Last Seen Blogs
angelinasway
Angelinasway
otemporamores
O tempora, o mores!
hinosea
Hino's place
duracell11
可愛いは正義
eclipse2nd
Dami has my heart
Text
Άφησε με να σε βρίσω. Να αλλάξω το θέμα της συζήτησης .Να σε ρωτήσω τι έφαγες σήμερα. Οτιδήποτε αρκεί να μην πούμε αντίο.
Μερικές φορές νιώθω πολύ αδύναμη για να πω αντίο αν και το έχουμε ήδη πει.Θέλω να το επιβεβαιώσω, να είμαι σίγουρη πως είναι η τελευταία φορά.
Δεν τα πάω καλά με το τέλος. Και έχω ήδη πει αυτή την λέξη πολλές φορές.. Έχω κλάψει στην ζωή μου μερικούς νεκρούς και παραπάνω ζωντανούς. Έχω πενθήσει για ανθρώπους που πέρασαν και πλέον ζουνε 5 χιλιόμετρα μακριά μου. Το χειρότερο στους ζωντανούς είναι ότι δεν επιτρέπεται μετά να αφήσω ένα λουλούδι. Έχω κουραστεί απο τους περαστικούς. Έχω κουραστεί να συγκρατιέμαι .
Πρέπει να σε σκοτωσω μέσα μου. Πρέπει να εξαφανισω τα πάντα και να θυμηθώ πως ζούσα πριν σε γνωρίσω. Ίσως απλά πρέπει να κάνω ότι έκανα πάντα. Αφού δε λύνεται θα ξεχάσουμε το πρόβλημα.
Φαίνεται να βοηθαει. Αλλά θυμάμαι τα πάντα .
0 notes
Text
Περπατώ περπατώ εις το δάσος
Όταν ο λύκος δεν είναι εδώ
Περπατώ περπατώ μεσ’τον κόσμο
Όταν ο κόσμος δεν είναι εδώ
Κόσμε
Είσαι εδώ;
Βγάζω την μάσκα μου.
Είσαι εδώ;
Βγάζω και τα ρούχα μου.
Είσαι εδώ;
Μόνο το σώμα μου.
Δεν είμαι εδώ
Μόνο το σώμα μου
Ενώ προσπαθώ πολύ να είμαι εδώ ..πάντα καταλήγω να είμαι λίγο εδώ, λίγο εκεί λίγο στο σπίτι λίγο στην μητέρα λίγο στην γκομενα λίγο στους φίλους λίγο στο φαΐ και εντελώς, πουθενά.
Περπατώ περπατώ όσο πιο ήσυχα μπορώ χώνομαι μέσα στον κόσμο στριμώχνομε γύρω από παλτά με κεφάλια με τσάντες και θυμωμένα μάτια
Όλοι βιάζονται να χτίσουν το μέλλον τους να σπουδάζουν να φάνε να αγοράσουν ζωντανά και όχι προϊόντα , πράγματα φαγητά . Να ξεσκιστούνε , να γνωρίσουν και άλλους να πιούνε να κοιμηθούνε . Και έτσι να περνάνε οι μέρες να σβήνουν κεριά να κάνουν μεγάλα πάρτι να σβήνουν ξανά κεριά να λιγοστεύει ο κόσμος να τυποποιούνται οι φίλοι να γίνονται όλο και πιο βαρετά τα δώρα να έχουν όλο και μικρότερη αξία τα λεφτά και οι βόλτες. Να μεγαλώνουν. Και να μη σβήνουν καν κεριά πια. Με ποιον να τα σβήσεις; Και γιατί; Εξαρχής γιατί.
Περπατώ περπατώ στον δρόμο
Όταν είμαι μόνη μου πια.
Όλοι οι δρόμοι είναι άδειοι
Όταν είσαι μόνος σου πια.
Όσοι και να περπατάνε γύρω σου δεν έχει καμία σημασία.
Και όταν αρχίζεις να καταλαβαίνεις ποσό προσποιητά είναι όλα. Και ποσό προσπαθούν όλοι εν τέλη να δείχνουν καλά και να πουν στο τέλος της ζωής τους ότι έκαναν κάτι. Απλά για να χαθούν τόσο γρήγορα όσο θα χαθεί και η μνήμη τους μόλις πεθάνουν. Μόνο για να πουν ότι κάτι έκαναν σήμερα .
Μόνο για να νιώσουν ότι υπήρχε κάποιο νόημα.
Περπατώ περπατώ μες τον κόσμο
Και όλος ο κόσμος είναι εδώ
Όμως δεν είναι.
Όλα αυτά τα πρόσωπα που θα έχουν εξαφανιστεί σε λίγα χρόνια
Και θα έχουν αντικατασταθεί
.
Περπατώ περπατώ μες το δάσος
Και η μοναξιά με ποναει
Αλλά συνεχίζω να περπατάω μήπως τελικά φτάσω κάπου.
Και με κυνηγανε
Με κυνηγανε
34 notes
·
View notes
Text
Περπατώ περπατώ εις το δάσος
Όταν ο λύκος δεν είναι εδώ
Περπατώ περπατώ μεσ’τον κόσμο
Όταν ο κόσμος δεν είναι εδώ
Κόσμε
Είσαι εδώ;
Βγάζω την μάσκα μου.
Είσαι εδώ;
Βγάζω και τα ρούχα μου.
