Εκείνη.

Ξυπνάω και την βλέπω να έχει τυλιχτεί πάνω μου. Πόσο πανέμορφη είναι όταν κοιμάται. Πόσο ευτυχισμένος και ερωτευμένος είμαι μαζί σου. Ευτυχία. Θεέ μου, πόση ευτυχία. Την χαϊδεύω. Την φιλάω. Την ξανά φιλάω. Ξανά. Και ξανά. Χάνω το μέτρημα. Σηκώνομαι διακριτικά για να μη την ξυπνήσω. Πάω στο μπάνιο. Ανοίγω το νερό από τον νιπτήρα. Στέκομαι όρθιος μπροστά από τον καθρέφτη. Ανακατεύω τα μαλλιά μου. Άλλη μια μέρα στην δουλειά. Άλλη μια κουραστική μέρα. Άλλη μια μέρα που θα σιγουρέψω πως είμαι ικανός να την έχω και την επόμενη. Χαμογελάω. Σκύβω και πλένω μούτρα και δόντια. Κλείνω το νερό. Σκουπίζομαι. Βάζω αποσμητικό και ντύνομαι. Βγαίνω από το μπάνιο και την παρατηρώ. Με κοιτάζει με μισάνοιχτα μάτια. Πλησιάζω Ενώ χαμογελάω. Μου ανοίγει τα χέρια της. Μπαίνω στην αγκαλιά της και την φιλάω. Την ξανά φιλάω. Ξανά και ξανά. Χάνω για ακόμη μια φορά το μέτρημα. Με φιλάει και με αγκαλιάζει με όλη της την δύναμη. Μου ζητάει να μείνω σπίτι σήμερα. Με νάζι. Ξέρει ότι δε μπορώ και ότι χρειαζόμαστε αυτή την δουλειά. Την κοιτάζω. Κουνάει το κεφάλι καταφατικά. Ξέρω πως θες και ξέρω πως το κάνεις για εμένα. Με φιλάει. Μου λέει ότι με αγαπάει. Ανταποδίδω. Πολλές φορές. Ξανά και ξανά. Σηκώνομαι. Πάω μέχρι τα μισά και γυρνάω. Την φιλάω ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Και πάλι. Μάντεψε. Πάλι έχασα το μέτρημα. Με διώχνει γλυκά. Φεύγοντας παίρνω το κράνος και τα κλειδιά για την μηχανή. Βγαίνω από το σπίτι και καβαλάω την μηχανή. Χαμογελάω και φοράω το κράνος. Ευτυχία. Εκείνη.. Πόσο ευτυχισμένος είμαι; “Αυτός έχει τόσο μαύρη ψυχή, όπως και τα τατουάζ στο σώμα του” της είχε πει ο πατέρας της. “Αν επιλέξεις αυτόν, φεύγεις από εδώ μέσα και θέλω να δω ποιος θα σε συντηρήσει.” Της είχε πει επίσης. Από εκείνη την μέρα παλεύω να μη την ξανά δω με δάκρυα. Δουλεύω για να της παρέχω ότι δεν έχει καμία. Για να είμαι μαζί της. Να της δίνω για όσο ζω, ότι δε θα πάρει ποτέ. Για να ζω, βλέποντας την να χαμογελάει. Φτάνω στην δουλειά. Σβήνω την μηχανή. Βγάζω το κράνος. Κατεβαίνω και μπαίνω μέσα. Ξεκινάει μια κουραστική μέρα μα ξέρω πως όταν σχολάσω θα είμαι σαν να γεννήθηκα μόλις, για να της προσφέρω όσα δε μάντεψε ποτέ. Εκείνη. Όλα για εκείνη. Περνάνε οι ώρες και τα λεπτά γρήγορα. Έπεσε και σήμερα αρκετή δουλειά. Πλησιάζει η ώρα να σχολάσω. Πώς περιμένουν τα μικρά παιδιά το διάλλειμα; Έτσι εγώ περιμένω να πάω σε εκείνη. Σχολάω. Με πολύ χαρά χαιρετάω όλους τους συναδέλφους και τους αφήνω με την απορία. Πώς μπορεί αυτός ο άνθρωπος να είναι έτσι μετά από τόση κούραση; Για εμένα τώρα ξεκινάει η μέρα παιδιά. Τώρα θα συναντήσω την ζωή μου. Εκείνη. Βάζω κράνος και ανεβαίνω στην μηχανή. Πότε πήγε 4, χαμπάρι δε πήρα. Αρκετή δουλειά και σήμερα. Βάζω μπροστά και ξεκινάω. Σε λίγα λεπτά είμαι σπίτι. Κλειστά πατζούρια. Σπάνιο φαινόμενο. Σβήνω την μηχανή και βγάζω το κράνος. Κατεβαίνω. Βλέπω την ανοιχτή εξώπορτα. Μπαίνω μέσα. Ανεβαίνω τα τρία σκαλάκια και φτάνω στην πόρτα. Την ανοίγω. Μπαίνω μέσα και την κλείνω. Αφήνω το κράνος πάνω στον πάγκο και πετάω τα κλειδιά στο τραπέζι. Μωρό μου, γύρισα. Φωνάζω γλυκά. Καμία απάντηση. Προχωράω προς τα μέσα. Στο σαλόνι ίσως. Μπα, κανείς. Έλα τώρα, μη μου κάνεις νάζια, ξέρεις ότι πεθαίνω να σε πάρω αγκαλιά. Ξανά λέω. Καμία απάντηση. Ούτε χαχανητά. Ανοίγω την πόρτα από το υπνοδωμάτιο. Πατάω τον διακόπτη δίπλα και ανοίγω το φως. Ανοιχτό φύλλο ντουλάπας. Λείπουν τα ρούχα της. Πανικός. Πλησιάζω. Κοιτάζω το κρεβάτι μας. Σημείωμα. Όχι. Στέκομαι. Δε μπορεί. Κάτι σοβαρό θα έχει γίνει. Πλησιάζω και παίρνω με δύναμη το σημείωμα στα χέρια μου. Το ανοίγω.

