Ne bileyim keşke duvar yumruklasaydım , bağıra bağıra ağlasaydım , boğazlarım acıyana kadar çığırsaydım, bir yerleri hırsla döküp kırsaydım ama hiçbir şey olmamış gibi bakmasaydım etrafa. Normalleştirip kabullenmeseydim. Sakinlik bir yerden sonra öldürüyormuş...

Bazen kafanın içi,olabileceğin en kötü yerdir.

bi insanın tırnakları gibi, mahvolabilirmiş bi anda hayatı...

evrimi kabul etmeyen bi biyoloji hocam var nasıl ama 🤙🏽🤙🏽🤙🏽

Geri dönmeyi istiyorum ama çok sıkıldım bunaldım. Karanlıklarda yürümek istiyorum. Yağmurlarda koşmak istiyorum. En çok istediğim de tamamen insanlardan uzak oturup kendi başıma kafayı çekmek istiyorum. Sadece havayı rüzgarı dinlemek istiyorum her şeyden uzaklaşıp...

Sen hiç bir şeyi olmayan ama kaybedecek Bi şey olan Bi adamsın Ali.

İnsan mutluyken de hüzünlü olabilir .

Espiri yaparken de ağlayabilir ve gülerken iç çekebilir .

Tıpkı kafayı yerken aklı başında olduğu gibi…

Artık kendimi akademik bir İkarus olarak değerlendiriyorum. Asla erişemeyeceği yerin hayalini kurup boktan bir kanatla güneşe uçmaya çalışan ve yenik düşüp ölen haddini bilmez bir hayalperest/idealist

Hayır plant cognition çalışacağım ya da onu da boşverin ben akademide çalışacağım, "bilim insanı" olacağım derken neye güvendim acaba? (burada kendime Firdevs Yöreoğlu tonlamasıyla APTAL! diye bağırıyorum içimden)

Sanırım kendimi bir İngiliz asilzadesinin torunu sandığım hayallerin içinde kaybolmuşum bu kararları alırken. Neyine kızım senin ya, senin ne anan zengin ne baban zar zor güç bela bir master yaptın şükret otur yerine di mi daha neyin hayalini kuruyorsun yani. (Burada da Müge Anlı tonlamasıyla senin paran yok beni delirtmek mi istiyorsun diye bağırıyorum kendime) kdkwkdw

Kendime çok kızgınım hem bu yukarıdaki bilişsel çarpıtmalarla dolu yıkıcı düşüncelerle kafam dolduğu için hem de bu düşüncelerin ardındaki kontrol edemediğim gerçekler için.

Daha kolay bir yol seçebilirdim kendime... Bugüne kadar hiç içimden gelmedi öylesi, ama delicesine de yorgunum, bu belirsizlik içinde boğulmaktan, belirsizlikten ziyade beni daha da korkutan şey sonunda hiç istemediğim bir yola zorunda kalıp isteğimden vazgeçmek :/ Belki bulduğumu severim ama umduklarım aklımdan da hiç çıkmaz bir kenarda hep keşkesi kalır. Ve o keşke beni ince ince içerden yer bitirir.

Biliyorum keşkesiz bir hayat imkansız, aldığımız her kararla diğer ihtimali öldürüyoruz en nihayetinde. Ama en azından keşkelerimin bir kısmını seçebilsem en azından bu konuda...

biraz rahatsız edici tagler

bana bıraktığın cam kırıklarıyla uyumuşum, gördün mü çarşafımda griyi kapatan kırmızıyı güneşin aydınlattığı kırık ışıklarından...

kendim hakkında öyle çok büyük şikayetlerim yok, üç beş rahatsız olduğum şeyim var ama bir türlü başa çıkamıyorum bunlarla anasını satayım

rahatlamak için ne yapsam sonunda kafayı yiyorum

ağlarken çok güzelmişim, çektiğim videoyu izleyip ağlamaya devam edebilirim :d

ciddiyim bu arada evimi sevmiyorum bir aydır evde değilim kabus görmedim son gün hariç ve uyurken panik olmuyordum korkutucu geliyor biraz

Yav başlıcam böyle sürücü kursuna yaa 8 aylık kurs mu olurmuş