Каталог и филм за шейсет годишната на галерия „Петко Чурчулиев"

Градската художествена галерия "Петко Чурчулиев" в Димитровград отбелязва този година своята 60-та годишнина.  Открита е на 24 май 1962 година като художествена сбирка към ГНС. Най-голямо обогатяване на своя фонд галерията има през периода 1974-1991 г. , когато е отдел “Художествен” към градския музей. С протокол №23 от 5 май на Министерството на културата през 1991 г.  Художествената галерия е призната за самостоятелен институт.

По повод годишнината бе представен юбилеен каталог с дизайнер талантливата плакатистка и художничка Люба Томова и документален филм, посветен на галерията в Димитровград с автор-режисьор Славян Костов. Премиерата се състоя на 18 ноември, малко повече от две седмици след като Люба Томова получи Голямата награда на 10-то юбилейно издание на Международното триенале за сценичен плакат на 1 ноември.

Славян Костов, Емилия Стоева и Люба Томова

Важното и ценното е, че Люба е първият български автор, който печели Голямата награда в неговата история, позната и авторитетна в целия свят. За това вълнуващо не само за нея събитие във „въпреки.com” може да прочетете тук. Миналата година тя гостува през юли в галерия „Петко Чурчулиев“ с нейни авторски плакати с изложбата „Асоциално за социалното. Стъпка 2“.

Но да се върнем към Димитровград, наричан някога „градът на мечтите“ и галерията. На представянето на каталога и филма в пространството ѝ, където е експонирана изложба на забележителния художник академик Румен Скорчев (1932-2015), уредникът на галерията Емилия Стоева: “Работата по този проект беше вълнуваща и предизвикателна и продължи година. Благодаря на екипа, с който работихме усърдно. За мен, като нов уредник това бе полезен опит и подробно и в детайли се запознах с фонда на галерията”. Каталогът и филмът се реализират благодарение на спечелен проект по програма „Визуални изкуства 21“ към Национален фонд  „Култура“. В албума е пресъздаден богатият фонд на галерията с неговите автори, събиран през последните шест десетилетия.

От филма - откриването на петото биенале на сценичния плаката в Димитровград

Филмът проследява историята на галерията от нейното създаване до днес. За нея разказват уредници, работили в нея, художници, общественици, граждани с отношение към изкуството. Припомня и за художника и преподавател, чието име носи галерията – Петко Чурчулиев (1942-1995 г.), която от 1998 година по решение на Общинския съвет в града. Припомняме, че през ноември 2020 година се откри негова ретроспективна изложба в галерия „Средец“ на Министерство на културата. Той е роден на 8 юли 1942 г. в пловдивското село с. Искра, но от 1963 г. живее в Димитровград. Учи специалност „Живопис“ във ВТУ „Св. Св. Кирил и Методий”. В периода 1963-1967 г. работи в ЦРБ – „Марбас” – Димитровград, като ел. монтьор и заводски художник. Дипломира се през 1971 г. Работи като художник на Градски народен съвет, като уредник на Художествената галерия и преподавател по изобразително изкуство. Бил е член на Ателие на младия художник (АМХ) и член на ръководството на Съюза на българските художници - група „Хасково“. Реализирал е сам и в съавторство с Атанас Яранов, Михалис Гарудис, Владимир Пенев, Кольо Гецов, Георги Стойнев и други над 10 монументални произведения – стенописи, керамични пана, сграфито. През 2001 г. е представена изложба – дарение от семейство Чурчулиеви за ГХГ „Петко Чурчулиев”.

Петко Чурчулиев "Автопортрет"

За художника авторитетният изкуствовед Максимилиан Киров (1930-2003) пише навремето: „Петко Чурчулиев е сравнително по-слабо известен от редица други представители на своето поколение. Но причините за това не трябва да търсим в изявите му като творец, а в неговата чисто човешка скромност. Уединен в своя личен свят, той разкрива в творчеството си една много деликатна творческа художническа чувствителност, намираща израз не само в приглушения като тоналност колорит, но и в умението да види и усети духовната чистота на своите персонажи. Дори когато чувството го кара да подчертае експресивността на пластичния език, живописецът никога не напуска пределите на своята естетическа и емоционална мярка.“

В края на живота си Петко Чурчулиев изявява един много своеобразен възглед за сюрреалистично въздействие на картината, който намира израз в разбирането му за нефигуративно изкуство, защитено авторски на много високо художествено равнище. След като завършва живописния отдел към Великотърновския университет при проф. Васил Стоилов през 1971 г., той живее и твори в Димитровград, където в продължение на пет години е уредник на Градската художествена галерия. Това не му пречи да участва в голям брой окръжни и общонационални изложби. Неговите творби са притежание на НХГ в София и галериите в Димитровград, Шумен, Хасково, Благоевград и на няколко частни колекции в България, Гърция и САЩ. Негови творби участват и в музейната колекция на Петер Лудвиг в град Аахен, Германия. Неговият син Стефан също е художник и през октомври миналата година имаше изложба в столичната галерия „Контраст“ „Натюрмортът“, от пясък. А за баща си каза, тогава: „Целият занаят съм взел от него. Той беше първият ми учител, с него сравнявах всичко. Цялата философия, отношението към живописта е от него.“

От филма - ГХГ "Петко Чурчулиев" в Димитровград

Връщаме се към всичко това, за да подчертаем, че семейство Чурчулиеви за от големите дарители с картини на димитровградската галерия в годините. Значими дарители на галерията през 80-те години са почти всички предприятия в града – ДЗ “Вулкан”, Химическият комбинат Димитровград, Мини “Марбас”, Полиестерният комбинат и др. Дарители са и някои от местните художници. С големи колекции в дарителския фонд са: СБХ, подарил театрални плакати от изданията на Биеналето на българския театрален плакат, провеждано в града (1980 – 1990 г.); Валя Крайшникова, подарила 25 картини от своя баща Асен Крайшников (1911-1987 г.) – първия дипломиран художник и учител в града Семейство Чурчулиеви, дарило 33 картини от художника Петко Чурчулиев (1942-1995 г.) – един от основателите на художественото ядро в града.

