De kunstige huismus

Bruno Liljefors Bouwplaat mus van Johan Scherft Louis Agassiz Fuertes Jan Grotenbreg Peter Vos Rob Møhlmann Robin D’Arcy Shillcock

View On WordPress

Alma December

Hier zijn de nieuwe ontwerpen. Bovenaan mijn voorkeur, Blue Birds, sluit ook het meest aan met de vorige.

Dan een gestileerd illustratieve Ornitholoog, meer comic stijl.

Fractal Leaves

Madonna & Child (voor de kerst, en ook Renaissance stijl)

En 4 verschillende ontwerpen gebaseerd op jouw keuze, 'Ornithologen' of de working title voor nu: 'Hebban Olla Vogala' (oudste Nederlandse tekst). Degene die je uitkoos kon ik niet meer goed krijgen, maar deze zijn wel OK.

Op basis van de keuze zal ik een begeleidende tekst schrijven.

Laat me weten welke jou keuze is.

Re-animated door Jakob Kudsk Steensen – MU Artspace

Re-animated is een VR installatie waaraan Steensen van 2018 tot 2019 werkte. De experience duurt vijftien minuten en gaat over de laatste Kaua’i o’o’ vogel die in 1987 stierf. Zijn paringsroep werd in 1975 opgenomen, en later gedigitaliseerd in een ornithologisch laboratorium in New York, pas in 2009 werd deze geüpload naar Youtube. Zijn lied werd nooit beantwoordt, want er was geen partner meer voor hem.

Steensen brengt de vogel en zijn lokroep weer tot leven, in zijn oorspronkelijke omgeving op het Hawaïaanse eiland Kaua’i. Het virtuele landschap wordt gevuld met een ecosysteem van water, licht, planten, vogels, vissen en insecten, en een biotechnologisch laboratorium voor een enorme vogel.

Het eiland van Steensen laat vormt ook een computersimulatiemodel die klimaatwetenschappers gebruiken om toekomstige klimaatscenario’s voor ons te voorspellen. Ook gebruikt hij voor zijn werk verzamelde 3d-scannen van flora en fauna. De kunstenaar krijgt toegang tot de archieven van het American Museum of Natural History. En zoekt hij contact met ornitholoog Douglas H. Pratt, die de vogel schildert en documenteerd. Delen van Steensens interviews met Pratt komen als audio in de VR-experience.

Het kunstwerk is een onderzoek naar hoe we ons verhouden tot de natuur die onherroepelijk is veranderd door menselijke activiteiten.

 Steensen

Frida Kahlo ‘The Flying Bed’ 1932

Dali ‘Gala and the tigres’

Ik vind dit mijn beste VR-Expierence tot nu toe. Naast de moerassen, waarbij ik echt dacht dat mijn voeten nat zouden worden, en de prachtige bossen, vond ik het een subtiele overgang van realistisch beeld, naar surrealistisch beeld. Deze combinatie maakt het werk naar mijn mening sterk. Af en toe schrok ik omdat ik dan in een steen stond of bijna tegen een boom aan liep.

Ik vond het interessant hoe er uit het niets een lichtbol in beeld kwam, en hoe ik die met mijn ‘ogen’ kon volgen in zijn weg naar boven. Op een gegeven moment kom je van de drukke moerassen in een serene, platte, groene omgeving met een grijze lucht. In de lucht zweven objecten als een hand en een vleugel. Dit doet me denken aan de surrealistische schilderijen van Frida Kahlo.

De schermen aan de wand met het soortgelijke beeld vond ik juist afleidend, en overbodig. De houtkooltjes als ondergrond voegen veel toe aan de sfeer. En ook dat je als een soort van navelstreng aan het plafond vast zit. Ik vind het mooi dat ik in het beeld kan lopen, omdat ik dan zelf bepaal hoeveel ik van deze mooie omgeving wil zien. Toch vind ik het gevaarlijk dat de afstand van de snoer je niet tegenhoud om tegen de muur aan te lopen.

De audio voegt veel toe aan mijn inleving in de omgeving waarin ik me bevindt. In combinatie met de vogel die soms alleen uit een paar veren bestaat of een karkas.