“Δε θα μπορούσα να το κάνω ενώ σε κοιτάζω στα μάτια. Δε γίνεται. Ήθελα να είμαι ξεκάθαρη απέναντι σου. Υπάρχει άλλος. Κάποιος που τις ώρες που έλειπες δε με άφηνε μόνη λεπτό. Τέλος οι λεπτομέρειες. Ίσως δεν έπρεπε από την αρχή. Ίσως τελικά ήταν λάθος. Φταίω ή φταίς ας το κρίνει ο χρόνος. Λυπάμαι. Να περνάς καλά. ”

Δάκρυα κυλάνε στο πρόσωπο μου. Ένας κόμπος στο στομάχι μου δε με αφήνει να πάρω ανάσα. Ήταν λάθος; Δεν έπρεπε από την αρχή τι; Υπάρχει άλλος; Εγώ πότε σε άφησα μόνη; Είναι πλάκα. Είναι σίγουρα κάποια πλάκα. Με τρέμουλο στα πόδια σηκώνομαι και τρέχω προς την κουζίνα, παίρνω τα κλειδιά από την μηχανή και βγαίνω έξω. Την καβαλάω βάζω μπροστά και ξεκινάω.

Ίσως ήταν λάθος, ίσως δεν έπρεπε από την αρχή, υπάρχει άλλος

το κεφάλι μου βουίζει. Η καρδιά μου χτυπάει σα τρελή. Μέσα στο χάος μου την βλέπω απέναντι καθισμένη σε ένα παγκάκι. Σταματώ στην μέση του δρόμου. Δε παίρνω τα μάτια μου από πάνω της. Πάω να βγάλω το κράνος και βλέπω τον παιδικό της φίλο να την πλησιάζει. Να την φιλάει. Τα χείλη που δε μπορούσα να αποχωριστώ τόσα πρωινά. Πάω να κατέβω από την μηχανή. Ένα μεγάλος θόρυβος. Όλο μου το σώμα τραντάχτηκε. Ακούω βουητά, πονάω, πονάω πολύ. Φωνάξτε την να έρθει, δε μπορώ να κουνηθώ. Βοήθεια. Γιατί δεν ακούγομαι; Ξεκινάω να μη βλέπω. Χάνονται όλα. Που είναι εκείνη; Μαύρο. Κενό. Οι περιπέτειες μας. Οι γκρίνιες. Οι τσακωμοί μας. Οι αγκαλιές μας. Τα φιλιά μας. Το χαμόγελο της. Η μαγειρική της. Οι δουλειές που κάναμε στο σπίτι. Τα ψώνια που βαριόμουν και με κορόιδευε. Το ποδόσφαιρο που βλέπαμε με φίλους και εκείνη πανηγύριζε με τον παιδικό της φίλο ενώ εγώ πανηγύριζα με εκείνη. Με τις αντιδράσεις της. Τι διάολο; Γιατί τα βλέπω όλα αυτά; Πόσο κοιμάμαι; Ξύπνα να την βρεις. ΞΎΠΝΑ ΝΑ ΠΑΣ ΝΑ ΤΗΝ ΒΡΕΙΣ. Πετάγομαι φωνάζοντας το όνομα της. Γιατί τόσο άσπρο; Γιατί είμαι δεμένος; Γιατί δε μπορώ να κουνηθώ; Γιατί είναι η μάνα μου εδώ; Με κοιτάζει με δάκρυα χαράς στα μάτια της. Είσαι καλά με ρωτάει; Γιατί είμαι δεμένος; Που είναι εκείνη; ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ; Φωνάζω. Οι γιατροί μπαίνουν στο δωμάτιο και με κοιτάζουν έκπληκτοι. Ένα θαύμα είπαν. Τι θαύμα; Τι λένε; Γιατί με έχετε δεμένο; Από συζήτηση που είχαν, ήμουν σε κώμα 4 μήνες. Δε πίστευαν ότι θα αντέξω, από μέρα σε μέρα