Tumgik
#Milići
mentalnahigijena · 2 years
Photo
Tumblr media
Milići iz Bjelica I Milića crkva u Bjelice, Još kroza nju vire puškarnice, Tu pogibe osam Orlovića, od krvave sablje Ćuprilića…. “Gorski presto“.
KOMITSKE VOJVODE Kao neprikosnoveni borci za pravo, čast i slobodu Crne Gore porodica Milić sa svim svojim ograncima dala je u borbi sa srpskim trupama i domaćim izdajnicima 1918 godine svoju čestitu krv. To ne smije biti zaborvljeno. Krv su položili i mnogi drugi bratstvenici i plemanska braća. Iako se danas istorijski na različite načine tretiraju svi životi koji su pali za neodržive ideale u stvaranju Kraljevine SHS, što je i kasnije potvrdila FNRJ,  koja se nakon više državnih tvorevina raspala u krvavi bratoubilački rat i pretočila 2006. godine u prvobitni oblik (DRŽAVU CRNU GORU) žalimo za svim onim koji su u svim okupacijama, vjerujući u sulude ideje položili svoje živote u tuđoj zemlji i postali - "okupatori". Životu čovjeka ništa nije ravno a hrabro je jedino položiti život za svoju zemlju  i za svoju porodicu. Komitski vojnici koje je,  kako je to i poznato predvodio Krsto Popović, naizgled zaboravljeni oživjeli su i danas žive u istoriji Crne Gore i njene slobode. Poznato je, kako sam to čuo od jednog starog crmničanina da ljudi umiru dva puta i to onda kada umru biološki i kada ih ljudi zaborave. Komitski junaci živjeće dok postoji Crna Gora, malo li je. U ovom dijelu želim da Vam navedem nekoliko Komiitskih vojvoda i to: Andrija Jovanov Milić ( rođen 1985 - datum smrti nije poznat), u Dubu, Resna - Bjelički srez - Cetinje učesnik je Božićnog i Petrovdanskog ustanka 1919 godine; Poručnik crnogorske vojske i gerilski ratnik protiv prisajedinjenja KSHS.  Kuća mu je zapaljena septembra 1919. godine u Bjelicama od strane Stojana Popovića zajedno sa kućama drugih komita i to: Sava M. Milića, Pera B. Milića, Milana  K. Milića, Janka T. Milića, Boška Đ. Milića, Lazara - Laza A. Milića... Milan K. Milić (rođen 1894 - datum smrti nije poznat), u Dubu, Resna - Bjelički srez - Cetinje učesnik je Božićnog i Petrovdanskog ustanka 1919 godine; Njegova kuća je zapaljena  u Dubu. Njegovu su ženu tukli i primoravali da oda muža a zatim im tukli i ubili dijete staro 10 godina. Ilija Andrijin Milić (bez podataka o rođenju i smrti) u Dubu, Resna - Bjelički srez - Cetinje, učesnik je Božićnog ustanka 1919. godine, uhapšen oktobra 1919 godine. Lazar Lazo Andrijin Milić, (bez podataka o rođenju i smrti) u Dubu, Resna - Bjelički srez - Cetinje, učesnik je Božićnog ustanka 1919 godine, vodnik crnogorske vojske, izbjegao za Italiju. Blažo Milić, (bez podataka o rođenju i smrti) u Dubu, Resna - Bjelički srez - Cetinje, učesnik je Božićnog ustanka 1919. godine, vodnik crnogorske vojske, izbjegao za Italiju. Pero Boškov Milić (bez podataka o rođenju i smrti) u Dubu, Resna - Bjelički srez - Cetinje, učesnik je Božićnog ustanka 1919. godine. Božo Milić, (bez podataka o rođenju i smrti) u Dubu, Resna - Bjelički srez - Cetinje, učesnik je Božićnog ustanka 1919. godine, vodnik crnogorske vojske, izbjegao za Italiju. Bio pod direktnim starješinstvom Krsta Zrnova Popovića. Đuro Dragojev Milić, (bez podataka o rođenju i smrti) u Dubu, Resna - Bjelički srez - Cetinje, učesnik je Božićnog ustanka 1919. godine, zarobljen 26 novembra 1919. godine u rodnim Bjelicama. Boško Đ. Milić, (bez podataka o rođenju i smrti) u Dubu, Resna - Bjelički srez - Cetinje, učesnik je Božićnog ustanka 1919 godine, njegova kuća zapaljena je septembra 1919. godine; Bogdan Đurov Milić, (bez podataka o rođenju i smrti) u Dubu, Resna - Bjelički srez - Cetinje, učesnik je Božićnog ustanka 1919. godine, zarobljen oktobra 1919. godine