Sesin camları kırmaz belki ama kalbimi tuzla buz eder.

“Yürürüm usuldan, girerim bir meyhaneye İçerde üç beş kişi Yalnızlık üç beş kişi Bir kadeh rakı söylerim kendime Bir kadeh rakı daha söylerim kendime -Söyle be! ne zamandır burda bu gemi -Denizin değil hüznün üstünde. Belki yarın gidecek Bir anı gelecek bir başka anının yerine. İnsan bazan ağlamaz mı bakıp bakıp kendine.”

— (via edipcanseversiirleri)

“Bak ben bu kışı atlatırım. Bu soğuğun içinde yanan bu yangını. Bu ayazı atlatırım ben. Ama bir daha asla düştüğünüzde ilk eli uzatan olmam.”

— milanobet (via sonumutolsun)

“Size o gece gözyaşlarımı silerken yaşadığım çaresizliği anlatamayabilirim ama bunu size ağlayabilirim”

— milanobet (via sonumutolsun)

işler içinden çıkılmaz bir hal alırsa dünya diyorum bin yıllardır böyle senin için mi değişecekti yani şu düzen sen ki değiştiremiyorsun yanlış almışsan bile bir bileti tutup bambaşka bir şehre gidiyorsun mesela ve hayret dahi etmiyorsun kıyısı olmayan bir şehre nasıl gidilir vapurla kimseye ayıp olmasın diye biraz daha yaşıyorum aman zahmet olmasın diye kimseye kendimi seviyorum biraz beni sevmeyen herkesin yerine konuşuyorum karşıma alıp kendimi sen de olmasan kim severdi beni diyorum bak koyamıyorsun yerine başka birini

düşündüğünde her şey ne kadar zor oysa ne kadar kolay kıyıyor insan birine ben kimseye kıymayayım diye ellerimi cebimde saklıyorum çarpmasın diye örneğin elim, diğer elime kim sevmiş şimdiye kadar birini beni çok seviyor diye bir düşün ama yine de insan olmayacağını bildiğinin peşini, olmadığını görmeden bırakmıyor gerçi görünce de bırakmıyor, kendime hak veriyorum çünkü haksızlık etmem kimseye bu yüzden adınla başlıyorum adımı söylemeye deli gönül diyor bakkala ekmek almaya gidiyorum diye çık, bir daha da gelme sonra bakıyorum “ekmek almaya gidiyorum” diyecek kimse yok, oturuyorum yerime ne yapsam da gelsen ya da ne yapsam da seni aklıma getirmesem aslında hiç doğru bulmuyorum böyle şeyleri sabah sabah öğle sonrası akşam üzeri ve gece yarısı uluorta tekrar tekrar söylemeyi çok sevdiğim bir adamın hatırası, çok sevdiğim bir kadının öyle narin örüyor ki saçlarını kim diyorum böyle dikkat eder bir saç teline ve kim diyorum böyle rahat arkasını döner birine ben çekilip bir köşeye onları seyrediyorum o eski elleri alıp ve taptaze bir acemilikle sonra oturup senin saçlarını örüyorum cevabını bildiğim sorularla yoruyorum aklımı kabul edemiyorum bazısı için her şey nasıl bu kadar açık nasıl bu kadar keskin dönüşleri hiç mi vazgeçmezler vazgeçmekten demiyorum ama ağırdan alamazlar mı bazı çekip gitmeleri bardaklara su veriyorum, güneşlendiriyorum pencereyi radyoyu açıp oralı olmuyorum kitapları indiriyorum raflardan şuraya bir mektup sıkışmıştır belki diyorum belki bir not benim için yazılmış içinde bir buluşma tarihi, hem de bu yüzyıl içerisinde bu bekleyiş diyorum bana yeter artık hiçbir şeyle meşgul olmuyorum yatmadan önce köstekli bir saati kuruyorum alıp kulağıma götürüyorum başımı dizlerine yaslamışım gibi bir his kaplıyor her yanımı her tik-tak sesinde bir kez daha babam, bir de o mavi matarayla kırlara gidiyorum ellerinin çayırını çimenini özlüyorum sokak lambaları odamı aydınlatıyor sen ışıkların altından geçiyorsun, gülüşün de geçiyor hayalin parmak uçlarına basa basa yürüyor gelip yanıma uzanıyorsun, ömrüm uzuyor üzerini örtüyorum gözlerimle önce ben diyen bütün şeytanlarımı taşlıyorum yeni bir alfabeye adınla başlıyorum.

