#wat een onzin ik heb er gewoon nog 1 liggen
Text
DIT IS EEN RANT
geschreven door Tessa
foto door Valerie Land
Ik zie de triomfantelijke hoofden voor me, wapperend met Psychologie Magazine, tikkend op het artikel met 5 tips voor ADHDers. Ik zie voldane glimlachen en kan de ‘zie, ik zei het altijd al, je moet zorgen voor lijstjes, routine en orde! Deze psychiater zegt het ook!’ al horen.
Verschillende versies voldane glimlach vol triomf schieten door mijn hoofd. Automatisch hoor ik ‘maak een planning, je moet je er gewoon aan houden’ in variaties, met verschillende onderwerpen en in verschillende stemmen: Aardig, medelevend, geïrriteerd, gefrustreerd, kleinerend. Dat is makkelijk als je put uit het archief dat je je hele leven lang hebt kunnen opbouwen.
De belangrijkste reden dat Val en ik Late For It All zijn begonnen is omdat er zo gruwelijk veel misvattingen zijn over ADHD en we daar, vechters tegen oneerlijkheid, onze bek niet over kunnen houden. Want jeetje wat hadden we onszelf minder op de kop hoeven zitten als mensen ons geloofd hadden wanneer we zeiden bepaalde dingen niet te kunnen. Als we ondersteuning hadden gekregen in plaats van schampere blikken en ‘Niemand vindt dit soort dingen leuk om te doen’.
Hoe belangrijk het is dat er meer bekend wordt over ADHD werd gepresenteerd door Psychologie Magazine.
Het magazine over allerlei dingen rondom je brein die in elke wachtkamer ligt. Die bij vele opvoeders op de mat valt. De story van hulpverleners.
Dat magazine liet namelijk een psychiater aan het woord om 5 tips voor ADHDers te geven.
EN JEZUS WAT PIJNLIJK!
Dus hier, Late For It All, wat inzichten en tips van een ADHDer, met een randje bitterheid misschien.
Om te beginnen schiet ik graag even op de gegeven tips. Per tip zal ik beginnen met in cursief de grote lijn van de tips die de psychiater deelt. (Mocht je het hele artikel willen lezen, wat ik niet aanraad, hier is de link).
Om na alle tips nog iets meer frustratie en ervaringen te delen, voor wie daar zin in heeft.
Hoewel ik ongeveer elke zin in het artikel aan gort wil slaan besloot ik keuzes te maken (dank aan de neurodivergente breinen die ik hoor applaudisseren) en de punten waar ik het hardst van wil schreeuwen eruit te pikken.
Beginnen bij het begin is onzin dus rauzende start naar de grootste grap van alle tips. Namelijk, de laatste.
TATATAAAAA, TIP NUMMER 5!!! (Dit wordt geroepen in echo kermis stem)
5. Wees minder streng voor jezelf
“Wie AD(H)D heeft, stuit door zijn chaotische, prikkelbare of impulsieve gedrag vaak op onbegrip en kritiek van anderen. Hierdoor kun je het vertrouwen in jezelf verliezen.”
Dit is de meest kloppende zin van het hele artikel. Helaas alleen dat het de afsluiter is van het artikel dat juist extreem bijdraagt aan onbegrip voor ADHD. En een handig hulpmiddel is voor meer kritiek. De tips die hier gegeven worden zijn niet anders dan de tips die we ons hele leven lang al krijgen. Ze zijn zeker niet zo revolutionair dat we dit zelf niet hadden kunnen bedenken. En hier worden ze ook nog eens door een psychiater in Psychologie Magazine gepresenteerd. Zonder enige echte context. Zonder enige echte uitleg over waarom dit zo moeilijk voor ons is. Zonder enige echte zinnige tips.
Het is vooral nog meer DOE MEER JE BEST!!! MAAK VERDOMME GEWOON LIJSTJES EN DOE NIET ZO MOEILIJK.
ADHD is geen excuus. ADHD is een verklaring waarom dingen moeizaam gaan. ADHD is geen slecht gedrag, het is neurologisch.
Door te ontdekken hoe je hoofd werkt kun je leren met je brein te werken in plaats van ertegen.
Dit artikel is kleinerend, de tips zijn niets nieuws en belangrijker, het gaat totaal voorbij aan dat we echt wel weten wat we zouden moeten doen. Het gaat voorbij aan het feit dat een ADHD brein anders werkt.
Dus leuk, dat je ons vertelt minder streng voor onszelf te zijn. Maar met deze tips kun je net zo goed een bak stront over ons heen gooien en zeggen dat we niet zo moeten stinken.
Wat misschien juist de bedoeling is want het artikel word afgesloten met de aanbieding van een training ‘Leven met ADHD’, gegeven in samenwerking met…. Tutututuuuuuuuuuuuuuu, de psychiater van deze tips. Het smaakt een beetje kotsig allemaal. Eerst als zorg professional de kwalijke shit herhalen die je je hele leven al hoort, vervolgens zeggen dat je minder streng voor jezelf moet zijn en dan daarna een training aanbieden om te leren leven met ADHD.
Laat ik het er op houden dat mijn nachtrust er niet beter van zou worden als dit mijn ethiek was.
Goed, de andere tips. Inclusief uitleg waarom dit lastig is en tips die voor mij helpen. Tips die ik onder andere kreeg van andere neurodivergente mensen.
1. Zorg voor rust in huis
“Een opgeruimd huis creëert overzicht in het hoofd.” “Oefen hier net zolang mee tot het een gewoonte wordt.”
Klopt dat een opgeruimd huis overzicht in de kop geeft. Er is alleen een hele grote MAAR. En dat is de vraag hoeveel moeite, denkkracht en energie het kost om dat voor elkaar te krijgen.
Ik weet dat ik ooit, ver voor mijn diagnose eens probeerde uit te leggen dat ik wel weet wat ik moet doen om mijn huis op orde te houden. Maar dat ik, om dat daadwerkelijk te doen daar de HELE DAG KRAMPACHTIG MEE BEZIG MOET ZIJN. Heb ik een kopje in mijn hand dat naar het aanrecht moet, dan is de tijd die een armreiking kost voldoende om aan iets anders te denken en daar voor ik het door heb, in gezelschap van het kopje, mee aan de slag te gaan
Sinds ik medicatie gebruik merk ik hoeveel makkelijker het lukt om dit wel te doen. Om die stap om het kopje (en al die andere dingen) daadwerkelijk op het aanrecht te zetten.
Het verschil in mentale energie die het kost met en zonder medicatie is iets wat me elke dag verbaast. Alsof er ineens een soort pauzemoment is om de handeling af te maken in plaats van dat ik alweer bezig ben met het volgende.
Net als hoeveel energie het scheelt als het inderdaad een soort van opgeruimd is in mijn huis.
Maar, dat is niet iets wat me gelukt was als ik naar de tips had geluisterd die hier gegeven worden. ( Die zijn immers niets anders dan wat ik mijn hele leven al hoor en wat nooit werkte, ook nu met medicatie niet.) Met deze tips had ik me alleen maar wéér een faalhaas gevoeld die nog ‘niet eens’ het huis op orde kan houden.
Sinds ik mijn diagnose heb en ik naar de ADHD community kijk voor tips leer ik met mijn brein werken. In plaats van tegen. Daar gedeelde tips gaan niet over het eindresultaat. Ze gaan over hoe je hoofd werkt, hoe de maatschappij je daarvoor afstraft, en hoe je daar mee om kunt gaan.
Zo is mijn leven een eindeloze reeks pogingen van een vaste plek voor spullen vinden. Het is ook iets wat ik mijn hele leven hoor als handigheid om spullen niet kwijt te raken. Tot voor kort zonder succes.
Dat een psychiater dit als tip geeft zonder in te gaan op hoe dit komt en hoe je dit als ADHDer kunt aanpakken is alleen maar vingerwijzen en doen alsof we niet willen leren. Het is namelijk een leven lang oefenen en het wordt nóóit een gewoonte, zoals zij suggereert.
HALLOOOOO wij willen ook gewoon van huis kunnen gaan en alle spullen zonder nadenken pakken. Ons paspoort uit de la grissen om net op tijd bij de coffeeshop aan te komen.
Maar de werkelijkheid is anders. Als ik thuiskom en de deur opendoe is dat de deur naar heel veel associaties. Naar dingen die je wilt of moet doen. Naar de bank waar je totaal gesloopt op neer wilt ploffen omdat je thuis ben en je hoofd niet meer op alert hoeft te staan.
De kans dat ik zonder nadenken spullen ergens neerleg omdat iets anders mijn aandacht opeist is heel erg groot.
Zoek wat voor jou handig is. Vaak is dat iets wat niet te veel stappen vraagt want elke stap extra is een risico om spullen gedachteloos neer te leggen. Een haakje voor een jas direct naast de deur werkt bijvoorbeeld vaak beter dan een jas in de kast of aan een hanger.
Voor mij is dat voor mijn sleutels, portemonnee en koptelefoon het kastje in mijn woonkamer waar ik automatisch langs loop als ik thuiskom. Ik loop rechtstreeks door en voor ik mijn tas afdoe en mijn jas uit leg ik de sleutels neer. Mijn tassen en schoenen liggen naast het kastje.
Dingen op een zichtbare plek leggen kan er voor zorgen dat je het bestaan ervan niet vergeet. Maar dus ook realiseert dat iets er niet is wanneer je het ergens anders achtergelaten hebt. Mijn sleutelbos is groot en omdat ie bijna altijd op het kastje ligt valt het me direct op als dat niet zo is.
Iets is beter dan niets!
Ruim op hoe het voor jou werkt. Goede kans dat je de huishoudelijke dingen doet op de manier die je gezien hebt of die je aangeleerd hebt gekregen. Goede kans ook dat dit niet de manier is die voor jou werkt maar gelukkig zijn er heel veel manieren te bedenken om iets te doen.
Wat voor mij goed werkt is bedenken dat één kopje afwassen beter is dan nul. En dat geldt voor alles. Onder andere omdat opstarten lastiger is dan de taak zelf. Met mezelf afspreken dat één kopje genoeg is en ik als ik wil daarna mag stoppen zonder boos op mezelf te worden maakt het beginnen makkelijker. Vaak genoeg doe ik daarna meer dan alleen dat ene kopje.
Soms kies ik één ding wat ik ga doen. Bijvoorbeeld de was verzamelen of kleren opruimen. Dan doe ik tussendoor waarschijnlijk ook allerlei andere dingen die ik tegenkom maar nog steeds is het daarna meestal beter dan ervoor.
2. Bouw routines op
“Door jezelf dit soort routines aan te leren, breng je meer structuur in de dag én voorkom je uitstelgedrag.”
Routines… Ja. Laten we het daar eens over hebben. Routines zijn te gek en echt superhandig. Maar voor ADHDers werkt dit nogal anders dan voor neurotypische mensen. ‘Bouw routines op want dan heb je wel structuur’ is daarom echt te makkelijk gezegd als je geen aandacht hebt voor waarom routines handig, maar moeilijk vol te houden zijn. Concluderen dat je daarmee uitstelgedrag voorkomt is niet alleen niet waar, het is vooral opnieuw ‘stel je niet aan en doe het maar gewoon’ zonder stil te staan bij de redenen van uitstelgedrag bij ADHDers (te veel om nu op in te gaan, maar zoek vooral op executive dysfunction en ADHD).
Dus routines en waarom ze voor ADHDers zo moeilijk vol te houden zijn.
Dit heeft er onder andere mee te maken dat we snel verveeld zijn en regelmatig afwisseling en nieuwe dingen nodig hebben om onze aandacht erbij te houden en zo dingen gedaan te krijgen. Om dingen te doen heeft ons brein uitdaging en prikkels nodig. Dus een routine is super fijn. Tot het moment dat de routine, hoe helpend die ook is, saaaaaaaaaai wordt voor ons ADHD-brein.. Daardoor komt er bijna altijd een moment dat een goede routine niet meer werkt.
Ineens.
Dus je routine faalt. Opnieuw. En soms is alles wat je zo zorgvuldig opgebouwd had ingestort en heb je dat pas door als je bloedend tussen de brokstukken zit.
Je bent niet de enige. Het maakt je geen zwakkeling. Het betekent niet dat je lui bent. Het zegt niets over je doorzettingsvermogen.
Het helpt mij als ik visuele prikkels heb die me herinneren dat mijn routines misschien niet zo goed meer werken.
Voor mij werken mijn planten heel goed. Staan zij er zielig bij, dan is dat waarschijnlijk een teken dat ik ook beter voor mezelf moet zorgen. Wat bijna altijd veroorzaakt wordt doordat één van mijn routines niet meer werkt.
Zo weet ik dat het dan tijd is om die routine aan te passen. Planten verzorgen en water geven is bij mij nu al tien!!! maanden een succesvol begin voor een aangepaste of nieuwe routine. Want ‘jaaaaaaa, ik heb gezorgd voor het groen in huis’ = dopamine.
En dan eenmaal in beweging is een volgende stap zetten makkelijker.
Zo kan ik bijvoorbeeld vaak routines uitbouwen. Geef ik mijn planten water, dan breng ik ook alle kopjes die ik tegenkom naar de keuken. Was ik mijn handen, dan ga ik rechtop staan, probeer ik mijn schouders en nek te ontspannen en haal ik een aantal keer diep adem. Poets ik mijn tanden, dan smeer ik ook crème op m’n gezicht. (Beetje dezelfde techniek als bij de afwas, weet je nog?)
Dus ja, routines zijn leuk en superhandig maar hou er rekening mee dat routines soms stoppen te werken. Dat maakt je niet een slappeling en betekent niet dat je weinig discipline hebt. Wel dat het tijd is voor nieuwigheid en uitdaging.
Probeer een nieuwe routine te bouwen, maak die zo leuk mogelijk. Daar is je brein namelijk goed in, nieuwe dingen verzinnen, oplossingen produceren.
3. Verbeter je slaapritme
De tip begint met de vermelden 80 procent van de ADHDers een andere biologische klok heeft dan neurotypische mensen en daardoor gemiddeld een uur later in slaap valt.
Daarna volgen de standaard tips als vaste bedtijden, geen koffie ’s avonds en geen beeldschermen voor je gaat slapen.
En dat te weinig slaap de klachten die je ervaart kan verergeren. En dat klopt.
Maar dat wisten we al wel. En dat niet kunnen slapen en niet uitgerust zijn gruwelijk frustrerend is ook. De kans is dus ook groot dat de tips die genoemd worden óf al uitgevoerd worden óf dat we al heel lang elke keer opnieuw proberen ze toe te passen. En ‘falen’.
Uit ervaring kan ik zeggen: het elke keer maar weer opnieuw proberen met deze tips is niet genoeg, het helpt niet en het geeft geen inzicht.