Film - Donne-moi des ailes

Recensie (https://www.filmmagie.be/review/donne-moi-des-ailes)                                                        Donne-moi des ailes                                             In zijn films verdiept Nicolas Vanier zich in de relatie tussen mens en natuur. Om zijn ecologische boodschap uit te dragen kiest hij vaak voor docufictie, gebaseerd op zijn eigen ontdekkingsreizen in de poolgebieden. In DONNE-MOI DES AILES combineert de cineast die natuurexpertise met een lichtere tienertoets uit zijn jeugdklassieker ‘Belle et Sébastien’.                                                                              Vaniers ecologische bezorgdheid over het slinkende vogelbestand vormt de insteek. De camera volgt de trekbeweging van een kleine vlucht getrainde en gezenderde dwergganzen van de zoutpannen in Aigues-Mortes in de Franse Camargue tot de drasgebieden van het Noorse Vesterålen in het poolgebied. Verstedelijking, houtkap, intensieve landbouw, maar ook hoogspanningsmasten en windturbines bedreigen de route tussen het broed- en overwinteringsgebied. Kan men deze ganzen geen veiligere trekroute aanleren, vraagt de ornitholoog in de film zich af. Met dat personage refereert Vanier naar de Bretoense vogelkenner Christian Moullec. Aan boord van een gemotoriseerd deltavliegtuig gidste de ecologist eind vorige eeuw een dertigtal bedreigde dwergganzen langs een beschutte trekroute door West- en Noord-Europa. Aantrekkelijk gefilmd en duidelijk gestructureerd legt DONNE-MOI DES AILES dit ongelofelijke experiment stapsgewijs uit, van het kunstmatige broeden van de ganzeneieren tot de testvlucht met het ULM-vliegtuigje. In de marge wijst Vanier niet alleen op de scepsis in de wetenschappelijke kringen, maar ook op de controverse binnen natuurverenigingen en ecologische kweekprogramma’s  die het project te artificieel en te arbeidsintensief vonden. Het vergde inderdaad veel geduld om de wilde ganzen aan de ULM en zijn bestuurder te leren wennen.                                            Vanier preekt niet voor de ganzen. Met schitterende luchtfotografie van de vogeltrek maakt hij de balans op van de bedreigde habitat van de dwerggans. Mooi ook hoe het luide gegak van de ganzen geassimileerd wordt in de new-agescore van Armand Amar. Het Disneyaspect in de karaktertekening van de excentrieke ornitholoog en zijn weerbarstige tienerzoon niet te na gesproken, is DONNE-MOI DES AILES een aanstekelijk pleidooi voor de bescherming van trekvogels.Indruk van de film.

 Mijn indruk op de film                                                                                                                                                                                           Enkele weken geleden ben ik met mijn moeder naar de bioscoop gegaan om de film ‘Donne-moi des ailes’ te bekijken. Ik vond de film zeer mooi. Ik denk dat dit een van de mooiste films die ik heb bekeken in de cinéma. In de film komen heel veel mooie landschappen voor, die je zin geven om naar deze plekken (Noorwegen) te reizen. De acteurs hebben het ook super gedaan vind ik. De acteerprestaties waren heel goed. Het verhaal vond ik heel erg mooi omdat het aantoont hoe mooi een band kan zijn tussen een vader en zijn zoon en het feit dat de zoon ook gepassioneerd is door wat zijn vader doet, terwijl het hem in het begin niets kon schelen wat betreft de vogels. De beelden maken de film echt af. Het is zo mooi gefilmd!                                                       Ik ben het dus helemaal akkoord met wat er gezegd wordt in bovenstaande recensie. Het is een heel pakkende en ontroerende film. Zoals er in de recensie gezegd wordt, kan je een schitterende luchtfotografie waarnemen. Het thema is op dit moment het mooiste wat je in een film kan gooien.                                                                     Een echte aanrader als je een leuk namiddag wilt beleven met je familie in de cinéma.

Openbare vogelavond in Asten.

Op dinsdag 26 februari 2019 organiseert Vogelvereniging “Zang en Kleur” uit Asten een vogelavond met daarin een unieke fotopresentatie van natuurfotograaf Theo van de Mortel uit Someren – Eind.

Wij hebben hiermee een primeur want voor het eerst laat Theo foto’s zien uit vier van zijn ruim twintig boeken over vogels. Te beginnen met foto’s uit zijn boek “Spechten de lachende roffelaars van het bos”. Maar liefst vijf jaar lang heeft hij de vijf in Nederland voorkomende spechten gevolgd en vastgelegd hoe zij het jaar rond leven. Dan volgen foto’s uit zijn boek “Scharrelvogels vliegende juwelen in Nederland”. Deze in Nederland voorkomende groep van vogels zijn de mooist gekleurde vogels die Europa rijk is, het zijn vliegende juwelen met

tropische kleuren, direct herkenbaar aan de mix van groen, geel, blauw, rood, bruin, wit en zwart. Vervolgens komen de “Vinkachtige dwaalgasten uit Scandinavië” aan de beurt zoals de kruisbekken en de barmsijzen en als laatste boek “Klauwieren van Nederland”. Deze vogelfamilie behoort tot de orde van de zangvogels, maar de soorten gedragen zich over het algemeen als roofvogels. Zij doden hun prooi, zoals insecten, maar ook kikkers, hagedissen en zelfs muizen en kleine vogels met de scherpe haaksnavel en spietsen deze daarna op doorns.

