#palmbomen
Photo
#lyraheartstrings #palmbomen #palmtrees #river #rivier #mlpappgame #mlpapp #poniesinreallife (bij Groningen, Suriname) https://www.instagram.com/p/CkoT_NBDLAG/?igshid=NGJjMDIxMWI=
0 notes
Text
james K - Eiv Mude (2022)
dir. james K & Jaxon Whittington
#youtube#music video#ambient#james k#yves tumor#dean blunt#boy harsher#charles#palmbomen ii#cindy#cindy lee#james ferraro
24 notes
·
View notes
Text
I'm Cindy, I'm actually from something other than this planet, I'm not from here and my parents aren't my parents, nobody knows this. I'm carrying this heavy weight on my shoulders.
1 note
·
View note
Photo
Colonel Henry Stuart Wortley - Gezicht op een strand met palmbomen bij zonsopkomst op Tahiti, 1880
80 notes
·
View notes
Text
IM SCHILF DER STADT – Music and ambience selected by That Night.
»Im Schilf der Stadt« is a dreamy, floating and yet in places driving mix with ambience and atmosphere from films that can be assigned to the cyberpunk genre. Listening to it automatically draws pictures in your head – kind of like Moebius drawing Blade Runner and 川井 憲次 playing music while transforming into a Ghibli character.
The 90 minutes mixtape is handdubbed in a limited edition of 25. The TDK SA90 comes with a hand painted black matte top – plus 1c printed inlay in original TDK vintage clear case. (Girl from Kushiro-Shi illusioned by MT Nobo)
>> LISTEN TO THE MIX
Tracklist:
A)
Palmbomen II – Hopeful 01
Unknown Me – Gaze On Your Palm
Lawrence Lek – In The Game
Visons – Segerfalk
Pier Luigi Andreoni & Francesco Paladino – Aeolyca Pt.1
Tomaga – Reverie For Fragile Houseplants
Futuro Antico – Concrete Music - Oa Oa
Geinoh Yamashirogumi – Illusion
Hinako Omori – Spaceship Lament
Andrew Pekler – Avian Modulations
Midori Takada – Mr. Henri Rousseau‘s Dream
B)
FSOL – Dead Skin Cells
Jeff Mills – The World Of Worlds
Model 500 – The Passage
Burial – Antidawn
Lawrence Lek & Oliver Coates w/ Joni Zhu – Dragons
Kenji Kawai – Type 2052 „Hadaly“
group A – Initiation
Antenna – They Won‘t Regret
Bill Nelson – A Short Drink From A Certain Fountain
Star Searchers – Intertidal Shadezones
David Whittaker, Tim & Lee Wright – Game Over
Actress – Voodoo Posse Chronic Illusion
6 notes
·
View notes
Text
Best Albums of 2022 + よく聴いた旧譜とか
Axel Boman - Luz / Quest For Fire [Studio Barnhus] (2022)
Bandcamp
Luz: Apple / Spotify
Quest For Fire: Apple / Spotify
Betonkust - Concrete Coast [World Of Paint] (2022)
Apple / Spotify / Bandcamp
“Blue” Gene Tyranny - Out Of The Blue [Lovely Music] (1978)
Apple / Spotify / Bandcamp
Born Under A Rhyming Planet - Diagonals [DDS] (2022)
Apple / Spotify / Boomkat
Dry Cleaning - Stumpwork [4AD] (2022)
Apple / Spotify / Bandcamp
Horsegirl - Versions Of Modern Performance [Matador] (2022)
Apple / Spotify / Bandcamp
ind_fris - Portfolio [Scaffolder Recordings] (2022)
Bandcamp