“Zor zamanlar yaşıyorum, ağır sınavlardan geçiyorum. Bu günler bittiğinde, sularım durulduğunda, dengemi bulduğumda, huzuruma kavuştuğumda geleceksen eğer, gelme! Ben o gün, daha güçlü, daha katı, bir dağ gibi kıpırtısız ve heybetli olacağım. Oysa şefkate bugün ihtiyacım var.”

İnsanların çoğu kaybetmekten korktuğu için, sevmekten korkuyor. Sevilmekten korkuyor, kendisini sevilmeye layık görmediği için. Düşünmekten korkuyor, sorumluluk getireceği için. Konuşmaktan korkuyor, eleştirilmekten hoşlanmadığı için. Duygularını ifade etmekten korkuyor, reddedilmekten korktuğu için. Yaşlanmaktan korkuyor, gençliğinin kıymetini bilmediği için. Unutulmaktan korkuyor, dünyaya iyi bir şey veremediği için. Ve ölmekten korkuyor aslında yaşamayı başaramadığı için .

“hayatım, aramak, bazen ne aradığını bile bilememek ama sonuçta hiçbir şey bulamamaktan ibaret.”

Ben iyi değilken ve bunu adın gibi bilirken dönüp de bakmadığın için teşekkür ederim. Bi gün bana ihtiyacın olduğunda sana buz gibi bakacağım.

Nasıl olursa olsun düşünmek değer vermekle ilgili. Yok yapamadım yok düşünemedim, düşünmedin çünkü içinden gelmedi. İçinden gelmedi çünkü gözünde değeri yok. O yüzden ben söyleyince yapılan, içten gelmeyen hiçbir şeyin de bende yeri yok.

Bir zamanlar evindi. Duvarlarına sırlarını anlattın, bahçesinde çocuklar gibi koştun oynadın, balkonunda yıldızları seyrettin. Şimdi bu evi taşlamak niye?

Ben kırılmaya kalbimden başlamadım. Ellerimi bıraktığın gün parmaklarım kırıldı. Sarılmayı kestin, kaburgam kırıldı. Konuşmayı bıraktık, sesim kırıldı. Öpmedin, nefesim kırıldı. Okşamadın hiç, saçlarım zaten kırıktı. Özlemedin, hasretim kırıldı. Aramadın varlığın kırıldı. Sevmedin demeye dilim varmıyor, sevmişsindir belki az da olsa,söylemedin hiç.. Kalbim kırıldı..

– ( via - @dasiyahorpheus​​​ ) 

“Birine hasret kalmak, yüreği öyle güzel olgunlaştırıyor ki. Birini severken büyüyorsun, onun hasretiyle olgunlaşıyorsun.”

eski arkadaşlıklarıma bakıyorum da önceden sanki hep sonsuza dek sürecekmiş gibiydi şimdiyse hiç yaşanmamış gibi. ne garip insanın yabancı gibi hissettirenle birçok anısının olması

o şarkıyı hiç çalmamış yapamam. adımlarımı sokaktan geri alamam. cümleleri çıktıkları yere, çenemin içerisine geri sokamam. adımlarımın bu istekli istekli atışlarını geriye çeviremem. o fotoğraftan çekilemem. bir fotoğraf karesinin ölümsüzlüğünün önüne geçemem. anılarla kavga edemem beni affet. anılara gücüm yetmez benim. olanların olmuşluğunu sana unutturamam. kollarındaki kesikleri öpebilirim ama izlerini senden alamam. hatıra bunlar çiçeğim ben onların boğazını bu güçsüz ellerimle sıkamam. ne yaparsam yapayım, bir kalbi tekrar o ritimde attıramam. telefon numaranı unuturum ama söylediklerini hafızamdan atamam affet beni. oldu çiçeğim. hepsi oldu bunların. ben şimdi ne yaparsam yapayım bunlar olmamış gibi senin gözlerinin içine bakamam. affet beni. beni affet.