ताश्कंद फाईल्स मूव्ही रिव्ह्यू: संपूर्ण चित्रपट डोळ्यात भरणाऱ्या क्षणांची एक मालिका आहे, ज्यात संवादाने पोकमार्क केलेले आहे जे अजाणतेपणे आनंदी आहे. चित्रपटाचा उद्देश पाहण्यासाठी आम्हाला खरोखरच मोठ्या खुलाशाची प्रतीक्षा करण्याची गरज नाही.

ताश्कंद फाइल्स मूव्ही कास्ट: श्वेता बसू प्रसाद, मिथुन चक्रवर्ती , नसीरुद्दीन शाह , विनय पाठक, पल्लवी जोशी, मंदिरा बेदी, पंकज त्रिपाठी

द ताश्कंद फाइल्स चित्रपट दिग्दर्शक: विवेक अग्निहोत्री

सध्याच्या राजवटीला त्रास देणार्‍या अनेक घटकांवर दिग्दर्शकाची बुद्धा इन अ ट्रॅफिक जॅम ही एक स्पष्ट भूमिका होती: त्रासदायक पत्रकार अधिकृत मार्गावर पेडल करण्यास नकार देणारे आणि इतर अनेक पात्र, ज्यात , समाजवादी, मध्यवर्ती, प्रयत्नशील- त्यांच्या-डोक्यावर-पाण्यावर ठेवण्यासाठी-मध्यम, शिक्षणतज्ज्ञ. वास्तविक घटनांवर आधारित या राजकीय थ्रिलरमध्ये ते सर्व पुन्हा त्यांच्या गैरसोयीचे डोके फिरवतात.

ताश्कंद फाइल्सने 1966 मध्ये यूएसएसआरच्या अधिकृत भेटीवर असताना माजी पंतप्रधान लाल बहादूर शास्त्री यांच्या जलद, अनपेक्षित मृत्यूच्या चुकीच्या खेळाकडे लक्ष वेधून एका KGB गुप्तहेराच्या सुटकेसमध्ये गायब झालेल्या आणि पुन्हा दिसलेल्या रहस्यमय दस्तऐवजांवरून त्यांची नावे घेतली आहेत.

सुभाषचंद्र बोस यांच्या मृत्यूच्या आजूबाजूच्या कट सिद्धांत अधिक व्यापक असू शकतात, परंतु शास्त्रींच्या निधनाभोवतीची कुजबुज कधीच संपलेली नाही. अग्निहोत्रीचा चित्रपट काही डॉक्युमेंटरी शॉट्स घेतो (शास्त्रींचे अंत्यसंस्कार, शोककर्ते, कुटुंब आणि संबंधित व्यक्तींच्या मुलाखती) आणि बाकीचे काल्पनिक बनवतात, ज्यायोगे मृत्यूला कारणीभूत असलेल्या घटना आणि त्यानंतर झालेल्या परिणामांमध्ये खोलवर उतरता येते.

तरुण स्कूप-हँगरी पत्रकार रागिणीला (प्रसाद) अधिक तपास करण्यास प्रवृत्त करण्यासाठी तिचा गळा दाबला जातो. समिती स्थापन केली आहे. आणि लोकांचा एक समूह, कधीही स्पष्ट न झालेल्या कारणांमुळे एकमेकांवर ओरडणे आणि ओरडणे सुरू केले. एक मंत्री आणि त्याचे कर्मचारी - कुत्रा, पत्नी, मुलगा - दाखवत राहतात. बंद खोलीत काम करणार्‍या या मोठ्या आवाजातील समितीचा एक भाग असलेला पत्रकार बाहेरच्या ठिकाणी पळत राहतो आणि कपाळावर टोपी टेकवून काळ्या कपड्यातल्या व्यक्तीशी किंचित गप्पा मारत असतो. हुश्श हुश्श.