u rodnim Bjelicama. Savo Ilijin Milić, (bez podataka o rođenju i smrti) u Dubu, Resna - Bjelički srez - Cetinje, učesnik je Božićnog ustanka 1919 godine. Savo M. Milić, (bez podataka o rođenju i smrti) u Dubu, Resna - Bjelički srez - Cetinje, učesnik je Božićnog ustanka 1919 godine. Drago J. Milić,  ( rođen 1870 - datum smrti nije poznat), u Dubu, Resna - Bjelički srez - Cetinje učesnik je Božićnog ustanka 1919 godine; imao je čin oficira, poručnik crnogorske vojske, uhapšen 27 januara 1920 godine a oslobođen dekretom regenta Aleksandra dana 28. novembra 1920 godine. Milan K. Milić, ( rođen 1894 - datum smrti nije poznat), u Dubu, Resna - Bjelički srez - Cetinje učesnik je Božićnog i Petrovdanskog ustanka 1919 godine; Drago Markov Milić, (bez podataka o rođenju i smrti) u Dubu, Resna - Bjelički srez - Cetinje, učesnik je Božićnog ustanka 1919. godine. Milo Milić, (bez podataka o rođenju i smrti) u Dubu, Resna - Bjelički srez - Cetinje, učesnik je Božićnog ustanka 1919. godine, izbjegao za Italiju. Periša N. Milić,  ( rođen 1967 - datum smrti nije poznat), u Dubu, Resna - Bjelički srez - Cetinje učesnik je Božićnog ustanka 1919. godine, uhapšen 27 januara 1920 godine a oslobođen dekretom regenta Aleksandra dana 28. novembra 1920 godine. Marko Petrov Milić, ( rođen 1890 - datum smrti nije poznat), u Dubu, Resna - Bjelički srez - Cetinje učesnik je Božićnog ustanka 1919. godine, oficir i poručnik crnogorske vojske,  uhapšen 27 januara 1920. godine a oslobođen dekretom regenta Aleksandra dana 28. novembra 1920. godine; Đuro Ristov Milić, (bez podataka o rođenju i smrti) u Dubu, Resna - Bjelički srez - Cetinje, učesnik je Božićnog ustanka 1919. godine, oficir i poručnik crnogorske vojske; Stevo Milić, (bez podataka o rođenju i smrti) u Dubu, Resna - Bjelički srez - Cetinje, učesnik je Božićnog ustanka 1919. godine, oficir i poručnik crnogorske vojske, izbjegao u Italiju, đe je u Gaeti bio u sastavu crnogorske vojske u egzilu (1919-1921) u III odjeljenju, III mitraljeske čete, III bataljona (komandir Stevan Pavlović); Radovan Šćepanov Milić, (bez podataka o rođenju i smrti) u Dubu, Resna - Bjelički srez - Cetinje, učesnik je Božićnog ustanka 1919 godine, uhapšen oktobra 1919. godine; Janko Todorov Milić, (bez podataka o rođenju i smrti) u Dubu, Resna - Bjelički srez - Cetinje, učesnik je Božićnog ustanka 1919 godine; Tomo Milić, (bez podataka o rođenju i smrti) u Dubu, Resna - Bjelički srez - Cetinje, učesnik je Božićnog ustanka 1919 godine, izbjegao u Italiju, đe je u Gaeti bio u sastavu crnogorske vojske u egzilu (1919-1921), potporučnik crnogorskih trupa; Bogdan Zaviše Milić,  (bez podataka o rođenju i smrti) u Dubu, Resna - Bjelički srez - Cetinje, učesnik je Božićnog ustanka 1919. godine; Poznato je i ako nemamo dovoljno podataka, neke od njih navodi Živko Andrijašević u svojim knjigama o Komitima,  da su u gerilskom ratu protiv srpskih okupacionih trupa učestvovali i: Jovan Milić Milutin Savov Milić Petar Savov Milić Rako Savov Milić Đuro Krstov Milić Radovan Đurov Milić Lazar Andrijin Milić Periša N. Markov Milić Đuro Dragojev Milić  Marko P. Milić ( Zagreda) Bogdan Živojinov Milić Jovan M. Milić (Limljani) Đuro Perov Milić (Limljani) Iz drugih bratstava u Crnoj Gori sa istoimenim prezimenom - MILIĆ, živote su položili prema podacima kojima raspolažemo i: Milić Spasoje( Kuči), komandir, major crnogorske vojske Međutim, postoje tu još određeni podaci koji bi trebali biti zapisani a komitska priča dopunjena u skladu sa zaslugama koje smo od njih dobili. Za pravo čast i slobodu Crne Gore! "Dragulj ostaje na cijeni i ako padne u blato; prašina ostaje prašina makar se digla do neba."