τα καλώδια θα έβγαιναν. Ήμουν κλινικά νεκρός. Η μάνα μου δεν έφυγε λεπτό από κοντά μου. Εκείνη; Πέρασε μια φορά τον πρώτο μήνα με τον παιδικό της φίλο μου είπε η μάνα μου, αλλά δε ξανά ήρθε. Έχετε χωρίσει, δε το θυμάσαι; Μαύρο και κενό ξανά. Ζητάω ψύχραιμα να με λύσουν, και συμφωνούν πιστεύοντας πως πλέον δε θα υπάρχουν σπασμοί. Φτάνει το βράδυ. Σηκώνομαι όταν η μάνα μου είχε αποκοιμηθεί. Ζαλίζομαι. Πάω προς τον καθρέφτη; Ποιος είναι αυτός απορώ; Τι ουλές είναι αυτές; Εκείνη, που είναι; Ρίχνω μια στον καθρέφτη και τον σπάω. Η μάνα μου πετάγεται και με βλέπει με δάκρυα στα μάτια. Κοιτάζει το χέρι μου να αιμορραγεί και φωνάζει. “Αρκετό αίμα έχασες για εκείνη. ΦΤΑΝΕΙ.” Εκείνη είναι το αίμα μου, τι λέει; Πώς μπορεί και μιλάει έτσι ενώ ξέρει πως νιώθω; Περνάνε δύο μήνες και σε σύνολο έξι. Με αφήνουν να βγω. Μαρτύριο όλα. Εκείνη πουθενά. Γυρίζω σπίτι. Όλα όπως τα άφησα. Το σημείωμα εκεί. Η μυρωδιά της εκεί. Οι αναμνήσεις και η ζωή μου εκεί. Βγαίνω. Κοιτάζω την αυλή, φαίνεται πως δεν υπάρχει η αγάπη μας πια εκεί. Καλώ ένα ταξί. Η μηχανή, δε τα κατάφερε. Λέω στον οδηγό να με πάει έξω από το σπίτι της. Μετά από λίγα λεπτά φτάνουμε. Βγαίνω και στέκομαι όρθιος. Έξω ο παιδικός της φίλος. Ανοίγει η πόρτα. Εκείνη. Χαμογελάει. Όπως χαμογελούσε σε εμένα. Τον φιλάει. Τον φιλάει. Ανάθεμα με τον φιλάει. Βγαίνει ο πατέρας της. Θα γίνει χαμός ελπίζω. Αλλά όχι. Τον αγκαλιάζει και τον βαράει φιλικά στον ώμο. Σκύβω το κεφάλι και περιμένω να βγούν. Βγαίνουν. Περνάνε δίπλα μου και εκείνη με κοιτάζει όπως και εκείνος. Χαμογελάνε σαν να είμαι άγνωστος και προχωράνε. “Σου θυμίζει κάτι; Ναι αλλά δε δίνω και πολλή σημασία τώρα” η συζήτηση που έπιασα. Της θυμίζω κάτι; Εγώ; Δε θυμάται εμένα; Ή ζωή μου, ο λόγος που υπήρχα, δε με αναγνωρίζει; Μπαίνω στο ταξί. Φεύγω. Γυρίζω σπίτι. Τα σπάω όλα. Ξανά αίματα παντού. Πετάω δύο ρούχα σε μια τσάντα και φεύγω. Ποιος είμαι και που πάω, δε ξέρω. Μα.. Μου αρκεί που χαμογελούσε εκείνη. Το πόσο έσπασα που χαμογελάει σε άλλον όπως τότε σε εμένα, το αφήνω. Λογικά χάνω το μέτρημα. Θα περιπλανιέμαι στα στενά χωρίς ζωή, θα είμαι ο παράξενος. Ο μαλάκας που ίσως σου αναφέρει μια φίλη σου μετά. Γιατί για εκείνη ήμουν όσα μου έβγαζε, και για άλλες θα είμαι αυτό που επίσης μου έβγαλε εκείνη στο τέλος.