Jack J - Opening The Door [Mood Hut] (2022)
Apple / Spotify / Bandcamp
Loris S. Sarid, Innis Chonnel – Where The Round Things Live [12th Isle] (2022)
Apple / Spotify / Bandcamp
Lucky Mereki - You Got Me Dancing [Accord Music] (1991)
Apple / Spotify / Bandcamp
Ludwig A.F. - Air [Exo Recordings International] (2022)
Apple / Spotify / Bandcamp
Metamatics - A Metamatics Production [Clear] (1997)
Apple / Spotify / Bandcamp
Move D & Dman - All You Can Tweak [Smallville] (2022)
Apple / Spotify / Bandcamp
The Other People Place – Lifestyles Of The Laptop Café [Warp Records] (2001)
Apple / Spotify / Bandcamp
Palmbomen Ⅱ - Make A Film [World Of Paint] (2021)
Apple / Spotify / Bandcamp
PinkPantheress - To Hell With It [Parlophone] (2021)
Apple / Spotify
Rosalía - Motomami [Columbia] (2022)
Apple / Spotify
Sonny Ism - Clock Without Hands [Northern Underground Records] (2022)
Apple / Spotify / Bandcamp
越智義朗 - Natural Sonic [Newsic] (1990)
Apple / Spotify
V.A. - V4 Visions: Of Love & Androids [Numero Group] (2022)
Apple / Spotify / Bandcamp
順位はつけていないけれど、ダントツでお気に入りがAxel BomanとBorn Under A Rhyming Planetなので、ぜひ聴いていただきたい！
ずっと推しているAxel Bomanの、夢見心地でミステリアス、小気味よいパーカッション感覚は相変わらず。ダンスミュージックとしても機能するだろうし、日常生活にも取り入れやすい朗らかさ、柔らかさがある。2枚同時リリースで、フィジカルは豪華な3LP。レコードのインナースリーヴにショートショートが書いてあって、ジャン＝ジャック・アノー監督『人類創生』（原題：Quest for Fire、1981年）リブート版の撮影を計画する、映画監督のルーカス（って誰？）に雇われ、現代に旧石器時代を表現しようと……、というストーリーがおもしろい。いろいろな聴き方を試した結果、通しで聴けるBandcampが好きかな。ここ数年の趣味で園芸をしているので、10月にチューリップの球根を植えるときにかけたら、春に花が咲く脳内イメージと重なって至福の時間が過ごせた。
Born Under A Rhyming Planetは、Move DらとConjoint、Studio Pankowをやっていた、ジェイミー・ホッジのソロ・プロジェクトということから知る。リンクをつけているBoomkatの紹介によると、ティーンのとき、シカゴ音響派の代表格Gastr del Solのレコーディング・リハーサルを目撃、東海岸の大学見学ついでに寄り道してカナダのリッチー・ホウティンに会いに行き、リッチーのレーベルPlus 8からデビュー、その後ハイデルベルクにも行っちゃうなんてアツい男だ。未発表曲や未完成だった曲を仕上げて収録したこのアルバムは、新鮮な音像をもってテクノ、ディープハウス、ジャズ、アンビエントの絶妙なバランスにほれぼれする。短い曲が多いのでデモテープ的といえるが、その儚さが独特の魅力となっているし、ひとまとまりの作品として完成度が高く、意識が研ぎ澄まされる気がして何度もリピートしてしまう。私が今年 Apple Musicでいちばん再生した曲は“Menthol”だった。日本語の勉強をしているそうなので、来日お待ちしています。
年始にハマったLucky Merekiが掲載されているのをとっかかりとして、初夏にようやくSanshiro『ポスト ハウス・ミュージック ディスクガイド』をゲット。この本が出たあと再発された盤もあって、予言の書みたいだ。収録されているAntal（Rush Hour）のインタビューが腑に落ちた。彼は新譜やリイシューをチェックするほかにシャーデーなどクラシック（定番）なアルバムをよく聴いているらしく、
「ずっと聴くことによって、感情が生まれてくる。（中略）自分とレコードが感情的につながっていると、どこでどんな音楽をかければいいのか、心の中で湧いてくるんだ」
と語る。これを読み、最近はなんでも簡単に聴けるから、うっかりすると消費が浅く加速しがちな状態がキツく感じていたので、レコードを手に入れたらじっくりリスニングするのを心がけたいと思う。今回紹介しているアルバムは、カセットのLoris S. Sarid, Innis Chonnel以外すべてレコードで購入した。購入したものを寝る前に気軽にApple Musicで再生することも多い。ベッドサイドに置いたSONYの小型Bluetoothスピーカーはなかなかに悪い音質で、小中学生の頃に使っていたCASIOのCDラジカセよりもひどい気がする。そんな環境でも良い音楽に感じたものは、いざレコードに針を落とすとほんとうに素晴らしく聴こえるのだ。
毎年恒例「FRENCH BLOOM NET」年末企画、2022年のベスト音楽に参加しました。好きだったものからフレンチしばりでPhoenix、Sweely、The Balek Bandについて書いています。プレイリスト 2022 Best 100+ Tracks（Apple / Spotify）も作ったので聴いてみてください。
※リリース年、レーベルはオリジナルを表記。ジャケ画像はリイシューも使っています。
（いりー）
3 notes
·
View notes
Text
Gij, palmbomen, 2 pintjes en ik.
