Le cimetière flamand oublié.

Neuville-sous-Montreuil 13 mai 2023 : commémoration pour les réfugiés belges de la 1ère guerre mondiale qui ont été enterrés non loin du monastère “La Chartreuse”. Neuville-sous-Montreuil 13 mei 2023 : herdenking voor de Belgische vluchtelingen uit WO 1 die niet ver van het klooster ‘La Chartreuse’ werden begraven. De bijna vergeten Belgische begraafplaats / Le cimetière belge presque oublié /…

View On WordPress

Nieuwe workshops in Doornakkers met de cultuurnomaden: Zonnebloemen in Doornakkers en dromen vangen voor Oekraïne

In onze wijk wonen vluchtelingen uit Oekraïne. We willen samen met hen én buurtbewoners iets doen voor de mensen daar. Om ze te laten weten dat wij aan ze denken en de strijders kracht en steun te wensen, en een warm hart toe te dragen. De zonnebloem is de nationale bloem in Oekraïne. Wij willen deze bloem gebruiken als thema om dromenvangers maken. Hiervoor organiseren we creatieve workshops voor jong en oud op diverse plekken in de wijk. Bij elke dromenvanger komen kaartjes met een tekst en foto’s van de makers.

Om het event bij buurtbewoners onder de aandacht te brengen en op het netvlies te houden zaaien we stroken zonnebloemen in.

De leeuwentemmer van Gaza RAFAH – De Gazastrook zit potdicht, afgesloten door Israël en Egypte en met harde hand geregeerd door Hamas. In die ellende brengt een uitgerangeerde brandweerman twee leeuwen groot. 

Gepubliceerd in Vrij Nederland, september 2015. All photo's by Thomas Schlijper

In de huiskamer van Sa’ad Adin Al-Jamin (54) in de stad Rafah in het zuiden van de Gazastrook wordt op de deur geklopt. Buiten klinken opgewonden kinderstemmetjes. Een man met een grote snor en een morsig colbert, een van de inwonende broers van Al-Jamin, opent de deur op een kier en houdt een wijsvinger voor zijn mond. Stil zijn, gebaart hij tegen de kinderen. Twee jongetjes in schooluniform komen glippen naar binnen en kijken met grote ogen naar de attractie in de huiskamer. Max and Moena, twee welpjes van drie maanden oud, liggen vredig op de bank te slapen. Een plastic bak met een laag bloed op de bodem herinnert aan de maaltijd die ze zojuist hebben gegeten. ,,Heel Gaza staat bij mij voor de deur om naar Max en Moena te kijken,” zegt Al-Jamin. Hij glundert van trots en steekt een sigaret op, de derde in tien minuten. ,,Ik moet vaak mensen wegsturen omdat het te druk voor ze wordt.” 

De drie maanden oude welpjes in zijn huis zijn uitgegroeid tot lokale legendes, symbolen voor de afsluiting én de veerkracht van Gaza. Max en Moena werden geboren in de kleine dierentuin van Rafah uit ouders die jaren geleden door ondergrondse tunnels uit Egypte werden gesmokkeld. Drie keer al was de moeder van Max en Moena in Gaza zwanger,telkens stierven haar kinderen kort na de geboorte door oorlog, stress of slechte zorg. Terwijl de ouders op leeftijd raakten en de hoop op nieuwe leeuwen slonk, werd in buurland Egypte de regerende Moslimbroederpartij van Mohammed Morsi afgezet middels een gewelddadige coup. De nieuwe president, legergeneraal Sisi, vervolgt de Moslimsbroeders en andere politieke tegenstanders sindsdien meedogenloos. Morsi zit in de cel en werd in mei ter dood veroordeeld op beschuldiging van verantwoordelijkheid voor gewelddadige rellen waarbij Egyptische politieagenten omkwamen. 

Het politieke tumult in buurland Egypte heeft grote gevolgen voor Gaza. Hamas, de islamistische Palestijnse beweging die de kuststrook sinds 2007 met harde hand bestuurt, is ideologisch verwant aan de Moslimsbroeders en onderhield goede banden met Morsi. Tot zijn val liet Egypte de ondergrondse smokkeleconomie min of meer ongemoeid. De naar schatting 1200 ondergrondse tunnels vormden Gaza’s voornaamste levenslijn voor goederen, en belastingen op de smokkelwaar waren de belangrijkste inkomensbron van Hamas. Sommige tunnels waren zo groot en geavanceerd dat er vrachtwagens doorheen konden rijden. Gazanen gingen geregeld op de thee bij familie aan de Egyptische kant van de grens, om diezelfde dag weer door een tunnel terug te keren. En er liepen leeuwen door, zoals de ouders van Moena en Max.

Maar na zijn coup draaide Sisi Hamas direct de duimschroeven aan. Hij beschuldigde de beweging van terroristische aanslagen op het Egyptische leger in de Sinaï-woestijn. De tunnels naar Gaza werden onder water gezet of met explosieven vernietigd. Een kat-en-muis-spel volgde waarbij Hamas langere, lager gelegen tunnels groef die dieper in Egypte uitkwamen om aan detectie te ontkomen. Uiteindelijk besloot het Egyptische leger tot een rigoureuze oplossing. De woonbuurten die het dichtst bij de grens met de Gazastrook lagen en waar veel tunnels uitkwamen, werden met de grond gelijk gemaakt. Bewoners moesten evacueren. De nekslag voor de ondergrondse smokkeleconomie kwam tijdens de vijftig dagen durende oorlog tussen Israël en Hamas  in de zomer van 2014. Het Israëlische leger (IDF) constateerde dat Hamas wapens, strijders en cement door de tunnels smokkelde en bombardeerde het grensgebied uit de lucht. Vanaf een huis  aan de rand van Rafah met uitzicht op de grens met Egypte zijn de verwoestingen nog altijd te zien. Een desolaat woestijnlandschap wordt slechts onderbroken door tientallen uitstulpingen die zijn afgedekt met wit plastic. ,,Dat zijn de ingangen van dichtgegooide tunnels,” zegt Abdallah Abu Ermana (34) op het dak van zijn huis aan de rand van Rafah. ,,Vroeger werkten ik met mijn broers dag en nacht in de tunnels. Nu zijn ze dicht en zitten we werkloos thuis.”

Tijdens een inspectie van een afgedekte tunnelingang op zo’n tweehonderd meter met de grens van Egypte wordt duidelijk waar hij op doelt. Al snel komt een bebaarde man van middelbare leeftijd op een ouderwetse motor aangereden. ,,Wegwezen hier, het is gevaarlijk,” zegt hij, zonder zich te identificeren. Vrijwel gelijktijdig komen drie jonge mannen aangelopen. Een van hen draagt een ouderwets machinegeweer losjes aan een schouderband. Ze maken een nerveuze indruk. ,,Als mensen te dicht bij de grens komen openen de Egyptische soldaten direct het vuur, zonder iets te vragen,” zegt een van hen.

De vijandigheid van het nieuwe Egyptische regime en de sluiting van de tunnels betekende de economische doodsteek voor Rafah, een stad van zo’n 45.000 inwoners die grotendeels leven van de smokkel. In het centrum van de stad hangen winkeliers verveeld kettingrokend op de stoep. Bijna de helft van de zaken in de winkelstraat zijn dicht, in de rest komen nauwelijks klanten. De winkeliers moeten nu leven van de verkoop van goederen die dagelijks met vrachtwagens via Israël worden ingevoerd. Maar die zijn veel duurder dan de smokkelwaar uit Egypte. Met een werkloosheidscijfer dat al jaren schommelt tussen de 40 en 60% kunnen maar weinig Gazanen zich deze prijzen veroorloven. Een jaar na de oorlog met Israël leven veel inwoners van Rafah nog altijd van voedselbonnen die door hulporganisaties van de Verenigde Naties worden verstrekt. 