Pas geleden las ik dat de gemiddelde mens na tussen de 10 en 20 minuten in slaap valt. Hier denk ik regelmatig aan. Binnen een uur is voor mij snel. En dat is mijn hele leven al zo geweest. Ook toen ik een vast ritme had (omdat ik klein was en mijn ouders hiervoor zorgden), geen koffie dronk en in mijn vrije tijd vooral boeken verslond.
We hebben er zelfs een Late For It All playlist voor, namelijk de ‘KAN NIET SLAPEN MN HERSENEN ZIJN STIEKEM GAAN RAVEN EN IK HOOP DAT ZE VOOR 6 UUR THUISKOMEN’ Rave For It All playlist.
Want dat is vaak hoe het voelt. Dat er zo ontzettend veel door je hoofd raast dat er geen mogelijkheid is dat je kunt slapen. Op zulke nachten heb ik vaak momenten dat ik voel dat ik bijna kan slapen en dan, net op het moment dat ik daar blij van word besluit mijn hoofd dat er nog even een rondje denken gedaan moet worden.
En het vervelendste is, hoe langer ik slecht slaap, hoe moeizamer mijn hoofd werkt, hoe meer chaos er is. Wat er juist voor zorgt dat slapen nog moeilijker wordt. Soms wens ik vurig dat er iemand komt die me knock out slaat en dan de deken over me heen gooit.
Wat mij tot nu toe het beste helpt is mijn zwaartedeken. Die helpt echt om mijn razende hoofd minder te laten razen. En zorgt ervoor dat ik makkelijker stil kan liggen in plaats van als een bezetene boos rondjes te draaien. Als een zwaartedeken niet tot jouw mogelijkheden hoort werkt een laken met een zware wollen deken (veel kringlopen hebben ze) ook beter dan een dekbed.
Daarnaast was er moment dat ik me realiseerde dat ik altijd in een soort van haast toestand ben (dingen vergeten, tijd verkeerd ingeschat, mensen die wachten, snel snel snel), ook als ik naar bed ga (want ohneeeeee ik kan nog maar zo weinig slapen, waarom ben ik weer de tijd vergeten, ik zou op tijd naar bed) probeer ik rust in te bouwen voor ik naar bed ga.
Dit doe ik door altijd voor ik ga slapen mijn tanden te poetsen. En aan de hand van mijn gemoedstoestand daar dingen aan toe te voegen. Dus, voel ik me slecht over mezelf, ben ik onzeker, heb ik haast, dan voeg ik naast tandenpoetsen extra dingen toe.
Hoe meer haast ik voel, hoe meer dingen ik probeer toe te voegen. Terwijl ik mezelf vertel dat deze paar minuten echt geen verschil maken.
Tanden poetsen is een must. En voor de rest heb ik een serie opties die ik kan toevoegen. Op mijn wastafel staan verschillende soorten crème voor mijn gezicht en handen en verschillende soorten reiniging voor mijn gezicht. Zo kan ik kiezen welke geur op dat moment prettig is. Wanneer er 100 dingen tegelijkertijd door mijn hoofd gaan zijn de extra handelingen van dop afschroeven en weer opschroeven te veel. Daarom hou ik rekening met hoe dingen verpakt zijn zodat ik het me als dat nodig is, mezelf makkelijk kan maken.
Dit heeft me een soort van rust gegeven die ik nooit eerder had. Het is niet een oplossing die direct mijn slaap verbetert maar het maakt wel dat ik ietsje minder haast heb waardoor ik rustiger in bed ga liggen én dat ik meer en beter voor mezelf zorg. Mezelf tijd geef. En dat helpt toch een klein beetje. Al is het maar omdat ik daarmee aardiger voor mezelf ben.
4. Trap niet in valkuilen
“Het kan verleidelijk zijn om ongezonde ‘oplossingen’ voor je problemen te zoeken. Denk aan alcohol om sneller in slaap te vallen of drugs om je beter te concentreren. Wat op de lange termijn beter helpt bij omgaan met ADHD, is ontspannen, gezond eten en regelmatig leven.”
Ooohhh wowww goed dat je het zegt. Valkuilen vermijden. Hadden we dat nou maar eerder bedacht.
FUCK YOU. Met je kutadvies.
Ik wil vooral zeggen, luister niet naar mensen die zeggen dat je bepaalde dingen ‘gewoon’ niet moet doen. Want kom op zeg. Het is niet of je niet elke keer opnieuw probeert de boel weer bij elkaar te rapen en het anders te doen.
Realiteit is gewoon dat je een valkuil pas opmerkt als je er al in zit. Mensen die vervolgens je licht ontnemen door daar boven te hangen om te roepen dat het echt niet handig is wat je deed zijn niet de mensen waar je wat aan hebt.
Realiseer je dat al je tactieken, hoe gezond of ongezond ze ook zijn, coping is. Wat de reden is dat je hier snel in terugvalt of wat de reden is waarom je (moeilijk) zonder kunt.
Coping wegnemen zonder iets anders in de plaats te hebben kan een probleem zijn.
Luister dus vooral naar mensen die je daadwerkelijk willen ondersteunen. Voor je in een valkuil dondert of als je hulp nodig hebt om er weer uit te klimmen.
Dat zijn mensen die je niet vertellen wat je moet doen, had moeten doen of ‘beter’ had kunnen doen. Dat zijn mensen die liefdevol zijn. Ook als je dingen gedaan hebt waarvan je weet dat je ze niet (had) moet(en) doen. Dat zijn mensen waar je veilig je verhaal kunt doen zonder dat ze je vertellen dat je weer gefaald hebt. Het zijn de mensen die je vragen of ze je kunnen helpen, hoe ze je kunnen helpen. Mensen die je helpen zonder de voorwaarde dat je het de volgende keer beter moet doen.
Ja, ADHD is lastig, het is vaak vechten tegen je eigen brein terwijl je hard je best doet er méé te werken. Maar waar ik het meest tegenaan loop is een slecht zelfbeeld, enorme zelfkritiek en het gevoel niet genoeg óf juist te veel te zijn of te doen. Als je online zoekt naar ervaringen van anderen vind je dat dat iets is waar bijna iedereen met een neurodivergent hoofd tegenaan loopt.
Reacties die we krijgen op Late For It All posts laten hetzelfde zien. Emotionele verhalen van mensen die herkenning en steun vinden doordat ze niet de enige zijn.
EINDELIJK tegengas voor de tips en adviezen die je je hele leven lang kreeg. Tegengas voor alle ‘als je het belangrijk zou vinden dan…’, ‘jeetje, zo erg is dit toch niet, waar doe je moeilijk over?’, ‘Dat valt bij jou wel mee toch?’, ’als je het echt zou willen zou je wel…’ ‘niemand vind administratie léúk…’ .
Als er één ding is dat fantastisch is aan het krijgen van een ADHD diagnose is dat je eindelijk ontdekt dat het je brein is dat anders werkt dan dat van degenen die de maatschappij ingericht hebben. Dat het dus niet je gedrag is, wat je een lui, laks of slecht persoon maakt.
De online community heeft me zoveel erkenning gegeven. Van ‘Oooohhh wowwww ik ben niet de enige die dit heeft!!!!!’ Tot aan ‘Ooooohhh yesssss, dit is een tip die goed klinkt, ik denk dat dit kan werken’.
Het maakt dat ik zachter voor mezelf ben geworden. Wat maakt dat ik ook op momenten dat ik me een enorme faalhaas voel makkelijker voor mezelf kan zorgen. In plaats van te blijven draaien tussen ‘waarom ben ik ook zo laks, ik moet dit gewoon doen. Lui ben ik, anders deed ik het wel’ (en ontelbare varianten, want whoooooo creatief overactief brein!!).
Wat we bijna allemaal gemeen hebben is dat we jarenlang het commentaar, het advies en de tips van mensen kregen die dachten het beter te weten. Ook als we zeiden dat we dingen als lijstjes en een planning maken al ons hele leven lang proberen. Ondanks dat we bij de tip die we kregen al konden vertellen dat dit niet is hoe het voor ons werkt. Want, zo vertelden we onszelf (ja ok, ook anderen vertelden ons dit): ga het eerst nog maar eens proberen voor je een tip afschiet.
Misschien voelen we dat we zelf gelijk hebben. Maar als er je hele leven lang wordt getwijfeld aan jouw gevoel en kunnen, dan ga je dat zelf ook doen. En zeg nou zelf, het ene moment ben je in staat tot grootse dingen, tot het oplossen van crisissen en een volgend moment ben je niet in staat om een nacht- en dagritme te onderhouden. Om dat te doen waar een groot deel van de mensen geen moeite voor hoeft te doen. Die disbalans maakt dat alles en iedereen twijfelt wanneer je zegt dingen niet te kunnen.
Dus lang leve de online community, lang leven erkenning en herkenning. Lang leve het langzaam proberen los te komen van die zware last om nog maar net wat harder je best te doen en jezelf aan de kant te zetten.
Dat is een moeizaam traject. Jarenlange zelfverwijten zijn niet zomaar weg. Het is hard werken, vraagt hulp vragen en accepteren (hahahahahahahah, ja, dit is moeilijk) en aardiger zijn voor jezelf. Zoveel als je op dat moment kunt.
Tot slot, alle liefde (stuur kattenfoto’s) voor ADHD buddy Judith Hontstrouw voor het redigeren van deze rant. <3
soundtrack: Uniform Thought - Selective Aggression
6 notes
·
View notes
Text
23. Je moet hier ook betalen voor papieren tassen
25/02/2020
Hallo vanuit mijn warme bedje. Ja, het is 12:33 en ik lig nog in mijn pyjama in bed, maar er is een reden.
Ik heb namelijk weer eens slecht geslapen. Deze keer niet wegens een rare droom (ik herinner me de andere nachtmerrie weer: ons huis stond in de fik) of wegens de hitte... nu had ik knallende koppijn.
Toch had ik gedroomd dat Lego Harry Potter 5 - 7 geen Lego had??? Huh????? Is dit een teken dat ik 1 - 4 even moet laten voor wat het is om verder te gaan met 5 - 7?
Ergens ben ik toch in slaap gevallen. Ik werd wakker met iets minder erge hoofdpijn en ik heb ontbeten. Ma zegt dat je geen paracetamol op een lege maag moet nemen, dus ik moest maar iets langer lijden.
De anderen waren al wakker en iedereen heeft het over Corona. De universiteit heeft al gezegd dat mensen die recentelijk in Italië zijn geweest, niet meer maar de lessen mogen komen en 14 dagen binnen moeten blijven. Mijn faculteit heeft ook voorzorgsmaatregelen verspreid. Slovenië wilde zelfs de grenzen dicht doen, maar dat mag niet zomaar.
Barbara is boos daarover. Slovenië beloofde Italië te helpen als er iets zou gebeuren en nu is er iets gebeurd en draaien ze Italië de rug toe. Ik snap Barbara's frustraties. Ik vroeg of haar familie in de besmette gebieden zit. Gelukkig niet, maar de gemeente naast die van haar familie is wel dicht wegens het virus, dus natuurlijk is ze ongerust.
Dus ja dat was het leuke gespreksonderwerp van het ontbijt.
Toen heb ik eindelijk een paracetamol gepakt en ben ik mijn bedje in gegaan. Iets later heb ik nog een halve paracetamol genomen. Ik heb altijd maar 1 paracetamol genomen wegens ondergewicht, maar ik ben iets bijgekomen, dus ik denk soms dat het niet meer genoeg is 🤷🏻♀️. Ik ben geen arts. Anouk van appartement 3 was toevallig bij ons om de magnetron te gebruiken en zij heeft een pilletje door midden gesneden voor mij. Zelf ben ik te zwak.
Er is een reden dat pap me Spongebob noemt.
Ik was eigenlijk van plan om mijn vrije dag anders te besteden. Mijn plan was om de main street richting het centrum te ontdekken. Er is namelijk de Mantis (can't let it go, can I?), een Action-achtige winkel, een Aziatische supermarkt en nog wat andere kleine dingen.
Ik voel me iets beter dan eerder. Ik zit nu zelfs op mijn telefoon. Net ging dat niet met de hoofdpijn, dus ik denk dat ik weer eens migraine had, maar nu niet. Ach, ik heb geen haast. Ik heb een vrije dag.
Wel wil ik iets doen. De hele dag in bed liggen helpt niet echt met het plan om mijn slaapritme te verbeteren. Morgen heb ik mijn eerste ochtendcollege (hoera) dus ik wil een beetje fris en fruitig aanwezig zijn. Het is een 4 uur lange les. En daarna heb ik rond 16:00 weer een 4 uur lange les, want ik heb dus toch nog dat vak toegevoegd.
Gisteravond heb ik wel de film To All The Boys I've Loved Before gekeken terwijl ik een shitte waterverf landschap aan het schilderen was (ten ere van mijn favoriete kunstenaar Hector, oftewel Shitty Watercolor?) en uhm ik vond de film niet goed. Ik keek de film eigenlijk alleen maar voor de Aesthetics(TM), maar toch was ik teleurgesteld.
Een andere film die ik echt geweldig vond, namelijk Spiderman: Into The Spiderverse, keek ik ook alleen maar voor de aesthetics (uiterlijk, kleurgebruik, animatie etc.) maar dat was ook nog een echt geweldige film.
To All The Boys viel een beetje tegen en ik heb door de laatste 50 minuten geskimd. Ik denk niet dat ik de sequel ga kijken.
Kijk... Er waren best veel goede dingen aan die film. De kostuums, de aesthetics, de cinematografie, de sets, de soundtrack, het feit dat het een Aziatisch hoofdpersonage heeft, het lichtgebruik, het kleurenpalet ... Het plot vond ik gewoon niets.
Ik denk dat ik nu nog even ga liggen, net zoals Lara Jean hierboven, en dan zie ik wel hoe de dag eruit gaat zien.
***
14:22 en ik probeer weer eens te koken. Nou ten eerste spetterde de boter in mijn gezicht (gelukkig niet loeiheet) en daarna lukte het niet om mijn ei om te draaien.
Deze foto heb ik gemaakt nadat ik alles weer in de pan kreeg. Mijn poging om mijn omelet te draaien ging echt niet goed.
Ik heb net Derry Girls afgekeken. Dit is niet de beste serie, maar het hele punt van Derry Girls is dat je het kan kijken zonder echt na te denken, want eigenlijk slaat het helemaal nergens op. Soms is er iets serieus, maar de meeste tijd is er alleen maar onzin. De personages zijn allemaal dom. In een serieus iets als To All The Boys I’ve Loved Before kan dat zeer irritant zijn, maar in een serie zoals Derry Girls werkt het.