0 notes
prijedor24 · 3 years
Text
Dvije firme u BiH nevakcinisanim radnicima zabranile rad
Kršenje osnovnih ljudskih prava
Već dvije privatne firme u Bosni i Hercegovini obavijestile su svoje zaposlene da se moraju vakcinisati protiv koronavirusa, jer im u suprotnom neće biti dozvoljeno da rade. Slučaj preduzeća iz Bosanske Dubice i Milića, koja su zaposlenima postavili ultimatum o vakcinaciji, pokrenuo je pravu raspravu o tome mogu li firme to zahtijevati od svojih radnika, s obzirom na to da je vakcinacija u našoj…
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
Text
Minor earthquake, 3.4 mag strikes near Kakanj in Bosnia and Herzegovina
Earthquake News on http://www.earthquakenewstoday.com/2020/08/16/minor-earthquake-3-4-mag-strikes-near-kakanj-in-bosnia-and-herzegovina/
Minor earthquake, 3.4 mag strikes near Kakanj in Bosnia and Herzegovina
A minor earthquake magnitude 3.4 (ml/mb) has struck on Sunday near Sarajevo, Zenica, Tuzla, Bugojno, Travnik, Bosnia and Herzegovina. The temblor has occurred at 18:37:15/6:37 pm (UTC/GMT) at a depth of 10 km (6 miles). Did you feel anything?
0 notes
healthcoachpt-blog · 7 years
Photo
Tumblr media
Evo nas u Bosni i Hercegovini! #Milići
0 notes
savoxgroupbosnia · 2 years
Text
Tumblr media
Vrata i prozori su glavni dio kuće. Prilikom renoviranja doma morate odabrati najbolje prozore i vrata od kvalitetnog materijala. Danas su aluminijumski prozori i vrata u trendu jer odlično izgledaju uz moderne kućne interijere. Naši dizajneri u Savox Grupi dizajniraju prozore i vrata ekskluzivnog kvaliteta.
KONTAKTIRAJ NAS
Telefon: +387 65 222 228,
Adresa: Bosna i Hercegovina, Milići 75446, Jovana Cvijića 5,
0 notes
nagradneigrebih · 5 years
Text
Spisak dobitnika nagrada drugog izvlačenja nagradne igre “7 godina besplatnog goriva”
Spisak dobitnika nagrada drugog kruga izvlačenja nagradne igre “PORSCHE ZA 100 KM HPLUS GORIVA” pogledajte u nastavku. DOBITNICI NAGRADE – MJESEC DANA BESPLATNOG HPLUS EURO 6 GORIVA
REDNI BROJ IME PREZIME MJESTO 1 FIKRET BAJRIĆ TESLIĆ 2 ALEKSANDAR SEVIĆ BRATUNAC 3 DRAGOSLAV GOVEDARICA ISTOČNO SARAJEVO 4 MUSTAFA KALIĆ KOZARAC 5 MIDHAT JUSUPOVIĆ MILIĆI 6 GORAN STEVIĆ TESLIĆ 7 MILAN MARIC VIŠEGRAD
DO…
View On WordPress
0 notes
jedimolivolicom · 7 years
Photo
Tumblr media
Gvozden Lukić optužen za ratni zločin u Zaklopači Tužilac Posebnog odjela za ratne zločine podigao je optužnicu protiv Gvozdena Lukića, (1949.) iz mjesta Metaljka, općina Milići, državljanin http://ift.tt/2yXMgjz
0 notes
znamobaportal · 7 years
Photo
Tumblr media
http://www.znamo.ba/kod-vozaca-iz-sekovica-utvrdjeno-42-grama-alkohola-u-krvi/
Kod vozača iz Šekovića utvrđeno 4,2 grama alkohola u krvi!
