#WAT is deze spookhuis | Explore Tumblr Posts and Blogs

dickwillemsen-blog · 6 years

Text

Ons ongeloof uitgesteld

Ben je op een kermis wel eens in het Spookhuis geweest? Je neemt plaats in een karretje dat over een rails een donker hol ingetrokken wordt. Je hoort het voertuigje piepen en knarsen en toch stel je je open voor een geheimzinnige wereld. Plotseling komt het eerste spook achter een pilaar vandaan en daar zwabbert een reuzenspin omlaag! En je schrikt je kapot, maar dat wilde je ook!

De Engelsen gebruiken de term “willing suspension of disbelief.” Hiermee vangen ze in vier woorden wat er in het hoofd van het filmpubliek gebeurt; het publiek weet dat het naar een fictief verhaal kijkt. Maar het schakelt, in het kijken naar het filmverhaal, zijn ongeloof voorlopig uit. Gaat er iets mis – er hangt een microfoon in beeld, er is iets drastisch fout gegaan bij de synchronisatie van beeld en geluid – dan steekt dat ongeloof weer de kop op. En het publiek verklaart na afloop dat de film rammelt, niet goed is, ongeloofwaardig is.

Is het een grotere prestatie om een film geloofwaardig te krijgen dan een roman? Het lijkt moelijker te bereiken bij een film, omdat er zoveel factoren in het spel zijn en er op zoveel vlakken iets mis kan gaan. Denk aan casting, acteerprestaties, kostumering, make-up en belichting, zaken als montage en continuïteit, geluid en synchronisatie. Maar iedereen weet ook hoe lang de aftiteling duurt bij een grote speelfilm; het aantal medewerkers is eindeloos.

Het is denk ik een nóg geweldigere prestatie van een schrijver van een roman als wij willens en wetens ons ongeloof uitstellen, want hij of zij doet het alleen. En doet het alleen met woorden, zinnen, alinea’s. En over die lengte van al die zinnen en alinea’s moet hij ons ongeloof uitgeschakeld houden.

Maar nu terug naar die vier woorden: ze geven duidelijk aan dat er sprake is van ‘wil’; een lezer besluit zijn ongeloof uit te stellen en zich mee te laten voeren door het verhaal. En wanneer vindt hij een boek goed? Daar zijn verschillende antwoorden op mogelijk, denk ik.

De ene lezer vindt een boek goed ‘als ik even vergeet dat ik lees.’ Met andere woorden als zijn besluit om niet sceptisch te zijn op de achtergrond geraakt is. Deze lezer was eigenlijk één geworden met het verhaal. En hoe dat kwam? Was het in zulke goede taal gegoten, dat dit vanzelf ging? Of: was het voorstellingsvermogen van de lezer bij de gebeurtenissen en het personage zó sterk, dat zijn ongeloof werd vernietigd? “De koning sterft. Oh, wat erg!” Een andere lezer vindt een boek misschien juist goed omdat hij zo bewust leest hoe het beschrevene wordt verwoord. “De koning sterft. Wat prachtig beschreven!”

Maar verder denkend over dat “opgaan in een verhaal,” vind ik het nog altijd fascinerend dat een aan elkaar geplakte bundel tekst ons heel de gedachtewereld van een personage kan leveren. En dat deze interactie zó overtuigend kan uitpakken, dat we één worden met dat personage.

Vergeten dat je leest is dus eigenlijk: je scepsis, je wantrouwen, je ongeloof opzettelijk vergeten. Misschien is voor de meeste mensen ‘vergeten dat je leest’ pas het echte LEZEN. Want, terwijl je dat vergeet, is je voorstellingsvermogen op volle kracht aan het werk: jij creëert de wereld van het verhaal, de personages, hun gedachten.

En hoe zit het met die andere lezer? En er zijn ook lezers, die erg genieten van een boek waarin de schrijver allerlei verschillende teksten gebruikt; van songtekst tot reclameslogan tot politieke slagzin, om vervolgens het verhaal eens helemaal stil te zetten en een essay in te lassen over een bijzondere kunstenaar. Op dit punt in het boek aangekomen is deze lezer heus niet meer bezig zijn ongeloof uit te schakelen; hij wéét dat hij iets kunstmatigs in zijn handen houdt en geniet ervan dat de schrijver hem er zo lekker aan herinnert. Juist het voortdurende bewustzijn naar een kunstwerk te lezen, maakt voor hem de lol van het lezen uit. Bij hem is lezen: steeds weten dat je leest.

Laten we voor het gemak eens aannemen dat de meeste lezers het liefst opgaan in het verhaal, opgaan in die verzonnen wereld, die ze zelf al lezend mee verzinnen. Die lezers zullen zich ergeren wanneer ze uit het verhaal gesmeten worden. Zullen we eens kijken hoe dat kan gebeuren?

Een paar voorbeelden:

- Er wordt overtollige informatie gegeven, die al eerder was verstrekt. Waardoor wij denken: Wist ik al lang, man! We voelen ons al lezer niet serieus genomen.

- Een schrijver moffelt nog snel wat informatie in de tekst, zodat het aannemelijk wordt wat er verderop gebeurt. Zo moesten we in Little Lives nog gauw horen dat de hardhandige ex-vriend zijn eigen sleutel had van het appartement van de held. Die werd daarop in eigen huis overvallen en zwaar gemolesteerd.

- Een personage krijgt geen duidelijk gezicht, omdat zijn manier van praten en denken steeds anders geformuleerd is. Auke Hulst wisselt in En ik herinner me Titus Broederland voortdurend: nu eens is het taalgebruik van het personage eigentijds, dan weer ouderwets, en misschien is plantaan voor plataan wel gewoon een nare schrijffout.

- Wij kunnen ons de situatie niet meer voorstellen door onvolledige, onhandige of onjuiste beschrijvingen. Staat de held echt ‘achter de spoorbomen’? Betekent dat: óp de rails? Of wacht hij, staande voor de spoorbomen? Een dodelijk verschil.

- We krijgen geen duidelijke indruk van een handeling, doordat de schrijver tekortschiet in de beschrijving ervan. Waar stond zij op dat moment? Hoe kan het nu dat …? Zodra we ons dat gaan afvragen, is het gedaan met het verhaal.

- Een schrijver doet te veel moeite ons te wijzen op de parallellen tussen het verhaal en eerdere verhalen uit de mythologie of de bijbel. Wij voelen ons niet meer voor vol aangezien. En we haken af.

- Een verhaalfragment gaat zó zwanger van betekenis, dat we ons gedwongen voelen erbij stil te staan en erover na te denken, terwijl ondertussen het verhaal verder moet.