0 notes
Text
Old Royal Hotel, Yangon (Rangoon.)
Volgende week in het Boeddhistisch Dagblad
Columbus in Birma
Myanmar (Birma) was vorig jaar 75 jaar onafhankelijk van Engeland. Ruim een kwart eeuw geleden reisde ik als journalist voor Dagblad de Limburger undercover naar een totalitaire openluchtgevangenis die uit geldgebrek het ´Bezoek Birma Jaar´ lanceerde om de massatoerist te lokken. Een beklemmende herinnering.
Als de exprestrein naar Mandalay ´s ochtends vroeg de hoofdstad Rangoon uitrijdt, bedekt een meters dikke nevel het Birmese platteland. Alleen palmbomen en de toppen van pagodes ontstijgen de mist. De goudkleurige tempelspitsen schitteren in de ochtendzon. Vooral de vrouwen in de trein laten niet na iedere pagode te groeten door met gevouwen handen en gebogen hoofd een kort gebed te prevelen.
De upper class-wagon van Koreaanse makelij is gevuld met welgestelde Birmezen, militairen, een handvol toeristen en een jonge monnik. Hij wordt vertroeteld door twee bejaarde vrouwen, die hem voortdurend lekkers toestoppen. Vervolgens steekt hij zeer tegen de regels een sigaret op die hij met smaak oprookt, om zich vervolgens aan zijn religieuze lectuur te wijden.
De 250.000 monniken in Birma zijn naast de regerende Staatsraad voor Herstel van Orde en Gezag een factor van belang. Ze worden gevoed en onderhouden door de bevolking, die gelooft dat schenkingen aan kloosters uitzicht bieden op een beter volgend leven. De militaire junta stimuleert boeddhisme als middel zich meer legitimiteit te verwerven en een soort nationale solidariteit af te dwingen.
Zoals de gevreesde generaal Khin Nyunt, hoofd van de militaire inlichtingendienst, dwangarbeid verdedigt met het argument dat Birmezen vrijwillige arbeid als een nobele handeling van liefdadigheid beschouwen waarmee ze hun religieuze status kunnen verbeteren. Met het karma van de Birmezen moet het wel goed zitten.
Als er in Birma een tempel wordt opgeknapt of een spoorweg wordt aangelegd, moet de bevolking massaal opdraven voor ´vrijwillige arbeid´. Berucht is de Ye Tavoy-spoorlijn in de zuidelijke landengte van Birma, waar dagelijks tienduizenden burgers werken. Voor de verbreding van de weg van Rangoon naar Pegu werden zoveel dwangarbeiders ingezet, dat de BBC sprak “van de grootste groep dwangarbeiders sinds de Japanse bezetting”.
In de trein naar Mandalay lijken deze praktijken ver weg. Het uitzicht voorziet in uitgestrekte rijstvelden tegen een decor van nevelige bergen. In schamele dorpjes – veel rieten huizen op palen – zwaaien ondervoede en haveloos geklede kinderen naar de passerende trein. Hier krijgen de Birmezen gemiddeld minder calorieën binnen dan de inwoners van Afghanistan.
Halverwege de rit van 700 kilometer, in het slaperige stadje Longou, duikt Basil op bij het geopende raam. Basil is een 67-jarige Baptist die geaffecteerd Engels spreekt. Zonder acht te slaan op de militairen in de coupé begint hij uit te varen tegen het regime. Dat heeft zijn pensioen met een derde gekort, zodat hij noodgedwongen toeristen rond moet leiden. Hij kijkt sip. “Toeristen stappen hier nauwelijks uit. Ik heb niet eens 10 kath. (10 cent) voor een kop thee. Wat bezielt deze regering? Ze hongeren me uit.”
Terwijl de trein optrekt, loopt Basil mee. “Hier is mijn adres. Stuurt u me wat levensmiddelen?”
Licht beschaamd zal Tin, een riksja-rijder in Mandalay, enkele dagen later dezelfde vraag stellen. Terwijl hij zijn zware fietstaxi moeizaam op gang brengt, wijst hij naar de opgeknapte gracht rond het oude fort in het centrum.
