال به رابط وب Jupyter notebook با استفاده از تونل زنی SSH را نشان خواهیم داد. از آنجا که Jupyter notebook روی پورت خاصی روی سرور مجازی اجرا می شود (مانند: 8888 ،: 8889 و غیره) ، تونل سازی SSH شما را قادر می سازد به صورت ایمن به پورت سرور مجازی وصل شوید.
دو بخش زیر نحوه ایجاد یک تونل SSH از 1) مک یا لینوکس یا 2) ویندوز را شرح می دهد. لطفاً برای رایانه محلی خود به بخش فرعی مربوطه مراجعه کنید.
تنظیم SSH با Mac یا Linux
اگر از کامپیوتر محلی Mac یا Linux استفاده می کنید ، مراحل ایجاد یک تونل SSH مشابه استفاده از SSH برای ورود به سرور مجازی راه دور است ، به جز اینکه در فرمان ssh پارامترهای دیگری وجود دارد. در این زیر مجموعه پارامترهای اضافی مورد نیاز در فرمان ssh برای تونل زنی موفقیت آمیز ارائه خواهد شد.
تونل زنی SSH با اجرای دستور SSH زیر در یک پنجره ترمینال محلی جدید قابل انجام است:
⦁ $ ssh -L 8888:localhost:8888 your_server_username@your_server_ip
⦁
دستور ssh اتصال SSH را باز می کند ، اما -L مشخص می کند که پورت داده شده در هاست محلی (کلاینت) باید به میزبان و پورت داده شده در سمت از راه دور (سرور مجازی) ارسال شود. این بدان معنی است که هر آنچه در شماره پورت دوم (به عنوان مثال 8888) روی سرور مجازی اجرا می شود ، در اولین شماره پورت (به عنوان مثال 8888) در رایانه محلی شما ظاهر می شود.
به صورت اختیاری پورت 8888 را به یکی از انتخاب های خود تغییر دهید تا از استفاده از پورتی که قبلاً توسط یک فرآیند دیگر استفاده شده است خودداری کنید.
server_username نام کاربری شما (به عنوان مثال Sammy) در سرور مجازی ی است که شما ایجاد کرده اید و your_server_ip آدرس IP سرور مجازی شماست.
به عنوان مثال ، برای نام کاربری sammy و آدرس سرور مجازی 203.0.113.0 ، این دستور عبارت است از:
⦁ $ ssh -L 8888:localhost:8888 [email protected]
⦁
اگر بعد از اجرای دستور ssh-L خطایی ظاهر نشد ، می توانید به محیط برنامه نویسی خود بروید و Jupyter notebook را اجرا کنید:
(my_project_env)Sammy@your_server:~/my_project_dir$ notebook
خروجی را با URL دریافت خواهید کرد. از یک مرورگر وب در دستگاه محلی خود ، رابط وب Jupyter Notebook را با URL که با http: // localhost: 8888 شروع می شود ، باز کنید. اطمینان حاصل کنید که شماره توکن (token) درج شده است ، یا وقتی در http: // localhost: 8888 از شما خواسته شد رشته شماره توکن را وارد کنید.
تونل زنی SSH با ویندوز و Putty
اگر از ویندوز استفاده می کنید ، می توانید با استفاده از Putty یک تونل SSH ایجاد کنید.
همانطور که نشان داده شده است ابتدا آدرس سرور مجازی یا آدرس IP را به عنوان نام میزبان وارد کنید:
سپس ، برای بازکردن منو ، روی SSH در پایین صفحه سمت چپ کلیک کرده و سپس روی Tunnels کلیک کنید. برای دسترسی به Jupyter در دستگاه محلی خود ، شماره پورت محلی را که می خواهید استفاده کنید وارد کنید. 8000 یا بیشتر را انتخاب کنید تا از پورت های استفاده شده توسط سایر سرویس ها استفاده نکنید ، و مقصد را localhost:8888 تعیین کنید که 8888 تعداد پورتی است که Jupyter notebook در آن کار می کند.