Галерията притежава творби от известните български живописци Александър Петров, Борис Данков, Стефан Гацев, Дора Бонева, Лиляна Дичева, Васил Вълев, Веса Василева, Иван Кирков, Николай Майсторов, Атанас Шаренков, Ганчо Карабаджаков и други.

Българската графика е представена с авторите Стоимен Стоилов, Борислав Стоев, Георги Лечев, Захари Каменов, Иван Димов, Тодор Панайотов, Иван Нинов, Анастасия Панайотова, Стоян Стоянов, Христо Нейков.В раздел “Скулптура” са пластиките на Альоша Кафеджийски, Маргарита Пуева, Христо Харалампиев, Снежана Симеонова, Иванка Сокерова, Кирил Матеев, Румяна Русинова. Новосъздаденият раздел “Нови форми” засега е съставен от творби на авторите Недко Солаков, Кирил Прашков, Дан Тенев, Румен Богданов, Кольо Карамфилов, Моника Фишер и Христо Явашев. В галерията са представени и художници от региона.

От ляво на дясно: проф. Божидар Йонов, Юрий Дачев, Люба Томова и проф. Георги Янков

Припомняме и още важни неща за галерията в Димитровград. По повод на 10-то юбилейно издание на Международното триенале на сценичния плакат един от неговите създатели проф. Божидар Йонов сподели: “Началото, все пак не беше в София, а в Димитровград – едно малко представяне на български плакатисти с театрален плакат в града и там дойде идеята то да премине в София и оттам да стане международно.“ Представянето на българския театрален плакат има шест издания в Димитровград. Галерията „Петко Чучурлиев“ е една от малкото в страната, която има отдел Плакат и там се пазят безценни образци. Организаторите на Триеналето са поели ангажимент от всяко да правият колекция от избрани шедьоври и да ги даряват на галерията. Може би именно за това и през май, около датата на откриването на галерията изложбата, която се откри тази година беше наречена "Запазена марка" с куратор доц. Ненко Атанасов, плакатист, преподавател в НХА. Той каза тогава: "Идеята на тази изложба е да събере всички запазени знаци, фирмени надписи, емблеми, лога и марки ,които са създавани за Димитровград и за Хасково в периода началото на 60-те до края на 90-те години, един от най-качествените периоди в българския графичен дизайн".

От филма - жилищна сграда в Димитровград

Много може да се пише за Димитровград, за начина, по който е изграден, обединявайки трите села Раковски, Марийно и Черноконев. На 2 септември 1947 г. с решение, подписано от тогавашния министър-председател и лидер на БРП (к) Георги Димитров, който, в духа на култа към личността на тоталитарните диктатори му дава собственото си име. Димитровград е застроен в типично сталински стил, популярно известен като „сталински барок“. Фасадите от най-ранния социалистически барок често са монументални, с цокли в стил рустика, малки декоративни балкони и тежки полуколони. В града се срещат и сгради, издигнати в по-късния стил на архитектурния модернизъм от 70-те и 80-те години на ХХ в. В младите ни години, когато се налагаше да отиваме в командировка в града си беше потискащо преживяване, но това е друга история… По проекта на Фондация „Въпреки“ „Музеят възможен и невъзможен“, 2019, дискутирахме, вдъхновени от едноименната книга-изследване на доц. Николай Папучиев, преподавател в Софийския университет „Св. Климент Охридски“ с експерти и Димитровград,  където има “Ретроапартамент" от годините на социализма към историческия музей “Пеньо Пенев”.

Кабинет в “Ретроапартамент" към историческия музей “Пеньо Пенев” - Димитровград - снимка личен архив на Николай Папучиев

Тогава авторът каза за „въпреки.com”: „ Може би ние си живеем още в късния социализъм. Нашият бит е като че ли организиран около късния социализъм. Ако се загледаме около това, което хората при ремонти изхвърлят от къщите си, това са мебели от 70-те години. Или от 80-те -  преживели 50, 60 години. Ако щете и манталитетно живеем с този период. Точно защото не се създава критична позиция. А желанието за промяна идва, когато най-напред видиш онова минало, отдалечиш се от него и тогава поемеш в някаква друга посока“. /Целият разговор в контекста на времето не само в България, но и в Централна Европа може да прочетете тук./

Това не е самоцелен цитат, а напомняне за времето, което е било и, в което живеем. Защото галерията е събирала високо художествени творби, в драматичния театър в града „Апостол Карамитев“, когато го имаше се играеха авангардни постановки, дебютираха млади театрали, в Младежкия клуб се обсъждаха книги и филми, недостъпни за широката публика, въпреки. И този великолепен каталог разказва за това и за случилото след него в художествената биография на галерията, на работилите в нея, на сегашните уредници и на самите художници… ≈

Текст: „въпреки.com”

Снимки: Ненко Атанасов

АПЕЛ ЗА ЗГРУЖУВАЊЕ НА ДЕЦАТА ВО МАКЕДОНИЈА ПОГОДЕНИ ОД ВОЈНАТА ВО БОСНА ...