“Hier heb ik een jaar lang vrijwillige arbeid moeten verrichten, samen met mijn moeder.”
Ieder gezin in Mandalay moest een of twee werkkrachten ter beschikking stellen. Tot op zekere hoogte was het werk vrijwillig, zegt Tin cynisch. Wie een afkoopsom van 150 kyath kon opbrengen, was vrijgesteld. “Maar zoveel geld heb ik niet.”
Tin verdient soms niet eens genoeg om de dagelijkse huur van 50 kyath voor zijn fietsriksja op te brengen. Toch moet de 30-jarige Birmees zijn gehandicapte vader, zijn moeder, 4 zusjes en een grootvader van 92 onderhouden. De concurrentie met de 10.000 andere riksjarijders in Mandalay is moordend.
Er zijn meer kapers op de kust. Op weg naar huis, 8 kilometer buiten de stad, wordt Tin regelmatig afgeperst door de politie. “Niet dat het om veel geld gaat. Maar we moeten blijven geven. Donaties voor religieuze festivals, giften voor de kloosters. Het houdt nooit op.”
Steeds als een andere riksjarijder passeert, valt Tin stil. Met reden. Wie zich tegenover buitenlanders beklaagt over de regering of een politiek onderwerp aansnijdt, verdwijnt in de gevangenis. De verklikkers zijn overal. Het kan een buurman zijn, of een broer.
´s Avonds toont Tin zijn onderkomen. Een haveloze hut op palen, zonder elektriciteit, te midden van wat niet veel meer is dan een sloppenwijk. Post wordt er niet bezorgd. Verlicht door een walmende lamp, luisteren zijn familieleden zwijgend naar het verhaal van Tin.
Hij toont foto´s van vroeger. Het trouwfeest van zijn broer. Trotse mensen in klederdracht. “Kijk wat er van ons geworden is”, zegt hij bitter. De Britten, zegt Tin, hebben Birma bestolen en leeggeroofd.
“Maar ze brachten ook kennis en technologie.” De Tweede Wereldoorlog bracht de Japanners. “Zij verkrachtten onze vrouwen en rukten de mannen hun nagels uit. We hebben er velen moeten doden.”
Hij zegt het met spijt in de stem. “Onze eigen regering is erger dan de Japanners waren”, zegt hij fel. “Ze hongeren ons uit. Sinds 1989 is de rijst 7 keer zo duur geworden. Aan de toeristen verdienen we nauwelijks iets. De regering strijkt alles op. En de hotels in Mandalay zijn bijna allemaal in handen van Chinezen. Ze hebben er vaak nog een business naast. Ze smokkelen jade, of opium.”
In Mandalays Chinatown is de jade op straat te koop. Sjofele Chinezen hebben de edelstenen voor een prikje in de aanbieding. Twee stenen voor 5 dollar. “Of wilt u iets anders”, sist een van hen. “Iets speciaals?”
Midden in de Chinese wijk, te midden van moskeeën, is de katholieke Heilig Hartkathedraal een Fremdkörper. De 15 priesters van het bisdom zijn bijeen voor hun jaarlijkse retraîte. Hun Latijnse gezang in de lichtblauw beschilderde kerk harmonieert fraai met het gekwetter van de vogels in de gewelven van het godshuis. Op de voorste rij luistert een boeddhistische monnik belangstellend toe.
Na een korte meditatie loopt een van de priesters met uitgestoken handen toe op het bezoek. “U bent katholiek? Welkom, welkom”, zegt father Alphons. Hij is verheugd dat Birma sinds kort toeristen toelaat. Zo krijgen de priesters af en toe aanloop. Zijn jongere collega father John voegt zich bij ons. Hij kreeg tijdens zijn priesteropleiding in Rome 6 jaar les in de Bijbelexegese van een missionaris uit Steyl. “Doet u hem vooral de groeten.”
Dan moeten de priesters naar binnen. Het retraîteprogramma schrijft 2 uur stilte voor.
“Oui, oui, natuurlijk is het niet allemaal even fraai wat hier gebeurt. Maar nom dieu, de politiek is toch overal hetzelfde?” De Française Brigitte, een leeftijdloze vrouw, drijft in een buitenwijk van Rangoon sinds 4 jaar een hotel.
Chez Brigitte biedt vooral onderdak aan oudere Fransen, die aan de bar met weidse gebaren mijmeren over hun Tempo Doeloe, de tijd dat ze Indochina nog hadden.