Εκείνη με έκανε έτσι. 

Εκείνη μου πήρε την ζωή. 

Εκείνη που ίσως και τρελός, θα περιμένω. 

Θα μετράω ξανά και ξανά τις μέρες, τις ώρες, τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα για να την δω. 

Εκείνη. 

Να χαμογελάει. 

Και.. Ας χάσω το μέτρημα. 

|Προσπαθώντας να ‘‘εξηγήσω’‘ σε όποιον το διαβάσει, ότι και ο ‘‘μαλάκας’‘  που ανεβάζεται και κατεβάζεται στις κολλητές σας, κάποια στιγμή, μπορεί, να μην ήταν.| 

“Γιατί η φάση μας διαλύθηκε ένα απόγευμα νωρίτερα κι ακόμα κι αν δεν το ήθελα ίσως και να'ναι καλύτερα.”

— Iratus - Ένα απόγευμα νωρίτερα

Εχθές κάναμε σχέδια και σήμερα είμαστε ξένοι

“Το να παραδεχθούμε ότι κάτι πέθανε, ότι έκανε τον κύκλο του, ότι δεν είναι πια ό,τι ήταν, ότι το χάσαμε για πάντα, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Η μόνη λύση είναι, όμως, να αποχαιρετήσεις αυτό που φεύγει «σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος». Τουλάχιστον «σαν». Μέχρι να γίνεις θαρραλέος.”

— Κ. Καβάφης

Έφευγες και πέθαινα. Ερχόσουν και ανέπνεα.

Αξεχαστες στιγμες

Ιουλιος του 18

Η αποσταση μεταξυ μας εκμηδενιζεται και δε μας χωριζει τιποτα. Ηρθα.

Θεσσαλονικη. 7 Ιουλιου. Η ωρα στο τρενο δεν ελεγε να περασει και ορκιζομαι μου φανηκε αιωνας η μισαωρη καθυστερηση που ειχε. Ειχα να σε δω απο το Μαρτιο. Και η παραμικρη καθυστερηση με ενοχλουσε.

“Επομενος σταθμος:Θεσσαλονικη, τερματικος σταθμος. Η αποβιβαση θα γινει απο τη δεξια μερια του συρμου”

Τιναζομαι στον αερα. Παιρνω τη βαλιτσα και καθομαι πρωτη πισω απο τη δεξια πορτα, με μια εμφανη νευρικοτητα στο ποδι, με τους παλμους να εχουν πιασει κοκκινο.