АПЕЛ ЗА ЗГРУЖУВАЊЕ НА ДЕЦАТА ВО МАКЕДОНИЈА ПОГОДЕНИ ОД ВОЈНАТА ВО БОСНА И ХЕРЦЕГОВИНА Во прилогот ќе погледете: Апел упатен од Александар Мичиќ од Босна и Херцеговина, актер и член на Детската амбасада од Сараево, Гордана Пирковска Змијанац , основачка и генерална секретарка на Детска амбасада Меѓаши од Македонија, Љубиша Николовски уредник на МТВ, Горан Милиќ , уредник на Јутел, Изјави на Стојче Атанасов секретар на Градски цревен Крст, снимена изјава за Јутел од Иван Андреевски дописник за Јутел од Македонија, Јасна Саздо��ска новинарка од Македонската телевизија и Миралем Зубчевиќ, актер од Сараево Извадок од Монографијата 30 години Прва детска амбасада во светот Меѓаши 1992-2022 поврзана со Апелот ЉУБИША НИКОЛОВСКИ: „Апелот беше толку храбар чин, што и мене ме збуни! “ *На почетокот на воениот конфликт со Босна и Херцеговина, кога луѓето беа принудени да бегаат од своите родни огништа, Вие работевте уредник на вести на Македонска телевизија (тогаш, единствена телевизија) и со Ваше одобрување педагогот Горде Пирковска Змијанац кон граѓаните упати апел за прифаќање на бегалците. Со тоа, на некој начин, ја аминувавте благородната идеја, која подоцна се разви во акција, организација и многу повеќе. Се сеќавате на тие моменти? -Ха, ха, сè ми се чини ако не се основачите на МЕЃАШИ, Змијанац кои од време на време ме потсетуваат, полека со текот на времето настаните почнуваат да ми бледнеат пред очите. Сепак ме враќате многу години наназад кога бев млад новинар и уште помлад уредник. Се сеќавам дека се подготвував да влезам во студиото пред почетокот на Дневникот, а ако не грешам, во ходникот пред вратата на студиото беше Горде, но ми се чини и Драги Змијанац и сакаа да упатат порака до македонската јавност да ги отворат своите срца и своите домови и да примат бегалци од завојуваната БиХ и особено жени со деца. Тоа беше толку храбар чин, што и мене ме збуни. Но, нивното барање звучеше логично и доволно хумано за да сфатам дека тоа и програмски ќе биде издржано. Сега веќе точно не се сеќавам што сум рекол, но тие влегоа и ја упатија пораката. А одзивот на граѓаните потоа стана историја. *Во тој неочекуван и пресвртен период, сите на Балканот беа целосно збунети, не беше јасно што точно се случува и каква политика се води, кој е со кого, кој е против кого... Во едни такви услови, Вашата одлука за емитување на апелот беше брза, реакција од момент. А, во МТВ за сè што одеше во етер, се одлучуваше на ниво на поширока консултација со другите главни уредници, дури и со повисоки инстанци. Помисливте ли на евентуални последици, на губење на работно место или Ве надвладеа хуман човечки рефлекс: веднаш да се спасуваат луѓе? -Во право сте. Тогаш МТВ беше единствена телевизија во државата која само што беше зачекорила во политичкиот плурализам, но времето беше турбулентно. На просторот на поранешна Југославија се водеа војни, а и Македонија беше во неизвесност со заминувањето на ЈНА. Така што Дневникот беше многу сериозна политичка емисија во која поради „грешка“, можеше да се има сериозни реперкусии, не само по кариерата, туку и безбедносно-политички. Дотогаш, но и никогаш потоа, никој не „упаднал“ во живо во Дневникот на некоја ТВ, а камоли на МТВ, а особено не „некоја тазе формирана НВО“. Мислам дека немав ниту време да се консултирам со некого од повисоките инстанци. Но, веројатно мојата младост и бунтовност ми наложија да направам нешто што можеби денеска не би го направил толку „преку нога“, како тогаш. *Таа, сега веќе историска одлука, е Вашата заложба за МЕЃАШИ, без оглед што тогаш не можело ни да се насети дека во неа се крие зародиш на едно цело движење, понатаму. Потоа, низ годините, како течеше Вашата соработка? -Видете, историската одлука била на МЕЃАШИ, јас само сум се нашол на вистинско место во вистинско време. На крајот на краиштата јас само сум ја исполнил задачата на новинарството. Тие го почуствувале моментумот за хумана акција. И тоа не било каква акција, туку акција за спасување животи, која имала далекусежно влијание врз текот на војната. Да бидам искрен, ретко кој тогаш сфаќаше што значи тоа „прва детска амбасада, но МЕЃАШИ во меѓувреме прерасна во „бренд“ на посебен тип НВО кој се грижи за правата на децата и кој стана сеприсутен во медиумите кога се разговарало на таа тема. *Каков е Вашиот заклучок, дали нашите бројни медиуми отстапија доволно простор и посветија доволно внимание на работата на МЕЃАШИ во изминативе 30 години? -Да бидам искрен, како сега се поставени медиумите, за жал, нивен особен интерес се политичките збиднувања и многу површно се посветуваат на теми како што се заштита на правата на децата или на работниците или на групи на луѓе со посебни потреби. Оттаму можеби реално е недоволно, но сепак соодветно на медиумскиот простор со кој располагаат. *Сметате ли дека е време главните медиуми да профилираат новинари кои целосно ќе ја следат и обработуваа тематиката „децата и нивните права“ ? -Времето одамна ги „прегазило“ медиумите. Тие тоа требало да го направат кога и МЕЃАШИ, односно кога за тоа станале свесни брачниот пар Змијанац. Монографијата 30 години Прва детска амбасада во светот МЕЃАШИ 1992-2022 можете да ја прочитате на следната страна bit.ly/3MuRkxa

АПЕЛ ЗА ЗГРУЖУВАЊЕ НА ДЕЦАТА ВО МАКЕДОНИЈА ПОГОДЕНИ ОД ВОЈНАТА ВО БОСНА ...