विशाल भारद्वाजच्या मकडीमध्ये एक संस्मरणीय चिमुरडी बनवणारा प्रसाद, तिच्या कुत्र्याच्या पत्रकाराला तिच्याकडे जे काही आहे ते देतो, परंतु तिची व्यक्तिरेखा गांभीर्याने घेणे कठीण आहे. रागिनी ही अशा प्रकारची जर्नो आहे जी 'फेक' कथेचे रक्षण करते कारण तिला मिळालेल्या 'रिट्विट्स'मुळे, आणि आम्हाला विश्वास ठेवण्यास सांगितले जाते की ती हृदयाच्या ठोक्याने कायदेशीर झाली आहे.

वास्तविक, संपूर्ण चित्रपट ही डोळ्यात भरणार्‍या क्षणांची मालिका आहे, ज्यात अनावधानाने प्रफुल्लित करणारे संवाद आहेत: एक स्वयं-गंभीर इतिहासकार जो दावा करतो की तिला सर्व काही माहित आहे, एक 'नेता' जी सामाजिक, न्यायिक आणि बौद्धिक दहशतवाद्यांवर व्याख्याने देते आणि हा एक - माझा आवडता- 'टीआरपी टेररिस्ट'. या सर्व खटाटोपातून सरळ चेहरा ठेवणे कठीण आहे.

चित्रपटाचा उद्देश पाहण्यासाठी आम्हाला खरोखरच मोठ्या खुलाशाची वाट पाहण्याची गरज नाही: 60 आणि 70 च्या दशकात देश कसा विकला गेला होता, 'समाजवाद' कसा बरबाद झाला, केजीबीची घुसखोरी कशी झाली हे सांगण्यासाठी 'लुटियन्स' दिल्लीतील 'तिच्या' आणि 'तिच्या' मिनियन्सना रोखीच्या पिशव्या कशा वितरित केल्या गेल्या: तत्सम रेषा जाड आणि वेगाने उडतात.

जे चांगले आहे ते माझे मन तयार करू शकत नाही. हे: 'जीवन काल्पनिक आहे, परंतु सत्य एक लक्झरी आहे'. किंवा हे: 'ते आम्हाला कोलास आणि फ्राईज आणि बर्गरने मारतील'.

पण मला वाटते की सुरुवातीच्या श्रेयसमधील विधानावर मात करणे कठीण आहे, जे चित्रपट 'प्रामाणिक पत्रकारांना' समर्पित करते. विडंबन मृत आणि पुरले आहे. आणि या पोस्ट-ट्रुथ, फेक न्यूजच्या युगासाठी हा चित्रपट आहे.

चिमूटभर माती म्हणे, मी होईन पणती,

टीचभर कापूस म्हणे, मी होईन वाती थेंबभर तेल म्हणे,

मी होईन साथी ठिणगी पेटताच फुलतील नव्या ज्योती

आशी फुलतील नाती, तर

महेश मांजरेकर यांच्या पु.ल.देशपांडे (सागर देशमुख) यांच्या दोन भागांच्या बायोपिकची सुरुवात त्यांची पत्नी सुनीता देशपांडे (इरावती हर्षे) हिच्या आवाजाने होते आणि त्यांच्या एकत्र राहण्याच्या वर्षांची आठवण होते; एक लांबचा प्रवास, जो त्यांना थकवणारा आणि जीर्ण होण्यापासून खूप दूरचा, त्यांचा सततचा साथीदार म्हणून हसतमुखाने जीवन जगण्याचा होता.

"आनंदमय" जीवन जगणाऱ्या, प्रत्येकाला आणि स्वतःला आनंद देणार्‍या माणसासाठी, या बायोपिकच्या संरचनात्मक आधारावर पूर्णपणे विरोधाभास जाणवतो. हे आनंददायी आणि उत्साहवर्धक आहे, हॉस्पिटलमध्ये त्याच्या मृत्यूच्या पलंगावर त्याच्याबद्दल जेथून प्रेक्षकांना त्याच्या आयुष्यातील विविध महत्त्वपूर्ण परिस्थिती आणि क्षणांकडे परत नेले जाते - त्याच्या बालपणीच्या खोड्यांपासून त्याच्या दोन लग्नापर्यंत विविध मोठ्या सर्जनशील नावांसह त्याच्या सहवासापर्यंत. दिवसाचा आणि संगीत आणि थिएटरबद्दलची त्याची स्वतःची आवड.

