Hira'yı dinliyordum gözlerim kapalı. Gökyüzünün yeryüzüne en yakın olduğu yeri. Sanki yıldızları kucaklayacakmış gibi. -Medine-mekke arasında gece yolculuk yaparken hayatımda görmediğim kadar çok yıldız görmüştüm. Gözlerimi alamıyordum hiç gökyüzünden. -

Hira'yı dinliyordum gözlerim kapalı. Efendimiz (ASM)'ın işte öyle bir gece yıldızlarla konuşup da tefekkür ederek, bozulmuş ve cehaletin ucunu bulmuş çağında nasıl bir kurtuluşun olabileceğine dair aradığı sorulara, yâreni olan Cebrail (as)ın اِقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذ۪ي خَلَقَۚ ayetlerini getirmesi ile bulduğu cevaplar şimdi bize de elbette çok şey söylüyordu.

Hira'yı dinliyordum gözlerim kapalı. Gök kapıları açılıp da vahiy yağmurları yeryüzündeki zulûmatı ve fuhşiyâtı yıkamasa, cahiliye dönemleri saadet asrına dönüşmese dünya her gece gömülmek korkusu ile hüzne boğulan kız çocuklarının hüznüne boğulmaz mıydı.

Hira'yı dinliyordum gözlerim kapalı. Bir gün eğer kalbimiz acı ile yerinden çıkıyormuşçasına ağrırsa ve biz gecemizi gündüzümüze katıp vahiy yağmurlarının gönlümüzü, fikrimizi, nefislerimizi, amellerimizi, evlerimizi, ailelerimizi bütün masiyetlerden, dalaletten ve kötülüklerden temizlemesine çalışırsak işte o zaman değil çağımız çağları da kurtarabilecektik.

Hira'yı dinliyordum gözlerim kapalı. O zamanlar Nebi'nin dizinin dibinde O'nunla beraber o taşlara gözyaşlarımı dökemesem de şimdi yine O'nunla yanyana omuz omuza diz dize olmuş olmayı umud ederek ağlıyorum.

Hirasını bulmuş yürekler için tozpembe hayatlar yoktur elbette ama Peygamber (sav)'in nübüvvet mirasına sahip çıkarak, O'nun yolunun mihmandarı olmak şerefi vardır.