In Twee Vrouwen van Harry Mulisch wordt onheilspellend ingezoomd op het mechanisme van een deurslot. In het portiek deed ik nu de voordeur van de buitenkant op het nachtslot. Ik dacht: als er een klein beestje in het slot zit, een jong miertje, gevlucht voor de bui, dan is het nu door het mechaniek vermorzeld.

2 notes · View notes

jurjenkvanderhoek · 4 years

Text

Harry de Jong verkent het land van de rock’n’roll

Een lijvig boek, als de bijbel dik is. Maar is het de bijbel van de rock and roll, die uitgave “De duivel ligt altijd op de loer” van popjournalist Harry de Jong. Het dreigt een bestseller te worden, dat wel. De tweede druk is al van de persen gerold inmiddels. Het is meer een handboek, een gids door muziekland dan dat het de heilige schrift is. Het geloof komt regelmatig langs, als een afrekening met het verleden van de schrijver zelf? Maar god heeft Harry nooit te spreken gekregen. In het evangelie naar Harry komt Bob Dylan namelijk niet aan het woord. En Elvis Presley was dan weer voor zijn tijd. Vele andere sterren aan de muziekhemel passeerden echter wel zijn opname apparaat. Maar de grote Bob weigert tot op dit moment van zijn pilaar te komen.

Er is voldoende lezend te genieten in “de duivel”. Daarin staat een selectie afgedrukt uit de vele gesprekken die Harry de Jong had met muzikanten. Een bloemlezing van Cliff Richard tot Leonard Cohen via Dolly Parton. Het boek is ingedeeld naar thema’s, zoals de oerknal van de rock and roll, zij schreven pophistorie en tienersterren. Door de gesprekken leert de lezer niet alleen artiesten als John Lee Hooker, Mark Knopfler en Neil Young kennen, want Harry opent deuren die anders hermetisch gesloten zouden blijven - voor mij. En hij slaat hier en daar onbekende boekjes open. Ook laat Harry zichzelf door de verhalen kennen. Want de rode draad door de verhalen is hijzelf.

De titel van het boek is genomen uit een gesprek met Ray Manzarek, de keyboardspeler van de legendarische band The Doors. Wanneer iemand pophistorie heeft geschreven is het deze groep wel. Harry bezocht het graf van voorman Jim Morrison in Parijs. “In wezen zit dus in roem een zaadje dat kan rijpen tot de grote vernietiging”, zegt Ray, “de duivel ligt altijd op de loer om je te verleiden.” De geschiedenis vertelt hoe het afliep met Jim. Zo leidden meer artiesten zichzelf naar de afgrond. Harry heeft nog verschillende van hen gesproken voordat ze het tijdelijke voor het eeuwige wisselden. De meest bekende is dan wel Johnny Cash, waarbij De Jong meerdere malen op de koffie mocht komen en de dubieuze eer had de laatste te zijn die hem een interview heeft afgenomen. Er staat een groot hoofdstuk voor Cash in het boek, de countryster gaat dan ook een heel leven met de schrijver mee. Wie ook veel aandacht krijgt is de Ierse folkgroep The Dubliners. Èn The Rolling Stones, een groep waar Harry eigenlijk niet zoveel mee op heeft. Maar goed, hij heeft het dan ook niet altijd voor het uitkiezen. Het muziektijdschrift is de opdrachtgever en wil ook weleens iets.

De zachtaardige vragensteller weet zich in elk mens in te leven, de artiesten voor zijn microfoon zijn dan ook snel eigen met hem en vertellen meer dan hen eigenlijk misschien lief is. De zielenknijper waar ze hun verhaal en frustratie bij kwijt kunnen. Harry ziet, hoort en verwoordt dat wat zelden langs de boulevard gehoord wordt. Met zijn kennis van zaken, hij is welhaast een lopende encyclopedie op popgebied, weet Harry het meest onuitgesprokene uit de artiesten te trekken. Dat maakt juist deze verhalenreeks zo interessant, het laat de mens achter de ster zien.

Ook de manier waarop het in boekvorm is afgedrukt. Het heeft een kop en een staart – een proloog en een epiloog. Verbindende teksten die de verhaallijn nodig heeft om natuurlijk door te lopen zijn cursief gezet. Daardoor vloeien de hoofdstukken geruisloos in elkaar over en heb ik niet het idee een bundel met korte verhalen te lezen. Zo zit je bij Peter Green aan tafel, en dan ineens ongemerkt is Meat Loaf aan het woord of komen de jongens van Take That met veel rumoer binnen.

Ook wel voert Harry de Jong dwarse verhalen op, die leuk zijn om te lezen maar in deze context nauwelijks kant noch wal raken. Over zijn verblijf bij de Jehova’s of de rit in een konvooi vrachtwagens met hulpgoederen naar Roemenië of het spookhuis van Heerenveen. Artikelen die hij maakte in opdracht van de plaatselijke courant. Want Harry heeft een neus voor sensationele verhalen, voor mensen aan de rand van de samenleving. De ervaren verhalenverteller weet na zo’n afslag echter makkelijk weer op het rechte pad te komen, de draad van zijn persoonlijke zoektocht door 45 jaar rock and roll geschiedenis op te pakken. Het maakt die verkenning bereikbaar. Dicht bij huis, hoewel zijn gesprekspartners van overal maar vooral van ver zijn.

foto @ Henk Bleeker

Harry de Jong heeft een aangename manier van schrijven. Minder dan in zijn eerdere verhalenbundel “de bezem door Nashville” echter geeft hij sfeerbeelden van de omgeving waarin hij zich op dat moment bevindt. Dat is jammer, want daar werd ik nog meer de verhalen ingetrokken en scheen ik zijn reisgenoot te zijn. Maar nu zit ik toch ook meermalen op de punt van mijn stoel bij Mick Jagger die het over religie heeft. Zet mijn bril op scherp wanneer Willy DeVille opbiecht nog kinderlijk in engelen te geloven. Het is niet enkel rock and roll wat er klinkt in het boek, andere facetten als blues en country, heavy metal en folk worden belicht door de artiesten waarmee Harry spreekt. Het is de soundtrack van zijn leven, waarmee hij de uitgave afsluit. Als je aan de hand van zijn muziekkeuze de mens leert kennen, dan ken ik Harry de Jong nu van haver tot gort.

“De duivel ligt altijd op de loer”, een persoonlijke zoektocht door 45 jaar rock and roll geschiedenis, geschreven door Harry de Jong. Uitgeverij Band of Books onder redactie van Erik Krikke.