In hotel Brigitte loop ik na het ontwaken de lobby in van het witte gebouw, met binnen veel eikenhouten lambrizeringen en trappen.
De receptioniste loopt zwijgend op me af. Ze maakt mijn riem los, en trekt die deels uit mijn broek. Naar beneden kijkend zie ik dat de riem een lus had overgeslagen. De receptioniste herstelt één en ander zwijgend. In de tuin, zichtbaar door openstaande terrasdeuren, onderhoudt een ongeveer 40-jarige Fransman zich met zijn dochtertje. Haar schoolschriften liggen op een tafeltje.
De Française Brigitte, eigenaresse van het hotel, drinkt ´s avonds whisky met haar personeel en haar jonge Birmese minnaar. Hij draagt een witte bloes. Zijn halflange haar is sluik. Vriendin Brigitte beklaagt zich over de bureaucratie, maar alleen al haar zakelijke aanwezigheid in het land wijst op werkbare banden met het regime.
“De Franse ambassadeur verwijt me collaboratie”, zegt ze verontwaardigd. “Maar ik, ik collaboreer alleen met mezelf.” De essentie van Birma, zegt Brigitte, is het boeddhisme. Ze bekeerde zich tot deze filosofie toen ze zag hoe in Birma hulpvaardigheid en solidariteit nog volop bestonden.
“Het boeddhisme is voor mij als een warme deken. Birma moet blijven zoals het is.” Ze laat onvermeld of dat ook geldt voor de dwangarbeid en de totale politieke onderdrukking. “Ik”, zegt Brigitte, terwijl ze het bezoek naar een met Birmees antiek bezaaide kamer brengt. “Ik ben als Columbus in Birma. Ik wil hier sterven. Als ze me weg willen hebben, moeten ze me het vliegtuig insleuren, of anders ga ik wel in een bamboe hutje in de bush wonen. Birma is mijn thuis.”
Ze wijst op het nabijgelegen klooster. “De monniken zullen u morgenvroeg wekken met hun gebeden. Maar troost u: misschien redden ze uw ziel. En vergeet niet: zij belichamen de ziel van Birma, en niemand anders.”
0 notes
Text
Interview with Ant'lrd (October 2015)
1. What are some recent inspirations?
Musically, I’ve been really inspired by Ariel Kalma, Gardener, Sachdev, Palmbomen II, Strategy, Laraaji, Benoit Pioulard, Sam Prekop, Joni Mitchell, Kara-Lis Coverdale, Deuter, Blondes, and that Anugama tape you showed me. I’ve been really interested in extremely repetitive trance inducing rhythms. I was biking around recently, and came across this group of folks in a park playing a gigantic calf-skin drum. You could hear it from several blocks away, so massive. They would keep the same rhythm for up to 15 minutes before stopping. It was so hypnotic and booming. That’s been sticking with me pretty heavily. Non-musically I’ve been really inspired by staring at the ocean for long periods of time, trees of the Pacific Northwest, and hiking.
2. What is something that you sometimes pretend is real?
Speaking with my cat via telepathy.
3. A favorite meal to cook?
My grandmother gave me a really killer recipe for her squash and zucchini pie. I haven’t made that dish in a while, but once fall is in full swing it’ll be back in rotation. My partner and I have also been making really delicious veggie burgers out of kidney beans with tons of other delicious veggies thrown in.
4. What can make skateboarding so captivating?
I love the fluidity, the creativity, the sound of wheels on smooth concrete, and how much the sport has evolved over the past few years. The PostTony Hawk Pro Skater generation are doing the most insanely creative tricks now.
5. Why do you need music in your life?
I think if I didn’t have music in my life, I would be a very tense person. It’s my means of expression, and I use it as therapy as well as a creative outlet. It’s also an important form of communication for me. I’m better at expressing myself through sound rather than words.
6. What drove you to start the Ant’lrd project?
I was playing drums in a bunch of bands, and just got sort of burnt out on dealing with other people’s schedules & relying on other folks in order to make music. It started as sort of an experiment, messing around with keyboards & pedals. I got a 404 sampler, and that was when I got fully hooked on pursuing the collection & manipulation of sounds.