Theo is een zoon van Frans van de Mortel, een van de oprichters van vogelvereniging Zang en Kleur. Als Ornitholoog doet hij onderzoek naar het gedrag en leefwijzen van vogels in de natuur en fotografeert hij vogels. Daarnaast gaat zijn belangstelling ook uit naar paddenstoelen/zwammen, zoogdieren, reptielen en planten.

Aanvang van de lezing is om 20.00 uur.

Graag wil Vogelvereniging “Zang en Kleur Asten” alle vogelliefhebbers in de regio uitnodigen voor deze interessante lezing! Het is hierbij niet van belang of u wél of géén lid bent van een vogelvereniging; “iedereen die geïnteresseerd is in vogels is van harte welkom”! Locatie; Café/Zaal “van Hoek”, Markt 12 in Asten. De entree is gratis.

@brightsunnydaysofcastamere ik quote uit mijn aantekening over 

Crick: “fysicus, verschrikkelijk arrogant en had de neiging om random bij mensen naar binnen te vallen om te vertellen wat er allemaal fout was aan iemands onderzoek of hoe ze de resultaten moesten interpreteren.” Watson: “ ornitholoog, switcht van vogels naar genetica na lezen Schrödinger. Deed mee met het fagenonderzoek, wist niks van moleculen of scheikunde”

LIKE HOE INCOMPETENT WIL JE ZE HEBBEN

Franklin: “ fysisch chemicus, expert op het gebied van röntgenkristallografie” aka the only queen who can do shit.

Dus ja laten we tshirts halen en WC verbannen. 

Goulds amadine (Erythrura gouldiae) is een zeer kleurrijk vogeltje uit de familie van de prachtvinken (Estrildidae) dat in het wild voorkomt inAustralië. 

De vogel is vernoemd naar de Britse ornitholoog/schilder John Gould. De vogelsoort wordt ook gehouden in volières en onder liefhebbers wel aangeduid als Gouldsamadine of Gouldamadine.

Het schedeltje en de wangen zijn scharlakenrood (bij de zwart- of oranjekop uiteraard zwart of oranje). Om het kopje een smalle turquoisekleurige band. Borst violet, onderborst oranjegeel op de buik lichter wordend tot wit. 

De rug en vleugels zijn grasgroen. De romp is lichtblauw, de staart is zwart en de twee middelste veren zijn iets langer. 

Het vrouwtje heeft de kleuren rood en oranjegeel iets minder fel en de borst is meer lila dan violet. Zijn totale lengte, van kop tot puntje van de staart, is 12 à 15 centimeter.

Er zijn drie kweekvormen van, namelijk de roodkopgouldamadine, de zwartkopgouldamadine en de oranjekopgouldamadine. 

Er zijn enkele andere kleurenvarianten bekend, zoals de geel-witborst, de gewone gele variant (gele gouldamadine), de witborst (heeft witte borst in plaats van paarse borst van normale variant), pastelkleurige gouldamadines (lichte tinten en grijs schedeltje). 

Er bestaat ook een zwartkop blauw overgoten, deze heeft vage kleuren met overwegend witte en lichtblauwe tinten. Er bestaan ook effen witte exemplaren, evenals de kleurslag bruin.

De vogel wordt wel gehouden als volièrevogel, zij het dat niet eenvoudig is. 

De vogels acclimatiseren namelijk moeilijk in gematigde streken: ze vereisen doorgaans temperaturen tussen 15 en 25 °C en kunen niet zonder meer in de winter buiten verblijven. 

Ook kunnen er niet te veel vogels in een ruimte worden gehouden.

Omdat Goulds amadine de reputatie heeft een slechte broeder te zijn, worden vaak broedmachines of andere soorten als gastouders gebruikt. 

Anderen verwerpen dit en hebben zich binnen Nederland verenigd in de "Speciaalclub Natuurbroed Gouldamadines Nederland"

bron: wikipedia

http://www.volierevogels-online.nl

Moderne componisten van de 20ste eeuw - 8/10 - Olivier Messiaen

Messiaen is een van de boeiendste Franse componisten van de vorige eeuw. Hij was een begenadigd organist en componeerde heel wat voor dit instrument. Zijn diepe geloof vertolkte hij op overtuigende wijze in zijn religieuze werken, zowel instrumentale als vocale. Hij was bovendien een ornitholoog die het gezang van de vogels verwerkte in zijn werken (o.a. in de “Catalogue d’oiseaux” voor piano). Toen hij tijdens WO II krijgsgevangen was, componeerde hij in gevangenschap het beroemde “Quatuor pour la fin du temps” (zie clipje). Zijn beroemdste orkestwerk is de Turangalila-symfonie, waarin hij gebruik maakte van de “ondes Martenot”, een elektronisch instrument met een zeer herkenbaar geluid.