Voor leeuwentemmer Al-Jamin pakte de tunnelsituatie gunstig uit. Door de economische depressie en teruglopende bezoekersaantallen moest de directeur van de kleine dierentuin in Rafah Moena en Max met pijn in het hart verkopen. Hij had alleen nog geld om hun ouders te verzorgen. Verschillende vooraanstaande  families uit heel Gaza boden tegen elkaar op. Zulke statusverhogende huisdieren wilde iedereen wel hebben. Uiteindelijk won Al-Jamin door 8.500 Amerikaanse dollars voor de welpjes te betalen, het equivalent van drie gemiddelde jaarsalarissen in Gaza. ,,En dat is nog niet alles,” zegt hij. ,,Iedere dag koop ik voor 30 sjekel (ongeveer € 7, red.) melk en vlees voor ze. Er gaat ook heel wat speelgoed doorheen, want ze eten bijna al hun knuffels op.”

Naast Moena en Max onderhoudt Al-Jamin een gezin van zes kinderen. Vier zonen en dochters wonen nog thuis. Zij slapen in afgesloten vertrekken waar de leeuwen niet mogen komen. Twee volwassen dochters zijn getrouwd en wonen in bij de familie van hun echtgenoot, zoals gebruikelijk in de conservatieve Gazaanse maatschappij. Van origine is Al-Jamin brandweerman, maar hij werkt al jaren niet meer. Toch krijgt hij zijn salaris doorbetaald, net als duizenden anderen uitgerangeerde Gazaanse ambtenaren. Dat zit als volgt. In 2007, twee jaar nadat het Israël leger zich terugtrok en de joodse nederzettingen in Gaza ontruimde, nam Hamas met veel geweld de macht over van de Palestijnse Autoriteit. Tientallen leden van de aan de Palestijnse Autoriteit gelieerde Fatah-partij werden standrechtelijk geëxecuteerd en van gebouwen gegooid, anderen vluchtten naar de Westelijke Jordaanoever. Het ambtenarenapparaat werd gezuiverd. Brandweermannen zoals Al-Jamin die lid zijn van Fatah werden vervangen door Hamas-loyalisten. Om de totale ineenstorting van de economie en een mogelijke burgeroorlog te voorkomen, werd besloten de salarissen van het ambtenarenapparaat van de Palestijnse Autoriteit in Gaza door te blijven betalen. Deze situatie duurt nu al acht jaar. De Europese Unie is de grootste geldschieter van dit disfunctionele ambtenarenapparaat.

Al-Jamin haalt zijn schouders op. ,,Tijdens de oorlog bombardeerde Israëlische vliegtuigen deze buurt. Het winkelcentrum om de hoek stond dagenlang in brand, maar ik mocht van Hamas niet helpen bij het blussen. Het complex ging geheel verloren. Laatst kwamen Hamas-mannen de veiligheid van mijn situatie met Moena en Max inspecteren. Ik heb er niets meer over gehoord. We negeren elkaar eigenlijk, Hamas en ik.” 

Schizofreen

De schizofrene politieke situatie waarin Fatah-ambtenaren zoals Al-Jamin zich bevinden loopt als een rode draad door de Gazastrook. Ondanks verschillende toenaderingspogingen lukt het Hamas en Fatah niet een stabiele eenheidsregering te vormen die de geografisch gescheiden Palestijnse Gebieden kan besturen en vredesonderhandelingen met Israël kan voeren, mochten die weer beginnen. De aanhoudende Palestijnse verdeeldheid resulteert in een wonderlijke grensprocedure voor de weinige buitenlanders die in Gaza worden toegelaten. Na de zwaarbewaakte, ommuurde grensovergang met Israël volgt eerst een lange voettocht door een stalen kooi die leidt naar een checkpoint van de Palestijnse Autoriteit. Daar krijgen bezoekers een verblijfsvisum voor een aantal dagen. Vanaf het checkpoint van de Palestijnse Autoriteit verdeelt de plaatselijke taximaffia ritjes naar het Hamas-checkpoint een paar honderd meter verderop waar opnieuw controle en een visum volgt. Hamas en Fatah coördineren in de praktijk wel met elkaar, maar laten voor het oog van de camera’s geen kans onbenut om elkaar zwart te maken, zoals een echtpaar dat in scheiding ligt.

Ook Israël doet mee aan deze ingewikkelde politieke dans. Hoewel de Israëlische premier Benjamin Netanyahu tijdens de recente oorlog met Hamas continu verwees naar het politieke manifest van de beweging, waarin staat dat Hamas ‘heel Palestina zal bevrijden’ en Israël zal vernietigen, deed zijn leger geen poging Hamas van de troon te stoten ten gunste van een meer gematigd regime. Net als de Palestijnse Autoriteit lijkt Israël zich voorlopig neer te leggen bij de ijzeren grip van Hamas op de Gazastrook, al zullen de politiek leiders dit nooit met zoveel woorden zeggen. Het leidt tot een omslachtige manier van communiceren waarbij misverstanden snel tot oorlog kunnen leiden. Zo kwamen de raketten die de afgelopen maanden incidenteel vanuit Gaza op Israël werden afgeschoten niet van Hamas, maar van rivaliserende kleinere milities in Gaza. Hamas probeert deze beschietingen juist te voorkomen uit angst voor Israëlische represailles.

Die angst is niet ongegrond. Israël weet ook dat verschillende milities de raketten afvuren, maar reageert standaard met bombardementen op faciliteiten van Hamas. ,,Wij houden Hamas verantwoordelijk voor alles wat er in Gaza gebeurt,”zegt majoor Ariye Salicer, een woordvoerder van de IDF. ,,Hamas is verreweg de sterkste militie in Gaza en heeft de macht stevig in handen. Daarna komt de Islamitische Jihad met zo’n 10.000 strijders. Volgens onze informatie zijn er nog zo’n vijftien kleinere, radicalere organisaties actief zoals Islamitische Staat, die de macht in Gaza willen overnemen. Maar Hamas weet goed hoe het met concurrerende bewegingen om moet gaan,” voegt hij er grimmig aan toe. 

Boten met straf

Dat Hamas in de ogen van rivaliserende milities te soft tegen Israël is geworden, voedt de hardnekkige  geruchten dat Israël en Hamas in het geheim onderhandelen over een tienjarige wapenstilstand. Egypte zou daarbij als bemiddelaar optreden. Maar de kans op succes lijkt klein. Sinds de machtsovername door generaal Sisi doet de vijandigheid in Gaza jegens Egypte nauwelijks onder voor de haat tegen Israël. Door de vervolging van Hamas en het vernietigen van de smokkeltunnels wordt Egypte niet als onpartijdige bemiddelaar gezien.

Tijdens een bezoek aan de Israëlische marinebasis in de stad Ashdod op 38 kilometer ten noorden van de Gazastrook, wordt eens te meer duidelijk waar de Gazaanse aantijgingen tegen Egypte op gebaseerd zijn. Vanwege de geografische nabijheid was deze basis tijdens de zomeroorlog die door de IDF ‘Operatie  Beschermende Ring’ wordt genoemd, het epicentrum van de marineactiviteiten voor de Gazaanse kust. Israëlische oorlogsschepen vuurden raketten af en sleepten ‘verdachte boten’ weg naar Ashdod. In vredestijd patrouilleren twee Israëlische marineschepen 24 uur per dag langs de grenzen van de viszone, een rechthoekig gebied dat de landgrenzen volgt en een paar kilometer de zee in reikt. Hier mogen Gazanen vissen, erbuiten varen is ten strengste verboden. De IDF heeft enkele buitenlandse journalisten uitgenodigd op de basis om aandacht te vragen voor een heugelijke gebeurtenis. Twintig Gazaanse visserboten die het afgelopen jaar in beslag werden genomen wegens het negeren van Israëlische bevelen worden deze maand opgeknapt en teruggegeven aan hun eigenaren. Op de basis mag niet worden gefotografeerd worden; de aanwezige commandanten moeten anoniem blijven. Tijdens het bezoek was continu een Israëlische communicatieofficier aanwezig die Nederlands spreekt.

