artık burada değil, @incecik burada.

merdivenlerden koşarak inmenin yaşadığımı hissettirmesini seviyorum. her an düşecek gibiyim ama her adımda daha da hızlı olmaya çalışıyorum, bazen ayaklarım birbirine dolanıyor düşmemek için birkaç merdiveni birden inmiş oluyorum. yaşamaktan korkmamak gerektiğini birkaç merdivenden bile öğrenebiliyor olmaya gülümsüyorum.

beni gözümden yalnız eski çiçek saksıları tanır, bir de sen.

Georgina Davenport

nerede kök salarsam salayım tek başıma orman olurum sandım, her mevsim yaprak dökmekten başka bir halta da yaramadım.

biliyor musun benim hiçbir defterim deniz görmedi, insan bazen söylediği saçma şeyleri anlayacak birileri olsun diye bekliyor, sonra anlaşılmadığı için kendi kendine gülüyor, olsun, galiba adım bazenleri yalnızlık oluyor.

ben bazen kendi örttüğüm kapı bile yüzüme çarpmış gibi hissetmekten alıkoyamıyorum kendimi, sonra yaşamayı hatırlıyorum, belki de hiç unutamıyorum, sırada ne var şimdi, gelsin bekliyorum.

"Yüzümü onunkine yaklaştırıp kitaplardan söz etmiştim ve o da yüzünü benimkine yaklaştırmıştı. Eriyen şeylerden bir okyanustu halimiz, boğulmaktı, içinde yüzebilirdim; bütün o zenginlikten korktum ve bakışlarımı çevirdim."

alo, gelip beni alabilir misin?

yalnızlığımın karanlığında, acizliğimle, perişanlığımla senden başka uzanabileceğim kimse yok.

özlemek iyidir vuslatı hatırlatır diyor,