Είσαι εδώ;
Μόνο το σώμα μου.
Δεν είμαι εδώ
Μόνο το σώμα μου
Ενώ προσπαθώ πολύ να είμαι εδώ ..πάντα καταλήγω να είμαι λίγο εδώ, λίγο εκεί λίγο στο σπίτι λίγο στην μητέρα λίγο στην γκομενα λίγο στους φίλους λίγο στο φαΐ και εντελώς, πουθενά.
Περπατώ περπατώ όσο πιο ήσυχα μπορώ χώνομαι μέσα στον κόσμο στριμώχνομε γύρω από παλτά με κεφάλια με τσάντες και θυμωμένα μάτια
Όλοι βιάζονται να χτίσουν το μέλλον τους να σπουδάζουν να φάνε να αγοράσουν ζωντανά και όχι προϊόντα , πράγματα φαγητά . Να ξεσκιστούνε , να γνωρίσουν και άλλους να πιούνε να κοιμηθούνε . Και έτσι να περνάνε οι μέρες να σβήνουν κεριά να κάνουν μεγάλα πάρτι να σβήνουν ξανά κεριά να λιγοστεύει ο κόσμος να τυποποιούνται οι φίλοι να γίνονται όλο και πιο βαρετά τα δώρα να έχουν όλο και μικρότερη αξία τα λεφτά και οι βόλτες. Να μεγαλώνουν. Και να μη σβήνουν καν κεριά πια. Με ποιον να τα σβήσεις; Και γιατί; Εξαρχής γιατί.
Περπατώ περπατώ στον δρόμο
Όταν είμαι μόνη μου πια.
Όλοι οι δρόμοι είναι άδειοι
Όταν είσαι μόνος σου πια.
Όσοι και να περπατάνε γύρω σου δεν έχει καμία σημασία.
Και όταν αρχίζεις να καταλαβαίνεις ποσό προσποιητά είναι όλα. Και ποσό προσπαθούν όλοι εν τέλη να δείχνουν καλά και να πουν στο τέλος της ζωής τους ότι έκαναν κάτι. Απλά για να χαθούν τόσο γρήγορα όσο θα χαθεί και η μνήμη τους μόλις πεθάνουν. Μόνο για να πουν ότι κάτι έκαναν σήμερα .
Μόνο για να νιώσουν ότι υπήρχε κάποιο νόημα.
Περπατώ περπατώ μες τον κόσμο
Και όλος ο κόσμος είναι εδώ
Όμως δεν είναι.
Όλα αυτά τα πρόσωπα που θα έχουν εξαφανιστεί σε λίγα χρόνια
Και θα έχουν αντικατασταθεί
.
Περπατώ περπατώ μες το δάσος
Και η μοναξιά με ποναει
Αλλά συνεχίζω να περπατάω μήπως τελικά φτάσω κάπου.
Και με κυνηγανε
Με κυνηγανε
34 notes
·
View notes
Text
Trying to make sense of the kind of freedom and tenderness that can only come from so much loneliness
charlotte ager / sean thomas dougherty / félix vallotton / clarice lispector / beya rebaï / may sarton / maria medem / quint buchholz
37K notes
·
View notes
Note
Δεν έχω ξαναδιαβάσει κείμενα σαν τα δικά σου.. Δεν βρίσκω λόγια να εκφράσω πόσο υπέροχα είναι..
ότι θελεις μπορεις να μου στείλεις <3
7 notes
·
View notes
Text
Άνοιξε το φως
Κλείσε τα παράθυρα
Φέρε μου την ομπρέλα
Εγώ ορίζω τον κόσμο
Εμείς κανονίζουμε πως θελουμε να νιώθουμε
Τουλάχιστον επιφανειακά
Και σήμερα θέλω να κρυώνω
Και να περπατήσω έξω ξυπόλυτη
Και να χαιρετάω όποιον βλεπω
Και να έχω ελπίδες για τον κόσμο
Έκανα λαθος μαμά .
Δεν έχω ελπίδες
Την ώρα που περπάταγα πάτησα τόσα γυαλάκια από σπασμένες μπυρες
Σχεδόν πάτησα μια βελόνα
Τότε σκέφτηκα ποσό βρόμικοι είμαστε τελικά σαν είδος.
Νιώθουμε ότι όλα είναι δικά μας και ότι μπορούμε να επιβληθούμε σε αυτά
Υπάρχει κόστος τελικά; Ναι. Αλλά οι περισσότεροι δε το καταλαβαίνουν ποτε στη ζωή τους. Και όσοι το καταλαβουν.. λογικά τρελένονται
Έχεις διαβάσει ποτε για τους αστροναύτες;
Ποσό δυστυχισμένες ζωές είχαν;
Πως έπαιρναν διαζύγια και πέθαιναν νωρίς και στρέφονταν στο αλκοόλ και καταστρέφονταν .
Έχεις αναρωτηθεί μετά γιατί;
Όλοι που φτάνουν κάπου ψηλά δεν είναι ποτε χαρούμενοι.
Γιατί;
Γιατί πηγαν στο φεγγάρι
Και όταν μετά από χιλιάδες καταξιωμένους τίτλους και δεκαετίες εκπαίδευσης και δουλειά και ‘μπραβο’ έφτασαν τελικά στον τελικό στόχο τους
Και είδαν την γη
Κατάλαβαν ποσό μικροί και ασήμαντοι τελικά είμαστε
Ποσό πλασματικά είναι όλα όσα έχει δημιουργήσει η κοινωνία και οι αξίες που έχει και τα πρότυπα που επικρατούν.