,,Wij zijn heel bezorgd om de smokkel uit Egypte. Daarom patrouilleren onze schepen ook langs de zeegrens tussen Gaza en Egypte, en niet alleen aan onze kant,” zegt E., de hoogste officier van de basis. Aan boord van een van de patrouilleboten laat een Israëlische kapitein het radar zien. Op het scherm bewegen rode en blauwe stipjes langs de grenzen van de viszone vrijelijk door elkaar heen, terwijl over de radio schunnige grappen in het Hebreeuws worden gemaakt. ,,Wij zijn blauw, Egypte is rood. We werken uitstekend samen, want ook zij zijn bezorgd om de smokkel met Gaza. De gele vlekjes in onze buurt zijn Gazaanse vissers. Ze komen altijd dicht bij ons de buurt. Wij zijn bang dat er zelfmoordterroristen aan boord zijn. Als ze niet weggaan krijgen ze daarom een schot voor de boeg of nemen we de boten in beslag.” Op de kade van de basis liggen twintig vaalgele platte vissersboten van tien meter lang. Op de plek waar de motor hoort te zitten is het staal doorboord met tientallen kogelgaten. ,,Waarschuwingsschoten,” zegt de kapitein. ,,Deze boten hebben straf. Maar volgende maand willen we ze teruggeven als gebaar van goede wil.” 

Max en Moena zijn ondertussen wakker geworden. Ze spelen met een stoffen leeuw die bijna niet van de echte dieren is te onderscheiden. Een van Al-Jamins zoon pakt Moena op en laat haar met haar nagels door zijn nagels krioelen. De schoolkinderen schateren het uit in een mix van angst en fascinatie. ,,Ongevaarlijk,” zegt Al-Jamin. ,,Alleen voor de tanden moet je nu al echt uitkijken.”

Hij zwijgt even en pakt een nieuwe sigaret uit het borstzakje van zijn colbert. ,,Ik houd gewoon van die leeuwen. Als ik zie hoe de kinderen met ze spelen word ik gelukkig. Ik zie dat het helpt."

Somohardjo wil Onafhankelijkheidsplein vernoemen naar Serena Essed

Bronto Somohardjo wil het Onafhankelijkheidsplein naar Serena Essed vernoemen. Dit maakte hij afgelopen zaterdag kenbaar tijdens de ressortmeeting in Saramacca. Volgens Somohardjo jr. heeft Essed ervoor gezorgd dat de kiesregeling is gewijzigd. “Deze sterke Surinaamse vrouw heeft ervoor gezorgd dat wij daadwerkelijk onafhankelijk zijn”. Bij de verkiezingen van 2025 zal er voor heel Suriname dezelfde kiezerslijst zijn met 51 namen. “Dus niemand kan aan je deur komen om te zeggen, stem niet op PL, want die Javaan heeft niet genoeg stemmen in Saramacca om een zetel te halen, stem op mij en help mij een zetel halen. Ze willen dat wij de franje zijn en hun die vlieger. Deze strategie hebben ze bij de vorige verkiezingen toegepast in de districten Nickerie, Saramacca en Para waar de Javanen net niet genoeg waren in aantal om zelfstandig een zetel te halen, maar met het wijzigen van de kiesregeling waar het principe one man one vote telt, kunnen wij de vlieger zijn en hoeven we niet meer de franje te zijn Het systeem is nu anders. Volgens de partij- ondervoorzitter hoeven wij geen blaka doti meer te zijn om anderen te laten groeien, maar kunnen wij nu samen met anderen groeien en bloeien. De voorzitter van de PL, Paul Somohardjo, zei dat het resultaat van de afgelopen verkiezingen één was om te huilen. De PL had honderden stemmen behaald in Saramacca. “Zelfs als propagandist van de NPS toen, wist ik 1100 stemmen te halen”. Hij was zeer teleurgesteld, maar bij het zien van de grote opkomst, is hij verzekerd dat ook de oud PL’ers van Saramacca weer terug zijn gekeerd naar hun politieke huis, de PL. De PL-voorzitter roept het volk op om de PL meer mandaat te geven, zodat de partij meer invloed heeft op het beleid. Met onze ene zetel doen we wat we kunnen, maar hoe meer zetels, hoe meer inspraak. De coördinator van Saramacca, tevens de voorzitter van de PL Partijraad en minister van Transport, Communicatie en Toerisme, Uraiqit Ramsaran, deelt mede dat de PL niet op de verkiezingen wacht om huis aan huis te gaan. “De PL is on the move”. De PL is de partij met de sociale kracht en staat steeds aan de kant van het volk. “Wij leven met u mee”. De sociale kracht van de partij kan feitelijk bewezen worden. Een feit is de implementatie van de koopkrachtversterking en de goedkope basisgoederen, de zogeheten foodbasket. Dit idee, dan wel het initiatief, werd geopperd door de PL. Ramsaran typeert het "verraad en de misleiding binnen de PL van toen" maar een beproeving”. Ondanks alle tegenslagen is de PL herrezen, omdat de PL niet heeft opgegeven. “Wij geven niet op, omdat wij satrias (strijders) zijn”. De PL- topper tekent op dat Suriname richting de verkiezingen gaat. Het is belangrijk dat de zij als PL’ers zorg moeten dragen voor eenheid, maximale inzet, ontwikkelingsvisie en het tot uiting brengen van de sociale kracht van de partij. “Wij zitten in de laatste minuten van de wedstrijd. Laten wij het werk gezamenlijk voortzetten”, aldus Ramsaran. Read the full article

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking Kom, laten wij terugkeren naar de HEERE, want Hij heeft verscheurd, maar Hij zal ons genezen; Hij heeft geslagen, maar Hij zal ons verbinden. Na twee dagen zal Hij ons levend maken, op de derde dag zal Hij ons doen opstaan. Dan zullen wij voor Zijn aangezicht leven. (Hosea 6:1—2) Lees verder Psalm 116:12—19. Een zendeling preekte tegen een Maori stam in Nieuw Zeeland. Hij had hen vertelt van de lijdende liefde van Christus, hoe Hij Zijn ziel tot de dood had uitgegoten. Toen hij klaar was met vertellen weerklonk over de heuvels de dringende vraag, “Doet je dat niets, jij die langsloopt, is er ergens ellende als Mijn ellende?”  Toen stond er een gepluimd en beschilderd opperhoofd op, een strijder vol littekens van duizenden gevechten, zijn lip trilde van onderdrukte emotie toen hij vroeg, “Leed de Zoon van de Hoogste dit voor ons? Voor mensen? Dan wil ik Hem graag iets teruggeven voor Zijn grote liefde. Zou de Zoon van God de jachthond van het opperhoofd aanvaarden? Het is een snelle hond met een scherpe neus, onze stam heeft niet nog zo’n hond en hij is als een vriend voor mij.” Maar de zendeling vertelde hem dat de Zoon van God zulke geschenken niet nodig had. Een moment zweeg het opperhoofd, toen kreeg hij een nieuw idee. Hij nam zijn gekleurde deken die om zijn hals hing en riep met kinderlijke ernst, “Misschien aanvaard degene die Zijn hoofd nergens kon neerleggen de deken van het opperhoofd? Het arme opperhoofd zal het koud hebben zonder die deken maar ik geef hem met vreugde.” Geraakt door zijn aanhoudende liefde probeerde de zendeling hem de werkelijke natuur van de Zoon van God uit te leggen, dat de Zoon van God niet naar de geschenken van de mensen verlangd maar naar het hart van de mensen. Even verduisterde een wolk van verdriet het ruwe gezicht van het oude opperhoofd maar toen de ware natuur van de Zoon van God tot hem doordrong liet hij de deken los, vouwde zijn handen en keek omhoog naar de blauwe lucht. Zijn gezicht straalde van vreugde toen hij uitriep, “Misschien wil de Zoon van de Gezegende het arme opperhoofd zelf aanvaarden! Ter overdenking Christus geeft ons als eerste Zichzelf (Galaten 2:20), en met Hem komt de zegen (Romeinen 8:32; Efeze 1:3). Van jou wil God je zelf, niet je materiële bezittingen. Hij wil je geloof in Hem, de Redder van de wereld. Preek nr. 400, 14 juli 1861

GV 101 De Grebbeberg from Sacha Barraud on Vimeo.

