Çöküntüde olunca hiçbir yere sığamıyorsun. O genelde pek rahatça oturup gevşediğin koltuğun bir köşesine sığışıp kolunu bile koyacak yer bulamıyorsun. Saat bir an önce geçip gitse seni götürse aylar sonrasına istiyorsun. Ama geçmiyor. O çöküntü bir karanlık gibi seni sarıyor hapsediyor sen küçülüyorsun küçülüyorsun dünya büyüyor ve bir canavar gibi üstüne çöküyor. Sen yaşayıp yaşamadığını bile kestiremiyorsun...
Odanın içerisine yansıyan ay ışığı altında gözlerine bakıp her şeyi söyleyebilseydim. Seni sana anlatmaktan yorulan dudaklarım yerine gözlerim konuşsaydı. Yine anlamazdın belki ama son kez gözlerinin içine bakmaya değerdi.
Bu dünyada her şeyin geçici olduğunu söylediğimde insanlar bana gülüyorlar? Ama insansanız da inanmasanız da iyi veya kötü, yanlış veya doğru her şey geçiyor. Ömür geçiyor ömür. Sorunlar mı geçmeyecek?