Benim bir mucizeye ihtiyacım vardı ve hayat karşıma seni çıkardı.

senle ben karışalım mı biraz, yine.

House dizisinden çok sevdiğim bir alıntıdır; “Kimseyi sevemeyecek kadar yaralısın sanmıştım, yanılmışım. Sen sadece beni sevememişsin.”

neresinden tutunsam elimde kalıyor ama siz bu dalları tek tek ben kırdım sanıyorsunuz.

You are my sun, my moon, and all of my stars.

Virginia Woolf’un kocasına yazdığı intihar mektubu

en sevdiğim, yine delirecekmişim; bu korkunç günleri anlayamayacaksınız gibi hissediyorum. ve sanki giden zamanı geri çeviremeyeceğim. sesler duymaya başlıyorum ve konsantre olamıyorum. bu yüzden yapmam gereken şeyi yapıyorum. bana verebileceğin en büyük mutluluğu verdin. kimsenin yapamayacağı şeyleri yaptın. iki insanın birlikte daha mutlu olabileceğini sanmıyorum. ben artık yaşayamayacağım. biliyorum, senin hayatını mahvediyorum, bensiz daha mutlu olacaksın. görüyorsun bu mektubu bile doğru düzgün yazamıyorum. okuyamıyorum. hayatımdaki bütün mutluluğu sana borçlu olduğumu söylemek isterim. bana karşı inanılmaz sabırlısın ve iyisin. Şunu söylemek istiyorum -aslında bunu herkes biliyor- eğer biri beni bu durumdan kurtarabilecek olsa bu sen olurdun. her şey beni terk edip gitti ama senin iyiliğin hep benimle kaldı. artık senin hayatını mahvetmeyeceğim. kimse, seninle mutlu olduğumuz kadar mutlu olamazdı.