Πρέπει να δουλεύεις πρέπει να φτιάξεις μια οικογένεια αλλιώς το μόνο αποτέλεσμα είναι να καταλήξεις στον δρόμο γεμάτος από απαξιωτικά βλέμματα
Η κοινωνία σε λέει αυτόνομο αλλά δε σε αφήνει ποτε να ‘φυγεισ’ από αυτήν.
Και εκείνη την ώρα
Στο φεγγάρι
Όλοι αυτοί οι κόποι έμοιαζαν τόσο ανούσιοι
Και τώρα είμαι εδώ
Κάπου στα αναφιωτικα
Και όπως ανέβαινα στους βρόμικους δρόμους είδα το φεγγάρι
Και δε φαντάζεσαι ποσό μεγάλο και λαμπερό φαινόταν
Και εκείνη την ώρα είχα το φεγγαρι τόσο κοντά που σχεδόν μπορούσα να το πιάσω.
Και εκείνη την ώρα ένιωθα ο μοναδικός άνθρωπος που ήταν τόσο κοντά στο φεγγαρι και ετοιμαζόταν να το πιάσει
Έτσι εγώ,
Άνοιξα τα χέρια μου διάπλατα σαν να κάνω αγκαλιά την ύπαρξη μας
Και έπεσα στο κενό.
#σαγαπαω#σαγαπάω#σε αγαπω#νυχτερινες σκεψεις#σκεψεισ#σε σκεφτομαι#σκεψη#greek posts#greek quotes#ελληνικοι στιχοι#ελληνικα στατους#ελληνικά στιχάκια
197 notes
·
View notes
Text
‘Προσοχή παρακαλώ, όταν ακούτε τον χαρακτηριστικό ήχο , για το κλείσιμο των θυρών του συρμού, Παρακαλείσθε να απομακρυνεστε από αυτές διότι θα αναχωρεί αμέσως, ευχαριστώ.’
Το ξέρω .
Το ξέρω ότι όσο το διάβαζες αυτό μπορούσες σχεδόν να το ακούσεις, με την ίδια φωνή που υπάρχει κάθε μέρα χρόνια τώρα στην αναμονή για τον ηλεκτρικό.
Το ξέρω.
Περιμένω τόση ώρα μαζί σου το τρένο και είναι η μόνη φορά που το περιμένω και εύχομαι να αργήσει όσο πιο πολύ γίνετε.
Αλλά μόνο τις φορές που περιμένουμε να αργήσει θα έρθει στην ώρα του.
Και δεν κάνω τίποτα.
Και αυτό το ξέρω.
Απλά σου κρατάω το χέρι και κοιτάμε κάτω
Κοιτάμε την ταμπέλα που λέει ότι αναχωρεί σε 6 λεπτά
Κοιτάμε τους γύρω μας
Κοιτάμε τα πάντα εκτός από εμάς
6 λεπτά
Μα νιώθω ότι έχω χρόνο να σώσω την σχέση μας και να σε κάνω να με αγαπήσεις
Παρακαλείσθε να απομακρυνεστε από όσους αγαπάτε και περιμένουν μαζί σας το τρένο, διότι θα αναχωρεί αμέσως, ευχαριστώ
Και τότε ήρθε
Και πανικοβλήθηκα , και το είδα στα μάτια σου,
Τελείωσε.
Και περπατάς γρήγορα μέσα στο τρένο και σου τραβάω λίγο το χέρι αλλά ο χαρακτηριστικός ήχος μας θυμίζει ότι πρέπει να απομακρύνουμε τα χέρια μας από τις πόρτες
Έτσι, φεύγει το τρένο
Και έφυγες και εσυ
Εγώ μόνο έμεινα εκεί και περίμενα , πέρασαν τόσα τρένα μέχρι που ήρθε το τελευταίο
Αποσύρεται
Εκεί κατάλαβα ότι δεν θα ξανά έρθεις ποτε.
Ξέρεις τι ήταν το χειρότερο ,
Ότι δε χωρίσαμε επειδή ερωτεύ��ηκες κάποιον αλλον
Η επειδή εγώ είχα τα δικά μου
Η επειδή δε σου άρεσε ο τρόπος που τρώω και τα ρούχα που φοραω
Χωρίσαμε τις ζωές μας επειδή δε θα γινόταν ποτε να είμασταν μαζί
Επειδή εσυ έπρεπε να φύγεις και εγώ έπρεπε να μείνω
Επειδή είχες το μέλλον σου
Και την καριέρα σου που ελεγες
Και τις προτεραιότητες
Επειδή έπρεπε να φύγεις
Επειδή έπρεπε να μείνω
Σε παρακαλώ
Προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας
Σε παρακαλώ
Προσοχή στο κενό, που δημιουργήθηκε μεταξύ μας
Να απομακρυνθείς όταν ακούσεις τον χαρακτηριστικό ήχο..
Αυτόν του ξυπνητηριού που μας θυμίζει ότι δεν μπορούμε να βρεθούμε πουθενά αλλου πια.
Εκτός από τον ύπνο.