बहुतेक भाग हा चित्रपट तीन-कॅमेरा सेटअपसह टीव्ही प्ले किंवा सिटकॉम शॉटप्रमाणे उलगडतो. सिनेमॅटिक फ्लेअरच्या ऐवजी ते उडू शकले असते, चित्रपट अत्यंत स्थिर गती आणि जुन्या-शालेय शैली आणि कथनाने तोललेला आहे. परिणामी, बहुतेक पात्रेही गोलाकार आणि सक्तीची वाटत नाहीत आणि अभिनेते हेमडलेले दिसतात. जब्बार पटेल, कुमार गंधर्व, भीमसेन जोशी, बाळ ठाकरे यांची वॉक-ऑन प्रेझन्सीज वास्तविक लोकांपेक्षा पुठ्ठ्याच्या तोतयागिरीच्या परेडसारखी वाटते. त्यांना विसरून जा की पु ला मध्ये देखील पंच, व्यक्तिमत्व आणि चारित्र्य नाही.

जी उभी आहे ती त्याची गंभीर, नॉनसेन्स बायको सुनीता. जेव्हा ती फ्रेममध्ये प्रवेश करते तेव्हा टूसमच्या रिपार्टी आणि शार्प गिव्ह अॅण्ड टेकसह कार्यवाहीमध्ये काही चमक जोडली जाते. मग ते स्टाफ रूममध्ये असो, नाटकाच्या तालीम असो किंवा त्यांच्या स्वत:च्या लग्नात. हा लग्नाचा सीन आहे जो संपूर्ण चित्रपटाचा सर्वात आनंददायक भाग आहे, ज्यामध्ये कागदावर स्वाक्षऱ्या ठेवल्या जातात आणि चहासाठी थोडे दूध उकळत असताना लग्नाची नोंदणी केली जाते. नात्याची गडबड-मुक्त सुरुवात पूर्णपणे ताजेतवाने आणि मोहक आहे. तथापि, आतील त्रास आणि संघर्ष - त्याचे बालपणाचे मार्ग आणि थिएटरचे वेड ते सुनीताच्या गर्भधारणेकडे दुर्लक्ष करण्यापर्यंत - चांगल्या प्रकारे बाहेर पडण्यासाठी आवश्यक होते.

अनेक अडथळ्यांनंतरही, पहिल्या भागात हिंदुस्थानी शास्त्रीय संगीताच्या अप्रतिम सादरीकरणासह अंतिम फेरीत एक महत्त्वाची नोंद झाली - कुमार गंधर्व (स्वानंद किरकिरे), वसंतराव देशपांडे (पद्मनाभ बिंद) आणि भीमसेन जोशी (अजय) यांसारख्या दिग्गजांशिवाय दुसरे कोणीही नाही. पुरकर) "साँवरे आयजैयो सनवरे" ला उत्स्फूर्तपणे जॅमिंग. आशा आहे की या उच्च नोट्स दुसऱ्या भागात पुढे नेल्या जातील आणि पु ला बहुआयामी प्रतिभेने बनलेल्या अनेक छटा प्राप्त करतील.

चित्रा और सुदीप सच और सपने के बीच की छोटी-सी खाली जगह में ‍10 अक्टूबर 2010 को मिले और अगले 10 साल हर 10 अक्टूबर को मिलते रहे। एक साल में एक बार, बस। अक्टूबर जंक्शन के ‘दस दिन’ 10/अक्टूबर/ 2010 से लेकर 10/अक्टूबर/2020 तक दस साल में फैले हुए हैं।