U Šekovićima je lišen slobode vozač kod kojeg je utvrđeno prisustvo alkohola u organizmu u koncetraciji od čak 4,20 g/kg.
Policijski službenici Policijske stanice Šekovići isključili su ovog vozača putničkog automobila, inicijala N.P., iz saobraćaja te zadržali u prostorijama za zadržavanje osoba do otrežnjenja, saopćeno je danas iz Policijske stanice Zvornik.
U saopćenju se dodaje i da je, 24. juna, u saobraćajnoj nezgodi teško povrijeđen vozač motocikla, M.P. (1968) iz Han-Pijeska.
Do saobraćajne nezgode je došlo na magistralnom putu Zvornik – Milići, u mjestu Jošanica, kada su se sudarili motocikl marke „BMW“, kojim je upravljao M.P. i automobil marke „audi“, za čijim volanom je bila osoba O.P. (1998) iz Zvornika.
Vozač motocikla M.P. je zadobio teške tjelesne povrede, a kod osobe O.P. su konstatovane lake tjelesne povrede. Povrijeđeni su prevezeni u Opštu bolnicu Zvornik radi ukazivanja ljekarske pomoći.
0 notes
bosnjaci · 9 years
Text
Stevan Garić na Facebooku priznao da je njegov otac Rade učestvovao u zločinima u Vlasenici 1992.
SIN ODAO OCA: Stevan Garić na Facebooku priznao da je njegov otac Rade učestvovao u zločinima u Vlasenici 1992.
Sin jednog od osumnjičenih za ratne zločine protiv Bošnjaka u Vlasenici tokom 1992. godine poziva na protjerivanje Bošnjaka iz ovog gradića u istočnoj Bosni.
Izvjesni Stevan Garić, čiji se otac Rade Garić tereti za ubistvo Bošnjaka tokom sukoba u BiH, na privatnom profilu društvene mreže Facebook napisao je kako se Bošnjaci od njegovog oca i njega ne mogu spasiti.
Tako je mlađi Garić na svom…
View On WordPress
0 notes
vecernjak · 10 years
Text
Vara stanovnike i klijente banke i nitko mu ništa ne može
Vara stanovnike i klijente banke i nitko mu ništa ne može
Osoba čiji su inicijali M.D. osumnjičeno je da kao stručnjak za klijente u filijali u Milićima Balkan investment banke Banjaluka prisvojio 20.983 eura i 2.143 KM, te oštetio Banku za 21.647 eura i građanina Z.S. za iznos od 2.146 KM.
Protiv osobe M.D. pripadnici Policijske stanice Milići dostavili su Okružnom tužiteljstvu u Istočnom Sarajevu izvještaj o postojanju sumnje da je počinio kaznena…
View On WordPress
0 notes
adrofh · 11 years
Text
Los diarios de Rakia
Por Álvaro Bravo
Mílici, 14 de Agosto del 2013. 
Saltamos de la furgoneta de Albert con nuestras cámaras al hombro a modo de paracaídas y sin darnos casi cuenta nos ponemos a caminar bajo un sol abrasador de las diez de la mañana. No recuerdo ningún momento del viaje en el cuál no me estuviera asando de calor y aún así vi prudente llevarme una sudadera y dos pantalones largos en la maleta.  En la libreta tenía “Etno Selo”, ese era nuestro destino.
Edith y yo no tenemos ni idea donde estamos, vemos algunas casas dispersas que rodean una pequeña carretera serpenteante y mal asfaltada. El sol me deslumbra mientras saludamos a un alegre grupo que esta tomando un café cerca de lo que parece un comercio.  Entró primero con una sonrisa amistosa que trata de ocultar mi cara de haber pasado una mala noche por unos estruendosos ronquidos en la habitación compartida que sonaban a sirena de un barco y ¡¡plas!!!... Tropiezo con una caja puesta a traición de plátanos. La fruta madura cede bajo el peso de mis botas de montaña y el tendero exclama algo que no logro entender (imagino que debía acordarse de mis familiares) y se santigua con un movimiento rápido de su mano derecha.  Me revuelvo el pelo y pongo cara de no entender nada, ¿que hacía eso en la entrada?. Veo que Edith esta más centrada con el trabajo y comenta el típico “Je sam, slipak schoola” (Soy una estudiante de fotografía) y que veníamos a hacer retratos de la población. Me acerco a disculparme por empezar con tan mal pie en el pueblo y a ofrecer unos pocos “km” por los plátanos arruinados. Me mira ofendido y me pide más, no me queda más remedio que rascar mis bolsillos.