‘Ναι καλα’ λεω απο μεσα μου οσο διακρινω τη μορφη σου που με περιμενει στο σταθμο. Το τρενο σταματαει. Κατεβαζω τη βαλιτσα. Ησουν λιγο πιο δεξια απο την πορτα. Τρεχω και σε παιρνω αγκαλια μετα απο 4 μηνες. Μυριζω το αρωμα σου μετα απο 4 μηνες. Αντικριζω τα ματια σου. Φιλαω τα χειλη σου, το λαιμο σου. Χαζευω το χαμογελο σου. Ακουμπαω το στηθος σου και νιωθω την καρδια σου. Επιτελους.. Νιωθω κι εγω ολοκληρωμενη. Ολος μου ο πονος αποχωρει. Δεν ξεχασα ποτε ποσο ερωτευμενη ειμαι μαζι σου οσος καιρος και να περασε απο την τελευταια φορα που τα χειλη μου ξεστομισαν το σ αγαπαω, και η απαντηση που πηρα δεν ηταν τηλεφωνικως.

Δεν σε αφηνω απο την αγκαλια ��ου. Ενας κομπος στο στομαχι. Ενας κομπος και τα χερια μας.

Περιμενουμε το λεωφορειο να παμε σπιτι σου να αφησουμε τα πραγματα. Βγαζεις την καπνοθηκη σου. Αποχαυνωση. Κοιταζω λεπτομερως την καθε κινηση των χεριων σου, οπως κανω παντα οταν στριβεις τα τσιγαρα σου. Το λεωφορειο ερχεται, καθομαστε διπλα διπλα, αγκαλια. Δεν εχουμε συνειδητοποιησει οτι ειμαστε κοντα. Φτανουμε σπιτι, αφηνουμε βαλιτσες. Με ρωτας που να παμε. Σου απανταω παντου.

Για αρχη πηγαμε παραλια. Πολλα μπερδεμενα συναισθηματα γυρνανε στο κεφαλι μου. Κανουμε βολτες ολη τη Θεσσαλονικη και καταληγουμε εν τελει στα καστρα γυρω στις 11 το βραδυ. Το κλαμα δεν αργησε να ερθει. Χαζευαμε τη θεα και πιναμε ρετσινα. Ημουν ξαπλωμενη αναμεσα στα ποδια σου. Δε μιλαγες και σε ρωτησα τι σκεφτεσαι. Μου ειπες το πως θα με αφησεις τον αυγουστο να φυγω. Και ειχες δικιο τοτε, αν και ηταν νωρις για να το σκεφτεσαι αυτο. Σημερα που γραφω 23/08 ειναι η τελευταια μερα μου εδω και δε θα σε δω καν γιατι δουλευεις. Αυριο θα φυγω. Πως θα σε αφησω; Δεν εχω δυναμη να φυγω. Δε θελω να φυγω.

Ζησαμε το ονειρο μας. Μετα τα καστρα, 3 το βραδυ καναμε βολτες ολη την παραλια. Βγαζαμε φωτογραφιες. Γελαγαμε. Ποσους μηνες το θελαμε..

Την Κυριακη πηγαμε σπιτι σου στην Ξανθη και το ονειρο συνεχιζεται εως τις 21 Ιουλη γιατι μετα θα πήγαινα διακοπες. Μεναμε μονοι μας. Καθε μερα ξυπναγες για τη δουλεια και γυρναγες μεσημερι. Σε περιμενα. Με επαιρνες σφιχτες αγκαλιες, μαγειρευαμε, βλεπαμε ταινιες, διαβαζαμε ποιηση, πηγαιναμε για περπατημα στην παλαια πολη, καθομασταν μητροπολη, παιζαμε πες βρες και σιμς, καθαριζαμε, χορευαμε μπλουζ, βγαιναμε για καφεδες, μπυρες,  φαγητα και γλυκα, γυρναγαμε πισω, καναμε ερωτα, ακουγαμε μουσικη, πολλες φορες κλαιγαμε λογω του αποχωρισμου αλλα μετα παντα μας περναγε ο πονος με μια σφιχτη αγκαλια, χωρις καποιος απο τους 2 να μιλαει. Ειχα καθε μερα τον ανθρωπο μου διπλα μου. Δεν ηθελα να τελειωσουν οι μερες.