Ik heb wel echt zitten janken tijdens de laatste scène van seizoen 2, waarin James realiseert dat hij echt een Derry Girl is en hij keert terug naar Noord-Ierland. En de andere Derry Girls besluiten om het belangrijke historische moment (president Bill Clinton in Derry) te verlaten om bij hem te zijn.
Inmiddels ben ik mijn soort van omelet/soort van roerei met spek aan het eten. Mijn plan was om daarna alsnog naar de main street te gaan, maar het regent.
Het regent niet al te hard, maar dat maakt het niet beter. Aan de andere kant, volgens mijn weer app gaat het nog harder regenen rond 16:00 dus als ik wil gaan, moet het nu.
**
Nu is het 16:39
Aangezien jullie de titel allang gelezen hebben, weten jullie dat ik dus even naar de main street ben gegaan. Het was fris buiten, maar het was droog. Ik luister nu naar de NO-BC (? New Off-Broadway Recording) van The Last Five Years. Deze musical gaat over een vijfjarige relatie die helemaal misloopt. Zowel Jamie als Cathy vertellen dus versie van het verhaal en ze wisselen elkaar af. Maar Cathy vertelt het verhaal vanaf het eind naar het begin, terwijl Jamie het vanaf het begin naar het eind vertelt. Ze ontmoeten elkaar in het midden op hun huwelijksdag.
Maar ja, main street!
Het is niet echt een mooi plaatje. Het is gewoon een mega drukke straat met allerlei winkels en bedrijfspanden aan de zijkant.
Als eerste ging ik naar de TEDi, een origineel Duitse winkel. Het is de Action + Flying Tyger + Big Bazaar in één. Hier kocht ik wat markeerstiften en een kussentje voor deze zeer oncomfortabele bureaustoel.
Er was ook een rij met nep doodshoofden, maar ik had echt geen reden om een glanzend doodshoofd mee te nemen.
Dus ja, een grote papieren zak kost 30 cent. Ik dacht al dat je hier ook betaalt voor een papieren zak, want bij de H&M kostte het 10 cent. Gelukkig had ik Ed the Cat bij me, dus ik heb weer een paar cent bespaard. Nu snap ik wel waarom zoveel winkels in Slovenië zoveel shoppers verkopen.
Toen ging ik naar de Hoffner, oftewel de Aldi, gewoon om te kijken. Ana en Tadeja praatten altijd over hoe dit de beste supermarkt is. Het is gewoon een Aldi, dus niets speciaals, zoals verwacht. Ik wilde niet awkward overkomen, dus ik kocht een doosje mini Bueno’s en een kleine bus naturel Pringles.
Ik ging nog een keer proberen om de Mantis te vinden en ik kon alleen oversteken m.b.v. een subway (Britse versie, niet de Amerikaanse, helemaal niet de broodzaak). Nou, blijkbaar was deze subway een ondergronds afvallige winkelcentrum.
Het stonk en het zag er niet uit, maar er waren veel winkels (grotendeels naaiateliers en kledingwinkels) en ook een groot aantal mensen. Er was nog een deel, maar de deur naar dit andere deel zat dicht met gele duct tape, dus ik besloot weer naar boven te gaan om de Mantis te zoeken.
Zoals gedacht moest ik weer een ondergronds winkelcentrum in. Deze was veel schoner en moderner, maar helemaal leeg. De leegstand in Heerlen is er niets bij.
Ik zie nu pas dat deze foto heel slecht is, maar je ziet het verschil tussen de twee ondergrondse winkelcentra. Er waren wel een paar winkeltjes open en er was een restaurant, maar ik had de hele tijd zo’n horrorfilm gevoel. Ik liep daar in mijn eentje in een zeer kale en zeer schone lange gang. Eén deel leidde me zelfs naar de duct tape deur.
En de Mantis? Niet gevonden. Er was wel nog een andere ingang en ik denk dat er misschien nog een verdieping onder deze kelder zat, maar uhm, ik had dus een horrorfilm gevoel. Of de winkel is permanent gesloten. Alsnog, veel leegstand.
Fuck de Mantis. Ik heb vrij op de de dag dat Animal Crossing uitkomt, dus ik heb tijd om naar BTC te gaan. Of ik koop het alsnog digitaal.
Als laatste ging ik naar de kleine Thaise supermarkt genaamd Thai Asia Shop. Deze winkel ligt bovengronds, maar hiervoor moest ik ook weer een gebouw in. Vanaf de buitenkant is dat niet te zien, dus ik moest even zoeken voor de ingang. Gelukkig weet ik inmiddels dat vhod het Sloveense woord voor ingang is. Is dit hele gedeelte van de main street (Astra) gewoon een deel met vage winkelcentra?
Ach, hier kocht ik drie bapaos. Ze hadden ook nog eens Nederlandse verpakkingen. Toen nam ik de mega volle bus naar huis. Dichtbij de uitstap stonden een paar mensen met Bijbels. Deze mensen zijn ook echt overal met hun doel om zieltjes te winnen.
Dus ja, dat is mijn grote uitstap vandaag. Ik dacht er gisteren aan om misschien naar de Parliament Tour te gaan, net zoals Caroline en Sanne, maar die werd last minute geannuleerd. Ze stonden allemaal te wachten in de regen en toen kregen ze een e-mail met het nieuws.
Bless.
1 note
·
View note
Text
A.L. Snijders in De Volkskrant
‘Ik wil leven zonder ambitie en zonder gezeik over van alles.’ Het is schrijver A.L.Snijders gegeven om met weinig woorden veel te zeggen. Met Fokke Obbema heeft hij het over zijn liefde voor het onbenullige.
Fokke Obbema
7 oktober 2018, 22:37
‘Ik weet niet of ik op al die moeilijke vragen van je wel een antwoord heb, hoor.’ Bij de begroeting laat Peter Muller, beter bekend onder zijn schrijverspseudoniem A.L. Snijders, zich van de bescheiden kant zien die hij in zijn columns vaak toont. Maar hij is ook een man met uitgesproken opvattingen die hij graag anderen voorhoudt: ‘Er zit een superschoolmeester in mij.’
Snijders (een uit het telefoonboek geplukte naam, gevonden toen hij een onopvallend pseudoniem zocht) staat voor zijn tot landhuis verbouwde boerderij in het Gelderse Klein Dochteren. Sinds kort woont hij er alleen. Zijn vrouw is na een lang ziekbed onlangs overleden, aan hun huwelijk van ruim een halve eeuw is een einde gekomen. ‘Haar dood wil ik graag buiten dit gesprek houden’, zegt hij bij aanvang. Achter zijn woest naar voren gegroeide wenkbrauwen vallen helderblauwe ogen te ontwaren. Hun uitstraling is er een van levenslust, ondanks de rouw waarin hij verkeert.
ZIN VAN HET LEVEN
Journalist Fokke Obbema kreeg op 1 april 2017 een hartstilstand. Ruim een jaar later gaat hij in een reeks interviews op zoek naar de zin van ons leven. Wilt u uw eigen verhaal hierover met de Volkskrant delen: [email protected]
Voor alle andere verhalen: volkskrant.nl/zinvanhetleven
De geboren Amsterdammer is inmiddels 80 jaar; een tijdperk waarin hem twee huwelijken, vijf kinderen en een carrière als leraar Nederlands op middelbare scholen en een politieschool overkwamen. Hij debuteerde als gevorderde vijftiger en creëerde zijn eigen literaire genre: het ZKV (Zeer Korte Verhaal). Op 72-jarige leeftijd kreeg hij daarvoor de Constantijn Huygensprijs en zo belandde hij in een illuster rijtje met zijn held Willem Elsschot en schrijvers als Mulisch en Claus. Nog altijd schrijft hij drie columns per week. Op het moment van het interview zegt hij in ‘een staat van verwarring’ te verkeren, maar daar is bij de ‘moeilijke vragen’ weinig van te merken. Zijn antwoorden geeft hij geregeld met stelligheid.
Wat is de zin van ons leven?
‘Het leven heeft absoluut geen zin, daar ben ik zeker van. Bij ‘zin’ denk ik aan voortgang, dus iets na het leven. Maar dan is er niets. Het leven is, zoals Nabokov zei, ‘een klein spleetje licht tussen twee eeuwige perioden van duisternis’. De overweldigende aanwezigheid van religies geeft aan dat de meeste mensen dat niet kunnen accepteren. Zij hopen dat er na hun moeilijke leven een hogere macht is die voor ze zorgt. Mensen hebben behoefte aan troost. Maar die hogere macht bestaat niet. Na de dood is er niets.’
In uw ZKV’s toont u vaak twijfels. Bent u niet meer een agnost, dus ‘ik weet niet of een hogere macht bestaat’, dan een atheïst, waar u zich nu voor uitgeeft?
‘Ik wil hierin ferm zijn. Dat agnostische standpunt begrijp ik wel en het past misschien meer bij me, maar ik vind het ook slap. En die slappe kant van mij is al behoorlijk groot, dat heb je wel in mijn stukjes gezien. Op dit punt wil ik een knoop doorhakken. Geen nuance.’
Hebben mensen volgens u wel een ziel?
‘Nee, ik kies dan toch voor de geest. Een ziel is mij te religieus en te veel met het katholicisme verbonden.’
Ontmoedigt dat zinloze u niet – maakt het niet moeilijk uit bed te komen?
‘Nou nee, ik vind dat helemaal niet erg. Eerder het tegendeel. Ik houd ontzettend veel van onbenullige dingen doen. Gewone bezigheden waar geen prestatie achter zit en die geen status hebben. Dat is voor mij de essentie van het bestaan. Ik ben helemaal niet van het stellen van grote doelen, dat vind ik een heel onaantrekkelijke manier van leven. Uit grote ambitie is veel ellende voortgekomen. Mijn beeld van het goede leven is dat van de tuin van Epicurus (Griekse filosoof, 4de eeuw voor Christus, die een rustig en gelukkig leven als hoogste doel zag, red.), het doorbrengen van tijd met goede vrienden. Ik wil leven zonder ambitie en zonder gezeik over van alles. De ZKV’s waren aanvankelijk alleen voor de kinderen bedoeld en later ook voor een kleine kring van vrienden. Alleen kan ik slecht ‘nee’ zeggen, dus kwamen ze bij een groter publiek terecht.
‘Ten onrechte wordt Epicurus wel afgeschilderd als een pure levensgenieter, die er maar op los leefde. Daar was geen sprake van, hij was juist heel sober. ‘Leef in het verborgene’, raadde hij aan, dus zonder poeha. Die soberheid spreekt me enorm aan. Je hoeft niet veel van wijnen te weten en dat soort onzin allemaal.’
Heeft u in uw leven ooit naar de zin van het bestaan gezocht?
‘De afkeer van religie is mij met de paplepel ingegoten. Mijn vader was atheïst, diens vader ook, net als diens vader. En mijn vijf kinderen zijn allemaal ongelovig, waarbij vooral mijn oudste zoon een actieve atheïst is. Maar ik praatte er nooit over met mijn vader, het was gewoon zo. Ik ben ervan overtuigd dat je in de eerste vijf jaar van je bestaan dit soort overtuigingen meekrijgt. Daarna kom je er niet meer van af. Katholieken kunnen wel van hun geloof vallen, maar ze blijven er hun hele leven mee bezig. Ik ken domineeszonen die fellere atheïsten zijn dan ik, maar ze worstelen nog altijd. Ze zijn voor het leven getekend.
‘Ik heb me wel in allerlei ‘-ismen’ verdiept. Het boeddhisme heeft me een tijdje geïnteresseerd. Maar altijd komt er een moment waarop het me gaat vervelen: ‘Nu weet ik het wel’, denk ik dan, met die brede weg van Boeddha, ik begrijp de truc. Maar één ‘-isme’ heeft het bij mij al die jaren volgehouden. Omdat die namelijk volkomen gebaseerd is op de absurditeit en die is voor mij kenmerkend voor ons bestaan. Dat is het taoïsme (Chinese filosofie met compassie, soberheid en nederigheid als kernbegrippen, red.).’
Stilte, dan luid declamerend: ‘De weg is bestendig daadloos, nochtans blijft niets ongedaan.’ Daar zit alles in voor mij, het is de Zin der Zinnen.’
Maar wat betekent die?
‘Alles is tegenstrijdig in die zin, het betekent dat je op niets kunt bouwen. De weg, de Tao, is een onbegrijpelijk begrip. Hij is ‘bestendig en daadloos’. Dat is ongeveer het tegendeel van het westerse principe van oorzaak en gevolg, het idee dat in ons denken zit ingebakken, van consequenties van je daden. ‘Als ik op de PvdA stem, dan komt het goed met de zorg’, dat soort denken. En dan de wending: ‘Nochtans blijft niets ongedaan’, dat geeft aan dat de wereld gewoon doordraait en dat alles wat van waarde is ook van waarde blijft. Het is een oerbotsing in die ene zin! En die zie je vervolgens terug in duizenden rare verhalen.
‘Ken je die taoïstische anekdote over drie oude kerels die wijn drinken en lachen? ‘Waarom lachen jullie?’, vraagt iemand. ‘Omdat onze vrouwen dood zijn’, luidt hun antwoord. ‘Dat is toch vreselijk, dan moet je toch huilen?’, luidt de vraag. ‘Ja, maar dat willen we vermijden, dus lachen we’, luidt hun antwoord. Kijk, dat is leuk! Van het taoïsme kan ik nooit genoeg krijgen. Ik blijf geboeid door die absurditeit. Dat is voor mij een groot genot.’
Bent u in uw ZKV’s niet ook op zoek naar die absurde essentie? Houdt u ze daarom ook zo kort?
‘Zo probeer ik het wel te verkopen, ja. Al zit er ook een heel praktische kant aan, namelijk dat ik niet lang achter een schrijftafel kan zitten. Ik heb geen zitvlees. Ik kan zeker niet een jaar lang geobsedeerd met een boek bezig zijn, zoals Tommy Wieringa (schrijver en vriend, red.). Waarna je ook nog het risico loopt dat het niet wordt besproken! Vreselijk. Ik heb respons nodig. Die ZKV’s worden verzonden en dan reageren mensen meteen. Dat is een enorme kick.’
Er lijkt ook een belerende onderwijzer in uw stukjes verscholen te zitten. Wat wilt u de mensen bijbrengen?
Stilte, dan met nadruk: ‘Dat ze zich moeten hoeden voor iedere vorm van dogmatiek, van regels. Elke dag ben je vrij te doen en te laten wat je maar wilt. Vrij om je gedachten te laten gaan. Vrij om te improviseren. Daar ben ik heel goed in. Neem die tuin van Epicurus. Daar heb ik jarenlang niet aan gedacht, nu komt hij ineens bij me op. Vrij zijn, dat is in ieder geval de zin van mijn leven.