Vuelve a hacer la señal de la cruz y me quedo a cuadros de la importancia que podían tener eso de pisar fruta, debía ser algún símbolo de la mala suerte como un gato negro o el amarillo. Sale fuera con nosotros y nos presenta al grupo de fuera que ronda la cincuentena. Un hombre fornido, de espaldas anchas , barba blanca y espesa nos saluda con una radiante sonrisa y nos ofrece algo para beber. Vimos prudente comenzar sólo con un par de tazas de café antes de empezar con el lícor local. Hablamos en un inglés mañanero nada fluido y nos comentan donde podemos encontrar una familia grande que se dedicaba a destilar esta bebida. 
Tumblr media
El hombre de la barba se ofrece a llevarnos hasta ella en coche aunque estuviera a menos de 200 metros, pero no hay suerte y la casa esta vacía en ese momento. Después nos mencionan que vive un periodista en el pueblo que podría ayudarnos a buscar documentación, parece una buena idea hablar con él y cruzamos la carretera para esperar en una cafetería. Llegamos a tomarnos dos cafés más y para acompañarlos nos dan manzanas recién recogidas, algo perfecto para nuestro estómago débil. Es nuestra mejor forma de reunir información.
Tomamos nuestro segundo café del día mientras esperamos durante casi una hora a que apareciera el periodista y no termina de llegar, estaba durmiendo y se ha olvidado de nosotros. Así que tenemos menos tiempo para cumplir con nuestro objetivo de encontrar una familia más extensa. Cruzamos el río que divide en dos Mílici hacía unas casas bajas con huertos pequeños, montones de henos secándose al sol y simpáticos cerdos que parecen sonreír aunque alguno hace un amago de dar un mordisco al acercar mucho la mano . 
Nos encontramos con Tania, de 18 años y pelo teñido de moreno, que vive junto a su madre y una hermana adoptada. Más tarde aparece su tía con la que comparten casa. Llama la atención que sea una familia atípica, compuesta  solamente por mujeres. Nos permiten hacer un retrato pero hay un malentendido y creemos en un principio que nos están pidiendo dinero por permitir hacer las fotos. Era una casa en bastante mal estado y se podía intuir fácilmente que esta familia tenía dificultades económicas. Pero cuál será nuestra sorpresa cuando descubrimos que nos están ofreciendo dinero por haberles sacado unas fotografías,.“¿Cuanto queríamos por ellas?”, insistían varias veces. “Nada, solo era por practicar”, las enviaríamos por correo a nuestra vuelta. Un negocio lucrativo que jamás se nos hubiera pasado por la cabeza.
Más adelante continuamos siguiendo el curso del río, donde se esta mucho más fresco y nos encontramos con Dado Kípic, un joven de origen serbio que estudiaba ingeniería en la ciudad de Tuzsla, a más de media hora en coche  pero prefería vivir en este pueblo tranquilo. 
Se ofrece a llevarnos hasta su casa para poder conseguir el retrato familiar y cruzamos un pequeño puente de aspecto bastante inseguro, con tablas mal puestas y algo separadas que crujen bajo el peso de nuestros pies. Dado cruza alegremente y con paso firme haciendo que las cuerdas oscilarán peligrosamente de un lado a otro. Ascendemos entre pinos por una pendiente empinada hasta llegar a la casa de la familia Kípic, de piedra y con unos bonitos listones de madera oscura. En el jardín hay varios rosales en flor y árboles frutales.  Llega su hermano menor  y nos ofrece el cuarto café del día junto a nuestra vieja conocida Rakia, aunque en esta ocasión era destilada de pera. Un vaso  pequeño que sienta como un tiro al estómago por muy digestivo que digan que sea (me creo que mate todo bicho viviente, especialmente personas). Sin tregua nos ofrecen el segundo y comento que Edith es una campeona en estos asuntos, hacía un par de noches me había dejado k.o al resistir cinco chupitos como si nada. Lo único seguro es que nuestra capacidad para comunicarnos crece exponencialmente. Hablamos de nuestro viaje, de  donde hemos estado y lo que nos queda por recorrer. Hablamos de cómo el carácter de la gente de Bosnia se acerca sorprendentemente al de nuestro país, a la imagen abierta, luminosa y amable que se asocia las personas mediterráneas. Más Rakia con el estómago vacío y ya no tenemos muy claro si hablamos en serbio, bosnio, castellano o inglés. Hablamos de política, de como hay varias naciones dentro de bosnia y comunidades . Milenko conocía bien el caso español de ETA y de tensiones territoriales que se han tratado de frenar equívocadamente con un centralismo fuerte. Algo similar sucedía con Serbia, que había comunidades que no se sentían tan representadas ( como era el caso de la bosnia,que arrastraba el estigma religioso y del imperio otomano).