De Grebbeberg, RHENEN: 25 apr. 2000 Vijf dagen in mei. Onlangs werd in Klarendal, Arnhem, een plaquette onthuld ter nagedachtenis aan het 8ste Regiment Infanterie die aan het front aan de Grebbelinie heeft gevochten, in het begin van de 2eWereldoorlog. Oud strijder en klarendaler Eppie Driesen neemt ons mee naar zijn tijd op op het slagveld van de Grebbeberg.

TEGENKULTUUR LEGT SUBCULTUUR BLOOT

De onlangs overleden kunstenaar en radiomaker Willem de Ridder schreef nog een wervend voorwoord voor het verzamelboek “tegenkultuur”. De oprichter van de Amsterdamse clubs Paradiso en Melkweg, en redacteur van meerdere tijdschriften zoals Hitweek, was voor de samenstellers Jan Pen en Peter Sijnke het juiste karakter om hun uitgave te dragen. “Het is verbazingwekkend om terug te kijken naar die zestiger jaren waarin zoveel gebeurde in mijn leven”, begint De Ridder zijn verhaal. En laat tot slot weten het heel leuk te vinden “om te zien dat de kranten die ik maakte en waaraan ik meewerkte voor velen een inspiratiebron bleken te zijn.” In het boek “tegenkultuur” vind ik Nederlandse underground-tijdschriften uit de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw, die de ‘vrije geest’ die Willem de Ridder voorstond uitdroegen. Het boek opent voor publiek de omvangrijke verzameling posters, tijdschriften en pamfletten van bewegingen als Provo, Kabouter, underground en punk die Jan Pen vanaf de jaren 90 heeft opgebouwd. Historicus Peter Sijnke zet Nederland voor de duur van één hoofdstuk terug in de jaren 60. Een voor jongeren rumoerige periode die door ouderen met lede ogen werd aangezien.

Om de jaren 1964 tot 1976, waarin de Nederlandse underground-publicaties door auteurs Pen en Sijnke worden belicht, juist te kunnen duiden is het boek een gegronde handleiding. De lezer gaat terug in de tijd en ziet aan dat het rumoer in eerste instantie een vriendelijk karakter heeft. In onze ogen nu vragen we ons af waar de vaders en moeders zich toen zo druk om hebben gemaakt. Maar ja, er gebeurde natuurlijk wel het een en ander. De maatschappij leek op de kop te staan, alles moest anders, niets zou bij het oude blijven. Om de fles te ontkurken en er de geest uit te laten ontsnappen hadden de jongeren meer nodig dan enkel de verbindende muziek. Die duivelse popmuziek die wel geen blijvertje zou zijn zoals de klassieke muziek dat wel was, zo werd gedacht. Maar de tijd leerde anders. De muziek van toen is de klassieke vorm van de moderne muziek nu. Niet alleen de jongeren waren debet aan de veranderingen, de hele maatschappij wijzigde van de conservatieve koers en ging het pad op van overdadige consumptie, het rupsje nooit genoeg gevoel.

Er was een grote groep jongeren, want de babyboom had gezorgd voor meer dan voldoende aanwas van onderop. Die babyboomers en de in de oorlog geboren kinderen vormden samen in de jaren 60 de protestgeneratie. De televisie opende de wereld in de huiskamers, zoals later het internet de wereld tot in alle uithoeken ontsloot. De jongeren leerden andere culturen kennen en zagen de maatschappij voor hun ogen veranderen. Niets was meer onbereikbaar, alles kon en moest kunnen. Het verzet tegen de gevestigde orde werd groter naarmate de ogen opengingen, vrije tijd ruimschoots voor handen kwam en door brommende mobiliteit de actieradius groter werd. De jeugd had tijd om zich te vermaken, zich te formeren en opstand te organiseren. In zelf uit te geven kranten en bladen kon men zich gezamenlijk uiten, het was een bron van creativiteit en zorgde voor zaad waaruit chaotische standpunten ontkiemden.

Door het samenvoegen van ideeën en deze vervolgens te publiceren werd het protest en vervolgens de revolutie ondersteund. Dat klinkt nu erger dan dat het toen bleek te zijn. Er was veel grond voor verzet, genoeg basis om het anders te doen. Anders dan dat het normaal gesproken was. Er kwam oproer, er was onvrede. Allemaal op een gemoedelijke manier zo scheen, maar onder die bloemenkinderen broeide het. Met het boek ‘tegenkultuur’ kunnen we nu nostalgisch terugkijken op die tijd. In de herinnering komt een melancholie naar die periode naar boven. De jaren dat we dachten dat alles anders zou gaan daarna, dat de jaren 60 de drempel zou zijn naar een nieuwe wereld, een betere aarde.

In ’tegenkultuur’ worden de strijders van het eerste uur ondervraagd. Peter J. Muller, Willem de Ridder en Marjolein Kuijsten kijken terug en halen in een vraaggesprek herinneringen op. Hoe het zover is gekomen, wat hun bijdrage aan het geheel was en vooral hoe zij met het opzetten en in de markt brengen van geprinte periodieken gezorgd hebben voor een zet in de hun ogen goede richting. De andere richting dan dat de gevestigde orde voor ogen had. Eerst werden er muziekbladen opgezet, omdat muziek toch een verbindende factor bleek, het cement om de muur tussen jong en oud te metselen. De legendarische kranten Hitweek en Aloha worden in het boek breed uitgemeten. Maar onder de top van die ijsberg waren legio meer publicaties die een kort dan wel lang leven waren beschoren.

Voor iedere richting en elke stroming binnen de jeugdcultuur was wel een krantje. Er waren erbij met een grote oplage, andere hadden een kleiner verspreidingsgebied. De één met slechts 1 nummer waarna de uitgave een stille dood stierf, andere met meerdere nummers die uitkwamen. De creativiteit aan teksten en vooral afbeeldingen borrelde en bloeide in de diverse bladen. Opvallend is dat vele ervan nauwelijks een redactie hadden, maar vooral waren opgezet om de mening van de jongeren te ventileren. Een ieder kon een bijdrage leveren, die ongecensureerd en zonder eindredactie werden gepubliceerd. De publicaties vormen nu een historische bron om die periode in de geschiedenis op waarde te kunnen schatten.

De Nederlandse underground-publicaties die in het boek worden beschreven konden door de grote collectie van Jan Pen overvloedig van beeldmateriaal worden voorzien. Het geeft een interessant beeld van de grote mate aan creatieve geesten die achter de bladen hebben gezeten. En niet enkel was er protest dat een gedrukte stem kreeg, ook werden er andere thema’s en onderwerpen aangeroerd. Was de underground in de late jaren 60 een compacte scene, in het begin van de jaren 70 viel de groep uit elkaar in thematische groepen die elk weer een eigen orgaan in het leven riepen. Het geheel bleek een lappendeken van groeperingen met verschillende opvattingen, motivaties en doelen. In het boek maakt de verzamelaar een selectie uit de grote veelheid van thema’s en publicaties. Zo gaat hij in op de voor jongeren uiterst belangrijke zaken als seks, drugs, strips en spiritualiteit. Maar ook stipt Pen de vrouwenbeweging, homoseksualiteit en het onderwijs aan.