‘Zeker, ik ben een schoolmeester, maar ik wil geen school maken. Op een gegeven moment kots ik van mijn eigen meningen, juist omdat die zo goed zijn. Die liggen zo voor de hand en zijn zo oké, ik moet uitjes maken naar rechtse mensen die mij een echte fluim vinden, iemand van ‘links lullen, rechts zakken vullen’, dat werk. Hoe rechtser, hoe beter.’
‘De kennis van het leven moet uit boeken worden gehaald, niet uit de smoezelige werkelijkheid zelf’, heeft u geschreven. Heeft u het leven zo aangepakt?
‘Absoluut! Ik hoorde nooit bij de doeners. Boeken zijn voor mij altijd belangrijker dan de werkelijkheid geweest. Die heb ik ook vaak aan boeken getoetst. Wat ik over de liefde wist, had ik niet te danken aan de werkelijkheid, maar aan boeken. Toen ik met meisjes begon te rommelen, wilde ik weten of ze een bepaald boek hadden gelezen en minachtte ik ze als dat niet het geval was. Ik ben ooit begonnen met alle romans van Vestdijk (meer dan honderd, red.). Maar eigenlijk hoef je in je leven maar tachtig boeken te lezen, dat ben ik met Maarten Biesheuvel eens. Die ontdek je vanaf je 16de. Voor mij behoren daartoe in ieder geval de werken van Nescio, Elsschot, Salter, Cheever en Salinger.’
Hoe kijkt u aan tegen uw eigen sterfelijkheid?
‘Ik wil mijn bestaan niet verpesten met allerlei angsten. Terwijl ik met je praat, kijk ik over een land met een heg van grote beukenbomen. Daar en daar en daar! Je moet de tijd die ons is toegemeten, wat we het leven noemen, niet belasten met wat er achter die beuken is – met angsten over het vagevuur, met dingen die er lelijk uitzien. (Pakt de tafel vast) Dit is mijn leven, daar gaat het om. Dit is allemaal zo fantastisch, juist omdat er daarvoor en daarna niks is. Dat wil ik mensen graag duidelijk maken, daar gaat het in mijn ZKV’s om.
‘Toen mijn vader doodging, heb ik niet gehuild. Ik had een speciale band met hem, iedereen die ons kende vond ons een bijzonder koppel. Ik heb nooit tegen hem gerebelleerd, een natuurwonder. We konden goed met elkaar praten en naar elkaar luisteren. Zonder sentimentaliteit. Onze verhouding is na zijn dood gewoon doorgegaan, alsof ik met hem ben blijven praten. Heel bijzonder. Tegenover mijn eigen dood sta ik stoïcijns. Maar of dat tot het einde zo blijft, vraag ik me af. Daar kun je echt niks van zeggen, dat heb ik bij vrienden wel gezien.’
Heeft het eigenlijk zin je bezig te houden met de zin van ons leven?
‘Nee, eerlijk gezegd niet. Het is toch intellectueel wat we nu aan het doen zijn, vraag en antwoord, consequent zijn. Mijn ideaal is dat het niet ter sprake komt, maar dat de zin van het leven geleefd wordt. Dat is de tuin van Epicurus. Zelf was hij een heel sobere man, maar er zaten anderen die van vrouwen, roddelpartijen en lekker eten hielden. Dat is de kern van het leven, in zo’n groep leven. De tuin wordt niet besproken. Al die mensen leven het leven, dat is genoeg.’
3 notes
·
View notes
Note
what you think is what you feel is what you attract. negativiteit die je uit op papier/tumblr is wat je ook terug krijgt. je hersenen zijn computers je kan ze trainen de wereld anders te zien. fake it till you make it. and eventually you wont have to fake it no more. (ik zag de wereld ook zwartgallig tot dat ik mij besefte dat het mijn gedachtes zijn die mijn gevoel bestuurde) een cyclus die onmogelijk lijkt te verbreken, maar eigenlijk was dat de illusie van de ego die bang was te verdwijnen)
Tot op een zekere hoogte heb je gelijk hoor anoniem. Maar ‘fake it till you make it’, is complete onzin. Als het zo simpel was, dan was iedereen op de wereld dolgelukkig.
Dat negativiteit meer negativiteit kan meebrengen ga ik niet ontkennen, maar zeggen dat negativiteit uiten op papier (tumblr, of op welke manier dan ook) enkel negativiteit met zich meebrengt klopt niet.En dat om verscheidene redenen, zijnde;1. Ik krijg hier heel veel liefde voor en op wat ik schrijf2. Ik heb hier heel veel toffe mensen ontmoet (en nog)3. Ik ben en word er beter van, want ik kan mijn frustraties/emoties er in kwijt4. Ik heb mijn talent gevonden door het uiten van gezegde negativiteit
Hoe kan jij dit negatief noemen?
Het gaat bij sommige mensen ook veel verder dan enkel de gedachtegang die negatief is, sommige mensen maken zaken mee die hun kijk op de wereld volledig veranderd. Anderen hebben het in hun persoonlijkheid zitten en dat kan je niet ‘faken’, hooguit mee proberen te leven. En als je objectief naar de wereld om je heen kijkt is er ook veel slechts gaande en dat kan je ook niet ontkennen, hoe hard je ook wilt. Sommige mensen liggen in de knoop met hoe ‘het systeem’ in elkaar zit, daar kan je ook zelf weinig aan veranderen. Overigens ben ik er ook van overtuigd dat ‘geluk’ geen permanente staat is, maar een emotie. En emoties schommelen vaak, dat is wat het betekent om mens te zijn.
Dat je je denkwijzes kan veranderen ben ik mee eens, maar ook al weer tot op een zekere hoogte. Je kan dingen foutief zien en - zoals jij al zei - tot het besef komen dat het anders is. Maar ook dit hangt geheel van de situatie af en van wat je al hebt meegemaakt. De hersenen zijn ook geen computers trouwens, maar een complex orgaan, als iemand bv hersenschade opgelopen heeft zal dat brein op een geheel andere wijze gaan werken. Kan je zelf ook niet al te veel aan gaan doen. Hoe graag ik ook in ‘ja en nee’ denk, het is nooit zo simpel.
Verder ben ik wel blij dat jij je cyclus hebt kunnen doorbreken en dit is op geen enkele wijze een aanval op je ofzo, ik wou er gewoon graag wat dieper op ingaan :)
8 notes
·
View notes
Photo
Mijn 2017
Het jaar 2017 was het jaar van vele bloedige aanslagen te beginnen met de aanslag op 1 januari in Club Reina in Istanbul, het jaar van de inauguratie van president Donald Trump van de Verenigde Staten, het jaar van het nog steeds niet doorslikken van die Trump drol door de mainstream media stoute stoute stoute Donald, het jaar van het kampioenschap van Feyenoord en de verloren Europa League finale van Ajax, het jaar van het schrappen van de registratie van geslacht in het paspoort M/V, het jaar van het contract van de IQ loze Ismail Ilgun bij het AD en het jaar van het beëindigen van datzelfde contract hoe kan dat nou, het jaar van het ontstaan van Rutte III schijndemocratie in optima forma, het jaar waarin prins Bernhard jr. what’s in a name ontmaskerd wordt als ordinaire huisjesmelker, het jaar van nog meer Linda de Mol met die verschrikkelijke lach, het jaar van het filmpje van Pat ries mond open en niet zeiken en het jaar van Ron en Penny bij De Rijdende Rechter (foto)
Het jaar 2017 was het jaar van de regenboog aanvoerdersbanden in het betaalde voetbal en bij het hockey moeimakers, het jaar van de rellen rond de plaatsing voor het WK van het Marokkaanse elftal, het jaar van eeuwig dezelfde tronies op de rode loper bij premières mag ik een teiltje, het jaar van de meet-ups met Jesse Klaver, het jaar van nog meer Chantal Janzen, het jaar van de constant toenemende multiculturele ellende, het jaar van het Shell en Unilever akkoord fuck de bevolking, het jaar van het uitsluiten van de PVV, het jaar van de uitschakeling van het Nederlands elftal voor het WK, het jaar van Döner, Kebab en Couscous van DENK stampvoeten, boos zijn, miskend voelen en huilie huilie, het jaar van nog meer Wendy van Dijk, het jaar van de geweldige columns van Arthur van Amerongen, het jaar van het monddood maken van journalisten die man en paard durven te noemen en het jaar dat gezondheid het grootste goed blijft.
Het jaar 2017 was het jaar van de opkomst van het Forum voor Democratie, het jaar van het einde aan het plassen op een heren of damestoilet nog zieker, het jaar van de grootste nederlaag van “ome” Nico Meijering hoogmoed komt voor de val, het jaar dat vieze flikkers en homo’s roepen en ze daarna in elkaar trappen niet meer valt onder anti-homo geweld schandalige rechtelijke dwaling, het jaar van Jelle Brandt Corstius, het jaar van het begin van einde van Humberto Tan bij RTL Late Night niets is echt aan die man, het jaar van nog meer waardeloze programma’s bij SBS, het jaar van de top tv serie Het geheime dagboek van Hendrik Groen geweldig, het jaar dat ik afscheid van een aantal mensen op facebook heb genomen geen kracht meer voor, het jaar dat ik wederom genoten heb van een heerlijke vakantie in Içmeler in Turkije, de witte onderbroek van Francisco van Jole smeerpijp en het jaar van de aangifte van Geert Wilders tegen Mark Rutte.
Het jaar 2017 was het jaar van nog meer waardeloze musicals het houdt maar niet op, het jaar van de bekendmaking van het einde van Utopia hoera hoera hoera, het jaar van de vrije val van politica Sylvana Simons proest, het jaar van de GIRO overwinning van Tom Dumoulin wat een klasbak, het jaar waarin Michel van Egmond voor de 3e keer de NS Publieksprijs wint en literair Nederland er niets meer van begrijpt, het jaar waarin het gelijk van het boek Brussel : Eurabia wederom wordt bewezen, het jaar van het veel te vroeg overlijden van de Amsterdamse burgemeester Eberhard vd Laan, het jaar van nog meer Peter R. de Vries ik neuk jij neukt wij neuken, het jaar waarin Oost Europese leiders laten zien hoe je voor je eigen bevolking opkomt, het jaar dat ik een steeds grotere hekel ga krijgen aan Peter vd Vorst wat een enge nicht is dat toch en het jaar waarin Frans Timmermans weer dikker is geworden.
Het jaar 2017 is het jaar dat Onno Hoes via een “gluip’‘route gewoon weer burgemeester wordt pijpbekkie gezocht, het jaar van de voor mij verrassende vrijspraak van piloot Julio Poch, het jaar van een optreden van Lil’ Kleine in Koninklijk Theater Carré staat gelijk aan een wedstrijd van 2 café elftallen op het heilige gras van Wemley, het jaar dat ik stug ben doorgegaan met trainen, het jaar van Job Gosschalk ouwe rukker, het jaar van nog meer RTL Boulevard geestdodende tv, het jaar van het hoofd van Maurice Wijnen klopt niets van, het jaar van deugen tot op het bot, het jaar van de helden van Dokkum, het jaar van het flesje van Slobodan Praljak, het jaar dat de tekst ’'Dames en Heren” in de ban gaat fuck de politieke correctheid, het jaar van de Europese titel voor de Oranje voetbaldames en tot slot het jaar van de gekwetste zieltjes #metoo #zwartepietisracisme #ikwileengleufinplaatsvaneenstaa
Op nummer 1 in de #metoo affaire staat bij mij Jelle Brandt Corstius. Zijn verhaal begon met een artikel op de voorpagina van dagblad Trouw. Jelle maakte van #metoo zijn eigen #ikook. Het kwam erop neer dat hij begin deze eeuw als stagiaire bij het programma Barend & van Dorp was misbruikt. In gedachten zag ik Jelle al vastgeketend op een bed liggen met Henk en Frits in hun leren SM outfit, maar het bleek toch minder spannend in elkaar te zitten. Jelle was na een dag hard werken verleid door de chef pinda’s en pepsels, Gijs van Dam. Een totale nobody. Waar de rest van zgn bekend Nederland nog melding kon maken van misbruik door mensen met enige status eindigde Jelle met de genotsstaaf van Gijs Duyvis als er een fuif is van Dam in zijn mond. Jelle kon zijn verhaal niet hard maken Gijs wel, maar als een duveltje uit een doosje toverde zijn raadsman ineens enkele getuigen uit zijn hoge hoed hocus pocus pilates pas.
Dan waren er ook een aantal gevallen van mannen die de publiciteit zochten na een auditie. Nog zo'n verhaal waar ik met mijn boerenverstand niet bij kan. Je gaat auditie doen en de casting-directeur vraagt of je je uit wilt kleden. Daarna of je je af wilt trekken. Geen probleem toch. Nu komt het : je doet het. Je bent zo gefocust om door te breken als de nieuwe Arnie dat je jezelf verlaagt tot het geven van een peepshow. Koekoek. Tot slot zat er afgelopen week een actrice bij Pauw te jammeren dat ze op 21 jarige leeftijd was misbruikt door haar en nu komt het 26 jarige theaterdocent. Ze hakkelde en stotterde en raakte steeds meer verstrikt in haar eigen onzin. Het was niets meer dan een korte seksuele affaire tussen 2 volwassen mensen waarvan er één andere verwachtingen had dan de ander. De één verliefd en de ander geil. Volgens mij is dit iets van alle tijden en van alle rangen en standen. Wat een wereld.
EINDE
1 note
·
View note
Text
China deel 4 (Guilin & Yangshuo)
28 april 2019
Om 6.30 uur ging de wekker. Het is weer tijd om de tas in te pakken, want na het ontbijt vertrekken we naar de luchthaven van Xi'an, voor een binnenlandse vlucht naar Guilin. Na wat vertraging en een prima vlucht, komen we om 15.15 uur aan in het hotel. Onze lokale gids heet Julie. We hadden niet erg
lang de tijd om in te checken, want om 15.30 uur kwam de bus ons al ophalen voor de optionele excursie naar Daxu en het Tea Research Institute. We rijden
eerst naar het Tea Research Institute waar we door de theevelden mogen lopen, helaas regent het. Vervolgens krijgen we binnen een theeceremonie waarbij er op traditionele wijze wordt laten zien hoe je thee zet, thee schenkt en thee drinkt. We mogen 3 soorten thee proeven. Na de ceremonie worden we naar een winkeltje geleid waar de thee gekocht kon worden voor een veel te hoog bedrag. Niemand kocht iets. Toen we weer buiten kwamen, zagen we het fabriekje waar de thee wordt gekneden en we zagen de schalen waarop de thee wordt gedroogd. Daarna zagen we een paar theeplukkers. Na een uitgebreide fotoshoot van de hele groep tussen de theevelden, rijden we met de bus naar een traditionele begraafplaats. Tegen het karstgebergte op, zijn allemaal mooie graven te zien van steen en gedecoreerd met (nep)bloemen. Na deze
interessante middag, rijden we door naar het dorpje Daxu. Dit is een heel oud (1000 jaar oud) handelsdorpje aan de Li Rivier. De hele authentieke oude straatjes met houten huisjes zijn nog steeds bewoond. Veel van de huisjes hebben een soort kraam voor hun huis staan waar ze souvenirs verkopen voor toeristen. Echt restaurants zijn er hier niet. Helaas is het echt noodweer en moeten we constant schuilen voor de regen. De straten zijn niet echt ingesteld
op veel regen, ook al regent het hier wel vaker veel. Het is namelijk regenseizoen in dit gebied van China. De straten staan helemaal onder en het is onmogelijk om droge sokken te houden. Na een prachtige wandelig door Daxu, mogen we een kijkje binnen nemen bij iemand thuis. De meneer die hier woont laat met trots zijn antieke gereedschap collectie zien. Hij wil het liefst elk
spulletje in zijn huis aan ons laten zien, maar helaas moeten we al weer door.