#harry de jong #de duivel ligt altijd op de loer #band of books #rock and roll #popjournalist #heerenveen

0 notes

kunsthalextracity · 5 years

Text

“Mijn kunstwerk gaat over het eenzame en wanhopige gevoel dat migranten hebben als ze het bekende hebben achtergelaten en nog geen plek voor zichzelf hebben veroverd in de nieuwe wereld”

Spelen met kleurrijke vooroordelen

Felle kleuren, palmbomen, strandstoelen en de zee. Dat is wat de meeste mensen voor ogen hebben als ze aan Latijns-Amerika denken. De Venezolaanse kunstenares Sol Calero verwerkte de stereotype beelden in een installatie die ze speciaal voor Kunsthal Extra City maakte. “Ik confronteer de bezoeker met zijn vooroordelen opdat hij zelf tot het inzicht komt dat Latijns-Amerika uit veel meer bestaat.”

Tekst: Janine Meijer Foto’s: We Document Art en Mark Rietveld

Op de avond voor de opening van de tentoonstelling ‘ISLA’ is kunstenares Sol Calero nog druk in de weer. Ze loopt gefocust rond, verschuift een groene plastiek palmboom, verzet de strandstoelen en bekijkt haar kunstwerk van een afstand.

Het kunstwerk is een houten installatie in felle kleuren dat nog het beste met een huis zonder dak vergeleken kan worden. Er is een terras dat je via het geelrode trapje bereikt en waar twee plastiek strandstoelen met afgezaagde poten staan. Onder het terras lijkt het leven onder water te zijn uitgebeeld met groene planten en touwen. Er zijn deuren en ramen, een afdak met een bank ervoor en grote plastiek mango- en palmbomen. Het geheel roept bij de bezoeker een vakantiegevoel op: snel je bikini aantrekken en de zee induiken.

Simplificering van het leven

Maar het kunstwerk van Sol staat niet op het strand. Je vindt het in de centrale tentoonstellingsruimte van Kunsthal Extra City, een oud industrieel gebouw met hoge plafonds. Buiten dient de herfst zich aan.

“Ik werk graag met contrasten”, zegt Sol. “Het grijze en grauwe gebouw van Kunsthal Extra City vormt een mooie tegenstelling met de felle kleuren die mijn werk typeren.”

Wie naar het werk van Sol kijkt, denkt onbewust aan Latijns-Amerika. Het is alsof de straten van Havana met haar kleurige ‘casas’ zijn uitgebeeld.

Tegelijk maakt het je wat onrustig. Is dit niet een beetje over the top? Die lelijke plastiek palmbomen en die smakeloze strandstoelen? Dat schreeuwerig geel en rood en groen? Alsof alles er op die karakteristieke manier uitziet aan de andere kant van de Atlantische Oceaan. Is dit niet een heel simpele uitbeelding van een eeuwenoude en waardevolle cultuur?

Precies aan dit gevoel refereert Sol. “In mijn werk speel ik met de vooroordelen over Latijns-Amerika. Ik dik het exotische beeld nog eens extra aan dat veel Westerlingen hebben van Latijns-Amerika. Ik doe er schepjes bovenop zodat de bezoeker zelf tot het inzicht komt dat deze simplificering van het leven en de inwoners niet klopt.”

Het probleem met vooroordelen is dat de mensen op wie ze betrekking hebben op een gegeven moment zelf in die vooroordelen gaan geloven, gaat Sol verder. “Er is geen ruimte om hun eigen ideeën te vormen. Economische stabiliteit is belangrijk om dat te overwinnen. Goed onderwijs dat de bevolking bekrachtigt is ook cruciaal. In Latijns-Amerika kijken mensen vaak naar Europa maar focussen ze niet op de kunst van eigen bodem.”

Eenzaam eilandgevoel

Sol Calero werd geboren in Caracas (Venezuela) en bracht veel tijd door met haar grootmoeder. Op haar zeventiende verhuisde ze naar Nederland, woonde daarna een tijdje in Spanje en streek toen neer in Duitsland. Ze studeerde in Madrid, Barcelona en Manchester. Het maakt van haar een migrant, iemand die tussen twee landen leeft, op een eiland eigenlijk. Het achtergelaten moederland bestaat in zekere zin niet meer. Het nieuwe land voelt nog niet als thuis. Je bent geïsoleerd en alleen.

Het eilandgevoel heeft Sol verwerkt in de tentoonstelling. “Waar de bezoeker in eerste instantie misschien aan vrijheid en vakantie denkt bij het zien van mijn kunstwerk gaat het tegelijk ook over een ander thema; het eenzame en wanhopige gevoel dat migranten hebben als ze het bekende hebben achtergelaten en nog geen plek voor zichzelf hebben veroverd in de nieuwe wereld”, legt Sol uit.

Wie ‘ISLA’ wat langer op zich laat inwerken, voelt de vervreemding en verlating. Is dit wel een strandtent? Of meer een spookhuis?

“Ken je het verhaal van Gabriel García Márquez over een dorp dat door zijn inwoners wordt verlaten nadat een oudere vrouw vertelt dat er onheil op komst is? De dorpelingen steken hun eigen huizen in brand om zichzelf te beschermen tegen wat komt. Op die manier worden hun eigen daden zelf het ongeluk. Volgens het verhaal verandert een goed functionerend dorp in één dag in een verlaten, onbruikbare plek, niets meer dan een leeg omhulsel. Het verhaal van Márquez was voor mij een interessante referentie om na te denken over hoe een vooropgezet idee het beeld dat iemand van een plek heeft kan beïnvloeden. In het geval van het verhaal nam het bijgeloof de gedachten van de mensen over en zagen ze niet langer de werkelijkheid.”

Tegenstellingen en contrasten vormen de diepere laag van het kunstwerk van Sol. Het gaat niet alleen over de tegenstelling van een gezellig strandhuis tegenover een eenzaam eiland. Ook de elementen hitte en koude zijn terug te vinden. In één deel van de installatie hangen elektrische warmtestralers. De andere delen zijn onverwarmd. Wat vooral de komende wintermaanden voor een contrast zal zorgen in de kille ruimtes van Kunsthal Extra City waar geen verwarming aanwezig is.

Migreren en identiteit

Een ander belangrijk thema is identiteit. Wie ben je nog als je alles hebt achtergelaten om naar de andere kant van de wereld te migreren. Zelf herinnert Sol zich nog weinig van haar aankomst in Europa nadat ze uit Venezuela vertrok. “Het was koud en donker en grijs. En ik begreep de taal niet.”