АПЕЛ ЗА ЗГРУЖУВАЊЕ НА ДЕЦАТА ВО МАКЕДОНИЈА ПОГОДЕНИ ОД ВОЈНАТА ВО БОСНА И ХЕРЦЕГОВИНА Во прилогот ќе погледете: Апел упатен од Александар Мичиќ од Босна и Херцеговина, актер и член на Детската амбасада од Сараево, Гордана Пирковска Змијанац , основачка и генерална секретарка на Детска амбасада Меѓаши од Македонија, Љубиша Николовски уредник на МТВ, Горан Милиќ , уредник на Јутел, Изјави на Стојче Атанасов секретар на Градски цревен Крст, снимена изјава за Јутел од Иван Андреевски дописник за Јутел од Македонија, Јасна Саздовска новинарка од Македонската телевизија и Миралем Зубчевиќ, актер од Сараево Извадок од Монографијата 30 години Прва детска амбасада во светот Меѓаши 1992-2022 поврзана со Апелот ЉУБИША НИКОЛОВСКИ: „Апелот беше толку храбар чин, што и мене ме збуни! “ *На почетокот на воениот конфликт со Босна и Херцеговина, кога луѓето беа принудени да бегаат од своите родни огништа, Вие работевте уредник на вести на Македонска телевизија (тогаш, единствена телевизија) и со Ваше одобрување педагогот Горде Пирковска Змијанац кон граѓаните упати апел за прифаќање на бегалците. Со тоа, на некој начин, ја аминувавте благородната идеја, која подоцна се разви во акција, организација и многу повеќе. Се сеќавате на тие моменти? -Ха, ха, сè ми се чини ако не се основачите на МЕЃАШИ, Змијанац кои од време на време ме потсетуваат, полека со текот на времето настаните почнуваат да ми бледнеат пред очите. Сепак ме враќате многу години наназад кога бев млад новинар и уште помлад уредник. Се сеќавам дека се подготвував да влезам во студиото пред почетокот на Дневникот, а ако не грешам, во ходникот пред вратата на студиото беше Горде, но ми се чини и Драги Змијанац и сакаа да упатат порака до македонската јавност да ги отворат своите срца и своите домови и да примат бегалци од завојуваната БиХ и особено жени со деца. Тоа беше толку храбар чин, што и мене ме збуни. Но, нивното барање звучеше логично и доволно хумано за да сфатам дека тоа и програмски ќе биде издржано. Сега веќе точно не се сеќавам што сум рекол, но тие влегоа и ја упатија пораката. А одзивот на граѓаните потоа стана историја. *Во тој неочекуван и пресвртен период, сите на Балканот беа целосно збунети, не беше јасно што точно се случува и каква политика се води, кој е со кого, кој е против кого... Во едни такви услови, Вашата одлука за емитување на апелот беше брза, реакција од момент. А, во МТВ за сè што одеше во етер, се одлучуваше на ниво на поширока консултација со другите главни уредници, дури и со повисоки инстанци. Помисливте ли на евентуални последици, на губење на работно место или Ве надвладеа хуман човечки рефлекс: веднаш да се спасуваат луѓе? -Во право сте. Тогаш МТВ беше единствена телевизија во државата која само што беше зачекорила во политичкиот плурализам, но времето беше турбулентно. На просторот на поранешна Југославија се водеа војни, а и Македонија беше во неизвесност со заминувањето на ЈНА. Така што Дневникот беше многу сериозна политичка емисија во која поради „грешка“, можеше да се има сериозни реперкусии, не само по кариерата, туку и безбедносно-политички. Дотогаш, но и никогаш потоа, никој не „упаднал“ во живо во Дневникот на некоја ТВ, а камоли на МТВ, а особено не „некоја тазе формирана НВО“. Мислам дека немав ниту време да се консултирам со некого од повисоките инстанци. Но, веројатно мојата младост и бунтовност ми наложија да направам нешто што можеби денеска не би го направил толку „преку нога“, како тогаш. *Таа, сега веќе историска одлука, е Вашата заложба за МЕЃАШИ, без оглед што тогаш не можело ни да се насети дека во неа се крие зародиш на едно цело движење, понатаму. Потоа, низ годините, како течеше Вашата соработка? -Видете, историската одлука била на МЕЃАШИ, јас само сум се нашол на вистинско место во вистинско време. На крајот на краиштата јас само сум ја исполнил задачата на новинарството. Тие го почуствувале моментумот за хумана акција. И тоа не било каква акција, туку акција за спасување животи, која имала далекусежно влијание врз текот на војната. Да бидам искрен, ретко кој тогаш сфаќаше што значи тоа „прва детска амбасада, но МЕЃАШИ во меѓувреме прерасна во „бренд“ на посебен тип НВО кој се грижи за правата на децата и кој стана сеприсутен во медиумите кога се разговарало на таа тема. *Каков е Вашиот заклучок, дали нашите бројни медиуми отстапија доволно простор и посветија доволно внимание на работата на МЕЃАШИ во изминативе 30 години? -Да бидам искрен, како сега се поставени медиумите, за жал, нивен особен интерес се политичките збиднувања и многу површно се посветуваат на теми како што се заштита на правата на децата или на работниците или на групи на луѓе со посебни потреби. Оттаму можеби реално е недоволно, но сепак соодветно на медиумскиот простор со кој располагаат. *Сметате ли дека е време главните медиуми да профилираат новинари кои целосно ќе ја следат и обработуваа тематиката „децата и нивните права“ ? -Времето одамна ги „прегазило“ медиумите. Тие тоа требало да го направат кога и МЕЃАШИ, односно кога за тоа станале свесни брачниот пар Змијанац. Монографијата 30 години Прва детска амбасада во светот МЕЃАШИ 1992-2022 можете да ја прочитате на следната страна bit.ly/3MuRkxa

Купујте Амазон Приме понуде за играчке Мелисса и Доуг.

Купујте Амазон Приме понуде за играчке Мелисса и Доуг.