29 april 2019
Vandaag ging de wekker om 7.00 uur. Na het ontbijt vertrekken we, inclusief bagage, om 8.30 uur vanuit het hotel naar Yangshuo, een rit van ongeveer 2 uur. Na een prachtige rit door de bergen, arriveren we in een klein gezellig toeristendorpje Xingping, bij Yangshuo. Op het programma stond een rafttocht op een bamboevlot door het karstgebergte. Helaas staat het water te hoog waardoor dit niet mogelijk is. Als alternatief doen we een riviercruise. Behalve
onze groep, was de boot verder helemaal gevuld met Chinezen. Het was een drukte en een chaos bij de opstapplaats, maar we hebben gelukkig wel allemaal een stoeltje weten te bemachtigen. Deze omgeving is zo ongeveer identiek aan Halong Bay in Vietnam. Echt onwijs mooi! We mogen boven op het dek staan om goede foto's te kunnen maken. Na een half uur varen, meren we weer aan bij de opstapplaats. Met een hoop foto's rijker, stappen we de bus weer in. We rijden naar een klein Chinees dorpje. Hier bezoeken we een schooltje, helaas
mogen we niet naar binnen want daar is geen toestemming voor. In China moet je alles precies volgens schema doen, de Chinese overheid accepteert het niet om hier vanaf te wijken. Dit maakt het best moeilijk om bepaalde dingen voor elkaar te krijgen die de reizigers willen. Je wordt ook echt overal waar je komt gecontroleerd. Op de gekste plekken hangen camera's.
Dit maakt China wel erg veilig, maar ook wel wat ongemakkelijk. Vervolgens bezoeken we een workshopje die waaiers maakt, de Chinese waaiers komen oorspronkelijk uit deze streek. Vervolgens stappen we de bus weer in. Het is inmiddels 13.30 uur geweest en iedereen rammelt van de honger. We rijden richting het hotel in Yangshuo, waar we de komende 2 nachten zullen verblijven. Op de een of andere manier is het nogal lastig om bij het hotel te komen en laat de chauffeur ons een uur op een parkeerplaats wachten in de bus omdat hij ons niet voor het hotel durft af te zetten. Hij is bang voor een boete en inname van
punten op zijn rijbewijs. Dit is onzin want er is wel een toestemming gegeven dat de bus daar mag uitladen. Na een uur wachten, is het inmiddels al 15.00 uur, is iedereen een beetje geirriteerd (door de honger) en worden er golfkarretjes geregeld die ons volgepropt naar het hotel brengen. Blijkbaar was het maar een heel klein stukje rijden dus we hadden net zo goed kunnen lopen. Als een stel uitgehongerde leeuwen vrat iedereen zich vol tijdens de late lunch. Helaas is het
wederom noodweer buiten en niemand had echt zin om de omgeving te verkennen, aangezien het dorp er niet erg leuk uitzag toen we er doorheen reden. Helaas hebben we tijdens de reis bijna alleen nog maar regen gehad elke dag, er zijn nog weinig momenten zonder regen geweest. Vooral in Guilin en Yangshuo zijn het echt enorme stortbuien die dag en nacht doorgaan.
30 april 2019
Vandaag ging er geen wekker, heerlijk! Wel werd ik uit mezelf om 6.30 uur wakker. Het heeft de hele nacht weer doorgeregend, het houd hier gewoon niet op met regenen! Ik ga een kookcursus doen bij restaurant Cloud 9. De prijs hiervoor is 180 yuan (ca. €23,85). Om 9.30 uur wordt ik bij het hotel opgepikt en loop ik met de kookcursus instructeur en 7 andere kookcursus deelnemers (4 uit Suriname en 3 uit Zuid-Afrika) naar de lokale markt, op een hele korte loopafstand van het hotel. Op de lokale markt is echt van alles te vinden. Vooral heel veel soorten groentes, maar ook vissoorten, kikkers, slangen, schelpen, eend, gans, konijn, kat en hond. Ik zie al een aantal kooien die helemaal volgepropt zitten met enorme levende konijnen en ganzen maar ook met eenden. Iets verderop die ik de kooien met honden en met katten. Precies voor het hondenhok ligt een soort van teil vol met bloed. Ook overal op de grond ligt bloed. Hoe afschuwelijk ik het ook vind, ben ik toch best wel nieuwsgierig en ik ga een kijkje nemen van dichterbij. De honden zijn vergelijkbaar qua uiterlijk met straathonden, het vuilnisbakkenras. De katten zien er wel gewoon normaal uit zoals bij ons, van die grijze. Boven de kooien met levende honden, hangen de gefileerde honden. Ook staan er enorme kookpotten achter de kooien waar veel stoom uit komt. Het echte vlees zie ik niet liggen, maar dat kwam misschien omdat ik ook niet echt heel goed heb gekeken van afschuw. Na deze bijzondere
ervaring, lopen we met onze aankopen naar het restaurantje toe. Ik heb aangegeven dat ik liever geen vlees eet, dus ik krijg tofu inplaats van kip. We maken er een geplette komkommersalade bij. De dumplings moeten wel met vlees worden gemaakt en we maken een lokaal gerecht: biervis. Ik zal overal wel een hapje van proeven maar ik zal dan voornamelijk de tofu en de
komkommer eten bij de lunch. De kookcursus is onwijs leuk, informatief, gezellig en lekker. Ik ben onwijs blij dat ik dit heb gedaan! Uiteraard blijft er onwijs veel eten over, maar de Surinamers kunnen dit uiteraard niet laten staan! Ze regelen 8 bakjes die je normaal bij de Chinees krijgt en vullen ze allemaal tot aan de rand toe. Ik hoef niks mee te nemen dus mijn portie nemen ze ook mee. Na de kookcursus loop ik wat rond in het centrum van Yangshuo en ik kom er achter
dat het hier eigenlijk hartstikke leuk en gezellig is! Gezellige straatjes met restaurantjes en winkeltjes. Een hele fijne sfeer. Nu snap ik wel dat we hier 2 nachten blijven. Ik ben gisteren gewoon de verkeerde kant opgelopen. Helaas gaat de avondshow niet door vanwege de enorme regen en weersvoorspelling. Er is een alternatieve show beschikbaar die binnen wordt uitgevoerd, in Romance Park. Om 18.30 uur zouden we opgehaald worden, maar om 19.10 uur staan we nog steeds te wachten in de lobby. Eindelijk komt er een minibusje ons ophalen en komen we om 19.25 uur aan bij het theater. Het is ongeveer een heel pretpark wat er omheen is gebouwd dus we moeten rennen naar de ingang, wat niet eens heel makkelijk te vinden is. De show begon al om 19.30 uur dus helaas hebben we een stuk gemist. Nadat we onze zitplaatsen hebben gevonden in het donker, kunnen we eindelijk genieten van de show. Het
was prachtig in elkaar gezet met real-life effecten zoals regen op het publiek en watervallen op het podium. Het was een indrukwekkend optreden van 1 uur. Toen we het theater uit kwamen lopen, was er buiten nog een soort van after-show bezig met een groot vuur in het midden waar we nog even van hebben kunnen genieten.
0 notes
Text
“Het PMS zei dat ik stewardess moest worden. Omdat ik lange benen had.”
Dit stuk verscheen op zaterdag 1 december in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.
Breng in Vlaanderen de studie-adviezen van het vroegere PMS ter sprake en er ontstaat spontane volkswoede. Nadat Zuhal Demir (N-VA) op Eén gezegd had dat het PMS in haar een naaister had gezien, werden op sociale media vernietigende PMS-verhalen gedeeld. Is er in de huidige Centra voor Leerlingenbegeleiding (CLB) méér vertrouwen?
In het Eén-programma Die Huis blikte staatssecretaris Zuhal Demir vorige week terug op leven en werk so far. Dat ze geluk heeft gehad, zei ze. Het PMS had haar op het einde van haar lagere schooltijd afgeraden om Latijn te studeren. "Ga maar iets technisch doen. Naaien of zo." Toen ze wat later een leraar Latijn tegen het lijf liep, toonde ze hem het cijfer op haar laatste rapport: 87%. De latinist ging met de prille Demir naar het secretariaat en sommeerde de pennenlikker van dienst om haar in te schrijven voor Latijn. Toeval bestaat niet, kan je dan denken, maar wat als die leraar Latijn niet naar de dienst inschrijvingen maar naar zijn thermoskan in de leraarskamer was gesloft?
Het verhaal van Zuhal Demir is bepaald geen eenakter. Als je mag afgaan op de vele PMS-getuigenissen die na haar verblijf in Die Huis gedeeld werden, hebben de voormalige PMS-centra meer getraumatiseerde adolescenten op hun geweten dan Chucky en Freddy Krueger samen.
Wanneer ik Patrick van Rosendaal, oprichter van het New Yorkse stadsgidsenbedrijf BE NY, aan de lijn krijg, luiden zijn eerste woorden: "Fuck die klootzakken van het PMS." Een paar tellen later licht hij zijn gefoeter op beminnelijke wijze toe. "Toen ik zestien was, zei het PMS mij dat ik naar een technische school moest gaan. Dat had niks te maken met mijn capaciteiten, maar alles met mijn gedrag. Ik had in die periode wat moeilijkheden met mezelf en compenseerde dat met een rebelse houding. Vandaar dat PMS-advies: de school wilde gewoon van mij af."
"Ik vind het nog altijd onrechtvaardig dat er toen zo hard over mij geoordeeld werd. Ik was in het derde middelbaar zeker niet de meest voorbeeldige versie van mezelf, maar was dat een reden om te zeggen: 'Van Rosendaal, bol het maar af?' Ik heb daar lang onder geleden. Zelfs toen ik al in de financiële sector werkte, voelde ik me nog altijd minder bekwaam dan mijn collega's. Want: 'ik was niet goed genoeg voor het aso.' Het goeie nieuws is dan weer dat het PMS mij zo hard gekrenkt heeft, dat ik er een levenslange strijdvaardigheid aan heb overgehouden. Om het met een oude Adidas-slogan te zeggen: 'Impossible is nothing.'"
Ook advocaat Griet Cnudde wordt niet vrolijk als ze terugdenkt aan de PMS-interventies uit haar middelbare schooltijd. "Volgens het PMS had ik twee opties: kleuterleidster worden - omdat ik graag gekke gezichten trok - of als stewardess aan de slag gaan - omdat ik lange benen had en niet stil kon zitten. Dat waren platitudes in plaats van adviezen, natuurlijk, maar mijn moeder vond niettemin dat ik de raadgevingen van het PMS niet compleet kon negeren: in die tijd was het woord van een PMS-medewerker wet. Gelukkig won mijn koppigheid het van het PMS-advies: ik ben eerst communicatie-wetenschappen gaan studeren en later rechten, wat ik eigenlijk al meteen na het middelbaar had willen doen. En die studies lagen mij ook: ik sloot mijn universitaire loopbaan af met grote onderscheiding."
"Moraal van het verhaal: als kinderen zélf geloven dat een bepaalde studierichting voor hen de juiste is, moet je hen ernstig nemen. Dat heeft het PMS bij mij en vele anderen niet gedaan. Integendeel: toen ik vertelde dat ik rechten wilde studeren, raadden ze mij dat ten zeerste af. Zonder redenen. Het moet zijn dat ook het PMS destijds doordrongen was van die typisch Vlaamse, katholieke slavenmoraal: 'Wij zijn klein en nietig, laten we maar niet te hoog mikken.' Wat uiteraard onzin is. Wie een diploma van het middelbaar onderwijs behaalt en een zekere wilskracht heeft, kan in principe om het even welke hogere studie aan."
Eens werkvolk, altijd werkvolk
'Plus est en vous', zei hertog Lodewijk van Gruuthuse al in middeleeuwse tijden. Het waren woorden die schrijfster Ann De Craemer als elfjarige duts graag gehoord had. In een column voor deze krant schreef ze dat het PMS haar ooit meedeelde dat aso 'voor een arbeiderskind als zij veel te moeilijk zou zijn'. Een staaltje van sociaal-economische profiling waar zelfs opper-Knokkenaar Leopold Lippens jaloers op zou zijn.
Harry Demey, ceo van het reclamebureau LDV United, herkent zich in het verhaal van De Craemer. "Ook mijn ouders waren arbeiders. Toen ik veertien was, adviseerde het PMS me om een technisch beroep te leren. Dat ik twee linkerhanden had maar wél erg goed was in talen, was hen ontgaan. Mijn ouders negeerden het PMS-advies, maar dat vonden mijn leraars dan weer niet goed: "Hier zie: het ventje dat zich te goed voelt voor de vakschool", kreeg ik vaak te horen. Ik zou kunnen beweren dat die ervaring mij gehard heeft, maar de waarheid is dat ik ervan afgezien heb. Er werd gefocust op wat ik niét kon, mijn talenten werden genegeerd."
Net als arbeiderskinderen kregen ook allochtone kinderen in PMS-kringen vaak te horen dat het status quo voor hen het hoogst haalbare was. Meyrem Almaci, voorzitter van Groen: "Ik was de beste leerling van de klas. En toch raadde het PMS mij aan om in het middelbaar snid en naad te gaan doen. Vermoedelijk zelfs met de beste bedoelingen. Men ging er in die tijd van uit dat het bij de Turken de gewoonte was dat de meisjes huisvrouwen werden en de jongens handarbeiders. Het PMS wilde ons niet ontwrichten." (lacht)
"Alleen: ik had andere dromen. En dus heb ik gebluft. Normaal gezien kwam de directrice bij migrantengezinnen langs om de meisjes persoonlijk in te schrijven. Ik loog dat dat bij mij geen zin had omdat mijn ouders in Turkije waren. Maar dat ze er wél op stonden dat ik aso zou doen. Ik heb geluk gehad dat de directrice toen niet geëist heeft om mijn mama te zien. En dat mijn vader later zei: 'Je bent aan dat aso begonnen, maak het nu ook maar af."