Ondanks dat Sol al lange tijd in Duitsland woont, voelt ze zich vandaag nog steeds Venezolaans. "Tegelijk is mijn identiteit niet langer aan één plek gebonden, omdat ik zo vaak op reis ben.”

Aan kunstenaar worden, dacht Sol aanvankelijk niet. Pas toen ze in Europa woonde, zag ze het als een mogelijkheid. Hoewel die ambitie altijd sluimerend in haar heeft gehuisd. “Mijn grootmoeder was een kunstenares. Ik ben opgegroeid met kunst rondom mij. Maar ik zag kunst lang niet als een mogelijkheid om je brood te verdienen. Daarom wilde ik aanvankelijk architectuur studeren.”

Wie ‘ISLA’ nauwkeurig bestudeert, ziet dat Sol in haar werk vertrekt van architecturale oervormen zoals de boog. Ook het gebruik van verschillende materialen en het samenbrengen van die materialen tot een kunstwerk is nog een restant van haar architecturale blik.

Dat het Sol toch is gelukt om kunstenaar te worden, is deels te danken aan haar tante en ooms uit Nederland die haar aanmoedigden, omdat ze zagen dat Sol een grote interesse voor kunst heeft. In een filmpje over haar werk dat op internet circuleert, zegt ze daarover: “Het feit dat ik hier sta als een vrouw en een Latijns-Amerikaanse is belangrijker dan al het andere.”

Perspectieven veranderen

In hetzelfde filmpje vertelt de Venezolaanse dat boosheid over de domme vooroordelen die mensen hebben over haar geboorteland lange tijd een motor vormde voor haar werk. Maar dat is veranderd. “Een aantal jaar geleden reisde ik door Peru, Ecuador en Mexico en betrapte ik mezelf erop dat plekken er anders uitzagen dan in mijn herinnering. Op een bepaalde manier moest ik ook mijn vooroordelen onder ogen zien.”

Jezelf blijven uitdagen om de wereld steeds vanuit een ander perspectief te bekijken, blijft belangrijk. Sol hoopt dat de bezoeker het terras van de installatie daarvoor gebruikt. “Het maakt dat je iets hoger komt te staan en je blik op het kunstwerk verandert en misschien indirect ook wel je blik op de medemens”

Ontmoeting is essentieel

Voor Sol was het de eerste keer dat ze een indoor installatie met een open karakter maakte. Haar vorige werken hadden steeds een ommuurde binnenruimte die dienst deed als ontmoetingsruimte. Maar in het industriële gebouw van Kunsthal Extra City met haar hoge plafond moest een ander concept komen, voelde de kunstenaar onmiddellijk. “Ik wilde de hele ruimte benutten en de hoogte ingaan. Een gesloten box was daarom geen optie. De basisstructuur van de installatie is een kruis dat de ruimte in vier stukken deelt. De vorm doet denken aan het oriëntatiesysteem van een kompas dat in vier richtingen wijst en veelzijdige perspectieven en steeds veranderende gezichtspunten doet ontstaan.”

Het is de bedoeling dat bezoekers de installatie gaan gebruiken. Dat ze plaatsnemen op het terras, zich onder de verwarmingselementen opwarmen en met elkaar in gesprek gaan. “Bezoekers zijn een essentieel onderdeel van mijn kunstwerken”, benadrukt Sol.

______________________________________________________________________

‘Sol Calero. ISLA’, van 14.09 tot 08.12.2019 in Kunsthal Extra City Tijdens de tentoonstelling loopt in de cinema van Kunsthal Extra City doorlopend CONGLOMERATE TV. CONGLOMERATE werd in 2016 opgericht door Sol Calero, Ethan Hayes-Chute, Derek Howard, Christopher Kline en Dafna Maimon. Het onderzoekt de mogelijkheden van een televisiezender en gebruikt de organisatie- en programmastructuur van “televisie” terwijl het een collectief netwerk uitbouwt. CONGLOMERATE nodigt kunstenaars uit om hun eigen sets, reclameblokken en specials te realiseren voor de zender. Melodrama, documentaire, comedy, interviews, muziek en kunst worden tot één geheel verwerkt. www.conglomerate.tv

21.11.2019, 19:30 - Artist talk met Sol Calero & Christopher Kline (CONGLOMERATE) en screening CONGLOMERATE

0 notes

studeren-aan-tum-blog · 5 years

Text

Week 7 & 8

Toen ik een aantal weken geleden door het Olympiapark fietste, had ik bedacht dat ik graag een keer deze training daar wilde doen: heuvel training. Want, zoals je hieronder kan zien ligt er een mooie bult in het midden van het park. Er zijn verschillende paden aangelegd en het is volgens mij ook een attractie om naar boven te gaan – begrijpelijk wat het uitzicht boven is prachtig. Met enig vertraging, maar bij deze weer een blog. In eerste instantie dacht ik dat het allemaal niet zo spannend was geweest de afgelopen twee weken, maar als ik nu de foto’s terugkijk en alles achter elkaar zet, is het misschien toch leuk om te lezen, dan wel te bekijken. Niet dat ik me niet vermaak met kleine dingen en natuurlijk “gewoon” studeren, maar dagelijkse crazy Erasmus activiteiten of extreem veel fotowaardige momenten blijven uit, denk aan wekelijkse reizen, verrückte Partys, dagelijks verblijf in een Biergarten, enzovoorts, enzovoorts.

Zaterdag 11 mei 2019: Nog een keer Frühlingsfest!!!

Eigenlijk waren we allebei (nog) niet helemaal fit, een vriendinnetje en ik, maar we wilde heel graag nog een keer naar het Frühlingsfest, dit zou morgen eindigen, maar het weer voor zondag was niet al te best. Met het gedeelde idee van “nu of nooit”, hebben we om half negen ’s avonds spontaan besloten om er toch nog maar even heen te gaan. Wel of geen Dirndl aan? Zoals gezegd, we waren allebei niet helemaal fit, maar ja, we hebben die dingen nu net gekocht, dus moeten we ze ook dragen zo vaak als het kan. Om half tien kwamen we aan en hebben ons enorm vermaakt buiten de tenten (want deze waren vol en zouden over een uurtje ook al dichtgaan).