De uitgave ‘tegenkultuur’ geeft een verdiepend beeld van een zoektocht naar een ruchtmakend decennium in de Nederlandse samenleving, die dan misschien niet zozeer een omwenteling teweeg heeft gebracht maar ook nu nog veel tongen losmaakt. Het boek mag een standaardwerk heten en zou niet mogen ontbreken in de boekenkast van iedere babyboomer die nu pensionado is. Want het is zeker een boek voor de jeugd van toen, die er nu tal van nostalgische herinneringen in kan ophalen. Wanneer ik op zolder kijk vind ik nog uitgaven van toen en kijk ik met plaatsvervangende schaamte naar de plaatjes van Tante Leny Presenteert en Modern Papier. Maar toen destijds vrat ik de Spruiten, het maandelijks mannekensblad. Er is veel herkenning, maar er zijn ook nieuwe ontdekkingen. ‘tegenkultuur’ legt de subcultuur van de jaren 60 en 70 bloot. Ik lust er wel pap van.

tegenkultuur. Nederlandse underground-publicaties 1964-1976. Jan Pen en Peter Sijnke. Uitgeverij Koninklijke van Gorcum, 2022.

Drie viaducten over de A12-Europaweg bij Arnhem worden vernoemd naar militairen die zijn omgekomen tijdens vredesmissies. Het gaat om Sergeant Arie van Vlaanderen, Kapitein Ber Kamevaar en Soldaat der 1e klasse Jeffrey Broere. Wethouder Bob Roelofs (Openbare Ruimte): “Dit is een prachtig en belangrijk initiatief. Arnhem krijgt hiermee een blijvende herinnering aan jonge mensen die zich hebben ingezet voor de vrijheid van anderen. Wij kunnen en mogen nooit vergeten hoe belangrijk het werk is dat onze veteranen voor vrede en veiligheid hebben verricht.” Vanmiddag vond op het Arnhemse stadhuis de officiële naamgevingsceremonie plaats in aanwezigheid van nabestaanden, vertegenwoordigers van het ministerie van Defensie, Rijkswaterstaat en de Vereniging Oud Korea Strijders (V.O.K.S). Tijdens deze ceremonie heeft wethouder Roelofs samen met de nabestaanden op symbolische wijze de naamborden voor de viaducten onthuld. Drie viaducten De drie viaducten zijn onderdeel van het nationale project Vernoeming Omgekomen Militairen tijdens Missies op Infrastructuur Kunstwerken. Doel van dit project is het maatschappelijk zichtbaar maken van militairen die in het recente verleden hun leven gaven in het kader van de vrijheid. Landelijk zullen circa 45 viaducten worden vernoemd naar omgekomen militairen. Het project wordt ondersteund door de ministeries van Defensie en van Infrastructuur en Waterstaat. De uitvoering ligt bij het Veteranen Platform in samenwerking met Rijkswaterstaat en de gemeente Arnhem. Ber Kamevaar (18 maart 1953) Ber Kamevaar is geboren op 27 augustus 1927 te Arnhem. Hij was ongehuwd. Hij overleed op 18 maart 1953 tijdens zijn inzet in het Nederlands Detachement Verenigde Naties (NDVN). Hij liep tijdens een patrouille in de Samichen Vallei in een hinderlaag en werd door granaatscherven dodelijk getroffen. Ber Kamevaar is begraven op de United Nations Memorial Cemetery Busan te Korea. Het viaduct krijgt de naam ‘Kapitein Ber Kamevaar’. Arie van Vlaanderen (28 augustus 1952) Arie van Vlaanderen is geboren op 5 december 1925 te Arnhem. Hij was ongehuwd. Hij overleed op 28 augustus 1952 tijdens zijn inzet in het Nederlands Detachement Verenigde Naties (NDVN). Tijdens een vijandelijke aanval nabij Chowon werd hij dodelijk getroffen. Arie van Vlaanderen is begraven op de United Nations Memorial Cemetery Busan te Korea. Het viaduct krijgt de naam ‘Sergeant Arie van Vlaanderen’. Jeffrey Broere (29 maart 1995) Jeffrey is geboren op 1 april 1974 te Gouda. Hij overleed op 29 maart 1995 te Simin Han (Bosnië-Herzegovina) aan zijn verwondingen ten gevolge van een aanval met mortiergranaten. Jeffrey Broere maakte deel uit van de Unprofor-missie in voormalig Joegoslavië. Hij was gelegerd op de Oranje Kazerne in Schaarsbergen en is begraven op de gemeentelijke begraafplaats te Lekkerkerk. Het viaduct krijgt de naam ‘Soldaat der 1e klasse Jeffrey Broere’.

Cool Japan

De expo Cool Japan je mee in de wereldwijde fascinatie voor de Japanse beeldcultuur. Met unieke historische stukken laat het MAS zien hoe Japanse iconen zoals Naruto, Sailor Moon en Hello Kitty in een lange traditie staan en hoe oude en nieuwe Japanse kunst de wereld blijven inspireren.

Naruto, Sailor Moon, Hello Kitty: allemaal wereldberoemde iconen uit de Japanse beeldcultuur die je misschien al kent. Maar wist je ook dat de hedendaagse Japanse beeldcultuur een heel rijke voorgeschiedenis heeft? Zo is de stijl van de hedendaagse Japanse tekenaars of ‘mangaka’ beïnvloed door de historische prentkunst en de technieken van oude meesters. Het MAS toont deze lange traditie van waaruit de hedendaagse Japanse popcultuur is gegroeid met unieke historische stukken uit eigen collectie en bruiklenen.

In ‘Cool Japan’ kan je ook oude en hedendaagse Japanse kunst bewonderen, ontdekken hoe mode-ontwerpers zich door Japan lieten inspireren, en de kleurrijke ‘Kawaii’ of cute fashion uit Tokyo leren kennen of de knappe tattoo’s van de oude strijders bekijken. En je kan meer doen dan kijken alleen, want je kan ook zelf dingen doen zoals een babbeltje slaan met robot Pepper of urenlang mangastrips lezen in onze bibliotheek.

'Cool Japan' is een expo naar een tentoonstelling van het Nationaal Museum van Wereldculturen, Nederland en door het MAS herwerkt voor Antwerpen.

Dag 6 - Cu Chi tunnels & Saigon

Het is niet zo dat er uitgeslapen kan worden tijdens deze reis. Middagdutjes - als de tijd het toelaat met de airco aan om te ontsnappen van de hitte, of tijdens het reizen - zijn indien mogelijk toegestaan.

Ik was al vroeg wakker en ben als eerste gaan douchen. Zodra ik aangekleed ben ga ik naar de “receptie” (eigenlijk kassa van de Durian winkel) en vraag aan “de stille” hoe het zit met ons inbegrepen ontbijt. Aangezien hij geen engels verstaat, typ ik het op mijn telefoon en vertaal het naar het Vietnamees. Stil kijkt hij op mijn telefoon en pakt zijn eigen telefoon. Hij typt dat ontbijt niet inbegrepen is en er ontstaat een discussie. Met handen en voeten hou ik een screenshot met de boeking voor “de stille” waar in staat ‘ontbijt inbegrepen’ typ deze tekst in translate op mijn eigen telefoon en laat hem zien wat hier uit komt. Vol verbazing staart hij naar mijn telefoon en hij begint met bellen, pakt geld uit zijn kassa en loopt weg. Blijkbaar was het ontbijt toch inbegrepen.

Een bus stopt voor de Durian winkel (ons hostel) en ik hoor mijn naam onder geroepen. Ik loop de trap af en zie daar iemand met een t-shirt van onze tours staan. Het is onze gids voor vandaag “Lam”. Ik vraag hem om mij te helpen en door te geven aan “de stille” dat we geen gebruik meer gaan maken van het ontbijt aangezien we nu weg moeten. Lam helpt mij en geeft aan dat we onderweg even stoppen bij een supermarkt. Zodra we aangekomen zijn bij het bureautje waar we geboekt hebben, krijgen we de ruimt om wat eten te halen waarna we vertrekken. Lam begint uit het niks te zingen. Het oogt een beetje ongemakkelijk “hello, good morning, how are you”. Na zijn zangkunsten verteld hij In de bus diverse wetenswaardigheden over de stad:

- Waarom de stad Saigon wordt genoemd: dit was originele naam;

- Dat Saigon bestaat uit een select aantal districten;

- De inwoners Ho Chi Minh het nog steeds Saigon noemen;

- Over de scheiding op basis van huidskleur. Hij geeft aan dat hij nog vrijgezel is omdat hij meer getint is;

- En over zijn opa die begraven is bij en gevochten heeft rondom de Cu Chi tunnel.