Cuando surge el tema de la guerra, tanto Milenko como Dado adoptan una actitud distante a la hora de establecer un clásico esquema de malos y buenos simplificado en una Serbia y una Croacia con ánimos expansionistas tras la desintegración de Yugoslavia. Milenko trataba de explicar que no era tan sencillo como decir que era bosnios contra serbios. Ya que el vivía en bosnia y era de origen serbio, como muchos de sus compatriotas. Todo estaba mucho más mezclado y me dio la razón cuando hubo interés en fomentar unos nacionalismos excluyentes y agresivos por parte de políticos y medios de comunicación que movilizaban en bandos a la opinión pública. Enfrentándolos, dividiéndolos y con terribles consecuencias para la población, quien sufre en toda guerra sin entender de bandos.
En mi embriaguez me costaba entender como hacía 20 años podía haber sucedido una guerra tan cruenta y que gente de mirada serena y sonrisa amable perpetrarán semejantes barbaridades por ambos bandos. La conversación se va volviendo más relajada cuando Edith les invita a España, que tienen su casa en Galicia y la mía en Madrid e intercambiamos las direcciones de correos electrónicos. 
Pierdo la cuenta de los vasos de infierno florido que se deslizan por nuestras gargantas mientras las ascuas del cigarro de mi compañera se consumen con la brisa del mediodía. Nos enseñan algo  de música electrónica de allí que nos recuerdan a la noche madrileña y ya es perfecto para terminar de aturdir nuestros sentidos. “Son casi las cuatro, la hora de estar de vuelta”. Tenemos que rechazar las invitación de entrar a comer, mientras les preguntamos la dirección de nuestro destino a lo que responden con una mirada atónita. “Más de 120 km” y no les sonaba que estuviera más allá de la frontera. Esto era ya un preludio que nos esperaba un viaje bastante complicado.  Bajamos dando tumbos y muertos de calor mientras se oye alguna risa divertida a nuestras espaldas. 
Caminamos y caminamos al borde de la carretera sin que pasen apenas coches. Para llegar al sitio a tiempo necesitábamos un milagro y una máquina del tiempo. Planteo sino será mejor volver directamente a casa. “Nada, no nos damos por vencidos” dice Edith. El calor se agolpa en nuestras sienes mientras levantamos el dedo pulgar en vano.  Un coche hace un amago de parar pero cuando le anunciamos hacía donde nos dirigimos, nos mira escandalizado y arranca velozmente, murmurando algo así como que estábamos locos. 
Las fuerzas pueden flaquear pero no nuestro ánimo, así que seguimos intentándolo . ¡Joder! Con unas piernas bonitas y bronceadas a mi lado no puede ser tan difícil. Aquí sin saberlo sigo uno de los consejos claves del experimentado Félix, es hora de jugársela a una con las armas femeninas. Me alejo cruzando la carretera hacía unos arbustos a ver si había suerte y pasa un camión de largo que poco a poco reduce la velocidad, ¡conseguido!. Zeljko era un tío ancho, de carcajada estruendosa que le congestionaba toda la cara al reír y gafas de sol subidas.  Va en nuestra dirección y nos comenta que suele hacer viajes largos por Europa y conoce bien la zona. Vive en Roma y habla algo de italiano y  conoce algunas palabras sueltas en castellano, nos muestra que detrás de los asientos esta su cama donde hace más de una vez noche. Edith va encima mío y no es el asiento más cómodo del mundo, hay varias cajas a mis pies que me impiden estirarme pero estamos de camino. No hace falta nada más. 