In Nederland heb je een melkcarrousel, wat heb je in München, juist ja… (Ik weet trouwens dat de vergelijking niet helemaal opgaat, maar denk dat het punt duidelijk is)

Een van attracties – dat is eigenlijk alles wat we gedaan hebben; rondgelopen, gelachen, in het spookhuis geweest, een achtbaan en dit geval hierboven. Ter info: ik was nog nooit in zoiets geweest, dus ja weer een bijzondere ervaring rijker…

Op den duur toch ook wel trek, dus een zakje Churro’s gedeeld. Het hoort hier in München misschien niet thuis, maar elke keer als ik die dingen weer eens eet, zal ik aan München denken, want dit was mijn eerste keer Churro’s eten, de zoete equivalent van een “frietje” kan ik wel waarderen (Nutella is trouwens een prima alternatief voor mayonaise).

Onze outfits tijdens deze avond. Voor de foto hebben we onze uiterst charmante windjacks uitgedaan trouwens. De reden dat we zo’n lol hebben, is mede te danken aan de persoon die bereid was van ons een foto te maken; hij nam zijn taak heel serieus met tips over hoe we moesten poseren zoals handen in de zij (het was een local), bij ons resulteerde dit in de slappe lach…

Woensdag 15 mei 2019: Verrassend

Voor dit semester zijn er een aantal Ringvorlesungen (ik heb besloten gezien het publiek dat het zoiets is als Studium Generale) over Umwelt. De gastspreker bij de tweede bijeenkomst (deze dag dus) zou ingaan op het thema Internationale Klimapolitik: Ein Treiber von Innovation?. Dit is natuurlijk interessant, maar het past daarnaast ook goed past bij waar ik mij in mijn studie mee bezighoud (de master is Innovations Sciences en een “focus” op Global Sustainability), daarbij zou de presentatie worden gegeven door een hoogleraar die mij door een docent van Technische Universiteit Eindhoven getipt was als interessant binnen “mijn” vakgebied. Je snapt het, ik keek ernaar uit. Helaas, een kleine verassing: de presentaties van vorige week en deze week waren omgewisseld. Na een opwelling van teleurstelling, was het de vraag, naar huis of blijven? De titel van de presentatie was (nu): Was unterscheidet den heutigen Klimawandel von bisherigen Klimaschwankungen in geologischen Zeiträumen und welche Auswirkungen hat er in den sensiblen Hochgebirgs- und Polarregionen? Ik besloot te blijven, dommer wordt je nooit van dit soort dingen en ik was daar nu toch. Achteraf een heel goede beslissing.

Naast een hoop “basics” en argumenten die me niet vreemd waren, werd het gaande weg steeds interessanter…

… nu ben ik een beetje sceptisch over de haalbaarheid van het onderste scenario, maar het is hoe dan ook een interessante uitbreiding van het rampenplan waar we met z’n allen op afstevenen.

Het permafrost dilemma is me bekend en dat gletsjers in rap tempo zich terugtrekken heb ik zelf waargenomen; de kaarten van mijn opa zijn niet meer representatief als het op de gletsjers aankomt in de gebieden waar ik mij zo nu en dan ophoud. Niets nieuws, maar bij het “probleem” permafrost in de bergen, daar had ik nooit echt bij stilgestaan. Misschien dat het voor veel mensen arbitrair is, maar als ik in bergen ben denk ik er niet aan dat plots ijs en steen lawine zich kan afzetten. Maar dit kan dus wel en gevolgen kunnen schokkend zijn (lees hele dorpen worden van kaart “geveegd”) en het is steeds waarschijnlijker dat het gebeurt.

Vrijdag 17 mei 2019: “trapped” en een heerlijke avond

Donderdag was het al een mooie dag geweest (eindelijk weer), maar vrijdag was het nog beter. Ik besloot mijn racefiets maar weer eens uit de kelder te halen en besloot via Garching (waar ook een gedeelte van de TUM gevestigd zit) een rondje ten noorden van mijn huis te maken.

Gebouw van Wiskunde en informatica, ik ben er niet binnen geweest, maar het zit er allemaal gelikt uit ….

… echter als je omdraait, is dit het uitzicht (Baustelle)….

… desalniettemin, gemoedelijk geheel.

Na deze kleine fotosessie, wilde ik mijn weg naar het noorden vervolgen. Helaas kon ik zo snel het fietspad dat er ligt (aldus mijn huisgenoot) niet vinden. Ik fietste eerst een stukje westwaarts en kwam uit op een grote weg (je mag daar volgens mij fietsen, maar als auto’s met 100 km per uur voorbij komen, doe ik dat liever niet). Vervolgens beproefde ik mij geluk richting het oosten, ik wist dat de Isar daar stroomde en zette in op een rustig fietspad gelegen naast de rivier, laten we het erop houden het was iets te rustig ….

… een gravlpad en een racefiets is ook niet de combinatie. Ik ben uiteindelijk min of meer dezelfde weg weer naar huis gefietst. Het weer maakte veel goed en de les was geleerd: check de suggesties van Google maps op veiligheid.

In de avond had ik wederom met een vriendin afgesproken. Het weer was mooi dus aten we in de Englische Garten. Op weg daarheen kwamen we deze binnenplaats tegen ….

… waar niet alleen de eerste aanblik mooi was, maar ook die naar boven.

Zonsondergang :)

Waarna we naar een Latijns-Amerikaanse bar zijn gegaan en hier een cocktail hebben gedronken (zij had een Pina Colada, ik een Munich Mule (dat is gin met limoensap en ginger beer, the best of both worlds (passende uitspraak, want het wordt ook wel een London Mule genoemd)) en aten Cachapa’s (dit zin Venezolaanse maiskoekjes), deel 2 van nieuwe dingen proberen.

Zaterdag 18 mei 2019: Maximale hartslag bereikt?!

Voor de geïnteresseerde: ik gebruikte uiteindelijk de paden enkel voor het warmlopen, naar beneden lopen en uitlopen, want het “echte” na boven lopen deed “recht” de heuvel op. Dit probeerde ik zo hard als ging, maar door de steilte viel het tempo wel mee. Echter eenmaal boven had ik duidelijk wel wat gedaan, daar tikte mijn hartslag de 195 slagen per minuut aan (de “berg” had dus (nog) niet hoger moeten zijn). Voor de mensen die zich afvragen “is dit gezond?”; je moet het niet te vaak doen en mijn kuiten en bilspieren waren de volgende dag wat zuur. Maar soms even “diepgaan” kan veel voldoening geven.

Voor en na, op de achtergrond op de voor-foto de bult, ik liep uiteindelijk niet hier, maar waar het nog iets langer doorliep.