#σαγαπαω#σαγαπω#σαγαπάω#μου λειπεις#μου λείπει#σε αγαπαω#σε σκεφτομαι#σκεψη#σκεψεισ#greek quotes#greek posts#ελληνικα στατους#ελληνικα ποστ#ελληνικά στιχάκια#στιχοι#ελληνικοι στιχοι#αγαπη#νυχτερινες σκεψεις
502 notes
·
View notes
Text
2:47
Καλημέρα , βασικά καλή Παρασκευή , δε ξέρω τι ώρα είναι γιατί μου έχετε κλειστά τα παράθυρα & τις κουρτίνες. Είμαι καιρό εδώ; γιατί νιώθω πως είναι χειμώνας . Το δωμάτιο έχει τόσο κρύο , η σομπα μάλλον που έχετε εδώ διπλα έχει χαλάσει. Ποια είμαι; Δε ξέρω ,μήπως ξέρετε εσείς; Κρατάτε τα χαρτιά μου το βλέπω . Ξέρετε γιατί βρίσκομαι εδώ , εγώ όμως δε θυμάμαι. Αν θυμαμαι κατι είναι η χθεσινή νυχτα. Ναι είμασταν μαζί επιτέλους . 6 μήνες είχα να της μιλησω & τώρα με φιλάει . Κοιτά πόσο με αγαπούσε . Έχω & μια φωτογραφία στο μπουφάν μου που μου φιλάει τα δάχτυλα και παίζουμε. Αλήθεια που έχετε βάλει το μπουφάν μου; Αν με αγαπούσε ; Ναι μερικές φορές πολύ . Και εκείνη τη μέρα αν βλέπατε τα μάτια της πως με κοιταγανε. Της ειπα δε πειράζει που άργησε τόσο πολύ. Περίμενα βλέπετε στο σταθμο και ακουσα όλα τα τραγούδια στο κινητό μου Μα δεν είχε φανει ακόμα. Και ξέρετε, έχω παρά πολλά τραγούδια, ποσό μαρεσει η μουσική που εκείνη μισεί! Αγχώθηκε όταν τη ρώτησα που ήταν, αλλά με καθησύχασε . Τώρα που τα λέμε δε θυμάμαι τι μου είπε, δεν ήθελα να το σκεφτώ πολύ.Έπρεπε να βλέπατε τα μάτια της αλήθεια. Με φίλαγε αρκετή ώρα και εγώ πότε άνοιγα τα μάτια μου πότε τα έκλεινα να σιγουρευτώ πως είναι ακόμα εκεί. Μα να που εφυγε. Με έσπρωξε και κλειδώθηκε στο μπανιο. Έμεινα για αρκετή ώρα έξω απτην πόρτα καθιστή οκλαδόν μέχρι να φανει. Μα τελικά ανοιξα . Φανταστητε να έκλαιγε; Τι ��α κανα. Μα ήταν μια χαρά . Όσο μου λέει ότι θέλει να μιλήσουμε καθώς της μαζεύω τα μαλλιά βλέπω εκείνα τα σημαδια. Όχι όχι τα δικά μου. Εμένα δε με άφηνε να αφήνω κατι πάνω της ποτέ . Το ακούσατε και εσείς ετσι; Είχε ερωτευτει κάποια άλλη. Με κοιταξε στα μάτια & το είπε & αν και σιγά , ακούστηκε σε όλο το δωμάτιο λες και φώναξε με όλη της τη δύναμη & ξαφνικά, ησυχία . Το ακουγα συνέχεια στο μυαλό μου ,ακόμα το ακουω. Έσπασε τη σιγή. Είπε πως όσο εγώ τη φιλαγα σκεφτόταν εκείνη. Ήμουν σωσίας της τοση ώρα; Είχα & ένα τριαντάφυλλο στην τσαντα να της το εδινα πριν φύγει αλλά δε τολμαγα να το πλησιάσω.
Καθησα στην καρέκλα . Μύριζε το φαΐ που της είχα ετοιμάσει και είχε φαει δυο πιρουνιες. Τι ρώτησα τι θα κάνουμε τώρα. Και μου είπε τόσο ομορφα , ‘τιποτα’.
Ξεκίνησε να φεύγει & την σταμάτησα ,
Έδωσα το τριανταφυλο μου Μα το πέταξε ,
Είπε πως μάλλον δεν ήταν γραφτό ποτέ για εμας..
Το στομάχι μου δέθηκε σε χιλιάδες κόμπους .
Τα δάκρυα μου χτυπούσαν τα μάτια και έπνιγαν τον λαιμο μου . Μα δεν άφησα να φανει τιποτα . Ανοιξα σιγά την πόρτα και πήγα να τη φιλησω Μα τώρα δε με άφησε . Αλήθεια έπρεπε να δείτε τα μάτια της. Έκλεισα άλλο τόσο σιγά τη πόρτα και περπάτησα πίσω στο δωμάτιο μου. Πέταξα το φαΐ και έσπασα τα πιάτα. Πρέπει να έκανα πολύ φασαρία ζήτω Συγνωμη. Τα δάκρυα κολλήσανε στον λαιμο μου και δε μπορούσα να αναπνεύσω .
Χτύπησα πολύ δυνατά εκείνη την ντουλάπα και έπεσα στο πάτωμα .
