“Sen benim yerde bulduğum gökyüzümdün..”

İnsanlar mutlu olunca yazmak istemezler. En azından ben yazmıyorum. Sevdiğim bir insana sarıldığım zaman bunu yazmam onu kaybettiğim zaman sarıldığım günü yazarak hatırlarım. Benim için yazmak - ya da ifade etmek- budur. Bugün de buradayım. Hiç tanımadığım insanlara pek de uzak olmadıkları hislerden bahsediyorum. Nasılsınız diye sormam, halinizi hele de hatrınızı hiç sormam. Teşekkür de etmiyorum bir çoğunuza ama müteşekkirim.

Kafamda dolanan o kadar çok olasılık var ki acaba demekten yorulmuş bir zihinle uyanıyorum her gün. İnsanlara bakarken o kadar kuşkuluyum ki gözlerim imâdan yoruluyor. Hiçbir şey yapmıyorum. Hiçbir şey yapamıyorum. Beni yolda görseniz tanımazsınız çünkü gördüğünüz kişi ben değilim. "Ben aslında yokum" derken artık ciddi bir ifade takınıyorum çünkü 'gerçeklik' ütülü takım elbisesini giyip karşımda duruyor. Beni görenle beni okuyan aynı kişiden bahsetmezse ben nasıl olabilirim? Ve insanlar arasında yürürken gölgeninizi yolda göremezseniz ve bu istisnasız her gün olursa ne hissedersiniz?Her şeyim askıda. Ne yere ayak basabiliyorum ne de gökyüzüne dokunabiliyorum. Şair mutluyum demişti ya, ben de mutluyum. Ve en güzel yalancılar şairlerdir

"Tahammülüm yok artık kışın çilesine, sonbaharın hüznüne, ilkbaharın neşesine, yazın kavurucu sıcaklığına ve dört mevsim sabredip katlanamadığım hayatıma..."

-Gölgenin İzi