*

bahar*

ben her zaman çok sevmenin yeteceğini düşünürdüm, size çok sevmenin yetmediği bir yerden yazıyorum şimdi.

niçin benim hâlâ durduğum ve kendimi bağlı hissettiğim bir yer gibisin? ve nesin sen? biraz boşluk mu, boşlukta bir nokta mı?

içimde yeşeren bütün çiçekleri solduran bu gidişi unutmayacağım.

yorgunum bir gülü devşirmekten. görseniz artık, yüzüm bozulan bir çiçektir.

belki parçalanıp durmak/belki parçası olamamak dünyanın,,

bu şehrin bozuk yankısında hep seni arıyorum*

ölmedim genç olarak, ölmedim,, beni leylak büklümlerinin içten ve dışardan sarmaladığı günlerde.

ama güzel günler, çiçekler gibi kurutulup saklanmıyor kitapların arasında müjgan.

çöplerin içinde rüya aradım. düştümse eğer sana bakarken düştüm.

yaşamak bizimçün dokunaklı bir şarkı değil ki,,

kendimi bir sürgün,, dünyadan geçen bir yolcu gibi görüyorum.

duramayacak kadar yorgun, ama ölemeyecek kadar hayattayım. neden böyleyim? ve neye dönüşeceğim? sürekli, kendime bundan sonra ne yapacağımı soruyorum. hep aynı soruyu. yüz kez. bin kez. kendimi defalarca buluyor, defalarca kaybediyorum. aynaya bakıp kendimi tanıyamamak, kendi anılarımı sanki başkası yaşamış gibi anlatmak, hiçbir şeyde kayda değer bir varoluş nedeni bulamamak o kadar korkunç ki. ve bir şey fark ettim. hiç kimseye hiçbir şeyi tam olarak anlatamayacağımı keşfettim. çünkü benim için ölüm kalım meselesi olan, diğerinin gözünde toz kadardı. varliğıma nedensizlikten dolayı delirdim ben. hiçbir varolma nedenini kendime yakıştıramadiğımdan. gerçekten de bu insanlarla aynı çağda yaşamıyordum. sorarlarsa 'ne iş yaptın bu dünyada?' diye, rahatça verebilirim yanıtını: yalnız kaldım. kalabildim. altı milyar insanın arasında doğdum. ve hiçbirine çarpmadan geçebildim aralarından.

insan, uzaklara özgü bir varlıktır. hep kendinden başka yerdedir.

ama bilirsiniz yabancı her yerde yabancıdır.