De bus maakt een tussenstop bij een fabriek waar met de hand - door mensen met een beperking - prachtige schilderijen op hout worden gemaakt. Het hout wordt eerst bewerkt met een soort zwarte lak, dit dient als ondergrond. Met eierschalen en schelpen wordt verder gewerkt en hier wordt weer overheen gelakt. Het geheel wordt uiteindelijk gepolijst tot de eierschalen en of schelpen weer aan de oppervlakte. De inmiddels diep zwarte houten planken worden met felle kleuren afgewerkt. Echt gave schilderijen ontstaan. Na de rondleiding door de werkplaats, moeten we uiteraard via een winkeltje naar de uitgang. Hoewel de vrouw van de korte rondleiding opdringerig naast ons blijft staan m, lukt het ons toch de uitgang te bereiken. Daar nemen Rona en ik een warme Vietnamese koffie en het is fantastisch. De gecondenseerde melk (het heeft de structuur van een soort siroop) geeft de koffie een melk/karamelachtige achtige smaak. Tijdens de busrit drinken we de heerlijke koffie op.

We komen aan bij het Cu Chi complex en hebben gekozen voor de meest noordelijke (minst toeristische) tunnels. Op het complex staat een oude bommenwerper, overblijfselen van diverse tanks, kanonnen en een welbekende helikopter uit de Amerikaanse - Vietnamese oorlog. De oorlog - welke het hele land gebruikte als slagveld - duurde maar liefst twintig jaar. De tunnels gebruikt in deze oorlog zijn uitbreidingen van tunnels die gebruikt zijn in de Frans - Vietnamese oorlog. Het is gaaf om het verhaal te horen van Vietnamese kant en de slimmigheden die de Vietnamese strijders gebruikte om zich aan te passen aan de vreemde agressor in hun land.

In de tunnels, waarvan sommige ingangen groter zijn gemaakt voor de toeristen, moet de situatie erbarmelijk geweest zijn gedurende deze twintig jaar. De tunnels zijn aanwezig door heel Vietnam en hier bij Ho Chi Minh zijn de uitgangen vanwaar de Vietcong de Amerikanen weerstand bood. We bezoeken enkele tunnels, onze gids vertelt de verhalen over hoe de oorlog verliep. In het begin hadden de Amerikanen geen notie van deze tunnels maar naar verloop van tijd kregen ze het door. Omdat het gebied vlak bij een grote Amerikaanse legerbasis lag, kon hier geen Agent Orange gedropt worden. Het volledige gebied is hierom ook diverse malen plat gebombardeerd. Meer kilo’s en bommen (maar liefst vier bommen per km2 van Vietnam) dan tijdens de tweede wereldoorlog. Naarmate de oorlog vorderde kregen de Amerikanen notie van de oorlog. Met een troepenmacht van vierduizend Duitse herders spoorde ze de Vietnamese tunnels op. De Vietnamese soldaten hebben daaropvolgend:

- de luchtuitgangen ingesmeerd met pepers zodat de honden die hieraan roken last kregen van hun neus en niet verder konden;

- Vallen gemaakt in de tunnels zodat de honden sneuvelden bij het zoeken;

- Zich ingesmeerd met gestolen Amerikaanse zeep en nog veel meer slimme acties.

We mogen door enkele gangenstelsels lopen en erin klimmen via verborgen ingangen. Het is zo smal en warm in deze tunnels dat ik het mij nauwelijks kan voorstellen hoe de Vietcong hier overdag kon overleven om ‘s avonds ten strijde te trekken. De grond is er ontzettend hard en lijkt wel beton hierdoor zijn ook de tunnels ontzettend stevig. We lopen via de tunnels langs; de ziekenboeg, strategiekamer, werkkamer en keuken. Koken zonder dat de Amerikanen zagen dat er rook was en zo de Vietnamese strijders kon vinden deden ze door de rook op te vangen in twee gegraven kamers en uiteindelijk via een filter van bladeren de restanten te laten ontsnappen. Gekookt werd er alleen vroeg in de ochtend. We hebben daar zo veel geleerd over deze gewelddadige oorlog en de manier van oorlogsvoering dat het te veel is om te vertellen, ik kan je dus ook zeker een bezoekje aan de tunnels aanraden.

Na het bezoekje aan de tunnels hebben Rona, Melanie en ik geschoten met een AK47. Werelds meest bekende wapen. Dit was ook wel een bijzondere unieke ervaring. Ik heb overigens een flesje geraakt, hij viel alleen niet helemaal om. Ik sta ervan te kijken dat het mij gelukt is. Vanuit de schietbaan vervolgen wij onze weg naar de bus terug naar Ho Chi Minh.

De rit terug verloopt soepel. We eten wat bij een tentje in de zijstraat van de Bui Vien Street (waar een notificatie hangt voor Chinese touristen... ze zijn niet welkom in hotel vanwege een of ander virus). Eenmaal aangekomen bij ons - naar Durian ruikende - hostel gaat Melanie even slapen, ik ga “even” ergens een pinautomaat zoeken om de overige nachten te betalen. Ik had gevraagd aan “de stille” of ik kon pinnen (staat immers aangegeven dat het kan) maar het kon niet. Ik typ op mijn telefoon of hij dan aan kon geven waar eentje is en hij loopt met mij mee naar buiten. “De stille” wijst naar links en knikt. Ik denk dat hij bedoelt dat daar een pinautomaat

is. Helaas blijkt na twintig minuten lopen in de zinderende hitte geen pinautomaat in de buurt te zijn. De automaat die ik inmiddels ben tegengekomen accepteert nu mijn kaart niet waardoor ik naar het centrum moet. Afgrijselijk dit weer.... vervelende stille.... gelukkig lukt het bij pinautomaat nummer vier en kan ik terug naar de Durians.

Rona en ik gaan gezamenlijk de stad in omdat het nog daglicht is, kan ik toch nog zien wat ik gister achterwegen moest laten. We lopen langs het park en komen uiteindelijk bij herenigingspaleis maken een foto en vervolgen onze weg naar het Postkantoor en de Notre Dame (die laatste hebben de Fransen hier gemaakt). Helaas staat de Notre Dame in de steigers, binnen in het postkantoor hangt een grote poster van Ho Chi Minh. Buiten het postkantoor staan twee grote communistisch ogende standbeelden die ik ook nog op de foto zet. Rona en ik willen graag eenzelfde koffie drinken als vanochtend en lopen daarom terug. Ik kijk nog eenmaal achterom en zie een groot communistisch bord waar ik eigenlijk voor we koffie gaan drinken nog een foto van wil maken. Ik loop het drukke kruispunt op en het wil niet lukken.. dan toch maar de koffie. Onderweg terug naar ons Durian hostel en “de stille” komen we nog langs een chinees tempeltje waar enorm veel wierook wordt afgestoken. Het tempeltje is van dermate veel goud gemaakt dat het bijna vanzelf oplicht.

Na een korte pauze in het hostel spreken we af om samen met Noëlle ons excursiebureautje te bezoeken zodat ze morgen met ons mee kan naar onze tocht naar de Mekong delta. We gaan wat eten in de straat waar we ook gelunched hebben en lopen na het nuttigen van onze maaltijden naar de Bui Vien Street. In eerste instantie waren we bij een club gaan zitten maar het leek ons leuker om te gaan zitten waar we gisteren waren. Dezelfde heren als gister waren weer bezig om hun muzikale klanken te laten galmen door de straat. We pakken nog een drankje in club Yolo waar twee danseressen heftig en niet synchroon staan te dansen.