Πρέπει να φώναζα το όνομα της και να έκλαιγα δυνατά . Μετά από λίγο σταμάτησα . Τελειώσανε τα δάκρυα. Και ερχόταν το χειρότερο , ο πονος.
Ξέρετε δε το αντέχω αυτό . Τώρα βρίσκομαι σε ένα κρύο δωμάτιο. & με έχουν δέσει με ζώνες στα χέρια & στα πόδια ξανά. Ποσό περίεργη είναι η αγάπη. Η αγάπη υπό συνθήκες. Ξέρω , ξέρω. Με αγαπάς . Μέχρι εκεί που μπορείς όμως. Και εκεί που χρειάζομαι εγώ να μ'αγαπάς. Εσυ δε μπορείς. Αλήθεια που είναι η αγάπη, όταν μένεις άστεγος, τρελαίνεσαι , ή εθίζεσαι σε κάτι; Τώρα που είστε όλοι; Τώρα μιλάω σε πλαστικούς ανθρώπους ντυμένους με λευκά που γράφουν όλες μου τις λέξεις . Τις λέξεις που έγραφα για εσένα. Τώρα ψάχνουν μέσα τους για να καταλάβουν τι έπαθε το μυαλό μου και χάθηκε.
Και με κοιτάνε με λύπη και μου κλείνουν τα φώτα εκείνοι . Και έχω πάλι τους γνωστούς ακροατές να κλαίω για όσα μου εκανες. Τους τοίχους μου.
216 notes
·
View notes
Text
2:47
Καλημέρα , βασικά καλή Παρασκευή , δε ξέρω τι ώρα είναι γιατί μου έχετε κλειστά τα παράθυρα & τις κουρτίνες. Είμαι καιρό εδώ; γιατί νιώθω πως είναι χειμώνας . Το δωμάτιο έχει τόσο κρύο , η σομπα μάλλον που έχετε εδώ διπλα έχει χαλάσει. Ποια είμαι; Δε ξέρω ,μήπως ξέρετε εσείς; Κρατάτε τα χαρτιά μου το βλέπω . Ξέρετε γιατί βρίσκομαι εδώ , εγώ όμως δε θυμάμαι. Αν θυμαμαι κατι είναι η χθεσινή νυχτα. Ναι είμασταν μαζί επιτέλους . 6 μήνες είχα να της μιλησω & τώρα με φιλάει . Κοιτά πόσο με αγαπούσε . Έχω & μια φωτογραφία στο μπουφάν μου που μου φιλάει τα δάχτυλα και παίζουμε. Αλήθεια που έχετε βάλει το μπουφάν μου; Αν με αγαπούσε ; Ναι μερικές φορές πολύ . Και εκείνη τη μέρα αν βλέπατε τα μάτια της πως με κοιταγανε. Της ειπα δε πειράζει που άργησε τόσο πολύ. Περίμενα βλέπετε στο σταθμο και ακουσα όλα τα τραγούδια στο κινητό μου Μα δεν είχε φανει ακόμα. Και ξέρετε, έχω παρά πολλά τραγούδια, ποσό μαρεσει η μουσική που εκείνη μισεί! Αγχώθηκε όταν τη ρώτησα που ήταν, αλλά με καθησύχασε . Τώρα που τα λέμε δε θυμάμαι τι μου είπε, δεν ήθελα να το σκεφτώ πολύ.Έπρεπε να βλέπατε τα μάτια της αλήθεια. Με φίλαγε αρκετή ώρα και εγώ πότε άνοιγα τα μάτια μου πότε τα έκλεινα να σιγουρευτώ πως είναι ακόμα εκεί. Μα να που εφυγε. Με έσπρωξε και κλειδώθηκε στο μπανιο. Έμεινα για αρκετή ώρα έξω απτην πόρτα καθιστή οκλαδόν μέχρι να φανει. Μα τελικά ανοιξα . Φανταστητε να έκλαιγε; Τι θα κανα. Μα ήταν μια χαρά . Όσο μου λέει ότι θέλει να μιλήσουμε καθώς της μαζεύω τα μαλλιά βλέπω εκείνα τα σημαδια. Όχι όχι τα δικά μου. Εμένα δε με άφηνε να αφήνω κατι πάνω της ποτέ . Το ακούσατε και εσείς ετσι; Είχε ερωτευτει κάποια άλλη. Με κοιταξε στα μάτια & το είπε & αν και σιγά , ακούστηκε σε όλο το δωμάτιο λες και φώναξε με όλη της τη δύναμη & ξαφνικά, ησυχία . Το ακουγα συνέχεια στο μυαλό μου ,ακόμα το ακουω. Έσπασε τη σιγή. Είπε πως όσο εγώ τη φιλαγα σκεφτόταν εκείνη. Ήμουν σωσίας της τοση ώρα; Είχα & ένα τριαντάφυλλο στην τσαντα να της το εδινα πριν φύγει αλλά δε τολμαγα να το πλησιάσω.
Καθησα στην καρέκλα . Μύριζε το φαΐ που της είχα ετοιμάσει και είχε φαει δυο πιρουνιες. Τι ρώτησα τι θα κάνουμε τώρα. Και μου είπε τόσο ομορφα , ‘τιποτα’.
Ξεκίνησε να φεύγει & την σταμάτησα ,
Έδωσα το τριανταφυλο μου Μα το πέταξε ,
Είπε πως μάλλον δεν ήταν γραφτό ποτέ για εμας..