– Препоруке самостално бирају уредници “Рецензије”. Куповине које обавите преко наших веза могу нам донети провизију. Време је да почнете са празничном куповином за децу и многе Амазонове понуде се дешавају сада пре Црног петка, захваљујући распродаји Приме Еарли Аццесс! Саставили смо листу од преко 20 најбољих поклона од врхунских брендова играчака Мелисса & Доуг – сви су сјајне понуде играчака…

View On WordPress

Австралија со санкции за Лукашенко и неговото семејство поради поддршка за руската инвазија

Австралија со санкции за Лукашенко и неговото семејство поради поддршка за руската инвазија

Австралија воведе санкции против белорускиот претседател Александар Лукашенко, поради поддршка за руската инвазија врз Украина. Ова се наведува во денешното соопштение на австралиското Министерство за надворешни работи, јави Си-Ен-Ен. Новите санкции вклучуваат 22 „руски пропагандисти и оперативци за дезинформација“, а меѓу санкционираните се и високи уредници од медиумите Раша тудеј (Russia…

View On WordPress

Новинарите од југозападниот регион се согласни за потребата од унапредување на етичката рамка

Новинарите од југозападниот регион се согласни за потребата од унапредување на етичката рамка

Медиумските работници од Југозападниот регион во земјава, заедно со Советот за етика во медиумите, денеска имаа дискусија за унапредување на  етичката рамка.  На онлајн средбата, на која учествуваа новинари, дописници и уредници,  извршната директорка на СЕММ Марина Тунева зборуваше за потребата од унапредување на етичката рамка и етичките норми, кои не се апсолутна категорија, туку се подложни…

View On WordPress

Шумадинац на Твитеру (@sumadinac02)

@Vragec77 Погледајте Јутуб прегледе и видећете да је 4 до 5 пута већи број прегледа неких алтернативних канала. Доступност интернету има за последицу и другачије мешање изборних карата где уредници нису из власти и њима драге опозиције. ---- Од Твитер https://twitter.com/sumadinac02 Линк ка посту http://twitter.com/sumadinac02/status/1260883158813364227

Изазови 23.11.2018 - Тема: Колика је цијена новинарске слободе? (БН Телевизија 2018) ХД https://ift.tt/2PRJEw3, Изазови 23.11.2018 - Тема: Колика је цијена новинарске слободе? (БН Телевизија 2018) ХД Да ли ће бити расвијетљен покушај убиства Владимира Ковачевића? Како закон третира медијске раднике? Која је цијена новинарске слободе? Ко и како информише јавност? Гости: Владимир Ковачевић – новинар БН телевизије; Горан Дакић – писац и новинар и Ђорђе Вујатовић – новинар и уредник Елта ТВ Уредници и водитељи: Наташа Милетић и Горан Гајић. , https://ift.tt/1rMQyM6

Струга деновиве е центар на медиумите од Југоисточна Европа Деновиве во Струга се одржува годишната конференција за медиуми од Југоисточна Европа. Конференцијата беше отворена од Арлем Дезир претставник од ОБСЕ кој е задолжен за медиумската сфера. На конференцијата присуствуваат бројни уредници, новинари и директори на медиуми од Македонија, Србија, Црна Гора, Албанија, Босна и останатите земји од регионот. Темите за кои се разговара се предизвиците со кои се соочуваат медиумските работници од  овој дел на Европа, се споделуваат искуства и решенија. Конференцијата се очекува да заврши утре кога е предвидено да се обрати и министерот за информатичко општество и администрација Дамјан Манчевски.

Наслов: Re: ЕУ и САД траже да се Србија „одрекне” Kосова, Линк: http://ift.tt/2tDMS7h, Садржај:

Негативне дискусије о Његовом предлогу су у реду али треба водити рачуна о следећем: Ову специјалну операцију су осмислили елитни професионалци за психолошко ратовање из најбољих америчких тхинк-танк структура Овакве операције се припремају неколико година јер је улог огроман Оперативну подршку операцији “Дијалог о КиМ” (скраћено Дијалог) на највишем стратешком и на тактичком нивоу пружа специјална бригада за психолошке операције у Бондстилу која на располагању има све најбоље тренутно доступно Оперативну реализацију операције Дијалог у Србији спроводи оперативна група обавештајних служби Запада а она је веома кадровски богата јер је с��чињавају обавештајни официри из САД, УК, Немачке, Француске, Данске,Норвешке, Хрватске, БиХ, Црне Горе, Албаније, ткз. Независног Косова, … Њихов број је позамашан и према неким проценама реч је о хиљадама оперативаца. О значају операције Дијалог говори и чињеница да је већини прекинут одмор или је одложен до даљњег Руководилац операције Дијалог је амбасадор САД у оквиру тела које сачињвају амбасадори западних земаља. Ово тело је и до сада координирало активности Запада у Србија а сада има додатна задужења (и средства) Успех ове операције је и у функцији понижавања Русије јер ако све прође како треба Русија нема шта да тражи на Балкану јер ће јој последњи ослонац на Балкану окренути леђа што је додатан ветар у леђа промотерима и оперативцима ове операције која је једна од највећих психолошких операција у историји НАТОа. Не треба сметнути с ума да су издвојена средства за ову операцију изузетно велика јер прве процене говоре да ће се потрошити минимум 100 милиона евра само за пројекте подршке овом дијалогу у Србији у наредна три месеца (реч је превасходно о корупцији водећих чиновника српске администрације (неки државни секретари очекују да буду бољи барем за пола милиона евра а посланици и министри који су важни има и боље да прођу) али има пара и за НВО, “хуманитарне” пројекте сарадње, …. (представници водећих НВО су већ били на консултацијама где су им презентиране линије “помоћи” развоју људских права и дијалогу на Балкану) Медијска подршка је обезбеђена и оперативни центар западних амбасада за координацију медија у Србији има 24часовно де��урство. Главни и одговорни уредници су већ били на брифингу са стручним консултантима УСАИДа ради пружања подршке развоју медијских слобода😂 Све структуре у Србији које могу да утичу на процес дијалога су у режиму појачаног надзора још од почетка ове године јер је мапирање појединаца и организација који могу да пруже отпор/подршку обављено још прошле године. Надзор комуникација преко телефона и интернета отвореном везом је скоро стопостотно. Једино су неки канали шифрованим везам колико толико ненадзирани. Сматра се да је Русија преокупирана другим ратиштима и да нема довољно капацитета да се супротстави интензивној и добро осмишљеној кампањи о било ком важном питању на Балкану. Догађаји у Црној Гори су показали да су значај/улога и капацитети Русије на Балкану прецењени. Пад Црне Горе у руке НАТОа је био финална провера капацитета Запада и Русије на Балкану. У циљу превенције ризика одређен број специјалаца-обавештајаца Запада за Русију је дислоциран у поједине балканске државе а кључни су у Београду. Иступања неких руских аналитичара говоре да се појединци у руским структурама већ мире са губитком позиција на Балкану јер су њихови захтеви да се унапреде капацитети супротстављања НАТОу на Балкану или игнорисани или одбијени Да је наведено тачно говори и неопходност покретача "унутрашњег дијалога” да добије благослов односно гаранције да неће да га оставе на цедилу ако настану проблеми у Србији. Сувише је тога у игри да се крене без крупних гаранција и благослова. У суштини руковање Вучића са подпредседником САД у Вашингтону је јавна изјава САД да се политика према Балкану неће мењати и да су очекивања да ће Трамп другачије поступити без основа. Полазне претпоставке које су гаранција успеха операције Дијалог су: Просечан Србин је недовољно интелигентан да се снађе у окружењу у коме је бомбардован информацијама које су противуречне па ће пригрлити најауторитативније иза којег стоји власт односно Он. Историја Србије је у суштини препуна тог рефлекса тако да су очекивања чуда без основа. Просечан српски интелектуалац је јадан и бедан спреман да се прода за мале паре (гаранција да ће учествовати у дијалогу за смешне хонораре јер је мото српског интелектуалца “принципи се не сипају у трактор и не плаћају рачуне”). Натпросечне карактерне интелектуалце ће средити маргинализацијом, пљувањем, медијским топлим зечевима на целокупно њихово стваралаштво,... Просечан српски политичар је најобичнији пилићар што ће рећи продана ситна лоповска/преварантска душа која ће се задовољити јећем и пићем. Дотични зна какав је ред па шефу странке испуњава сваку жељу а на оним испод себе се иживљава (што ће рећи пишки и каки када му се пружи прилика а пружа се свакодневно) јер народ који је њих изабрао за посланике не заслужује поштовање и политичаре са карактером. Кључне политичке фигуре у српском парламенту је лако убедити у било шта за одређену количину пара Просечни службеник српске администрације је слуђен реформама и спреман је на све само да му неко обећа да ће сачувати посао (мада то не значи да ће посао и сачувати). Другим речима српска администрација има да учествује у Дијалогу певајући Безбедносне структуре углавном знају речено али кључни људи у процесу реформи у безбедносним структурама су бирани тако да буду довољно неспособни и свесни своје неспособности односно да само у режиму предлагача имају неку шансу да иоле успеју. Тако да ту неће бити озбиљних проблема. У медијима је већ све доведено под конац и новинари играју како им власник медија свира а више се не свирају српска кола већ западна и албанска музика Влада Србије је најмањи проблем јер већину у њој чине лобисти Западних интереса.

На први поглед ситуација је безнадежна али у суштини није тако јер код ови�� операција најмања ситница може да доведе до њене пропасти. Рецимо негативан коментар Патријарха у овом тренутку није био очекиван тако да вероватно ремети неке потезе односно СПЦ ће се наћи у центру негативне кампање која ће бити покренута наредних дана. Вероватно учеснике у дијалогу очекује протеривање из СПЦ а изјава Патријарха је већ бацање анатеме/проклетства и на покретача дијалога а богме и на следбенике. Свакако неуобичајено али очигледно неопходно. Један од разлога овог неубичајеног (лето, годишњи одмори) тренутка покретања дијалога је у исправној претпоставци да ће негативни коментари одмах да крену и да ће лето да их амортизује (годишњи одмор и пажња је смањена) а већ у другој половини августа крећу позитивне приче, билборди, плакати, јавни разговори, итд. На крају процеса дијалога биће створена медијска слика да је дијалог био фер и да је народ дао мандат Њему да одлучи како сматра да је најбоље. Оно што може да минира дијалог је: Да просечан српски бирач није толико глуп колко се претпоставља Да просечан српски интелектуалац и није толико јадан и бедан и да неће да се прода за ситне паре. Другим речима опасност је да просечан српски интелектуалац има карактер. Да надпросечни и карактерни интелектуалци имају капацитет и енергију да осмисле стратегију и тактику да доскоче и покретачу овог дијалога и његовим менторима Да у српској елити има мање пилићара него што се предпоставља Да је посланицима важније да их поштују бирачи, породица и комшије него да имају паре од подршке дијалогу Да патриотске странке имају већу способност да делују него што се то сада чини и да су досада стране агенте успешно завлачиле Да службеници у српској администрацији ипак имају неко достојанство Да се безбедносне структуре нису потпуно урушиле и да имају снагу да учине оно што им је уставна и патриотска обавеза а то је да ухапсе председника Вучића и саучеснке у кривичном делу велеиздаје Да Русија симулура слабост на Балкану и да је у стању да успешно парира Западу у једној оваквој психолошкој операцији. У суштини игра је тек почела. Ово није крај већ почетак нечијег краја. Наредни месеци ће показати чијег.