En als je dit tafereel ziet, dan weet je dat ik ergens in de buurt aan het lopen ben. Ter verduidelijking, ik doe mijn ketting door mijn jas en dan kan ik in ieder geval warm naar huis fietsen (soms loop ik ook een stukje met een slot in de hand en bind vervolgens mijn jas vast aan het hek als ik met de echte training begin, zelfde verhaal).

Het uitzicht boven en in de verte de echte “jongens”, welke eveneens de reden zijn waarom ik dit doe; naar mijn mening, hoe fitter je bent, des temeer kan je ervan genieten.

Maandag 20 mei en dinsdag 21 mei 2019: Regen-regen-ruis, ik kom nat thuis…

Maandag was het weer niet te briljant, maar op een of andere manier kreeg ik het voor elkaar om in redelijke droge omstandigheden een rondje te lopen. Het had echter geen kwartier langen moeten duren; zoveel tegelijk regen heb ik hier nog niet zien vallen in München, een wolkbreuk (twee achter elkaar eigenlijk).

’s Avonds had ik college en gezien de omstandigheden was ik al met de metro gegaan, maar onderstaand het resultaat van de nog geen vijf minuten die ik nodige heb om naar huis te fietsen… Op dinsdag kwam ik wederom als een “verzopen kat” thuis.

Woensdag 22 mei 2019: Na regen komt zonneschijn!

En inderdaad, vanaf woensdag was het weer weer een stuk beter. In de avond liep ik mee met de TUMi loopgroep (hardlopen met Erasmus studenten en locals die zich enorm inzetten om het de internationals een beetje naar de zin maken en nee dit beperkt zich niet tot hardlopen).

Een mooie lucht, sorry voor deze thematiek in mijn blogs, maar ach het heeft toch wat?

Op zich een redelijk änliches foto, maar er is iets bijzonders aan: toen ik hier een kleine twee weken geleden was zat er nog geen water in de fontein, nu IJsheiligen geweest is, doen dit soort echt zomerse tafrelen ook weer hun intrede in het straatbeeld.

De rest van de week was niet heel spannend verder. Dit had er ook mee te maken dat ik dit weekend in Praag ben. Zoals eerder gezegd, ik hang niet heel extreem de “Erasmus student” uit. Echter, toen ik Zwitserland studeerde, ben ik ook een weekend met mensen met wie ik veel optrok naar Rome geweest, dat was bijzonder en maakt mooie herinnering. Een verglijkbare actie tijdens mijn tijd in München stond absoluut op mijn wensenlijstje, dus met een vier meiden gaan we een weekend naar Praag! Volgende keer meer daarover en over andere dingen (ik ga mijn best doen voortaan elke zaterdagochtend / begin middag een blog te plaatsen).

- Sbohem!

Oh en nog een laatste toegift, dit vond ik beide toch wel opmerkelijk …

Vergeten of is dit voor mensen die heel veel privacy wensen?

Ik denk dat kinderen met de step wel op de stoep mogen en dat is toch een stuk veiliger dan je mengen in het verkeer. Laat ik het zo zeggen, fietsen in München is Amsterdam next level +.

0 notes

mijnhorror-blog · 7 years

Text

Horror

Mijn naam is Jan en ik ben een echte horrorfanaat. Met horror bedoel ik niet alleen de horrorfilms die nog steeds een groot succes zijn en in grote getallen worden gemaakt maar ook boeken die je koude rillingen bezorgen. Ook luister ik graag naar duistere muziek zoals metal, doom en blackmetal en de inrichting van mijn huis is, volgens veel vrienden, te vergelijken met een middeleeuwse kerker. Het begon al als kind, toen ik een jaar of 5 was. Mijn favoriete attractie op de kermis was het spookhuis.

Je had spookhuizen waar je door heen kon lopen en waar er achter elke hoek wel een kermismedewerker stond om je te laten schrikken. Toch vond ik de spookhuizen die voorzien waren van karretjes het leukste. Wanneer je in een karretje zat en je zo het parcours van het spookhuis doorreed, had je geen enkele andere kant om op te gaan. Je kon niet stoppen, je pas vertragen of teruglopen. Dat gevoel heb ik nu ook nog steeds wanneer ik een horrorfilm bekijk.

Je weet niet wat er gaat komen dus je stapt als het ware in de film en zit deze tot het einde toe uit. Wegkijken of pauzeren is zonde van de sfeer die een goede horrorfilm vanaf het begin tot het einde teweegbrengt. Ook was ik er al snel bij toen ik de videotheek ontdekte. Wanneer mijn ouders van huis waren en ik toestemming kreeg om een video te huren, kwam ik vaak terug met de meest bloederige films terwijl mijn ouders dachten dat ik een nieuwe Disney had gehuurd.

1 note · View note

gamedomein · 6 years

Photo

Waar Nintendo is, is Ubisoft en wat is nou een betere manier om van die samenwerking te profiteren dan door zo veel mogelijk games naar het nieuwe platform te porten. We hebben natuurlijk al Rayman en Just Dance, maar nu mag ook het wereldberoemde bordspel Monopoly zich aan de rij met ports toevoegen, alhoewel. Voor Monopoly word ook altijd een nieuwe titel bedacht. Is Monopoly echt een goede keuze voor de Switch of valt deze party game in het niet?

Bekende board game in een fris jasje

Monopoly is een game die het liefst als bordspel gespeeld word. Toch zijn er genoeg fans van de games om iedere keer weer een nieuwe versie er van uit te brengen en terecht. De Nintendo Switch heeft genoeg in huis om van Monopoly een fantastische game te maken. Ook deze keer is er aan het klassieke jasje van Hasbro gedacht. De game voelt helemaal aan als een Monopoly game en eenmaal een bord gekozen krijg je ook een klassieke uitleg te verwerken. Nieuw deze keer is natuurlijk de ondersteuning voor motion controls, beweeg je controller om de dobbelstenen te gooien,.. En daar houden de truukjes eigenlijk wel op.

Ondanks het frisse jasje en de drie speelbare borden (Klassiek, Pretpark en Spookhuis) is er weinig nieuws onder de zon en dat is jammer. Er is genoeg ruimte op de Switch en de cartridges voor een hele batterij aan spelborden en sterker nog, als je kijkt hoe veel varianten er zijn van Monopoly (zelfs bijv. een Mario of Zelda editie mist hier) dan had Ubisoft er veel meer uit kunnen halen. Wij klagen overigens niet met de drie borden die in de game zitten, maar het had zeker uitgebreid kunnen worden. Wie weet komt dat nog!