एक तरफ सुदीप है जिसने क्लास 12th के बाद पढ़ाई और घर दोनों छोड़ दिया था और मिलियनेयर बन गया। वहीं दूसरी तरफ चित्रा है, जो अपनी लिखी किताबों की पॉपुलैरिटी की बदौलत आजकल हर लिटरेचर फेस्टिवल की शान है। बड़े-से-बड़े कॉलेज और बड़ी-से-बड़ी पार्टी में उसके आने से ही रौनक होती है। हर रविवार उसका लेख अखबार में छपता है। उसके आर्टिकल पर सोशल मीडिया में तब तक बहस होती रहती है जब तक कि उसका अगला आर्टिकल नहीं छप जाता।

हमारी दो जिंदगियाँ होती हैं। एक जो हम हर दिन जीते हैं। दूसरी जो हम हर दिन जीना चाहते हैं, अक्टूबर जंक्शन उस दूसरी ज़िंदगी की कहानी है। ‘अक्टूबर जंक्शन’ चित्रा और सुदीप की उसी दूसरी ज़िंदगी की कहानी है।

“बनारस शहर सच और सपने के बीच में कहीं बसता है। यहाँ कोई सच ढूँढने आता है तो कोई सपना भुलाने।”

अक्टूबर में शुरू हुई एक कहानी – एक प्रगतिशील लेखिका और एक सफ़ल उद्यमी की। बनारस के अस्सी घाट पर स्थित पिज़्ज़ेरिया में ये दो लोग क्या मिले, मानो बनारस को एक कहानी मिल गयी। एक नींव रखी गई एक खूबसूरत संबंध की जिसका कभी कोई नाम नहीं गढ़ा गया, न ही नामकरण की कोई विशेष कोशिश हुई। बस जो था, वो शाश्वत प्रेम था, और थी अक्टूबर की 10 तारीख़।

10 बरस में विलीन थी चित्रा और सुदीप की कहानी। अपनी दौड़ती ज़िन्दगियों और हताशा भरे दिनों से छूटते तो एक दूसरे से 10 अक्टूबर को मिलते। कितना अजीब है न, एक दिन मुक़र्रर कर देना किसी के लिए। अपनी ज़िंदगी से वो एक दिन निकालकर किसी और के नाम कर देना बेहद विशिष्ट है। और उससे भी अधिक सुंदर है किसी ऐसे ��ो पा लेना जो तुम्हारा अधूरा हिस्सा हो, जिसके साथ दुनिया भूलकर हँस भी सको और रो भी सको, जिसके साथ ख़ामोशी भी आराम दे।

एक प्रेम के धागे में पिरोई हुई है ‘अक्टूबर जंक्शन’ जिसके आदि और अंत एकदम उत्पाती से हैं और जिन्हें पकड़ना उतना ही मुश्किल। जीवन की कुछ महीन बातों को रेखांकित करती ये किताब प्रेम का नया रूप सामने रखती है। कैसे प्यार को रिश्ते में बांध देने से उसका अस्तित्व कस जाता है और फ़िर आज़ादी कहीं दिखती नहीं। इस किताब के माध्यम से मैं बनारस के निकट हो गयी और रिश्तों को समझने के लिए और परिपक्व। एक नई शैली और एक नए नज़रिये से रूबरू हुई। भाषा सहज एवं सरल है। कहीं भी क्लिष्ट शब्दों का प्रयोग न होने से कोई भी आसानी से इस किताब से जुड़ सकता है।

हालांकि छपाई में कुछ त्रुटियाँ हैं जिसके कारणवश मेरा यह सुझाव है कि किताब की एक बार पुनः जाँच की जाए।

जिन्हें नई हिंदी लुभाती है, जिन्हें परिपक्व कहानियाँ और लयात्मक लेखन शैली पसंद हो, वे ये किताब अवश्य पढ़ें।

“नदी और ज़िन्दगी दोनों बहती हैं और दोनों सूखती रहती हैं।”

अलबेली सी हू मैं, डरी डरी सी हू मैं|

कब मैं आनंद से उडने लगुगीं?

एक खुशींयो से, मैं मन भरके जी सकुंगी?

कब मैं लोगोको खहुगीं हा मुझे भी जीना हैं?

कब मैं बहार मन के,दरवाजे को खोलुंगी?

कब मैं अंदर समायी हुई डर को निकालुंगी?