7. What non-musical or non-intentionally-musical drones are you attracted to?
Refrigerators & cicadas. Oh yeah also while I was in Canada, I went hiking at this mountain called “The Chief”, and there’s this massive Gondola that you can take to the top. I was sitting at a clearing for a while watching it move up and down, and it created a really beautiful drone as the car passed over the cables. I tried to record it, but I don’t think it translated.
8. Do you have any memories that you’re not sure whether they were dreams or waking life?
All of it haha.
9. Under what circumstances do you feel most comfortable playing music?
Usually in calm atmospheres where I’ve got room to breathe.
10. Words of wisdom you like to recall in times of need?
Take your time & be kind to yourself.
Ant'lrd is the work of Colin Blanton, who has a new album, Clouding Indefinitely, currently available at the Inner Islands Bandcamp page.
0 notes
Photo
#rivier #bomen #boot #palmbomen #river #trees #palmtrees #boat (bij Tieraatstan Rameshwaran Weg Naar Zee) https://www.instagram.com/p/CkRWF8kjeZ6/?igshid=NGJjMDIxMWI=
0 notes
Text
Okinawa was zonnig, mooi en niet helemaal mijn bestemming. Hoewel veel mensen jaloers zouden zijn dat ik op zo'n prachtig eiland zat, was ik blij toen het vliegtuig naar Tokyo vertrok. Het helpt uiteraard niet dat ik weinig om zon, zee en strand geef, maar Okinawa was erg lastig te navigeren zonder auto en niet bijzonder geschikt voor soloreizigers. Daarbij had ik Okinawa onderschat en onvoldoende gepland.
De eerste dag was zodoende vooral erg rustig. Ik heb flink uitgeslapen, een wasje gedaan en een museum bezocht (foto 1). Het museum behandelde de geschiedenis van Okinawa, maar de foute rol van Japan dat het onafhankelijke koninkrijk Ryuku simpelweg heeft ingelijfd, was volkomen onderbelicht. Japan heeft daar wel vaker last van, zoals ten aanzien van de tweede wereld oorlog. Slecht 1/3 van alle mensen van Okinawa heeft de oorlog overleefd, door de Amerikanen maar vooral ook door de Japanners zelf die de bevolking in hun val meenamen. Na de oorlog wilde Japan eigenlijk Okinawa ook niet terug hebben van de Amerikanen maar dat wordt gewoon niet verteld. De bel op de foto is trouwens even lang als ik.
De tweede dag, ben ik spontaan omdat ik het niet rond kreeg op het hoofdeiland naar een ander eiland, Ishigaki, gevlogen. Daar zeker mooie dingen gezien en zelfs gesnorkeld (foto 4 en 5) maar daar ook flink voor betaald. Zo heb ik een taxi mij vrijwel het hele eiland over laten rijden om onder meer palmbomen en een druipsteengrot te zien (foto 2 en 4). Gelukkig was de taxichauffeur wel zo aardig om ook nog een foto van mij te nemen (foto 3). Ook heb ik nog op een boot met glazen bodem gevaren (foto 7) wat een stuk mooier was dan de foto's konden vastleggen. Schildpadden, anemoonvissen en vele andere vissen gezien. Helaas zag ik tijdens het snorkelen en de glazen boot tour wel veel dood koraal. Waarschijnlijk veroorzaakt door warmer water door klimaatverandering.
Over de dag daarna, toen ik terug op het hoofdeiland was, kan ik kort zijn. Ik ging een uniek kasteel bekijken, maar het is in 2019 afgebrand. Helaas was dus alleen het begin van de herbouw te zien (foto 8). Het was uiteindelijk de slechtste dag van de vakantie, maar dat moet er altijd een zijn.
De laaste dag nog op een bustour geweest. Onder andere het aquarium gezien waar ze een heuse walvishaai hadden (foto 9). Supergaaf, al was de rest van het aquarium maar matig. Wel veel van het eiland gezien zoals de prachtig gekleurde wateren en mooie natuurlandschappen (foto 10 en 11). Het einde was echter vrij ruk, een bezoek aan de American Village, een aftandse tourist trap. Zodoende na 5 minuten daar maar weggegaan zonder het de gids te vertellen, dus toen zij zich afvroeg waar ik was, loog ik maar dat ik de tijd vergeten was en nog aan het eten was. Weet zij veel en ze sprak geen Engels ondanks dat het een Japans/Engelse tour was. Al met al was Okinawa enigszins teleurstellend, maar....