Το στομάχι μου δέθηκε σε χιλιάδες κόμπους .
Τα δάκρυα μου χτυπούσαν τα μάτια και έπνιγαν τον λαιμο μου . Μα δεν άφησα να φανει τιποτα . Ανοιξα σιγά την πόρτα και πήγα να τη φιλησω Μα τώρα δε με άφησε . Αλήθεια έπρεπε να δείτε τα μάτια της. Έκλεισα άλλο τόσο σιγά τη πόρτα και περπάτησα πίσω στο δωμάτιο μου. Πέταξα το φαΐ και έσπασα τα πιάτα. Πρέπει να έκανα πολύ φασαρία ζήτω Συγνωμη. Τα δάκρυα κολλήσανε στον λαιμο μου και δε μπορούσα να αναπνεύσω .
Χτύπησα πολύ δυνατά εκείνη την ντουλάπα και έπεσα στο πάτωμα .
Πρέπει να φώναζα το όνομα της και να έκλαιγα δυνατά . Μετά από λίγο σταμάτησα . Τελειώσανε τα δάκρυα. Και ερχόταν το χειρότερο , ο πονος.
Ξέρετε δε το αντέχω αυτό . Τώρα βρίσκομαι σε ένα κρύο δωμάτιο. & με έχουν δέσει με ζώνες στα χέρια & στα πόδια ξανά. Ποσό περίεργη είναι η αγάπη. Η αγάπη υπό συνθήκες. Ξέρω , ξέρω. Με αγαπάς . Μέχρι εκεί που μπορείς όμως. Και εκεί που χρειάζομαι εγώ να μ'αγαπάς. Εσυ δε μπορείς. Αλήθεια που είναι η αγάπη, όταν μένεις άστεγος, τρελαίνεσαι , ή εθίζεσαι σε κάτι; Τώρα που είστε όλοι; Τώρα μιλάω σε πλαστικούς ανθρώπους ντυμένους με λευκά που γράφουν όλες μου τις λέξεις . Τις λέξεις που έγραφα για εσένα. Τώρα ψάχνουν μέσα τους για να καταλάβουν τι έπαθε το μυαλό μου και χάθηκε.
Και με κοιτάνε με λύπη και μου κλείνουν τα φώτα εκείνοι . Και έχω πάλι τους γνωστούς ακροατές να κλαίω για όσα μου εκανες. Τους τοίχους μου.
216 notes
·
View notes
Text
Ο μόνος λόγος που ήθελα τόσο να με αγαπήσεις ήταν γιατί θέλω πολύ να με αγαπήσω.
405 notes
·
View notes
Text
Τι όμορφη κοπελα που είναι η αννα
Όλοι στο λένε
Όλοι το λένε
Τι όμορφη που ήσουν με εκεινο υο πουκάμισο
Τι ωραία μάτια τι ωραίο πρόσωπο
Ντρέπεσαι λίγο αλλά σιγά σιγά αποκτάς αυτοπεποίθηση
Ξέρεις πως σε κοιτάμε
Τι ωραίο σώμα που έχει η αννα
Δεν το πρόσεξες πολύ και ποτέ αλλά γεννήθηκες για να’σαι ωραία.
Σε ζητάνε φωτογράφοι και σε καλούνε τα λαμπερά φωτα
Είσαι λίγο μπερδεμένη αλλά Σαρεσει
Τους αρεσεις
Αλλά όχι για πολύ
Άλλαξε λίγο τα μαλλιά σου
Γιατί έκοψε η αννα τα μακρια μαλλιά της;
Αγριεύεισ.
Τωρα σου λένε να βελτιώσεις το σώμα που άρεσε σε όλους και στο αγόρι που προσπαθουσες να εντυπωσιάσεις. Δε σε νοιάζει εκείνος πια
Ξεχνάς λίγο
Τα φωτα σε τυφλώνουν
Δεν εχεις καλές σχέσεις με τον εαυτό σου
Πολλά χάπια
Κουμπωνεις το ένα μετά το άλλο
Τα κιλα πέφτουν όπως και εσυ
Δε καταλαβαίνεις τι κανεις
Και αλλα χάπια
Περνάνε τα χρόνια και προσπαθείς να καλύψεις τις ατέλειες
Ίσως τρομάξεις αν δεις μετά από τόσα χρόνια στοξ καθρευτη πως πραγματικά είσαι.
Δε πρόλαβες ποτέ να δεις.
Σε βάφανε αμεσως
Δε ξέρεις ποια είσαι
Αννα;
Δε σου αρεσει ακόμα αυτό που βλέπεις στον καθρευτη
Βγαζεις τα πάντα από πάνω σου και στέκεσαι διπλα
Το πρόσωπο σου ζαρωσε σαν παλιά τσαλακωμένη εφημερίδα
Τα μάτια σου χαμήλωσαν και η λάμψη έμεινε μόνο στο μεγάλο φακο που φωτίζει το λευκό πανό πίσω σου.