اکنون روی دکمه Add کلیک کنید و پورت ها باید در لیست Forwarded ports ظاهر شوند:
در آخر ، بر روی دکمه Open کلیک کنید تا از طریق SSH به سرور مجازی وصل شوید و پورت های مورد نظر را تونل بزنید. برای اتصال به Jupyter notebook که روی سرور مجازی اجرا می شود ، به http: // localhost: 8000 (یا هر پورتی که انتخاب کردید) در یک مرورگر وب بروید. اطمینان حاصل کنید که شماره توکن درج شده است ، یا وقتی در http: // localhost: 8000 از شما خواسته شده است رشته شماره توکن را وارد کنید.
مرحله 6 – استفاده از Jupyter notebook
در این بخش به اصول استفاده از Jupyter notebook می پردازیم. اگر در حال حاضر Jupyter notebook را اجرا نمی کنید ، آن را با دستور Jupyter notebook شروع کنید.
اکنون باید با استفاده از یک مرورگر وب به آن متصل شوید. Jupyter notebook ابزاری بسیار قدرتمند با ویژگی های بسیار است. در این بخش چند ویژگی اساسی برای تشریح شما در استفاده از notebook ارائه شده است. Jupyter notebook تمام فایل ها و پوشه های موجود در دایرکتوری را که از آن استفاده می شود نشان می دهد ، بنابراین وقتی در حال کار روی یک پروژه هستید ، حتماً آن را از دیرکتوری پروژه شروع کنید.
برای ایجاد یک فایل notebook جدید ، از منوی کشویی بالا سمت راست New > Python 3 را انتخاب کنید:
یک notebook را باز می کند. اکنون می توانیم کد پایتون را در سلول اجرا کنیم یا سلول را به نشانه گذاری تغییر دهیم. به عنوان مثال ، با کلیک کردن بر روی Cell> Cell Type> Markdown از نوار پیمایش بالا ، اولین سلول را برای پذیرش Markdown تغییر دهید. اکنون می توانیم با استفاده از Markdown یادداشت هایی بنویسیم و حتی معادلات را با قرار دادن آنها بین نمادهای $ $ در LaTeX بگنجانیم. به عنوان مثال ، پس از تغییر آن به نشانه گذاری ، موارد زیر را در سلول تایپ کنید:
# First Equation
Let us now implement the following equation:
$$ y = x^2$$
where $x = 2$
برای تبدیل علامت گذاری به متن غنی ، کلیدهای CTRL و ENTER را فشار دهید. باید خروجی مشابه زیر دریافت کنید:
می توانید از سلول های علامت گذاری به عنوان یادداشت استفاده کرده و کد خود را مستند کنید. بیایید آن معادله را اجرا کنیم و نتیجه را چاپ کنیم. روی سلول بالا کلیک کنید ، سپس کلیدهای ALT و ENTER را با هم فشار دهید تا یک سلول در زیر آن اضافه شود. کد زیر را در سلول جدید وارد کنید.
x = 2
y = x**2
print(y)
برای اجرای کد ، CTRL + ENTER را فشار دهید. نتایج زیر را دریافت خواهید کرد:
اکنون توانایی وارد کردن ماژول ها و استفاده از notebook را همانطور که می خواهید با هر محیط توسعه Python دیگر خواهید داشت!
نتیجه
اکنون می توانید با استفاده از Jupyter notebook کد پایتون و یادداشت های قابل تکرار را در Markdown بنویسید. برای بازدید سریع از Jupyter Notebooاز داخل رابط ، و کسب اطلاعات بیشتر Help > User Interface Tour را از منوی پیمایش بالا انتخاب کنید.
از اینجا ، می توانید با خواندن مقاله تجزیه و تحلیل داده ها و تجسم سازی با pandas و Jupyter notebook در پایتون 3 ، شروع به تجزیه و تحلیل داده ها و تجسم سازی کنید.
کلمات کلیدی خرید سرور
خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان –
برچسب‌ها:
Haskell
,
Julia
,
Jupyter notebook
,
notebook
0 notes