कब मैं इस डरी सी जिंदगी को?

कब खुशी मैं बदल सकुंगी?

अंदर ही अंदर से डरी डरी हू मैं |

अंदर ही अंदर से डरी डरी हू मैं||

दिसण्याच्या सौंदर्य मध्ये फसलो तर

मनाच सौंदर्य कधीच बघू नाही शकत...!

चिमूटभर माती म्हणे, मी होईन पणती,

टीचभर कापूस म्हणे, मी होईन वाती थेंबभर तेल म्हणे,

मी होईन साथी ठिणगी पेटताच फुलतील नव्या ज्योती

आशी फुलतील नाती, तर

खूप जण विचारतात

तुला काय आवडतं ?

मला खिडकी आवडते

खिडकीतून आत येणारा वारा आवडतो. त्या वाऱ्यावर उडणारे माझे केस व मला खिडकीतला संधीप्रकाश आवडती त्या प्रकाशाने चमकणारे माझे डोळे आवडतात मला मी आवडते जी आहे ती

जशी आहे तशी

ज्याला मी आवडते तोही मला आवडतो

जे जे माझं आहे ते ते सगळं मला आवडतं पण सगळ्यात महत्त्वाचं

मला मी आवडते....

"मला उमजलेली सहल" थंडी ने भरलेला पूर्ण हिवाळी वारा आणि त्या मध्ये निघणारी आमची सहल , अगदी एक आठवडया भरा पासून चालेली माझी सहली ची तयारी पण आज तो finally तो दिवस आलाच आंनद अगदी गगनात मावेनासा झाला. नंतर बस मध्ये खिडकी च्या कोपऱ्यात बसून मैत्रीण सोबत मामा ला आणि आई bye करताना एक वेगळा आनंद मिळत होता. प्रत्येक जण आपल्या आई वडीलांना bye bye करताना खुप वेगळा आनंद पण एका बाजूने दु:ख सहन नव्हत होत की आपण दोन दिवससाठी घरच्यांना पासून जाणार पण ती एक सह ल चाललोय थोडी घरच्यांना सोडून चाललोय अस म्हणून स्वत:ला समजून घेतल आणि आई ला बाय केलं.

नंतर सर्व बस मध्ये बसले आगदी सर्वाची चावचाव सुरू झाली. जशी बस निघाली तसे सर्व मुली मुल जोरात वरडली , त्या रात्री कोणीही झोपले नाही सगळे डान्स करत होते, कोणी चिप्स खात होत, कुणी गप्पागोष्टी करत होत तर कोणी आंतकशरी खेळत होत, पण मी त्या रात्री मनसोक्त डान्स केला. त्या दिवशी कळाल जिवण किती छान आहे त्या जिवणाला सजवल आजून सुंदर होत. नंतर सकाळी सकाळी 5 वाजता झोप लागली आणि तेवढयात वसई आल असा गोंधळ उडाला,सर्व आपापल्या समान घेऊन खाली उतरले नंतर शिक्षिका मोटे मॅडम ने आम्हाला हॉटेल मध्ये नेल तिथे सर्वानी आवरल नंतर चहा घेतली, नाष्टा केला मग तिथून आम्ही गणेशपुरी मंदिरात प्रवेश केला तिथे वेगवेगळ्या देवाचे मंदिर होते तिथे देवाला नमस्कार करून बाहेर पडलो. नंतर मंदिराच्या बाहेर वेगवेगळ्या प्रकारचे वेगवेगळ्या वस्तू ची दुकाने होती ज्या जे हव ते प्रत्येक जण त्या वस्तू घेतल्या तर काही फोटो काढण्यात व्यस्त प्रत्येक जण आपपल्या परीने आनंद घेत होते. मी ही त्यात आंनद केला फोटो काढले, बहिणी साठी गळ्यातला हार घेतला, आई ला बांगड्या, इ खुप काही वस्तू खरेदी केल्या.

