Üç haftadır düzenli olarak her Cuma günü bir vefat haberi alıyoruz.

Rutinin insan hayatı için ne derece kıymetli olduğunu ancak onun bir parçası kırılınca anlayabiliyor insan. Her akşam aynı sofranın etrafında buluşmanın, senin ve etrafındakilerin sağlıklı olmasının, her sabah kalkıp aynı otobüse binip aynı sıkıcı işe gitmenin ve daha bir sürü şeyin. Son bir yıldır daha öncesinde hayatımın sıkıcı detayları olarak adlandırdığım her şeyden memnunum. Hepsi için Allah’a duacıyım. Hayata dair beklentim az olduğu gibi memnuniyetsizliğim de az. Olanı olduğu gibi görmeyi ve kabul etmeyi uzunca bir süredir deneyip başarsam da son bir yıl belki de bu noktada seviye atlamama yardımcı oldu. Bu daha iyisini istemekten vazgeçmek değil aslında sadece daha iyisinin sonu olmadığını görmek. Üzüldüğüm, kırıldığım, olmasını istediğim şeyler hâlâ varlar ve hâlâ bazı şeyler için yeterli çabayı göstermediğimi düşünüp kendime kızıyorum. Fakat biliyorum ki hepsi geçecek, bugün, yarın, öbür gün ya da ölünce. Daimi kalan hiçbir şey yok.

Ölüm dünya da ki en mükemmel terbiye edici eğer bir insanı o dahi hizaya getiremiyorsa kalan şeylerin getirmesi çok zor. Sene başında buna benzer bir cümle kurmuştum çocuklara ölümü anlatırken ki o zaman daha gözlerimin önünde ölen birini hiç görmemiştim. Sonra zaman geçti ve gördüm. Konuştuğum, sarıldığım, kolundan tuttuğum, yemek yedirdiğim kişiyi torbayla taşıdılar gözlerimizin önünde. Vardı ve yoktu. Bizi yeteri kadar terbiye edebildi mi bilmiyorum fakat yüzümüze tokat gibi indi orası açık.

Bayram ..

Sene bilmem kaç ..

Bugün damar yolu açtırırken farkettim ki uzun zamandır bu sahneyle muhatap olmamışım. Damarlarımın adeti olduğu üzere zor bulunmasından ve zayıf olmamdan mütevellit bir parça canım yanınca hemşire, elin üzerinden açsam daha çok acır canınız ben kendime öyle yapıyorum da oradan biliyorum dedi. Ben her ikisine de fazlası ile aşinayım aslında dedim ama aradan uzun zaman geçince unuttum herhalde. Neredeyse ayda bir damar yolu açtırdığım damarı bulamadıkları için bir ay mosmor kollarla gezdiğim zamanlar azımsanmayacak kadar fazla. Doruk Hastanesinin acil servisiyle, müşahade odalarıyla doktor ve hemşireleriyle tanışıklığımız kadim zamanlara dayanır zira. Sonra biraz kafayı değiştirince;yine o koridorlarda ve hayat tarzını uzak kaldık bir süre. Şikayetçi değilim ..

Uçmanın insanı hafifleten bir tarafı var bence. Geçen Erbatur’a dağdaki karları gösterirken dönüp; keşke biz de kuşlar gibi uçabilsek Büşra dedi. Ondan önceki Pazar iftara giderken de Pelikan göçüne denk geldik. İnanılmaz güzel bir görüntüydü.

Babaannem yıkanıp kefenlendikten sonra birkaç saniye yüzüne bakabildim. Kuş kadar kalmıştı çehresi ama çiçek gibi olmuştu. Babaannem uçmuştu bence hafiflemişti.

Babaannemin sesi soluğu kesileli tam yirmi bir gün oldu. Yirmi bir gün ve yirmi bir gece. Her sabah odasının önünden geçerken dönüp içeriye bakıyorum, her Allah’ın günü ‘Nasıl yani şimdi gerçekten artık yok mu ?’ diye zihnimi dolduruyorum. Her gece rüyamın bir yerlerinde misafir ediyorum kendisini. Fotoğraflarına bakıyorum, videolarını izliyorum. Sanki hiç olmamış gibi ve aynı zamanda başka bir yerde yaşamaya da devam ediyor gibi. Bilinci yerindeyken bana gülümsemesini, elini uzatıp saçımı okşamasını hatırladığımda gözlerimin dolmasına engel olamıyorum…

yollar bulmak için ..

02:30

Pamukova

Garipsediğim bir deyimsel ifadenin hayat bulduğu bir gece.

Uyku tutmuyor gecesi ..

Sevgili uyku artık saat itibari ile de gelmeni, bastırmanı, başıma sıçramanı, gözümden akmanı dört gözle bekliyorum. Saygılar ..

