şu hayatta en çok yoran şey ve aşılmayan şey sevgisizlik

olmayacaklık.

affedemiyorum: beni en ufak bir umut kırıntısına sarılabilecek çaresizlikte bırakanı da, ona sarılmamı sağlayanı da. varmış gibi yapmayı öğrenemiyorum. yokum diyorum, anlamıyor. yoksun diyorum gelmiyor. kimsenin kimsesi yok! ama görmüyor. olmadığını, en azından olamadığını kabullenmek bu kadar zor olmamalı. halbuki yoksun dediğin gelmeli, gelmeyen hayalini de götürmeli. artık hiçbir şeyi değiştirmeye gücüm yetmezmiş gibi geliyor. kendi hayatımın iflah olmaz bir seyircisiyim. elimde bana öyle gelmiş olan bir geçmiş, tedirginliklerden ibaret bir şimdi ve kurgulanmaktan çekinilen bir gelecekten başka hiçbir şey yok. oysa en korktuğum şey kabullenmek zorunda kaldığım bir hayatı yaşayacak olmaktı. en azından içimde "daha ne olabilir ki" rahatlığı var. hayatın kaybetmediğim tek bir alanı kalmadı. boş veremediğim her şeyin tekrarını yaşamaya mahkumum. ben sana "bir daha olmayacaklık gülümsemesi" adını verdim. kendimle kavga etmekten arta kalan vakitlerde içimdeki senle de kavga etmekten hiç çekinmiyorum. insan sevdiğine kızar diyorum, anlamıyosun. bakma aslında ben sevmediklerime de kızıyorum ve çok kolay sebep de bulabiliyorum buna. çünkü biliyosun ki her kafadan bi ses çıkıyo. ama her kavgamızın sonunda tekrar tekrar hatırlatıyorum kendime: hepsini senden ayıran tek bi fark var ve sen bunu çok iyi biliyosun; çünkü seni seviyorum ve bunun için hiçbir zaman bir sebebe ihtiyacım olmadı. sebepli seven şerefsizdir, sebepsiz seven de ölüyodur zaten. hadi bakalım şerefi hayatından daha değersiz olan buyursun sevsin. yine sinirlendim.