नंतर आम्ही वसई देवीच्या देवळात गेलो. त्या मंदिर

३०पाय्हर्या चढत वर गेलो देवीचे मंदिर दर्शन घेतले, देवीच वरती असल्यामुळे दुपारा वेळ असून सुद्धा थंडी हवा त्या हवे सर्व हवेचा आंनद घेत होते.सुटलेल्या हवेतुन त्या मंदिरातून निघावनास झाले पुढे जायचे असल्याने तिथुन आम्ही वसई च्या किल्ला निघालो तिथे आत गेल्यावर अस बघायला मिळल कि उंच उंच नारळाचे झाडं खुप सुंदर निसर्ग रम्य परिसर होता...

माझे डोळे पूर्ण तिथल्या निसर्गाच्या प्रेमात पडले होते.. तिथुन आमचा पाय निघेनासा झाला होता..

नंतर तिथुन आम्ही वसई च्या Beech वर निघालो बस मधून पूर्ण वसई शहर बघायला मिळलं. तेथिल बाजारपेठ कशी गजबजलेली होती. तेथील मॉल, वेगवेगळे दुकाने छान होत नंतर बघता बघता आम्ही सर्व वसई Beech वर आलो. जिथे उतरलो बस मधुन तिथुन ५किमी आम्ही पाई चालत गेलो. तिथ पर्यंत जाण्यासाठी टांगा सुध्दा उपलब्ध होता. पण माझ्या मैत्रीण आम्ही चालत गेलो. माझी सर्वात जास्त इच्छा होती की मी एकदा तरी Beech वर जायचे आणि आज ही इच्छा पूर्ण होणार ह्या उत्साहाने ची मी खुप आनंदी होत होती.

Finally आम्ही पोहचलो ह्या आनंदाने मी जोरात ओरडली होती सर्व माझ्या कडे बघाया लागले. माझा आंनद मी किचाळून साजरी केला. आणि पहिलेच आनंद माझ्या गगनात मावेनासा झाला होता. म्हणून खुशी च्या जोरात किचाळन साहजिकच होत. जेव्हा त्या समुद्राराकडे बघितलं माझ्या डोळ्याची नजर पुरे ना आशी झाली होती. एवढा मोठा समुद्र होता जिकडे नजर फिरवली तिकडे नुसत समुद्र च दिसे. नंतर मी पाण्यात भिजवून मैत्रीण सोबत खुप मज्जा केली. नंतर शिंपले, छोट्या आकाराचे शंक मोठ्या प्रमाणात गोळा केले. समुद्रराकाठी ���ोटा किल्ला तयार केला नंतर त्याला शिंपल्यानी सजवल. माझ्या बनवलेल्या किल्ला चे फोटो काढले. मी माझ्या मैत्रीण सोबत फोटो काढले. नंतर सुर्य मावळाला होता त्यामुळे आम्ही आता घरी निघायच्या तयारीत होतो.

सर्व बस मध्ये बसुन सकाळी घरी परतलो.. . .

-Bidve Vaishnavi

इतना भि मत तरसाओ

कि जिंदगी भि बुरी लगने लगे

तरसते तरसते कही ये रात ना निकल जाये

.... प्यार किया है कोई गुन्हा नहीं...

निसर्गाला रंग हवा असतो

फुलाला गंध हवा असतो व्यक्ती ही

एकटी कशी राहणार तिलाही

मैत्रीचा छंद हवा असतो.

खाली हाथ आये थे, खाली हाथ जाना हैं

तो फिर क्यों जीते हैं हम किसी

लक्ष्य के लिये, क्यों लढते हैं हररोज खुदसे?

क्यों करते हैं संघर्ष उन चिजों के लिये

जो कभी हमारी हैं ही नही? पर शायद यहि सब चीजें हमे जिने का एहसास दिला ती हैं,अगर ये नही तो हमारा अस्तित्व नही! इसलीये अपने कर्म की कद्र करना ही हमारा सबसे बडा धर्म हैं!

परंपरेने कोमेजली असूनसुद्धा

तिच्यात जगण्याची खुमारी आहे बहुदा!