Δε σε χρειάζονται άλλο
Μπορείς να γυρίσεις από την πιο λαμπρή ζωή
Το αγόρι που ηθελες δεν είναι πια αγόρι και δε θυμάται ποια είσαι
Κανεις δεν είναι εκεί
Θέλει θυσίες η κορυφή αλλά εσυ θυσιάσεις τα πάντα
Τώρα μένεις μόνη σου
Το δέρμα σου έχει σπάσει και δεν αντέχεις να κοιτάς το πρόσωπο σου στον καθρευτη
Τόσα χρόνια εσυ, που ώρες ώρες τις εβγαζες μπροστά απτον καθρευτη
Να σε τραβάνε από δω και από κει
Να σε κάνουν πιο όμορφη πιο ζωντανή πιο χαρουμενη πιο , νεκρή
Και τώρα κουμπωνεις και αλλά χάπια
Απλά αυτή τη φορά όχι για να χασεις εκείνα τα κιλα
.
#γρικ ποστ#photography#γρεεκ φωτο#γρεεκζ#greek posts#γρεεκ ποστς#ελληνικα#ελληνικα ποστ#φωτογραφια#γρεεκς
165 notes
·
View notes
Text
Μαργαρίτα μου ,
Είσαι καλά (;)
Ποσο απλή και ωραία είσαι.
Σε εκεινο το λευκό φόρεμα,
Πόσο ωραία τα χρυσά μαλλιά σου.
Πόσο μαύρος ο κόσμος πίσω σου,
Μαργαρίτα ,
Κανεις δε σε προσέχει όσο θα έπρεπε ..
Πόσο πολύ σκέφτεσαι τους άλλους;
Τι τους αρέσει,
Τι επιθυμούν ,
Πιο είναι το αγαπημένο τους χρωμα ,
Τι μουσική τους αρέσει,
Ντύθηκες στα κίτρινα σήμερα
Που ήξερες πως μου αρέσουν,
Και όλο κρυφά χαμογελουσες
& δε σε πρόσεξα πολύ,
Ούτε & εσυ πρόσεξες τον εαυτό σου
Έτρεχες για όλους ,
Ο,τι ζητάγανε
Πέθανες αρκετές φορές αυτές τις μέρες,
Μα γιατί δε λες σε κανεναν μας πως κλαις;
Ακουω τον πονο σου όσο χαμογελας
Δε θα κάνω κατι για αυτό
Ούτε & εσυ
Γιατί μαργαρίτα;
Γιατί ξεχνάς τον εαυτό σου;
Γιατί φροντίζεις τους άλλους μόνο;
Πέτα τα τριαντάφυλλα,
Σταματά να βαφεσαι στα κόκκινα
Σταματά να ματώνεις,
Είσαι η μαργαρίτα ,
Είσαι η μαργαρίτα;
110 notes
·
View notes
Text
Πόσο περνάνε τα χρόνια ..
φίλοι , πόσοι φίλοι , όλοι
Στο σχολειο
Πόσα χρόνια
Τόσα ονόματα , τα θυμάσαι όταν βλέπεις τις κίτρινες φωτογραφίες
Και τις θάβεις σε συρταρια με τα γράμματα τους
Γιατί τώρα ίσως ξέχασες το όνομα τους
Η ίσως δεν τα κατάφεραν
Πόσες αγάπες
Ποσα ονόματα
Αυτά τα θυμάσαι
Τουλάχιστον τα περισσότερα
Ποσο κλάμα
Τώρα γελας με αυτό , δε το περιμενες
Τώρα ποιον εχεις;
Ποτά, τσιγαρα
Πόσες τσίχλες πριν γυρίσεις σπίτι
Ποσα νευρα στη μαμα
Γράφεις κείμενα για ερωτες και ανθρώπους μιας βδομάδας και δε νιωθεις άνετα να πεις Σαγαπω στη μαμα.
Μόνη , μακρια της
Τώρα ελευθερία
Λουλούδια
Πόσα λουλούδια ,
Εχεις έναν κήπο που ποτίζεις πλέον μόνη
Και ένα τραπέζι με 3 καρέκλες που καθεσαι , πάλι μόνη
Γονείς ;
Καπου θα’ναι & αυτοί
Μα τους ξεχνάς
Μεγαλώνεις
Τα παιδιά φευγουν
Άντρες
Που πήγαν τώρα;
Μεγάλωσαν & εκείνοι
Αλλάξανε
Δε κυνηγάνε τιποτα
Δεν ανεβαίνεις σε μηχανές
Ούτε γελας ούτε κοιτάς να ντυθείς καλά
Ούτε περπατάς πολύ
Κουράζεσαι
Πόσο τα χέρια σου ζαρωσανε
Σε τσαλακώνουν τα χρόνια και ο πονος
Που είναι οι φίλοι ;
Γιατί λιγόστευαν όσο μεγάλωναν
Γιατί δεν τους μετράς ούτε στα δάχτυλα
Ίσως γίναμε βαρετοί
Μόνη
Και εκείνη η νυχτα
Μια εφτανε
Που να είναι η μαμα σου τώρα ;
Που να ξέρεις
Που πήγε το καντήλι που χρόνια σβήνει
Τώρα είσαι εσυ γιαγιά
Και τώρα κλαις
Με τα μικρα σου μάτια που γέμισαν τόσα δάκρυα που δε βλέπεις .