Visioen van de Geestelijke strijdt...

( Dutch.NL.EU.)

God liet me een visioen zien van een krijger die uit de strijd komt, bedekt met de geur van opoffering.  Deze geur trok de vijand aan, maar versloeg hem ook. De geur werd vermengd met de tranen van de Heer, de tranen van de strijder, het bloed van de Heer en het bloed van de strijder.  Deze krijger had veel tranen vergoten in alle moeilijke tijden van de strijd en door elke storm die ze moesten doorstaan.  

Zelfs door de geur van deze geur zou je de aanwezigheid van de Heer tastbaar ervaren.  Het harnas dat deze krijger droeg, glinsterde alsof de overwinning zojuist was behaald. 

Toen liet Hij mij deze zelfde krijger weer zien, erg vermoeid door de strijd.  

Toen ik op de top van een heuvel stond, zag ik deze krijger knielen omdat het harnas erg gedeukt en versleten was.  Sommige delen van het pantser ontbraken... enkele stukken.  Toen reikte de hand van de Heer naar beneden en er begon iets moois te gebeuren.  Het vuil en het bloed, de pijn en de frustratie verdwenen uit hun pantser.  De deuken werden hersteld en zagen er gepolijst en nieuw uit.  De ontbrekende stukken zijn vervangen !  

Nadat dit proces was voltooid, knielde die krijger nog steeds, maar het was in een andere positie, een vernieuwde positie !  Ik hoorde toen de woorden: 

"Gepositioneerd voor de overwinning."  

Op dat moment zag ik een zwaard uit de hand van de Heer aan deze krijger worden aangeboden.  Het zwaard glom van Zijn heerlijkheid.  Het was bedekt met vuur en olie.  

Elke keer dat de krijger het zwaard ophief, kwam er een enorme lichtflits en een krachtige geur vrij.  Nadat de krijger dit nieuwe zwaard had ontvangen, voelden ze zich ongemakkelijk.  Ze hadden het oude zwaard mooi gevonden omdat het hen bekend was.  Ze leken niet zeker of ze dit veel zwaardere zwaard konden gebruiken, de Heer sprak tot hen en ik hoorde hem zeggen : 

"Wees er vertrouwd mee. Het is tijd voor jou om dit wapen te hanteren. Je moet de beslissing nemen om het volledig te omarmen." 

De krijger greep het zwaard met beide handen vast en hief het hoog op alsof hij een vijand wilde verslaan.  Het vuur en de olie begonnen uit het zwaard te stromen en stroomden er zelfs in !  Ze werden genezen en hersteld toen het het oude verteerde en het nieuwe openbaarde.  

De krijger bleef die berg beklimmen.  Ze gebruikten het zwaard om nieuwe grond in te nemen en gebruikten het als een anker op de steile plaatsen.  Hun tempo versnelde en ze weigerden te vertragen.  De olie en het vuur van het zwaard lieten een vurig spoor achter hem.  Deze krijger was Gods wegbereider. 

Als we het zwaard opheffen om het mandaat dat we van de Heer hebben ontvangen uit te voeren, opereren we vanuit de hemelse gewesten.  We zitten met Christus in de hemelse gewesten (Efeziërs 2:6).  Dit is onze positie als zonen en dochters van God.

Visioen van Dana Jarvis.

Geplaatst d.d. 04.11.2021.

IN MEMORIAM - De oude strijder, kunstenaar en koning-zwemmer Ok van Batenburg is helaas niet meer onder ons is. Met instemming plaats ik ‘onze’ poster met hem en zijn geliefde Jankees, die hem tot de laatste snik heeft bijgestaan. Veel sterkte Jankees... - #okvanbatenburg #rip - @gemeentehaarlem #haarlemregenboogstad https://www.instagram.com/p/CI29i0hltjO/?igshid=1jkkaupnxvdwg

NDP zal blijven strijden.

Het nieuw jaar 2024 is ondertussen 2 dagen oud nadat we 2023 vaarwel hebben gezegd met de beste wensen en oorverdovend geknal van vuurwerk. Helaas werden wij, op de eerste dag van het nieuw jaar, onaangekondigd geconfronteerd met verhoogde brandstofprijzen die grotere impact zullen hebben op het dagelijks leven van elke burger. Zo komen we weer met beide benen op de grond te staan. Het jaar 2023 was een zeer bewogen jaar voor Suriname. Ondanks de zo geprezen ”licht in de tunnel” en het meervoud aan beloftes, heeft het beleid van deze regering voor meer verarming, verloedering en toegenomen criminaliteit gezorgd. De gezondheidszorg is niet meer voor iedereen gegarandeerd en toegankelijk. Er werd te weinig geïnvesteerd om deze sector gezond te houden. Het gevolg is dat veel doden, waaronder kinderen, baby's en seniore burgers, zijn te betreuren. Het onderwijs is verslechterd, waardoor veel kinderen en studenten niet elke dag toegang hebben tot het onderwijs waar ze recht op hebben. De criminaliteit is ernstig gestegen. De spanningen tussen etnische groepen zijn door het huidig etnisch regeringsbeleid ernstig toegenomen. De armoede is groot en werd ingezet als pressiemiddel om het volk machteloos en afhankelijk te maken. Kritiek op het huidige beleid werd afgestraft, de muilkorfwet van 1937 werd wederom toegepast. Critici, protesterenden, actievoerders en politiek andersdenkenden, over het regeringsbeleid, werden opgepakt, mishandeld of kwamen in de gevangenis terecht, soms zelfs zonder juridisch proces. Nog vers in het geheugen staat de executie van de 2 inheemse strijders te Pikin Saron. De politiestaat is door de regering wel degelijk ingezet. Mensenrechten zijn op vele terreinen geschonden door het huidige regeringsbeleid. Er werd een juridische oorlog ingezet met veel desinformatie tegen politiek andersdenkenden die het dekolonisatieproces hoog in het vaandel hebben staan. Het Openbaar Ministerie, welke onafhankelijk dient te zijn en het niet meer is, waar vele bewijzen voor aantoonbaar zijn. Door het afbreken van vele democratische richtlijnen is een gevaarlijke politieke ontwikkeling ontstaan. Instituten zoals de CBvS, de Rekenkamer, de Staatsraad e.a. werden verzwakt, controlemechanismen uitgeschakeld en/of niet meer transparant voor onze volksvertegenwoordigers. Middels diverse wetten en Staatsbesluiten trekt de president alle macht naar zich toe. De Trias Politica is hierdoor ernstig aangetast Corruptieve handelingen onder het huidig beleid, waaronder de OMO-veilingen, werden niet onderzocht door de PG, ondanks het vernietigend eindrapport van de commissie over de OMO’s en bestempelde als “machtsmisbruik en dat particulieren werden bevoordeeld en de staat benadeeld”. De politieke veroordeling van Desi Bouterse en zijn 4 kameraden, op 20 december jl., met betrekking tot de 8 december gebeurtenissen, 41 jaar na dato, zonder concreet bewijs, is een feit. De waarheid is middels dit juridisch proces niet achterhaald en zit de samenleving met nog meer vragen als daarvoor. Vele documenten die als bewijsmateriaal zouden kunnen dienen zijn niet openbaar gemaakt. Cruciale antwoorden op de gebeurtenissen, om de waarheid te achterhalen, zitten nog steeds achter slot en grendel opgeborgen. Was er concreet bewijs aanwezig dat Bouterse de opdrachtgever was van de gebeurtenissen op 8 december 1982, dan was zijn veroordeling 40 jaar geleden al een vaststaand feit. De ingezette rekolonisatie proces, onder deze regering, krijgt een ander dieptepunt wanneer naar buiten komt dat Suriname de Samoa EU-ACP overeenkomst tekent, zonder dat DNA haar goedkeuring aan heeft gegeven. De religieuze organisaties schrijven de regering aan om de ondertekening te herzien. Hier blijkt wederom dat de soevereiniteit van Suriname is verkocht. Gelukkig heeft de president, tijdens zijn eigen terugblik, het eigen falen ingezien en zijn regering een brevet van ongeschiktheid gegeven. Desondanks regent het weer opnieuw van veel meer goede beloftes en voornemens voor 2024. We hopen voor het volk dat het opnieuw geen loze woorden zullen zijn. De NDP blijft staan voor dekolonisatie, voor vrijheid, gerechtigheid en welvaart voor iedereen in de Soevereine Staat Suriname. De partij staat achter haar voorzitter in deze moeilijke dagen en blijft de idealen van de partij voortzetten. NDP heeft de democratie hoog in het vaandel staan met wettelijke burgerparticipatie. Meedenken, meebeslissen en meedoen. Samen zijn we één volk en zullen we op een vredelievende manier ten strijde moeten trekken voor herstel van de rechtsstaat en de democratische waarde en normen. Het terugeisen van onze basisrechten zoals goede gezondheidszorg, onderwijs, betaalbaar voedsel, recht op vrije meningsuiting, veiligheid voor iedereen en een harmonisch leven. Wij hopen allemaal dat er in 2024, geen beperkingen op het gebied voor deze rechten zullen worden ingezet. Om dit te bereiken zullen we samen voor dit land verantwoordelijkheid moeten nemen in het samen denken, beslissen, doen en af te rekenen met het beleid van de afgelopen drie jaar, die haaks staat op de aspiraties van het volk. De NDP wenst aan elke Surinamer een goed nieuwjaar toe en spreekt de hoop uit dat we samen zullen strijden voor een goede toekomst en een beter Suriname voor iedereen. De Nationale Democratische Partij Read the full article