Pasan a toda velocidad a nuestro alrededor campos de trigo como pequeños lagos dorados, agrupaciones de casas en torno  a la carretera y alguna vía de servicio solitaria. El motor ruge como un trueno y compruebo otra vez más las relajadas costumbres al volante en estos lares cuando nuestro alegre camarada manda un “sms” en una recta, algo que junto a los cinturones desabrochados eran un clásico del viaje . A nuestra izquierda vemos el enorme río Drina, como el tabaco más barato y que sólo los españoles fumábamos, con profundas aguas turquesas que fluyen majestuosamente. Los bosques son más espesos y verdes y apreciamos la naturaleza en su esplendor vibrante. 
Tumblr media
Creo que la Rakia y la insolación me estaban poniendo sensible hacía mundos místicos y tarareaba para mí una canción de la película “Into the wild”, “No ceiling”. Sentirme hermano del agua y la necesidad de  fundirme con ella, sentirme como un alegre sabio que transita los senderos del dharma, el mismo Han San dedicándole un haiku a la montaña donde moraba o un poeta simbolista teniendo iluminaciones con su hada verde.  Es un episodio que tengo que atribuir a la falta del sueño, el calor y el alcohol como único sustento. Anote después en el cuaderno imágenes transformadas en palabras:
                                               “ Aguas claras, 
                                                   los bañistas se zambullen
                                                             como peces de colores.”
                                                                                                         “Cae el sol
                                                   la carretera, 
                                                       una sierpe de alquitrán
                                                que se retuerce hacía el horizonte”
Mi momento de feliz de abstracción se vio interrumpido por un fuerte acelerón cuando Zeljko decidió adelantar a un camión como si de una carrera se tratase. El tío no perdía la sonrisa y parecía encantado de llevarnos. Se creía que ambos éramos hermanos y al comprobar que no y que no había nada entre nosotros, empezó a dedicarle más sonrisas y halagos a Edith . Nos acercamos hacía un paso fronterizo y justo en frente vemos durante un momento a Adriana y a Raquel creyendo que nos saludaban pero que por la noche descubrimos que nos indicaban justo la dirección contraria. Zeljko nos anuncia que cambia de dirección, nos hace un boceto acerca de por donde había que seguir y nos desea suerte. 
Otra vez en el arcén buscando a alguna alma caritativa y esta vez sí que tenemos bastante más suerte cuando tras diez minutos para un joven de veintimuchos al que le enseñamos el boceto y asiente.¡Continuamos nuestra accidentada marcha!, nuestro compañero de viaje es callado y bastante nervioso, no para quieto en ningún momento. Revuelve la guantera en busca de algún papel, saca una caja de cigarrillos y nos ofrece uno a cada uno. Conduce bastante deprisa y saluda a un par de camioneros que explica que son amigos suyos. El también trabaja como transportista, de un poco de todo y nos comenta que esta noche tiene pensado ir a hacer surf a Montenegro. El sol empieza a caer y nos deslumbra, Edith está atrás realmente cansada y con mala cara. No hemos comido nada desde hace horas. 
Nos acerca hasta una parada de bus cuando nos anuncia que su casa está allí, en veinte minutos tenemos uno hasta Etno Selo. Nos pregunta algo preocupado si estamos bien, si necesitamos comer algo o dinero. El que se empieza a preocupar soy yo acerca de si tenemos tan mala pinta como para ofrecernos todo eso. 
Decidimos que nada de bus, que es cuestión de principios hacer la ruta integra a dedo. Y tras ver muchos coches pasar acelerando el paso, un “Ford” de aspecto destartalado nos recoge hasta la última etapa del viaje.  Un padre y un hijo que rápidamente se preocupan por saber de que equipo español somos, se escucha un “Barsa”, “Milosévic” y  más risas.
En la parte de atrás del vehículo Edith esta medio dormida en mi hombro y yo tengo que luchar contra el sueño traicionero. Por fin se para en un parking que desde el principio me parece surrealista. Una especie de complejo hotelero de lujo, con edificios que imitan castillos y que parecen sacados de un jodido mundo encantado de Disney.  No sé cómo íbamos a entrar allí con estas pintas y alrededor no había nada, algo parece que falla con las instrucciones de ir hasta un lago. Vale, había una especie de laguna artificial con puentes pero, ¿qué era eso?
El momento más feliz del día es cuando descubrimos que no estamos solos aquí y que hay más gente del grupo.  Iñigo , Irene, Isa, Ana, Silvia, Patri y Javi nos están saludando. Abrazos y risas mientras contamos nuestras peripecias aunque rápidamente nos informan que esto parece una broma. Que no hay nadie más y que parece que nos han dejado en una dirección errónea. Guay, cojonudo. “¿Ahora que?”. Las palabras más sabias que oigo son vamos a tomarnos unas cervezas y ya se resolverá todo de alguna manera. Sin haber aterrizado ahí muy bien veo que Javi se esta montando en un taxi y nos ofrece volver, aún necesitábamos un respiro.