Logische gebreken

Laten we stellen dat de Nintendo Switch geen krachtige machine is zoals de PS4 of Xbox One, toch weet zelfs deze simpele titel soms mateloos te irriteren met net iets te lange laadtijden en haperingen in de framerate. Waarom is ons een raadsel maar voor een titel als Monopoly is een framerate dropje ook niet heel erg. Wat wel irriteert is het wachten tot een level echt lekker geladen is. Wij hebben er niet heel erg veel last van gehad maar er zijn meldingen te vinden van een enkel laadscherm van zes minuten. Dat is natuurlijk wel vreemd op een console met cartridges. Als de game dan uiteindelijk draait dan heb je ook nog in een aantal gevallen last van kleine frame drops. Gelukkig kun je games tegenwoordig patchen en is er al het een en ander verbeterd aan de game. Is Monopoly leuk? Ja, Is Monopoly ook leuk op de Switch? Ook daar zeggen wij ja op, en dan niet vanwege het feit dat de game vlekkeloos werkt, maar vooral over hoe de game is opgezet. We weten allemaal dat de Nintendo Switch een fantastische machine is voor lokale multiplayer en een titel zoals Monopoly laat dat weer perfect zien. Wij nemen de wat langere laadtijden en de frame drops die afentoe voorbij komen voor lief en spelen graag op de borden die ons worden aangeboden. Waar Nintendo is, is Ubisoft en wat is nou een betere manier om van die samenwerking te | https://www.gamedomein.net/recensie/monopoly/

0 notes

wolferienblog · 7 years

Text

De Week van de Wolf. Een wekelijkse korte samenvatting van mijn bruisende leven. Al mijn avonturen heel kort op een rijtje. Speciaal voor jullie! Alsjeblieft.

Maandag

We gaan op vakantie! We gaan, met mijn schoonfamilie, vier hele nachten op vakantie in exotisch Biddinghuizen. En als je op vakantie gaat, dan neem je het een en ander mee. In ons geval, behoorlijk veel. Oeps! Gelukkig staat in de planning dat we pas na de middag weg rijden en dus heb ik de hele ochtend om te pakken, de laatste wasjes te draaien en het huis een beetje schoon te maken. Vier koffers, een tas met extra dekens en kussen, een krat met schoenen, een zwemtas en een krat met handdoeken worden op hoog Tetris niveau in de auto gepakt en dan kunnen we gaan!

Rond drie uur komen we aan op de plaats van bestemming, verkennen we allemaal onze stacaravan, pakken de spullen uit en verkennen het terrein. We verblijven op vakantiepark Riviera Beach van de Oostappen groep. Een vakantiepark met een centrale Plaza waar van alles te doen is. Die avond gaan we vast op onderzoek uit. We ontdekken een zwembad, een overdekte speelhal, gokautomaten en nog veel meer. Hier houden we het wel een paar daagjes uit! Na een voedzame maaltijd bij de plaatselijke cafetaria duiken we allemaal ons ieniemini bedje in zodat we de volgende ochtend weer fris en fruitig aan de dag kunnen beginnen!

Dinsdag

En we beginnen de dag goed! Op de bank, voor de tv (een hele oude, waar maar een paar zenders op zijn voorgeprogrammeerd, maar godzijdank is een van deze zenders Zappelin en dus vinden de kids het prima!) Er worden verse broodjes gehaald en even later eet de hele schoonfamilie bij onze in de stacaravan ontbijten. Na het ontbijt moet ik er aan geloven. We gaan zwemmen en dus hijs ik mijn enorme lichaam en in mijn nieuwe zwempak! Gelukkig maakt het Boaz en Midas niet veel uit hoe ik er uit zie en vinden ze het al lang tof dat hun moeder mee het zwembad in duikt! Na een uurtje spartelen ben ik er wel klaar mee en ook Midas is moe, dus gaan wij een dutje doen. Het plan is om vandaag te gaan eten in Elburg. Een super schattig stadje op tien minuten rijden van de camping. Restaurant de Haas spreekt ons allemaal aan en gelukkig hebben zij nog wel plek voor een groep van 14 personen.

Het eten bij Restaurant de Haas is goddelijk! De porties zijn enorm, er komen heel veel (seizoensgebonden) bijgerechten op tafel, er is (volgens de kenners) heerlijk zelf gebrouwen bier en de prijzen zijn super. Niet geheel onbelangrijk, het personeel is top! Allemaal zijn ze super vriendelijk en behulpzaam. We zijn, met de hele familie bij elkaar, nogal een zooitje ongeregeld. Maar bij De Haas worden we met open armen ontvangen! Mocht je ooit in de buurt van Elburg zijn, dan is dit restaurant echt een hotspot die je niet mag overslaan.

Tot grote vreugde van, nou ja, van bijna de hele familie, is er die avond Bingo achter in het restaurant! Mijn schoonzus en ik claimen alvast een lange tafel terwijl de mannen nog genieten van hun onbeperkte spareribs. Om half acht, als iedereen het eten op heeft, de bingostiften in de aanslag heeft en nog vol vertrouwen is dat wij gaan winnen, gaat de Bingo van start. De inleg is laag (7 euro voor een hele avond) en de prijzen zijn top! (350 euro is de hoofdprijs!) Zul je net zien dat wij weer helemaal niets winnen. Ach ja, wij hebben waarschijnlijk geluk in de liefde. Ondanks het verlies was het een top avond!

Woensdag

We beginnen de dag weer met een ontbijtje met z’n allen. Deze keer in de buitenlucht! Daarna gaan David en ik even Elburg in terwijl de rest, inclusief Boaz en Midas, weer een duik in het zwembad nemen. Als wij terug zijn en de rest uitgezwommen is, lunchen we met taart en spelen de volwassenen een potje 31-en terwijl de kinderen spelen in de overdekte speelhal. We eten die avond home made bami en nasi, buiten op de veranda. Allemaal met dikke truien en jassen aan en ik heb zelfs een dekentje om. Maar dat mag de pret niet drukken! Natuurlijk spelen we tot in de kleine uurtjes 31-en!

Donderdag

De laatste volle dag is aangebroken. Natuurlijk gaan we weer zwemmen, en spelen we daarna weer een paar potjes 31-en.