In beeld: Dodenherdenking Enkhuizen, anders dan anders maar het blijft indrukwekkend

ENKHUIZEN - Op een andere manier dan dat we al bijna 75 jaar gewend waren is vanavond de dodenherdenking met kranslegging gehouden in het Wilhelminaplantsoen.  Vanwege de geldende Corona maatregelen waren de ingangen van het Wilhelminaplantsoen afgesloten voor publiek. Waar normaal gesproken honderden mensen bij dit ritueel aanwezig zijn waren er vandaag slechts drie persvertegenwoordigers van Enkhuizen Actueel, burgemeester Eduard van Zuijlen en twee genodigden. De plechtigheid was via een livestream te volgen op Facebook. Na het het blazen van de taptoe volgden de gebruikelijke twee minuten stilte, waarna de kranslegging plaatsvond gevolgd door de toespraak van burgemeester Eduard van Zuijlen. Het was anders dan anders, toch is het de stad Enkhuizen weer gelukt om alle oud strijders de eer te bewijzen en te bedanken voor onze vrijheid waarvan we al 75 jaar kunnen genieten.

Read the full article

The Crown: The Fall of an Empire

In november bracht Netflix een derde seizoen van de populaire historische reeks the Crown uit. In dat seizoen kreeg de reeks een facelift. De personages werden wat ouder, dus er kwamen nieuwe acteurs. Opnieuw zat ook de verhaallijn goed. De reeks kent per seizoen een rode lijn. Persoonlijke verhalen vormen vaak een narratief doorheen al de afleveringen. Toch heeft elke episode een eigen specifiek verhaal, vaak een historische gebeurtenis. Deze review zal geen paginalange kritische analyse zijn of de feitelijkheden in de reeks wel kloppen. Interessanter is echter de grote boodschap van de reeks te vatten. Wat leert de reeks ons over het Verenigd Koninkrijk in de 60ies en 70ies?

The Twilight of an age

In de vorige seizoenen werd het al duidelijk dat er een recessie bezig was. Het Britse Empire verloor na de Tweede Wereldoorlog haar kolonies zienderogen. Toch werd de algemene politieke tendens van degeneratie het hoofd geboden. We zagen een nieuwe jonge queen die tot alle verwondering van die tijd het bijzonder goed deed. Ze leek de enige vorm van stabiliteit aan de macht. Dat terwijl haar prime ministers het keer op keer bijzonder slecht deden. De oude Churchill had zijn kracht en dynamiek van tijdens de oorlog verloren. Ook zijn opvolger Eden kon de rationaliteit niet behouden en kwam in een direct conflict met Nasser over de Suez. De Suezcrisis is een van die gebeurtenissen die bijzonder goed in beeld werden gebracht. Wat ze zo goed maakt was dat de reeks de persoonlijke beweegredenen van Anthony Eden toonde. Zo had de PM een persoonlijke vete met Nasser en zat hij aan zware medicijnen door een aandoening, waardoor hij het gezond verstand verloor.

Maar the empire strikes back. De Britten zetten hun leger in om hun Commenwealth te behouden. Ook de nieuwe queen maakt er een plicht van, zo veel mogelijk haar koloniale en ex-kolonie gebieden te bezoeken. Deze maakte haar zelfs populair. Het meest iconische beeld is wanneer zedanst met de vrijheidsstrijder of rebel Nkruma. Seizoen een en twee geven een beeld van een wereldrijk dat nog veel pomp and circumstance heeft, maar weinig feitelijke macht. Een degenererend rijk dat het ene ongeluk naar het andere moet ondergaan. Toch zijn er sprankeltjes hoop, er is noch steeds een licht in de twilight.

On the road to Mandalay

Seizoen drie krijgt dan eerder een meer trieste teneur. Voor velen begon dat al bij het feit dat Labour de verkiezingen won. Een nieuwe premier trad aan, Wilson. Een man die veel beloofde, maar die ook moest inbinden. Het leed tot een nationale vernedering, in de vorm van de devaluatie van het Pond Sterling. Opnieuw werd het Verenigd Koninkrijk, dat het grootste deel van haar Empire al had verloren, getroffen door ongelukken. In Aberfan stierven meer dan honderd kinderen door een mijnramp. Voor velen was dit de druppel. De Britten reageerden hun frustratie af op de PM. 

Bij een bijeenkomst van veteranen van de oorlog in de pacific, viel het licht op de oud-strijder van die oorlog, Lord Mountbatten. Hij betreurde daar in een speech de toestand van zijn land. Vervolgens zongen hij en de veteranen in een vlaag van nostalgie ‘On the road to Mandalay’, een gedicht van Rudyard Kipling over de oorlog.  Het was, in de late jaren 60 slechts een schaduw van wat het ooit was geweest. Dat vormt de essentie van deze review, de boodschap van de the Crown. Vandaag de dag zijn de Britten er nog altijd niet overheen dat hun land in zo een slechte staat is. De terugval van hun land door dekolonisatie en de problemen die die dekolonisatie meebrachten voor hun economie zorgden voor een sfeer van melancholie, van nostalgie. Naar hun mening kunnen ze vandaag het zelfs alleen nog beter aan, dan bijvoorbeeld met de Europese Unie. De frustratie leeft nu nog altijd ergens onder hen. Die frustratie is dus zeker niet nieuw, ze bestond al min of meer van na de Tweede Wereldoorlog. Het Verenigd Koninkrijk verloor voor goed heel wat van haar pluimen. Voor anglofielen is the Crown een treurige reeks. Groot-Brittannië zal zich moeten heruitvinden, ook die indruk krijgt de kijker van de serie. Als dat niet lukt, rest er nog enkel te doen wat Charles Dance in de rol van Mountbatten zegt in seizoen drie: “Als de enige gloriën die beschikbaar zijn voor het land vroegere gloriën zijn, laat ons ze dan nu koesteren”. 

Bijzonder cadeau van Ray Higgs voor Museum Klok & Peel

Museum Klok & Peel in Asten heeft op dinsdag 17 september een bijzonder cadeau ten geschenke gekregen uit handen van de 94-jarige Engelse oud-strijder Ray Higgs.