Arrogante klojo's
Het PMS werd in 1949 opgericht om meer leerlingen te laten doorstromen van het lager naar het middelbaar onderwijs. Dat ging een tijdlang goed, tot de PMS-centra in de jaren zestig en zeventig uitbesteed werden aan zogenaamde 'schoolexterne diensten': de psychologen die bij het grote publiek bekend werden als 'de testers'. Meer en meer ouders begonnen de PMS-medewerkers te zien als over het paard getilde klojo's: wauwelaars die op basis van lachwekkende vragenlijsten een weinig gefundeerd oordeel velden over de toekomst van hun kinderen. "Uw zoon is een eenzaat. Hij moet kapitein op de lange omvaart worden." Hebben de Centra voor Leerlingenbegeleiding - in 2000 opgericht om de PMS-centra naar de catacomben van het collectief geheugen te verjagen - de kwalijke reputatie van hun voorgangers inmiddels van zich afgeschud?
Volgens Dries Vandermeersch, CLB-directeur van het gemeenschapsonderwijs in Brussel, is er veel veranderd. "Het PMS vertrok van de vraag: welke werkkrachten heeft de maatschappij nodig? Het CLB vertrekt van de interesses van de leerlingen: wat willen zíj met hun leven aanvangen? Ook al heeft de economie behoefte aan STEM-afgestudeerden, als je eigen interesses elders liggen, zal het CLB niet zeggen: 'Tut-tut, STEM is de toekomst, jij moét dat doen."
"Het PMS werkte volgens het specialistenmodel: één deskundige bepaalde op basis van testen welke richting een leerling het best kon uitgaan. Het CLB kiest voor een participatief model: we laten de leerlingen zélf een keuze maken en begeleiden hen daarbij. Door met hen te praten over hun interesses en capaciteiten, maar ook door hen zelftests aan te reiken en hen wegwijs te maken in het enorme aanbod van studierichtingen."
Eén van de verwijten aan het adres van het PMS was dat het een knorrige, ambities fnuikende machine was: in PMS-adviezen lag de klemtoon meer op wat je niét kon dan op het potentieel dat je had. Benadert het CLB de nog tot wasdom komende adolescenten-zielen op een motiverender manier? "We durven nog steeds te betwijfelen of een bepaalde opleiding voor iemand wel haalbaar is", zegt Dries Vandermeersch. "Alleen zeggen we dan niet langer: 'Jij gaat dat niet kunnen.' We zeggen: 'Het zal moeilijk worden, maar het is niet onmogelijk.' Zelfs leerlingen die metaalbewerking hebben gedaan, zullen van ons niet te horen krijgen dat ze geen politieke en sociale wetenschappen mogen studeren. Wel zullen we hen wijzen op de hindernissen die ze kunnen ondervinden en op de mogelijkheden die er zijn om de hiaten in hun kennis op te vullen."
Amerika vs Vlaanderen
Tot zover de theorie. Wat zegt de praktijk? Volgens Louis Ingelaere, oprichter van creatief designbureau PlayCo, ziet het CLB nog altijd meer halflege dan halfvolle glazen. "In het zesde middelbaar vertelde het CLB me dat ik beter niet naar de universiteit kon gaan. Ik heb mijn schouders opgehaald, ben aan de VUB communicatiewetenschappen gaan studeren en slaagde elk jaar zonder noemenswaardige moeilijkheden. Het probleem van de CLB's is dat ze hun oordeel baseren op één enkel criterium: je capaciteit om kennis te reproduceren. Creativiteit, ondernemingszin, people skills: dat soort vaardigheden zien ze gewoon niet."
"Het CLB kijkt inderdaad naar een erg beperkte set van talenten", vindt ook Inge Smidts, ceo Cable & Wireless bij Liberty Global, het moederbedrijf van Telenet. "Hoe goed ben je in talen en hoe sterk ben je in wiskunde? Dat is zowat het enige waar de CLB'ers naar kijken. Twee jaar geleden hebben ze mijn toen twaalfjarige zoon afgeraden om moderne te doen. We hebben hem toch ingeschreven en wat bleek: hij draaide moeiteloos mee. Ondertussen volgt hij in Miami het Amerikaanse equivalent van moderne en ook dat doet hij uitstekend. Het minste wat je dus kan zeggen, is dat het CLB zijn potentieel niet correct heeft ingeschat. In Amerika zouden ze het niet in hun hoofd halen om tegen een kind te zeggen: 'Jij kan dit niet.' Amerikaanse scholen gaan ervan uit dat elk kind talenten heeft en dat het aan de leraars is om die te vinden en verder te ontwikkelen."
Ex-minister van onderwijs Pascal Smet (SP.A) - die van het PMS zélf het advies kreeg om naar het tso te gaan en later met grote onderscheiding licentiaat in de rechten werd - ziet nog een ander heikel punt in onze leerlingenbegeleiding: het vroege tijdstip waarop de scholieren een studiekeuze moeten maken. "Kinderen van twaalf mag je nog niet in een hokje dwingen. Op die leeftijd weten ze vaak nog niet wat ze willen en kunnen. Begrijpelijk: hoe kan je nu weten of je appelsap lust als je alleen nog maar sinaasappelsap hebt gedronken? Onze kinderen zouden hun studiekeuze moeten kunnen uitstellen tot ze veertien of zestien zijn. Zoals in andere succesvolle landen gebeurt. Helaas heeft de Vlaamse regering met de recente onderwijshervorming een unieke kans laten liggen om het studiekeuzemoment te verleggen. Dat onze leerlingen zo vroeg over hun toekomst moeten beslissen, is dus niet de fout van het CLB."
"Het CLB kan niet alles rechttrekken wat er in het onderwijssysteem foutloopt", beaamt Meyrem Almaci. "Uit elk onderzoek blijkt dat de portemonnee en de opleiding van de ouders nog altijd voor een groot stuk bepalen in welke studierichtingen hun kinderen terechtkomen. Maar dat kan je het CLB niet verwijten. Het onderwijs in zijn geheel zou meer aandacht moeten hebben voor kansarme kinderen. Wat het CLB wél kan doen, is pro-actiever te werk gaan. Nu komt het pas in actie als er door ouders of leerlingen een vraag gesteld wordt. Maar mensen uit kansarme milieus ervaren vaak een drempel om zelf naar officiële instanties te stappen. Waardoor ze niet zelden de nodige hulp mislopen."
Samengevat: er is nog werk aan de CLB-winkel. Toch pleit zelfs Patrick Van Rosendaal - ondanks zijn barre herinneringen aan het vroegere PMS - voor relativeringszin. "Als vader van een driejarige dochter hunker ik in Amerika soms naar het goeie, voor iedereen toegankelijke Vlaamse onderwijssysteem. In New York zie ik voor mijn dochter maar twee mogelijkheden. Of ik stuur haar naar een privéschool en betaal daar elke maand 2.000 dollar voor. Of ik verhuis naar een betere buurt - waar de betere publieke scholen zijn - en betaal maandelijks 2.000 dollar extra huur. Om maar te zeggen: vergeleken met de onderwijsproblematiek in Amerika is het al dan niet optimaal functioneren van het CLB een luxeprobleempje." (lacht)
0 notes
Photo
hou·den (hield, heeft gehouden)
1 blijvend bezitten; = behouden: je mag het boek houden
2 vasthouden: het ijs houdt nog niet is nog niet sterk genoeg om mensen te dragen
3 gestand doen: zijn woord houden
4 (+ aan) verplichten na te komen: iem. houden aan de gemaakte afspraken
5 in een toestand (laten) blijven: rechts houden aan de rechterkant van de weg rijden; iets staande houden beweren; houden zo! zorgen dat het zo blijft!; iets vóór zich houden er niets van zeggen
6 (+ van) liefhebben: van iem. houden
7 (+ voor) aanzien voor: iem. voor een ander houden
8 (wederkerend) de schijn aannemen van, zich gedragen: zich doof houden
9 hebben voor werk of plezier: een café houden; cavia’s houden
10 uithouden
11 vastgrijpen, bedwingen, tegenhouden: houd de dief!; zijn mond houden zwijgen; hij was niet meer te houden; er is geen houden meer aan het genoemde doet zich steeds vaker voor, is onbeheersbaar geworden
¶ een rede(voering) houden uitspreken; het met iem. houden (a) de partij kiezen van; (b) een verhouding hebben met; opruiming houden verrichten; het houden op (a) de voorkeur geven aan; (b) schatten
Houden van? Wat is dat ook al weer?
Iemand vasthouden en niet meer los willen laten? Iemand in de buurt willen houden / hebben? Houd je van iemand, omdat hij of zij iets voor je doet? Omdat je iets van die persoon krijgt? Hoe hij of zij er uit ziet? Of zit het dieper? Zit er iets in de mens, dat onzichtbaar matcht met een soulmate?
Ik ken mensen, die voor elkaar kiezen, omdat dat zo hoort. Het huisje-boompje-beestje gehalte is enorm. "Ik moet een partner, want ik ben al over de (vul een leeftijd in). Ik wil niet alleen zitten met de feestdagen.” En nog meer van die onzin. Maar ondertussen zie ik gesnauw, weinig begrip, een leven langs elkaar heen, vreemdgaan en nog meer punten waar je doodongelukkig van wordt. Waarom dan nog samen? Waarom een relatie? Waarom niet gewoon alleen?
Ik heb me heel lang afgevraagd of er iets ontastbaars was. Iets wat ons leven mooi, herstel, nóg mooier kan maken, door het met iemand te delen. Niet zomaar iemand, maar iemand die naar je luistert, in je gelooft, onvoorwaardelijk van je houdt, samen met jou een lijk begraaft en z’n waffel houdt, iemand waarmee je samen urenlang kunt praten, iemand waarbij de stiltes juist fijn en niet awkward zijn, iemand waarvan je denkt “Hoe kan hij / zij mij nou leuk vinden? Die persoon is geweldig!” en dat die gedachte dan ontzettend wederzijds blijkt te zijn. De laatste tijd ben ik er van overtuigd dat het bestaat. Liefde, noemen ze zoiets, geloof ik. Maar daarna stelde ik mezelf ook meteen de vraag die je jezelf eigenlijk niet moet stellen. Ik denk soms iets teveel, denk ik... De vraag hoe lang die liefde dan eigenlijk gaat duren, speelt dan meteen door m‘n hoofd. Wanneer zijn de kriebels op en uitgewerkt? Wanneer wordt die roze bril afgezet en zie je hoe die ander werkelijk is? Of het allemaal wel écht was. En als je denkt dat je je soulmate denkt te hebben gevonden, gaat dat dan ook ooit over? Is het beter om op latere leeftijd iemand tegen te komen, vanwege de zogenaamde bagage en de nodige levenslessen? Of maak je dan nog steeds foute keuzes? Moet je genoegen nemen met je partner, of moet je blijven zoeken naar beter, mooier, enz.? Wordt alles uiteindelijk een sneue sleur? Op een gegeven moment zal de interesse minder worden. Wat doe je dan? Begin je langs elkaar heen te leven? Je prikkelt elkaar niet meer zo... ga je dan ‘gewoon’ weer op zoek naar je volgende soulmate? Of blijft het ‘t waard om er vol voor te gaan en er voor te blijven knokken?
Ik denk echt, dat als je dicht bij elkaar blijft, door elkaar de ruimte te geven en moeite te blijven doen om je partner te prikkelen, de liefde lange tijd kan blijven bestaan. Maar dit moet wel van beide kanten komen. Respecteren en accepteren! Als er een partij is die afhaakt, dan drijf je langzaam en ongemerkt uit elkaar. Dan scheurt het platform, de fundering waar de liefde op gebouwd is, langzaam in twee en brokkelt het steeds verder af. Natuurlijk kan het dan spannend blijven door af te spreken om elkaar wat minder te zien, omdat je dan weer ‘s wat nieuws te vertellen hebt, maar de bedoeling was toch juist om dichter bij elkaar te komen? Echte liefde gaat, naar mijn bescheiden mening, veel dieper. Dat is elkaar aanvullen, completeren, nodig willen en durven hebben om zo samen door het leven te gaan, zonder dat het eigenlijk hoeft. Gewoon omdat het fijn voelt. Alles wordt een stukje mooier als de ander in de buurt bent. Elke dag is dan geweldig…
Maar als het verandert, als de liefde minder wordt en uiteindelijk zelfs verdwijnt, laat elkaar dan gaan. Dan heeft het zo niet mogen zijn. Dan is het op. Nog een keer proberen en daarna nog een keer... het is verspilde moeite. Een stuiptrekking. Weer teleurstellingen. Laat elkaar los en bewandel een nieuw pad, zonder de ander iets kwalijk te nemen. Je hebt er weer een ervaring bij, mooie herinneringen gemaakt en weer geleerd hoe je bepaalde dingen liever niet wil.
Ik ben in mijn leven zelden verliefd geweest. Tuurlijk had ik vroeger wel eens last van de kriebels, was over m’n oren ‘in lust’ en liep ik met een stijve… nek rond, van het kijken naar al dat moois dat er om me heen fladderde, maar echte vlinders, alles over hebben voor de ander, mijn leven voor die ander willen aanpassen, zodat het allemaal goed past… dat nooit. Maar nu ik mijn oogkleppen heb afgezet, ziet het er zo logisch uit. Gewoon twee personen die matchen en heel, heel, heel erg goed met elkaar overweg kunnen, zich bijzonder flink tot elkaar aangetrokken voelen, steeds op elkaar willen liggen en elkaar willen steunen in de wat mindere tijden. Vooral dat laatste, zij die niet weglopen als het even moeilijk is, dat komt niet heel vaak voor.
Geloof het of niet, maar ik zit er midden in. Ik denk ècht mijn soulmate te hebben gevonden. Er zullen genoeg zure mensen zijn die zullen gniffelen en roepen "Mjah ja, wacht maar tot het nieuwe er af is…!" Maar het nieuwe is er al af. Ik kom niet uit een ei - nou, technisch gezien wel, maar je begrijpt wat ik bedoel - en ben al helemaal niet van gister. Ik herken zoveel dingen die ik wist, maar nog nooit heb ervaren. Ik ben verliefd op de mooiste, leukste en gekste persoon die ik ken… Maar ook deze liefde doet wat pijn. Als ik haar niet zie, voel ik me minder, mis ik haar, kan ik niet eten, denk ik continu aan haar. Het lijkt wel een ziekte en zij is mijn medicijn, m’n drugs, dus ben ik een junkie... verslaafd aan haar en heb dus afkickverschijnselen als ik zonder zit. Er is alleen één probleem. Ze weet het niet. Ik moet haar op een subtiele manier duidelijk maken dat ik zó ontzettend, freaking, ongelooflijk, bizar, waanzinnig gek op haar ben, zonder over haar heen te kwijlen en te overdonderen. Waarschijnlijk rent ze direct, met hoog opgetrokken knietjes, een verwilderde blik en een stofwolkje achter zich, richting exit. Maar stel je toch eens voor, die hele kleine kans, dat ze misschien ook om mij geeft? Dat ze gek genoeg ik om mij een kans te geven? Waag ik het? Ben ik het waard? Ik ben, als ik naar de leeftijden van mijn voorouders kijk, al over de helft van mijn eigen leven heen. Het werd verdikkie dus wel eens tijd dat ik mee zou maken waar al die irritante liefdesliedjes over gaan, zoals die van die nacht die je alleen in films ziet enzo...
