#todaysmood #cookiemonster #cozy #dzisiejszynastrój #ciasteczkowypotwór #przytulnie (w: Warsaw, Poland)

Pomożecie? Zastanawiam się nad przeniesieniem postów z tego profilu na drugi. Dawno tam czegoś nie dodawałam, a mam dużo obserwatorów, więc szkoda by było zmarnować zasięg. Przeszkadzałoby Wam gdyby czasami migły gdzieś moje selfie zamiast samych zdjęć zdobień? #ręczniemalowane #reczniemalowane #paznokcie #wzornikpaznokci #ciasteczka #ciasteczkowypotwór #cookiemonster #cookies #dmuchawce #farbkiakrylowe #polishnails #mojepaznokcie #mojapasja

Ciasteczkowy potwór. Wykonany na prezent urodzinowy. Dawać ciastka!

Trochę mi z tym zeszło ale nareszcie przysiadłem porządnie i skończyłem Rise of the Tonb Raider! Gra spodobała mi się niesamowicie, nawet bardziej niż poprzednia część i w moim prywatnym rankingu wylądowała zaraz koło Uncharted 4.

W ogóle oba te tytuły są na tyle podobne by osoba szukająca takie rozrywki mogła sięgać po nie zamiennie i na tyle różne od siebie, że obie zachowują swój własny charakter. Niestety mają też jedną wadę - po ich skończeniu okazuje się, że nie ma już nic podobnego na tak wysokim poziomie.

Dlaczego jest tak mało wysokojakościowych grach o poszukiwaczach przygód? Hej Branżo Gier, może wymienimy kilka przeciętnych strzelanek na ze dwie nowe fajowe zawadiackie gry? :D

Czy fakt, że potrafię wracać do wybranych książek po kilkanaście lub też kilkadziesiąt razy, jest czymś dziwnym?

Jest kilka takich powieści z którymi mam problem - gdy po nie sięgnę, nawet po to by coś sprawdzić, nie jestem wstanie odłożyć ich na miejsce zanim nie skończę czytać. Tu zdanie, tam wers i nagle okazuje się, że mnie wessało i znowu którąś z nich przeczytałem. Najgorzej jest to widoczne przy większości tego co napisali Siergiej Łukjanienko oraz Terry Pratchett (moi ukochani autorzy), "Żoną podróżnika w czasie" Audrey Niffenegger (książka mojego życia) oraz właśnie "Bezsennością w Tokio" Marcina Bruczkowskiego.

Po tę ostatnią ponownie sięgnąłem w weekend u dziewczyny, bo akurat brala prysznic a ja nie miałem nic lepszego do roboty no i stało się...

I nie ważne jest, że to stara pozycja a "tej Japonii" już nie ma, czyta się to cholerstwo świetnie i to niezależnie czy po raz pierwszy czy dwudziesty pierwszy.

I'm turning Japanese, I think I'm turning Japanese, I really think so Turning Japanese, I think I'm turning Japanese, I really think so I'm turning Japanese, I think I'm turning Japanese, I really think so Turning Japanese, I think I'm turning Japanese, I really think so

Nie wstydzę się przyznać, że nie umiem w Nintendo. Próbowałem podejść do kilku konsol i kilku rożnych iteracji ich największych marek i dupa. A do tego zbita.

I to nie jest tak, ze nie lubię Mario, Zeldy czy Metroida! Uważam je za naprawdę dobre gry i z chęcią bym je pokończył, ale nic nie mogę poradzić na to, że po kilku wstępnych godzinach tracą moje zainteresowanie...

Niemniej jednak kilka lat temu z premedytacja zakupiłem NDS a przed świętami moja kolekcja sprzętu została zasilona białym 3DS. Zapytacie zapewne: dlaczego? A to dlatego, że uwielbiam gry z serii Ace Attorney a poza kilkoma wyjątkami, można je dostać tylko na przenośnym sprzęcie Nintendo.

Czas nadrobić zaległości! :D

Objection!

Mam niewiele wspomnień z dzieciństwa, jednak wśród nich wala się to jedno o którym chciałbym Wam opowiedzieć. To takie na wpół zapomniane ciacho o którym przypominam sobie robiąc mentalne porządki:

Rodzice odpalający stary telewizor na ekranie którego pojawia się filmik wprowadzający do jakiegoś serialu. Filmik będący dla mojego dziecięcego mózgu zarówno niesamowicie nudnym jak i zaskakująco intrygującym. Koniec końców nie zostałem by zobaczyć do czego prowadzi ta telewizyjna królicza nora, tylko mrugnąłem coś o beznadziejnej nudzie i poszedłem na rower. Tak, na prawdziwy rower. Totalna abstrakcja!

Tak właśnie zetknąłem się pierwszy raz z Twin Peaks.

Kolejne spotkanie nadeszło dopiero wiele lat później gdy jeden ze współpracowników zaczął zamęczać mnie zachwytami nad owym serialem. Przyznam się, że w końcu sięgnąłem tylko po to by mieć spokój. Zerknę na dwa odcinki, ponabijam się ze starocia i powiem mu z czystym sumieniem, że mi nie siadło - tak właśnie myślałem, nie pomny jeszcze jak bardzo się mylę...

Przygody agenta specjalnego Dale'a Coopera wessały mnie kompletnie, bardzo szybko wchodząc na listę moich ulubionych pozycji. Można śmiało powiedzieć, ze narodziłem się ponownie, tym razem jako jedna z ofiar fenomenu serialu z 1990 roku! Fenomenu który wzrastał i rósł w siłę by po prawie 30 latach po raz kolejny zabrać nas do małego miasteczka które zbudowano na czymś złym i wściekłym.

Ale póki jeszcze nie mam możliwości by raczyć się kolejnymi odcinkami o cieście z wiśniami oraz cudownej czarnej kawie*, sięgnąłem po niedawno wydaną książkę, która w piękny sposób rozszerza lore. Jak widzicie, też mnie wciągnęła. Nie ma ratunku!

Gdyby tylko ten wstrętny pieniek powiedział w końcu czym tak naprawdę są te głupie sowy!

*Ciasto zawsze spoko ale z kawowych to lubię tylko nadzienia w czekoladkach :)

Cześć! Nazywam się Potwór, Ciasteczkowy Potwór. Ale przyjaciele - do których obecnie zaliczam i Was - mówią mi Polski Ciastek*

Tak sobie oglądam od lat te całe Internety i w końcu stwierdziłem, że chyba wiem o co w nich chodzi. A skoro wiem to i pewnie dam se w nich radę. To i jestem! Ludzie myślą, że ja to znam się jedynie na ciastkach i w sumie to mają rację - nie kryję się z tym bynajmniej - niemniej jednak chciałbym Wam udowodnić, że mój świat nie kończy się tylko na nich. Lubię też lody. I żelki.

Zresztą wkrótce napiszę Wam sporo o tym co lubię i czego nie.

Miło mi było Was poznać!

*Lub też samo “Ciastek” dla ułatwienia.