Μπορει να εφυγα τοτε. Μα ξαναηρθα. Και το ονειρο συνεχιζεται τον Αυγουστο.

Μα μου λείπεις γαμησε τα..

-Καμία απόσταση δεν εμποδίζει την αληθινή επιθυμία,μου ειπες. -υπαρχει αληθινή επιθυμία; ,σε ρώτησα -θα καταλαβεις στην πορεία,ειπες και έφυγες..

Ρε μαλακες

Ρε μαλακες, την πήρα αγκαλιά εκείνο το βράδυ, πιστεύοντας πως θα την ξαναδώ την επόμενη μερα. Πως θα την αποχαιρετήσω κανονικά αύριο.

Δεν την πήρα την πιο σφιχτή αγκαλιά που θα μπορουσα είναι η αλήθεια. Είπα στον εαυτό μου «πρέπει να κρατήσω την τελευταία αγκαλιά για αύριο». Έτσι και έγινε. Με φίλησε και συνέχισε να περπατάει.

Εγω έκανα στροφή 180 μοίρες και άρχισα να περπατάω. Όμως δεν μπορουσα. Γύρισα και σταμάτησα να την κοιτάζω να απομακρύνεται. Και όλο και έφευγε πιο μακριά. Πιο μακριά μου.

Την είδα να σκουπίζει τα μάτια της, αλλά δεν της το είπα. Το κράτησα μυστικό. Λέω στεναχωριέται, λογικο.

Τώρα μεταξύ μας , εάν ήξερα πως θα ήταν η τελευταία φορά που την έβλεπα, και εγω θα έκλαιγα.

«Να κοιτάς τον ουρανό για να με νιώθεις μαζί σου, και όταν σε πιάνουν οι αϋπνίες σου να σκέφτεσαι πως είμαι δίπλα σου και σε έχω αγκαλιά»

Μόνο που χαζεύω το ηλιοβασίλεμα μόνη μου, η θέση στο κρεβάτι δίπλα μου άδεια

και ο συνδρομητής που κάλεσα δεν είναι διαθέσιμος, θα ειδοποιηθεί για την κλήση μου με γραπτό μήνυμα

-Λάρισα, 17:23

“Η ειρωνεία είναι πως το άτομο που θέλεις όσο τίποτα κοντά σου είναι χιλιόμετρα μακριά σου.”

—

AEGEAN ΒΓΑΛΕ ΔΩΡΕΑΝ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΩ ΝΑ ΤΗΝ ΒΛΕΠΩ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ

Σ αγαπαω.

Οσο μακρια και να βρισκομαστε.

Οσο δυσκολο και να ειναι αυτο που περναμε εδω και ενα χρονο.

Οσο περιεργα και να γνωριστηκαμε.

Σ αγαπαω.

Απο την πρωτη αγκαλια διπλα απο το Λευκο Πυργο μεχρι την τελευταια οταν ερχεται η στιγμη του αποχωρισμου.

Απο το πρωτο φιλι σε ενα στενο κοντα στην Αριστοτελους μεχρι το τελευταιο (για σημερα) που μου εστειλες απο βιντεοκληση.

Απο το πρωτο σ αγαπαω τον Οκτωβρη του 17 μεχρι το τελευταιο που σου ειπα πριν πεσεις σημερα για υπνο. Και μεχρι ολα τα επομενα.

Απο την πρωτη ματια στην Παραλια.

Απο την πρωτη μας φωτογραφια στο Λιμανι μεχρι και την τελευταια στην Ξανθη, μεχρι να σε ξαναδω.

Σ αγαπαω.

@king–of–hell

Baby

Δεν υπάρχει πισογυρισμα για μας τους δυο ✌🏻️