Maar misschien is het verlangen naar de liefde wel mooier dan het uiteindelijke product. Geen blauwtje, geen teleurstellingen, geen verwachtingen.
Maar wat heb ik te verliezen?
Ik doe het gewoon! Wish me luck!
0 notes
Text
Ben u veelzitter en ervaart u problemen bij uw hobby? Ga dan naar Kontkrab interieuradvies!’ Een oude dame kreupelt door het beeld richting een enorme leunstoel, waar ze even later volledig in verdwijnt. Ze zou prima in onze Sangha voor kneusjes passen. En: Ze is duidelijk een veelzitter!
Oh, oh, wat zie je toch een hoop onzin voorbij komen zodra je de televisie aan zet. Zodra je de telefoon oppakt. Of zodra je uit het raam kijkt. Dingen die veelzitters nogal eens doen.
Gelukkig is Heks naast veelzitter ook veelwandelaar. En veelfietsster. Dat krijg je met een ADHDhondje.
Naast al deze interessante hobby’s ben ik ook nog een veelprikker. Ook vandaag spoed ik me na de eerste dosis koffie en pijnstillers naar de huisarts. Ik ben te laat en krijg een preek van de assistente. Vooruit maar, dat kan er ook nog wel bij vandaag: Ik mag toch nog naar binnen.
Als de eerste prik erin gaat schreeuw ik het uit. Al dagen heb ik last van een hopeloos lijf. Stijf als een overjarige kwarktaart. ‘Waarschijnlijk door de hitte,’ beweert de fysiotherapeut. Nou ja! En ik maar denken dat warmte goed is voor de spieren!
Ook de tweede prik doet ongelofelijk veel pijn. De assistente krijgt medelijden, absoluut ziektewinst in dit geval: Ze is haar nijd over mijn te late verschijning direct kwijt. Ja, als je zoals Heks in elkaar steekt is het geen wonder, dat je niet vooruit te branden bent!
Toch zit ik op de fiets naar huis te huilen. Wat een verdriet. dit klotelijf went nooit.
‘Heb je een chronische ziekte?’ vraagt een vriendin onlangs verbaasd, ‘Maar wat heb je dan eigenlijk? Ik dacht dat je een whiplash had…..’ Heks staat hier toch even van te kijken. Hoe is het mogelijk dat het haar is ontgaan hoe ziek ik eigenlijk ben? Het verklaart wel de vreemde opmerkingen, die ze soms maakt over mijn gekwakkel……. En ik me maar druk maken over die opmerkingen!
Ja, die whiplash heb ik ook. Al zo’n jaar of zes. Alsmede ruim zeventien jaar RSI. Te danken aan mijn kortstondige carrière in de automatisering: Lang leve de Millenniumbug! Maar ik heb ook al 30 jaar ME. Met toenemende fibromyalgische bijverschijnselen. Ik ben zelfs de eerste officieel erkende patiënt hier ter lande!
De eerste vijf jaar heb ik wezenloos in bed gelegen. De eerste vijfentwintig jaar heb ik de halve dag op de WC gezeten. Ook een vorm van veelzitten. En veelpoepen natuurlijk…. Door LDN en een straf dieet houd ik mezelf intussen redelijk in de lucht. Eigenlijk zou ik nu wel zo’n beetje in een verzorgingstehuis moeten liggen met een flatus uit m’n reet en sondevoeding door m’n strot.
Dat schijnt het lot te zijn van de ergste gevallen van ME heb ik gehoord van iemand die zulke mensen verzorgt. Over het algemeen zijn dat de braverikken, die doen wat de artsen zeggen. Hetgeen betekent: Antidepressiva nemen en cognitieve therapie volgen. Beiden dodelijk voor deze groep patiënten.
‘Ze willen ook niet beter worden, hoor,’ vertrouwde de vrouw, die hen verzorgt me toe, eventjes vergetend dat ook Heks lijdt aan diezelfde kwaal. Wat een lastpakken! Ziek zijn en blijven. Tjonge jonge. Je hoort toch beter te worden. Of desnoods het loodje te leggen. Maar doe iets! ‘Kankerpatiënten gaan tenminste nog dood! Maar die verrekte MEers blijven maar leven…….’
Je zal maar zo verschrikkelijk ziek zijn en worden verpleegd door mensen, die je zien als een eersteklas aansteller. Brrrr.
Heks staat regelmatig vreemd te kijken van de totale onwetendheid omtrent haar ziekte bij mensen, die me intussen wel allerlei ongevraagd advies geven over hoe ik beter kan worden! Of hoe ik met mijn ziekte moet omgaan……Gek toch eigenlijk! Of ben ik nou gek?
Het varieert van ‘Je ziekte is gewoon een schuurpapiertje van het leven, het helpt je om een beter mens te worden’ tot ‘hier heb je het adres van een therapie, die je echt moet volgen. Ik heb dan wel geen idee wat je mankeert, maar ikzelf heb baat gehad bij deze extreem dure grap, waarbij een stuk of zes therapeuten bovenop je nek springen om de reactie van je stresssysteem te veranderen.’
Helaas is er hier in Nederland nog steeds geen afdoende behandeling tegen ME. In Noorwegen wel. Daar krijgen deze patiënten chemotherapie: 80% geneest. Dus je kunt maar niet blijven beweren dat het tussen de oren zit of dat het een verkeerde reactie van je stresssysteem is.
Als je er niets van af weet, hou dan gewoon je mond!
Morgen komt de Don logeren. Hij heeft ook een kreukellijf, net als Heks. We hebben elkaar de laatste zes jaar maar 2 uur gezien om die reden. Het is gewoon een behoorlijke onderneming om elkaar op te zoeken met die 250 kilometer ertussen. We spreken elkaar wel wekelijks. Urenlang zelfs. De Don hoef ik over mijn lijf niks uit te leggen……
Vandaag probeer ik mijn huis een beetje opgeruimd te krijgen. Door het veelzitten en veelliggen van de laatste tijd is het hier een beetje achterstallig. En als de Don komt wil ik dat het netjes is! Zodat het niet al teveel afsteekt bij zijn driedelig pak!
Vanmorgen heb ik op de terugweg van de dokter ook een paar gezellige plantjes gehaald voor op mijn balkon. Van bloemen vrolijk ik altijd op. Ik ga ze snel in de grond stoppen!
Veelzitters zijn geen paalzitters. En ook geen tweezitters. Heks is er één, ook een veelligger overigens, maar geen tegenligger. En een dwarsligger? Dat dan weer wel. Ben u veelzitter en ervaart u problemen bij uw hobby? Ga dan naar Kontkrab interieuradvies…
#&039;Kankerpatiënten gaan tenminste nog dood!#250 kilometer ertussen#absoluut ziektewinst#ADHDhondje#al 30 jaar ME. Met toenemende fibromyalgische bijverschijnselen#Antidepressiva nemen#assistente#’ willen ook niet beter worden#’Waarschijnlijk door de hitte#baat gehad bij deze extreem dure grap#beetje achterstallig#beetje opgeruimd te krijgen#Beiden dodelijk voor deze groep patiënten#ben ik nou gek?#beweert de fysiotherapeut#braverikken#Brrrr#cognitieve therapie volgen#de Don logeren#de reactie van je stresssysteem te veranderen#desnoods het loodje te leggen#dingen#direct kwijt#doen wat de artsen zeggen#doet ongelofelijk veel pijn#door het beeld#driedelig pak!#duidelijk#eerste dosis koffie#eerste officieel erkende patiënt
0 notes
Text
De Tien Waarheden van Michael Van Peel.
In De Tien Waarheden stel ik een interessante sterveling de vraag: “Wat zijn de tien dingen die je in de loop van je leven hebt geleerd en die je als waarheden durft te verkondigen?” Het resultaat: bruikbare levenswijsheden, niet zelden verpakt in snedige oneliners. (Foto’s: Karel Duerinckx)
Volgende week stelt stand-up comedian Michael Van Peel (39) zijn negende eindejaarsconference voor. In Van Peel overleeft 2017 overgiet hij de actualiteit naar goede gewoonte met onzin. En dat is net iets minder vrijblijvend dan het lijkt. 'Nonsens uitkramen, kan bijzonder verhelderend zijn.'
Little known fact: in Nederland kan je voor cabaretier studeren. "De vierjarige opleiding Bachelor of Cabaret", zo staat te lezen op de website van de Koningstheateracademie in 's-Hertogenbosch, "leert je een cabaretvoorstelling te maken en je vaardigheden als cabaretier te vermarkten."
"Het bestaan van die opleiding", zegt Michael Van Peel, "impliceert dat afgestudeerde maar werkloze cabaretiers zichzelf toch 'cabaretier' mogen noemen. Ook al hebben ze nooit opgetreden. In België kan dat niet. Bij ons zijn werkloze comedians gewoon werklozen." (lacht)
Michael Van Peel interviewen, is jezelf trakteren op een privé-conference: de toelichtingen bij zijn tien waarheden monden gaandeweg uit in een entertainend exposé. Een vaststelling die doet vermoeden dat Van Peel Overleeft 2017, de comedyshow waarmee hij het lopende jaar straks naar de uitgang begeleidt, van uitstekend fabricaat is.
Over 2017 weet hij alvast het volgende te melden: "Ik heb het gevoel dat dit het jaar is van de de apathie. De afstomping als zelfverdedigingsmechanisme. Er zijn nog wel terreuraanslagen, maar we veranderen niet langer onze profielfoto om onze solidariteit met de slachtoffers uit te drukken. We halen onze schouders op, doen de glazen nog eens vol en zetten de muziek wat luider om het gekerm van buiten te overstemmen. Want: 'Wat moet je anders’?”
Of dat erg is, daar kan over gediscussieerd worden, vindt hij. Want wat we ook doen: het leven blijft halsstarrig weigeren om betekenis te hebben. "In de Netflixserie Rick & Morty - prachtige reeks, trouwens - zegt Morty tegen zijn zus, die een existentiële crisis doormaakt: 'Nobody exists on purpose, nobody belongs anywhere, everybody is going to die, come watch tv.' (lacht) Dat vat het voor mij prima samen. Maak er het beste van, probeer iets te betekenen voor een ander, maar neem het allemaal niet te ernstig."
Waarna we een assortiment aperitiefhapjes, een paar Belle Epoque-kreeften en een emmertje champagne laten aanrukken en we ons al toastend buigen over de laatste verzameling waarheden van 2017. Schol!
1. Er Is Altijd Ergens Nog Een Grotere Zot.
"Ik ben een tijd geleden op mijn Vespa van Antwerpen naar Dakar gereden. (Een reis die leidde tot de voorstelling 'Van Peel Tot Evenaar'; red.) Onderweg dacht ik soms: misschien is dees toch een beetje te zot. Tot ik op een overzetboot Pjotr tegenkwam: een Pool die al jaren de wereld rondtrekt met niks anders dan een atlas. Pjotr wijst in zijn atlas een stad aan en vervolgens brengt iemand hem daar naartoe. Zo heeft hij al zes keer de wereld rondgereisd."
"Het bewijst dat er altijd nog een grotere zot is dan jezelf. En dat is een geruststellende observatie. Je denkt dat je uitzonderlijk bent? Think again. We zijn met zeven miljard, weet je wel."
Er is altijd nog een grotere zot: is dat ook een variant op de uitspraak: het kan altijd nog erger? As in: eerst was er George W. Bush en nu is er Donald J. Trump? "Zeer zeker. No matter how bad things are, they can always get worse. We kunnen er vandaag maar beter het beste van maken, want morgen kan het nog erger zijn. Tot we dood gaan. En zelfs dán kan het nog erger worden. Stel je voor dat er wél een leven is na de dood." (lacht)
2. Geluk Is Als Een Lego-Blokje: Pas Als Je Stopt Met Het Te Zoeken, Trap Je Er Los In.
"Ik ben tijdens mijn reis naar Dakar zielsgelukkig geweest. Zeker acht seconden lang. En ik weet nog precies waar: in Sète, Zuid-Frankrijk, op een weg tussen een meer en de Middellandse Zee. Ik reed op mijn Vespa, de zon was aan het ondergaan, mijn mp3-speler speelde Walk On Water van Marc Cohn en ineens voelde ik mij door en door gelukkig. Kiekenvlees over heel mijn lijf. Zonder reden, zonder aanleiding."
"Ik heb lang gedacht dat die opstoot van geluk veroorzaakt werd door de omstandigheden: het mooie weer, de zee, de zonsondergang, ... Maar een paar jaar later heb ik ingezien dat het daar niks mee te maken had. Ik was terug thuis, mijn leven draaide vierkant, ik was diep ongelukkig, dus ik dacht: ik kruip op mijn Vespa en rijd terug naar mijn paradijs. Na vijf dagen bollen, kwam ik in Sète aan. En wat bleek? Het was er vergeven van de Hollanders, het stonk er naar kebab, er lag hondenkak, de Macarena knalde overal uit de boxen, kortom: mijn Elysium was a living hell geworden."
"Ik heb toen geleerd dat het paradijs geen plaats is waar je naartoe kan gaan, maar een momentopname. Een ogenblik waarop alles een paar seconden lang helemaal klopt. En zo'n moment is altijd onverwacht: je ervaart het nooit wanneer je ernaar op zoek bent."
Al nemen de kansen op kortstondige bliss wellicht toe wanneer je op reis bent, zeg ik. "Dat wel, ja. Op reis vertraag je. De ptaktische beslommeringen van het leven vallen weg, het wordt makkelijker om in het hier en nu te staan. 'De kunst van te leven is thuis te zijn alsof je op reis bent', schreef Godfried Bomans ooit. Dat vind ik nog altijd de mooiste oneliner over het dagelijkse leven die ik ooit gelezen heb."