Καπου πονάς μα φωνή ;
Που φωνή ;
Ούτε να τραγουδήσεις δε μπορείς πια ,
Και καπου κρατηθηκες στο τραπέζι
Και εκλαιγες και ηθελες βοήθεια
Και διαγράφτηκαν όλα τα αλλά πρόσωπα
Και φωναζες μόνο ένα πράγμα μέχρι να σε βρουν
‘Μαμά’
982 notes
·
View notes
Text
Ίσως ο λόγος που δε ξανά απάντησε στα μηνύματα εκείνη τη νύχτα δεν ήταν ότι προσπαθουσε να με ξεπεράσει, ή ότι φοβόταν . Ήταν απλά πως δε με αγαπούσε .
363 notes
·
View notes
Photo
Ποσο ακόμα θα πονάς ;
01:45 ανάβουν φώτα στο δεύτερο όροφο
Μωβ ,το αγαπημένο σου
Και ένα λευκό στην πόρτα.
Βαρέθηκα να μιλαω για τον έρωτα.
Πόσοι ανθρωποι σε ερωτεύονται απόψε;
Ανα ώρα ,ανα μισάωρο,
Νιωθεις λίγο μόνη καταλαβαίνω . & εγώ .
Η μητέρα σου κλαίει στον απ’έξω καναπέ γιατί είναι η βάρδια σου.
Φωνές & φωνες βγαίνουν απτο παράθυρο ,Μα καταλαβαίνω ότι πονάς .
Όχι στο σώμα .
Αυτό νεκρό χρόνια έγινε .
Αλλού πονάς .
Και εκεί κανεις δε μπορεί να ακουμπήσει πια .
Σε ποιον να μιλήσεις τώρα για αγάπη & τον πατέρα σου που δεν έμαθες και ποτέ ποιος είναι. Που να πεις πώς τα πράγματα δε πήγαν τελικά καλά στο τέλος.Που να μιλήσεις τις ώρες που ήσουν μόνη στο μπανιο κοιτάζοντας έξω απτην πόρτα την ουρά. Το μόνο που άκουγες από τοτε ήταν ‘πουτάνα’ . Ξεχνάς πως σε λένε Αθηνά αφού δε χρειάστηκε να συστηθείς πουθενά τα τελευταία χρόνια με το όνομα σου. Η φωνή σου αναστενάζει μήνες τώρα απτο παράθυρο αλλά μέσα στην κάψα κανεις δε κατάλαβε ότι έκλαιγες πνιχτα .
Και ετσι όπως εκλαιγες πνιχτά μάλλον τυλιξες & τον λαιμό σου.
01:45 ανάβουν τα φωτα στο δεύτερο όροφο.
Πενθούνε. Μωβ το αγαπημένο σου.
Μόνο η μάνα σου κλαίει στην μικρή κουζίνα για το μόνο πράγμα που κατάφερε να δημιουργήσει. Την επόμενη μέρα τα φωτάκια λάμπουν ξανά σε κάθε πόρτα και η θύμηση σου εξαφανίζεται . Ποσο ακόμα θα πονάς;
580 notes
·
View notes
Photo
Ματωμένο φεγγάρι
21:27 , έπρεπε να ήσουν εδώ. Εγώ είμαι εκεί ώρα πριν. Έχω ένα μπλε τριαντάφυλλο & την Μπυρα σου.
21:30 . Που είσαι; Θα ρθεις στις 10;
Δε πειράζει. Είναι η τελευταία μέρα που θα σε δω πριν φύγω αλλά ειπες πως έτυχε κατι.
22:45 ήρθες. Ακουσα τόσα τρένα να τρίζουν όσο ήμουν κατω απτον σταθμο & ας ελεγες πως το περιμενες μισή ώρα.
Είσαι αρκετά όμορφη σήμερα, με το φόρεμα σου.
Στο δρόμο για το σπίτι μου λες οως ήσουν με μια φίλη.
Στο σπίτι μου με φιλάς . & σε αγκιζω ξανά. Μου αρεσει η οικειότητα που έχουμε . Με σπρώχνεις και χτυπάς την πόρτα του μπάνιου. Τώρα γιατί κλαις. Τώρα τι έγινε . Πρέπει να μιλήσουμε.
Ετοιμάζομαι να βγάλω το λουλούδι.
-‘Ρενα, είμαι ερωτευμένη με κάποια άλλη… όσο σε φιλούσα αυτές της μέρες την σκεφτομουνα.’
Πρώτη φορά δεν αντέχω ούτε να σπαράξω.
‘Γιατί μου ειπες ψέματα’
Δε ξέρω αν ρωτάω ή όχι
‘Δε ξέρω, τουλάχιστον τώρα ξέρεις την αλήθεια, θα φύγω & θα μείνω μαζί της . Λυπάμαι .’
Πετάω κατω το τριαντάφυλλο , & το προσπερνάς σα να πέταξα όλη μου την ψυχή.
‘Πρέπει να φύγω τώρα, βρες κάποια που σου ταιριάζει, όπως βλέπεις δεν είμαι εγώ, έχει περάσει καιρός, αντιο. ‘
‘ έστω φίλα με μια τελευταία φορα’
‘Δε γίνετε’
Αντιο
Άλλη μια φορά ήρθε το τέλος στον ερωτα μας . Δεν είναι η πρώτη , αλλά ίσως είναι η τελευταία .
δε σε ξανά είδα από εκεινο το βράδυ
Το τριαντάφυλλο ξεράθηκε στο πάτωμα μαζί με λίγα δάκρυα,
Και έπειτα με τη σειρά μου,
Μαράθηκα & εγώ .
558 notes
·
View notes