ЉУБИША НИКОЛОВСКИ: „Апелот беше толку храбар чин, што и мене ме збуни! “ *На почетокот на воениот конфликт со Босна и Херцеговина, кога луѓето беа принудени да бегаат од своите родни огништа, Вие работевте уредник на вести на Македонска телевизија (тогаш, единствена телевизија) и со Ваше одобрување педагогот Горде Пирковска Змијанац кон граѓаните упати апел за прифаќање на бегалците. Со тоа, на некој начин, ја аминувавте благородната идеја, која подоцна се разви во акција, организација и многу повеќе. Се сеќавате на тие моменти? -Ха, ха, сè ми се чини ако не се основачите на МЕЃАШИ, Змијанац кои од време на време ме потсетуваат, полека со текот на времето настаните почнуваат да ми бледнеат пред очите. Сепак ме враќате многу години наназад кога бев млад новинар и уште помлад уредник. Се сеќавам дека се подготвував да влезам во студиото пред почетокот на Дневникот, а ако не грешам, во ходникот пред вратата на студиото беше Горде, но ми се чини и Драги Змијанац и сакаа да упатат порака до македонската јавност да ги отворат своите срца и своите домови и да примат бегалци од завојуваната БиХ и особено жени со деца. Тоа беше толку храбар чин, што и мене ме збуни. Но, нивното барање звучеше логично и доволно хумано за да сфатам дека тоа и програмски ќе биде издржано. Сега веќе точно не се сеќавам што сум рекол, но тие влегоа и ја упатија пораката. А одзивот на граѓаните потоа стана историја. *Во тој неочекуван и пресвртен период, сите на Балканот беа целосно збунети, не беше јасно што точно се случува и каква политика се води, кој е со кого, кој е против кого... Во едни такви услови, Вашата одлука за емитување на апелот беше брза, реакција од момент. А, во МТВ за сè што одеше во етер, се одлучуваше на ниво на поширока консултација со другите главни уредници, дури и со повисоки инстанци. Помисливте ли на евентуални последици, на губење на работно место или Ве надвладеа хуман човечки рефлекс: веднаш да се спасуваат луѓе? -Во право сте. Тогаш МТВ беше единствена телевизија во државата која само што беше зачекорила во политичкиот плурализам, но времето беше турбулентно. На просторот на поранешна Југославија се водеа војни, а и Македонија беше во неизвесност со заминувањето на ЈНА. Така што Дневникот беше многу сериозна политичка емисија во која поради „грешка“, можеше да се има сериозни реперкусии, не само по кариерата, туку и безбедносно-политички. Дотогаш, но и никогаш потоа, никој не „упаднал“ во живо во Дневникот на некоја ТВ, а камоли на МТВ, а особено не „некоја тазе формирана НВО“. Мислам дека немав ниту време да се консултирам со некого од повисоките инстанци. Но, веројатно мојата младост и бунтовност ми наложија да направам нешто што можеби денеска не би го направил толку „преку нога“, како тогаш. *Таа, сега веќе историска одлука, е Вашата заложба за МЕЃАШИ, без оглед што тогаш не можело ни да се насети дека во неа се крие зародиш на едно цело движење, понатаму. Потоа, низ годините, како течеше Вашата соработка? -Видете, историската одлука била на МЕЃАШИ, јас само сум се нашол на вистинско место во вистинско време. На крајот на краиштата јас само сум ја исполнил задачата на новинарството. Тие го почуствувале моментумот за хумана акција. И тоа не било каква акција, туку акција за спасување животи, која имала далекусежно влијание врз текот на војната. Да бидам искрен, ретко кој тогаш сфаќаше што значи тоа „прва детска амбасада, но МЕЃАШИ во меѓувреме прерасна во „бренд“ на посебен тип НВО кој се грижи за правата на децата и кој стана сеприсутен во медиумите кога се разговарало на таа тема. *Каков е Вашиот заклучок, дали нашите бројни медиуми отстапија доволно простор и посветија доволно внимание на работата на МЕЃАШИ во изминативе 30 години? -Да бидам искрен, како сега се поставени медиумите, за жал, нивен особен интерес се политичките збиднувања и многу површно се посветуваат на теми како што се заштита на правата на децата или на работниците или на групи на луѓе со посебни потреби. Оттаму можеби реално е недоволно, но сепак соодветно на медиумскиот простор со кој располагаат. *Сметате ли дека е време главните медиуми да профилираат новинари кои целосно ќе ја следат и обработуваа тематиката „децата и нивните права“ ? -Времето одамна ги „прегазило“ медиумите. Тие тоа требало да го направат кога и МЕЃАШИ, односно кога за тоа станале свесни брачниот пар Змијанац. Интервјуто го водеше Валентина Ѓоргиевска авторка на Монографијата 30 години МЕЃАШИ 1992-2022 Монографијата можете да ја прочитата на следната страна bit.ly/3MuRkxa