काळोखातून मग पुन्हा उजाडते

यश आशेच्या किनारी आहे बहुदा!

तप्त रवीच्या साथीने जळते

रक्तात लढण्याची करारी आहे बहुदा!

उध्वस्त वादळाने तरी स्मितहास्य

देव तिच्या शेजारी आहे बहुदा!

आयुष्य कसं जागांव किवां कसं जगु नये! असं लोक कोण असतात आपल्याला सांगणारी, का? आयुष्यांने आपल्याला असं तर नाही सांगितलं ना कि, जे लोक सांगतील तु असचं जग ! मग लोक आपल्या आयुष्याचा विचार करायला पाहिजे दुसऱ्यांच्या आयुष्याची विचार आधी स्वत:च आयुष्याचा् विचार करावा ज्याच्या मुळे आयुष्य आपल्याला म्हणाला तर नाही की, स्वतःशी तर सर्वचं बोलतात पण आयुष्या सोबत बोलुन बघा ....

#life

कधी तरी स्वतः सोबत स्वतःला हरवून जाणं म्हणजे प्रेम यावर माझा विश्वास असला तरी स्वतःला आपणच सापडू नये इतकं हरवून जाणं म्हणजे प्रेम यावर तो नाहीये. तुम्ही कुठेही, कसेही असाल सर्वप्रथम स्वतःचा स्वीकार करणं शिका. खूप जास्त ओव्हररेट करतो माणुस प्रेम या गोष्टीला आपलं आयुष्य म्हणजे दरवेळी बॉलिवूडची कथा नसते. माणसं येतात आणि जातातही, ही जगातील सर्वोत्तम फिलिंग आहे, पण ते सोडूनही जग असतं या गोष्टीवरही विश्वास ठेवता यायला हवा. दुःखी होऊच नये असं नाही पण किती? कुठवर? या निगेटिव्ह एनर्जीला जर चॅनेलाईझ करता आलं तर? थोडी पुस्तके वाच, काही चित्रपट पाहू शकतो, जगात माणसं कशी राहतात याचाही अभ्यास करू शकतो. आयुष्याच्या वाटेवर आपण कुठेतरी एका ठिकाणी समांतर रेषेवर उभे असतो. आई असते, बाबा असतात, मित्र असतात, छंद असतात, स्वप्नेही असतात. एक प्रियकर/प्रेयसी नावाचा दगड बाजूला सारता आला तर बरंच काही दिसूही शकेल. झाडाच्या फांद्यांवर घाव घालून लोकं काही लाकडं तोडून नेतात तेव्हा झाड जगणं सोडून देतं का? एखाद्या ऋतूत गळून गेली पाने तर झाड उमलणं विसरतं का? ग्रहण आलं म्हणून सूर्य उगवणं विसरतो का? ढंग पाऊस आणि माती गंध विसरते का? तुला दुःख झालं, मलाही होतं, दुःख होणं नैसर्गिकही आहे कारण सर्वसुखी कुणीच नसतो पण पुढे सरणारी वेळ यातल्या कुणाचीच नसते. तुला रडावंसं वाटतं तू रड, ओरडावंसं वाटतं ओरड हवं तर पण साचवून साचवून नाही एकदाच! त्या पुलावामा हल्ल्यातील मेजरची पत्नी आठवते? पती गेल्यावर तिने फोडलेला हंबरडा आठवतो? ठरवलं तर माणुस प्रेमाच्या ताकदीने पर्वत उखडू शकतो पण तुम्हाला काय आठवायचं आहे आणि काय विसरायचं आहे हे तुम्हीच तुम्हाला सांगू आणि समजावूही शकता.

गलती से नजर आईने पर पड़ी

सकल मेरी थी पर

दीदार उसका हो गया

फुल हे फुल असत

म्हणून तर ते छान असत

फुल बनून फुल करता येत पण

फूल हे फुलच असत

तुम्ही विचार करत असाल

फुल हे कोणत तर

फुल हे फुलंच पण फुल

महिन्यातल सुध्दा असत

म्हणून तर फुल करता येत

-वैष्णवी बिडवे