Er was ook Rock bar freaks a gogo. Een zwaar alternatieve bar gebaseerd op het freak jaren 60/70 thema. De bar was met zeer veel zorg ontworpen door de eigenaar die tevens achter de bar stond. Super veel filmposters, design meubels uit de jaren 60/70, heel veel blote vrouwen en het penisbeeld uit A Clockwork Orange. Helaas door het bier en de geanimeerde gesprekken met een New Yorks stel vergeten foto's te maken. Ze waren vrij jaloers op mij, want ze hadden 11 dagen waar ik er 35 had. Ze deden wel een stuk interessanter werk want ze waren set designers voor films, series en Sesamstraat. Op de laatste avond ben ik nog even terug geweest en toen vrijwel de hele avond met de barman gesproken. Dat was lastig want zijn Engels was beperkt, maar met Google translate kwamen we een eind. Zo kwam ik er wel achter dat het een hele vreemde vogel was, want klanten mochten niet eens een stoel verplaatsen (de esthetiek moest in stand blijven) en grote groepen wees hij de deur, dat was te veel werk. Enerzijds klaagde hij over het gebrek aan geld, maar adverteren was niks, want dat trok saaie klanten. Maar ach, ieder zijn ding.
Nu laatste stop Tokyo 🥳
.
0 notes
Text
Colonel Henry Stuart Wortley - Gezicht op een strand, Point Venus, met palmbomen op Tahiti, 1880
39 notes
·
View notes
Text
São Luís - mijn geboorteplaats
São Luís, de betoverende stad aan de kust van Brazilië. Een plek doordrenkt van geschiedenis, cultuur en een unieke sfeer. Terwijl je door de straten van São Luís dwaalt, voel je de echo's van vervlogen tijden en proef je de levendigheid van het heden.
De koloniale architectuur weerspiegelt de erfenis van het verleden, met prachtige pastelkleurige gebouwen en smalle geplaveide straatjes. De geur van verse vis en exotische kruiden zweeft door de lucht, terwijl de lokale markten bruisen van bedrijvigheid.
São Luís is doordrenkt van muziek, vooral de betoverende klanken van reggae, die de stad zijn bijnaam "Reggaehoofdstad van Brazilië" hebben gegeven. De ritmes en melodieën vullen de straten en nodigen uit tot dansen en feesten.
De stranden van São Luís zijn adembenemend mooi. Het witte zand strekt zich uit langs de kustlijn, omlijst door palmbomen die zachtjes wiegen in de zeebries. Hier kun je jezelf verliezen in de kalmerende golven.
Maar São Luís is meer dan alleen uiterlijke schoonheid. Het is een stad van verhalen, van mensen die trots zijn op hun cultuur en erfgoed. Het is een plek waar tradities worden gevierd en waar de gemeenschap samenkomt om te delen in de vreugde van het leven.
São Luís, een stad die je raakt in het diepst van je ziel. Een plek waar saudade wordt gewekt, waar het verlangen naar terugkeer nooit ver weg is. Het is een stad die je betovert en die je altijd met warme herinneringen zal vullen, zelfs als je ver weg bent.
0 notes
Text
in groep 8 schreven we een werkstuk. het onderwerp: jezelf. ik schreef pagina's vol over vakanties, sport, school, familie, wat ik zou doen als ik miljonair was (caviaopvang, tuin vol treurwilgen en palmbomen, telefoon van roze diamanten). ik maakte een collage als voorblad met plaatjes van high school musical, boeken, mijn sterrenbeeld. ik plakte mijn geboortekaartje erin (i love her so much / that i can never tell / if she's sweeter to look at / or sweeter to smell), foto's van mijn vader in zijn supermanshirt en kale bolle kop van de chemo, onze eerste cavia, ik op wintersport, in ons huis in frankrijk, mijn broertjes, kinderyoga, mijn klas. ik schreef: ik houd graag dingen voor mezelf. in de klas kreeg iedereen een voor een zijn beoordeling op de gang. mijn juf zei: het is knap dat je zo open bent geweest. je hebt een tien. als enige in de klas.
1 note
·
View note
Last Seen Blogs
ifwallscouldtalk-atz
andrea✨
cryptonewsfeed101
Crypto News Feed
interstellar-soulstice
Kinda fly but hella Bi
way-too-obsessed-with-musicals
why should I play this game of pretend?
motherlandfortsalem13
Motherland Fort Salem Raelle Is The Best