Bazen durup durup bazı şeylere çok üzüldüğüm oluyor. Dönüp baktığımda beni bu derece üzen ��eyleri hayatımın yekününde çok da istememişim aslında. Fakat yoklukları gözümü doldurabilir olmuş.

Geçen bir yerlerde; “Kalp genellikle içinde yaşattıklarımız tarafından kırılır.” diye yazıyordu. Dönüp ikinciye okuma gereği duydum cümleyi. Acaba dedim içimden, farketmeden kalbimizde ne kadar çok şey yaşatıyoruz? Veya yaşattıklarımızın üstünü örtüyoruz da onları kendimiz için bile görünmez mi kılıyoruz? Bir vesile örtü açıldığında yüzleştiğimiz gerçeklik canımızı yakıyor..

Bu kadının resimlerinde sevdiğim çok sevdiğim şeyler var ..

Karen Hollingsworth (American, born 1955) Flying South, 2015 Oil on canvas

Şairin şiirlerini seviyorum …

The Farm in Winter Michael Miller 2021

Bazılarımızın onulmaz yaraları var en savunmasız oldukları zamanlardan kalma. Durup durup bir köşeden başını uzatan. Bu iyileşmemek mi yoksa zaman içerisinde iyileşip içselleştirmek mi bilmiyorum. Daha doğrusu böyle bir yara tam olarak iyileşir mi onu da bilmiyorum. Bu yaralara sahip olmayanlarla eşit değil sahip olanlar. Onların imtihanları ve sorguları bir olmayacak diğerleriyle. Ve mükafatları da…

Bu sıralar kendimi çiğnenmiş ekin sapı gibi hissediyorum. Sancımın olmadığı nadir zamanlarda bile hiç halim ve keyfim olmuyor. Ne yapıyorsam zorla. Birkaç gündür de aşırı alınganım ne bulsam alınıyorum. Bugün okuldaki bir hocaya bile alındığımı sandım fakat sonra bunun basbayağı onun hödüklüğünden kaynaklandığını farkettim. Bir yerlerde bu birkaç günün bilmem ne burcunun bilmem ne açısından ötürü alınganlık yaratabileceğini okudum da içime su serpildi. Zaman zaman içten içe alındığım da dönüp Tanrıya hadsizlikle sızlandığım şeyler oluyor. Bu sıralar yine o makamlarda çalıyorum. Her şeyden sıkılıyorum mütemadiyen sıkılıyorum. Sabah kan verirken kafamı ters yöne çevirince, sizi kan mı tutuyor dedi hemşire, evet dedim. İnsanı kendi kanı tutmaz ama enteresan diye de ekledi. Beni tutar. Kendisini en çok kendisinin tuttuğu birini kendi kanı tutmuş çok mu zaten dedim içimden. Ama demedim dışımdan bir şey sustum. Ne gerek var mesaiye yeni başlamış birinin kafasını erkenden bulandırmaya. Sonra öğle arasını bir geçe Yüsra bayılıverdi sıranın üstüne. Artık alıştım böyle şeylere hemen gözlüğü çıkarıp suyla yüzünü ıslattım, nefes egzersizi yaptırdım ve idareye teslim ettim. Çok soğukkanlısınız dedi çocuklar. Evet haklılar daha sabah o soğuk kanın bir kısmını tüplere bırakmıştım halbuki. Sonra kaldığım yerden başka bir öğrenciyle Ejder meyvesi yetiştiriciliğini ve ticaretini konuşmaya devam ettim..

İçimi bırakmıştım bu şarkıya hâlâ orada ..

Her saniyesini hatırladığım bir bırakış adım adım damla damla çığlık çığlık. Geçmişin bazı anlarını bu denli ayrıntıyla hatırlamamız. Sarsıcı. Beynimizin kıvrımları köşelerinde sakladıklarıyla selamlıyor bizi bazen. Orda olduklarını bilmek içini burkuyor insanın. Ama onlarla varolduğunun farkına varınca çok daha katlanılabilir oluyor sesin yankısı. Bütün o küçük mavi ve turuncu balıkları hasretle kucaklıyorum ..

Eski yeteneklerimi sandıklardan çıkardım ama çoğu çürüyüp kaybolmuş ..

Son zamanlarda kafamda dolaşan fotoğraflar onlara eşlik eden suretler ve sesler senfonisi. Yazmak istediğim çok şey ama fakat ve lakin. Bizimkiler çok hızlı konuştuğumu ve tabi düşündüğümü bunu nasıl yaptığımı soruyorlar. Bilmiyorum. Bildiğim, her konuşmanın ortasında bir yerlerinde durup bu beni doyurmuyor tatmin etmiyor deyip bağırışı beynimin. Yapılabileceği bilmiyorum. Geçiremediğim tükenmeyen kaygılarım var. Ölünce geçecekler biliyorum. Artık yola daha rahat devam ediyorum ama. Sükunetle geçip gidiyorum şeylerin ve insanların yanından.