ЉУБИША НИКОЛОВСКИ: „Апелот беше толку храбар чин, што и мене ме збуни! “ *На почетокот на воениот конфликт со Босна и Херцеговина, кога луѓето беа принудени да бегаат од своите родни огништа, Вие работевте уредник на вести на Македонска телевизија (тогаш, единствена телевизија) и со Ваше одобрување педагогот Горде Пирковска Змијанац кон граѓаните упати апел за прифаќање на бегалците. Со тоа, на некој начин, ја аминувавте благородната идеја, која подоцна се разви во акција, организација и многу повеќе. Се сеќавате на тие моменти? -Ха, ха, сè ми се чини ако не се основачите на МЕЃАШИ, Змијанац кои од време на време ме потсетуваат, полека со текот на времето настаните почнуваат да ми бледнеат пред очите. Сепак ме враќате многу години наназад кога бев млад новинар и уште помлад уредник. Се сеќавам дека се подготвував да влезам во студиото пред почетокот на Дневникот, а ако не грешам, во ходникот пред вратата на студиото беше Горде, но ми се чини и Драги Змијанац и сакаа да упатат порака до македонската јавност да ги отворат своите срца и своите домови и да примат бегалци од завојуваната БиХ и особено жени со деца. Тоа беше толку храбар чин, што и мене ме збуни. Но, нивното барање звучеше логично и доволно хумано за да сфатам дека тоа и програмски ќе биде издржано. Сега веќе точно не се сеќавам што сум рекол, но тие влегоа и ја упатија пораката. А одзивот на граѓаните потоа стана историја. *Во тој неочекуван и пресвртен период, сите на Балканот беа целосно збунети, не беше јасно што точно се случува и каква политика се води, кој е со кого, кој е против кого... Во едни такви услови, Вашата одлука за емитување на апелот беше брза, реакција од момент. А, во МТВ за сè што одеше во етер, се одлучуваше на ниво на поширока консултација со другите главни уредници, дури и со повисоки инстанци. Помисливте ли на евентуални последици, на губење на работно место или Ве надвладеа хуман човечки рефлекс: веднаш да се спасуваат луѓе? -Во право сте. Тогаш МТВ беше единствена телевизија во државата која само што беше зачекорила во политичкиот плурализам, но времето беше турбулентно. На просторот на поранешна Југославија се водеа војни, а и Македонија беше во неизвесност со заминувањето на ЈНА. Така што Дневникот беше многу сериозна политичка емисија во која поради „грешка“, можеше да се има сериозни реперкусии, не само по кариерата, туку и безбедносно-политички. Дотогаш, но и никогаш потоа, никој не „упаднал“ во живо во Дневникот на некоја ТВ, а камоли на МТВ, а особено не „некоја тазе формирана НВО“. Мислам дека немав ниту време да се консултирам со некого од повисоките инстанци. Но, веројатно мојата младост и бунтовност ми наложија да направам нешто што можеби денеска не би го направил толку „преку нога“, како тогаш. *Таа, сега веќе историска одлука, е Вашата заложба за МЕЃАШИ, без оглед што тогаш не можело ни да се насети дека во неа се крие зародиш на едно цело движење, понатаму. Потоа, низ годините, како течеше Вашата соработка? -Видете, историската одлука била на МЕЃАШИ, јас само сум се нашол на вистинско место во вистинско време. На крајот на краиштата јас само сум ја исполнил задачата на новинарството. Тие го почуствувале моментумот за хумана акција. И тоа не било каква акција, туку акција за спасување животи, која имала далекусежно влијание врз текот на војната. Да бидам искрен, ретко кој тогаш сфаќаше што значи тоа „прва детска амбасада, но МЕЃАШИ во меѓувреме прерасна во „бренд“ на посебен тип НВО кој се грижи за правата на децата и кој стана сеприсутен во медиумите кога се разговарало на таа тема. *Каков е Вашиот заклучок, дали нашите бројни медиуми отстапија доволно простор и посветија доволно внимание на работата на МЕЃАШИ во изминативе 30 години? -Да бидам искрен, како сега се поставени медиумите, за жал, нивен особен интерес се политичките збиднувања и многу површно се посветуваат на теми како што се заштита на правата на децата или на работниците или на групи на луѓе со посебни потреби. Оттаму можеби реално е недоволно, но сепак соодветно на медиумскиот простор со кој располагаат. *Сметате ли дека е време главните медиуми да профилираат новинари кои целосно ќе ја следат и обработуваа тематиката „децата и нивните права“ ? -Времето одамна ги „прегазило“ медиумите. Тие тоа требало да го направат кога и МЕЃАШИ, односно кога за тоа станале свесни брачниот пар Змијанац. Интервјуто го водеше Валентина Ѓоргиевска авторка на Монографијата 30 години МЕЃАШИ 1992-2022 Монографијата можете да ја прочитата на следната страна bit.ly/3MuRkxa

Отворен или затворен регистар за осудени педофили?Дали регистарот треба ...

Дали регистарот за педофили треба да биде достапен за јавноста? Отворен или затворен регистар за осудени педофили? Жешка дебата во Емисијата Зебра, 2013 Гости : Драги Змијанац основач и претседател на Првата детска амбасада во светот Меѓаши и Душко Миновски претседател на Комисијата за заштита од дискриминација и претставник на Министерството за труд и социјална политика Уредници: Ели Пешева и Маја Талевска Do register for pedophiles should be available to the public? Should there be a public announcement of the paedophiles? The debate can be followed online zebraonline.mk Guests Dragi Zmijanac Founder and President of the First Children's Embassy in the World Megjashi and Dusko Minovski President of the Commission for Protection of Discrimination Editors Eli Peseva and Maja B.Talevska

Отворен или затворен регистар за осудени педофили?Дали регистарот треба ...

Дали регистарот за педофили треба да биде достапен за јавноста? Отворен или затворен регистар за осудени педофили? Жешка дебата во Емисијата Зебра, 2013 Гости : Драги Змијанац основач и претседател на Првата детска амбасада во светот Меѓаши и Душко Миновски претседател на Комисијата за заштита од дискриминација и претставник на Министерството за труд и социјална политика Уредници: Ели Пешева и Маја Талевска Do register for pedophiles should be available to the public? Should there be a public announcement of the paedophiles? The debate can be followed online zebraonline.mk Guests Dragi Zmijanac Founder and President of the First Children's Embassy in the World Megjashi and Dusko Minovski President of the Commission for Protection of Discrimination Editors Eli Peseva and Maja B.Talevska

Шумадинац на Твитеру (@sumadinac02)

@Aleks_Koprivica @photohorse51 Реално режим има сам РТС (и то делимично јер су кључни уредници западни агенти) под каквом таквом контролом. Остало контролише ЕУ/НАТО. Зар мислите да би ЕУ/НАТО дозволио да медијске борбене платформе буду без њихове потпуне контроле? Нису они глупи као .... (допишите сами). ---- Од Твитер https://twitter.com/sumadinac02 Линк ка посту http://twitter.com/sumadinac02/status/1216311185663983616

Шумадинац на Твитеру (@sumadinac02)

@sinisa_jevtic @mila_ristic @RTS_Vesti @N1infoBG @PinkNews @TVojtehovski @veceivan @Novostionline @PolitikaJavlja @Beogradski_glas Осим РТСа ја ту не видим српске медије већ медије који обмањују грађане да су српски. Погледајте ко су власници тих медија и све ће вам се казати. РТС је номинално Српски али стварно више није јер су уредници страни агенти. Жалосно је колико су медији у Србији пропали. А тек ће. ---- Од Твитер https://twitter.com/sumadinac02 Линк ка посту http://twitter.com/sumadinac02/status/1204138500628586496