3. Volwassen worden, betekent niet: antwoorden vinden. Het betekent veel vaker: stoppen met vragen stellen.
"Opgroeien is: begrijpen dat niemand weet waar we mee bezig zijn. Niet je ouders, niet je leraars, niet je proffen, niet de politici waarop je stemt. We creëren wel de illusie dat we het bestaan doorgronden, maar op onze existentiële vragen krijgen we nooit een bevredigend antwoord."
"Sommige mensen leiden daaruit af dat ze maar beter kunnen stoppen met vragen stellen. En tot op zekere hoogte werkt dat ook. Een samenleving waarin voortdurend alles in vraag gesteld wordt, functioneert niet. Als ik zo meteen een koffie bestel en de garçon zegt: 'Waarom zou ik voor u ne koffie gaan halen, gast?', zouden we hier niet lang blijven zitten. (lacht) Maar toch vind ik dat we ons af en toe wél vragen moeten stellen. Anders trappelen we ter plaatse. Mochten we in het verleden nooit iets in twijfel getrokken hebben, leefden we nog altijd in de oudheid."
Stoppen met jezelf vragen te stellen kan ook een keuze zijn, zeg ik. En misschien niet eens zo'n slechte. Je moet de zinloosheid van het leven aanvaarden om geluk te kunnen ervaren. "Stoppen met vragen te stellen, hoeft inderdaad niet te betekenen dat je de handdoek in de ring gooit. Het kan ook betekenen dat je ergens voor gáát. Je kan je blijven afvragen waarom je vriendin weer een nieuw paar schoenen nodig heeft of je kan dat niét doen en gewoon voor de liefde gaan. De dingen in vraag stellen, is niet noodzakelijk beter dan ze niét in vraag stellen. Maar het kan toch verhelderend zijn om het af en toe eens te doen. Al was het maar om te bevestigen dat je maar beter nergens over nadenkt." (lacht)
"Voor alle duidelijkheid: ik zeg niet dat we met grote, vragende ogen door het leven moeten gaan. Je kan wel roepen: 'Maak het kind in je wakker! Kijk met verwondering naar die boom!' Maar er is ook iemand nodig die de bladeren rond die boom opkuist, anders glijden we er straks over uit. Soms moet je het leven filosofisch benaderen, soms praktisch."
"Of ik ooit zélf kinderen ga maken? Ik vermoed van niet. De drang om mij voort te planten, is mij vreemd. Ik denk dus dat ik kinderloos ga blijven. Al noem ik het: kindervrij. Ik kan morgen op mijn Vespa springen en twee maanden de wereld rondreizen als ik daar zin in heb."
"Maar ik merk dat 'het niet hebben van kinderen' bijzonder gevoelig ligt. Je moet het altijd verklaren. Het mag eigenlijk niet. Alsof mensen met kinderen denken: 'Wij in de shit, iedereen in de shit. Gij gaat niet acht uur slapen als ik dat ook niet kan.'" (lacht)
4. De Ochtendstond Stinkt Uit De Mond.
"Ik hou van de romantiek van de nacht. Alles is dan rustiger en zachter. De wereld stopt, niks moet nog, je krijgt meer tijd om na te denken. De nacht bedwelmt, op een aangename manier."
"Zelfs als kind waren de ochtenden voor mij de hel. Op school zei de juf tijdens het eerste uur vaak: 'Mannekes, we zijn nog allemaal goed fris, we gaan er eens invliegen, hè!' Ik dacht dan altijd: 'Goed fris?! Kom binnen een uur of vier nog eens terug. Dán zal ik fris zijn.'"
"Ochtenden worden zwaar overschat. Er begint geen enkel heldenverhaal met de woorden: 'Ik was om half acht 's morgens eens bloednuchter en toen ...' En toch is de wereld gemaakt voor ochtendmensen. Eén van mijn buren haalt elke vrijdag om negen uur 's morgens de bladblazer boven. Wel, ik heb maatschappelijk niét het recht om mij daarover op te winden. Maar als ík om drie uur 's nachts begin te bladblazen - wanneer ík wakker ben dus - moet ik een week later voor de fucking rechter verschijnen."
"Ik mag ook niet tot twee uur 's middags in mijn bed blijven liggen. Zelfs niet als ik tot zes uur 's morgens heb gewerkt. Want ons calvinistische arbeidsethos dicteert: ''s Avonds een grote man, 's morgens een grote man'. Ik draai het altijd om: ''s Morgens een grote man, 's avonds een grote man. Niet zagen, drinken.'" (lacht)
5. Wie Iets Wil Doen, Vindt een Middel. Wie Niks Wil Doen Een Excuus. (Arabisch spreekwoord)
"Ik ben praeses geweest van de Wikings, de studentenvereniging van de faculteit Toegepaste Economische Wetenschappen in Antwerpen. Eén van mijn verkiezingsbeloften was: Ontbijt Voor Heel De Faculteit. Ik had samen met mijn maten duizend koffiekoeken in de Aldi besteld en zou die de volgende ochtend gratis gaan uitdelen op de faculteit. Alleen was er iets misgegaan met de bestelling: de Aldi hád 's morgens helemaal geen koffiekoeken voor ons. Mijn vrienden konden toen twee dingen doen. Ofwel zeiden ze: 'Sorry, de koffiekoeken waren op, computer says no, niks aan te doen.' Ofwel reden ze met gierende banden naar alle bakkers in Antwerpen en omstreken tot ze duizend koffiekoeken verzameld hadden. Ze zijn voor de tweede optie gegaan en dat vond ik fantastisch. Wie iets wil doen, vindt een middel. Wie niks wil doen een excuus."
Hij noemt optimisme een morele plicht en weigert te geloven in de slechtheid van de mens. "Er zijn veel meer goeie mensen dan slechte. Anders liepen we hier al lang niet meer rond. Wij zijn groepswezens, wij willen met elkaar overeenkomen. En toch is pessimisme voor veel mensen aantrekkelijker dan optimisme. Ik begrijp dat ook: wie uitgaat van de slechtheid van de mens, kan niet teleurgesteld worden. En zekerheid is altijd verleidelijker dan twijfel. Maar dat neemt niet weg dat pessimisme pure gemakzucht is. Zelfs mensen die ervan overtuigd zijn dat de mens slecht is, willen liever het omgekeerde. Laten we dus allemaal doen alsof we goed zijn. Dan wordt het voor iedereen plezanter."
6. Onzin Is Zinvol.
"Het belang van goed gemikte onzin - sheer calculated silliness, zoals Alan Benett het in The History Boys noemt - kan niet genoeg benadrukt worden. Onzin heeft iets ontregelends. Zet een mimespeler naast een fulminerende Adolf Hilter en Hitler verliest onmiddellijk alle aandacht en autoriteit. Zet een clown met naast de koning en de koningin en je beseft meteen: die twee zijn net als wij pratende apen op een draaiend rotsblok."
"Je moet dat soort onzin een beetje doseren - je mag niet alles wegrelativeren - maar nu en dan moet je er voluit voor kiezen. De anarchistische functie van onzin is levensbelangrijk."
"John Cleese heeft op de begrafenis van Graham Chapman (zijn collega bij Monty Python, red.) een speech gehouden die aantoont hoe mooi onzin kan zijn. In het begin van zijn betoog was hij heel droevig en ernstig. Maar op een gegeven moment veranderde hij van toon: 'Some say he went to soon. But I say... good riddance to him, the freeloading bastard, I hope he fries. And I say this, because he would never forgive me if I didn't. If I threw away this glorious opportunity to shock you all on his behalf.' De ontlading in die kerk was feno-me-naal. Met een paar zinnen bracht Cleese iedereen dichter bij elkaar. Er vloeiden tranen, maar het was niet langer duidelijk of het nu van het lachen of van het huilen was. Een ongelooflijk ontroerend moment."
7. Politiek Zou Slechts Een Heel Klein En Discreet Deel Van Het Leven Mogen Zijn, Niet Het Groteske Publieke Spektakel Dat Het Vandaag Is. (Henry David Thoreau, Amerikaans filosoof)
"De bedenker van deze quote, Henry David Thoreau, heeft geleefd van 1817 tot 1862. Zelfs toen was de politiek dus al 'een grotesk spektakel'. Ik vraag me af wat hij zou zeggen, mocht hij vandaag leven."
"Politiek hoort een middel te zijn, maar is een doel geworden. In onze journaals gaat het voortdurend over politici. Dat zou eigenlijk niet mogen: politici moeten op de achtergrond blijven en ervoor zorgen dat wij ons maximaal kunnen ontplooien. Maar dat doen ze niet, ze zuigen alle aandacht naar zich toe. Omdat ze bezig zijn met hun herverkiezing in plaats van met te doen waarvoor ze verkozen zijn."
In een vorig interview omschreef hij zich als 'politiek dakloos, maar niet neutraal'. Omdat neutraal een synoniem is voor laf? "Omdat neutraal zijn, betekent dat je geen mening hebt. En soms is dat laf, ja. Vroeger vond ik het geweldig dat Zwitserland tijdens de tweede wereldoorlog oorlog niet heeft meegevochten. Nu denk ik: neutraal zijn in tijden van holocaust, dat kan je niet maken."
Hij is de zoon van CD&V-mandataris Dirk Van Peel, de broer van N-VA-politica Valerie Van Peel en een verre neef van ex-CD&V-voorzitter Marc Van Peel. Over de Van Peel-clan zei zus Valerie ooit in De Standaard: 'We hebben een N-VA’ster en een komiek, vader als de oppertjeef, moeder die voor iedereen supportert, een oudste broer die twee keer naar Terzake kijkt om zich dubbel te kunnen ergeren, en aangetrouwd ook een fanatieke groene, een Hollander, een jood en een Humo-journalist.’ Ik vraag of ik met Kerstmis mee mag aanschuiven aan de familietafel om er nadien in de krant verslag over uit te brengen. "Vraag aan Rudi Vranckx of je zijn helm en kogelvrije vest mag lenen dan. (lacht) Maar serieus, de commotie aan onze kersttafel zou je weleens kunnen tegenvallen. Er wordt ook bij ons minder over politiek gediscussieerd dan vroeger. Dat komt omdat het debat zo gepolariseerd is. Discussies lopen sneller uit de hand en dus vermijden we ze een beetje. Wat natuurlijk jammer is, want de enige manier om tot goeie ideeën te komen, is ideeën uitwisselen."
8. Het Leven Is Voor 10% Wat Je Ervan Maakt en Voor 90% Hoe Je Het Allemaal Opneemt. (Irving Berlin, Amerikaans componist)
"Het klinkt misschien raar, maar de werkelijkheid is niet zo relevant. Dé realiteit kennen we toch niet. Sommige dieren hebben zintuigen die veel beter zijn dan de onze. Zij ervaren een heel andere realiteit dan wij."
"De realiteit is wat je er zelf van maakt. Een gevangene die zegt: 'Het is mijn keuze om in deze cel te zitten', zal een aangenamer leven hebben dan een gevangene die zegt: 'Ze hebben mij hier opgesloten.'"
"Je hebt altijd keuzes. Als je op de Titanic zit en je vaart op een ijsberg af, kan je huilend en bibberend je lot afwachten, of je kan het orkest opdragen om verder te spelen en je laatste fles ontkurken. De realiteit is een keuze. Te weinig mensen beseffen dat."
9. An Eye For An Eye Leaves The Whole World Blind. (Ghandi)
"Ghandi had ballen aan zijn lijf. Hij ging tegen de revanchistische sentimenten in en overtuigde zijn mensen ervan om niét terug te slagen. Je moet het maar doen. In Israël en Palestina zijn ze zover nog niet. Daar zeggen ze nog altijd: 'Wij schieten een raket af omdat zij ook een raket hebben afgeschoten'. Maar two wrongs don't make a right."
"'An eye for an eye leaves the whole world blind' is geen uiting van een verheven ideologie. Het was een strategie om het geweld te doen stoppen. Ons rechtvaardigheids-gevoel zal altijd zeggen: oog om oog, tand om tand. Maar als je dat principe consequent volhoudt, houdt de agressie nooit op. De terroristen vallen ons aan omdat wij hen aanvallen omdat zij ons aanvallen omdat wij hen aanvallen. Violence creates violence."
"Het wordt hoog tijd dat we in een aantal debatten onze emoties wegfilteren. Zodra je onderzoekt hoe het komt dat sommige mensen zichzelf opblazen, ben je hun gedrag zogezegd aan het goedpraten. Dan krijg je te horen: 'Is het onze schuld dat die gasten naar Syrië vertrekken ofwa?' Maar als we nooit gaan onderzoeken wat er aan de basis ligt van terreur, gaan we ook nooit nieuwe aanslagen voorkomen.
"Misschien vinden we het belangrijker om wraak te nemen dan om inzicht te verwerven. In dat geval moeten we vooral vergeldingsacties blijven uitvoeren. Maar laten we dan gewoon zeggen dat we wraak willen in plaats van te doen alsof we met bombardementen het probleem oplossen."
10. Er Zijn Weinig Dingen Zo Permanent Als Een Tijdelijke Maatregel.
"In Antwerpen patrouilleren al drie jaar 'tijdelijk' militairen. En de 'tijdelijke' noodbrug op de Rooseveltplaats heeft hier dertig jaar de binnenstad ontsierd. Het probleem met tijdelijke maatregelen is: ze worden zelden of nooit teruggedraaid. Ze 'tijdelijk' noemen, is gewoon een truc om ze erdoor te krijgen."
"Als je het woord 'tijdelijk' hoort, moet je het in je hoofd vervangen door 'voor onbepaalde duur'. Dan wordt het een heel ander verhaal. Als iemand je vraagt: 'Wij zijn hier aan het bouwen, mogen wij tijdelijk een wc-hokje in uw voortuin zetten?', dan antwoord je: 'Vooruit dan.' Maar als iemand je vraagt: 'Wij zijn hier aan het bouwen, mogen wij voor onbepaalde duur een wc-hokje in uw voortuin zetten?', zeg je: 'Van mijn erf, begot.'"
"Onder het mom van tijdelijke terreurbestrijding hebben we al veel van onze privacy opgegeven. 'Wie niks te verbergen heeft, heeft niks te vrezen', zeggen sommige mensen dan. Maar eigenlijk zouden ze moeten zeggen: 'Wie niks te verbergen heeft, heeft niks te vrezen, op voorwaarde dat onze machthebbers oncorrumpeerbaar en onze rechtssystemen onfeilbaar zijn, zowel nu als in de komende vijftig jaar.' Alleen zijn dat nogal veel randvoorwaarden bij elkaar, niet?"
0 notes
Last Seen Blogs
you-are-my-wonderwall
Untitled
nephilimassbabies-blog
All About Dean Winchester
samwinchesterderangementsyndrome
it’s going to get weird. I’m gonna make this weird
phone-bird
phone bird
tsukiko-tsutsukakushi-neko-blog
Tsukiko-Tsutsukakushi-neko