Het is genieten op de camping. De kinderen zijn oud genoeg (of hebben neefjes en een nichtje die oud genoeg zijn om op te passen) zodat zij alleen naar de speeltuin kunnen gaan. Zo kunnen wij in alle rust onze spelletjes (31-en dus, you dirty mind, you!) spelen, buiten, op de veranda voor ons huisje! Als het kouder begint te worden, verplaatsen we ons naar de Plaza. Hier genieten we wederom van de culinaire hoogstandjes van de cafetaria, spelen weer een paar potjes 31-en en spelen de kinderen in de speelhal. Helemaal top allemaal! Totdat Midas huilend bij ons wordt gebracht. Een meisje was op de glijbaan geklommen terwijl hij naar beneden aan het glijden was en boem. Hij geeft aan dat zijn voetje pijn doet. Midas is niet een pieperd. Als hij echt pijn heeft, dan is dat wel snel duidelijk. Het is al lang bedtijd geweest en Midas is moe én heeft pijn en dus gaat David vast met hem naar huis. Boaz en ik wachten nog even tot het spookhuis open gaat, maar als we de rij zien die voor de ingang van het spookhuis staat, besluiten we om toch maar niet te gaan. Misschien maar goed ook, want de neefjes die wel gingen vonden het behoorlijk spannend!

Vrijdag

We moeten om 10 uur uit het huisje zijn. Die nacht word ik meerdere keren wakker omdat ik bang ben dat ik me verslaap. Uiteindelijk rol ik om kwart over acht mijn bedje uit en begin ik met inpakken, opruimen en schoonmaken. Om kwart over negen is alles aan kant en trekken we de deur achter ons dicht en verzamelen we nog even in het huisje van mijn schoonouders tot iedereen klaar is om te vertrekken.

Midas heeft nog steeds een zere voet. Hij wil er niet op staan. Voor de zekerheid bel ik vast de huisarts om een afspraak voor het einde van die middag te maken. Iets voor tien rijden heeft iedereen het huisje schoon en rijden we in colonne richting Klarenbeek voor een brunch bij La Place. Daarna rijden we naar Twente. We halen Norris op, gaan naar huis om de eerste vakantiewas in de wasmachine te stoppen en ruimen de auto leeg om vervolgens naar de huisarts te gaan. Hoewel hij, net als ik, denk dat er niet echt iets ernstigs aan de hand is, wil hij toch dat we even langs het ziekenhuis gaan om foto’s te maken. Op de foto’s blijkt ook niets te zien. We moeten het even aankijken en anders na het weekend weer even met de huisarts bellen. Het is dan al zo laat en we zijn allemaal zo moe dat van koken niets meer komt. En dus halen we een allegaartje van McDonalds, diepvriespizza, kant en klare gehaktballetjes, lasagne en roomijs. Prima maaltijd om de vakantie mee af te sluiten!

Zaterdag

Vanavond is het dan eindelijk Halloween. Sort of. De “echte” Halloween valt natuurlijk op 31 oktober maar omdat dit aankomende dinsdag is, worden de meeste Halloween-feesten vandaag al gehouden. Het Vettt Halloween feest bijvoorbeeld!

Boaz en ik hebben er heel veel zin in maar ik voel me al een paar dagen niet helemaal fit. Ik heb om de haverklap harde buiken die heel erg pijnlijk zijn. Lopen is niet echt een optie. David stelt voor om dan een kortere optocht te lopen in Enschede zuid. Als ik dan toch niet zo ver kan lopen, kan ik altijd nog even blijven wachten bij mijn schoonouders, schoonzusje of nichtje tot de kinderen een snoepvoorraad hebben opgehaald. We zijn al onderweg naar Enschede (ik ben zelfs geschminkt!) als ik aangeef dat dit toch geen goed idee is. We draaien om, David zet mij thuis af en gaat daarna weer met de jongens naar Enschede. Voor de zekerheid bel ik het ziekenhuis. Dat had ik die middag ook al gedaan maar toen kwam ik er door drukte op de afdeling niet door en dacht ik: “laat maar, harde buiken gaan wel over, gewoon rustig aan doen!”. Omdat de harde buiken niet overgaan en ik geen zin heb om zonder verdere informatie de nacht in te gaan, besluit ik te bellen voor advies. Ik heb geen idee wat je moet doen bij harde buiken. Paracetamol? Warm bad? Warme kruik? Gewoon afwachten? Nog rustiger aan doen? Veel drinken? En dus bel ik het ziekenhuis voor advies. De verpleegkundige die ik aan de telefoon krijg, wil mij toch in het echt zien voordat ze advies gaat geven. Harde buiken kunnen namelijk ook echte weeën zijn. Ik geef nog aan dat ik toch wel zeker ben dat dit niet het geval is, maar daar neemt ze geen genoegen mee en dus rijd ik even later, nadat ik de schmink eraf gewassen heb, weer naar het ziekenhuis. Ik was er dan natuurlijk ook al een hele dag niet meer geweest en dus werd het ook wel weer een keertje tijd (sarcasm off) Een potje pis, lab onderzoek, een echo, een inwendige echo, een goed gesprek en tweeënhalf uur later mag ik weer naar huis. Conclusie: Blaasontsteking! Met de voorgeschreven antibiotica moet het over een paar dagen weer beter gaan. Tot die tijd, rustig aan doen. Gelukkig gaat het met de baby’s wel helemaal goed (baby één lag zelfs rustig op z’n duim te sabbelen terwijl z’n moeder werd gecontroleerd!) en dat is natuurlijk het allerbelangrijkste!

Zondag

Ik volg de instructies van de gynaecoloog op en doe niet zo heel veel, samen met Boaz en Midas. David haalt ondertussen de caravan van de camping. Dit weekend is het laatste weekend van het seizoen en dus moet hij weg. Als hij terug is, gaan we met z’n allen naar mijn schoonmoeder voor soep en broodjes en, natuurlijk, weer een potje 31-en! Een prima afsluiting van de vakantie!

Als iedereen het eten op heeft en de laatste dubbeltjes zijn verspeeld, gaan we naar huis. Boaz vindt het iedere keer weer vreselijk als we naar huis moeten. Hij wil het liefste altijd daar blijven, waar het gezellig is. Helaas kan dat niet altijd.

Thuis gooien we de jongens onder de douche, gaan zij op tijd, schoon én fris naar bed en beginnen David en ik met de eerste aflevering van nieuwe seizoen “Stranger Things”. Als ik mijn ogen tenminste open kan houden!

De vakantie is voorbij gevlogen! Hoewel we niet heel veel hebben gedaan, ben ik toch behoorlijk gesloopt. Mede door de twee onverwachtse ziekenhuisbezoekjes! Morgen begint weer een normale week zonder gekke dingen, hoop ik! Hoe was jullie week!? xx

de Week van de Wolf #64 De Week van de Wolf. Een wekelijkse korte samenvatting van mijn bruisende leven. Al mijn avonturen heel kort op een rijtje.

0 notes