Iñigo está entusiasmado con la chica que vende helados y conversa animadamente mientras le pide una fotografía. Desde luego sabe no perder el tiempo aunque luego tenemos nuestras diferencias si era o no tan guapa de cara.  Nos sentamos a esperar una llamada del resto cerca del lago de nuestro particular destino y pedimos varias cervezas por error de uva, una marranada que parecían zumo con algo de gas. Suena mi teléfono y por fin consigo hablar con Albert que están buscando donde nos encontramos, que si estábamos todos bien y que esperamos un poco a que nos recogieran. Habíamos hecho el gañán al no pasar la frontera con Serbia y nos habíamos desviado más de 90 km.  El nombre del punto de encuentro significaba “pueblo bonito” y había varios por toda la región. Más cervezas para continuar la espera y cuando empieza a anochecer y la furgoneta de Jordi debe estar al caer con su “Vuelve a por mí”, salimos hacía afuera. 
Para que el ánimo, ni el buen humor decayeran abrimos la botella de Rakia casera de Irene para darle unos buenos lingotazos y así matar también el hambre, aquí descubro hasta sus propiedades nutritivas. Iñigo propone un par de bailes que seguimos con entusiasmo al son de nuestras voces, mientras los coches nos miran alucinados. Uno de esos coches debe ser Jordi que confió que ya con un poco más de perspectiva lo vea con cierto humor al gafado y perdido grupo madrileño.
Cheers,
Alvaro
0 notes
Text
Minor earthquake, 2.9 mag has occurred near Srebrenik in Bosnia and Herzegovina
Earthquake News on http://www.earthquakenewstoday.com/2019/09/22/minor-earthquake-2-9-mag-has-occurred-near-srebrenik-in-bosnia-and-herzegovina/
Minor earthquake, 2.9 mag has occurred near Srebrenik in Bosnia and Herzegovina
A minor earthquake with magnitude 2.9 (ml/mb) was detected on Sunday near Tuzla, Slavonski Brod, Brčko, Bijeljina, Vinkovci, Bosnia and Herzegovina, Croatia. The temblor was detected at 05:28:53/5:28 am (local time epicenter) at a depth of 10 km (6 miles). How did you react? Did you feel it?
0 notes
prijedor24 · 7 years
Text
Polio dvojicu muškaraca benzinom i pokušao ih zapaliti
Policija u Milićima lišila je jučer slobode K.N. iz te opštine, zbog postojanja osnova sumnje da je počinio krivično djelo izazivanje opšte opasnosti.
K.N. se sumnjiči da je u ugostiteljskom objektu, koji se nalazi u sastavu benzinske pumpe u Milićima, benzinom polio L.P. i S. B., te ih pokušao zapaliti.
Policijski službenici rade na dokumentovanju i procesuiranju navedenog djela, saopšteno je…
View On WordPress
0 notes
savoxgroupbosnia · 2 years
Text
0 notes
savoxgroupbosnia · 2 years
Text
Montazne Kucice
“Savox” je osnovan 1989. godine, a njegov osnovni proizvodni program je proizvodnja montazne kuce i objekata, drvo i drvo-aluminijum stolarije i vrata i peleta. Koristeći naučna dostignuća i razvoj opreme drvne industrije, pomičemo granice kvaliteta do najviših mogućih standarda. KONTAKTIRAJ NAS Telefon: +387 65 222 228, Adresa: Bosna i Hercegovina, Milići 75446, Jovana Cvijića 5, Mail: [email protected]
1 note · View note
prijedor24 · 3 years
Text
Horor: U kući pronađena dva tijela
Policija je pronašla dva tijela u porodičnoj kući u mjestu Glušac kod Milića, rekao je Srni portparol Policijske uprave (PU) Zvornik Miljan Bobar. Bobar je dodao da je Policijskoj stanici Milići jutros u 10:10 sati prijavljeno da su u ovom mjestu pronađena dva tijela. Policija je o događaju obavijestila dežurnog tužioca Okružnog javnog tužilaštva u Istočnom Sarajevu. Dežurni tužilac je s…
Tumblr media
View On WordPress
0 notes